อาณาเขตต้องห้ามของมิลล่า:3

ลำดับตอนที่ #12 : มันก็แค่เกม..

                ความรู้สึกแบบนี้มันคือ...อะไรกันนะ?

            ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ทำไมถึงรู้สึกเจ็บทำไมถึงรู้สึกเหงา....แล้วก็...ทำไมในหัวถึงต้องคิดถึงแต่เจ้าบ้านั่นด้วยทั้งกวนประสาท น่ารำคาญ เกลียด เกลียดที่สุดเลย...แต่ก็ยังเกลียดไม่เท่า..เวลาที่นายไปหัวเราะกับคนอื่น...เจ็บจนตอ้งวิ่งหนีออกมาเพื่อหลีกหนีความเป็นจริงที่ปฎิเสธไม่ได้...

ความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวด

ว่าเราไม่มีทางรักกันได้

แล้วก็...

คงเป็นได้แค่..คนที่รู้จักกันเท่านั้นเอง..

          แรกเริ่มมันก็เป็นแค่การหยอกเล่นสนุกๆทำไมต้องไปชอบเจ้านั่นจริงๆด้วยล่ะ...ถ้าไม่รู้จักกันเลยตั้งแต่แรกมันจะดีกว่านี้รึเปล่านะ...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรักใคร..ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดถึงใคร..แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกหวั่นไหวกับเจ้าบ้ากวนประสาทนั่นด้วย!! ความรู้สึกมากมายผสมกันจนมั่วไปหมดทั้ง ขยะแขยง เศร้าสร้อย โกรธ เกลียดชัง...แต่ทั้งหมดนั่นคงไม่อาจมาเทียบเท่ากับความรู้สึกเจ็บ ...ฉันไม่ใช่นางเอกในนิยายที่ไหนที่นั่งร้องไห้แล้วจะมีพระเอกวิ่งมาปลอบหรอกนะ..เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เป็นเพียงเกม...เกมกระดานเกมหนึ่งเท่านั้น ผู้เล่นที่เดินในกระดานนี้มีเพียงแค่คำว่า ‘ผู้ชนะ’ แล้วก็ ‘ผู้แพ้’ มันก็แค่นั้น ผู้แพ้ต้องจมดิ่งสู่ความมืดมิดที่ไร้ก้น ฉันเองก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มโดนไล่ต้อนมาสุดกระดานแล้วล่ะ

            อ๊า...ฉันเกลียดความพ่ายแพ้จริงๆนะ เกลียดที่สุดเลยล่ะ..นี่ถ้านายมาจริงจังกับฉันล่ะก็...ช่วยไปห่างๆฉันได้มั้ย? ฉันน่ะ...ไม่อยากรู้สึกอีกแล้วความรู้สึกว่านายเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นอะไรแบบนี้น่ะ..จนตอนนี้ยังกับว่าฉันเริ่มเกลียดนายขึ้นมานิดๆแล้วล่ะมั้ง?

เกลียด...

เกลียดที่สุด..

ฉันไม่เคยชอบนาย

แล้วนายเองก็ไม่เคยชอบฉัน..

          ถ้างั้น..ก็อย่ามาให้ความหวังกันสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้จะได้มั้ย?

          นี่...ฉันน่ะอาจเป็นโรคจิตก็ได้...เป็นพวกที่ต้องการไขว่คว้าบางสิ่งบางอย่างที่ไกลจากตัวและมันไม่มีทางสมหวังได้เลยตลอดกาล.....งั้นฉันจะขอลบตัวนายที่ฉันไม่เคยรู้จักออกไปคงได้นะ..

            ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนนี้น่ะ หายไปซะ!หายไปซะ!หายไปซะ!

          ในเมื่อมันไม่มีทางจะสมหวัง...งั้นนายจะเกลียดฉันก็ช่างมัน จะเป็นแบบไหนก็ช่างมัน แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันจบแบบนี้ต่อให้ต้องเสี่ยงหรือต้องตายก็ไม่มีวัน!

          เกมนี้จะยังคงเดินต่อไป ร่างกายเริ่มหนักและความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง ทั้งขยะแขยงและสมเพชตัวเองที่เป็นแบบนี้ ถ้าไม่ไปชอบเจ้านั่นก็คงดี ความรู้สึกทั้งหมดผสมกันจนมั่ว อีกครั้ง

คนที่ฉันรักมากที่สุด...

ก็คือ...คนที่เกลียดที่สุดในเวลาเดียวกัน..

นี่น่ะ..เป็นบทลงโทษ

ของปีศาจไร้หัวใจอย่างฉันรึยังไงนะ?

            “งั้นก็มาเล่นกันต่อเถอะ..”

            จนกว่าร่างกายนี้จะแหลกสลายกันไปข้างฉันไม่มีทางยอมแพ้...ไม่มีทาง