คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter 26 ปวดร้าว..............100%
26
ผมไล่นายอ๋องออกจากห้องของผมไปแล้ว...แอบรู้สึกสงสารเบา ๆ แฮะ ดูท่าแล้วยังไม่ค่อยจะมีแรงเดินเท่าไรเลย..แต่ก็ช่างเหอะ..ใจแข็งเข้าไว้ไอ้ปอม... วันนี้ผมออกไปหาอะไรกินที่ห้างกับเพื่อน ๆ ดีกว่า...พักวันสุดท้ายก่อนจะเริ่มช่วยงานที่ร้านวันพรุ่งนี้...
ทางด้านอ๋อง..เมื่อกลับมาถึงบ้านก็นอนยาวตั้งแต่กลับมาจนเกือบค่ำแล้ว..
ก๊อก ๆ ... “อ๋องลูก...”
“ครับม๊า..”
“เปิดประตูให้ม๊าหน่อยได้มั้ยลูก...”
“ครับ....” ผมฝืนตัวลุกเดินไปเปิดประตูให้ม๊าได้เข้ามาในห้องนอนของผม....ม๊ามองผมเหมือนท่านรู้เรื่องทุกอย่าง ก็ไม่แปลกหรอกที่คนที่เลี้ยงผมมาแต่เด็กจะอ่านความรู้สึกของผมออก...
“อ๋อง..มีอะไรจะเล่าให้ม๊าฟังมั้ยลูก...”
“ม๊าครับ......ผมเสียใจ....”
“เสียใจเรื่องอะไร....”
“ก็เรื่องเดิม ๆ แหละครับ....ผมขอยังไม่เล่าเรื่องทั้งหมดได้มั้ยครับม๊า....ผมยังทนได้...”
“อ๋อง...มีอะไรต้องรีบบอกม๊าสิ ม๊าเป็นห่วงนะลูก...”
“ม๊าครับ.มันไม่มีอะไรหรอก..อ๋องก็แค่เสียใจ..เอาไว้อ๋องทนไม่ไหวเมื่อไรอ๋องจะถอยออกมาเองนะครับม๊า....”
“เฮ้อ ถ้างั้นก็ตามใจเราก็แล้วกันนะ..พร้อมจะบอกม๊าเมื่อไรก็บอก..ไม่พร้อมม๊าก็ไม่บังคับ ม๊าเคารพการตัดสินใจของอ๋องเสมอนะลูก...”
“ครับ....รักม๊านะครับ..ขอบคุณที่อยู่ข้างอ๋องเสมอ...”
“จ้ะ..ล้างหน้าลล้างตาให้เรียบร้อยเดี๋ยวม๊ามาตามไปทานข้าวเย็นนะอ๋อง...”
“ผมไม่ทานได้มั้ยอะม๊า..ผมไม่หิวเลย....”
“แล้วลูกกินอะไรมาบ้างหรือยัง...”
“กินแล้วครับ ก่อนกลับบ้าน....” ผมโกหกแม่หน้าตาย ก็ไม่หิวจริง ๆ นี่ครับ และผมอยากให้แม่สบายใจเลยต้องโกหกแม่ออกไปแบบนั้น...ผมขอโทษนะครับแม่..
ผมนอนต่ออีกสามสี่ชั่วโมงก่อนจะตื่นมาตอนดึก ๆ มาอาบน้ำให้สบายตัวก่อนจะลงไปหานมดื่มที่ห้องครัว...
ผมนั่งดื่มนมเงียบ ๆ ในห้องครับ ไฟก็ไม่ได้เปิด....เปลืองครับ..... ดื่มนมเสร็จผมเอาแก้วไปไว้ในซิ้งก่อนจะกลับขึ้นไปบนห้อง...โทรศัพท์ผมสั่นอยู่บนที่นอน แต่มันหยุดเสียก่อนที่ผมจะเดินไปรับสายทัน....ผมตกใจเมื่อเห็นมิสคอลยี่สิบกว่าสายได้ครับ..แล้วที่สำคัญชื่อคนโทรมานี่สิ ทำผมขนลุกเลยไม่รู้ว่าผมจะเจอกับอารมณ์โมโหอะไรอีก.... ผมตัดปัญหาโดยการปิดโทรศัพท์เสียเลยครับ อะไรจะเกิดปล่อยให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็แล้วกันครับ วันนี้ผมเหนื่อยมากจริง ๆ ไม่พร้อมที่จะรับอะไรร้าย ๆ มาใส่หัวอีกแล้ว....พอก่อนวันนี้...ผมนอนหลับลงไปในเวลาไม่นาน..วันนี้นอนทั้งวันทั้งคืนก็ไม่รู้ว่าผมจะหายเพลียหรือเปล่าก็ไม่รู้..
เช้าวันใหม่ที่สดใสสำหรับใครหลาย ๆ คนแต่ก็ต้องเป็นวันที่เหมือนจะหดหู่ของผมแหละมั้งครับ...ผมเปิดมือถือก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง..มิสคอลขึ้น50 กว่าสาย...รู้ชะตากรรมเลยครับ...เขาจะมาสนใจผมทำไมกัน เกลียดผมไม่ใช่หรอ..หรือจะเรียกให้ไปเป็นที่รองรับอารมณ์ แต่เมื่อวานผมก็เป็นให้แล้วนี่นา หรือว่าไม่พอกัน...
ทางด้านปอม.. ผมหัวฟัดหัวเหวี่ยงตั้งแต่เมื่อคืน..ทำไมนายอ๋องนั่นโทรไปไม่ยอมรับสายวะ..จะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ได้เป็นห่วงหรอกครับ แค่ไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าไล่คนให้ออกไปเป็นลมสลบตายที่ไหน...ผมพูดจริง ๆ นะเออ...
อย่าให้ฉันเจอตัวนะ..จะสั่งสอนเสียให้เข็ดเลยคอยดู กล้ามากที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับเนี่ย..
บ่าย ๆ ผมจะลองโทรไปอีกครั้ง ถ้าไม่รับละก็ได้เห็นดีกันแน่ ๆ ..
ผมลงมาหาอะไรกินด้านล่างของคอนโด ก่อนจะออกไปที่ร้าน..
“อ๋อง...วันนี้จะออกไปไหนมั้ยลูก...”
“ยังไม่แน่ใจเลยครับ..ถ้าไม่มีอะไรคงไม่ออกไปครับ..ม๊ามีอะไรหรือเปล่า...”
“เปล่า...ถ้าจะออกไปก็ดูแลตัวเองนะลูก...”
“ครับม๊า...ฟอด..รักม๊าที่สุด...” ผมว่าก่อนจะเดินเข้าไปหอมแก้มม๊าฟอดใหญ่ ๆ ก่อนที่ม๊าจะออกไปขึ้นรถที่ป๊าจอดรออยู่เพื่อทำงานด้วยกัน ผมนั่งดูทีวีไปเรื่อย ๆ อยู่ ๆ ไลน์ก็เด้งขึ้นมา....คิดว่าใคร..
“หมออ๋อง...”
“ว่า....”
“ว่างมั้ยครับ....”
“ก็ว่าง ๆ อะทำไมหรอ...”
“ดีจัง...ไปหาไรกินที่ห้างกัน...”
“เอางั้นเลย...”
“ครับผม...ครั้งนี้หมออ๋องเลี้ยงไง...แล้วอีกอย่างผมอยากให้หมออ๋องผ่อนคลายด้วย...”
“อืม...ก็ดีเหมือนกัน..ถ้างั้นเจอกันที่ห้าง XX นะ....เที่ยง ๆ นะ..”
“ครับผม...”
ผมวางมือถือเอาไว้บนโต๊ะก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปกินข้าวกับไผ่...ออกไปผ่อนคลายบ้างก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เครียดมาก แม้ว่าผมจะยังเจ็บด้านหลังอยู่บ้างก็เอาเถอะ...ดีกว่านั่งเหงาคนเดียวอยู่ที่บ้าน...ดีจังเลยนะครับที่ไผ่เข้ามาคุยกับผมตลอด คอยเป็นกำลังใจปลอบใจผมในยามที่ผมไม่มีใคร แต่ก็นะ ผมรักไผ่แค่น้องชายเท่านั้น เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก...ซึ่งไผ่ก็เข้าใจผมดีและยอมรับกับมันได้..
แต่งตัวเสร็จก็ได้เวลาพอดี ออกจากบ้านตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ดีเพราะเผื่อรถติดอีก...การจราจรสมัยนี้มันน่าเบื่อน่ารำคาญมากครับ ไม่รู้คนจะออกรถมาเกลื่อนบ้านเกลื่อนเมืองอะไรนักหนา คนละคันก็พอแล้วผมว่าอะนะ..เพราะผมยังมีคันเดียวเลยว่างั้นมั้ย...
ขับรถได้ไม่นานก็มาถึงที่หมายครับ...ผมลงไปเดินเล่นรอไผ่มาถึง รายนั้นนะ บ้านอยู่ไกลครับ คงอีกสักพักกว่าจะมาถึง..ผมเดินดูของไปเรื่อย ๆ อยากได้น้ำหอมสักขวดเพราะว่าที่ห้องใกล้จะหมดแล้ว...ขาดไม่ได้เลยครับน้ำหอมเนี่ย... ผมเลี้ยวเข้าร้านประจำเลยครับ เข้าจนพี่ที่ร้านแทบจะจำได้อยู่แล้ว...ก็จำได้นั่นแหละ...ผมหยิบกลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ผมต้องการมาทันที...แต่กลิ่นข้าง ๆ นี่สิมันทำให้ผมคิดถึงใครบางคนอีกแล้ว..ใครบางคนที่กำลังทำร้ายผมอยู่....ผมเมินหน้าไม่มองน้ำหอมขวดนั้นก่อนจะไปคิดเงินแล้วโทรศัพท์ก็ดังทันที...ไผ่มาถึงแล้วครับ..ผมเดินออกไปหาไผ่ที่นัดกันเอาไว้..เราเดินดูร้านอาหารไปเรื่อย ๆ ยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะกินอะไรกันดี..อะไร ๆ ก็น่ากินไปหมด หิวครับตอนนี้
“ตกลงจะกินอะไร..มื้อนี้ฉันเลี้ยง..ต้องตามใจนายสิ...”
“ถ้างั้น..เอา....ฟูจิละกัน...”
“เอ่อ..ไม่กินฟูจิได้มั้ย....”
“ทำไมอะ...” ผมยืนทำหน้าเศร้า ๆ เมื่อไผ่ถามออกมาแบบนั้น...ก็จะให้ผมพูดยังไงละ...
“อะ ๆ ก็ได้...งั้นกิน...ซิสเลอร์มั้ยครับ...”
“อื้ม ๆ ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้กินนานแล้ว...” ผมเดินตามไผ่เข้าไปในร้านซิสเลอร์...กินกันชนิดที่แบบว่ากะอิ่มไปสามวันเลยครับ...ไอ้เด็กนี่มันจริง ๆ เลย..ตอนมันเลี้ยงผมกินนิดเดียวพอผมว่ามันก็เถียงครับ บอกว่าผมอยากกินน้อยเองช่วยไม่ได้..แล้ววันนี้ผมก็ต้องรับชะตากรรมค่าอาหารมื้อกลางวันนั้นแหละครับ..กระเป๋าเบาเลยเหอะ..
กินเสร็จเรามาเดินเล่นย่อยกันอีกสักหน่อย.....เดินไปเดินมาเด็กนี่อ้อนจะดูหนังซะงั้น นี่ผมพาลูกมาเดินเที่ยวห้างหรือเปล่าวะ...
เราเดินขึ้นมาชั้นบนสุดเพื่อเลือกซื้อตั๋วหนังครับ..วันนี้ผมขอผ่อนคลายสักวันก็แล้วกันนะ...เศร้ามาหลายวันแล้ว..แล้วพรุ่งนี้ผมจะลุยต่อ...ลุยอะไรหว่า..ก็คงทำให้ปอมกลับมาจำผมได้ละมั้ง....
เราตกลงดูหนังเรื่อง Thor2 กันครับ เพิ่งเข้าด้วย..ภาคแรกสนุกดี ภาพนี้ยิ่งหน้าติดตามเข้าไปใหญ่เลย...พระเอกหล่อสุด ๆ ....(ไรเตอร์มโน55)
ก่อนเข้าโรงหนังเรามาซื้อป็อบคอนเข้าไปกินระหว่างดูหนังด้วย ตั้งสองชั่วโมงหิวแย่ แต่ได้ข่าวว่าเพิ่งกินไปเมื่อกี้ เอาน่าก็คนมันหิวง่ายอะ เนอะ..
“แถวไหนอะไผ่...”
“B14-15 ครับหมออ๋อง เดินเข้าไปเลย...”
“อืม...” ผมเดินเข้าไปนั่ง ได้สักพักก็มีคนเข้ามานั่งข้าง ๆ ผม..แต่...”
ฟึบ....มานี่..ตามมานี่....”
“คุณจะพาผมไปไหน...”
“ไปในที่ของนายยังไงละ...จะตามมาดี ๆ หรือจะให้ฉันลากให้อายคนวะฮะ...”
“..........” ผมเงียบปล่อยให้เขาดึงผมออกไปจากโรงหนัง....เขามากับใครกันละ..กับเพื่อน แฟนเก่า หรือว่ามาคนเดียว...
“หมออ๋อง....คุณจะพาหมออ๋องไปไหนไม่ได้นะ...”
“อย่ามายุ่ง...ถ้ายังไม่อยากตายตอนนี้นะ...” ปอมพูดขู่ไผ่ออกไป ผมหันไปมองหน้าพรางพยักหน้าให้ไผ่อย่างขอโทษและบอกให้ไผ่รู้ว่าไม่เป็นอะไร...
“คุณ..ผมเจ็บ...”
“ยิ่งนายพูดฉันจะยิ่งบีบให้แน่นเข้าไปอีก...”
“แต่..โอ๊ย.....” ผมจะพูดออกมาแต่แรงบีบที่มือก็แรงขึ้นอีก...ผมจึงเงียบและเดินตามแรงกระชากจนออกมาถึงรถของปอม ..
ปอมผลักผมเข้าไปในรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับแล้วขับกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว...ผมได้แต่นั่งเงียบ ๆ ภาวนาในใจให้เราสองคนปลอดภัย เพราะปอมขับรถเร็วมากเหลือเกิน... ผมรู้ชะตาชีวิตของวันนี้อีกแล้วสินะ..มันคงจบไม่สวยเหมือนทุก ๆ วันนั่นแหละครับ..
“ปึก....ไปเจอกับมันอีกทำไม...อยากลองดีกับฉันใช่มั้ยฮะ...ฉันเคยบอกหรือเปล่าว่าไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร...แต่นายก็ยังจะไปแรดอยู่กับมัน...”
“ผมเปล่า...”
“ฉันเห็นอยู่กับตายังจะมาปฏิเสธหน้าด้าน ๆ อีก...”
“ผม...”
“หึ..เถียงไม่ออกละสิ...ทำไม ที่ฉันทำเนี่ยมันไม่ถึงใจพอหรอ..หรือชอบรุนแรงกว่านั้น...”
“คุณ...มันจะมากไปแล้วนะ...เกลียดผมมากมายขนาดนั้นเลยหรอ...”
“ใช่ฉันเกลียด...”
“เกลียดแล้วมายุ่งกับผมทำไม...”
“อยากรู้หรอ....”
“………”
“ถ้าอยากรู้ฉันจะบอกให้...ฉันจะทำให้นายเจ็บ เจ็บเจียนตายยังไงละ...”
“หึ..คุณไม่ต้องทำอะไรมากหรอก..แค่นี้ผมก็แทบตายทั้งเป็นแล้ว...”
“ยังสิ...ฉันอยากจะเห็นไปเรื่อย ๆ ...และนายต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของฉันและห้ามไปยุ่งกับใครเด็ดขาด...”
“คุณไม่มีสิทธิ์....”
“มี...”
“ไม่มี...ผมจะไม่ยอมคุณอีกแล้ว...”
“คิดว่าทำได้ก็ลองดูสิ...ฉันจะดูสิว่าคลิปนี้ถ้ามันออนไลน์แล้วนายจะยังกล้าอวดดีกับฉันอีกมั้ย...” น้ำตาผมร่วงทันทีที่เห็นแผ่น DVD ในมือของปอม..ทำไมปอมต้องทำถึงขนาดนี้...แค่ด่าแค่ว่าผมยังคับผม ผมก็มาให้ย่ำยีแล้ว....ไม่ต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ก็ได้..
“คุณมันโหดร้าย..โรคจิต คุณมันไม่ใช่คน....”
เพี๊ยะ... หน้าผมหันไปตามแรงตบของปอมที่ใส่เข้ามาเต็มแรง..น้ำตาผมยิ่งใหลมากเข้าไปอีก...
“กล้าดีมากนะ....มานี่...” ปอมว่าเสร็จก็ลากผมเข้าไปในห้องนอนของปอมทันที..ก่อนจะผลักผมลงที่เตียงอย่างแรง ร่างสูงถาโถมลงมาทับร่างผมอย่างแรงก่อนจะประกบปากจูบขบกัดริมฝีปากผมย่างแรง..
ตัดฉับ ๆจิ้มที่รูปเลยค่า อิอิ
ผมตื่นขึ้นมาตอนเย็นของอีกวัน ผมมองออกไปไม่เจอใครในห้องซึ่งมันก็ดีแล้ว..ร่างกายผมไม่ถูกทำความสะอาดแต่อย่างใด..ผมก็ได้แต่นอนอยู่อย่างนั้นเพราะลุกไปไม่ไหวจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ขยะแขยงตัวเองแทบตายแต่ก็ฝืนลุกไปเข้าห้องน้ำไม่ไหวจริง ๆ ...ผมยังไม่พร้อมและยังไม่อยากเจอคนใจร้ายคนนั้นอีกในตอนนี้ หรือตอนไหน ๆ ทั้งนั้น...
“ตื่นแล้วหรอ...”
“.............” ผมได้แต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาโต้ตอบคนใจร้ายออกไป
“ฉันถามไม่ตอบฮะ...”
“ก็เห็นอยู่นี่...”
“กล้ายอกย้อนหรอ...”
“.............”
“นายอ๋อง...”
“จะให้ผมพูดอะไรละครับ...”
“อย่ามากวนประสาทฉัน...”
“ผมทำได้ด้วยหรอ..เรื่องแบบนั้นนะ...”
“อ๋อง...”
“…………..”
“พูดด้วยดี ๆ ไม่ชอบใช่มั้ย...ต้องการแบบเมื่อวานใช่มั้ย.ได้ฉันจัดให้...” ปอมว่าเสร็จก็ก้มลงมาปลุกปล้ำผมอีกครับ..ผมน้ำตาไหลพรากเลยครับ ภาพเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อคืนตามมาหลอกหลอนผมไม่หยุด ร่างกายผมสั่นเทา ไม่ตอบรับการรุกรานของปอมแต่อย่างใด ได้แต่สั่นอยู่อย่างนั้น....
“ฮือ ๆ ..ออกไป..ฮือ..ออกไป กลัว..กลัวแล้ว ผมกลัวแล้ว..อย่าทำอะไรผมอีกเลย..ฮือๆ ๆๆ...”
“อ๋อง ๆ ...อ๋อง....” ปอมหยุดทำร้ายผมแล้วเขย่าตัวผมเบา ๆ พรางเรียกชื่อผมไปด้วย..ผมกลัว กลัวมากจริง ๆ ภาพเมื่อคืนทำเอาผมกลัวจนตัวสั่นไปหมด...
“ฮึก..ฮือ ๆ ..อย่าเข้ามา...อย่าทำร้ายผม ผมกลัว....”
ปอมเดินฮึดฮัดออกไปไม่ทำร้ายผมต่อ และไม่สนใจผม... หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูด้านนอก... ก่อนที่ประตูห้องนอนจะเปิดออก...ผมผงะไปเล็กน้อยเมื่อปอมพาแฟนเก่าเข้ามาพร้อมกับกอดจูบกับนัวเนียต่อหน้าผม..
“นี่นายยังไม่ออกไปจากห้องฉันอีกหรอฮะ...” ปอมว่าผมออกมาก่อนที่หญิงสาวจะหันมายิ้ม แสยะใส่ผม...น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง..
“ไม่เป็นไร ในเมื่อนายไม่ยอมไปก็ดูมันไปอย่างนี้นั่นแหละ...ลงมาจากเตียงได้แล้ว...” ปอมผละจากผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเดินมาดึงตัวผมให้ตกลงไปข้างเตียงก่อนจะเดินไปนัวเนียกับผู้หญิงคนนั้นต่อ...
ผมนอนร้องไห้อยู่ข้างเตียงก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง...
“โว้ย...กลับไปได้แล้วไป...”
“แต่ ปอมคะ...”
“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเอม..ไม่มีอะไรทั้งนั้น..ออกไป...”
“ปอม...”
“ฉันบอกให้ออกไปไงวะ..ไปจะไปไหนก็ไปเลยไป...”
“เออไปก็ได้ ไอ้คนเฮงซวย.เสียอารมณ์หมด...”
ผมนั่งกุมขมับเมื่อเอมออกไปจากห้องของผม..ผมเจอเอมได้สามวันแล้วเราเหมือนจะกลับมาคบกันแต่ผมไม่รู้สึกแบบนั้นเลย..ไม่ไม่ผูกพันเหมือนแต่ก่อน ไม่รู้สึกรัก ไม่เลย ไม่มีเลยสักนิด..วันนี้ผมพาเอมมาอยากจะทำให้อ๋องเจ็บที่สุด แต่ทำไม ทำไมเป็นผมวะที่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้...
อ๋องสลบไปต่อหน้าต่อตา ผมทำร้ายเขาทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บอยู่..และเหมือนจะไม่สบาย ผมทำให้เขาหวาดกลัวผมไปแล้ว...
ผมค่อย ๆ พยุงร่างบางขึ้นมานอนบนเตียงก่อนจะจัดการเช็ดตัวทำความสะอาดด้านหลังให้จนสะอาดก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้วก็เอายามาป้อน ป้อนโดยวิธีของผมนั่นแหละครับ ก็คนมันหลับอยู่อะ จากนั้นผมก็ออกไปนั่งสงบสติอารมณ์ด้านนอกคนเดียว
อัพแล้วตอนนี้เศร้าสุด ๆ อย่าด่าไรเตอร์น้า อิอิ สัญญาตอนนี้ดราม่าหนักสุดแล้ว
และมันกำลังจะจากไปแล้ว..โอเคมั้ยคะ อิอิ หลังจากดราม่ามาหลายตอน..
ความคิดเห็น