คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Chapter 37 ป่วย......................100%
37
วันนี้ผมส่งอ๋องเสร็จแล้วก็กลับมาทำงานปกติครับ แต่วันนี้งานมีน้อยอะ เพราะพ่อกับแม่ผมเคลียไว้บ้างแล้ว เลยได้กลับคอนโดเร็ว แต่เดี๋ยวนะ กลับบ้านก่อนดีกว่า เห็นว่าง ๆ น่าจะล้างรถเองเสียเลย ขี้เกียจไปจ้างเขาล้าง อะไรที่ทำเองได้ก็ควรจะทำเอง ช่วยประหยัดเงินได้ก็ช่วยประหยัด เงินทองหาง่ายที่ไหนละครับว่ามั้ย กว่าจะได้มาแต่ละบาทแต่ละสตางค์นี่มันลำบากมากเลยนะครับ
ผมขับรถกลับมาที่บ้านอย่างไม่เร่งรีบ พอรถติดก็เปิดเพลงฟังสบาย ๆ พรางร้องเพลงเบา ๆ ตามไปด้วย อ๋องก็เลิกเย็น เพราะฉะนั้นเวลาเหลือเฟือครับ ล้างรถเสร็จจะนอนอีกสักรอบหนึ่งยังได้เลย
ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่หน้าลานจอดรถ ก่อนจะลงเอาเอกสารงานไปเก็บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาเพื่อเตรียมตัวล้างรถ น้ำยาอุปกรณ์ทุกอย่างพร้อมลุยครับ...
ผมล้างรถไปพึมพรำร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี ล้างไปล้างมาเหมือนอากาศจะไม่ค่อยเอื้ออำนวยเท่าไร่ ท้องฟ้าดำมืดครึ้มมาแต่ไกล แต่ผมก็ไม่หวั่นยังล้างต่อไปเรื่อย ๆ จนฝาเริ่มตกลงมาปะปราย สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเบา ๆ ผมก็ยังยืนล้างรถอยู่อย่างนั้น ได้บรรยากาศไปอีกแบบครับว่าง ๆ ลองทำกันดูนะครับ แต่ถ้าใครป่วยง่ายอย่าลองนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ครับ ผมยืนล้างไปเรื่อย ๆ ฝนก็เริ่มตกหนักลงมาเรื่อย ๆ จะทำยังไงละ ผมก็เล่นน้ำฝนซะเลยสิ ใช้น้ำฝนล้างรถไปเปลืองน้ำที่บ้านดีครับ.... ล้างไปอย่างนั้นจนฟองออกหมดผมถึงเข้าบ้าน เดินเข้ามาที่หน้าประตูก็เห็นผ้าขนหนูแขวนไว้อยู่ที่ประตู สงสัยแม่บ้านเอามาแขวนไว้ให้นะครับ น่ารักที่สุดเลยช่างรู้ใจผมจริง ๆ ผมจัดการเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดผมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินขึ้นไปอาบน้ำที่บนห้องแทน
เข้ามาในห้องอาบน้ำแล้วก็รู้สึกเพลีย ๆ เลยลงไปแช่ในอ่างน้ำสักหน่อยจะได้ผ่อนคลาย จะว่าไปแล้วก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ผมมีความสุขจริง ๆ เลยครับ อ๋องน่ารักที่สุดเลยเมื่อคืนนะ...
ผมยังไม่อยากจะเฉลยกับอ๋องหรอกครับว่าตอนนี้ผมนะจำทุกอย่างแทบจะได้หมดแล้ว เก็บเอาไว้เซอร์ไพร้ดีกว่า อ๋องต้องชอบมากแน่ ๆ และดีใจมากแน่ ๆ
อาบน้ำเสร็จผมเดินลงมาดูหนังที่ห้องนั่งเล่นด้านล่าง วันนี้มันช่างสบายเสียจริง ๆ เลยครับ เสียดายอ๋องดันมีเรียน ไม่งั้นว่าจะชวนออกกำลังกายยามว่างเสียหน่อย ฝนตกแบบนี้คงจะโลแมนติกน่าดูเลยว่ามั้ยครับ นอนดูหนังอยู่ดีดี เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับ ตื่นมาอีกที เกือบจะหกโมงแล้วให้ตายเหอะ
ผมลืมไปรับอ๋อง นอนเพลินเลย เปิดมือถือดู 20 miss call ตายแน่ ๆ อ๋องโกรธแน่ ๆ ผมรีบวิ่งออกไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างเร็ว เลยเวลามาจะเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ป่านนี้จะไปอยู่ที่ไหน ฝนที่โน่นตกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมนี่มันแน่จริง ๆ เลย
ทางด้านอ๋อง ผมแยกกับไอ้เก่งแล้วมานั่งรอปอมที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ตึกคณะ ผมนั่งรอมาได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้วปอมก็ยังไม่มา ตอนแรกคิดว่ารถติดยังพอทนรอได้ แต่ตอนนี้ผมว่าไม่ใช่แล้วแหละ ผมกดโทรหาปอมแต่ก็ไม่มีคนรับสาย ผมเริ่มใจไม่ดีแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่รับ หรือลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่ไหน ผมกระวนกระวายแทบบ้า นั่งกดโทรศัพท์จนเกือบจะหกโมงแล้ว และอารมณ์ผมก็ตีกันยุ่งไปหมด อีกใจก็เป็นห่วง อีกใจก็โมโห...
ครืด ๆ ครืด ๆ ..
“ปอม..อยู่ไหน โทรไปทำไมไม่รับสายเป็นอะไรหรือเปล่า...”
“ใจเย็น ๆ นะอ๋อง ตอนนี้อ๋องอยู่ไหนครับ..ปอมกำลังไปรับนะ..”
“มานั่งรอที่ร้านกาแฟแล้ว มาเร็ว ๆ ด้วย...”
“ครับ...” ผมนั่งรอปอมอีกประมาณไม่เกิน 5 นาทีรถปอมก็มาจอดที่หน้าร้านกาแฟ ผมเดินออกไปอย่างหงุดหงิด เมื่อรู้ว่าปอมไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่เป็นห่วง อารมณ์หงุดหงิดก็เข้ามาแทนแล้วครับ..
“ทำไมมารับช้าละ...” ผมขึ้นมานั่งบนรถปิดประตูได้ก็เอ่ยถามทันทีเลยครับ
“ขอโทษนะอ๋อง..ปอมดูหนังอยู่ดีดีแล้วหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้อะ ตื่นมาอีกทีก็เกือบหกโมงแล้ว ขอโทษจริง ๆ นะครับ..”
“หึ รู้มั้ยว่าอ๋องเป็นห่วงปอมแค่ไหน โทรไปก็ไม่รับตั้งหลายสาย อ๋องกระวนกระวายแทบแย่กลัวว่าปอมจะเป็นอันตรายอะไร...”
“ขอโทษครับ...”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก.”
“ฟอด..ขอบคุณนะ ที่เข้าใจปอม..”
“ไม่ต้องมาทำเป็นเอาใจเลย..เข้าใจเรื่องนั้นแต่งอนต่อเหอะ...”
“อ้าว งอนเรื่องอะไรอะ..”
“ก็มารับช้า รอนานมาก เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดแล้ว...”
“โอ๋ ๆ ไม่งอนน้า เดี๋ยวปอมนวดให้นะครับ นวดให้ทั้งคืนเลยก็ได้...”
“จริงอะ...”
“จริงดิ..นวดไปคลึงไปน่ารักดีออก...”
“บ้า..ทะลึ่งจริง ๆ เลยปอมเนี่ย..กลับบ้านกันเถอะ หิวแย่แล้ว...”
“ครับผม...” ปอมขับรถกลับบ้านก่อนจะเลี้ยวรถเข้าร้านพิซซ่าของไอ้เก่ง...
“อยากกินหรอปอม...”
“เปล่า...”
“อ้าว แล้วมาทำไมอะ...”
“ก็เมื่อคืนตอนดึก ๆ เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ มาละเมอว่าอยากกินพิซซ่าให้ได้ยินนะ..เลยพาเด็กคนนั้นมากินซะเลยจะได้ไม่เก็บไปละเมออีก...”
“จริงหรอ..อ๋องละเมออย่างนั้นจริงอะ...”
“ไม่จริงมั้ง พูดมาขนาดนี้แล้วอะ...”
“เหอะ ๆ อายอะ...”
“ไม่ต้องอายหรอกน่าเรื่องแค่นี้เอง....ไป ๆ ลงรถได้แล้วหิวไม่ใช่หรอ...”
“อื้ม...” ผมเดินลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าไปสวัสดีคุณแม่ของไอ้เก่งแล้วมานั่งที่เดิมที่ประจำเวลามากินที่ร้านนี้...
“ตามสบายเลยนะลูก...”
“เก่งไปไหนครับแม่...”
“พาน้องบอยออกไปหาอะไรกินนะจ้ะ เพิ่งไปเมื่อกี้นี้เอง คลาดกันนิดเดียวเอง...”
“อ่อ ครับ วันนี้ผมตั้งใจมาอุดหนุนแม่ ไม่ได้ตั้งใจมาหาเก่งหรอกครับ คิคิ..” ผมพูดออกมาอย่าเอาใจคุณแม่เจ้าของร้าน..
“ช่างพูดช่างเอาใจนะเรานะ...”
“ก็คุณแม่ใจดีนี่ครับ น่าเอาใจ น่ายอครับ...”
“ฮะ ๆ จ้า สั่งตามสบายเลยนะลูก...”
“ครับผม...” ผมนั่งดูเมนูไปเรื่อย ๆ แต่ก็มาลงเอยที่เมนูเดิมที่สั่งทุกครั้งเวลามากินพิซซ่าร้านนี้..ก็มันชอบนี่ครับ ใจจริงก็อยากไปกินเซ็ตอื่นนะ แต่ก็อดเสียดายเซ็ตนี้ไม่ได้ เลยสั่งทุกครั้งไปไงครับ..
“เปิดเมนูทำไมให้เสียเวลาฮะอ๋อง..”
“เปิดพอเป็นพิธีน่า....”
“หึ...”
“อะไรเล่าปอม..เชอะ...”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ร้อนตัว...”
“ไม่คุยด้วยแล้ว....”
“หึหึ...”
30%
เรานั่งกินพิซซ่ากันเรื่อย ๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไรจนไอ้เก่งกับบอยเข้ามาที่ร้านก็เข้ามาทักทายกันปกติตามประสาเพื่อนและคนรู้จัก
“หายหน้านะมึง...”
“เปล่าซะหน่อย....”
“เออ ๆ ...”
“พี่อ๋องสบายดีนะครับ.....”
“ดีครับ..แล้วบอยละ.”
“ก็ดีเหมือนกันครับ”
“ไป ๆ บอย ไม่อยากอยู่กวนคนดินเนอร์กันอยู่..”
“เอางั้นก็ได้ฮะพี่เก่ง...” บอยว่าอย่างขำ ๆ ก่อนจะเดินจูงมือกับเก่งเข้าไปที่หลังร้าน ร้ายกาจนักนะไอ้เก่ง น้องบอยก็เหมือนกันตั้งแต่เปิดใจรับไอ้เก่งเต็มที่นี่ ได้นิสัยกันมาเต็ม ๆ ไม่รู้มันซึมซับง่ายตรงไหน
“เป็นอะไรอ๋อง ทำหน้ามุ่ยอยู่นั่นละ...”
“หมั่นใส้คนเหอะปอม”
“ฮะ ๆ คิดมาก เพื่อนล้อนิดล้อหน่อยไม่ได้”
“ก็...”
“ก็อะไร”
“ก็มันอายนี่”
“เฮ้อ ยังจะอายอีกนะอ๋อง ไม่ชินหรอ”
“ก็ชินแต่ก็อาย..เชอะใครจะไปเหมือนปอมละ ไม่คุยด้วยแล้ว กินดีกว่า.” ผมอายจนไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับปอมแล้ว เลยนั่งกินพิซซ่าต่อเสียเลยใครหลายคนอาจจะว่าผมว่าจะอายอะไรนักหนา แต่ลองมาเป็นผมดูสิแล้วจะรู้ว่ายังไงมันก็ยังไม่ชิน คิคิ
กินเสร็จปอมเรียกพนักงานมาเก็บเงิน เป็นอย่างใจคิดคุณแม่ลดราคาให้อย่างที่บอกเอาไว้จริง ๆ ผมโคตรจะเกรงใจเลย แต่แม่บอกว่าราคาที่ลดให้นะแม่ไม่ขาดทุนหรอก เท่าทุน ผมเลยยอมท่าน ท่านบอกว่าจะไม่เอากำไรกับลูกหลาน เข้าทางผมเลยสิครับ แต่ก็ไม่ค่อยมาบ่อยหรอก เกรงใจท่าน นาน ๆ มาทีเนอะ
“ผมกลับก่อนนะครับแม่...”
“จ้ะลูก ขับรถกันไปดีดีนะลูก ว่าง ๆ แวะมากินกันอีกน้า”
“ครับผม อยากมาทุกวันเลยคิดถึงแม่”
“ก็มาสิมาเลย”
“ไม่เอาหรอกครับ เกรงใจแม่อะ” ผมพูดออกมาอย่างอ้อน ๆ ตามประสาคนชอบอ้อน
“เกรงใจอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้น”
“ครับผม เอาไว้ผมจะแวะมาหาบ่อย ๆ น้า”
“จ้า”
“ไอ้อ๋องขี้อ้อนวะ รีบกลับไปเลยไป๊”
“พูดมาละ กูอ้อนแม่ ไม่ได้อ้อนมึง อย่ามายุ่งวะเก่ง ฮ่า ๆ” ผมว่าไอ้เก่งอย่างเหนือกว่า ต่อหน้าแม่มันไม่กล้าทำอะไรผมหรอกครับ ก็แม่นะรักและหลงผมยิ่งกว่าลูกในไส้อย่างมันเสียอีก เป็นไงละครับผม ครองตำแหน่งลูกรักคุณนายร้านพิซซ่าสุดอร่อยไปโดยปริยาย แต่กลับกันไอ้เก่งมันก็ดันไปเป็นลูกรักม๊าของผมนะสิครับ เฮ้อ เซงเลย
“ไปได้แล้วอ๋อง อ้อนแม่เขาอยู่นั่นแหละ แม่เขามีแขกอยู่นะ...”
“ไม่เป็นไรจ้ะปอม”
“ครับ ผมลาก่อนนะครับแม่..”
“จ้ะ...” ปอมเดินจูงมือผมออกมาจากร้านระหว่างทางที่เดินออกจากร้านผ่านแต่ละโต๊ะนี่มองกันมาตาแทบไม่กระพริบเลย มันแปลกหรอครับที่เราสองคนจะเดินจูงมือกันแบบนี้ ก็เราเป็นแฟนกันนะ แต่ผมว่าเขาว่าแปลกตั้งแต่เราเป็นแฟนกันแล้วครับ แต่ผมไม่คิดแบบนั้นนะ คนเราไม่ว่าเพศอะไรเพศไหนก็มีสิทธิ์ที่จะรักกันได้ไม่ใช่หรอครับ โลกกำหนดให้ผู้ชายเกิดมาคู่กับผู้หญิงก็จริง แต่ในเมื่อเราเป็นแบบนี้แล้ว เราเป็นชายทั้งคู่ เรารักกันเราก็เลือกได้นี่ครับไม่เห็นจำเป็นจะต้องเป็นไปตามที่คนอื่นเขาเป็นเลยนี่ครับ ตราบใดที่เราไม่ได้ทำร้ายใคร ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เราก็ทำในสิ่งที่เรามีความสุขเถอะครับ อย่าไปฝืนมันเลยเชื่อผมนะ เพราะผมรักปอมมากไงถ้าไม่มีปอมก็ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไร คงจะเศร้าน่าดูเลยว่ามั้ย...ถ้าจะบอกว่าอยู่ไม่ได้ก็คงไม่ใช่ เพราะผมยังมีป๊า มีม๊าอยู่ท่านรักผมมาก แต่ผมต้องเศร้าและเศร้ามากแน่ ๆ ถ้าไม่มีปอม และผมคงไม่รักใครอีกแล้วไปตลอดชีวิต เพราะใจดวงนี้ของผมสองห้องที่เหลือจากให้ป๊ากับม๊าผมยกให้ปอมไปหมดแล้ว
“อ๋อง คิดอะไรอยู่ หืม”
“คิดอะไรไปเรื่อยนะปอม”
“ไม่ใช่เรื่องเครียดใช่มั้ย”
“อืมเปล่า”
“แน่นะ”
“แน่ดิ อ๋องไม่โกหกหรอกน่า”
“อืม...” ไม่นานเราก็มาถึงคอนโด ปอมเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเลย วันนี้มาแปลก ๆ เพราะปกติจะให้ผมอาบก่อนตลอด มาวันนี้แปลก ๆ
“อ๋องไปอาบน้ำได้แล้ว...” ปอมบอกผมเมื่อตัวเองอาบน้ำด้วยความเร็วแสงเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
“บอกอ๋องทีว่าปอมอาบแล้วนะ..”
“อืม อาบแล้วทำไม..”
“ไม่ทำไม หรอก แค่แปลกใจที่วันนี้อาบเร็วมากผิดปกติ.” ผมพูดออกไปอย่างใจคิด
“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกเหมือนจะไม่สบายนิดหน่อยเลยไม่อยากอาบนาน..เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะรบกวนคนแถวนี้ให้เหนื่อยเปล่า ๆ ...”
“ปอม...”
“อะไร...”
“ทำไมพูดแบบนั้นละ”
“แบบไหน...”
“แบบเมื่อกี้ไง”
“อ่อ ก็จริงนี่...”
“อืม ช่างมันเถอะ” ผมว่าเสร็จก็เดินเข้าห้องอาบน้ำเลยครับ งอนครับงอนอะคนอะไรพูดเหมือนอยากให้ผมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว แค่ดูแลคนที่รักแค่นี้มันจะตายมั้ยละ มันจะเหนื่อยสักแค่ไหนกันเชียวพูดแล้วก็น้อยใจ ฮึ่ย
ผมเดินออกจากห้องน้ำออกมาแต่งตัวก่อนจะล้มตัวลงไปนอนอีกด้านโดยหันหลังให้ปอม นอนชิดริมขอบเตียงอีกด้านหนึ่ง ปอมเอื้อมมือมากอดผมก็ไม่ยอมขยับเข้าไปหา..
“เป็นอะไรหรือเปล่าอ๋อง” ผมไม่ตอบครับ เงียบเลย
“หืม หลับแล้วหรอ.”
“หลับก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวปอมนอนพูดคนเดียวก็ได้...จุ๊บ..” ปอมว่าพรางจูบท้ายทอยของผมไปด้วย ขนลุกซู่เลยครับ จี้เบา ๆ
“ที่ไม่อยากรบกวนนะ ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นเลยนะ แค่ไม่อยากให้อ๋องเหนื่อยก็แค่นั้นเอง เข้าใจปอมนะครับ...”
“อ๋อง..ว้าหลับไปแล้วจริง ๆ หรอเนี่ย”
ผมค่อย ๆ พลิกตัวหันไปหาปอมเมื่อใจอ่อนลงบ้างแล้ว ก่อนจะสวมกอดปอมกลับไปด้วย
“ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ...เรื่องแค่นี้มันจะรบกวนอะไรนักหนา อ๋องทำให้ปอมได้สบายและเต็มใจทำให้ด้วย...”
“ครับผม...”
“อืม นอนเถอะอ๋องง่วงแล้ว”
“อืม..จุ๊บ ฝันดีนะครับคนดีของปอม..” ปอมจูบหน้าผากของผมพรางเอ่ยเสียงหวานบอกฝันดีให้ผม
“จุ๊บ ฝันดีเช่นกันนะปอม” ผมก็ไม่น้อยหน้า จูบไปที่ปลายคางของปอมก่อนจะเอ่ยบอกฝันดีเช่นกัน
เรานอนกอดกันเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อม ๆ กันคืนนี้เราคงฝันดี ฝันถึงกันสินะ หรือเปล่าหว่า
70%
กลางดึกผมรู้สึกเหมือนร่างกายร้อนลุ่มแปลก ๆ แต่มันไม่ได้มาจากตัวผมเองแล้วมันจะมาจากไหนละถ้าไม่ใช่คนที่นอนข้าง ๆ กอดผมอยู่ตอนนี้ ปอมตัวร้อนมาก ๆ เลยครับ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความร้อนของร่างกายปอม
“ปอม ๆ ...” ผมสะกิดพร้อมกับเรียกปอม แต่ปอมไม่รู้สึกตัวเลย ผมรีบลุกออกจากเตียงไปเตรียมผ้าขนหนูและกะละมังใส่น้ำเตรียมเช็ดตัวให้ปอม ปอมตัวร้อนมากจนผมคิดว่าจะช็อคเอาหรือเปล่า ผมบิดผ้าพอหมาด ๆ ก่อนจะเช็ดตัวปอม ก่อนเช็ดตัวไม่วายหันไปหยิบรีโมทเบาแอร์ไปด้วย ผมเริ่มเช็ดที่หน้าของปอมอย่างเบามือก่อนจะเคลื่อนลงมาเช็ดที่คอ และค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนก่อนจะเช็ดที่อกและหน้าท้องของปอมเช็ดลงไปเรื่อย ๆ จนถึงปลายเท้า ทั้งคืนจะคอยเช็คตัวให้ปอมตลอดทั้งคืน แทบไม่ได้นอน ตอนนี้ผมฟุบหน้าลงที่ข้างเตียงไม่ได้ขึ้นไปนอนข้าง ๆ ปอมบนเตียง เดี๋ยวผมจะติดหวัดปอมไปด้วยแล้วจะแย่เอา ไว้ให้ผมคอยดูแลปอมจะดีกว่า
ตอนนี้ตีห้าแล้วผ่านไปสี่ชั่วโมงแล้วยังไม่มีทีท่าว่าไข้ของปอมจะลดลงเลยแม้แต่น้อย ผมไม่รอแล้วครับ ผมจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบของที่สำคัญกระเป๋าตังแล้วพยุงปอมออกจากห้องเดินไปที่รถก่อนจะขับรถพาปอมไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ ๆ กับคอนโด ปอมถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินเพราะเวลานี้ต้องเข้าที่นี่เท่านั้นแหละครับ ผมเดินเข้าไปด้วยเพราะหมอไม่ได้ห้าม
ปอมเป็นไข้หวัดใหญ่ครับ ไข้ขึ้นสูงมากหมอบอกว่าถ้าพามาช้ากว่านี้อาจจะช็อคได้เพราะร่างกายปอมต้านทานความร้อนแทบไม่ไหวแล้วหมอให้ปอมนอนค้างที่โรงพยาบาลให้น้ำเกลือก่อนเลยครับ ผมเดินตามมาที่ห้องพักพิเศษของปอมนอนเฝ้าปอมอยู่อย่างนั้น ยังไม่ได้โทรบอกใครเพราะยังไม่สว่างดีเลย เพิ่งจะตีห้ากว่า ๆ เอง ไม่อยากให้คนอื่น ๆ ตื่นตระหนกอะไรมาก
แปดโมงผมตื่นนอนจากที่นอนฟุบหน้าอยู่ที่เตียงของปอมก่อนจะลุกไปล้างหน้าแล้วออกมาโทรหาพ่อกับแม่ของปอมบอกอาการของปอมให้ท่านทราบแล้วก็ลางานที่ร้านให้ปอมด้วยเลย ท่านดูจะตกใจมากเมื่อรู้ว่าปอมป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่
วางสายเสร็จผมเดินมาดูคนป่วยต่อ แต่ก็ยังไม่ตื่นสักที เดี๋ยวอีกสักพักหมอก็จะนำอาหารเช้าเข้ามาให้แล้วถ้ายังไม่ตื่นจะให้กินข้าวกินยาได้ยังไงละเนี่ย...
ผมยืนคิดอยู่ได้ไม่นานปอมก็ค่อย ๆ กระพริบตาลืมตาขึ้นช้า ๆ เพื่อปรับกับแสงไฟห้องเลยครับ..
“อ๋อง...อ๋อง..”
“ปอม อ๋องอยู่นี่...”
“ที่ไหนเนี่ย..”
“โรงพยาบาล”
“หืม พามาทำไมไม่เห็นต้องลำบากเลย”
“ปอม ฟังนะ อ๋องไม่เคยลำบากเลยที่ต้องดูแลปอม อย่าพูดออกมาแบบนั้นอีกนะแล้วที่พามาเนี่ยเพราะทั้งคืนไข้ปอมไม่ลดเลย หมอบอกดีที่พามาเร็วไม่งั้นปอมอาจจะช็อคได้ เข้าใจหรือยัง..”
“ครับ เข้าใจแล้วขอโทษ”
“อืม...เดี๋ยวพยาบาลก็จะเอาอาหารเข้ามาให้แล้ว รอแปปนะ..”
“ครับ..แล้วบอกพ่อแม่ปอมยังอะ”
“บอกแล้ว อ๋องลางานให้แล้วด้วย ท่านบอกว่าเดี๋ยวสาย ๆ เข้ามาเยี่ยมเพราะวันนี้ตอนเช้าท่านมีประชุมด่วน”
“อืม..”
นั่งรอไม่นานพยาบาลก็นำอาหารเข้ามาเสิร์ฟให้..
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณพยาบาลก่อนจะเลื่อนโต๊ะอาหารเข้าไปปรับให้พอดีกับเตียงของปอมที่ผมปรับขึ้นมา...
“อ๋อง”
“ว่าไง..”
“ปอมไม่มีแรงอะ...”
“แล้ว”
“โห่ อย่าแกล้งไม่รู้ดิ”
“เอ้าจริง ๆ ..”
“ปอมไม่มีแรงกินข้าวเองอะ”
“จริงหรอเนี่ย...”
“แหะ ๆ นะนะ นะครับ ป้อนข้าวปอมหน่อยน้า นะครับคนดีของปอม”
“ฮะ ๆ ก็ได้ ๆ มา ๆ ...” ผมกำลังจะไปลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เตียงแต่ปอมห้ามเอาไว้เสียก่อน
“อ๋องมานั่งบนเตียงนี่เลย นั่งอย่างนั้นไม่ถนัดหรอกเชื่อปอม.”
“จริงอะ...”
“จริงที่สุด..”
“หึหึ เจ้าเล่ห์จริง ๆ เลยปอม”
“ก็ ไม่ปฏิเสธ”
“ชิส์” ผมขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงตรงข้ามกับปอมก่อนจะนั่งมองหน้าคนป่วย
“ป้อนดิ มองหน้าอยู่ได้ เขินนะตัวเอง”
“บ้า พูดอะไร โคตรเลี่ยน”
“ฮ่า ๆ ป้อนเร็ว ๆ หิวแย่แล้ว จะได้กินยาด้วย...”
“รู้แล้ว ๆ ...” ผมจับช้อนตักข้าวต้มพอดีคำก่อนจะเอามาเป่าลมเบา ๆ ให้พออุ่น ๆ ก่อนจะยื่นไปที่ปากของปอมช้า ๆ ปอมกินข้าวต้มด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา..ปากก็เคี้ยวตาก็มองผมเอาเถอะจะเอาให้เขินตายกันไปข้างเลยใช่มั้ย
“ปอม”
“ว่า”
“อย่ามองแบบนั้นดิ..”
“แบบไหนอะ”
“ก็แบบนั้นแหละ”
“ทำไมอะ..”
“โอ๊ย ก็คนมันเขินอะ ไอ้คนบ้า มองอยู่ได้ เดี๋ยวไม่ป้องเลยนี่”
“ฮ่า ๆ โอเค ๆ ไม่แกล้งแล้ว ป้อนเค้าต่อน้าตัวเอง”
“อื้ม อ้าปากดิ” ผมป้อนคนป่วยต่อ ปอมกินจนเกือบหมดถ้วยเลยแฮะ ไม่เบา ๆ สงสัยจะหิวจริง ๆ
“นี่ ยา..” ผมส่งยาให้ปอม ปอมไม่รับพร้อมกับอ้าปากรอแทน
“อ้า ๆ ปอนดิเร็ว ๆ รออยู่น้า...”
ผมจัดการหยิบยาใส่ปากคนขี้อ้อนตรงหน้าก่อนจะยกแก้วน้ำให้ปอมดื่มตามเข้าไป เมื่อกินข้าวกินยาเสร็จหมดแล้วผมก็เลื่อนปรับเตียงให้ปอมก่อนจะเลื่อนโต๊ะอาหารออกไปไว้ใกล้ ๆ ประตูเพราะเดี๋ยวพยาบาลเข้ามาเก็บโต๊ะออกไปด้านนอก จัดการทุกอย่างเสร็จผมเดินกลับมานั่งข้าง ๆ เตียงคนป่วยทันที
“รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยปอม..”
“ดีมากเลยแหละ เพราะมีพยาบาลส่วนตัวดี”
“ไม่เอา เอาดีดีดิอยากรู้อาการ..”
“ก็ดีขึ้นบ้างแล้ว เมื่อคืนปอมไม่รู้สึกตัวเลย รู้แต่ว่าร้อนมาก ๆ เลยแล้วก็เมื่อตัวมาก ๆ ด้วย แต่ลืมตาไม่ขึ้น...”
“อืม ดีแล้วจะได้หายเร็ว ๆ เดี๋ยวอ๋องเฝ้าอยู่ทั้งวันเลยตอนสาย ๆ พ่อกับแม่ปอมมาอ๋องจะกลับไปอาบน้ำแล้วเอาเสื้อผ้ามานอนเฝ้าปอมก่อนแล้วจะรีบกลับมาโอเคมั้ย..”
“ไม่อะ ไม่โอเค”
“อย่าดื้อดิ ไปแปปเดียวเหอะ”
“หึหึ ครับ รู้แล้ว ๆ แกล้งเล่นเฉย ๆ หรอก”
“ขี้แกล้งจริง ๆ เลยคนป่วยเนี่ยไปเปิดทีวีดูดีกว่า.”
“หึหึ...”
สาย ๆ สิบโมงกว่า ๆ พ่อกับแม่ของปอมก็เข้ามาผมทักทายท่านก่อนจะบอกอาการปอมให้ท่านได้รู้ก่อนจะขอตัวกลับไปอาบน้ำแล้วเตรียมเสื้อผ้ามานอนเฝ้าปอมก่อน ผมรีบไปรีบกลับมาที่โรงพยาบาล พอกลับมาถึงปอมหลับอยู่ พ่อกับแม่ก็กลับไปแล้ว ผมวางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่โต๊ะก่อนจะเอนตัวลงนอนที่โซฟาเห็นปอมหลับแล้วก็ขอนอนหลับพักสายตาสักพักเพราะเมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอนเลยรู้สึกเพลียเบา ๆ ขอพักแปปนึงก่อนจะตื่นมาดูแลปอมต่อ
อัพครบแล้ว ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อัพเลย รู้สึกผิด แต่งานเยอะจริงอะไรจริง เซงเลย อิอิ
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าบ้างน้า อิอิ
อัพ 70% ก่อนน้า ไม่ไหวแล้ว อิอิ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ไรท์บ้างน้า ขอกำลังใจค่า ^^
อัพแล้ว ๆ หายไปหลายวัน อิอิ งานเยอะมาก ๆ ...เดี๋ยวจะรีบมาต่อให้นะค้า ^^
ความคิดเห็น