คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 ลางสังหรณ์............100%
14
วันนี้เป็นอีกวันครับที่ผมต้องอยู่ห่างอ๋องอีกแล้ว....แอบเหงาเหมือนกันนะ..แต่ทำไงได้ละครับ อ๋องต้องไปทำงานเรื่องงานเรื่องเรียนมันสำคัญกับชีวิตนี่ ผมต้องปล่อยให้อ๋องมีชีวิตที่ดีสิเนอะ....
ผมไปส่งอ๋องที่โรงพยาบาลแต่เช้าแล้ว ตอนนี้กำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่ร้านของพ่อกับแม่ครับ อยู่ว่าง ๆ ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์ ผมแค่ความจำเสื่อมเท่านั้นไม่ได้พิการเดินไม่ได้นี่ครับ จะได้นั่งอยู่เฉย ๆ จนกว่าจะหายนะ...
ผมกำลังจะลงจากรถแต่ก็ต้องสะดุดกับไฮโฟนเครื่องสีขาวบนเบาะรถข้าง ๆ คนขับ...ไอ้ตัวแสบทำตกไว้แน่ ๆ เลย.... ผมจัดการเปิดหาเบอร์เก่งเพื่อนของอ๋องเพื่อโทรติดต่ออ๋องทันที...
“ครับ....”
“เก่งหรอ..นี่ปอมนะขอคุยกับอ๋องหน่อยสิ...”
“ครับ....”
“ว่าไงปอม คิดถึงหรอ..แล้วทำไมไม่โทรเข้าเครื่องอ๋องละ...” อ๋องถามออกมาอย่างง ๆ ...
“หึหึ ไอ้ตัวร้าย ทำโทรศัพท์ตกไว้บนรถยังไม่รู้ตัวอีก...จะโทรมาบอกแค่นี้แหละ...จะได้ไม่ต้องมานั่งหน้าเอ๋อหาว่าโทรศัพท์หาย....”
“เดี๋ยวเหอะ ว่าเอา ว่าเอาเลยนะ...เดี๋ยวก็งอนซะเลย...”
“ฮะ ๆ ....เออ แล้วก็เดี๋ยวตอนกลางวันกับตอนเย็นจะโทรเข้าเครื่องเก่งละกันนะ....บอกเก่งมันไว้ด้วย...”
“อื้ม.....”
“ครับ..งั้นแค่นี้แหละ ตั้งใจทำงานนะ...”
“รู้แล้ว....บายนะ...”
“อืม...”
ผมวางสายจากอ๋องก่อนจะเดินเข้าบ้านโดยไม่ลืมที่จะหยิบโทรศํพท์ของอ๋องติดมือเข้าไปที่ห้องทำงานด้วย...
“พ่อครับ แม่ครับ สวัสดีครับ...”
“อ่ามาแล้วหรอปอม..กินอะไรมายังอะ...”
“เรียบร้อยแล้วครับ...”
“จ้า อ้อ วันนี้พ่อกับแม่จะไปร้านที่ต่างจังหวัดนะมีอะไรก็โทรหาพ่อกับแม่ได้นะลูก อย่าหักโหมให้มากนักน้า...”
“ครับ......”
“แม่ไปก่อนละ...ฟอด...” แม่ผมบอกก่อนจะเดินเข้ามาหอมแก้มผมอย่างรักใคร่เหมือนเคย ๆ แหละครับ....ผมนั่งดูบัญชีเงินไปเรื่อย ๆ ...ลูกค้าเข้าร้านมาเรื่อย ๆ แต่ร้านผมวางใจลูกน้องให้ดูแลลูกค้าได้เลยครับ เพราะทุกคนรู้เรื่องในร้านดีกันทั้งนั้น เอาเป็นว่าวางใจได้ทุกคนครับ..ถ้ามีอะไรเหนือบ่ากว่าแรงจริง ๆ ถึงจะเข้ามาเรียกผมออกไปดูครับ....อ้อ ผมลืมบอกไปนะครับ บ้านผมทำกิจการร้านนำเข้าส่งออกอะไหล่รถยนต์นะครับ..แต่ก็ไม่ได้ใหญ่มากเท่าไรหรอกครับ เป็นกิจการระดับกลาง ๆ พอตัวแหละครับ..ตอนแรกผมได้ยินแม่พูดว่าร้าน ๆ ก็ไม่คิดว่าจะทำอะไรเกี่ยวกับแบบนี้....ก็ผมความจำเสื่อมนี่ครับ อะไร ๆ ก็ลืมไปเสียหมด ทุกวันนี้ก็ได้แต่ภาวนาว่าถ้าวันหนึ่งความจำผมเกิดกลับมากระทันหัน ผมได้แต่อ้อนวอนว่าได้โปรดอย่าให้ความทรงจำตอนที่ผมได้มีร่วมกับอ๋องต้องหายไปจากผมเลยครับ....
Tru……Tru…………..
“โทรศัพท์อ๋องดังขัดจังหวะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เลยครับ....ตอนแรกคิดว่าใครโทรมา ที่ไหนได้ ไลน์นะครับ....แต่พอดูชื่อแล้ว..ควันแทบออกหูเลย....
ไอ้ไผ่ครับ....ไม่รู้จะไลน์มาคุยอะไรกับอ๋องอีก...ผมเปิดข้อความในไลน์อ่านทันทีเลยครับ..
“หมออ๋อง...ผมคงอยู่ไม่ถึงบ่าย...ล่าก่อนนะ..เจอกันก็ทักผมบ้างละเพื่อนใหม่.....บายนะครับ.....”
สงสัยมันจะติดใจแล้วจริง ๆ อย่างนี้ค่อยน่าคบหน่อยครับ.....ผมกำลังจะวางโทรศัพท์อ๋อง ไลน์ก็แจ้งเตือนอีกครั้ง...
“อ้อ หมออ๋อง..อย่าลืมที่ผมบอกละ..มีอะไรไม่สบายใจมาระบายกับเพื่อนใหม่คนนี้ได้นะ....ไปละ..แล้วเจอกันครับ...”
“อ๋องไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป เอาไว้เดี๋ยวบอกให้ก็แล้วกัน...” ผมส่งไลน์ไปตัดบท เดี๋ยวมันจะหาว่าอ๋องไม่ยอมตอบมันแล้วส่งมาไม่หยุด....
ทางด้านอ๋อง..ก็ตรวจคนไข้ไปตามปกติเหมือนทุก ๆ วัน...ร่างบางเดินมาตรวจจนถึงเตียงสุดท้าย..คุณยายขี้อ้อนนั่นเอง...วันนี้คุณยายต้องออกจากโรงพยาบาล ล่ำลาหมออ๋องใหญ่เลย....ถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เลยทีเดียว จนอ๋องต้องขอที่อยู่บ้าน แล้วบอกว่าว่าง ๆ จะไปเที่ยวหาที่บ้าน..ยายถึงยิ้มออกมาได้....
เสร็จจากงานอ๋องก็ลงมาทานข้าวกลางวันตามปกติ....
“เก่ง....ทางนี้โว้ยยยย.....”
“อืม..ตะโกนเพื่อ...”
“ก็หิวอะ.....แล้วปอมโทรมาบ้างปะ...”
“วะไอ้นี่ เจอเพื่อนถามหาผัว....ยังไม่โทรมาเลย...อะ ๆ เอาไปถือไว้ทั้งกลางวันเลยนะกูยกให้...”
“ขอบใจ...อิอิ....” อ๋องเดินคู่ไปกับเก่งเพื่อไปหาอะไรกินตอนกลางวัน..วันนี้มานั่งชิล ๆ ที่ร้านอาหารใกล้ ๆ กับโรงพยาบาล....ทั้งสองสั่งอาหารง่าย ๆ มากินกันพร้อมกับกาแฟคนละแก้ว...เขาเพิ่งรู้ตอนนี้นี่เองว่าการทำงานมันเพลียได้ง่าย ๆ อย่างนี้นี่เอง..ต้องโดฟตลอดเลย...
Tru…..Tru……….
โทรศัพท์ของเก่งดัง....อ๋องรีบรับทันทีที่เห็นเป็นเบอร์ปอม จนเก่งอดแซวไม่ได้....
“แหม ๆ รีบรับเลยนะมึง..จะให้ปอมรอสายบ้างใม่ได้เลยหรอวะ....ฮ่า ๆ ....”
“เงียบไปเลยมึง.....” อ๋องว่าเก่ง แต่เสียงดังลอดเข้าไปในสายจนปอมตกใจ...
“อะไรวะอ๋อง.....” ปอมถามออกมาอย่าง งง ๆ ...
“เอ่อ เปล่า ๆ ไม่ได้ด่าปอมนะ..ด่าไอ้เก่งปากมอม.....”
“อืม แล้วไป..แล้วกินข้าวยัง...”
“เพิ่งกินเสร็จเมื่อกี้เลย..แล้วปอมละ...”
“กินแล้วเหมือนกัน......”
“งั้นก็เหมือนเรากินพร้อมกันสิเนอะ....ใช่ปะ...”
“เหอะ ๆ ...ได้อีกนะอ๋อง....ปอม..เย็นนี้พาไปเดินเล่นมั่งดิ...อยากเดินดูของที่ห้างเล่น ๆ อะ...”
“………”
“นะนะ...น้าๆๆๆๆๆๆปอมสุดหล่อ...” อ๋องอ้อนต่อเมื่อเห็นปอมเงียบไป....
“อืม...เคยขัดใจสักครั้งปะละ.....” ปอมถามออกมานิ่ง ๆ ไม่จริงจังนัก....
“ไม่เคย....ปอมน่ารักที่สุด.......” แคก ๆ ..แคก ๆ .... เก่งได้แต่ไอออกมาอย่างหมั่นใส้เพื่อนตัวเอง...
“อ๋องเป็นอะไรไอทำไม...”
“เปล่า ๆ ไอ้เก่งมันไอนะ สงสัยส้นติดคอ......."
"อ้อ อ๋องลืมบอก..ไอ้ไผ่อะไรนั่นมันไลน์มาบอกว่าจะออกจากโรงพยาบาลเช้านี้นะ....คงไม่ได้เจอกันตอนบ่าย....มันบอกว่าเจอกันก็ทักทันบ้าง..."
"อืม..ปอมโอเคใช่มั้ย...."
"ไม่มีอะไรต้องไม่โอเคนี่......"
"ขอบคุณนะ........."
“อืม...งั้นแค่นี้ละ..ไม่กวนแล้ว..เผื่อเก่งอยากจะคุยกับใครด้วย...”
“อื้อ...บายนะ..จุ๊บ.....”
“ครับ.....”
ผมกดวางโทรศัพท์ก่อนจะนั่งทำงานต่อ....ไม่นานโทรศัพท์อ๋องก็ดังอีกครั้ง...ครั้งนี้ไม่ไลน์แล้วครับโทรมาเลย......ใครกันนะ....
ม๊า..... แล้วไงครับ...แม่อ๋องโทรมา.....ผมตั้งสติก่อนจะรับสายว่าที่แม่ยายครับ...
“สวัสดีครับคุณแม่....”
“อ้าวปอมเองหรอลูก...แล้วอ๋องละ...”
“อ๋องไปทำงานที่โรงพยาบาลนะครับ....พอดีอ๋องลืมมือถือไว้บนรถ แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ....”
“ไม่มีอะไรหรอก...เอางี้ละกัน..เย็นนี้ปอมกับอ๋องว่างไม่ลูก...” จริง ๆ ก็ไม่ว่างหรอกนะเพราะไอ้ตัวร้ายมันจะไปเดินเล่น..แต่สำหรับแม่แฟน ปอมว่างไว้ก่อนครับ...
“ว่างครับว่าง .....”
“อืม..ถ้างั้นพาอ๋องมากินข้าวด้วยกันที่บ้านแม่กับพ่อหน่อยนะ..แม่คิดถึงเจ้าตัวแสบมันนะ...”
“ครับ..แล้วผมจะพาอ๋องไปนะครับ...”
“จ้ะ ถ้างั้นแม่ไม่กวนแล้ว..แค่นี้นะลูก...”
“ครับ....” หลังจากวางสายปอมอดจะแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ ๆ แม่ของอ๋องก็โทรมาชวนไปทานข้าวเย็น แต่คงไม่มีอะไรหรอก..คิดมาก...อีกอย่างท่านไม่ได้เจอผมกับอ๋องนานแล้วอาจจะคิดถึงเป็นธรรมดา...
ตกเย็น..ผมรีบออกไปรีบสั่งงานลูกน้องก่อนจะออกไปรับอ๋องที่โรงพยาบาลครับ...ผมไม่รอให้อ๋องโทรมาหรอก..เพราะมันจะทำให้อ๋องต้องรอนาน..สู้ให้ผมไปจอดรถรอก่อนดีกว่า พออ๋องโทรมาผมจะได้ไปจอดรถรับเลยไง....
ผมขับรถมาจอดรออ๋องได้ไม่นาน อ๋องก็ใช้เบอร์เก่งโทรเข้ามาบอกว่าเสร็จแล้ว..ผมก็ขับรถเข้าไปจอดรับทันที...ปึง...
“ฮ้า เหนื่อยมากเลย....ไปกันเลยมั้ยปอมหรือจะกลับคอนโดก่อน...”
“เอ่อ อ๋องวันนี้คงไปไม่ได้แล้วแหละ เอาไว้วันหลังนะ...”
“ได้ไงอะปอม..ปอมสัญญากับอ๋องแล้วนี่ ไม่รู้แหละ..ถ้าปอมไม่พาไปอ๋องไปเองคนเดียวก็ได้...” อ๋องพูดออกมาอย่างใส่อารมณ์.....
“ฟังก่อนสิอ๋อง..ทำไมถึงอยากไปขนาดนั้นฮะ....”
“ก็ ...ไม่รู้ละปอมสัญญาแล้ว...”
“ฟังกันก่อนสิ....วันนี้แม่อ๋องโทรมา..บอกให้พาอ๋องไปกินข้าวเย็นที่บ้าน...โอเคมั้ย..ยังอยากไปเที่ยวอีกมั้ย..ท่านบอกว่าคิดถึงอ๋องมาก.....”
“จะ..จริงหรอ...”
“อืม...”
ผมตอบก่อนจะเงียบแล้วขับรถมุ่งหน้าไปบ้านอ๋องเรื่อย ๆ .....เราทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย.บรรยากาศมาคุแปลก ๆ ...จนอ๋องมันพูดออกมาก่อนในที่สุด..
“ขอโทษ......โกรธหรอปอม....”
“เปล่า.....”
“ขอโทษนะ.....”
“อืม...ครั้งหน้าก็ฟังก่อนที่จะโวยวายนะ..ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะอ๋อง....”
“อื้อ...อ๋องจะไม่โวยวายแล้ว..ขอโทษนะ....ไว้เราไปเที่ยวกันวันหลังก็ได้....” อ๋องพูดเสียงเบา ๆ ออกมาอย่างรู้สึกผิด.....
“อืม....”
“ปอม..ปอมว่าแปลกมั้ย อยู่ ๆ แม่ก็โทรมา ไม่บอกล่วงหน้าเลยอะ..อยู่ ๆ ก็นัดไม่รู้ตัวเลย...” อ๋องถามผมออกมาด้วยความสงสัย...
“ไม่หรอก.ท่านคงคิดถึงอ๋องนั่นแหละ...”
“อืม..คงไม่มีอะไรเนอะ...”
“อืม.....” ถึงแม้ว่าผมจะตอบอ๋องไปแบบนั้น แต่ผมก็แอบกังวลเหมือนกันนะครับ...คิดอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่ไม่คิด..แต่ก็ไม่อยากให้อ๋องไม่สบายใจไปด้วยเลยทำเป็นเหมือนผมไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ ..
ผมขับรถมาถึงบ้านอ๋องก่อนจะขับเข้าไปจอดในโรงจอดรถครับ วันนี้อาจจะกลับค่ำ ๆ หน่อย...เลยขี้เกียจจอดให้ลูกรักเปียกน้ำค้างนะครับ....ขับมาตั้งนานเพิ่งจะมาห่วงลูกรักเอาตอนนี้...
“ม๊า คิดถึงจังเลย...” อ๋องวิ่งเข้าไปกอดแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาครับ...
“สวัสดีครับคุณแม่...” ผมยกมือไหว้ท่านบ้าง....ก่อนจะเดินไปนั่งข้าง ๆ อ๋อง...วันนี้ผมว่าแววตาท่านดูแปลกไปนะครับ...แต่ผมคงคิดมากไปเอง...
“ม๊า..ป๊าละ...”
“ป๊าไปร้านนะลูก...”
“แล้ววันนี้ม๊าไม่ไปด้วยละ...”
“ม๊ารอทำอาหารให้ลูกชายสุดที่รักกินไงลูก.....”
“คร๊าบ...คิดถึงอ๋องมั้ย...”
“คิดถึงสิ...เอางี้...ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไปเดี๋ยวพอป๊ามา ม๊าทำอาหารเสร็จแล้วจะขึ้นไปเรียกนะ...”
“ครับ...ฟอด....” อ๋องหอมแก้มแม่ก่อนจะดึงแขนผมขึ้นไปบนห้องนอนทันที....
“ปอม เปิดหนังดูมั้ย...หรือว่าจะอาบน้ำ...”
“อ๋องอาบก่อนเลย..เดี๋ยวปอมกลับไปอาบที่คอนโด...”
“อืม.....รอก่อนน้า..อย่าเหงาละ...”
“หึหึ...” ผมหัวเราะแค่นั้นก่อนไอ้ตัวแสบจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป...
ไม่นานอ๋องก็อาบน้ำเสร็จ เดินมาอ้อนให้ผมเช็ดผมให้เหมือนเดิม....เดี๋ยวนี้อ้อนโคตรเก่ง..ผมก็แพ้ลูกอ้อนมันตลอด ๆ เลยละครับ.....
ระหว่างผมนั่งเช็ดผมให้อ๋องไป เจ้าตัวแสบก็นั่งกดมือถือเล่นยิก ๆ เลยครับ..ทำอะไรของมันนะ...
“ปอมยิ้ม ๆ ให้กล้องหน่อย...”
“ทำอะไรนะอ๋อง...”
“พิสูจน์อะไรนิดหน่อย...”
“อะไร..แล้วทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนฮะ...” ปอมดุออกมาเมื่อเห็นอ๋องถ่ายโซเชียลแคมทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ...
“เอาน่า นิดเดียวเอง....”
“อืม.....”
“สวัสดีคร๊าบสวัสดีเพื่อน ๆ ชาวโซเชียลแคมนะครับ....วันนี้แฟนอ๋องใจดีเช็ดผมให้อ๋องด้วย..ดูดิ....อะ ๆ ปอมยิ้ม ๆ ทักทายหน่อย...เร็ว ๆ ดิ....”
ผมยิ้มน้อย ๆ ให้กล้อง...ยังไม่พอใจครับที่ไอ้ดื้อมันไม่ยอมใส่เสื้อก่อนถ่าย..ผมหวงของผมนะเว้ย..
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ..เหมือนแฟนผมจะเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว...” อ๋องกดตัดสัญญาณก่อนจะโพสลงในหน้าวอลของตัวเอง...
“ปอม..เป็นอะไรอ่า....โกรธหรอ..ถ้าโกรธครั้งหน้าจะไม่ถ่ายแล้ว...”
“เปล่า..ไม่ได้โกรธที่ถ่าย..แต่โกรธที่ไม่ยอมใส่เสื้อ...”
“ก็อยากรู้ผลการพิสูจน์เร็ว ๆ ไง.....”
“หรอ...ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยอ๋อง.....”
“ง่า..อ๋องขอโทษ..ง้อนะนะนะ..คืนดีกันนะ.ไอ้ขี้งอน...”
“หึ.......พูดมากวะ...ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยไป..ยังไม่อยากทำให้เหนื่อย...”
“บ้า...หื่นได้ตลอดเลยนะแฟนใครก็ไม่รู้....”
อ๋องมันเดินหน้าแดงไปแต่งตัวแล้วครับ...ก็ทำไงได้ละครับผมพูดเรื่องจริงนี่นา..ผมเป็นคนมีความรู้สึกนะครับ แล้วยิ่งคนที่รักมาก ๆ มานั่งเปลือยท่อนบนยั่วกันอย่างนี้..ใครมันจะไปอดทนได้นานละครับ..จริงมั้ย...
อ๋องแต่งตัวเสร็จก็พอดีครับ..คุณแม่ขึ้นมาเรียกพอดี....ผมกับอ๋องเดินลงไปข้างล่าง พอของอ๋องก็มาแล้วละครับ..ท่านดูหน้าตึง ๆ หน่อย ๆ ...ไม่รู้อารมณ์ไม่ดีหรือเปล่า...ผมกับอ๋องก็เดินเข้าไปทักทายท่านครับ...
ลางสังหรณ์ผมมันบอกนะว่าวันนี้มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ ...แต่จะเรื่องอะไรเท่านั้นละครับ...
อัพให้แล้วค่า ครบ 100% เลยทีเดียว.ให้ทายว่าลางสังหรณ์พี่ปอมจะแม่นหรือเปล่านะคะ อิอิ .
อาทิตย์นี้อัพให้บ่อย เพราะอาทิตย์หน้าไรเตอร์ต้องไปทำรายงานพรีเซ้นท์ฝึกงานที่มอ....อาจจะไม่ค่อยได้อัพ...แล้วเสาร์นี้ไรเตอร์เข้า กทม อีก..ไปดูคอนเสิร์ต super show5 ค่า....ไว้จะซื้อของมาฝากนะคะ...
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรเตอร์บ้างนะค้า อิอิ
ความคิดเห็น