คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 เดินได้แล้ว กิ๊ว ๆ .....100%
6
เวลาผ่านไปเร็วมากครับตั้งแต่วันที่ผมตกลงดูดูกันกับปอม แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ แบบว่ายังไงละ ศึกษากันนะครับ.... วันนี้ผมพาคนขี้งอนมาผ่าเฝือกออกแล้วครับผมจะไม่ต้องพยุงตัวหนัก ๆ ของปอมทุกวันแล้ว....กิกิ....ไม่ใช่ไม่อยากทำหรอกครับ แต่ผมเป็นโรคขี้เกียจตัวเป็นขนนะฮ่า ๆ ....
“อ๋อง...รีบ ๆ เดินดิ อยากเอาออกแย่แล้ว...”
“รู้แล้ว..ใจเย็น ๆ ดิ รีบนักเดี๋ยววิ่งกระชากไปซะเลยนี่....” เป็นแบบนี้แหละครับ ผมกับปอมไม่ได้หวานกันอย่างที่คิดนะครับมีอะไรพูดออกมาเลยตรง ๆ คำพูดตรง ๆ ผมว่ามันดูจริงใจดีครับ... ผมพาปอมเดินเข้ามาหาคุณหมอที่ห้องที่คุณหมอนัดเอาไว้ครับ..ดูเจ้าตัวจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ...ผมละกลัวปอมจะซ่าจังเลย..อีกอย่าง ผมก็กวนปอมบ่อย ๆ ไม่ได้แล้วนะสิ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนเตะกันพอดี....
“สวัสดีครับคุณหมอ...” เราพูดทักทายคุณหมอพร้อมกันครับ...
“สวัสดีครับคุณปอมคุณอ๋อง เชิญนั่งก่อนครับ..หมอขอตรวจความเรียบร้อยก่อนผ่านะครับ...”
“ครับหมอ...” ปอมตอบก่อนผมจะพยุงปอมไปนอนตรวจที่เตียงด้านหลังม่าน.... หมอเดินเข้ามาตรวจความเรียบร้อยก่อนจะสั่งพยาบาลผู้ช่วยเตรียมเครื่องมือสำหรับผ่าเฝือกครับ...
“ปอม...คือขอออกไปรอข้างนอกได้มั้ย...”
“ทำไมไม่กล้าดูหรอ...ป๊อดวะ....”
“เออ ยอมป๊อดก็ได้..ก็คนมันกลัวนี่นา...”
“อืม ๆ ออกไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะเดินออกไปหา....”
“อืม..ขอให้โชคดี....”
ผมออกมารอปอมด้านนอกครับ...ใจก็กลัว ๆ ลุ้น ๆ กลัวว่าหมอจะผ่าเลยเข้าไปที่ขาไอ้คนขี้งอนเอานะครับ รู้ว่าหมอไม่พลาดหรอก แต่ผมมันคนขี้กลัว อะไร ๆ ก็กลัวไปก่อนแหละครับ.... นั่งรอได้ไม่นานปอมเดินออกมาพร้อมกับคุณหมอด้วยอาการที่ปกติแล้ว....
“นี่อ๋องดู เป็นไง ๆ ....หายดีแล้วเว้ย....”
“อืม..ดีใจด้วย....จะได้ไม่ได้พยุงสักที..ดีเหมือนกัน...”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไงฮะ...ลำบากมากนักหรอที่ต้องมาพยุงคนอย่างฉันเนี่ย...”
“เอ่อ ...ไม่ใช่...” เอาแล้วครับ มาโหมดนี้อีกแล้ว...ทำไมปอมมันขี้งอนจังวะ...
“คุณปอมครับ...นี่ยารักษาเรื่องความจำที่ต้องทานต่อไปจนกว่าจะหายนะครับ...”
“ครับ....ขอบคุณครับ..”
“งั้นพวกผมลาก่อนนะครับ...” ผมพูดกับหมอ..ส่วนปอมนะหรอ เดินนำไปไกลแล้วครับ..งานนี้ง้อยาวอีกแน่ ๆ เลย...ผมไม่เบื่อที่จะง้อปอมนะครับ...แต่ก็ไม่อยากจะให้ปอมงอนผมเท่าไรหรอกครับ...
ผมรีบวิ่งตามปอมไปทันที...
“แฮก ๆ ปอม..รอด้วยดิ....”
“......” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่เดินอยู่ข้างหน้าครับ...
“ปอม....ขอโทษ.....ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นเลยนะ...”
“พูดอะไร....ขอโทษทำไม นายผิดอะไรละ...” มาแล้วครับ...คำพูดแบบนี้ ปกติมากกกก...ลากเสียงยาวเลยครับ...
“ขอโทษเรื่องที่พูดไม่คิดไง..อ๋องไม่ได้ไม่อยากพยุงปอมเดินไม่อยากช่วยปอมไม่ได้ลำบากฝืนในเลยนะ...”
“หรอ...”
“ปอม....” ผมเดินตามปอมมาจนถึงรถก่อนจะปลดล็อครถเตรียมจะเข้าไปนั่งประจำที่คนขับแต่ติดตรงที่ว่า ปอมเดินมาแย่งกุญแจในมือผมไปเสียก่อน ผมจึงต้องเดินมานั่งอีกฝั่งอย่างเสียไม่ได้... ปอมขับรถไปด้วยความเงียบยังไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลย...
“ปอม.....ยังไม่หายโกรธอีกหรอ...ขอโทษ....”
“อืม....”
ผมชักจะเริ่มน้อยใจบ้างแล้วเหมือนกันครับ..ง้อแล้ว ขอโทษจะเป็นสิบรอบแล้วก็ยังเมินกันอีกแบบนี้..ผมก็เหนื่อยและน้อยใจเป็นเหมือนกันนะครับ..... ผมนั่งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ไม่หันไปพูดอะไรกับปอมอีกเลย....
“หิวหรือยัง..อยากกินอะไร...” ปอมหันมาถามผมระหว่างทางครับ
“อะไรก็ได้...” ผมนิ่งบ้างแล้วครับ..ในเมื่อง้อแล้วไม่ยอมหายโกรธผมก็ไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว..เหตุผลผมก็อธิบายไปหมดแล้ว.....
“เป็นอะไรอ๋อง....”
“เปล่า...ปอมอยากกินอะไรก็กินเลย อ๋องกินได้หมดแหละ...”
“อืม...หันหน้ามานี่สิ...”
“มีอะไร...” ผมหันไปพรางถามปอม....
“น้อยใจหรอ....”
“ยังจะถามอีกคนบ้า......”
“ขอโทษที่ไม่เชื่อใจ.....ง้อนะ..อยากกินอะไรเดี๋ยวพาไปกิน เลี้ยงด้วย....”
“อะ....”
“อย่าตอบว่าอะไรก็ได้นะ...” ปอมขัดก่อนที่ผมจะพูดประโยคที่ถูกขัดแหละครับ....
“งั้นเอา ฟูจิ ก็ได้ไม่ได้กินมานานแล้ว...”
“อื้อ........ หายน้อยใจยัง...”
“อืม..หายแล้วก็ได้......เห็นว่ายอมง้อหรอกนะชิ...”
“หึหึ....” ผมนี้ใจง่ายชะมัดเลย ปอมพูดดีด้วยหน่อยก็หายซะละความน้อยใจหายไปหมดเลย....แต่ก็ดีแล้วละ..จะได้ไม่ทะเลาะกันไม่จบเสียที....
ผมกับปอมเดินเข้ามาในร้าน ฟูจิ ครับ...เหมือนจะเจอโจทย์อีกแล้ว....แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาคนเดียวครับ...มากับเพื่อนผมซะด้วย...อย่าบอกนะว่าเด็กที่เพื่อนผมชอบจะเป็นเด็กคนที่ชอบปอมนะ...
“สวัสดีฮะพี่ปอม...”
“อ้าวบอย มากับใครนะ...”
“มากับพี่เก่งฮะ.....” เด็กบอยตอบปอมหน้าระรื่น.....
“เอ่อ นั่งด้วยกันมั้ยฮะ...ผมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน...”
ผมมองหน้าปอมประมาณว่าอย่านะ..อย่าตอบอะไรที่มันตรงข้ามกับความต้องการของผมนะ...
“ไม่ดีกว่าครับ พี่นั่งกับอ๋องดีกว่า บอยจะได้คุยกับเพื่อนบอยได้สะดวกไงครับ...” ปอมปฏิเสธไปแล้วอย่างนุ่มนวลครับ...นุ่มนวลหรือเปล่าหว่า....
“ไอ้เก่ง ไม่คิดจะทักกันหน่อยหรอวะ...”
“ไม่วะ กลัวผัวมึงต่อยหน้ากู...”
“ใครผัว ควายแล้วมึงอะ...”
“หรอ....แล้วที่ยืนอยู่ข้างมึงนั่นละ...หรือว่า...”
“อ๋อง....ไปนั่งได้แล้ว....”
“ดูดูกันอยู่วะ...ยังไม่ผัวเข้าใจ..ส่วนเด็กข้าง ๆ มึงนะเอาให้อยู่หมัดนะ จะได้ไม่มายุ่งกับคนของกูอีก.....” ผมก้มลงไปกระซิบเก่งก่อนจะเดินไปหาปอมที่โต๊ะ รอช้าไม่ได้ครับ เดี๋ยวงอนอีก...เพิ่งจะง้อกันมาหยก ๆ ...
“เฮ้ย..หมายความว่าไงวะ...”
ไอ้เก่งข้องใจถึงกับไลน์มาหาผมเลยทีเดียว
“กูรู้ว่ามึงนะชอบเด็กนั่น..แต่เด็กนั่นชอบคนของกู เพราะฉะนั้นรีบจัดการซะ...”
ผมไลน์ตอบกลับไปหาเก่งอย่างตรงไปตรงมา....ผมอยากให้เพื่อนผมสมหวังนี่ครับ ผมไม่ได้ใจร้ายกับบอยนะครับ....
“ชักช้าวะ...” มาแล้วครับ...ผมคิดแล้วว่าต้องได้ยินปอมบ่น...
“ทักทายเพื่อนนิดหน่อย....”
“อืม..สั่งอาหารเถอะ...หิวแล้ว...”
“อื้อ....” มื้อนี้ปอมเลี้ยงครับ ผมสั่งเต็มที่ อยากกินอะไรสั่งมาหมดเลย...จะว่าไปส่วนใหญ่ก็ปอมนั่นแหละครับที่เลี้ยงผม..แต่วันนี้ยังไงละ...ถือว่าเลี้ยงฉลองที่ผ่าเฝือกก็แล้วกัน....
สั่งอาหารไปได้ไม่นาน พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ เราสองคนซัดเรียบครับ..ไม่เหลืออะไรติดจานเลย..ฮ่า ๆ ..ไม่ได้ออกมากินอาหารนอกบ้านนานแล้ว..ขอจัดหนักหน่อยก็แล้วกัน..กินเสร็จก็ออกไปเดินเล่นสักพักครับ....เดินไปเดินมาเจอกับสองคนนั้นอีกแล้ว.....
บอยดูมีสีหน้ากระอักกระอวนแปลก ๆ เมื่อเห็นผมกับปอมครับ.... ทั้งสองเดินมาทางผมสองคน...
“เอ่อ..พี่อ๋องฮะ...”
“หืม..เรียกพี่หรอ...” ผมถามออกไปอย่างแปลกใจครับ เพราะไม่คิดว่าบอยจะเรียกผม
“ฮะ...คือ บอยขอโทษนะฮะที่ชอบพี่ปอม.....บอยรู้แล้ว...บอยจะไม่ยุ่งกับพี่ปอมแล้วนะครับ...”
“เอ่อ.....ไม่...”
“บอยเข้าใจฮะ......”
“เอ่อ ครับ...”
“เรื่องอะไรกันอะอ๋อง...” ปอมหันมาถามพรางทำหน้างงแตกครับ...
“ไม่มีอะไรหรอก..เดี๋ยวกลับถึงคอนโดแล้วจะเล่าให้ฟัง...” ยิ่งฟังเหมือนทั้งสองคนสนิทกันมากขนาดนั้นยิ่งตอกย้ำในใจบอย แต่บอยก็เลือกที่จะยอมตัดใจและเปิดใจให้ใครอีกคนที่พร้อมจะดูแลเขาเสมอ...
50%
“อ๋อง......” ปอมหันมาเรียกผมหลังจากขึ้นมานั่งบนรถแฝงสายตาอาฆาตมาให้ด้วยครับ....
“ก็ได้ ๆ ....อ๋องก็แค่บอกไอ้เก่งไปว่า เด็กนั่นชอบคนของอ๋อง ให้ไอ้เก่งรีบจัดการเพราะเก่งมันก็ชอบเด็กนั่นไง..พอใจยังอะ...”
ปอมนั่งอึ้งไปสักพักก่อนจะตอบผม...
“เอ่อ อืม....”
“อายเหมือนกันนะเนี่ย มาบังคับให้พูดอยู่ได้....”
“ก็ใครจะไปรู้ละ ก็สงสัยนี่...ว่าแต่เพื่อนอ๋องดูกะล่อนยังไงชอบกลไม่หลอกบอยแน่นะ...”
“ไม่หรอกน่าเพื่อนอ๋องนะ ดูกะล่อนไม่น่าไว้ใจแบบนั้นนะ โดนหักอกเพราะรักจริงมาตลอดแหละ มันไม่เคยทำให้ใครเสียใจหรอก มีแต่ถูกทำให้เสียใจ...”
“อืม..ก็แล้วไป...”
“ห่วงกันจังเลยนะ....” ผมพูดก่อนจะจ้องหน้าปอม....
“เป็นอะไรอีกละ หึงหรือไง...”
“ไม่รู้....”
“ไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า ก็เหมือนน้องชายที่เอ็นดูคนนึงเท่านั้นแหละ อย่าคิดมากดิ..”
“รู้แล้ว...กลับคอนโดกันเถอะ...”
“อยากไปไหนก่อนหรือเปล่า...”
“ไม่ละ จะกลับไปอ่านหนังสือ...อาทิตย์หน้าเข้าวอร์ทหาคนไข้แล้ว...”
“เหนื่อยแย่เลยเนอะ...”
“เป็นห่วงอ๋องอะดิ...”
“แน่นอน......แล้วอย่าไปหลงเสน่ห์คนไข้เข้าละ..ตายอย่างเดียวนะจะบอกให้...”
“หวงเค้าขนาดนี้อะ ขอเป็นแฟนเลยเหอะ...”
“ถ้าขอแล้วได้ปะละ...”
“ไม่รู้...” ผมทำท่าหันมาอีกด้านหน้าแดงเลยครับ...ไม่รู้จะพูดอะไร อายไปหมดเลยไม่คิดว่าปอมจะบ้าจี้นี่นา.....แต่ก็เขิลเอามาก ๆ เลยนะครับ....
“อ๋อง หันมานี่ดิ...ตกลงว่าไง....”
“ปอมอ่า..ขับรถไปเลย..กลับคอนโดเถอะ....”
“อืม ก็ได้.....”
ปอมขับรถกลับคอนโดระหว่างทางเราเปิดเพลงฟังคลอ ๆ ครับ.... ปอมนั่งฟังผมเงียบ ๆ ส่วนผมนะมีเรื่องอะไรพูดมาตลอดทางเลยครับ...กลัวปอมง่วงด้วยนี่นา ถึงระยะทางจะไม่ไกลก็เถอะ...
“อ๋อง...พรุ่งนี้ไปบ้าน.......”
“จุ๊ ๆ ..อย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่นดิ....ถามไรหน่อย....”
“อะไรละ...”
“เรื่องที่ขอบนรถอะจริงหรอ...”
“ไม่จริงมั้ง...ก็เห็น ๆ อยู่...”
“เอ่อ.....อ๋องตกลงก็ได้....” ผมตอบปอมอย่างเขิน ๆ ครับจะแกล้ง ๆ ลืมก็ไม่ได้ต้องรีบถามเพราะคนอย่างปอมนะไม่ค่อยจะโลแมนติกเอาซะเลย....
“มีก็ได้ด้วยหรอ...”
“เอ่อ ....ตกลง...”
“ตกลงอะไรละ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย...” ปอมทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ผม...
“ก็...ตกลงเป็นแฟนกับปอมไง...”
“ครับ อ๋อง.. หึหึ ก็แค่นั้นแหละ...” ปอมว่าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน...ก่อนจะตะโกนออกมา....
“อ๋อง ย้ายข้าวของมานอนห้องปอมได้แล้วนะ...แฟนกันเค้าไม่นอนแยกห้องกันหรอก...
“เอ่อ....ย้ายเลยหรอ...”
“ก็เอออะดิ...อย่าเรื่องมากน่า.กลัวอะไร ป๊อดหรอ....”
มาอีกแล้วครับคำนี้ ผมละเกลียดจริง ๆ เลย...จะว่ากลัว ผมก็กลัวจริง ๆ นั่นแหละ..ไม่เคยนี่หว่า เคยแต่ผู้หญิง....
“อ๋อง อย่าลีลา...ไปเก็บของดิ...” ปอมเปิดประตูออกมาเร่งผมครับ...วิญญานท่านคุณพ่อเข้าอีกแล้ว....มาโหมดโหดตลอดเว...
ผมเข้ามาเก็บของในห้องนอนที่เคยนอนอยู่เพื่อย้ายเข้าไปไว้ในห้องของปอม....ของผมไม่มีอะไรมากหรอกครับจะมีก็แค่เสื้อผ้าเครื่องบำรุงผิวต่าง ๆ แล้วก็โน้ตบุ๊คคู่ใจไว้ทำงานนั่นแหละครับ....
“ปอม ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลยหรือไง...”
“ไม่... ปอมยังไม่หายดี...”
“คิคิ...อ๋องชอบให้ปอมแทนตัวเองแบบนั้นนะ....”
“หรอ...งั้นจะไม่ทำ....” ปอมตอบพรางทำหน้ากวน ๆ ...
“ปอมอะ....”
“เออ ๆ ก็ได้ ๆ เรื่องมากจังวะแฟนใครเนี่ย....”
“กิกิ....แฟนใครก็ไม่รู้หล่อก็ไม่หล่อ....ชิ...”
“มากไปแล้วอ๋อง..มาเอาเสื้อผ้าใส่ตู้..เดี๋ยวจะไปขนที่เหลือมาให้....”
“อืม....” ผมเดินมาทางตู้เสื้อผ้าก่อนจะแขวเสื้อผ้าบางส่วนเข้าตู้และพับบางตัวที่พับได้ไม่ค่อยยับเข้าตู้ด้านล่าง... ปอมเดินยกโน้ตบุคของผมมาวางไว้คู่กับของปอมที่โต๊ะทำงาน....
“อ๋อง พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง....”
“สิบโมง..ทำไมหรอ...”
“แล้วเลิกกี่โมง....” ปอมไม่ตอบคำถามผมพรางถามกลับ....
“บ่ายสาม....”
“ไม่มีพักกลางวันหรอ...”
“มีแค่ครึ่งชั่วโมงเอง...เพราะต้องทำแล็ปต่อเนื่องนะ...”
“อืม.....งั้นเดี๋ยวไปส่งไปรับ..ตอนเย็นจะพาไปบ้าน....”
“ฮะ อะไรนะ...”
“อยากไปหาพ่อกับแม่....”
“เอ่อ เอางั้นก็ได้...” ผมตอบอย่างอึ้ง ๆ คงไม่ใช่พาไปเปิดตัวหรอกมั้ง เพิ่งคบกันวันนี้เอง...ปอมก็คงแค่คิดถึงพ่อแม่นั่นแหละ....ส่วนผมท่านทั้งสองก็รู้จักอยู่แล้วปอมเลยชวนไปเป็นเพื่อนไง....
“อ๋อง..เป็นอะไรนะ นั่งเงียบเลย...”
“เปล่า..คิดอะไรเพลิน ๆ .......”
“แล้วอยากไปบ้านบ้างหรือเปล่า..ไม่คิดถึงพ่อกับแม่หรอ...”
“อยากไปอยู่เหมือนกัน....”
“งั้นเอางี้มั้ย ชวนท่านมาที่บ้านปอมสิ.....” ปอมเสนอออกมาทันที....เพราะคงเข้าใจว่าผมคงคิดถึงท่านทั้งสองเหมือนกัน....
“อืม เดี๋ยวลองโทรไปหาท่านก่อนก็แล้วกัน...”
“อืม..รีบโทรสิ จะอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ...”
“อื้อ......” ผมเดินมานั่งที่ปลายเตียงพรางกดโทรศัพท์โทรหาคุณแม่....
“หายไปเลยนะเจ้าตัวดี....”
“โห่ ม๊าอะ..รับสายลูกแบบนี้หรอครับ...”
“หึหึ....เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ยอ๋อง...” แม่ผมถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงครับ...กลัวผมทำปอมเจ็บละมั้ง ฮ่า ๆ
“ก็ดีครับม๊า.....เอ่อ ม๊า พรุ่งนี้ม๊ากับป๊าว่างมั้ยอะ...”
“ม๊ากับป๊าต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดพรุ่งนี้นะ....มีอะไรหรือเปล่า...”
“อ่อ พอดีปอมจะกลับไปบ้านแล้วก็เลยจะชวนม๊ากับป๊าไปทานข้าวด้วย...”
“หรอ..เนื่องในโอกาสอะไรละ..”
“ก็ปอมผ่าเฝือกแล้วไงม๊า....”
“จริงสิ.....ดีใจกับปอมด้วยนะ...ฝากบอกปอมด้วย...”
“ครับม๊า.....”
“เอาไว้ครั้งหน้าเนอะ...ม๊ากับป๊าแกไม่ว่างจริง ๆ ฝากขอโทษปอมด้วยนะ...”
“ครับม๊า ไม่เป็นไร...แต่ครั้งหน้าห้ามเบี้ยวนะ...”
“จ้ะ...”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะครับม๊า อ๋องจะอ่านหนังสือแล้ว....”
“อืม สู้สู้นะลูกม๊า....”
“ครับ บายครับ..รักม๊านะ...”
“จ้ะ....”
ผมวางสายก่อนจะหันไปบอกปอมว่าพ่อกับแม่ไปไม่ได้เพราะติดงานที่ต่างจังหวัด.....ปอมก็โอเค..บอกว่าเอาไว้ครั้งหน้าจะไปบ้านผมเลยแหละ...ใช่เล่นนะเนี่ย....ฮ่า ๆ ถ้าเกิดวันไหนปอมไปบอกป๊ากับม๊าผมว่าเราเป็นอะไรกัน ท่านจะช็อคไม่ละเนี่ย..เฮ้อ.....
ครบร้อยแล้ว...อิอิ ครึ่งหลังไรเตอร์รู้สึกว่าไม่มีอะไรมาก เรื่อย ๆ เนอะ อิอิ
แต่พี่ปอมขออ๋องแอ๋งเป็นแฟนได้เรียบง่ายมาก ๆ อิอิ ตอนต่อไปลุ้น ๆ นะคะว่าพี่ปอมจะไปบ้านเฉย ๆ หรือว่าจะพาอ๋องไปเปิดตัวแบบสายฟ้าแลบฮ่า ๆ อย่าลืมเม้นให้เค้าบ้างน้า อยากได้กำลังใจ อิอิ
Fanpage จ้า อิอิ กด ๆ จิ้ม ๆ เลย ใครยังไม่ได้ไลค์ จิ้มมาที่รูปเลยน้า อิอิ ออกแนวบังคับ
กิ๊ว ๆ เค้ามาอัพให้แล้ว เอาไปครึ่งนึงก่อนน้า อิอิ เดี๋ยวจะมาต่อที่เหลือให้นะคะ....
เป็นไงบ้างอะ พอจะฟินกันบ้างมั้ยเอ่ย ไม่ดีไม่ชอบตรงไหนติชมได้นะคะ...
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรเตอร์กันบ้างนะคะ...นะนะ....
ความคิดเห็น