คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 25 Give me one more chance 100%%%
ตอนที่ 25 Give me one more chance
JIN PART..
“เธอ!!!!!!”
“นาย!!!!!”
นับว่าเป็นโชคร้ายหรือกรรมลิขิตให้ผู้หญิงที่กำลังชี้หน้าผมอยู่นี่ คือยัยป้าประสาทกลับที่ผมเคยไปค้างมาด้วยคืนก่อน ดูเหมือนวันนี้อาการของเธอกำลังเป็นมากกว่าที่เคยเจอสะด้วย
“อ๋อ! นี่คงจะดีกับแฟนแล้วสินะ ถึงได้พากันมาแย่งโต๊ะที่ฉันจองไว้ร่วมเดือน”
ร่างโปร่งเอ่ยกระแทกกระทันพร้อมกับหันไปส่งยิ้มชวนขนหัวลุกให้กับเจ้าหมาน้อยที่นั่งไม่รู้เรื่องราว
“ฉันนี่นะ แย่งโต๊ะเธอ”
ผมที่โดนกล่าวหาเอ่ยถามและพลางชี้นิ้วเข้าหาตัว ในขณะที่หญิงสาวรีบพยักหน้ารับ พร้อมกับทำสัญลักษณ์มือที่เป็นการไล่ทางอ้อม เหมือนร้านจะเริ่มวุ่นวายจนผู้จัดการหน้าจืดสวมแว่นหนาเตอะต้องรีบวิ่งมาดู
“ขอโทษนะครับ คุณผู้จัดการ ไม่ทราบว่าโต๊ะที่ผมนั่งอยู่นี่ซ้ำโต๊ะผู้หญิงคนนี้หรือป่าว”
เอากันสิวะ ใครมันจะแน่กว่ากัน บ้านผมเป็นถึงหุ้นส่วนรายใหญ่เลยนะเว้ย ถ้าไอ้ผู้จัดการหน้าจืดนี่มันกล้าเอ่ยปากออกมาว่าผมแย่งมาจริงๆ รับรองว่ากระทบกับการทำงานและรายได้แน่ๆ
“เอ่อ…ไม่ครับ ไม่เลยครับ โต๊ะนี่เป็นของคุณจินครับ”
“อ้าวว พูดอย่างนี้ก็แมวสิยะ ฉันจองมาเป็นเดือนแล้ว แวะมาดูลาดเลาตั้งสามครั้ง มันจะเป็นของคนอื่นได้ไงกัน”
ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมเลิกราง่ายนะ โตขนาดนี้แล้วทำไมยังติดนิสัยเอาแต่ใจตัวเองอีก ชอบมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นหรือไง
“ขอโทษจริงๆนะครับ คุณผู้หญิง วันนี้คงไม่สะดวก เอาไว้ผมจะให้ส่วนลดให้พิเศษ”
ผู้จัดการร้านพยายามแก้ปัญหาเฉพาะหน้า โดยกระซิบยื่นข้อเสนอพิเศษให้กับหญิงสาว
“ไม่มีทาง!! ฉัน !! จะ!! เอา!! โต๊ะนี้!!”
“เห้ยย ยัยป้า ฟังภาษาคนไม่ออกหรือไง ว่าโต๊ะนี้มีเจ้าของแล้ว”
“หยุดทั้งคู่!! เอ่อพี่สาวครับถ้าไม่รังเกียจร่วมโต๊ะด้วยกันเถอะนะครับ”
จอนจองกุกที่ไม่สามารถทนเห็นคนทั้งสองต่อล้อต่อเถียง ตัดปัญหาโดยการชวนเธอร่วมโต๊ะด้วย และแน่นอนยิ้มสาวยิ้มร่าก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอีกตัว โดยไม่ถามความเห็นผมที่เป็นเจ้าของโต๊ะสักคำ
“ไม่ได้ จองกุกนี่มันคือการฉลองที่เราคืนดีกันนะ ทำไมต้องชวนคนนอกด้วย”
“พี่จินครับ~~”
ทำไมแฟนผมถึงเป็นแบบนี้ไปสะละ ทำไมต้องมองผมและทำเสียงดุด้วย จอนจองกุก นี่แฟนนะเว้ยยต้องเข้าข้างกันสิวะ
“จองกุก ว้าวชื่อนี่คุ้นๆดีนะ เหมือนเคยได้ยิน เจ๊ชื่อ ริต้า นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
หญิงสาวเริ่มแนะนำตัวเอง ก่อนจะยื่นมือออกไปตรงหน้าเจ้าหมาน้อยเพื่อเป็นการทักทาย แต่โทษทีผมมือไวกว่าเลยฉวยข้อมือเล็กของจองกุกมากุมไว้สะก่อน จนร่างโปร่งอีกคนถึงกับหน้าเงิบ
“ยินดีที่ไม่อยากรู้จัก ฉันคิมซอกจิน เชื่อว่าชื่อเธอก็คงรู้จักจากทีวีและนิตยสารมากมาย”
“แหะๆ ผม จอนจองกุกครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับเจ๊ริต้า”
เจ้าหมาน้อยหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อน พลางใช้มือตัวเองยกขาของผมเป็นการปราม
“ว่าไปแล้วจองกุกนี่หน้าตาก็น่ารักนะ นิสัยก็ดี แต่น่าสงสารที่มีกรรม มาคบกับคนจิตใจคับแคบเนอะ”
ยัยป้ามันกำลังหลอกด่าผมทางอ้อมนี่หว่า!!!
“เธอยุ่งอะไรด้วย สั่งอาหารกินไปเถอะน่า ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจไม่ให้เธอร่วมโต๊ะด้วย”
“อุ๊บ!! ซอรี่”
ริต้ารีบรูดซิปปากทันที ก่อนจะไปสนใจเมนูอาหารในมือแทน ผมที่โดนมือเล็กของจอนจองกุกแอบหยิกไปหลายครั้ง จึงรวบมันมาวางไว้บนตักของตัวเอง จนเจ้าตัวเล็กต้องรีบชักมันกลับไปเพราะกลัวคนตรงหน้าจะเห็น
“จองกุกจ๊ะ รู้หรือป่าว ว่ามาร้านนี้เนี่ย ต้องกินช็อคโกแลตฟรองดูนะ”
หลังจากที่เงียบไปได้สักพัก ยัยป้าริต้าก็ส่งเสียงขึ้นมาอีก ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงน่ารำคาญจริงๆเลยนะ
“จริงหรอครับ ผมไม่เคยกินอาหารแบบนี้เลยไม่รู้อะไร”
“งั้นดีเลย เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเอง”
ริต้า เจ เข้าใจเอาขนมมาล่อเด็กน้อยสะด้วย จนตอนนี้จองกุกลืมไปแล้วว่ามีผมที่เป็นผัวนั่งอยู่ทั้งคน
“หยุดเลยๆ เมียฉัน ฉันดูแลได้ เธอรีบกินแล้วก็รีบไปได้แล้ว”
ผมพูดพลางรั้งแผ่นเมนูมากางปิดหน้าของแฟนตัวเองไม่ให้ คนอีกด้านหนึ่งได้เห็น
“ย่าห์!!!! ไอ้บ้า จะหึงอะไรนักหนายะ ฉันแค่เอ็นดูน้อง ไม่ได้คิดจะแย่งแฟนนายหรอกยะ และที่สำคัญฉันไม่นิยมเอาเมียคนอื่น มาเป็นผัวตัวเองหรอกนะ สบายใจเหอะ”
“ไม่มีทาง!!!!!”
เวลาล่วงเลยไปราวๆเกือบชั่วโมง ในที่สุดมื้ออาหารที่บรรยากาศห่วยที่สุดของผมก็ผ่านพ้นไปสักที ดูเหมือนว่าเจ้าหมาน้อยจะไปสนิทกับยัยป้าริต้านั้นเข้าแล้วสะด้วย ตอนกินมีการตักให้กัน เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้จริงๆ อย่าให้กลับบ้านนะจะทำโทษสะให้เข็ดเลย
“ผมไปก่อนนะครับ ไว้เจอกันใหม่คราวหน้า”
เสียงหวานเอ่ยลาอีกฝ่าย อย่างมีมารยาท
“ยินดีจ้า แต่คราวหน้าจะมาหาเจ๊ ไม่ต้องพาคนอื่นมานะ ส่วนเกิน!! ฮ่าๆๆ”
หนอยย ยัยประสาท ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงนะ พ่อจะเตะให้คว่ำ ส่วนไอ้เด็กบ้านี่อีกคน ยิ้มอะไรนักหนา ยิ้มจนฟันสองซี้ข้างหน้าจะหลุดออกมาแล้ว มีความสุขกันเหลือเกินสินะ
“ไปได้แล้วจองกุก อยู่ที่นี่มันร้อน”
ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะกระชับร่างบางเข้าหาตัว และลากไปออกห่างจากริต้า เจ อย่างรวดเร็ว
“ขับรถกลับบ้านปลอดภัยนะครับ เจ๊ริต้า”
เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของผม หันหลังกลับไปโบกมือหย่อยๆให้กับคนที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง มันเกินไปแล้วจริงๆจอนจองกุก
ภายในรถที่เงียบสนิท จอนจองกุกนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างมีความสุข โดยไม่รับรู้เลยว่าผมกำลังงอนอยู่ ถึงแม้ผมจะพยายามถอนหายใจเสียงดังๆ หรือไม่ก็พยายามวางของเสียงดังๆ แต่เจ้าหมาน้อยก็ไม่ยักจะสนใจ
เอี๊ยดดดดด!!!! ในที่สุดผมก็ตัดสินใจหยุดรถข้างทางกะทันหัน จนคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์หน้าผากไปชนกับกระจกหน้าเต็มๆ
“ผมเจ็บนะครับ ทำไมพี่ไม่บอกสักคำว่าจะหยุดรถ”
มือเล็กลูบหน้าผากตัวเองปรอยๆอย่างไม่สำนึก ผมจ้องใบหน้าหวานสักพักหนึ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างรุนแรงเพื่อแสดงออกถึงอาการงอน
“พี่จินเป็นอะไรหรือป่าวครับ ตั้งแต่ออกมาจากร้านแล้วนะ”
“อ้าวนี่สังเกตกันด้วยหรอ พี่นึกว่าพี่มันไม่สำคัญไปแล้ว”
งอน งอน งอน ไม่ยอมง่ายๆแน่นอน จอนจองกุก เด็กหลายใจ
“สำคัญสิครับ ผมรักพี่นะ ผมสังเกตพี่ตลอดแหละ อิอิ”
ยิ้มยั่วอีกแล้ว ทำไมเจ้าเด็กนี่มันถึงรู้วิธีที่จะทำให้ผมหายโกรธได้ตลอดเลย
“ไม่ต้องมาพูดดี ตอนอยู่ในร้านอาหาร หมาน้อยของพี่ก็ไปตักอาหารให้คนอื่น ไม่สนใจผัวตัวเองบ้างเลย เชอะ!!!! ”
ผมต่อว่าคนที่ไม่รู้ตัวสักที พร้อมกับสะบัดหน้าหนีอีกครั้ง
“พี่งอนผมเรื่องนี้หรอครับ ผมขอโทษน๊า นะนะนะนะนะ”
ฟ่อดดดด!!!!
นิ้วก้อยเล็กสะกิดที่ไหล่ของผม ก่อนที่จอนจองกุกจะกระโดดขึ้นมาหอมแก้มผมฟ่อดใหญ่เป็นการง้อ แหะๆเห็นทีว่าคงจะรอให้ถึงห้องไม่ไหวแล้วมั้ง จับไอ้หมาตัวข้างๆทำโทษกลางถนนเลยดีไหม
End Jin Part……………..
ต่อ
แอ่ดดด~~~
ท่ามกลางห้องที่มืดมิด ประตูไม้เก่าถูกเปิดออกอย่างช้าๆ แสงสว่างได้สาดส่องเข้ามาปรากฎให้เห็นร่างบางที่ข้อเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ปลายเตียง ถ้าชีวิตหลายปีที่ผ่านมา จองโฮซอกตกอยู่ในสถานภาพจำเลย ในตอนนี้คงจะสื่อความหมายได้ถูกต้องที่สุด ในขณะคนร่างสูงเดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดีที่นักโทษของเขายังมีชีวิตอยู่ พร้อมกับสำรับอาหารในมือ
“นัมจุนยา ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่อยากอยู่ในนี้”
เสียงแหบพร่ารีบเอ่ยขอความเมตตาจากบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุด สองมือพยายามเอื้อมไปคว้าขายาวของคนตรงหน้า คิมนัมจุนกระตุกยิ้มบางมองดวงหน้าหวานที่บัดนี้เลอะไปด้วยคราบน้ำตา ก่อนจะวางอาหารในมือลงข้างตัวและเอื้อมมือไปช้อนใบหน้านั้นขึ้นมาให้สบสายตา
“ทำไมละ นี่บ้านของเรานะ บ้านแห่งความสุข กินข้าวเถอะนะคนดี”
ร่างสูงจัดการตักข้าวพอดีคำ พลางป้อนให้กับจองโฮซอกที่นั่งร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น ปากเล็กอ้างรับความต้องการของอีกฝ่ายเพราะเขารู้ดีว่าการขัดใจคนอย่างคิมนัมจุน เขาจะต้องเจออะไรบ้าง
บ้านแห่งความสุข บ้านที่เคยมี พ่อแม่ลูก แต่บัดนี้มันกลายเป็นนรกบนดินที่จองโฮซอกต้องมารับกรรมแทนพ่อแม่ จองฮยองซุก ประธานาธิบดีเกาหลีคนก่อน ที่ถูกกล่าวว่า เป็น ขงเบ้ง แห่งเกาหลี แต่อย่างไรก็ตาม คนดีมักจะมีชีวิตไม่นานนัก เพราะไปขัดผลประโยชน์ของเหล่าคนเลว ทำให้ครอบครัวที่แสนอบอุ่นต้องจบอย่างอนาถ ประธานาธิบดีจอง ถูกฆ่าพร้อมกับภรรยาในค่ำคืนที่แสนโหดร้าย โชคดีที่เด็กชายที่เอาแต่หลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าถูกยกเว้นเอาไว้
“ฉัน..ขอร้องง…ฮึก…ฮือ”
ยิ่งนานวันสำหรับจองโฮซอกแล้ว การได้ตายไปในวันนั้นพร้อมพ่อแม่ มันอาจจะดีกว่าที่ต้องทนอยู่อย่างตายทั้งเป็นแบบนี้
“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้ ฉันเกลียดคนอ่อนแอ”
คิมนัมจุนที่ไม่อาจจะทนฟังเสียงสะอื้นของอีกคนได้ต่อไป รีบปรามเสียงแข็งก่อนจะโยนผ้าเช็ดหน้าให้
“ฮึก..นายมันเลว..เลวกับพ่อกับแม่ฉัน”
“กินข้าวซะ!!”
ร่างสูงนิ่งไปสักพักก่อนจะป้อนข้าวคำต่อไปกับคนตรงหน้าต่อถึงแม้ว่าแววตาเล็กจะมองผ่านม่านน้ำตาอย่างต้องการคำตอบ
ในวันที่คนตรงหน้าเข้ามาในบ้านพร้อมกับพ่อของเขา คิมนัมจุนจำมันได้ดี เด็กชายตัวเล็กที่มีท่าทางตัวสั่นราวกับลูกนก ในมือกำเพียงเสื้อสีแดงกำมะหยี่ไว้แน่น พร้อมกับสายตาที่จ้องมองมาหาเขาอย่างอาฆาตแค้น เขาจึงสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลปกป้องเจ้าเด็กน้อยด้วยความรัก หวังว่าจะเปลี่ยนความคิดนั้นได้ แต่ทว่าจนถึงวันนี้คิมนัมจุนเลยได้รู้ว่าไม่มีวันที่จองโฮซอกจะเปิดใจและมองเขาหลุดจากภาพของลูกชายของฆาตกรได้
เพล้งง!!!!!!
ไม่ทันที่ข้าวคำที่สามจะได้เข้าปาก เจ้าตัวร้ายอย่างจองโฮซอกก็จัดการปัดสำรับทั้งหมดกระจัดกระจายไปทั่วห้อง ร่างสูงที่เลือดขึ้นหน้า ลุกขึ้นพรวดหวังจะตบหน้าตัวการสักฉาก แต่ทว่ามือหนาก็หยุดชะงักกลางอากาศเมื่อได้เห็นดวงตาเล็กที่หลับตาพริ้มอย่างหวาดกลัว
“ทำไมชอบทำให้ฉันอารมณ์เสียจังละ”
คนที่หวังว่าตัวเองจะถูกซัดจนกองลงกับพื้นรีบลืมตาขึ้นเมื่อสิ่งที่คิดต่างจากที่เป็น คิมนัมจุนไม่แม้แต่จะขึ้นเสียง กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก่อนจะก้มลงเก็บเศษพาชนะตามพื้นอย่างค่อยๆ
“เห็นทีว่าต้องพาไปอาบน้ำแล้วแหะ”
คิมนัมจุนไม่พูดเปล่า พลางรั้งเสื้อยืดของอีกฝ่ายที่เลอะไปด้วยเศษอาหารออก เผยให้เห็นร่างกายขาวอมชมพูของจองโฮซอกที่มีรอยฟกช้ำเป็นบางจุด ยอมรับว่าที่รอยเกิดจากฝีมือของเขาเองทั้งสิ้น แต่ไม่ใช่จากการทำร้าย มันคือผลจากการร่วมรักต่างหาก คิมนัมจุนไม่เคยคิดจะทำร้ายคนตรงหน้าเลยสักนิด ยกเว้นคืนนั้นที่เห็นจองโฮซอกกับคิมซอกจินที่หลังผับ มันทำให้เขารู้สึกโดนหักหลัง
“ปล่อยยฉัน..อย่าเอามือสกปรกมาแตกต้อง..”
เป็นปกติที่จองโฮซอกจะทำท่าทางราวกับขยักแขยง แต่อย่างไรละ เขาคนนี้ก็ได้ขึ้นชื่อว่าผัวไปแล้ว
“นิ่งๆสิ ฉันจะพานายไปอาบน้ำ”
ร่างสูงฉวยโอกาสปลดล็อคตอนที่จองโฮซฮกไม่ทันระวังตัว ก่อนจะจับคนที่ดิ้นไปมาล็อคไว้กับตัว มือหนาพลางเลื่อนไปปลดซิปกางเกงยีนสีดำสนิทและรั้งมันออกเผยให้เห็นเรียวขายาวของอีกฝ่าย พร้อมกับยกร่างของคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าและพาเดินออกไปยังห้องน้ำด้านนอกทันที
“จองกุกครับ ถึงแล้วนะ”
คิมซอกจินเลื่อนมือไปปลุกเจ้าเด็กน้อยที่หลับมาตลอดทาง นับวันจอนจองกุกจะกินและนอนอย่างเดียวสินะ ช่วงนี้ก็เลยดูท่าทางจะเต็มไม้เต็มมือ อีกไม่นานเจ้าหมาน้อยก็คงโตกว่าคนเป็นพี่แน่ๆ
“แหะๆ โทษทีครับ ผมนี่แย่จริงๆเลย”
คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นในขณะที่ลูบหัวตัวเองเบาๆ ที่บอกว่าจะนั่งคุยเป็นเพื่อนคนขับรถตลอดทาง แต่พอได้นอนโกรกแอร์เย็นๆไอ้ตาทั้งสองข้างมันก็หนักจนต้องหลับให้ได้
“ลงไปกันเถอะ”
“ไปไหนครับ”
จอนจองกุกถามซ้ำเพราะไม่เข้าใจ ตอนนี้เขาทั้งคู่ก็ได้มาถึงหอพักของมหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทำไมพี่จินต้องพูดเหมือนกับว่าจะลงไปด้วยอย่างนั้น
“ไปขนของไง พี่เปลี่ยนใจละ ไปคอนโดพี่วันนี้เลยดีกว่า”
คิมซอกจินพูดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะรีบเปิดประตูลงไปก่อนทันที โดยทิ้งให้เจ้าเด็กน้อยกำลังตะลึงกับการเปลี่ยนใจรวดเร็วของอีกฝ่าย
“ไม่ได้นะครับ ผมต้องบอกอาจารย์ก่อน”
“ห่วงอะไรละ อาจารย์กับพี่ซี้กัน”
ต่อให้เจ้าหมาน้อยจะห้ามยังไง คนเป็นพี่ก็ดึงดันที่จะไปเก็บสัมภาระต่างๆของจอนจองกุกเพื่อย้ายไปอยู่กับตัวเองท่าเดียว
“พรุ่งนี้..นะครับบ วันนี้ผมไม่พร้อมจริงๆ”
“ตกลง พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ ห้ามเบี้ยวอีกแล้วนะ”
คิมซอกจินมุ่ยหน้าเล็กน้อย แสดงออกถึงความผิดหวัง ก่อนจะโยกหัวเล็กๆของคนตรงหน้าไปมาอย่างสนุกสนาน
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง พี่กลับบ้านไปได้แล้วนะ”
ได้ทีจอนจองกุกก็เอ่ยปากไล่คนเป็นพี่ทันที เหมือนว่าช่วงนี้ใกล้ชิดกันเกินไปแล้ว ถึงขนาดที่ลืมโทรหาพ่อหาแม่กันข้ามอาทิตย์กันเลยทีเดียว ป่านนี้คงบ่นหูชาแล้วละ
“ไล่กันตลอดเลยนะ งั้นกลับก็ได้ แต่ถึงแล้วพี่จะโทรหานะ”
หลังจากร่ำลากับคิมซอกจินกันอยู่เกือบจะเป็นชั่วโมง จอนจองกุกก็ได้เวลากลับห้องสักที เพราะพรุ่งนี้เจ้าลูกหมามีเรียนตั้งแต่แปดโมง แต่ในขณะที่กำลังเดินขึ้นตึกนั้น ตามริมทางกลับเต็มไปด้วยกุหลาบสีขาววางเรียงรายเป็นแนวยาวไปตลอดจนถึงหน้าห้องของตัวเอง ดอกกุหลาบสีขาวสีความหมายถึงความรักที่บริสุทธิ์โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ลายมือที่จอนจองกุกคุ้นเคยดี ปาร์คจีมิน เหมือนว่าเขาเพิ่งจะมาไม่นานนี้
Sorry, if I care about you too much
Sorry for everything I do
Sorry. Can I have one more chance?
And I’m sorry, I love you
Park Jimin
“มึงคงเจ็บมากไม่ต่างจากกูสินะ”
จอนจองกุกรู้ดีว่าปาร์คจีมินคงไม่กล้าที่จะมาพบหน้าเขาอีก เพราะความผิดที่เขาทำไปมันเกือบทำให้ความรักของจึ่งตั้งอยู่ด้วย จองจอหมาน้อยพังไป ความผิดที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่สามารถให้อภัยได้
“กูขอโทษจองกุกอา”
หลังจากที่มั่นใจว่าเจ้าของห้องเข้าห้องไปเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่หลังเสาก็ออกมา พร้อมกับคำขอโทษที่ไม่กล้าแม้แต่จะตะโกนบอกไปตรงๆ
ใช่!! ปาร์คจีมิน ตอนนี้ไม่สามารถที่จะสู้หน้าเด็กคนนั้นได้อีก
เขาไม่ได้กลัว คำด่าจากจองกุก ….
ไม่ได้กลัวว่าจะโดนเกลียด…..
แต่เขาแค่กลัวว่า ตัวเองจะกลายเป็นคนที่จะทำร้ายคนๆนั้นให้ต้องเสียน้ำตาอีก
ครั้งเดียวก็เกินพอ หยดน้ำตาของจองกุกในวันนั้น มันทำให้เขาเจ็บในหัวใจมากแค่ไหน เขารู้ดี
##########################################################
ครบแล้วค่าาาาาา!!!!!!
อยากบอกว่าตอนนี้ แท๊กของเรามีคนเข้าไปเล่น เข้าไปพูดคุยกันแล้วนะ ปลื้มมากๆเลยคะ ทวงฟิค หรือพูดคุยกับไรท์ได้นะคะ ถ้าเกิดไรท์หายหัวไปนาน สามารถตามไปจิกหัวได้ 55555 #SecretloveBTS หรือ @btob2mh_fan
มาถึงครึ่งทางแล้วนะคะสำหรับฟิคเรื่องนี้ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ยาวที่สุดของไรท์คะ เคยแต่งยาวสุด 38 ตอน แต่ครั้งนี้น่าจะทะลุเป้าหมายเดิมคะ ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ ฝากติดตามผลงานเค้าด้วยละ ช่วยกันโหวต เขียนคำนิยาม หรือ คอมเม้นท์กันได้น่ะ
เอ่อ!! มีเรื่องนึง คือมีน้องคนนึงเขาสนใจอยากให้ไรท์รวมเล่มคะ เลยอยากจะสอบถามว่ามีใครสนใจหรือป่าว ส่วนรายละเอียดไว้คุยอีกทีนะคะ
โอเค เจอกันในตอนต่อไป บอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้ไรท์จะทำร้ายจีมินเกินไปแล้วจริงๆ จะช่วยนางยังไงดีน้าาาาา ยังไงก็ฝากติดตามในตอนต่อไปกันด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคน รักโซชิ รักสิก้า รักบีทูบี รักมินฮยอก
ส่วนใครที่ขอเอ็นซีมา จัดส่งให้หมดแล้วนะคะ!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น