คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : Chapter 32 ช่วยงาน.....................100%
32
ผมตื่นนอนแต่เช้า วันนี้อากาศดีครับ..เลยตื่นแต่เช้า เป็นเพราะเมื่อวานมีความสุขและได้นอนเต็มที่มั้ง...วันนี้ผมขอเป็นพ่อครัวให้ปอมก็แล้วกันนะ คิคิ..
ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอก เหมือนเดิมนั่นแหละครับ..ไข่ดาวทอด ไส้กรอกทอด แฮม แต่เดี๋ยวนะ เหมือนผมจะเห็นปอมซื้อขนมปังมา...ผมจัดการหยิบขนมปังออกมาหั่นเป็นรูปสามเหลี่ยมเพื่อทำแซนวิส..แล้วเอาของที่ผมทอดทั้งหลายทิ้งไว้ให้อุ่น ๆ ก่อนค่อยเอามาใส่เป็นแซนวิสครับ...แต่เหมือนขาดอะไรไป....ผักครับผัก...ผมเปิดตู้เย็นหาผัก เจอมะเขือเทศ กับผักกาดหอม ครบรสครับ.... ลาดซอสมะเขือกับมายองเนสอีกนิด..โอเคครับ...กินได้...ผมลองชิม 1 ชิ้นก่อนแล้วจึงทำชิ้นต่อไป เพราะกลัวว่ามันจะรสชาติประหลาด ๆ นะสิครับ..
เอาเป็นว่า ชิมแล้วรสชาติโอเคเลยแหละครับ สำหรับคนทำครั้งแรกอย่างผมนะ...กว่าจะทำเสร็จครบทุกชิ้น ปอมก็เดินสลึมสลือออกมาจากห้องนอนพอดีครับ..
“อ๋อง.....”
“อ๊ะ..ปอม.....” ปอมเดินมาซุกหน้าที่ซอกคอผมพรางสวมกอดจากด้านหลังตาก็ยังหลับอยู่เลยครับ..
“อ๋อง..ตื่นมาทำไมแต่เช้า แล้วทำไมไม่ปลุก...”
“ก็เห็นปอมนอนหลับสบาย ๆ อยู่เลยไม่อยากปลุก แล้วก็มาทำอาหารเช้าให้ทานด้วย...”
“หืม...ไข่ดาว แฮม ไส้กรอกทอดนะหรอ...”
“เปล่าซะหน่อยแซนวิสหรอกที่ทำให้กินนะ ปอม...” ผมเฉลยให้ปอมก่อนที่จะเรียกปอมอย่างอึ้ง ๆ เมื่อทบทวนในสิ่งที่ปอมพูดไปเมื่อครู่ เรื่องที่ผมเคยทำให้ปอมกินเมื่อตอนปอมความจำเสื่อม..
“เป็นอะไรอ๋อง..ตกใจทำไม...”
“ก็....ก็ปอมรู้ได้ยังไงอะว่าอ๋องเคยทำแบบนี้ให้ปอมกินอะ..เพราะอ๋องเคยทำให้ปอมแค่ช่วงปอมความจำเสื่อมเท่านั้นเองนะ...”
“หรอ...ไม่รู้ดิ..อยู่ ๆ ภาพมันก็แวบเข้ามาในหัวอะ...แล้วก็พูดออกมา...”
“หรอ..ปอม ความจำปอมกลับมาแล้วหรอ...”
“ไม่รู้สิ..ยังหรอกมั้ง...”
“อืม...มันคงเป็นภาพเหตุการณ์ที่เคยทำมาก่อนแล้วจิตใต้สำนึกมันบอกนะ...เอาเถอะ..สักวันปอมคงจะจำมันได้ทั้งหมด...” ผมพูดออกมาเศร้า ๆ ..
“ไม่เอาน่าอย่าเศร้าดิ....ทุกวันนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ...”
“ก็ดี..แต่ก็ยังอยากให้ปอมจำได้อยู่...”
“ครับ..เดี๋ยวจะพยายามจำให้ได้นะ..อยากจะรู้เหมือนกันว่าตอนที่ความจำเสื่อมนะ..ปอมทำอะไรกับอ๋องบ้าง..”
“ปอมบ้า...” ผมตีไปที่ไหล่ของปอมเบา ๆ เพราะความเขิน...
“อะไร..คิดอะไรนะอ๋อง...”
“คิดอะไรเล่า..ไม่พูดด้วยแล้ว...”
“ฮ่า ๆ ..ลามกวะ อ๋อง..คิดอะไรไปไกลเลยนะเรา....” ปอมว่าออกมาคิดว่าผมอายมั้ย..ก็อายนะสิ..ก็หัวผมดันไปคิดถึงช่วงเวลาที่เรา....เออก็เวลานั้นนะแหละ...ฮึ่ย...
“ไม่ต้องมากอดเลย..ไปอาบน้ำเลยไป เหม็น ๆ ...” ผมว่ากลบเกลื่อนความเขิน...
“อืม ๆ ..ไปอาบด้วยกันมะ..อ๋องก็ยังไม่ได้อาบแล้วทำมาเป็นว่าปอม.....”
“ไม่เอาอะ...ยังไม่ได้เก็บของเลย...ปอมไปอาบก่อนเลย...”
“อืม...”
ปอมเดินเข้าห้องไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย เพราะหิวด้วยละมั้งครับ...เฮ้อ...ผมยังคิดไม่ออกเลยเหอะว่าจะทำอะไรให้ปอมในวันวาเลนไทน์ที่กำลังจะมาถึงนี้ดี...เอาอะไรดีอะช่วยผมคิดมั่งดิ...
“โว้ย ๆ ปวดหัว...”
“เป็นอะไร โวยวายทึ้งหัวตัวเองทำไมอ๋อง...”
“เปล่า..เดี๋ยวอ๋องอาบน้ำก่อนนะ..ห้ามแอบกินก่อนด้วย...เพราะมันอร่อยมาก...”
“รู้แล้ว ๆ ..แต่อย่าช้าละ..อดทนไม่ไหวกินหมดก่อนไม่รู้ด้วยนะ...”
“เชอะ...” ผมว่าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว..
อาบไม่นานหรอกครับตอนเช้านะ...แปปเดียวก็เสร็จ..ผมเดินออกมาเห็นปอมนั่งดูข่าวอยู่ที่ห้องรับแขก ผมเดินไปเรียกปอมให้มากินแซนวิสได้แล้ว.เพราะผมเสร็จแล้ว เป็นไงละผมนะ..เมพมั้ยละ...ฮ่า ๆ สั่งให้รอ และสั่งให้มากิน..เดี๋ยวนี้ผมกล้าสั่งปอมแล้วนะเออ...อีกหน่อยจะอัพเลเวลเป็นกล้างอนแล้วด้วยนะ...แต่รอก่อนครับตอนนี้ยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรเลยยังไมค่อยกล้า เกิดงอนไปแล้วปอมไม่ง้อละ ซวยเลย จริงมั้ยครับ..
เราสองคนนั่งกินแซนวิสฝีมือผมเป็นมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย...ไม่รู้ปอมจะอร่อยด้วยหรือเปล่า แต่ก็เห็นกินเอา ๆ จนจะหมดอยู่แล้วนะ..
“ปอม...”
“หืม..ว่าไง...”
“อร่อยมั้ยแซนวิสอะ...”
“อืม ใช้ได้...”
“อะไรกัน ทำตั้งนานบอกแค่ใช้ได้แค่นี้อะหรอ...ไม่ต้องกินเลย...เอามานี่ให้หมด...”
“อะไรเนี่ยคนกำลังกินอยู่อย่ามางอแงน่าอ๋อง...”
“ไม่ให้กินแล้ว...”
“อ๋อง...” ปอมเรียกผมเสียงดุดุเลยครับ..ผมนั่งเงียบไม่กินต่อ...เอาสิ..นี่เป็นวิธีทดสอบหรือเปล่านะว่าต่อไปผมจะสามารถงอนและงี่เง่ากับปอมได้หรือเปล่านะ..
“จะไม่กินใช่มั้ย...”
“.................”
“เออ ๆ ..อร่อย อร่อยมาก..พอใจยัง...”
“เต็มใจชมหรือเปล่า....” ผมถามหน้าหงอย ๆ ก็ดูทำเสียงเข้าสิ....
“เรื่องมากวะ....ก็ไอ้ที่กินจนจะหมด กินจนอยากกินอีกเยอะ ๆ กินจนจะไม่พอกินเนี่ย ยังไม่บอกอีกหรอว่าอร่อยนะฮะ...” ปอมบ่นเบา ๆ ก่อนจะเฉลยออกมาทั้งหมด ผมยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อได้ยินที่ปอมพูด..ไม่รู้ละ ถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะ..นี่ปอมง้อผมใช่มั้ยเนี่ย...ฮะ ๆ ต่อไปผมก็งอนปอมได้บ้างแล้วสินะ... เหมือนคนบ้าเลยอะ..จ้องจะงอนคนที่ตัวเองรักเนี่ย..แต่ก็นะ..อยากให้ง้อบ้างอะไรบ้าง..อยากให้เอาใจบ้าง เชื่อเหอะหลายคนก็เป็นแบบผม..
“วันนี้มีเรียนมั้ย...”
“ไม่มีอะ..อยากไปช่วยงานที่ร้านของปอม...”
“แน่ใจ...”
“อืม..อยากไปหาแม่กับพ่อปอมด้วย คิดถึง...”
“แล้วไม่อยากจะไปหาพ่อแม่ตัวเองบ้างหรอ....”
“ป๊าม๊าก็คิดถึง แต่ท่านไปต่างจังหวัด เพิ่งโทรมาบอกเมื่อวันก่อนเอง...”
“อ่อ..อยากไปก็ไป ไม่ได้ว่าอะไร...”
“น่ารักที่สุด...” ผมว่าก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างไปบีบแก้มปอมอย่างหมั่นเขี้ยว
“เยอะไปละอ๋อง..เดี๋ยวเหอะ...” ว่าไปเลยครับ เพราะผมอยู่ห่างจากปอมรัศมี 5 เมตรแล้ว ไม่กลัว ฮ่า ๆ ...
ครืด ๆ ครืด ๆ ....
“ว่าไงไอ้เก่ง...”
“เออ วันนี้ว่างมั้ยวะ...”
“จะไปช่วยงานปอมที่ร้าน”
“เออ ๆ งั้นก็ไม่เป็นไร...แค่นี้นะ...”
“เดี๋ยว...มึงมีอะไรเปล่าวะ...”
“เปล่า....แค่นี้นะเว้ย..ทำงานให้สนุกนะมึงอะ...”
“เออ...” ดูมันครับ ไม่วายจะมาแซะผมเบา ๆ ...ดูเผิน ๆ เหมือนจะเป็นคำอวยพรนะครับ แต่จริง ๆ แล้วมันแซะผมแหละ...ขอให้ได้สักนิดนึงก็ยังดี...
“ใครโทรมาอ๋อง...”
“ไอ้เก่งโทรมา...” วางปุ๊บ เดินมาถามปั๊บเลย...แหมๆ หวงผมนะนั่น เหอะ ๆ .....
“อืม...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว จะได้ออกไปสักที.......”
“โอเคคร๊าบ .....” ผมตอบก่อนจะเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปทำงานกับปอม..
เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเราก็ออกจากห้องมาขึ้นรถกัน..ระหว่างทางผมเปิดเพลงฟังเลยครับ บรรยากาศบนรถจะได้ไม่เงียบมากจนเกินไป....
มาถึงร้าน ผมก็ลงรถตรงเข้าห้องของคุณแม่ทันทีเลย ไม่รอปอมให้ลงรถก่อนเลยครับ ต้องไปเอาใจแม่ก่อนเป็นอย่างแรก ก็คิดถึงอะ...
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่...”
“อ้าว สวัสดีจ้ะอ๋อง.....อืม ไปไงมาไงนะเรา...” เสียงแรกแม่ครับ เสียงที่สองนี่พ่อเลย...
“ผมมาช่วยงานครับวันนี้....”
“ไม่มีเรียนหรอเรา ปกติเรียนเยอะนี่...”
“วันนี้ว่างครับ อ่านหนังสือจบไปแล้ว เลยยังขี้เกียจทบทวนอยู่ อยากมาช่วยแม่กับพ่อทำงานก่อน....”
“มาได้ก็ปากหวานมาเลยนะเรานะ...ว่าแต่กินอะไรกันมาหรือยังจ๊ะ....”
“เรียบร้อยแล้วครับ...ผมทำแซนวิสให้ปอมกินด้วยนะครับ..แม่กับพ่ออยากทานหรือเปล่า...ถ้าอยากเดี๋ยววันหลังผมทำมาให้ทานครับ....”
“จ้ะลูก....”
“เหอะ ขี้โม้ซะไม่มี...อร่อยหรอ...”
“ปอม...”
“เออ ๆ อร่อย....”
“อืม....”
“วันนี้มีอะไรให้ผมพอช่วยได้มั่งมั้ยครับ....”
“ถามปอมเลยลูก....รายนั้นนะงานโคตรเยอะเลย..แม่กับพ่อไม่มีหรอกลูก...”
“หรอครับ แย่จัง.....”
“บ่นไรอ๋อง....ไหนว่าจะมาช่วยงานปอมไง...แล้วบ่นเพื่อ...”
“ไม่บ่นแล้ว...”
“เข้ามาอย่าลีลา...”
“อืม...” ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานของปอมที่เข้าไปด้านในจากห้องของพ่อแม่อีกห้องหนึ่ง...
“ไม่มีโต๊ะนะ..นั่งตรงโซฟาได้ใช่มั้ย..หรือจะไปนั่งโต๊ะด้านนอก...”
“ไม่เอา อยู่กับปอมดีกว่า....”
“อืม ตามใจ...”
ผมเดินมานั่งรอปอมที่โซฟา ปอมหยิบจับเอกสารอะไรบนโต๊ะอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินเอางานมาให้ผมช่วยทำ....
“ดูตรงนี้นะสองเล่มนี้ว่าบัญชี ยอดเงินมันตรงกันหรือเปล่า...”
“อืม...ว่าแต่ทำไมต้องมีสองเล่มอะ...”
“ทำ ๆ ไปเถอะน่า.....”
“ชิ ไม่ถามแล้วก็ได้....”
“.............” ปอมมองหน้าผมเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ ...
“ก็มันต้องส่งพ่อกับแม่เล่มนึง แล้วเก็บไว้เป็นหลักฐานเล่มนึง เผื่อเค้ามาตรวจ แค่นั้นแหละ..จะทำได้ยัง...” คิคิ อยากขำจัง ดุผมแต่ก็ยอมบอกยอมอธิบายให้ผมฟังละนะ.... รู้สึกผมจะเป็นต่อกับปอมเข้าไปทุกวันแล้วละสิ...ชอบจังเลยแบบนี้....แต่ก็นะ สถานะเรายังไม่แน่นอนเลย...แอบเศร้าเหมือนกัน เรื่องนี้อะ....
“อ๋อง..ทำงานดิ..นั่งเหม่ออยู่ได้...”
“รู้แล้วคร๊าบบ...” ปอมในมาดจริงจัง...พอเข้ามาในห้องทำงานแล้วเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยครับ.. เหลือปอมแค่มุมเดียวเท่านั้นคือ จริงจังกับงาน..ไม่เอาเรื่องอื่นมาข้องแวะกับงาน...
ก๊อก ๆ .... “คุณปอมคะ มีแขกมาขอเข้าพบค่ะ....”
“ใคร....”
“คุณเอมค่ะ...”
“อ่า ครับ ถ้างั้นบอกให้เขารอที่ห้องรับรองด้านนอก เดี๋ยวผมออกไปหาเอง...”
“รีบเลยเชียวนะ...” ผมบ่นออกมาเบา ๆ แต่ก็ไม่วายที่ปอมจะได้ยินหรอก...
“อ๋อง....”
“เปล่า..ออกไปเถอะ...” ผมบอกแล้วก็ทำเป็นนั่งตรวจดูบัญชีต่อ ทำท่าไม่สนใจคนที่เดินออกจากห้องไป...แต่ในใจนี่อยากจะเดินออกไปด้วยใจจะขาดอยู่แล้ว..
“เอม...”
“สวัสดีค่ะปอม...”
“คุณมาทำไม....”
“ปอมพอจะมีเวลาให้เอมสักครึ่งชั่วโมงมั้ยคะ...”
“มีอะไรก็ว่ามา ผมมีงานต้องทำต่อ...”
“คือเอมมีเรื่องจะปรึกษานะคะ...”
“ว่ามาสิครับ.....”
ผมแอบเปิดม่านยืนมองปอมอยู่ในห้องทำงาน ไม่รู้คุยอะไรกัน..ยัยผู้หญิงนั่นก็บีบน้ำตาร้องไห้เอาร้องไห้เอา...
ก๊อก ก๊อก.....
“เชิญครับ...”
“คุณอ๋องคะ อย่าหาว่าพี่เสือกเลยนะคะ ผู้หญิงคนนี้นะค่ะ คุณเอมนะค่ะ เธอเฝ้ามาหาคุณปอมทุกวันเลยนะคะ แต่ก็ไม่เคยเจอสักทีเพิ่งจะมาเจอวันนี้นี่แหละค่ะ...”
“หรอครับ..แล้วเขามาทำไมละครับ...”
“เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกคุณปอม แล้วก็พยายามบอกคุณท่านทั้งสองว่าเธอกลับมาคืนดีกับคุณปอมแล้ว....”
“แล้ว...”
“แต่คุณท่านไม่เชื่อหรอกนะคะ...”
“ครับ...ก็คงถูกแล้วที่ท่านไม่เชื่อ...”
“แล้วคุณอ๋องไม่คิดจะออกไปขวางหน่อยหรอคะ...”
“ไม่หรอกครับ..ผมเชื่อใจปอม..ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้กลับมาคบกันเหมือนเดิมก็เถอะครับ...”
“ถ้างั้นพี่ไปทำงานก่อนนะคะ...”
“ครับ..ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงผม...”
“ค่า..ด้วยความยินดีค่ะ ...”
เลขาสาวของปอมออกไปแล้ว..ผมพูดไปอย่างนั้นเองแหละครับ แต่ในใจตอนนี้มันวุ่นวายสับสนไปหมด...กลัว..กลัวว่าปอมจะกลับไปหลงมารยาหญิงของเอมอะไรนั่นอีก..ผมกลัวมาก ๆ เลยครับ กับสภาวะจิตใจที่ยังไม่อยู่กับที่ของปอมแบบนี้..
ปัง...
ปอมเข้ามาในห้องแล้ว..ผมนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่นั่งทำงานที่ปอมบอกให้ทำอยู่อย่างนั้น..ปอมก็ไม่ได้บอกหรือพูดอะไร ที่ผมไม่ถามไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่อยากให้ปอมพูดนะครับ..เพียงแต่ว่าผมอยากให้เป็นปอมเองมากกว่าที่เป็นคนอยากจะบอกเรื่องนั้นกับผมเอง..
“อ๋อง...”
“หืม...”
“เป็นอะไรหรือเปล่า...”
“เปล่าหรอก...”
“แน่ใจ....”
“อื้ม....”
“อืม ไม่คิดมากก็ดีแล้ว....อย่าคิดมาละเรื่องที่เอมมาหาปอมนะ...”
“อืม..อ๋องจะพยายามละกันนะ....” ผมว่าออกไปอย่างนั้น แต่ในใจมันไม่พยายามที่จะไม่คิดมากเลยให้ตายเถอะ...
“มองหน้าก็รู้แล้ว..อ๋องรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นคนที่โกหกไม่เก่งเอาเสียเลย....”
“...............”
“หืม..รู้ตัวหรือเปล่า...” ปอมไม่พูดเปล่าเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วโอบผมที่โซฟาด้วย..
“อืม....ถ้างั้นปอมจะบอกมั้ยละว่าเธอมาพูดอะไรกับปอม....”
“................”
“เห็นมั้ยละ พออ๋องถามปอมก็บอกอ๋องไม่ได้แล้วจะให้อ๋องถามทำไมละ...”
“พูดแล้วหรอว่าบอกไม่ได้นะ...”
“ยัง...”
“แล้วทำไมชอบคิดเองเออเองฮะ...”
“ก็มันอดคิดไม่ได้นี่.....ไม่ได้อยู่ในสถานะที่เรียกร้องได้สักหน่อย...”
“สถานะไหนละ...”
“ไม่รู้....”
“หรอ..งั้นก็อยู่อย่างนี้ต่อไปก็แล้วกันนะ...” ฮึ่ย ปอมบ้า..รู้นะว่ารู้ว่าหมายถึงอะไรอะ..ทำไมต้องแกล้งกันด้วย...
“ตกลงจะเอาไง..อยากฟังมั้ยครับ หืม...”
“ถ้าเล่าก็อยากฟัง....จะเล่ามั้ยละ...”
“เล่าสิ.....”
“...................”
“..................”
“เอ้า..ไม่เล่าอ่าปอม...รอฟังอยู่น้า...”
“อื้ม..เล่าแล้ว...พอดีเอมเขาพลาดนะ...เขาท้อง แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมรับผิดชอบ เลยมาขอให้ปอมช่วย...”
“แล้วไง..ปอมก็ช่วยงั้นหรอ...”
“ก็ไม่รู้สิ..เธอก็น่าสงสารออก...”
“หรอ...มารยาละสิไม่ว่า....”
“ปากร้ายนะอ๋อง...”
“ปอม...”
“เอาเถอะ...ปอมจะช่วยเธอสักครั้ง แล้วเรื่องระหว่างปอมกับเธอจะได้ไม่มีอะไรเข้ามาเกี่ยวข้องกันอีก..”
“ก็ขอให้มันจริงเถอะ...ไม่ใช่ว่าเข้ามาให้ช่วย ช่วยไปช่วยมาแล้วมาโมเมว่าปอมเป็นพ่อของเด็กหรอกนะ...”
“อ๋อง....”
“ก็มันจริงนี่...”
“ไม่เอา..เลิกคุย ๆ เดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่า ๆ .ทำงานต่อให้เสร็จ ..”
“อืม..รู้แล้ว...”
ผมนั่งทำงานต่อด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าที่ควร...ก็ใครจะไปกล้าไว้ใจคนเคยรักกันได้ลงละครับ..เป็นใคร ก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น..แล้วยิ่งผู้หญิงคนนั้นมารยาเยอะแบบนั้นด้วยแล้วผมยิ่งไม่อยากไว้ใจเลย..กลัวเธอจะเล่นไม่ซื่อกับปอมนะสิครับ..
อัพแล้วค่า อิอิ มาดึกเลย..ไปวนรถหาที่ลอยกระทงมา อิอิ...สรุปก็กลับมาลอยที่มอ...น่าเศร้าจริง ๆ ....
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะค้า ^^
ความคิดเห็น