คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Special Keng&Boy 2.... ทบทวน.....100%
2
สถานการณ์ของผมกับบอยเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ครับ มีบ้างที่บอยบ่นถึงเรื่องปอมบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยเม่าเมื่อก่อนแล้ว...ผมว่าบอยอาจจะเริ่มทำใจได้บ้างแล้วแหละครับ...คงจะรักมากถึงได้ตัดใจยากขนาดนั้น ถ้าผมรู้ว่าบอยจะรักใครคนหนึ่งที่ไม่ใช่ผมมากขนาดนี้ผมไม่มาหลงรักบอยมากมายขนาดนี้หรอกครับ..แต่ในเมื่อรักไปแล้วก็ต้องรักให้ถึงที่สุด....บอยบอกให้รอ ผมก็รออย่างมีความหวัง....
“พี่เก่ง คิดอะไรอยู่ครับ คิ้วขมวดเชียว...” บอยทักผมอย่างอารมณ์ดีเมื่อผมมารับบอยออกไปหาอะไรกินข้างนอกด้วยกัน...
“อยากกินอะไรดีครับวันนี้...”
“ตามใจบอยหรอ....”
“ครับ..ตามใจตลอดแหละ.....”
“คิคิ ระวังบอยได้ใจนะพี่เก่ง....”
“คร๊าบ....ว่าแต่คิดได้ยังว่าจะกินอะไรดี....”
“บอยอยากกิน อยากกิน........อยากกินพิซซ่าร้านพี่เก่งอะ..ได้เปล่า.....หรือพี่เก่งเบื่อแล้ว...”
“ไม่หรอก..บอยอยากกินพี่จะพาไปเลย...”
“ครับ งั้นไปร้านพี่เก่งเนอะ...”
“โอเค...” ผมว่าก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปที่ร้านของผมทันที......
“พี่เก่งหันมา ๆ .....” เอาอีกแล้วครับ...เจอกันทีไรเป็นต้องถ่ายโซเชียลแคมตลอด...
“พี่เก่งยิ้มหน่อยสิครับ...นะนะ...”
“คร๊าบบ....” ผมหันไปยิ้มกับบอยก่อนจะหันกลับมาขับรถเหมือนเดิม....
ไม่นานเราก็มาถึงร้านของผมครับ...ผมพาบอยไปนั่งที่ห้องทำงานของผมที่หลังร้าน เพราะจะได้ไม่ต้องไปนั่งรวมกับคนอื่นจะได้เป็นส่วนตัวหน่อย....
“สวัสดีครับคุณแม่...” บอยไหว้แม่ผมอย่างคุ้นเคย ส่วนแม่ผมนะ ตอนนี้เอ็นดูและรักบอยมากกว่าผมที่เป็นลูกแท้ ๆ ของท่านซะอีก...อีกอย่างแม่ผมท่านก็รู้ด้วยครับว่าผมนะรักบอยเอามาก ๆ แต่บอยยังไม่รักผมเท่าไรเลย..ท่านก็ได้แต่เอาใจช่วยผมอยู่ห่าง ๆ ....ท่านไม่ได้ว่าอะไรผมในเรื่องชายรักชายด้วยกันแบบนี้....ท่านแค่บอกว่าผมเป็นคนดีท่านก็โอเคแล้ว...ส่วนเรื่องความรัก ผมรักใครท่านก็พร้อมที่จะเปิดใจรักคนที่ผมรักด้วยเสมอ..ดูตอนนี้สิครับ ท่านเปิดใจรับรักบอยมากกว่าตัวผมเองแล้วมั้งครับนั่น
“สวัสดีจ้ะ..วันนี้มากินพิซซ่าร้านแม่หรอลูกบอย..”
“ครับคุณแม่....”
“จ้ะ รอก่อนนะ เอาอะไรสั่งกับเก่งได้เลย..เดี๋ยวแม่ดูลูกค้าก่อนแปปนึงจ้า..”
ผมพาบอยเข้าไปนั่งในห้องของผมที่พามานั่งเล่นในห้องนี้ประจำเมื่อพาบอยมาที่นี่..
“เอาอะไรบอยเหมือนเดิมหรือเปล่าเดี๋ยวพี่ไปสั่งให้....”
“เหมือนเดิมเลยฮะพี่เก่ง...”
“ครับ นั่งรอพี่แปปนึงนะ...”
ผมเดินออกมาข้างหน้าร้านเพื่อสั่งพิซซ่ากับพนักงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเพื่อนของผมมันมาอุดหนุนร้านผมในวันนี้....ผมได้แต่คิดว่าอย่าให้บอยออกมาข้างนอกตอนนี้เลย ผมไม่อยากให้บอยมาเห็นเพื่อนผมกับปอม เดี๋ยวจะพรานคิดถึงเรื่องเก่า ๆ แล้วเสียใจอีก...
“ไอ้อ๋อง มึงสั่งหรอวะออเดอร์เมื่อกี้อะ....”
“เออ มึงมีอะไร....”
“มึงกินเองหรอเอาไปให้ควายแดกวะ..เยอะเว่ออะ....แล้วอย่าหวังว่าวันนี้กูจะให้แม่กูเลี้ยงมึงนะ...ขืนเลี้ยงมึงวันนี้ร้านกูเจ๊งแน่ ๆ ....”
“เออ ๆ พูดมากวะไอ้เก่ง...”
“เออ ๆ กูเข้าไปดูน้องบอยก่อนนะมึง..”
“เออ เชิญ........เฮ้ย ไม่มานั่งกินด้วยกันวะ...”
“ไม่เอาดีว่าไม่อยากเป็นก้างคนจะจู๋จี๋กันวะมันปาบบบบบบบบบบบบ.....”
ผมที่จะเดินออกไปบอกพี่เก่งว่าจะเอาเป็ปซี่เพิ่มก็ต้องหยุดชะงักกับบทสนทนาที่ได้ยินมาแว่ว ๆ จากหน้าร้าน...ทำไม ทำไมผมต้องมาเจอพวกเขาที่นี่ด้วย..ทำไมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ....ผมเปลี่ยนใจเดินกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม..ก่อนจะนั่งเงียบ ๆ รอพี่เก่ง...
ไม่นานพี่เก่งก็กลับเข้ามาพร้อมพิซซ่าของเราสองคน ผมนั่งกินพิซซ่าเงียบ ๆ ไม่พูดมากเหมือนตอนแรก..อารมณ์ร่าเริงมันหายไปหมดแล้วครับ..ทำไงได้ละ..ผมอยากจะทึ้งหัวตัวเองจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่อยากลืมพี่ปอมใจจะขาดทั้ง ๆ ที่ไม่อยากทำให้พี่เก่งเจ็บอีก แต่เมื่อผมมาเจอพี่ปอมผมก็อดคิดไม่ได้..ผมมันแย่มากจริง ๆ เลยว่ามั้ยครับ..
“บอย เป็นอะไรครับ ดูเงียบ ๆ ไปนะ.....” พี่เก่งถามออกมาเบา ๆ ...
“เปล่าครับ...บอยปวดหัวนิดหน่อยนะครับ....”
“บอย...บอยรู้มั้ยว่าบอยโกหกไม่เก่งเอาซะเลยนะครับ...”
“พี่เก่ง....”
“………..”
“พี่เก่ง บอยขอโทษ...”
“ขอโทษพี่ทำไมละครับ บอยไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...”
“ไม่ ๆ ยังไงบอยก็จะขอโทษ..ขอโทษกับความงี่เง่าของบอย..แต่วันนี้บอยขอกลับบ้านเลยนะครับ....”
“ครับ...”
“พี่เก่ง.....”
“บอย...บอยฟังพี่นะ....พี่ไม่อยากให้บอยมาภวงหน้าภวงหลังแบบนี้อีก...เอางี้มั้ย..พี่ว่าเราห่างกันสักพักก่อนดีมั้ยครับ...พี่อยากให้บอยได้คิดทบทวนกับตัวเอง..ว่าบอยให้โอกาสพี่เพราะสงสารพี่ หรือว่าบอยอยากลืมปอม หรือว่าบอยอยากให้โอกาสพี่จริง ๆ บอยลองกลับไปถามตัวเองนะครับ...”
“พี่เก่ง....”
“บอย...ไม่ต้องร้องนะ.พี่ไม่ได้เลิกรักบอย..แต่พี่อยากให้บอยกลับไปทบทวน..เราจะได้ไม่เจ็บกันทั้งสองฝ่ายไง....ถ้าความรู้สึกจริง ๆ ของบอยออกมาแบบไหนพี่จะเคารพการตัดสินใจของบอยเสมอขอแค่บอยคิดแบบนั้นจริง ๆ .....โอเคมั้ยครับ....”
“พี่เก่ง..ฮึก ๆ ..บอยขอโทษ..บอยขอโทษที่บอยไม่เข้มแข็ง..บอยขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า....ฮึก ๆ ..บอยจะกลับไปคิด..ตามที่พี่บอก..พี่อย่าโกรธอย่าเกลียดบอยนะที่บอยเป็นแบบนี้...”
“ไม่ครับ..พี่ไม่โกรธไม่เกลียดบอยเลย..และมันจะไม่มีวันนั้น จำเอาไว้นะครับ...”
“ครับ...”
“อะ..กินได้แล้ว เย็นหมดแล้ว...เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ....”
“ฮะพี่เก่ง...”
เมื่อวานผมไปส่งบอยที่บ้านแล้วก็กลับมานอนที่บ้านทันทีเลย..ผมเศร้า ผมเครียด ผมอยากระบายกับใครสักคนหนึ่งและผมก็ไม่อยากเก็บมันไว้คนเดียวอีกแล้ว..วันนี้ผมมาเข้าวอร์ดคนไข้ปกติครับ วันนี้ผมมานั่งรออ๋องที่ร้านกาแฟที่มานั่งกันประจำแต่เช้า..ผมไม่มีอะไรทำเมื่อวานก็นอนเร็ว วันนี้ก็เลยตื่นแต่เช้ามานั่งรออ๋องมันก่อนครับ....บอกตรง ๆ ตอนนี้ผมเครียดจริง ๆ ครับ ถ้าได้พูดออกไปบ้างคงจะบรรเทาได้บ้าง..นั่งรอไม่นานอ๋องก็เข้าร้านมาครับ มันถึงกับแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าผมในวันนี้
“เฮ้ย เก่ง เป็นไรวะ..หงอยแต่เช้า....”
“เฮ้อ...กูเครียดวะ...”
“เฮ้ย มึงเครียดเรื่องอะไร...”
“จะเรื่องใครได้อีกละวะที่จะทำให้กูเครียดได้เนี่ย...” เก่งเงียบก่อนจะเอ่ยตอบออกมาอย่างเหนื่อย ๆ
“น้องบอยหรอ...”
“อืม....” ไอ้เก่งตอบออกมาเสียงเบาแผ่ว...
“ทำไมหรอ..พักหลัง ๆ มานี่น้องเค้าก็ดีกับมึงแล้วนี่.....”
“สิ่งที่มึงเห็นกับกูเห็นมันไม่เหมือนกันนะเว้ยอ๋อง...เออต่อหน้าพวกมึงเขาอาจะทำตัวสนิทกับกูจนเหมือนเราเข้าใจกัน เข้ากันได้ดี...แต่เปล่าเลย..สิ่งที่มึงเห็นมันต่างกันกับความเป็นจริงเลยวะ...จริง ๆ แล้วกูก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้กับมึงหรอกนะ..แต่กูอยากระบาย กูอยากปรึกษาใครสักคน...”
“ทำไมกูต้องไม่สบายใจด้วยละเก่ง...”
“ก็น้องบอยเค้าชอบแฟนมึงนี่...”
“กูไม่คิดมากหรอก....ปอมรักน้องบอยเหมือนน้องชายคนนึงเท่านั้นเอง...”
“อืม..มึงไม่คิดมากก็ดี.....”
“มึงจะไม่เล่าให้กูฟังหน่อยหรอวะ...”
“อืม....เล่าก็ได้.....บอกตรง ๆ เลยนะเว้ย..มึงอย่าคิดมากนะ...น้องบอยนะยังไม่เลิกรักแฟนมึงหรอก...ตลอดเวลาน้องเขาบอกว่าจะเปิดใจให้กู แต่เปล่าเลยวะ..น้องเค้าไม่เคยทำได้อย่างที่พูดเลย....กูเจ็บวะอ๋อง..เจ็บจริง ๆ นะเว้ย....”
“เอาเถอะ..สักวันน้องมันจะเข้าใจว่ามึงรักมันมากขนาดไหน....เชื่อกูสิ...แล้วกูก็มองออก..ว่าน้องมันนะก็คงมีใจให้กับมึงบ้าง...ตอนนี้มันอาจจะกำลังสับสนก็ได้นะเว้ย..ให้เวลาน้องมันหน่อย...”
“อืม..กูจะพยายามทนต่อไป.....”
“อืม..มันต้องอย่างนี้สิวะเพื่อนกู....ไปเถอะ..ได้เวลาแล้ว....”
“อืม....”
“ตั้งใจนะมึงอย่ามัวแต่เหม่อ....”
“อืม ๆ รู้แล้ว ๆ ....”
ผมดื่มกาแฟดำจนหมดก่อนจะเดินแยกกับอ๋องมาทำหน้าที่ของตนเอง..วันนี้ทั้งวันช่างผ่านไปนานเหลือเกิน..ผมอยากรีบทำงานให้เสร็จเร็ว ๆ เพื่อจะได้กลับไปที่บ้าน..ช่วงนี้ผมกลับไปนอนที่บ้านครับ อย่างน้อยพ่อแม่และน้องชายผมก็ทำให้ผมหยุดคิดเรื่องของบอยได้บ้างเป็นบางเวลา..
“สวัสดีครับพ่อแม่.....”
“ไม่กินข้าวก่อนหรอเก่ง....หรือว่ากินมาแล้ว....”
“ยังครับ แต่ยังไม่หิวครับ...แล้วแม่ไม่อยู่ร้านหรอครับวันนี้อะ.......”
“วันนี้น้องมันว่างนะ...แม่ให้กราฟอยู่ดูร้านแทนแม่....”
“ครับ..งั้นผมขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับแม่....”
“จ้ะ....เก่งลูก..อย่าคิดมากจนไม่ดูแลตัวเองนะลูก แม่พ่อ และน้องเป็นห่วงลูกนะ...”
“ครับแม่....ผมขอเวลาหน่อยนะครับ....”
“แล้วอย่าลืมมากินข้าวด้วยนะเก่ง.....”
“ครับแม่......” ผมขึ้นมานอนได้สักพักไลน์ผมก็เด้งขึ้นมา...อ๋องครับ..มันถามว่าผมโอเคหรือเปล่า...ผมก็โอเคแหละครับ ไม่อยากให้มันเป็นห่วงมาก....
คุยกับอ๋องเสร็จว่าจะนอนสักหน่อย ไอ้น้องตัวดีก็ไลน์มาอีก...
“เฮีย...คืนนี้ดื่มกันสักหน่อยมั้ย...”
“ร้านไหน...”
“ร้านเดิมแหละเฮีย..ไม่รู้จะไปไหนแล้วอะ...”
“อืมก็ได้....สามทุ่มนะ...”
“โอเคครับเฮีย...”
หลังจากนัดกับไอ้กราฟแล้วผมก็นอนหลับไปเลยครับ..ตื่นอีกทีก็ตอนที่กราฟมันกลับมาจากร้านเคาะประตูปลุกผมให้ตื่นอาบน้ำนั่นแหละครับ..กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็สามทุ่มพอดีผมเดินลงไปด้านล่างก่อนจะเห็นกราฟมันนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกอยู่แล้ว..พ่อกับแม่ก็ยังไม่นอนหรอกครับ....
“อย่าดื่มเยอะกันมากนะลูก...เก่งดูแลน้องด้วยนะ...”
“ครับแม่..ไปนะครับ....”
“เฮีย ผมขับให้เปล่า....”
“เออก็ดีวะ...อะกุญแจ.....” ผมโยนกุญแจให้กราฟก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่งทันที...
“ยังไม่หายเฮิร์ทหรอเฮ้ย....” กราฟถามออกมาทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถแล้ว..
“นิดหน่อยวะ....เฮ้อ..เฮียไม่คิดเลยนะเว้ยว่าจะมารักใครได้มากมายขนาดนี้...เจ็บนะเว้ยบอกตรง ๆ ...แกก็เถอะระวังตัวเองไว้...”
“ไม่ ๆ ผมรักกันดีเฮีย....”
“เหอะ..อย่าบอกนะว่าวันนี้เอาไปด้วยอะ...”
“เปล่าหรอกเฮีย...เขากลับบ้านต่างจังหวัดผมก็เลยเหงาชวนเฮียมาดื่มเนี่ย...”
“อ่อหรอ...อยากดื่มเองก็บอกมาเหอะวะ ไม่ต้องเอาเฮียไปอ้างหรอก...”
“ฮ่า ๆ รู้ทันวะเฮีย.....”
ไม่นานผมกับกราฟก็มาถึงที่ร้านเหล้าร้านประจำ เราเข้าไปนั่งด้านในหน่อยครับจะได้ไม่วุ่นวาย ผมไม่ชอบความวุ่นวาย ร้านที่มาก็เลยเป็นแค่ร้านเหล้านั่งดื่มชิล ๆ นะครับ ไม่ชอบเข้าผับกับเขาหรอกมันดังวุ่นวายสิ้นดี..
“อยากกินไรสั่งเลย เฮียกินได้หมดละ...”
“คร๊าบ..เฮียเลี้ยงนะ...”
“เออ ๆ .....ตลอดนะกราฟแกอะ...”
“แหม ก็เฮียใจดีอยู่แล้วนี่คร๊าบบบ....”
“ไม่ต้องมาเอาใจ...”
ผมนั่งดื่มกับกราฟไปสักพักก็ต้องสะดุดกับร่างบางที่นั่งดื่มอยู่กับเพื่อน ๆ ของเขา....แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปหาแต่อย่างไรครับ..ผมนั่งดื่มไปและมองบอยอยู่ห่าง ๆ .... แต่เหมือนท่าจะเริ่มไม่ดีแล้วเมื่อมีชายคนหนึ่งเดินเข้าไปหาบอยพยายามจะดึงบอยให้ไปนั่งที่โต๊ะของตนเอง...
“กราฟ เดี๋ยวเฮียมานะ...”
“ครับ....”
ผมเดินไปที่โต๊ะของบอยอย่างรวดเร็ว...
“คุณจะทำอะไรเด็กคนนี้นะ...”
“เรื่องของฉัน แกไม่เกี่ยว...”
“พี่เก่งช่วยบอยด้วยนะครับ...” เพื่อนของบอยคนหนึ่งเอ่ยบอกผม...
“เด็กคนนี้เป็นแฟนผม..กรุณาปล่อยด้วยถ้าไม่อยากเจ็บตัว...”
“แฟนหรอวะ....แฟนแล้วทำไมไม่มาดูแลแต่แรกละวะ...”
“แกจะปล่อยไม่ปล่อย...” ผมเริ่มโมโหแล้วครับ...ถึงผมจะดูตัวเล็กแต่ผมยูโดสายดำนะครับขอบอก...
ฟึบ...กรอบ..... ผมปิดแขนชายคนนั้นไม่แรงมากแต่ก็เล่นเอาชายคนนั้นหน้ายู่เลยได้เหมือนกันครับ...
“จะปล่อยมั้ยครับคุณคนเก่ง..”
“กรอบ...โอ๊ย ๆ ปล่อย ๆ แล้วเว้ย...แม่ง.....” ชายคนนั้นรีบปล่อยแขนบอยก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็ว..
“กลับบ้านกันได้แล้ว...ดูแลกันดีดีนะ..พี่คงไม่ไปส่ง...”
“ทำไมละครับ แต่บอยเมามากนะครับพี่เก่ง...”
“แล้วทีตอนดื่มทำไมไม่ห้ามกันฮะ...กลับบ้านกันได้แล้ว..เดี๋ยวพี่จ่ายเอง...”
“ครับ ขอบคุณครับพี่.....”
เมื่อจัดการตรงส่วนโต๊ะของบอยเรียบร้อยผมก็เดินกลับมาหากราฟที่โต๊ะ..หมดอารมณ์ดื่มแล้วครับ ผมเลยชวนกราฟกลับบ้านเสียเลย..
อัพแล้วคร่า อิอิ ตอนพี่เก่งกับน้องบอยไปก่อนนะคะ ^^
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันบ้างนะค้า ^^
ความคิดเห็น