คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 :
ท้องนภาสีนิลกาลในยามราตรี ภายในห้องที่เย็นเฉียบและมืดมิดร่างเล็กบางถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ยาวตรึงร่างไว้กับเตียง หยาดน้ำตาไหลออกมาจากนัยต์ตาสีเลือด ทรมาณ...ทรมาณไม่รู้จักจบจักสิ้นราวกัยฝันร้ายที่เคยตามหลอกหลอน ทุกคืน....ทำได้เพียงกรีดร้องไปอย่างน่าสมเพช ถึงจะดิ้นรนยังไงก็ทำได้เพียงวิ่งอยู่ตรงที่เดิม....ไม่ต่างอะไรกับ “ตายทั้งเป็น” โลหิตไหลอาบแรงขาวเนียน รอยแผลทั่วร่างเป็นหลักฐานบ่งบอกได้อย่างดีว่าร่างนั่นโดนกระทำอะไรมาบ้าง
“....ฮึก.....เจ็บ....พอสักที....”
ร่างเล็กครางออกไปอย่างเจ็บปวดพล่างจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
“หึๆแค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะริโก้…ทำให้ฉันรู้สึกดีมากกว่านี้อีกสิ”
ร่างสูงหาได้รู้สึกสงสารร่างเล็กไม่หากแต่กลับยิ่งทรมาณร่างนั้นมากกว่าเดิม
ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งต้องการให้กรีดร้องให้ดังขึ้น ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งเย้ายวน ยิ่งทรมาณยิ่งสะใจ ยิ่งร่างเล็กเจ็บปวดมากเท่าไรก็ยิ่งทำให้ร่างสูงนั่นเสพสุขมากขึ้นเท่านั่น!!
“อ๊า!!!!”
เสียงหวานครางเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปลอดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาและสลบไป..เหมือนๆกับทุกคืน ฮาร์ดเดสแสยะยิ้มอย่างพอใจก่อนจะ ประกบริมฝีปากจูบร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่อย่างแผ่วเบา และกระซิบข้างหูของคนที่สลบอยู่
“ทำหน้าทีเป็นของเล่นให้ดีอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะ”
ตาสีแดงกระพริบถี่ ภายใต้ความสิ้นหวังนี้มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด พยายามหนีไปกี่ครั้งก็โดนจับกลับมาทุกครั้ง โซ่ตรวนนี่พยายามตัดยังไงก็ตัดไม่ขาดสักทีไม่ต่างอะไรจากนกในกรงขัง นกที่โดนหักปีกไม่ให้บินได้อีกเป็นครั้งที่สอง มือเรียวจับแผลตามเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง....ถามว่าเจ็บมั้ย? ก็ต้องเจ็บแน่นอนอยู่แล้วแต่ว่า...
ตอนนี้คงไม่เจ็บมากเท่าไรแล้วเพราะ...เจ็บจนชิน...ชินจนชา...ชาจนแทบไม่มีความรู้สึกแล้ว
ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้ตัว...
รู้ตัวดีว่ายังไงก็หนีไปไหนไม่พ้น
รู้ตัวดีว่าเป็นได้แค่ของเล่นระบายความใคร่ของร่างสูงนั่นเท่านั้น
รู้ตัวดี....รู้ตัวดี...รู้ตัวดี....
เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาตี 2 ตาสีทับทิมมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะพยายามเอื้อมมือไปให้ไกลราวกับต้องการไขว่คว้าอะไรบางอย่าง
โหยหาอิสระ....
ขอร้องหยุดทรมาณกันสักที...
“ใครก็ได้ช่วยริโก้...ทีเถอะ...”
คำขอนี้......มันโลภมากไปรึเปล่า?
ความคิดเห็น