คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 24 โหดร้าย.............100%
24
ผมขับรถไปน้ำตาไหลไป ผมไม่รู้หรอกว่าเส้นทางที่มุ่งไปข้างหน้ามันจะไปที่ไหน แต่ตอนนี้ขอขับไปเรื่อย ๆ ขอร้องไห้เสียใจให้พอก่อนที่ผมจะกลับบ้านของผม...
ผมมาจอดรถอยู่ที่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าไกลตัวเมืองมากแค่ไหน รู้แค่ว่าออกมาไกลได้พอสมควร...ปอมเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผมจะทำยังไงดีให้ปอมคนเดิมของผมกลับมา..ให้ปอมคนที่รักผมกลับมาหาผมครับ..ผมจะทำยังไงดี..นี่คือบทลงโทษผมหรอ แค่ผมขอให้ปอมกลับมา ฟื้นคืนกลับมาแต่ท่านก็ลงโทษผมโดยการให้ปอมกลับมาเป็นคนที่ไม่รู้จักผมอย่างนั้นหรอครับ...ผมไม่โกรธปอมหรอกที่ปอมจำผมไม่ได้ ไม่โกรธเลยที่ปอมทำร้ายผมแบบนั้น...ไม่ว่ายังไงอะไรจะเกิดขึ้นผมก็จะยังรักปอมอยู่อย่างนี้ตลอดไป...
ผมนั่งคิดอะไรอยู่นานหลายชั่วโมงว่าจะกลับบ้านแล้ว....แต่...
“เฮ้ย..ไอ้หน้าอ่อน..มีเงินให้ยืมมั่งมั้ยวะ...”
“ไม่มีหรอก..” ผมบอกพรางจะเดินไปขึ้นรถแต่ก็ถูกชายแปลกหน้าสองคนเข้ามาขวางเอาไว้ก่อน...
“ไม่มีได้ไง ดูก็รู้ว่าต้องมีเงินอะ..ดูรถแกสิ น่าสนวะ....เฮ้ยเอากุญแจรถมันมาดิ...”
“ไม่นะ อย่า..อย่ายุ่งกับฉัน...” ผมร้องและดิ้นสุดกำลัง....มันกำลังจะหากุญแจรถผมแต่ก็เจอมือถือผมเสียก่อน แต่ผมไม่ยอมให้มันเอามือถือผมไปหรอกนะ.ก็ในนั้นนะ มันมีแต่รูปที่เป็นความทรงจำของผมที่มีร่วมกับปอมทั้งนั้นเลยนี่นา..
“ไม่นะ อย่าเอาไป..อย่าเอามือถือไป...อย่า...”
“คิดว่าจะทำอะไรฉันได้ละฮะ..”
“ขอร้อง เอามือถือฉันคืนมาเถอะ ส่วนรถอยากเอาไปก็เอาไปเลย....” ผมยอมเสียรถก็ได้ แต่ขอมือถือผมเถอะนะ....ผมคิดแค่นี้แล้วตอนนั้นนะ...ผมพยายามยื้อสุดชีวิตเพื่อที่จะไม่ได้ไอ้โจรสองคนนั่นเอามือถือผมไปได้..
“ปึก....อ๊ะ....” ผมจุกจนไม่มีแรงยื้อแย่งกับมัน เมื่อมันต่อยเข้ามาเต็ม ๆ ที่ท้องของผม...
หมดแล้ว มันกำลังจะเอาไปทั้งรถทั้งมือถือของผมแล้ว...ผมนั่งกุมท้องน้ำตาไหล..ทำไมโชคชะตาถึงได้กลั่นแกล้งผมถึงเพียงนี้...
ปึก ปึก..ปัก.. เสียงเตะต่อยกันดังมาจากทางด้านหลังรถ ผมไม่รู้หรอกว่าใครมาต่อสู้กันเพราะผมไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนเลยตอนนี้...
“เอาไป....” ผมมองหน้าคนที่ยื่นมือถือกับกุญแจรถมาให้ผมอย่างอึ้ง ๆ ทำไม ทำไมถึงเป็น ปอมละ...เป็นไปได้ยังไงที่ปอมจะมาช่วยผม...
“เอาไปสิ มองหน้าอยู่ได้ น่ารำคาญ....”
“เอ่อ ขอบคุณ....” ผมไม่ถามหรอกว่าปอมมาช่วยผมได้ยังไง แต่แค่นี้ผมก็ดีใจมาก ๆ แล้ว.
“แล้วก็อย่ามานั่งเอ๋อให้คนพวกนั้นมันทำร้ายอีกละ โง่หรือเซ่อที่ไม่รู้ว่าที่ตรงนี้มันเปรี่ยวนะ.....”
“………..” ผมนั่งก้มหน้าไม่ตอบและไม่ยอมเงยหน้ามองปอม กลัวครับบอกเลย..
“แล้วจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย....”
“ผมลุกไม่ไหว...”
“เฮ้อ..น่ารำคาญจริง ๆ เลยวะ...” ปอมว่าก่อนจะเดินมาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเดินไปที่รถ...
“ขับกลับเองไหวมั้ย...”
“คิดว่าไม่น่าไหวครับ...”
“อืม..งั้นเดี๋ยวไปรถฉัน...ส่วนรถเดี๋ยวให้คนงานมาขับกลับให้..”
“……….” ผมพยักหน้าตอบไม่พูดอะไรออกมา.....
ผมแปลกใจมากกว่าเดิมเมื่อปอมขับรถพาผมกลับมาที่คอนโดของปอม...ผมไม่พูดอะไรเมื่อปอมจอดรถแล้วก็เดินลงรถตามปอมไปติด ๆ ..
“เอ้านี่จะตามฉันมาเพื่อ...”
“เอ่อ ก็คุณพามา...”
“ฉันบอกหรอว่าจะให้เข้าห้องฉันนะ..ฉันพามา ที่เหลือก็หาทางกลับเอาเอง...” ผมอึ้งเลยครับ..เขาพาผมติดรถมาแค่นั้นแล้วยังไล่ผมไม่ยอมให้ผมเข้าไปที่คอนโดอีก...ผมจะทำอะไรได้ละครับ..นอกจากจะค่อย ๆ หันหลังแล้วเดินจากมาเงียบ ๆ .....มือก็กุมท้องไปด้วยความจุกที่ยังหลงเหลืออยู่ คนบ้าอะไรหมัดหนักชะมัด......
“มานี่มา....” ร่างผมถูกกระชากแรง ๆ ปริวไปตามปอมที่เดินนำไปทางลิฟท์....
“อย่าสำคัญตัวผิดไปละ..ที่พามานี่ฉันเวทนาหรอกนะ....รีบ ๆ เข้ามานอนพักหายแล้วจะได้ไป...”
เมื่อเข้ามาในห้องของปอมแล้ว ความคุ้นเคย ความเคยชินมันพรานจำทำให้น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว...อดคิดไม่ได้ครับ..คิดถึงวันที่เรามีความสุขกันที่นี่...
“นี่....อย่าบอกนะว่าทั้งหมดในห้องของฉันคือเสื้อผ้านายนะ...”
“เอ่อใช่ครับ...”
“มาเก็บออกไปให้หมด...”
“ครับ....” ผมตอบรับทั้งน้ำตา แต่ก็ต้องเช็ดให้แห้งก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง..
“เก็บเร็ว ๆ ละ..อย่าลีลา...เข้าใจ...”
“ครับ...”
ผมค่อย ๆ เอาเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาช้า ๆ แล้วค่อย ๆ บรรจงพับใส่กระเป๋าของผมเอง..ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมาถึงแล้ว...ทำใจยากจริง ๆ นะครับ...น้ำตาผมพรานจะไหลอีกแล้ว..ผมนี่มันช่างอ่อนแอจริง ๆ เลยว่ามั้ยครับ..
“อย่ามาทำสำออย เก็บให้หมดเร็ว ๆ ด้วย...”
“...........”
เก็บเสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกมาด้านนอก ปอมก็บอกว่าคนงานเขาขับรถมาจอดเอาไว้ให้แล้ว...มันต้องจบจริง ๆ แล้วสินะ..เอาเถอะในเมื่อไล่ผมขนาดนี้ผมไปก็ได้...
“ลาก่อนนะปอม...”
“อืม...”
ผมเดินออกมาจากห้องปอมช้า ๆ แต่ละย่างก้าวช่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำใส ๆ ไหลตลอดเวลา.....
ไปได้สักที..ผมไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ เลยว่าทำไมต้องขับรถตามหมอนั่นไปทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้คิดอะไรไม่เคยรู้จักเลยแม้แต่น้อย...แล้วดูสิเกิดเรื่องจนได้ ถ้าผมไม่ตามไปแล้วนายนั่นจะทำยังไง จะช่วยให้ตัวเองรอดพ้นจากโจรสองคนนั่นได้ยังไง...แล้วทำไมถึงต้องหวงมือถือขนาดนั้น หวงกว่ารถยนต์ราคาแสนแพงนั่นอีก..ผมไม่เข้าใจเด็กนั่นเลยจริง ๆ ..แต่เอาเถอะ ตอนนี้เด็กนั่นออกไปจากชีวิตผมแบบสมบูรณ์แล้ว ต่อไปผมคงสบายใจแล้วสินะ...หรือเปล่า..อีกใจก็อยากให้ไป แต่อีกใจก็อยากจะแก้แค้นอยากให้ชดใช้เรื่องที่เขาขับรถชนผม ที่ทำให้เอมต้องทิ้งผมไป...ผมคิดถูกใช่มั้ย.... แก้แค้น ปล่อยไป...เอาไงดี แต่ตอนนี้ขอให้ออกไปจากชีวิตผมก่อนก็แล้วกัน...
แต่ก็ไม่รู้สินะ..ทำไมตอนที่หมอนั่นกำลังเดินหันหลังให้ผม ผมถึงรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ที่อกด้านซ้ายอีกแล้ว...เพราะอะไรกัน..
ทางด้านอ๋อง..เมื่อขับรถมาถึงที่บ้านก็บอกให้แม่บ้านเอากระเป๋าไปเก็บให้ทันทีเลย..
“ม๊า.....ฮึก ๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....” ผมวิ่งเข้ามากอดม๊าพร้อมปล่อยโฮทันทีเลยครับ ไม่ไหวแล้วผมอัดอั้นไม่ไหวแล้วจริง ๆ ..
“อ๋อง..เป็นอะไรลูก...เป็นอะไรบอกม๊าสิ...”
“ฮึก ..ม๊า....มันจบแล้ว...ปอมไม่รักอ๋องแล้ว..ปอมคนนั้น คนที่ฮึก ๆ ..รักอ๋องหายไปแล้ว...”
“หมายความว่าไงลูก....”
“ฮึก....ปอมเขาฟื้นขึ้นมาแล้วจำอ๋องไม่ได้...ม๊า..อ๋อง ฮึก ..อ๋องจะทำยังไงดี....อ๋องทำใจไม่ได้...”
“อ๋อง..ใจเย็น ๆ นะลูก...ลูกต้องใจเย็น ๆ นะ..” ม๊าปลอบผมพรางเอามือลูบหลังผมไปด้วย..
“อ๋องไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย....”
“ม๊าเชื่อว่าเรื่องทุกเรื่องมันต้องมีทางออกที่ดีเสมอ..เชื่อม๊านะ..”
“ฮึก ..ใคร ๆ ก็บอกให้อ๋องคิดแบบนี้..แต่อ๋องยังไม่เห็นทางเลยนะม๊าที่ปอมจะกลับมาเหมือนเดิม...”
“เอาเถอะลูก...เราคิดซะว่า ปอมเขาคู่กับเรามาแค่นี้..ส่วนที่เหลืออาจไม่ใช่..แค่ที่ผ่านมาลูกก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรอ...หรือถ้าปอมเขาเกิดมาเพื่อคู่กับลูกไปตลอดชีวิต ม๊าเชื่อว่าทุกอย่างจะมีวันที่กลับมาเป็นเหมือนเดิม..แต่อ๋องต้องเผื่อใจไว้บ้างโอเคมั้ย...แต่ตอนนี้อะไรก็ยังไม่แน่นอน เราก็ทำให้เต็มที่นะลูก....อย่ายอมแพ้ง่าย ๆ ..ถ้าเราพยายามทุกอย่างก็ไม่เกินความพยายามของเราหรอกจริงมั้ย...ม๊าสอนอ๋องเสมอนะลูกว่าอย่าท้อเด็ดขาด อะไรที่เรายังทำมันไม่ได้เราถามตัวเองสิว่าเราทำสิ่งนั้นเต็มที่แล้วหรือยัง...ถ้ายังก็ทำมันให้เต็มที่ต่อไป..แต่เมื่อสุด ๆ แล้วถ้ามันไม่โอเคเราก็ค่อย ๆ ถอยออกมาจากจุดนั้น..เพื่อที่จะทำอย่างอื่นที่มันมีความหมายกับเรามากกว่า..อย่าเอาชีวิตไปจมปลักอยู่ตรงนั้น....ตอนนี้อ๋องรู้ใช่มั้ยลูกว่าลูกอยู่ตรงจุดไหน..จุดที่จะสู้หรือจุดที่จะยอมถอย...”
“ครับม๊า..อ๋องรู้ อ๋องจะพยายามให้ถึงที่สุด...”
“ดีมากลูก..เพราะงั้นไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตานะ..แล้วจะได้ไปกินข้าวกัน..”
“ครับม๊า...”
ผมเดินขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าอาบน้ำจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะลงไปกินข้าวกับม๊าด้านล่างที่ห้องอาหาร..
“มากินข้าวได้แล้วอ๋อง...”
“ครับม๊า...” ผมนั่งหันหลังให้ประตู อยู่ ๆ ก็มีมือหนึ่งมาลูบหัวผมแผ่วเบา...มือที่แสนอบอุ่น มือที่ผมคุ้นเคย...
“อย่าคิดมากนะอ๋อง..ป๊ากับม๊าจะคอยช่วยและเป็นกำลังใจให้นะ..พยายามเข้านะลูก...”
“ป๊า......ครับ...”
“ไม่เอา ไม่ร้องสิลูกป๊า...”
“ครับ....”
“มากินข้าวกันดีกว่า...”
มื้อนี้เป็นมื้อแรกที่ผมกินข้าวได้หมดจาน อาจจะเพราะป๊ากับม๊าท่านคอยให้กำลังใจผมก็เป็นได้.
.....
“อ๋อง..ช่วงนี้มีเรียนหนักมั้ย...”
“ช่วงนี้พักนะครับป๊า...อีกอาทิตย์นึงแหละครับ..อาจารย์ไปดูงานที่ต่างประเทศกันหมดเลยเห็นว่าเป็นผลงานวิจัยรักษาโรคอะไรสักอย่างสำเร็จนี่แหละครับ...”
“อืม..ดีแล้ว พักผ่อนเยอะ ๆ ...”
“ครับ...”
กินข้าวเสร็จผมมานั่งดูทีวีกับป๊าม๊า..บางทีคุยกับท่านสองคนก็ทำให้ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านไปได้บ้าง..ก็แค่ชั่วคราวและครับ..
ดูได้ไม่นานผมก็ขอตัวขึ้นมาบนห้องก่อน...กะว่าจะนอนแล้วแต่คิดอะไรได้.. ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้เก่งเลยครับ...
“ว่าไงวะอ๋อง..”
“ไอ้เก่ง วันนี้ว่างมั้ย..”
“อืม...มัยวะ...”
“ไปเมากัน...กูอยากเมา...”
“จริงอะ...”
“อืม.....”
“ร้านเดิมนะ.....”
“โอเค..เอออ๋อง ไม่ต้องขับรถออกมาเดี๋ยวกูไปรับ อยู่บ้านใช่มั้ย...”
“อืม...มาเร็ว ๆ นะเว้ย...”
“โอเค..” วันนี้ผมขอเมาสักวันเถอะครับ...ไม่อยากคิดมากทั้งคืน อยากนอนหลับสบาย ๆ บ้างสักคืนนะครับ..
เสียงแตรรถดังแล้วครับ...ไอ้เก่งมารับผมแล้ว...
“ป๊าม๊า ผมไปเที่ยวกับเก่งนะ...”
“อย่าดื่มเยอะนะอ๋อง..”
“ครับ...”
ผมออกมาขึ้นรถไอ้เก่งครับ...มันพาน้องบอยมาด้วย..สงสัยน้องบอยมาคุม...
“สวัสดีครับพี่อ๋อง..” บอยทักทายผมอย่างนอบน้อม เด็กคนนี้น่ารักดีนะครับ..ง
“ดีครับน้องบอย...”
“อ้าว บอยไม่ได้ไปด้วยหรอ....”
“ไปครับ..บอยมาเอาของที่บ้านแปปนึงนะครับ....” ไม่นานบอยก็ลงมาขึ้นรถ ก่อนไอ้เก่งจะขับรถออกไปที่ร้านเหล้าร้านประจำของผมที่มาดื่มด้วยกันบ่อย ๆ ....
เข้ามาในร้านเราก็มานั่งที่ประจำเลยครับ สงสัยไอ้เก่งคงโทรจองเอาไว้...ผมไม่ฟังเสียง นั่งที่ปุบก็สั่งแบบไม่ยั้งเลยครับ...ขอเมาหน่อยเถอะวันนี้..แล้วพรุ่งนี้ผมจะเริ่มใหม่กับการต่อสู้เพื่อรักของผม...
พวกเรานั่งดื่มกันมาได้พักใหญ่ ๆ แล้วครับ..ผมเริ่มจะเมาแล้วสิ..เพราะเล่นกระดกเอากระดกเอาเลยอะ...ไม่ให้เมาได้ยังไงละครับ...
“เฮ้ยเก่ง ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ...”
“เออ ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย...”
“ไม่ต้องหรอก ใกล้แค่นี้เอง..แปปเดียว เดี๋ยวมา...” ผมเดินเซหน่อย ๆ มาเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากโต๊ะที่ผมนั่งมากนัก...
เข้าเสร็จผมเดินออกมาล้างมือ แต่เหมือนโลกมันหมุนไปหมดเลยครับ....ผมเซจนไปปะทะกับใครบางคนเข้าอย่างจัง..เขาจับใหล่แล้วโอบผมเอาไว้...
“ปอม..ปอมหรอ...” ผมเพ้อออกไปคิดว่าเป็นปอม..แต่ก็คงไม่ใช่สินะ..
“หมออ๋อง..หมออ๋องจริง ๆ ด้วย..ไหวเปล่าครับเนี่ย...”
“ใครอะ...”
“ผมไผ่ไง..คนไข้ของหมออะ...”
“อ่อ เออ.....ไหว ๆ ฉันหวายย...”
“ดูท่าแล้วผมว่าไม่ไหวหรอก...อยากอ้วกมั้ย...”
“อืม..ก็ดี...”
เด็กไผ่อะไรนั่นพาผมเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะพยุงผมให้นั่งยอง ๆ แล้วก็อ้วกออกมา....เสร็จแล้วก็พยุงผมเดินออกมาจากห้องน้ำ...
ปึง....พลัก....ปึก ๆ.. ... เสียงปิดประตูอย่างดังก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเตะต่อยกัน..สายตาผมพร่าเรือนไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเลยเกิดขึ้นแล้ว..สติผมจะหมดแล้วตอนนี้...
“ร่านนักนะ มานี่.....” ร่างผมถูกกระชากออกไปอย่างแรง...ผมถูกลากออกมาจนถึงลานจอดรถ..
“เป็นไง สนุกว่างั้น...เสร็จกันไปกี่ยกละ.....เร้าใจดีมั้ยในห้องน้ำร้านเหล้านะ...”
“ใคร ...ใคร...”
“ไม่ต้องรู้หรอกว่าใคร...หึ ปากบอกว่าเคยเป็นแฟนฉัน รักนักรักหนา...แต่กลางคืนกลับร่านเข้าห้องน้ำร้านเหล้ากับคนอื่น...นี่นะหรอรักฉันนะ...ฉันคงเชื่อนายหรอก..”
“ปอม...”
“ปอม มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ...”
“หรอ..อย่ามาตอแหลแก้ตัวไปหน่อยเลย..ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น...ขึ้นรถ...พลัก..ปึง...” ผมถูกผลักเข้ามาในรถอย่างแรงก่อนเสียงปิดประตูรถจะดังขึ้น..ตอนนี้ผมไม่มีสติแล้ว..ผมหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว..
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผมถูกกระชากออกไปจากรถ
“ลงมา..อย่าลีลา...” ปอมลากผมให้เดินตามอย่างรุนแรง ผมเจ็บที่แขนไปหมด..แต่ก็ไม่อยากร้องออกมา..กลัว กลัวปอมจะโมโห...
ปึก... ปอมโยนผมลงมาที่โซฟาอย่างแรง...
“....ตื่นมาคุยกันเดี๋ยวนี้...”
“ผม...ผมไม่มีแรง...”
“แค่นี้ถึงกับหมดแรงเลยหรอ...คนอย่างนายนะฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะหมดแรง ต่อกับฉันอีกสักสี่ห้ารอบก็คงไหวใช่มั้ยละ...”
“ไม่นะ ปอม...อะ..อื้อ...”
ปอมก้มลงมาจูบปากผมอย่างรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนใด ๆ ทั้งสิ้น..ผมจูบตอบปอมทั้งน้ำตา... ริมฝีปากเลือดซิบเมื่อถูกร่างสูงขบกัดเข้ามาอย่างแรง..
“เหม็นเหล้า..”
“เหม็นแล้วคุณมาจูบผมทำไม...”
“เหอะ คิดว่าฉันอยากจะจูบกับคนที่มันมั่วอย่างนายหรือไง...ถ้าไม่เพราะฉันคิดอยากจะแก้แค้นนายละก็ ไม่มีวันที่ฉันจะแจะต้องตัวนายหรอก.”
“ผมไปทำอะไรให้คุณแค้นหรอครับ..บอกผมดิ..”
“เรื่องอะไรงั้นหรอ...เรื่องที่นายโกหกฉันไง..ว่าเคยเป็นแฟนกับฉัน..เรื่องที่นายขับรถชนฉันจนความจำเสื่อมแล้วแฟนฉันต้องทิ้งไป...ทุกเรื่องมันผิดไปหมด....”
“เหอะ ไร้สาระสิ้นดี..ทำไมเหตุผลที่คุณจะแก้แค้นผมมันไร้สาระจังเลยละครับ..แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บมากเลยนะครับคุณรู้มั้ย..”
“ไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย..และในเมื่อนายอยากได้ฉันเป็นแฟนจนตัวสั่นฉันจะสนองให้นายก็ได้..
ระหว่างที่ฉันตามง้อแฟนฉันเนี่ย..นายก็มาเป็นที่ระบายอารมณ์ของฉัน..ตกลงมั้ยละ..ทดแทนไงทดแทนช่วงที่ฉันไม่มีใครมานอนด้วย..และชดเชยที่นายทำฉันความจำเสื่อมไปหลายเดือน...”
“ไม่..ฮึก..คุณมันไม่มีหัวใจ...อย่าทำแบบนี้กับผมนะ..”
“เหอะ..นายมีสิทธิ์เลือก หรือเรียกร้องหรอ..”
“ไม่นะ..แบบนี้ผมไม่ต้องการ...”
“แต่ฉันจะทำ..และจำใส่หัวเอาไว้..ต่อไปนี้เมื่อไรที่ฉันเรียกนายต้องมาหาฉันที่ห้อง..”
“............”
“เข้าใจมั้ย..........”
“…………”
“ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย...” ปอมตะคอกจนผมสะดุ้งด้วยตวามตกใจ...ผมต้องยอมรับชะตากรรมตัวเองแล้วใช่มั้ย...
“เข้าใจแล้ว...”
“อืม......ออกไปได้แล้ว..อยากไปไหนก็ไป...”
“คุณลากผมมา..แล้วผมจะกลับยังไง..”
“ไม่รู้..มีปัญญากลับยังไงก็เรื่องของนาย ไม่มีปัญญากลับก็นอนข้างถนนไป....”
“คุณ....”
“ออกไปได้แล้ว น่ารำคาญ...”
“ครับ...”
ผมเดินออกจากห้องของปอมด้วยสภาพไม่ค่อยเป็นผู้เป็นคนเท่าไร....โทรศัพท์ก็อยู่ที่กระเป๋าไม่ได้เอาติดตัวมาด้วย..จะใช้ตู้สาธารณะสมัยนี้ก็หายากเต็มที...ผมเดินมาเรื่อย ๆ หวังจะให้ถึงป้ายรถเมล์เผื่อว่าจะมีตู้โทรศัพท์บ้าง..แต่เดินมาถึงแล้วก็ไม่มีเลยแม้แต่ตู้เดียว..ผมได้แต่นั่งลงที่ป้ายรถเมล์อย่างเหนื่อย ๆ ...
“เฮ้ย..เอากระเป๋าตังคืนมานะเว้ย....”
“อย่าเอาของฉันไป...” วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของผมก็ไม่รู้ครับ...ถูกทำร้าย ถูกไล่ออกจากห้องไม่พอยังจะมาถูกโจรล้วงกระเป๋าอีก.......ผมไม่มีแรงวิ่งตามไปเอากระเป๋าคืนหรอกครับ....ผมได้แต่ชันเข่านั่งฟุบหน้าลงไป..ไม่มีแล้ว..ไม่มีเงินขึ้นรถเมล์ ไม่มีเงินหยอดตู้โทรศัพท์...อยู่มันตรงนี้ก็แล้วกัน เช้าค่อยเดินกลับบ้านก็แล้วกัน...ทำไมชีวิตผมถึงต้องมาเจออะไรที่มันไม่เหมือนผู้เหมือนคนแบบนี้ด้วยนะ...
ผมไล่อ๋องออกไปแล้วครับ....ผมไม่อยากให้มันอยู่ขวางหูขวางตา กลัวว่าจะอดทำร้ายมันไม่ได้...ไม่รู้สิครับ..การไล่มันออกไปจากห้องยามดึกแบบนี้ ผมรู้ว่ามันอันตราย แต่ผมก็ไล่ไปแล้วนี่ครับ แม้จะรู้สึกผิดหน่อย ๆ ก็เหอะ.....
ผมนอนพลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับ..ไม่รู้คิดเรื่องอะไรนักหนา... จนผมต้องขับรถออกมาจากคอนโดคอยมองตลอดทางว่าจะเจอคนที่ผมเพิ่งไล่ออกจากคอนโดไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วหรือเปล่า...แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ นอนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เด็กบ้า ทำไมไม่รู้จักนั่งรถเมล์กลับบ้านวะ...ผมเดินลงมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะปลุกเด็กนั่น แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลย..ผมเลยจัดการอุ้มขึ้นรถแล้วพากลับที่ห้อง..ใจอ่อนอีกจนได้สินะไอ้ปอม..
อัพให้แล้ว ครั้งนี้ครบ 100% เลย อิอิ ไรเตอร์ใจดีวันนี้...
ตอนนี้พี่ปอมโหดร้ายอะ..แต่อย่าโกรธพี่ปอมกันน้า..พี่เค้าไม่รู้อะ..เนอะ..ซึน ๆ อยู่...
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าด้วยน้า อิอิ กำลังใจเล็ก ๆ น้อย ๆ
ความคิดเห็น