คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - Episode 4 -
“ นี่ขนาดฝึกแค่วันเดียวยังได้ดีขนาดนี้ เก่งไม่เบาเลยนะเนี่ย “ ชายหนุ่มนามว่า ผู้จัดการ กำลังกอดอกยืนดู
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ฝึกจัดของ ก่อนจะเอ่ยชมออกมาด้วยความพึงพอใจ
“ จริงหรอฮะ! “ เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตาลุกวาวเมื่อได้รับคำชม ก่อนจะจัดต่ออย่างเคร่งครัด
“ ก็ใช่หนะสิ เก่งมากๆ “ ผู้จัดการเอ่ยก่อนจะลูบผมบลอนด์เบาๆ
“ แหะๆ “ จุนฮงเกาท้ายทอยเขินนิดๆ
“ งั้นวันนี้นายลองแคชเชียร์เลยดีกว่า นัมอูฮยอนมาช่วยชั้นดูน้องหน่อยซิ “ ผู้จัดการว่าแล้วก็หันไปกวักมือเรียก
นัมอูฮยอนชายตัวเตี้ยที่ตอนนี้กำลังไฝว้อยู่กับอีโฮวอนแผนกของสด
“ ตกลงนายรู้ยังว่า ไก่กับไข่อันไหนเกิดก่อนกัน “
“ . . . . . ก็ไก่ไง “
“ ถ้าไม่มีไข่แล้วไก่จะเกิดได้ไงล่ะ “
“ ไก่ “
“ ไข่ต่างหากเฟร้ยยย “
“ ไก่ “
“ นี่มึงติดอ่างหรอ =____= “
“ ไก่ “
“ ไอ้@#$%*)(*(*^&@!!! “
“ กูอยากกินไก่ “
“ เอออ!! เชิญมึงไปกินในน้ำปะ โอ๊ยยยยย!!!! “
“ เดี๋ยวพวกแกก็ได้ลงน้ำทั้งคู่นั่นแหละ ชั้นจะโยนให้จระเข้กิน!!! “
“ โอ้ยยย ผู้จัดการกระชากไปได้ หัวผมจะล้านแล้วนะ! “ อูฮยอนพยายามจัดทรงผมใหม่ให้เหมือนกับที่เขาอุสาเซ็ต
มาให้หล่อเพื่อการบางอย่าง
“ หัวแกนี่ ไม่ใช่หัวชั้น!! ชั้นเรียกไม่ได้ยินรึไงห๊า?!! “
“ คร้าบบๆ “
“ นี่นายเก่งจริงๆนะเนี่ย จำได้เร็วมากอ่ะ “ อูฮยอนโพล่งขึ้น เพราะทึ่งในเด็กตัวโย่งนี้ ตั้งแต่ที่เขาเริ่มสอน จุนฮงก็คอย
ถามตลอดตอนที่ไม่เข้าใจ แล้วก็ใช้ความเคยชินของร่างกายจดจำ แถมทำได้รวดเร็วราวกับเครื่องจักร
“ เธอได้เกรดที่โรงเรียนเท่าไหร่เนี่ย? “ ผู้จัดการที่ยืนอยู่ข้างๆถามขึ้น
“ เอ่อออ ไม่ดีเท่าไหร่หรอกครับ เพราะผมความประพฤติไม่ค่อยดีเท่าไหร่.. “ จุนฮงพูดก่อนจะเกาท้ายทอย
“ ความประพฤติไม่ดี? เธอไปทำอะไร “ ผู้จัดการขมวดคิ้ว
“ คือ.. จริงๆแล้วที่โรงเรียนผมไม่ค่อยตั้งใจเรียนหรอกฮะ แล้วก็ชอบมีเรื่องชกต่อยด้วย “
“ ฮะ?!! “ นี่ก็คือเสียงฟีทแบคของหนุ่มร่างเตี้ยอย่างอูฮยอน
“ อย่างนายเนี่ยนะ จะไปต่อยกับใคร! เห้ยย ไม่ใช่และ “ คราวนี้ซองยอลเสริม
“ เอ่ออ แต่คือพวกเค้ามาหาเรื่องผมก่อนหนะฮะ “ จุนฮงพยายามพูดแก้สถานการณ์
“ แล้วนายก็รับไปต่อยกับเค้าด้วยอ่านะ โหยยย โคตรเด็ดเลยว่ะน้อง “ ซองยอลพูดก่อนจะตบบ่าน้องอย่างชอบใจ
“ นี่เธอคงได้เลือดร้อนมาจากพี่เธอบ้างสินะ แต่เอาเถอะ อย่ามามีเรื่องถึงที่นี่แล้วกัน “
“ ฮะ “ จุนฮงขานตอบก่อนจะหันมาสนใจเครื่องแคชเชียร์อีกครั้ง
.
.
ชายร่างเล็กกับหญิงผมบลอนด์แดงกำลังเดินข้ามถนนตรงไปยังร้านซุปเปอร์ที่คุ้นเคย ที่ที่ไปแทบทุกครั้งหลังเลิก
สอนคลาสเปียโน วันนี้มีอะไรแตกต่างไปหน่อยเมื่ออยู่ๆชายร่างเล็กก็พูดขึ้นมาว่า จะทำข้าวผัดกิมจิเป็นมื้อดึกถือว่า
แปลกไม่น้อยที่อยู่ๆชายร่างเล็กนี้เกิดอยากกินอย่างอื่นแทนมาม่ามื้อประจำ
“ ดีแล้วๆ ไม่ใช่วันๆเอาแต่นั่งกินมาม่า เสียสุขภาพเปล่าๆ “ หญิงสาวเอ่ยก่อนจะลากชายร่างเล็กเข้าไปตรงแผงกิมจิ
“ นาตาชา.. วันนี้ก็มาอีกแล้วหรอ~~ “ หนุ่มน้อยนัมอูฮยอน ผู้ตกหลุมรักหญิงสาวผมบลอนด์แดง กำลังเกาะแผงข้างๆ
เพื่อเฝ้ามองเธอ
“ เห้ยย!!! “
“ ฮ่อกกกก “
“ ฮ่าๆๆๆ มึงมองอะไรวะ “ ซองยอลที่เพิ่งแกล้งตะโกนให้ตกใจเล่นขำออกมาอย่างชอบใจ
“ ไอ้@#$*(^% กูตกใจหมด! “ อูฮยอนค้อนใส่ก่อนจะกระทุ้งศอกไปทีนึง
“ บอกกูมาเลย มึงมองไรวะ “ ซองยอลพูดพลางชะเง้อตามองตาม
“ นาตาชาของชั้นไง “ อูฮยอนพูดก่อนจะทำหน้าเคลิ้ม
“ ฮะ? “
“ แล้วตกลงนายจะไม่สอบชิงทุนไปซิดนีย์จริงๆหรอ? “
“ ผมคิดว่าดีแล้วครับ ผมอยากใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่า “
“ ใช้เวลาไปกับนายเงิงแฟนนายน่ะหรอ “
“ ..ครับ ชิงทุนชิงเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชีวิตคนที่อยู่บนเส้นด้ายจะจากไปเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ “
เมื่อยองแจพูดแบบนี้ ซอนฮวาก็ไม่อยากสาธยายให้มากความ เพราะตัวเธอก็รู้อยู่ว่ายองแจรักฮิมชานมากแค่ไหน
กว่าจะอยู่กันมาถึงจุดๆนี้ได้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง รุ่นพี่อย่างเธอก็ได้แค่ดูแลทั้งคู่อยู่ห่างๆเพราะฮิมชานเป็นเพื่อนร่วม
ห้องสมัยมัธยมของเธอ จึงไม่แปลกที่ฮิมชานจะฝากยองแจให้เธอดูแล
ทั้งคู่เดินซื้อของกันไปเรื่อยๆจนตะกร้าที่ว่างๆก็ถูกเติมไปด้วยของกิน ของที่จำเป็นต้องใช้ ก่อนจะชะงักเมื่อสิ่งที่
ซอนฮวาต้องการนั้นไม่มีอยู่บนชั้น
“ อะ วันนี้ซอสสปาเก็ตตี้รสพิซซ่าหมดหรอ? หรือพนักงานยังไม่ได้เอาในสต็อกมาเติม “ ซอนฮวาที่ตั้งใจว่าพรุ่งนี้
วันหยุดเธอจะทำสปาเก็ตตี้ง่ายๆกินที่บ้าน แต่ก็ต้องมาฝันสลายเมื่อของที่เธอต้องการดันว่างเปล่าบนชั้น
“ ขอโทษนะคะ ของบนชั้นนี่หมดแล้วเหรอคะ?? “ ซอนฮวาหันไปเจอพนักงานสองคนที่ยืนหลบมุมอยู่อีกแผงนึงก่อน
จะเรียกถามแล้วชี้ไปยังชั้นวางของ
“ เห้ย เค้าเรียกเราแล้วว่ะ มึงไปเลยๆ “ ซองยอลที่ยืนสังเกตการณ์ข้างอูฮยอนโพล่งขึ้นก่อนจะดันคนข้างๆให้เดิน
ตรงไปยังหญิงสาว
“ ครับ? มีอะไรครับ?? “ ชายร่างเตี้ยถามแต่เจ้าตัวกลับยืนก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าหญิงสาว หญิงสาวเห็นอย่าง
นั้นจึงจี้ไปตรงๆ
“ คือ หน้าชั้นมีอะไรผิดปกติหรอคะ ทำไมต้องก้มหน้าขนาดนั้น “
“ ปะ ป่าว ป่าวครับ คุณนั่นแหละมีอะไรครับ เรียกผม “ ชายหนุ่มขานตอบทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่หน้านั้น
“ ซอสสปาเก็ตตี้รสพิซซ่าหมดแล้วหรอคะ? “
“ หมดแล้วครับ ของเข้าสต็อกพรุ่งนี้ “
“ อ๋อ งั้นไม่เป็นไรค่ะ เอารสอื่นแทนก็ได้ “ หญิงสาวพูดจบก็หันมองไปยังชั้น แล้วทำท่าเหมือนคิดว่าจะเอารสอะไร
แทนดี
“ รุ่นพี่ ได้ของครบยังครับ ผมจะไปจ่ายเงินแล้วน้า “ ยองแจที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของแผงตะโกนเรียก
“ นายไปจ่ายก่อนเลย เดี๋ยวชั้นตามไป “
“ ผมขอยาแก้ปวดหัวแผงนึงครับ “
“ คะ.. ครับ “
ผู้ชายคนนี้..
เด็กหนุ่มผมบลอนด์คิดได้แค่นั้น ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานพลางแอบตวัดสายตามองชายร่างเล็กไปด้วย ผมสี
ช็อกโกแลตเสื้อเชิร์ทสีขาวที่เก็บชายเสื้อเรียบร้อยในมาดนักศึกษา สิ่งที่เด็กหนุ่มแอบสังเกตในตัวคนตรงหน้านี้วน
เวียนในหัวตลอดการทำงานของเขา แต่เขาก็ต้องไปสะดุดกับอีกสิ่งที่เขาเห็นคือ สายตาที่อบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความ
หม่นหมอง สายตานั้นทอดยาวไปยังถนนด้านนอกพลางรอเขาคิดเงิน เด็กหนุ่มอยากจะมองคนตรงหน้านานกว่านี้ถ้า
ไม่ติดที่ว่าของที่กำลังคิดเงินนั้นถูกยัดใส่ถุงจนหมดแล้ว
“ ทั้งหมด 14,050 วอนครับ “ เด็กหนุ่มบอกคนตรงหน้าพลางยกถุงให้
“ อะ ครับ “ คนตรงหน้าหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะรับถุงมาถือไว้แล้วล้วงหยิบเงินในกระเป๋า แต่ก็หันไปสนใจอย่างอื่น
แทนที่จะล้วงหากระเป๋าเงิน
“ เอ่อออ พี่ครับ “
“ คะ ครับ ผมหรอครับ “ เด็กหนุ่มทำตาโตพลางชี้ตัวเอง
“ ไอ้นี่มันสีต่างกันแล้วมันต่างกันยังไงหรอครับ? “ คนตรงหน้าพูดก่อนจะหยิบกล่องๆนึงที่มีขนาดพอดีมือกล่องสีส้ม
ถ้ามองภายนอกคนทั่วไปมักจะคิดว่าเป็น หมากฝรั่ง
“ ….. ผมควรตอบหรอครับ “ เด็กหนุ่มพูดก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าตื่นนิดๆ
“ ผมอยากรู้ครับ ว่ามันต่างกันยังไง “
“ ถ้าที่คุณถืออยู่มันจะเป็นแบบ มีปุ่มๆ ทำให้คุณทำได้เร้าร้อนยิ่งขึ้น ถ้าเป็นสีชมพูจะเป็นกลิ่นสตรอเบอร์รี่ ส่วนมากคน
จะชอบใช้ ถ้าสีน้ำเงินเขียวจะช่วยหล่อลื่น ถ้าสีน้ำเงินสำหรับคนที่.. “ เด็กหนุ่มหยุด ก่อนจะมองไล่คนตรงหน้า
ตั้งแต่หัวจรด..
“ ใหญ่ “
“ พี่นี่รู้ดีจังเลยครับ ขอบคุณที่บอกครับ นี่เงิน “ ชายหนุ่มยื่นเงินให้ก่อนจะยิ้มให้แล้วก้าวออกไปจากร้านซุปเปอร์ แต่
หารู้ไม่ว่าจากการที่ชายหนุ่มคนนี้ถามคำถามที่คนทั่วไปไม่ถามกัน บวกกับเด็กหนุ่มที่ดูท่าทางใสซื่อแต่กลับรู้ดีซะ
จนคนที่ยืนฟังอยู่สตั้นกันแทบหงาย
“ เห้ย! จุนฮง นายนี่ไม่เบาเลยนะเนี่ยเห็นหน้าแบบนี้ อ้าวเห้ย! “
“ ฮึ้ยยยย “ จุงฮงทรุดลงแล้วขย้ำหัวตัวเองจนไม่เป็นทรง เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอาการนี้มันออกมาได้ยังไง
“ นายหน้าแดงแหนะ จุนฮง~~ น่ารักชะมัดเลย ฮึ้ยยๆๆ “ ซองยอลเห็นเด็กที่ทรุดลงไปหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูกเลย
หมั่นเขี้ยวขยี้หัวซ้ำเละกว่าเดิม
ตึก ตึก.. ตึก ตึก.. ตึก ตึก.. ตึก ตึก..
ทำอะไรลงไปวะเนี่ย!!!
L.O.V.E Accident !!
ค่ำคืนหนึ่ง สำหรับคนทั่วไปอาจจะดูเหมือนว่าผ่านไปเร็วเพราะทุกคนล้วนหลับใหลตามกาลเวลา พอตกดึกก็ต้อง
นอนพักผ่อนเอาแรง แต่ไม่ใช่สำหรับ คิมฮิมชาน ทุกค่ำคืนของผู้ชายคนนี้เริ่มผ่านไปช้าลงทุกวันๆแล้วเขาก็ไม่จำเป็น
ต้องนอนพักผ่อนเอาแรงตรงเวลาเหมือนทุกๆคน เพราะทุกวันนี้เขาก็ได้แต่นั่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ เวลานี้จึงไม่
จำเป็นสำหรับเขา เขาจึงมักใช้เวลาที่ผ่านไปวันๆของเขา นั่งเหม่อ นั่งคิดไปเรื่อยๆ หวังที่จะให้เวลาผ่านไปโดยเร็ว
แต่สิ่งที่เขาคิดใช่ว่าจะมีความสุขเสมอไป
.
.
' บริษัทของเรากำลังจะล้มละลาย ' ชายผู้นามว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวพูดขึ้น ท่ามกลางความวิตกกังวลของคนทั้งคู่
' คุณก็ไปกู้เงินมาแล้วไม่ใช่เหรอ มันไม่พองั้นเหรอ ' และหญิงผู้ได้นามว่าแม่ได้ยินอย่างนั้นก็อดวิตกตามไม่ได้ที่คู่
ชีวิตของตนพูดออกมาแบบนั้น
' เงินแค่นั้นมันอยู่ได้ไม่นานหรอก แถมสมัยนี้จะทำอะไรก็ไม่ค่อยขึ้น ตอนนี้ไม่รู้จะแก้กันยังไงแล้ว ' ว่าแล้วเขาก็กำมือ
อย่างแรงจนสุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ คู่ชีวิตที่เห็นสามีตนแสดงอาการแบบนั้น เธอจึงคอยปลอบโยนพลางน้ำตาที่
กลั้นอยู่ก็ไหลตามไปด้วย และการกระทำของคู่สามีภรรยานี้ตั้งแต่ต้นจนจบอยู่ในสายของคนๆหนึ่งที่ยืนมองทั้งคู่อยู่
ในมุมหนึ่งของบ้าน เจ้าตัวเห็นแบบนั้นจึงหันหลังกลับพลางคิดโทษตัวเองที่ช่วยครอบครัวไม่ได้และทางออก
สุดท้ายที่เขาเลือก..
CHANIE
ยองแจพรุ่งนี้เราย้ายของไปอยู่บ้านของเรากันเถอะ
“ ทำไมชอบมานั่งที่นี่คนเดียวล่ะ “
“ แต่คุณหมอก็ชอบมาอยู่เป็นเพื่อนผมบ่อยๆไม่ใช่หรอครับ ”
“ หึ “ ภาพที่แทบจะซ้ำกันทุกวันจนเหมือนกิจวัตร ภาพที่ชายหนุ่มสูงโปร่งในคราบเสื้อกราวน์ยืนเคียงข้าง หนุ่มรูป
งามที่เป็นอัมพาตนั่งบนรถเข็น หลายครั้งที่คุณหมอพยายามจะหาเวลาพาคนไข้รูปงามนี้มายังสถานที่นี้ด้วยตนเอง
แต่ใช่ว่าคนเป็นหมอจะมีเวลาว่างง่ายๆ ทุกครั้งก็จะเห็นคนไข้นี้มานั่งอยู่ที่นี้ก่อนแล้ว ทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรมากเพียงแค่
ยืนข้างกันรอให้เวลาผ่านไป ยิ่งเร็ว ยิ่งดี..
.
.
' คุณหมอคะ!! มีเคสรายใหญ่เข้ามาค่ะ ' พยาบาลนางหนึ่งรีบวิ่งตรงมาหาคุณหมอที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย
' อาการผู้ป่วยตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ' คุณหมอถามอย่างใจเย็น
' ผู้ป่วยตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน โดนยิงเข้าที่ท้องหนึ่งนัดและที่หลังอีกสามนัด ดูจากบาดแผลคาดว่าโดนจุดสำคัญด้วย
ค่ะ แล้วก็มีคนเจ็บด้วยหนึ่งคนโดนยิงเข้าที่ไหล่ค่ะ '
' เช็ครายละเอียดผู้ป่วยให้เรียบร้อย แล้วเอามาให้ชั้นที่ห้องฉุกเฉิน ' คุณหมอพูดก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังห้องฉุกเฉิน
' ตอนนี้ช่วยผู้ป่วยไปถึงไหนแล้ว '
' ผู้ป่วยอาการแย่ลงเรื่อยๆ และบาดแผลล้วนเป็นจุดสำคัญ ดิชั้นเลยหยุดเลือดแล้วก็ซับเลือดออกแล้วค่ะ '
' ดี แล้วคนเจ็บอีกคนล่ะ '
' ลูกกระสุนแค่เฉียดหัวไหล่ไป ตอนนี้ก็เลยกำลังทำบาดแผลอยู่ค่ะ '
ทันทีที่คุณหมอรู้อาการครบถ้วนจึงรีบเตรียมเครื่องมือช่วยเหลือ เมื่อมายังข้างเตียงผู้ป่วยทำให้คุณหมอนิ่งไปชั่ว
ขณะ ริมฝีปากกระจับที่กำลังรับออกซิเจน เหงื่อออกมากบ่งบอกว่าอาการกำลังแย่ลงเรื่อยๆ การหายใจที่ถี่ขึ้นเรื่อยๆ
แม้จะเป็นอาการของผู้ป่วยฉุกเฉินทั่วไป แต่ทำไมผู้ป่วยคนนี้ถึงทำให้รู้สึกหลงใหลและเจ็บปวดขนาดนี้
ตี้ด ตี้ด ตี้ด ตี้ด!!!
ขอให้ปลอดภัยด้วยเถอะ..
“ คุณหมอคะ มีรายงานด่วนต้องการเซ็นยอมรับค่ะ “
“ ครับ กำลังไปครับ “
“ คุณหมอไปเถอะครับ เดี๋ยวผมอยู่ต่ออีกซักพักก็ไปนอนแล้วล่ะ “ ผู้ป่วยบนรถเข็นข้างๆพูดก่อนจะโบกมือลาให้
“ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ “ ว่าแล้วคุณหมอก็ถอดเสื้อกราวน์คลุมให้คนบนรถเข็นก่อนจะเดินออกไป
ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหมอมายืนเป็นเพื่อนข้างๆกัน ไม่ใช่ครั้งแรกที่คลุมเสื้อให้ ไม่ว่ากี่ครั้งก่อนจะไปทำงานต่อมักจะ
พูดว่า “ ดูแลตัวเองดีๆ “ ดีแล้วที่มีคุณหมอประจำเป็นคุณหมอคนนี้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรลงไปบ้าง
เมื่อมาอยู่ริมระเบียงแบบนี้ ขอบคุณนะครับ คุณ.....
ร่างบางกระชับเสื้อคลุมให้ตัวเองมากขึ้น เมฆค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากแสงจันทร์ทำให้เห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่บนเสื้อ
กราวน์ได้ชัดขึ้น
คุณหมอ บังยงกุก..
TBC*
[TALK TALK TALK] ฮิ้ววววว คลอดตอนตีหนึ่งอีกละ -_-
ตอนนี้เฉลยว่าคุณหมอคือ ยงกุก นั่นเองจ้าาา หลายๆคนคงจะเดาถูกแหละเนอะ
ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วย พอดีไรเตอร์ติดกีฬาสี
ต่อด้วยเข้าค่ายที่จีน ไม่มีเวลาจริงๆ TT___TT
ถึงจะเป็นตอนที่ไม่มีอะไรมาก แต่ไรเตอร์ก็พยายามบรรยายให้อินที่สุดแล้วอ่ะ
ความคิดเห็น