คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 28 ค้างคืน...............100%
28
ผมอาบน้ำเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอนแล้ว แต่ติดที่ว่าปอมเรียกเอาไว้เสียก่อนครับ...
“อ๋อง........”
“ว่าไงครับ...”
“มานั่งดูหนังเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ...”
“ครับ...” ผมเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ปอม แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ ผมยังไม่ได้โทรบอกม๊าเลยว่าจะค้างที่อื่น...
“เดี๋ยวผมขอตัวไปโทรศัพท์แปปนึงนะ...”
“โทรหาใคร....”
“ม๊า ผม....”
“อืม....” ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองแปปนึงได้มั้ยเนี่ย...ปอมเค้าแอบหึงผมหรือเปล่าอะ....ไม่คิดอะไรต่อผมเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อโทรศัพท์ไปบอกม๊า...
“อ๋องอยู่ไหนทำไมยังไม่กลับบ้านละลูก...”
“ม๊าครับ..วันนี้อ๋องไม่กลับบ้านนะ..อ๋องมาค้างที่คอนโดปอม...” ผมบอกความจริงกับม๊าออกไปเลยครับ ไม่อยากโกหก มันไม่ดีกลัวม๊าเสียใจถ้ามารู้ทีหลังครับ..ผมรู้ว่าม๊าเป็นห่วงและรักผมมาก...
“อยู่ได้แน่นะลูก...ปอมดีกับลูกแล้วหรอ...”
“ก็ไม่เชิงนะครับ..แต่ก็โอเคนะครับ เขาไม่ทำร้ายผมหรอกม๊า...แถมวันนี้ก็ดูใจดีแปลก ๆ อีกด้วย...”
“อืม..ถ้าอ๋องว่าอย่างนั้นม๊าก็เชื่อ...ดูและตัวเองด้วยนะลูก...”
“ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะม๊า..รักม๊านะครับ..รักป๊าด้วย ฝากบอกป๊าด้วยนะครับ...”
“จ้ะ....รักอ๋องเหมือนกัน....”
“บายครับม๊า...”
“บายจ้ะ...” ผมวางสายจากม๊าก่อนจะเดินเข้าไปนั่งดูหนังกับปอมข้างใน...ปอมนั่งตรงกลางโซฟาเลย ผมเลยเดินไปนั่งโซฟาอีกตัวที่ว่างข้าง ๆ กัน...ปอมมองหน้าผมโหด ๆ เลยครับ..
“ไปนั่งทำไมนั่นฮะ...”
“ก็จะได้ไม่เบียดปอมไง...”
“ฉันบอกหรอว่าเบียดนะ....บอกแล้วหรอ...”
“ยังหรอก..ก็คิดเอาไว้ก่อน....”
“หยุดคิดเองเออเองแล้วเดินมานั่งข้าง ๆ ฉันได้แล้ว..จะรีบดูหนังเดี๋ยวดึกมาก...”
“อืม..ครับ...” ผมตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างปอม ปอมก็ขยับตัวให้นิดหน่อยเพื่อให้ผมนั่งได้สะดวก...
และไม่รู้อะไรดลใจให้ปอมเปิดหนังเรื่องนี้ ผมยังจำได้ไม่เคยลืมเลยว่าหนังเรื่องนี้มันมีฉากเอิ่ม..แบบว่า โคตรจะสวีทบวกล่อแหลม และวันนั้นปอมก็.....นั่นแหละครับ...
“คุณอยากดูเรื่องนี้หรอ...”
“อืม...ทำไมอะ ไม่อยากดูหรอ...”
“เอ่อ เปล่าครับ...ดูเรื่องนี้ก็ได้...”
“อืม...”
เรานั่งดูหนังกันไปเรื่อย ๆ ภาพในจอก็ฉายไปตามเวลา แต่ในหัวผมนี่มีแต่ภาพความทรงจำวันนั้นไหลเข้ามาในหัว..ความทรงจำ ความสุข ที่ผมกับปอมดูหนังด้วยกันวันนั้น แต่ไม่รู้ว่าคนข้าง ๆ ผมที่นั่งดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อนั้นจะรู้สึกได้ถึงวันนั้นเหมือนผมบ้างหรือเปล่า...
“อ๋อง...”
“อ๋อง......”
“เอ่อ..ครับ....”
“นั่งเหม่ออะไร..ไม่ดูหรอหนังนะ...”
“ดูอยู่ครับ....”
“โกหกละ ๆ ...ฉันเห็นอยู่ว่านั่งเหม่อนะ....ไหนบอกมาสิว่าเมื่อกี้พระเอกมันทำอะไรนางเอกอะ...”
“เขาจูบกันที่งานแต่งงานในป่า.............”
“อืม....เคยดูมาก่อนหรอ..”
“เคยสิครับ.....” ผมตอบก่อนที่น้ำใส ๆ จะไหลออกมาจากตาไม่รู้ตัว...ผมพยายามหันหน้าไปอีกทางเพื่อไม่ให้ปอมเห็นน้ำตาผมแต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลซะแล้ว..
“เฮ้ย..เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม....หนังมันยังไม่ซึ้งเลยนะ....” ยิ่งปอมพูดแบบนั้นน้ำตาผมยิ่งไหลลงมามากขึ้นไปอีก...
“ให้ตายสิ..ทำไมฉันเกลียดน้ำตานายได้ขนาดนี้วะ....หยุดร้อง ๆ .....”
“ฮึก ๆ .....ฮือ...” เมื่อผมเห็นปอมไม่ว่าก็ร้องออกมาอย่างกับเขื่อนแตกเลยครับ...
“เฮ้ย...อ๋อง..ฉันบอกให้หยุดร้องไม่ใช้ให้ร้องหนักกว่าเดิม...หยุดร้องดิ..ฉันไม่ชอบให้นายร้องไห้เลยให้ตายเถอะ...”
“ฮึก...ผมหยุดไม่ได้...”
“แล้วร้องไห้ทำไม..ไหนบอกฉันสิ...”
“ผมบอกไม่ได้....”
“ทำไมบอกไม่ได้ละ...เรื่องสำคัญมากเลยหรือไง...” ปอมถามผมออกมาอีก...สำคัญสิครับ สำคัญมากเลยละ..แต่ผมกลัว กลัวว่าพูดออกไปแล้วปอมจะโกรธผมขึ้นมาอีก...ผมได้แต่บอกปอมในใจ...
“เอ้า...บอกมาทำไมบอกฉันไม่ได้...”
“ก็..ฮึก ๆ....ผมกลัวว่าบอกไปแล้วคุณจะไม่เชื่อ...แล้วจะพรานโกรธผมเหมือนวันก่อน ๆ นั้นอีก...”
“เฮ้อ...อ๋อง..ฟังนะ..ฉันไม่โกรธหรอก..เพราะฉะนั้นบอกมาว่าร้องไห้ทำไม เพราะอะไร...”
“ผมเศร้า ผมคิดถึงวันเก่า ๆ ของเรา..ผมเคยดูหนังเรื่องนี้ที่นี่กับปอม..แล้ว...ฮึก ๆ ...”
“พอแล้ว ๆ ไม่ต้องเล่าแล้วก็ได้....หยุดร้องนะ...” ปอมดึงผมเข้าไปกอดปลอบเบา ๆ ...
“ถ้ามันทำให้ร้องไห้ก็ไม่ต้องไปคิดถึงมันเข้าใจมั้ย...”
“ไม่ได้...”
“อะไรไม่ได้...”
“ไม่คิดถึงไม่ได้..เพราะว่ามันคือความสุขของผม...”
“อืม ๆ ..ตามใจก็แล้วกัน...ว่าแต่หยุดร้องไห้ได้หรือยัง...”
“ครับ...”
“เอ่อ..จะเป็นอะไรมั้ย..ถ้าผมจะขอให้คุณอ่อนโยนกับผมแบบนี้บ้าง...”
“หึ..กล้าขอดีนะ...”
“ได้หรือเปล่าครับ....”
“ได้สิ...ตราบใดที่นายไม่ดื้อ..ไม่ขัดใจฉัน ไม่ขัดคำสั่งฉัน..ฉันก็จะไม่ใจร้ายกับนาย ตกลงมั้ย...”
“.............” ผมพยักหน้าตอบปอมกลับไป...
เรานั่งดูหนังกันต่อ จากตอนแรกยังดูได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยครับ.... แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด..มันมาถึงแล้วฉากไคแมคของหนังเรื่องนี้......แล้วครับ พระเอกพานางเอกมาฮันนีมูน...
ผมขยับตัวออกห่างจากปอมเล็กน้อย แต่ปอมไม่ยอมปล่อยมือจากใหล่ผมที่โอบผมเอาไว้อยู่..
“จะขยับอะไรนักหนาฮะ..น่ารำคาญจริง ๆ ....” ปอมบ่นออกมาเพราะผมขยับทำให้เขารำคาญ เสียสมาธิในการดูหนัง...ผมนั่งนิ่งเลยครับ..ไม่กล้าขยับไม่กล้าหันไปดูหนังเลย...
“อ๋อง...”
“ครับ...”
“ทำไมไม่ดูหนังฮะ...”
“ดูครับ..ดูอยู่...” ผมหันไปดูหนังแล้วก็จัง ๆ เลยครับ...แต่โอเค..ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้จากปอม...เขาคงลืมวันนั้นไปสนิทจริง ๆ สินะ...
ตอนนี้หนังจบแล้ว..ผมเตรียมตัวจะลุกไปนอนในห้องนอนแขกแต่ปอมรั้งแขนผมให้ล้มลงไปนั่งข้าง ๆ เขาเอาไว้เสียก่อน...
“มีอะไรหรือเปล่าครับ....”
“ชู่ว........นั่งนิ่ง ๆ ...” ปอมเอานิ้วชี้มาแตะที่ปากผมแล้วก็บอกให้ผมเงียบ ผมนั่งนิ่งตัวเกร็งเลยครับ....ไม่รู้ว่าปอมคิดจะทำอะไร...
“ฉันแค่อยากลอง...นั่งนิ่ง ๆ นะ......” ปอมเคลื่อนหน้าเข้ามาหาผมช้า ๆ ช้า ๆ ... ผมค่อย ๆ หลับตาและรอว่าปอมกำลังจะทำอะไร...ริมฝีปากเรียวสัมผัสริมฝีปากของผมบางเบาและอ่อนโยน ปอมขยับปากเล็กน้อย ค่อย ๆ ดูดเม้มริมฝีปากผมเบา ๆ ผมเหยอปากน้อย ๆ เพื่อรับกับริมฝีปากของปอม..นานแล้วที่ผมไม่ได้รับความอ่อนโยนแบบนี้จากปอม... ลิ้นร้อนของปอมถูกส่งออกมาดุนดันริมฝีปากของผม ผมก็เผยอริมฝีปากเปิดทางให้ปอมเข้าไปสำรวจความหวานภายในโดยง่าย...ความวาบหวามที่ปอมมอบให้นั้นช่างเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปมานาน เราจูบกันอยู่อย่างนั้น.แลกความรู้สึกซึ่งกันและกันเนิ่นนาน ผมคิดถึง คิดถึงจูบแบบนี้จากปอมเหลือเกิน..และผมอยากขอบคุณหนังเรื่องนี้ที่ทำให้ปอมกลับมาอ่อนโยนกับผมอีกครั้งหนึ่ง...
ปอมค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกช้า ๆ ..ผมลืมตามองหน้าปอมช้า ๆ ก็เจอกับสายตาที่นั่งจ้องผมอยู่อย่างนั้น..ผมพยายามหลบสายตาปอมแต่ก็ทำไม่ได้เพราะปอมเอามือทั้งสองข้างมาจับใบหน้าผมเอาไว้ให้มองเขากลับไปด้วย..ผมละโคตรจะเขินเลย...ปอมเขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ...
“นั่งนิ่ง ๆ สิ..ฉันขออยู่อย่างนี้สักพัก....”
“เอ่อครับ...” ปอมนั่งจ้องตาผมไม่วาง ถ้าเป็นปลากัด ผมว่าผมท้องไปแล้วแหละครับ...
“อ๋อง...”
“ครับ...”
“ชอบมั้ย....”
“ชอบ...อะไรหรอครับ...”
“ที่ฉันทำแบบเมื่อกี้นะ..ชอบมั้ย....”
“เอ่อ.....”
“ช่างมันเถอะ..ไปนอนได้แล้ว....” ผมงงเลยครับ..จะให้ผมตอบยังไงละอยู่ ๆ ก็มาถามผมว่าชอบมั้ยที่เขามาจูบผม...
ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอนแขกที่ปอมเคยให้นอนแต่ก็ต้องชะงักเท้า เมื่อปอมเดินมาดึงแขนผมแล้วลากเข้าห้องนอนของปอมไป...
“เอ่อ ผมนอนห้องนี้ได้ด้วยหรอ...”
“ไม่ได้มั้ง..ฉันลากเข้ามาด้วยขนาดนี้...”
“ครับ...”
“เดี๋ยวผมนอนข้างล่างก็ได้..จะได้ไม่เบียดปอม...”
“ฉันพูดแล้วหรอว่าเบียดนะ..เลิกสักทีเถอะน่าไอ้เรื่องคิดเองเออเองเนี่ย..มันน่ารำคาญ...”
“เอ่อ ครับ...”
ผมเดินเข้าไปนั่งที่ริมขอบเตียงของปอม ถึงแม้ว่าจะคุ้นเคย แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่าไม่คุ้นเคยไปเสียแล้ว..เพราะปอมคนใหม่นี่ผมยังไม่กล้าจะคุ้นเคยด้วยเลยจริง ๆ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหงุดหงิด..เดี๋ยวอารมณ์ดี...เดาใจไม่ถูกเลยครับ...
“นอนไปก่อนเลยก็ได้..เดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อน...”
“ครับ...” ผมล้มตัวลงไปนอนที่เตียง นอนชิดริมขอบเตียงในสุดติดผนัง..ไม่นานผมก็เผลอหลับไป เพราะวันนี้ไปเดินมาทั้งวันเพลียเบา ๆ ครับ..และง่วงมากอีกด้วย...
ผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย..มาเจออ๋องนอนเข้ามันน่าโมโหจริง ๆ เลยครับ เตียงออกจะกว้างนอนเข้าไปได้ยังไงชิดขอบเตียงเสียขนาดนั้น...ผมค่อย ๆ เดินไปขยับตัวร่างบางอย่างเบามือเพราะกลัวว่าคนหลับอยู่จะรู้สึกตัวตื่น...ขยับให้มานอนตรงกลางเตียงดี ๆ ...ก่อนจะเดินไปปิดไฟห้องเหลือเพียงไฟที่หัวเตียงเอาไว้คลำทางเดินกลับเตียง...
ผมค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ร่างบางที่นอนหลับปุ๋ยก่อนจะปิดไฟหัวเตียงให้เรียบร้อยแล้วรั้งร่างบางเข้ามานอนกอด..ผมไม่รู้ว่าอะไร ทำไมความรู้สึกที่ว่ามันเกิดกับผม..ให้ตายเถอะผมโคตรอยากจะรั้งตัวคนร่างบางที่นอนข้าง ๆ มากอดมาก ๆ เลย..แล้วผมก็ไม่ขัดความคิดตัวเอง ไว้เท่าความคิดผมรั้งร่างบางเข้ามานอนกอดก่อนจะหลับตามร่างบางไป....
รุ่งเช้า ผมรู้สึกตัวตื่นนอนแต่เช้า..แต่ก็ต้องตกใจเพราะผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของปอม...ผมขยับมาเบียดปอมตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย...ไม่ได้ ๆ ผมต้องขยับออก...ผมขยับตัวออกจากอ้อมกอดของปอมก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าอาบน้ำให้เรียบร้อย.... ไม่อยากให้ปอมตื่นมาเจอสภาพว่าผมนอนเบียดให้เขากอดอยู่ เดี๋ยวจะถูกโกรธเอาได้...
และตอนนี้ก็สายแล้วด้วย..ผมหิวมาก ๆ เมื่อวานเราซื้อของสดมา แต่ผมก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลย..เอาวะ..ลองทำข้าวต้มกุ้งกินก็แล้วกัน พอจะเป็นอยู่บ้าง...ผมเดินออกไปหุงข้าวทิ้งไว้แล้วเตรียมแกะกุ้งลวกกุ้งให้เรียบร้อย เตรียมเครื่องปรุงอะไรให้เรียบร้อย กว่าจะเสร็จข้าวก็สุกพอดี..ผมจัดการต้มข้าวต้มใส่เครื่องปรุงใส่กุ้งไปตามสเต็ป...หน้าตาออกมาก็พอใช้ได้..แต่พอลองชิมเท่านั้นแหละ...โคตรอร่อยเลย...ไม่เคยทำมาก่อนเลยนะเนี่ยให้ตายเถอะ...
“ทำอะไรนะอ๋อง...”
“เอ่อ..ทำข้าวต้มกุ้งให้กินตอนเช้าครับ...”
“อืม.....รอด้วยเดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อน...”
“ครับ...” เฮ้อ คิดว่าจะโดนอะไรอีกซะแล้ว..รอดตัวไปเรา...
ครืด ๆ ครืด ๆ ... โทรศัพท์ผมสั่น ไอ้เก่งครับที่โทรมาสงสัยเป็นห่วงผม.ไม่ได้คุยและเจอกันหลายวันแล้ว...
“ดีคร๊าบคุณเพื่อน...”
“เออ ยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่อีกหรอวะ...”
“โอ๋ ๆ ไม่เอานะ ไม่น้อยใจ..กูขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมึงเลย...”
“เออ รู้เอาไว้ด้วยกูเป็นห่วงมึงแทบตาย กลัวว่ามึงจะโดนทำร้าย...แล้วเป็นไงบ้างละ..บอบช้ำไปมากเท่าไรแล้ว...”
“เจ็บมากเลยวะเก่ง...แต่ตอนนี้ก็โอเคขึ้นแล้ว...”
“ฮะ..ไอ้หมาบ้านั่นมันโอเคขึ้นได้แล้วหรอ..มึงรู้มั้ยเวลาที่มันลากมึงไปแต่ละทีกูโคตรเป็นห่วงมึง และโมโหมันเลยวะ...”
“อืม กูไม่เป็นไรหรอกเก่ง...ดีขึ้นแล้วจริง ๆ ...”
“อืม...มึงบอกกูแบบนี้กูก็จะเชื่อมัน...พยายามอย่าไปทำให้มันโกรธมึงละอ๋อง....”
“อืม...”
“เออ บอยอยากคุยด้วย...”
“อืม เอามาดิ...”
“สวัสดีครับพี่อ๋อง....”
“ดีครับน้องบอย...”
“พี่อ๋องสบายดีนะครับ พี่ปอมไม่ได้ทำร้ายพี่อ๋องแล้วจริง ๆ นะ...”
“จริงครับ..ไม่ทำร้ายแล้ว..แต่ก็ยังไม่ดีเท่าไร...”
“ฮะ...”
“เอ่อ พี่หมายถึงว่า ถึงดี แต่ก็ยังไม่ใช่ปอมคนที่เค้ารักพี่นะครับ...”
“ครับ..พี่อ๋องต้องอดทนนะ..บอยเชื่อว่าสักวันมันจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม...”
“ครับ...”
“คุยกับใครนะ..” ปอมออกมาจากห้องพอดีเอ่ยถามผมด้วยเสียงโหด ๆ ออกมา..
“คุยกับบอย...”
“อืม...” ผมตอบปอมก่อนจะมาพูดสายต่อกับบอย..
“คิคิ..พี่ปอมนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ..”
“เหมือนยังไงบอย...”
“ก็ขี้หังและขี้หวงไงครับ..ได้ยินแค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่ปอมนะหวงพี่อ๋อง..”
“ไม่จริงหรอกมั้งบอย...”
“จริงครับ เชื่อบอยสิ เซ้นท์บอยมันบอกแบบนั้น...”
“หยุดคุยได้แล้ว หิวข้าว...” เสียงปอมดังเข้ามาในโทรศัพท์อีกแล้ว..
“โอเคครับ บอยไม่กวนแล้ว เดี๋ยวพี่ปอมจะโมโหเอาเปล่า ๆ ...”
“ครับ ..บายครับน้องบอย..”
ผมวางสายก่อนจะหันไปเจอสายตาดุ ๆ ของปอมที่มองมาทางผม..
“ผมคุยกับเพื่อนกับน้องแปปเดียวเอง...”
“อืม..ไปกินข้าว..ฉันหิวจะแย่แล้ว...”
“ครับ...” ผมเดินหน้าหงอย ๆ ไปตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ปอมและตัวเอง...
“ไม่ต้องมาทำหน้าหงอย...ทำให้ให้มันดีดีหน่อยอ๋อง...”
“ครับ...”
ผมนั่งกินข้าวต้มเงียบ ๆ พออิ่มแล้วก็ลุกเอาถ้วยไปใส่ในซิ้งล้างจาน รอล้างพร้อมของปอมทีเดียวเลย...
“ผมกินโดนัทนะ.....”
“อืม..กินสิ..ของนายนิ...”
“ครับ..” ผมหยิบโดนัทออกมานั่งกินตรงที่เดิม ก็ปอมยังกินไม่อิ่มนี่ครับ...
“ไปเรียนทำมาหรอข้าวต้มนะ...”
“เปล่าครับ..ผมทำเอง..เพิ่งเคยทำครั้งแรกด้วย..ปกติทำอาหารไม่ค่อยเป็นหรอก...”
“หรอ...อืม...”
“มันอร่อยมั้ยครับ...”
“ก็..พอกินได้....”
“แค่นั้นเองหรอครับ...”
“อืม ๆ อร่อยก็อร่อย ไม่ต้องมาทำหน้าหมาหงอยแบบนั้น..”
“ครับ..แต่ว่าชมให้จริงใจหน่อยไม่ได้หรอครับ...” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดประโยคนั้นออกไป..แต่ก็ลองดูนี่ ไม่ลองไม่รู้..
“อืม..อร่อยดี...รสชาดใช้ได้...โอเคมั้ยแบบนี้...”
“โอเคครับ...”
“หึ..เด็กจริง ๆ ....” ผมนั่งกินโดนัทต่อ ปอมก็นั่งกินข้าวต้มต่อ กินจนหมอหม้อเลยครับ..ผมปลื้มเบา ๆ นะเนี่ยที่ทำออกมาแล้วปอมชอบแบบนี้....
“ฉันชอบนะ..แต่วันหลังไม่ต้องทำอีก...”
“..............” ผมนิ่งอึ้งเลยครับ..ทำไมปอมพูดแบบนั้นละ...
“เอ่อ ฉันหมายถึงว่า วันหลังไม่ต้องทำอีกจนกว่าฉันจะสั่ง...”
“ทำไมละครับ...”
“ก็ดูวันนี้สิ..ฉันกินไปเป็นหมอ..มันหายอยากแล้ว...เอาไว้อยากกินเมื่อไรแล้วฉันจะบอกให้ทำให้กิน...”
“ครับ...”
“เข้าใจยัง....”
“ครับ...”
“ทำไมฮะอ๋อง..ทำไมฉันพูดไม่รู้จักจำเลย....ฉันบอกว่าอะไร...”
“ห้ามคิดเองเออเอง....”
“เออ ก็จำได้อะ...แล้วก็ยังจะทำ...”
“ก็มัน....”
“ไม่ต้องมาเถียง....แล้วก็ไม่ต้องล้างจาน เดี๋ยวฉันล้างให้...ไปนั่งดูทีวีเล่น ๆ ไป...”
“ครับ...” ผมเดินมานั่งดูทีวีเล่น ๆ รอปอม..ผมชอบที่ปอมเป็นแบบนี้นะครับ แต่ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไรที่ปอมชอบดุผม......ไม่นานปอมก็ตามมานั่งข้าง ๆ ผม...
“ไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวไปอ๋อง..จะพาออกไปข้างนอก...”
“แต่ผมไม่มีเสื้อผ้า...”
“เฮ้อ.....ไป ๆ ลุกมา..” ปอมบอกก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง เดินมาถึงรถเราสองคนขึ้นรถปอมสตาร์ทรถเสร็จก็หันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าแบบว่ายุ่ง ๆ ..
“บอกทางไปบ้านให้ฉันด้วย” แค่นั้นแล้วก็ขับรถออกไปเลยครับ..
ไม่นานก็มาถึงบ้านผม ปอมขับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถของบ้านผมก่อนจะเดินลงจากรถตามผมเข้ามาในบ้าน...
“คุณจะขึ้นไปข้างบนหรือจะรอผมอยู่ข้างล่างครับ...”
“ขึ้นไปด้วยดีกว่า..ฉันยังไม่คุ้นบ้านนาย...”
“ครับ...”
“พ่อแม่นายละไปไหน...”
“ไปทำงานครับ...ท่านมีกิจการต้องดูแล...”
“แล้วนายละ...”
“ผมเรียนหมอ ผมอยากรักษาคน...”
“แล้วไม่คิดจะดูแลกิจการบ้านหรอ....”
“คิดครับ..ทำไปควบคู่กันก็ได้นี่ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย...”
“อืม...กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ๆ อยู่ไหน...” ปอมถามออกมาผมถึงกับงง ...
“ฉันถาม..อย่าต้องให้พูดซ้ำ...”
“อยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าครับ....”
“อืม...แต่งตัวไปเดี๋ยวฉันจัดการเอง..” ปอมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าผมก่อนจะเลือก ๆ เสื้อผ้าของผมยัดใส่กระเป๋าประมาณสี่ห้าชุดก่อนจะเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง..
“มีอะไรที่นายต้องใช้ทุก ๆ วันบ้างมั้ยบนนี้นะ..”
“ก็น้ำหอมแล้วก็ครีมตรงด้านซ้ายมือนั่นนะครับ...ว่าแต่...”
“ไม่ต้องถามมาก..แต่งตัวไป...ช่วงนี้นายไปอยู่ที่คอนโดฉัน ฉันอยากมีเพื่อนดูหนัง..ก็แค่นั้น..ไม่ต้องคิดอะไรไปไกล...”
“เอ่อครับ.” ผมเกือบจะดีใจอยู่แล้วเชียว แต่ประโยคหลังนี่ หดเลยครับความดีใจ..แต่ก็ดีละนะ อย่างน้อย ผมก็ได้ก้าวเข้าไปใกล้ปอมอีกก้าวหนึ่งแล้ว....
อัพแล้ว อิอิ ตอนนี้เป็นไงบ้างอะคะ...ชอบกันมั้ยเอ่ย....
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าด้วยน้า
ความคิดเห็น