คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 24 ไม่อาจเปลี่ยนใจ 100%%%%
ตอนที่ 24 ไม่อาจเปลี่ยนใจ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่จอนจองกุก ผล็อยหลับไปในอ้อมอกอุ่นๆของคิมซอกจิน ชายหนุ่มที่หวังว่าจะหลับเอาแรงสักหน่อยเปลี่ยนใจเลือกที่จะนอนดูลูกหมาตัวนอนหลับปุ๋ย เขาชอบเวลาที่ได้เห็นดวงตากลมโตหลับพริ้ม แพขนตายาวๆของเจ้าเด็กคนนี้มันเรียงสวยยิ่งกว่าหญิงสาวสะอีก แก้มพวงขาวอมชมพูเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาแห้งๆ คิมซอกจินจึงจัดการเช็ดมันออกให้อย่างเบามือ ร่างสูงยอมรับว่าตอนนี้เขากำลังคลุ้มคลั่งจนอยากจะหลับลักคนที่นอนอยู่เพราะกระดุมเสื้อของจอนจองกุกมันหลุดออกเผยให้เห็นแผงอกบางขาวเนียนปลุกใจเสือป่า
“จองกุกอา ตื่นได้แล้วนะ”
เสียงทุ้มพยายามปลุกคนขี้เซาที่นอนไม่รู้เรื่องราว ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนไปสัมผัสกับจุกผมที่ถูกมัดไว้โดยเจ้าตัว
“อื้อ…”
เจ้าหมาน้อยบิดตัวไปมาอย่างขี้เกียจ และหันไปอีกด้านเพื่อหลับต่อ
“ถ้าไม่ตื่น พี่จะลักหลับเราแล้วนะ”
“ห่ะ?”
แน่นอนคำกระซิบข้างหูของคิมซอกจินทำให้คนที่นอนอยู่ รีบเบิกตาโพลง พลางสะดุ้งตัวขึ้นจากเตียงนุ่มราวกับสปริง
“ฮ่าๆๆ ”
“สนุกมากสินะครับ ที่ได้เอาคืนผม”
จอนจองกุกมุ่ยหน้าเล็กหน้าที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอก จริงๆแล้วถ้าโดนพี่จินลักหลับสักครั้งคงจะดี เห้ยย!! ไม่ดีสิ
“ใช่!! แล้วถ้าคราวหลังนายไปอยู่กับคนอื่นอีก พี่จะแกล้งให้หนักกว่านี้”
สุดท้ายแล้วสำหรับพี่จินแล้ว เขากังวลแค่ว่าเจ้าหมาน้อยจะไปหาคนอื่น เขากลัวว่าจะต้องเสียหมาน้อยไป
“ผมบอกว่าจะไม่ทำแล้วไงครับ”
“ไม่เชื่อหรอก เพราะจอนจองกุกคนนี้ชอบโกหก”
คิมซอกจินพูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กมาเปิดดู ราวกับว่าจะเช็คข้อมูลต่างๆ
“แล้วจะให้ทำยังไง พี่ถึงจะเชื่อใจผม”
“ทำไงหรอ ทำไงดีนะ แต่งงานกันดีไหม แล้วก็มีลูกด้วยกันจะได้ไม่หนีไปไหน”
พี่จินคนบ้า พูดอะไรเลอะเทอะ จอนจองกุกยอมรับว่าหน้าของเขาแอบแดงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะพูดเล่นก็เถอะ
“รู้ได้ไงว่าผมจะแต่งกับพี่ ถึงตอนนั้นพี่อาจจะไปมีคนอื่น แล้วทิ้งผมก็ได้”
“ไม่ทิ้งหรอก ไม่มีวันทิ้ง”
คิมซอกจินเข้าสวมกอดหมาน้อยด้วยความรัก น้ำเสียงทุ้มของเขามันช่างอบอุ่นและหนักแน่นจริงๆ
“แล้วพี่เชื่อใจผมได้หรือยัง”
“เชื่อครับ แต่มีข้อแม้อย่างเดียว คือ พี่อยากให้เราย้ายหอ”
“ย้ายหอ?”
คนตัวเล็กพูดทวนซ้ำอย่างตกใจ เพราะหอพักที่เขาอยู่ตอนนี้คือหอพักที่มหาวิทยาลัยจัดให้เพราะอยู่ในทุนที่จองกุกได้รับ และการที่ต้องไปอยู่ที่อื่นนั้นหมายความว่า เจ้าหมาน้อยจะต้องจ่ายค่าห้องเอง
“ทำไมละครับ ทำไมผมต้องย้ายด้วย”
“เพราะพี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเราอีก ถ้าจองกุกยังอยู่หอนั้นพี่คงไม่สบายใจแน่”
คิมซอกจินพูดอย่างจริงจัง พลางเอื้อมไปกุมมือเล็กที่กำลังแสดงออกได้ถึงความกังวล
“แต่ผม…”
“ไม่ต้องแต่อะไรทั้งสิ้น เราต้องไปอยู่คอนโดกับพี่ เข้าใจไหมครับ”
ถึงแม้ว่าคิมซอกจินจะรับปากว่าจะดูแลทุกๆอย่าง แต่ยังไงจอนจองกุกก็ไม่สบายใจอยู่ดี ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรไปบอกกับอาจารย์เจ้าของทุนและที่สำคัญคงมีใครหลายคนเอาไปพูดในทางที่ไม่ดี
“ผมขอคิดดูก่อนได้ไหมครับ”
“ได้สิ แต่อย่านานนักนะ พี่เหงา”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นพลางนัวเนียใบหน้าหล่อเข้าที่ไหล่บางของจอนจองกุก จนเจ้าตัวเล็กหัวเราะออกมาเพราะจักจี้
“เอ๊ะ นี่ สร้อยที่พี่ซื้อมาให้วันนั้น”
“ใช่ครับ ผมเก็บมันไว้หลังจากที่พี่โยนทิ้ง”
จอนจองกุกพยักหน้ารับ ในขณะที่นิ้วเล็กกำลังสัมผัสไปที่จี้ของมันที่สลักไว้ด้วยตัวอักษร เจ เค
“แล้วใส่เองแบบนี้ได้ไง ถอดออกมานะจอนจองกุก”
“ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่จินครับพี่หิวแล้ว”
เมื่อเห็นทีว่าคนเป็นพี่กำลังจะแย่งถอดสร้อยที่ตัวเองใส่เรียบร้อยแล้ว จอนจองกุกจึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“หิวหรอ กินไส้กรอกพี่ไหมละ รับรองว่าอิ่มแน่ๆ”
คิมซอกจินพูดพลางมองตัวเองลงต่ำ จนอีกฝ่ายเริ่มรู้ตัวว่าไส้กรอกที่เขาพูดนั้นคืออะไร
ตุบบ!!!
“ผมจะออกไปครับ ถ้าพี่ไม่อยากออกไปก็ตามใจ”
แน่นอนจอนจองกุกได้ประทานกำปั้นลงบนอกของคนหื่นกาม ก่อนจะเดินไปยังประตูที่ถูกล็อคจากด้านนอก ทั้งกระแทก ทั้งถีบมันก็ไม่ยอมหลุดสักที ต้องโทษกุญแจกันผัวหนีของป้าเวลม่ามีอานุภาพเกินตัว ป่านนี้คิมแทฮยองกับมินยุนกิคงจะไปสวีทกันถึงไหนต่อไหนแล้ว
“เปิดนะเว้ยย ไอ้ประตูบ้า”
“จะไปโมโหประตูก็ไม่ถูกนะ ก็เราอยากเล่นอะไรไม่รู้เรื่องเอง พี่ก็เลยต้องโดนขังไปด้วยเลย”
คิมซอกจินยิ้มกรุ้มกริ้ม ในขณะที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหาคนที่กำลังหาทางเปิดประตูอยู่ ต่างจากจอนจองกุกที่กำลังหน้าหงิกอยู่
“พอแล้วน่า เจ็บตัวเปล่าๆ พี่มีวิธีพาเราออกไป”
และแล้วเจ้าหมาน้อยก็หันมามองหน้าเจ้าของเสียงนั้นอย่างมีความหวัง และหวังว่าพี่จินคงไม่คิดแกล้งอะไรเขาอีกนะ
ต่อ…
“ปืน? จะดีหรอครับ พี่จินกลัวความสูงนี่น่า”
“เฮ้ยย ไอ้เด็กบ้านี่ ใครบอกนายละว่าพี่กลัว พี่ไม่กลัวอยู่แล้ว”
คิมซอกจินรู้สึกโดนหักหน้า เมื่อเจ้าหมาน้อยค้านวิธีเอาตัวเองออกจากห้องที่ถูกล็อคนี้โดยการปืนลงไปด้านล่าง โดยที่เขาเป็นคนอาสา
“จับแน่นๆนะครับ ”
จอนจองกุกที่ยืนอยู่ตรงระเบียงสูงสองชั้นกำลังให้กำลังใจคนเป็นพี่ที่กำลังใช้วิทยายุทธการปีนป่ายลงไปด้านล่างอย่างทุลักทุเล ยิ่งคนกลัวความสูงอย่างคิมซอกจินด้วยละก็ระยะสูงไม่มากแต่ก็ยากอยู่
“ฮึ๊บบ!! อยู่เงียบๆก่อน พี่กำลังใช้สมาธิ ว่าแต่พี่ใกล้จะถึงหรือยังหะจองกุก”
คิมซอกจินเอ่ยถามเจ้าเด็กน้อยที่อยู่ด้านบน เพราะตัวเขาเองไม่กล้าที่จะมองลงไป เห็นทีว่าเริ่มรู้สึกเกลียดน้ำหนักตัวเองก็วันนี้ อันที่จริงเขามีวิธีที่ง่ายกว่านี้ก็คือโทรเรียกคนใช้ให้เอาบันไดมาให้ แต่อย่างไรเสียละ ในเมื่อชายหนุ่มต้องการจะโชว์พาวให้กับเจ้าหมาได้ดูและเอาชนะใจตัวเอง เลยลงทุนสวมบทพระเอกแอ็คชั่น
“ยังเลยครับ พี่เพิ่งไต่ลงไปแค่สองก้าวเอง ผมว่าพี่ขึ้นมาเหอะ เดี๋ยวผมปีนเอง”
จอนจองกุกเห็นท่าว่าไม่ได้เรื่อง จึงเรียกให้คนร่างสูงขึ้นมา เพราะตัวเองถนัดเรื่องแบบนี้ สมัยตอนอยู่บ้านก็ชอบปืนหนีแม่ไปเที่ยวบ่อยๆ
“ไม่ได้นะ ถ้านายปีนลงมา พี่จะโกรธนาย ฮึ๊บ!!”
“แต่พี่จิน เหมือนจะไม่ไหวนะครับ”
“ไหวพี่ไหว”
ไอ้จองกุก ไอ้เด็กบ้า อย่ามารู้ดีได้ไหม
ไม่ได้!! ซอกจินจะยอมแพ้ให้เจ้าหมาน้อยเห็นไม่ได้ ความห้าเมตรหากตกลงไปถ้าไม่ขาหักก็คงก้นพัง
“คุณหนูมาทำอะไรตรงนั้นคะ มันอันตราย”
เสียงเจื้อยแจ้วของป้าเวลม่าที่กำลังเดินผ่านไปด้านหลังสังเกตุเห็นเจ้านายกำลังห้อยโตงเตงอยู่กางอากาศ
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากออกกำลังกายนิดหน่อย ช่วงนี้รู้สึกมีพุง”
แน่นอนมันเป็นคำแก้ตัวที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของชายหนุ่ม คิมซอกจินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหยดเหงื่อกำลังใช้ความพยายามในการไต่ลงมาทีละเก้า
“อย่าทำแบบนั้นเลยคะ รอก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าไปเอาบันไดมาให้”
แม่นมประจำบ้านไม่สามารถทนดูอะไรหวาดเสียวต่อได้จึงไปเอาบันไดมาช่วย ในขณะที่เด็กน้อยจอนจองกุกที่ดูเหตุการณ์อยู่สักพัก ตัดสินใจไต่ตามลงมา ด้วยทักษะที่คุ้นเคยดูเหมือนจะหมาน้อยจะไต่ลงมาด้วยความคล่องแคล่วกว่า
“นี่!! ที่พี่พูดนายไม่คิดจะฟังเลยหรอไงหะ เด็กดื้อ”
“ก็ผมเป็นห่วงพี่นี่น่า”
คนตัวเล็กพูดอย่างจริงใจ ก่อนที่จะค่อยไต่ลงมาเรื่อยจนถึงเดียวกันกับที่คิมซอกจินหยุดพัก
“ผมขอโทษนะครับ ถ้าผมไม่เล่นอะไรแผลงๆ พี่ก็ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้”
“ไม่ต้องพูดมากเลย ถ้าเสร็จจากตรงนี้ พี่จะลงโทษเราแน่นอน”
คนเป็นพี่ที่สุดแสนจะหมั่นเขี้ยวจัดการเขกหัวจองกุกไปหนึ่งทีจนเด็กดื้อมุ่ยหน้าอย่างรู้สึกผิด ทางป้าเวลม่าที่ด้นด้นไปปลุกสามีที่นอนอยู่หลังบ้านมาพร้อมกับบันไดยาว ก่อนจะตั้งพาดเพื่อช่วยให้คุณหนูทั้งสองที่ห้อยโตงเตงกันอยู่ลงมาอย่างปลอดภัย
“ค่อยๆก้าวนะ จองกุก”
คิมซอกจินที่ลงมาสู่พื้นเป็นที่เรียบร้อย เอ่ยสั่งคนเป็นน้องที่กำลังไต่ลงมาอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมบอกแล้วไงว่าผมเซียน”
“เห้ยยยยย!!!”
“กรี๊ดด!!! คุณหนู”
ตุบบบ!!!!!
พูดไม่ทันขาดคำ ขาเล็กก็ก้าวพาดจากบันไดส่งผลให้ จอนจองกุกหล่นลงมาในทันที คิมซอกจินที่มีสติรีบวิ่งเข้าไปรับร่างเล็กอย่างรวดเร็ว จนทั้งสองล้มก้มกับพื้นไปด้วยกัน
“เป็นอะไรไหม”
“ไม่เลยครับ ทั้งๆที่ตกลงมาแต่ผมกลับรู้สึกเหมือนลงบนเบาะนุ่มๆ”
เจ้าหมาน้อยพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มโชว์ฟันกระต่ายเช่นเคย ในขณะที่นอนทาบอยู่บนร่างของคิมซอกจิน โดยมีสายตาของป้าเวลม่ามองอยู่ด้วยรอยยิ้ม และเดินจากไปเพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้ไกล่เกลี่ยกันเอง
“จอนจองกุก!!!”
น้ำเสียงเรียบของคนด้านล่าง เอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตาอาฆาต
“แหะๆโทษทีครับ พี่จิน”
“เห้ยยทำอะไรกันวะเนี่ย ไม่อายผีสางเทวดากันบ้างเลย”
คิมแทฮยองกับมินยุนกิเข้ามาช่วยชีวิตคนตัวเล็กไว้สะก่อน ในขณะที่จอนจองกุกจะรีบลุกขึ้นพร้อมกับช่วยคนที่นอนราบลงกับพื้นลุกขึ้นตาม
“โผล่หัวมาทำไมป่านนี้วะ ไอ้เลว”
คิมซอกจินได้ทีจึงเข้าต่อว่าเพื่อนสนิทที่ไปมุดหัวที่ไหนไม่รู้มา หลังจากที่เขากับเจ้าหมาน้อยต้องฝ่าวิกฤติเสี่ยงตาย
“โทษทีวะ กูกับไอ้วีคงจะประเมินความอึดของมึงนานไป เลยไปเดินเที่ยวรอบๆบ้านมึงมา ไม่รู้นี่หว่าว่าเสี่ยจินจะล้มปากอ่าวสะก่อน”
คิมแทฮยองยังคงพูดติดตลก ก่อนที่จะเดินเข้าไปตบไหล่เชิงเยอะเย้ย
“ส้นตีนกูนิ”
“ว่าแต่ไอ้จิน มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ทำรุนแรงกับเพื่อนกู”
มินยุนกิที่รีบปรี่เข้าไปหาเพื่อนสนิทตัวเอง พลางเช็คความเรียบร้อย หากจอนจองกุกเกิดบาดเจ็บอะไรขึ้นมามีหวังได้จับไอ้บ้าจินฝังดินแน่นอน
“กูไม่เป็นไรนะ”
จอนจองกุกส่ายหน้าไปมา พร้อมยิ้มหวาน อย่างนี้แหละตอนนี้เจ้าหมาน้อยคืนดีกับพี่จินแล้ว
“เป็นไงหายข้องใจแล้วใช่ไหมครับ ไอ้คุณซูก้า แล้วก็ส่งตัวเมียผมมาได้แล้ว”
คนที่โดนไต่สวนหลังจากที่รอดพ้นก็รีบรั้งคนรักกลับเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองทันที จนอีกคู่หนึ่งอดที่จะแซวไม่ได้
“แหมพอดีกันนี่พวกกูก็หมาเลยสินะ”
“พวกมึงก็หมามาตั้งแต่แรกแล้วละ ฮ่าๆๆ”
เห็นทีว่าคราวหลังถ้าจินกุกทะเลาะกันอีก คงจะไม่มีใครช่วยอีกแล้ว เพราะประโยคนี้ของคิมซอกจิน ชายหนุ่มมั่นใจว่าจะไม่ยอมทะเลาะกับเจ้าหมาน้อยนี้อีก ต่อจากนี้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เขาจะรักษารักให้คงอยู่
เพราะสำหรับความรักแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการให้อภัย
“ถึงแล้ววครับ”
หลังจากที่คิมซอกจินจัดการส่งตัวช่วยที่ไร้ประโยชน์ทั้งสองอย่างคิมแทฮยองกับมินยุนกิสู้วิมานหลังน้อยแล้ว เขาก็พาจอนจองกุกเดินทางมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าวันนี้ผู้คนจะเยอะแยะเป็นพิเศษ โชคดีที่คนรอบคอบอย่างเขาได้โทรจองมาเรียบร้อยแล้ว
“คุณจินใช่ไหมครับ เชิญด้านบนเลยครับ”
พนักงานหนุ่มเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มก่อนจะเชื้อเชิญบุคคลทั้งสองเข้าไปภายในร้าน ที่ถูกประดับประดาอย่างสวยงามสไตล์ฝรั่งเศส เจ้าหมาน้อยที่เคยมากินร้านหรูๆแบบนี้ครั้งแรกก็ได้แต่ตื่นตาตื่นใจจนเดินไม่ถูก
“เป็นไงชอบไหม”
ร่างสูงกระซิบถามคนตัวเล็กที่กำลังตาเป็นประกาย จอนจองกุกยิ้มหวายก่อนจะพยักหน้ารับงึกๆ
“ชอบครับ ที่นี่สวยมาก”
ร้าน ฌอมบ์ เบลล์ เป็นร้านอาหารฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงมากในเกาหลี และต้องใช้เวลานานมากในการจองโต๊ะเนื่องจากมีคนมาใช้บริการเยอะมากนั้นเอง ซึ่งแน่นอนพ่อของคิมซอกจินเป็นหุ้นส่วนราบใหญ่ทำให้ชายหนุ่มจึงได้สิทธิลัดคิวของคนอื่น
“จองกุก เราอยากกินอะไรพิเศษหรือป่าว”
คนเป็นพี่เอ่ยถาม ในขณะที่จอนจองกุกกำลังกังวลกับเมนูอาหารตรงหน้า เนื่องจากมันไม่มีอะไรคุ้นเลย
“คือ..ผม..ไม่รู้จักอาหารแบบนี้หรอกครับ เลยไม่รู้ว่าควรสั่งอะไรดี”
“งั้นเดี๋ยวพี่จัดการให้”
คิมซอกจินกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์
“รับไวน์ขาวหรือไวน์แดงดีครับ”
“ไวน์~~~~ ^O^”
เจ้าหมาน้อยเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ที่จะได้ลิ้มรสไวน์จริงๆสักที ถึงแม้ว่าบ้านจะทำสวนองุ่นก็เถอะ แต่จอนจองกุกก็ไม่เคยได้พบเห็นมันกับตัวสักครั้ง
“ขอเป็นน้ำส้มละกัน”
และแล้วความฝันของเจ้าเด็กน้อยก็สลายลง เมื่อคิมซอกจินสั่งเป็นน้ำผลไม้แทน
“ทำไมละครับ ผมอยากลองกินนะ แหะๆๆ”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก น้ำส้มก็พอ”
คนเป็นพี่พูดอย่างเด็ดขาดก่อนจะพับใบเมนูทั้งหมดส่งคืนพนักงานอย่างหน้าตาเฉย
“อะไรกันยะ ฉันจองไว้แล้วจะมาตัดหน้าได้ไง”
“ทางร้านต้องขอโทษจริงๆนะครับ”
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ ฉันต้องการโต๊ะที่จองไว้”
เสียงเอะอะโวยวายของหญิงสาวคนนึงดังขึ้นไปทั่วร้าน ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะโดนคนไม่มีมารยาทขโมยโต๊ะที่จอเอาไว้ไปสะแล้ว
“ผมขอโทษจริงๆครับ คุณผู้หญิง พอดีทางเรามีแขกสำคัญจริงๆ”
“แขกที่ไหน ฉันไม่สน แต่ฉันจะเอาที่ฉันคืน”
หญิงสาวไม่รอช้า จึงรีบเดินดุ่มๆเข้ามายังโต๊ะที่โดนแย่งไป โดยมีเจ้าคนหน้าด้านกำลังนั่งกินอย่างสบายใจเฉิบ
ปัง!!!!!!!
เก้าอี้หลายตัวถูกถีบกระเด็นระเนระนาด ก่อนที่เธอจะจัดการต่อว่าทันที จนทำเอาจอนจองกุกที่ไม่รู้เรื่องราวถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ไม่มีรู้จักมารยาทหรือไง โต๊ะนี่ฉันจองแล้ว”
น้ำเสียงแหลมๆน่าหนวกหูที่ซอกจิน รู้สึกว่าเพิ่งได้ยินมาไม่นานนี่ ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบหันกลับไปดู พบว่านั่นคือหญิงสาวที่เขาเพิ่งไปนอนร่วมห้องมา ริต้า เจ!!!!!
“เธอ!!!!!!”
“นาย!!!!!”
#################################################################
ครบแล้วค่า
เยเย้!! รู้สึกดีใจที่ทำให้คนทั้งสามได้มาเจอกันสักที แต่ไรท์ขอสปอยนิดนึง ว่าแน่นอนทั้งสามตั้งเกี่ยวข้องกันแน่นอนในอนาคตแต่จะเป็นยังไงต้องติดตามนะคะ
ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับการติดตามและทุกๆกำลังใจ จัดส่งเอ็นซีให้กับทุกคนที่ขอมาแล้วนะคะ ฝากโหวตนิยายให้ด้วยนะคะ ฝากคอมเม้นท์เยอะๆนะจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ
รักรีดเดอร์คะ ติดตามข่าวสารและทวงฟิคได้ที่
@btob2mh_fan ใช้แท๊กนี้ในการทวงฟิคหรือติดต่อกับไรท์นะคะ #secretloveBTS
CRY .q
ความคิดเห็น