คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Chapter 22 หวานปนขม.......100%
22
“ปอม ไปไปเต้นรำกันได้แล้ว...เค้าเปิดฟลอแล้วอะ...”
“อืม...แปป ดื่มแก้วนี้หมดก่อน.....”
“ไม่เอา..ไม่ดื่มแล้ว..อยากเต้นแล้ว....” ผมว่าพรางทำหน้างอแงใส่ปอมเสียเลย...
“เออ ๆ ไปก็ได้ งอแงจริงนะอ๋อง....”
“คิคิ...นิดนึงน่า.....”
ปอมเดินโอบเอวผมออกไปที่ฟลอเต้นรำ เมื่อมาถึงปอมก็ปล่อยมือออกจากเอวผมดื้อ ๆ ผมงงเลย..แต่ก็เปลี่ยนจากความงงมาเป็นความอึ้ง..เมื่อปอมโค้งให้ผมก่อนจะส่งมือมาขอผมเต้นรำให้ตายเหอะ เขินเป็นบ้าเลย...แล้วผมจะทำยังไงได้ละครับ ตอบรับการขอเต้นรำของปอมด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำเลย...พอมือผมแตะมือปอมเท่านั้นละ....เสียงปรบมือดังเกรียวกราวเลย งง เลยครับ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเขามองการกระทำของเราสองคนกันตั้งแต่ตอนไหน....
บรรยากาศบนฟลอเต้นรำตอนนี้อบอวลไปด้วยความหวานละมุนของคู่เต้นรำแต่ละคู่ด้วยเพลงบรรเลงแนวคลาสสิกหวาน ๆ ชวนหลงใหล ผมเต้นรำไปซบอกปอมไปด้วยมันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกจริง ๆ ที่เรามาทำอะไรด้วยกันแบบนี้... จากเพลงหวาน ๆ เพราะ ๆ ซึ้ง ๆ เปลี่ยนเป็นเพลงที่จังหวะเร็วขึ้น ขาแดนซ์ทั้งหลายต่างวาดลวดลายกันอย่างสนุกสนานกันเลยทีเดียวรวมทั้งผมกับปอมด้วย...เหนื่อยนะ แต่โคตรสนุกเลย..บรรยากาศเต้นรำที่นี่กับในผับอย่างที่ผมเคยไปเป็นประจำนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...ที่นี่ได้ทั้งบรรยากาศ ทั้งความสนุกสนาน แต่ที่ผับก็แหล่งมั่วสุมดีดีนี่เอง...แต่เอาเถอะถามว่าผมชอบอะไร ผมก็ชอบทั้งสองอย่างนั่นแหละ เพราะมันให้ความสนุก บรรยากาศที่แตกต่างกัน.... เต้นได้สักพักใหญ่ ๆ ปอมก็ชวนผมกลับไปนั่งที่โต๊ะ...สงสัยจะดื่มต่อแหละมั้ง...
“อ๋อง...ไม่ต้องดื่มแล้ว...”
“ได้ไงอะ..ปอมดื่ม อ๋องก็จะดื่มบ้าง..เท่าเทียมกัน...”
“หึหึ...ดื้อจังนะ....แฟนใครวะเนี่ย”
“ก็แฟนใครละ....”
“หึหึ ดื่มไป แต่อย่าชงเข้มมากนะ...”
“รู้แล้ว ๆ .....”
ดื่มเสร็จ...เหมือนผมจะเมานะ...จริง ๆ นะ....แต่...ปึก...โอ๊ยยยยยยย....”
“อ๋อง เป็นอะไร...”
“เจ็บอะปอม..ฮึก ๆ อ๋องเจ็บ...”
“เมาแล้วซุ่มซ่าม..งอแงอีกต่างหาก..ครั้งหน้าไม่ให้ดื่มแล้วรู้ไว้ด้วย...” ปอมว่าเสร็จก่อนจะอุ้มผมกลับไปที่ห้องพักทันที...สบายเลยครับ หลับเลยทีนี้....รู้ตัวอีกทีมาถึงห้องแล้วตอนที่ปอมจะทำแผลให้นั่นแหละครับ...
“อ่า....ปอมอะ...อย่าจับแรงสิ...อ๊ะอ๋องเจ็บนะ....เบา ๆ สิ...อื้อ....”
“นั่งนิ่ง ๆ ดิ..บอกแล้วว่าอย่าดื่มมากก็ไม่ฟัง เป็นไงละได้เรื่องเลย....” ปอมบ่นผมเบา ๆ นิ่งเลยครับ..รับผิดแต่โดยดี...
“งะ..ก็แค่เดินชนโต๊ะนิดเดียวเอง...” ผมแก้ตัว..รู้ว่าผิด แต่ก็ขอให้ได้แก้ตัวหน่อยเถอะน่า...
“นิดเดียวอะไรละได้เลือดมาเลยเนี่ย..เดี๋ยวพรุ่งนี้เขียวเป็นจ้ำแน่ ๆ ...”
“น่า...ต่อไปจะไม่ซุ่มซ่ามแล้ว......”
“………”
“อะ ๆ จะไม่ดื้อแล้วด้วย จะฟังปอมทุกกกอย่างเลย...” ผมลากเสียงยาวให้ปอมมั่นใจ.ว่าผมจะทำอย่างนั้นจริง ๆ แต่ก็นั่นแหละจะทำอย่างที่พูดได้กี่ครั้งกันเชียวว่ามั้ยครับ...
“รู้ตัวก็ดี.....มา ๆ ทำแผลเสร็จแล้วมานอนได้แล้ว....”
ผมเดินขึ้นไปนอนอย่างว่าง่าย...ปอมล้มตัวลงนอนตามผมก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดเหมือนทุกที...หลับตาพริ้มเลย...คืนนี้กะว่าจะไม่รอดนะเนี่ย ไหงปอมเป็นงี้ละ..
...... “ปอม...”
“ปอมปอม....”
“อะไรอ๋อง..จะนอนก็นอนอย่ากวนน่า....”
“อะไรวะ...” ผมบ่นกับตัวเอง.อย่างไม่พอใจปอม..แค่นี้ต้องทำท่ารำคาญเราด้วย..ชิอยากหลับหรอ..จะกวนให้ดู...
“นี่ นี่ นี่....” ผมก้มลงไปใช้ไรหนวดที่เพิ่งขึ้นน้อย ๆ ของผมไซร้ไปตรงท้ายทอยปอมไม่หยุด...
“ฮื่อ.....อ๋อง...” ปอมว่าก่อนจะลืมตามองผม....
“นี่ตกลงจะเอาไง..ไม่อยากจะนอนใช่มั้ยฮะ...”
“ไม่รู้ไม่ชี้.....”
“อ๊ะ..จะทำอะไรนะปอม....”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง...หาเรื่องไม่ได้นอนเองนะ..ในเมื่อบอกให้นอนแล้วไม่ยอมนอน ก็ไม่ต้องนอนมันละ....”
ฟึบ.... ปอมพูดจบไม่รอให้ผมตั้งตัวจัดการขึ้นคร่อมทับตัวผมทันทีเลย....
“อะ..อื้อ....” ริมฝีปากเรียวประกบจูบลงมาที่เรียวปากผมทันทีไม่ทันได้ตั้งตัวลิ้นร้อนดูดดุนเรียวปากผมตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะส่งเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นร้อนของผมอย่างดุดัน..ผมก็ไม่ยอมเกี่ยวลิ้นตอบอย่างดุดันกลับไปเช่นกัน อารมณ์ของเราตอนนี้ต่อให้อะไรมาฉุดก็ฉุดเราไม่อยู่แล้วครับ...กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ปอมสร้างความสุขให้ผม มันมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ผมก็ไม่มีวันพอสักที..ยิ่งปอมมอบความสุขให้ผมมากเท่าไรผมยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น...และเราก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...อีกครั้ง และอีกครั้ง..ก่อนจะจบลงยามใกล้สว่าง.....ผมผมหมดแรงนอนกอดและซุกหน้าเข้าที่อกของปอมอย่างเพลีย ๆ ....แต่ปอมผละตัวลุกออกไปก่อน ...ผมรู้หรอกว่าปอมจะไปเตรียมผ้ามาเช็ดตัวทำความสะอาดให้ผม...ชอบเถอะ..สบายตัวดี..ดีกว่านอนทั้ง ๆ ที่ยังรู้สึกว่ามีอะไรค้างคาอยู่ในตัวผมแบบนี้...ผมชอบนะครับชอบที่ปอมเอาใจใส่ผมทุกครั้งเมื่อเราเสร็จภารกิจรักของเราแล้ว...ปอมจะดูแลทำความสะอาดให้ผม..เพราะผมทำไม่ไหว..ผมรู้ผมไม่มีแรงทำแต่จะให้ผมรอตื่นไปทำเองตอนเช้าก็ได้..แต่ปอมก็เลือกที่จะทำให้ผมเองทุกครั้ง...มีความสุขสุด ๆ ....ผมหลับลงไปอย่างสบายตัวเมื่อปอมทำความสะอาดเช็ดตัวให้ผมเสร็จ..และลงมานอนข้าง ๆ ดึงผมเข้าไปกอด...เป็นอีกวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้....
สายแล้วผมนอนบิดตัวไปหวังจะกอดคนข้าง ๆ แต่ก็มีแต่ความว่างเปล่า....ปอมคงตื่นออกไปนั่งข้างนอกแล้ว...ผมลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจบนที่นอนเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกเช้า...
“ก๊อก ๆ ..อ๋อง..ตื่น ๆ ตื่นได้แล้ว..ล้างหน้าแปลงฟันจะได้มากินข้าวเช้า....”
“คร๊าบ..คุณป๋า...”
“หึหึ...”
ผมรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว.... เพล้ง....ปึก.... เสียงดังแรง ๆ มาจากห้องครัว..ผมรีบวิ่งออกไปออกไปดูทีครัวทันที...
“ปอม...ปอม....”
ปอมนอนไม่ได้สติอยู่ที่ห้องครัว..ผมรีบก้มลงไปพยุงปอมก่อนจะโทรศัพท์เรียกรถโรงพยาบาล
“ปอม..ฮึก ๆ .....ปอมอย่าเป็นอะไรนะ..ปอมฟื้นสิ..อย่านอนนิ่งแบบนี้....ปอม....”
ผมนั่งร้องไห้ไปตลอดทางที่นั่งรถพยาบาลออกจากเกาะไปที่โรงพยาบาล....เมื่อปอมถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้วผมก็รีบตั้งสติโทรหาแม่ของปอมก่อนทันทีเลย...
“ว่าไงอ๋องลูก...จะกลับกันหรือยัง...”
“แม่ครับ คือปอมล้มที่ห้องครัว ผมก็ไม่เห็นว่าปอมล้มได้ยังไงกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอนอยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงแล้วออกมาเจอปอมนอนสลบอยู่ครับ....” ผมอธิบายยาวเหยียดก่อนจะเงียบลงไป...ปลายสายก็เงียบ..ผมเริ่มใจไม่ดีเลยครับ...
“แม่..แม่ครับ.....”
“อ๋องว่าไงนะลูก....ไม่จริงใช่มั้ยบอกแม่ที...”
“เอ่อ..จริงครับแม่..ผมเพิ่งพาปอมส่งโรงพยาบาล....”
“แม่จะรีบไปเดี๋ยวนี้นะลูก....”
“ครับ......”
ผมคุยกับคุณแม่ของปอมเสร็จไม่ทันไรหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉินทันที...
“หมอครับคนไข้เป็นยังไงบ้างครับ...”
“เราต้องย้ายคนไข้เข้ากรุงเทพด่วนนะครับ คนไข้ต้องเข้ารับการผ่าตัดเรามีเครื่องมือไม่พร้อมครับ....”
“ครับ ย้ายด่วนเลยนะครับ..เร็วสุดใช้เวลาเท่าไรหรอครับ...”
“เร็วสุดก็ชั่วโมงครึ่งครับ...”
“เร็วกว่านี้ไม่ได้หรอหมอ...”
“เร็วสุดแล้วครับ...ญาติต้องใจเย็น ๆ นะครับ...”
“เย็นได้ไงแฟนผมทั้งคนนะ...”
“หมอจะพยายามให้เร็วที่สุดก็แล้วกันนะครับ...”
ผมโทรบอกแม่ของปอมให้เตรียมความพร้อมทางด้านโรงพยาบาลที่กรุงเทพไว้เลยเพราะผมกำลังพาปอมไป มาถึงโรงพยาบาลปอมถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดทันทีเพราะพ่อของปอมมาเซ็นต์ชื่อรอไว้แล้ว...
“ฮึก ๆ ฮือ..แม่ครับ พ่อครับ..ผมขอโทษ เป็นเพราะผมอีกแล้วปอมถึงเป็นแบบนี้....” ผมร้องไห้..แม่ปอมดึงผมเข้าไปกอดเบา ๆ แล้วร้องไห้ด้วย..มือก็ลูบหลังปลอบผมไปด้วย..
“อ๋องอย่าโทษตัวเองนะลูก...แม่ไม่โทษอ๋องหรอกมันเป็นอุบัติเหตุ....”
“ฮึก ๆ ...แต่ผมก็อดรู้สึกผิดไม่ได้อยู่ดี..ถ้าปอมไม่ตื่นไปทำอาหารให้ผมปอมก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้...”
“ไม่ลูกไม่...ไม่ร้องนะ..เรามาเป็นกำลังใจให้ปอมกันนะ...”
ผมที่พอตั้งสติได้แล้วก็พยุงแม่มานั่งข้าง ๆ พ่อของปอมก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบรอจนกว่าหมอจะออกมาบอกอาการของปอม...
ผ่านไปสามชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าหมอจะออกมา..ผมเริ่มใจไม่ดีเลยครับ...ผมคิดว่าแม่กับพ่อก็คิดเหมือนกันกับผม..เราได้แต่พยายามสวดภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองปอมให้หายและปลอดภัย.เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว..ผมจะไม่ขออะไรอีกแล้ว..
สี่ชั่วโมงผ่านไป หมอออกมาจากห้องผ่าตัดพวกเรารีบวิ่งลุกวิ่งเข้าไปหาหมอก่อนจะถามถึงอาการของปอมทันทีเลยครับ...
สรุปหมอบอกว่าปอมได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองเพราะล้มหัวฟาดกับของแข็งอย่างแรง..การผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี..แต่ที่หนักใจก็คือเราต้องรอ..รอจนกว่าปอมจะฟื้น..มีทั้งเปอร์เซ็นต์ฟื้นและเปอร์เซ็นต์นอนเป็นเจ้าชายนิทรา....
แม่เป็นลมล้มเลยครับ.พ่อรีบเข้าไปพยุงแม่เอาไว้..ส่วนผมเมื่อได้ยินหมอพูดจบแล้วเท่านั้นละครับ..แทบจะล้มทั้งยืน..ทำไม..ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งเราแบบนี้..ทำไมถึงได้ทำร้าย ทำให้ถึงทำให้คนดีดีอย่างปอมอโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า..ทำไม ทำไมไม่เป็นผมบ้าง.ทำไมให้แต่ปอมที่ถูกโชคชะตาทำร้าย...น้ำตาผมค่อย ๆ ไหลออกมาเป็นทางยาว..ผมทรุดนั่งลงที่หน้าห้องผ่าตัดก่อนจะร้องไห้ออกมา...
“อ๋อง....”
“ฮึก ๆ ฮือ ๆๆๆๆๆๆ..ผมร้องไห้ออกมาเต็มที่เลยเมื่อเก่งมาหาผมแล้ว..ผมไม่อยากเก็บมันไว้อีกแล้วมันอัดอั้นมากเลยครับ...ผมเศร้า ผมเสียใจ..ผมสงสารปอม..ผมรัก รักปอม ทำไมคนที่ผมรักต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้ด้วย...
“ฮึก ๆ ...เก่ง..ปอมเป็นอีกแล้ว..ปอม..ฮึก ปอมอาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา..ฮึก..ทำไม...”
“อ๋อง...อ๋อง.แกใจเย็น ๆ นะ..ปอมต้องหาย..ปอมต้องหาย เชื่อกุ...นะ....”
“แต่...”
“ไม่มีแต่...ถ้าเค้ายังไม่ฟื้น..เราช่วยเค้าได้.เราเรียนมา..เรารู้วิธีนี่ว่าจะกระตุ้นคนไข้ยังไงที่จะทำให้คนไข้ฟื้นตัวเร็วนะ..ตั้งสตินะอ๋อง..แล้วตั้งใจทำมันให้ปอม..กุเชื่อว่าปอมของมึงต้องหาย...ใจเย็น ๆ นะ...”
“ฮึก ๆ ...รู้แล้ว..ขอบคุณนะเก่ง.....”
“พี่ปอมต้องหายนะครับ..เชื่อบอยนะพี่อ๋อง...”
“ขอบคุณครับบอย....”
“ครับ...บอยเอาใจช่วยพี่สองคนนะครับ..แล้วก็ขอโทษด้วยสำหรับเรื่องที่ผมเคยชอบพี่ปอมนะครับ..”
“เอ่อ..ครับ พี่ไม่ได้คิดอะไรหรอก..สบายใจได้...”
“อ่า งั้นผมกับพี่เก่งจะมาเยี่ยมพี่ปอมบ่อย ๆ นะครับ..ดูแลพี่ปอมดี ๆ นะครับพี่อ๋อง..บอยเชื่อว่าพี่ปอมต้องหายกลับมาเป็นปกติ...”
“ขอบคุณครับ...พี่ก็อยากให้เป็นอย่างนั้น...”
“มันต้องเป็นอย่างนั้น..เชื่อกุอ๋อง..ไม่ใช่แค่อยาก..มันต้องเป็นอย่างนั้น..ค่อย ๆ ทำไป..แล้วทุกอย่างจะดีเอง...จำไว้นะ...”
“อื้อ...”
“เข้มแข็งไว้เพื่อน....”
“อื้อ...รู้แล้ว....”
“บอยว่าพาพี่อ๋องไปพักผ่อนก่อนมั้ย..เดี๋ยวทางนี้บอยเฝ้าให้เอง...”
“ไม่เป็นไรหรอกลูกบอย..เดี๋ยวพอกับแม่เฝ้าปอมเอง..ฝากดูแลอ๋องด้วยนะ...”
“เอางั้นก็ได้ครับคุณพ่อ...”
ผมกลับมาที่บ้านโดยมีเก่งกับบอยขับรถพากลับมา บอกตรง ๆ เลยครับอารมณ์ผมตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรต่อเลยครับ..ผมอยากร้องไห้ผมเสียใจ..ผมอยากอยู่ข้าง ๆ ปอมตลอดเวลาแต่ร่างกายผมเหมือนจะไม่ไหวทุกคนยังไม่ให้ผมได้เฝ้าปอม...ผม...ผมปวดหัว...
“พี่อ๋องผมทำข้าวต้มร้อน ๆ ให้ครับมาทานก่อนนะครับ...” บอยว่าอย่างใจดีหลังจากผมอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องนอน..
“อย่าคิดมากดิวะอ๋อง..เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง...”
“อืม..แล้วมันเมื่อไรละวะ...”
“ถ้ามึงทำตัวให้ดีกว่านี้อะนะ..ไม่มัวแต่มานั่งถามตัวเองว่าเมื่อไร เมื่อไรแบบนี้ แล้วเอาเวลาไปพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วกลับไปดูแลปอมให้เต็มที่แล้วทุกอย่างมันจะดีได้ยังไง...”
“อืม..ขอบใจนะ...” ผมนั่งกินข้าวต้มได้ครึ่งชามแล้วก็หยุด มันตื้อไปหมด กินอะไรไม่ลง...จากนั้นไอ้เก่งก็ไล่ให้ผมเข้าไปนอนในห้อง..มันนั่งรอผมดูหนังอยู่ที่ห้องรับแขกกับแฟนมันรอผม..
ตกค่ำผมตื่นนอนรีบอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมตัวไปนอนเฝ้าปอมที่โรงพยาบาล ออกมาก็เจอเพื่อผมนอนกอดกับเด็กมันอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก ไม่ได้อยากจะกวนหรือจะขัดอะไรมันหรอกนะ แต่ผมต้องรีบไปจริง ๆ ...
“เก่ง ๆ ...ไอ้เก่งตื่น...”
“อื้อ...เออ ๆ ตื่นแล้ว...แม่งดังไปไหนวะ...”
“ไปส่งกุที่โรงพยาบาลหน่อยดิ...”
“เออ แปปนึง....บอยตื่นเร็ว...”
“ครับ...”
ไอ้เก่งขับรถพาผมไปส่งที่โรงพยาบาล สองคนอยู่เป็นเพื่อนผมสักพักเพราะพ่อกับแม่ก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านตอนที่ผมมาพอดีท่านคงจะเพลียมาก สงสารท่านเลยครับ ไม่นานสองคนก็ขอตัวกลับไปก่อน.ผมนั่งเฝ้าปอมอยู่ข้าง ๆ เตียงพรางเอื้อมมือไปจับมือปอมขึ้นมากุมเอาไว้....น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลออกมาอีกแล้ว..ผมอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะร้องไห้...
“ฮึก ๆ ..ปอม..ตื่นมาคุยกันหน่อยไม่ได้เลยหรอ..เมื่อวานเรายังมีความสุขกันอยู่เลย เมื่อวานปอมยังกอดอ๋องด้วยความรักอยู่เลย..แล้วทำไม..ฮึก ทำไมวันนี้ถึงนอนนิ่งเฉย ๆ แบบนี้ละ..ตื่นมาคุยกันสิปอม..ฮือ......อ๋องรักปอมนะ....” ผมฟุบหน้าลงไปร้องไห้กับเตียงนอนของปอม....จนเผลอหลับไป.....
“อ๋อง..อ๋องครับ...อย่าร้องไห้สิคนดี....อย่าร้องไห้เลยนะ....” ปอมใช้มือลูบหัวอ๋องอย่างนุ่มนวล...
“ไม่ร้องแล้ว..ปอมฟื้นแล้ว..ฟื้นแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย...ปอม..ปอม....”
“อ๊ะ.นี่เราฝันไปหรอเนี่ย....ปอม..ตื่นสิ..ตื่นมาคุยกันแบบในฝันไม่ได้หรอปอม....”
ผมนั่งเฝ้าปอมตั้งแต่รู้สึกตัวตื่น..ผมไม่อยากหลับเพราะกลัวว่าจะพลาดถ้าหากปอมตื่นขึ้นมาตอนดึกระหว่างที่ผมนอน.....แต่จนแล้วจนรอกผมก็ทนความง่วงบวกกับความเพลียไม่ไหวผมจึงเดินมานอนที่โซฟาข้าง ๆ เตียงของปอม....ก่อนจะหลับลงไปช้า ๆ ...
สามวันมาแล้วที่ผมมาเฝ้าปอมที่โรงพยาบาล ไม่มีวี่แววเลยว่าปอมจะตื่นจากนิทรา...ผมได้แต่นอนเฝ้าฝันถึงปอมทุกคืนวัน ว่าปอมนั้นตื่นและกลับมาหาผมแล้ว ความฝันที่แสนหวานผมไม่อยากตื่นจากฝันเลยครับ เพราะตื่นมาแล้วก็ต้องมาพบกับความเป็นจริงที่ว่าปอมยังไม่ตื่นมาคุยกับผมสักที...ผมได้แต่ภาวนาทุกวันให้ปอมหาย ให้ความฝันของผมเป็นความจริง..แต่พระเจ้าก็ยังไม่เห็นคำขอของผม หรือมันไม่สำคัญ แต่มันต้องสำคัญสิ...ผมขอร้องให้ปอมฟื้นเถอะนะครับ จะต้องแลกด้วยอะไรผมก็ยอม ยอมทุกอย่างแล้ว..ผมขอแค่ให้ผอมฟื้นกลับมาเป็นปอมเหมือนเดิม...อย่าให้เขานอนนิ่งอย่างทรมานอย่างนี้อีกเลยนะครับ..
กว่าสองสัปดาห์กว่าแผลผ่าตัดของปอมจะหาย ตอนนี้หมออนุญาตให้พาปอมกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้แล้วแม้ว่าปอมจะยังไม่ฟื้นก็ตาม ต่อไปเป็นหน้าที่ของผม พ่อและแม่ที่ต้องดูแลปอม แต่ครั้งนี้พ่อกับแม่ให้พาปอมกลับมานอนพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านแทน เพราะเวลาผมไปเรียนจะได้มีแม่คอยอยู่ดูแลปอม จะได้มีคนดูแลตลอดเวลา...และแม่ของปอมก็จ้างพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลปอมดูอาการของเป็นระยะระยะด้วย
สวัสดีค่าก่อนเนอะ..กลับมาจากดูหนังก็รีบอัพให้เลย...อิอิ
ง่วงฝุด ๆ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจเค้าบ้างน้าตัวเอง อิอิ
ความคิดเห็น