คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : SF :: 16 น้ำ
SF::16 น้ำ
MINHOXTAEMIN
แสงสีและเสียงเพลงดังกระหึ่มตลอดทั้งคืน ยิ่งดึกก็ยิ่งสนุกเหล่ามนุษย์ค้างคาวทั้งชายและหญิงต่างปลดปล่อยอารมณ์ในวันหยุดสุดสัปดาห์หลังจากโหมงานหนักมาทั้งวัน สถานที่ปลดปล่อยอารมณ์ที่ดีที่สุดก็คงไม่พ้นคลับบาร์ ที่นี่มีทั้งนักเสี่ยงโชคและหนุ่มสาวชาวโสด ใครโชคดีก็มีคู่ควงข้ามคืน บ้างก็เสาะหารักแท้ นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรน่ายินดีไปกว่าเซ็กส์สำหรับหนึ่งคืน
One night stand you know?
ร่างเล็กในชุดเสื้อกล้ามสีดำนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าบาร์แม้จะมีหนุ่มน้อยใหญ่เดินเฉียดถือของมึนเมาเข้าไปใกล้แต่ก็ไม่ทำให้ร่างบางปรายตามองเลยซักนิด นอกจากนั่งหมุนแหวนในมือเล่นก็ไม่เห็นว่าร่างบางจะทำอะไรเลย
หัวกลมๆโยกไปตามจังหวะเพลงปลายเท้าก็ขยับไปมาแก้เบื่อ ใครบางคนที่แอบสังเกตทุกอิริยาบถมาตั้งแต่ต้นยกยิ้ม ที่วันนี้เห็นมีนางฟ้าลงมาเดินดินคงจะจริง แต่ก็น่าอันตรายไม้น้อยที่กลางค่ำกลางคืนมานั่งเปลี่ยวอยู่ในสถานที่อโคจรเช่นนี้
ชเวมินโฮยืนสังเกตอยู่ตรงนี้นานแล้ว ถ้าไม่ติดว่าคืนนี้ต้องรับแขกเขาคงจะเข้าไปบริการให้ถึงที่
“วันนี้กูไม่รับแขก”
“แล้วมึงจะไปไหนเดี๋ยวโดนด่าตาย คืนนี้สาวๆจ้องมึงอยู่ด้วย”
“กูมีคนจองแล้ว”
หนุ่มหล่อว่า เขาคว้าเอาเสื้อแจ็คเก็ตสีดำขึ้นพาดบ่าและเดินเข้าไปหาเป้าหมาย ให้ตายซิหัวกลมก้มๆเงยอยู่กับหน้าจอมือถือน่ารักชะมัด
“ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ?”
มินโฮเป็นหนุ่มหล่อใจกล้า เขาไม่รอให้อีกคนอนุญาตเลยซักนิด เพราะกว่าจะเงยหน้าจากจอมือถือเขาก็นั่งลงข้างๆเรียบร้อยแล้ว
“นายเป็นใคร?”
“ชเวมินโฮครับ”
“อื้อ….ทีหลังจะได้รู้ไว้ว่าชเวมินโฮคนไร้มรรยาท”
ชเวมินโฮยิ้ม เขานั่งจ้องคนสวยได้นานจนอีกคนเริ่มรำคาญและแววตากลมๆก็จ้องเขาตอบ ร่างเล็กทำท่าจะลุกขึ้นไปหาที่นั่งใหม่แต่ร่างสูงก็ไวกว่าคว้ามือนิ่มๆมากุมไว้ แค่มือก็ยังนิ่ม….ไม่คิดว่าอย่างอื่นจะนุ่มนิ่มด้วยรึปล่าว
“ไม่คิดจะหาเพื่อนนั่งด้วยหรอครับ?”
ร่างเล็กยกยิ้ม ยกมือข้างซ้ายให้ดูนิ้วนาง แหวนเงินสะท้อนอยู่เต็มสองตานั่นหวายความว่าร่างเล็กอาจจะมีแฟนหรือแต่งงานแล้ว มินโฮไม่ค่อยใส่ใจหรือสนใจอะไรมากมายนักถ้าหากว่าเขาไม่รู้สึกอยากจะได้อะไรขึ้นมาจริงๆ คลับแห่งนี้เป็นแหล่งหาเงินอย่างดีที่จะทำให้ชายหนุ่มวัย 20 ต้นๆมีเงินใช้แบบไม่ขาดมือก็แค่หน้าที่สนองความสุขให้กับเหล่านักท่องราตรีส่วนค่าเสียเวลาก็แค่ค่าเลี้ยงดูเล็กๆน้อยๆ
“ชัดเต็มสองตาแล้วก็หลีกไปซะ”
คนสวยที่คิดว่าตัวเองดุเสียเต็มประดา ยกยิ้มเหมือนว่าเกมส์นี้ตัวเองเป็นผู้ชนะ แต่ปล่าวเลยก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาซุ่มมองมาตั้งนานสองนานแล้วจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ก็เสียดายแย่
“ผมเห็นมันชัดครับ ว่าคุณโสด”
“เพราะถ้าคุณมีแฟนคืนนี้คุณคงไม่มาที่นี่หรอกครับ”
เขาพูดถูกเผง ร่างเล็กที่ไปต่อไม่ได้ถูกเขาเดินจูงมือเข้ามาด้านในสุดของร้าน โต๊ะมุมสงบๆที่เขาจะนั่งจ้องนางฟ้าได้เป็นวันๆ
“ฉันชื่อลีแทมิน”
“อายุ 26”
มินโฮแค่พยักหน้ารับฟัง ไม่น่าเชื่อแฮะว่าอายุ 26 ทั้งน่ารักแล้วก็สวยจนสะดุดตา นี่มันนางฟ้าราตรีชัดๆ
“สนใจจะซื้อผมทั้งคืนมั้ยครับ อย่างคุณผมเต็มใจ”
“ไม่”
“งั้นสำหรับคุณฟรีก็ได้น่า”
“ไม่”
“งั้นขอบอกตรงนี้เลย ว่าผมชอบคุณตั้งแต่เห็นครั้งแรก แล้วคุณก็จะต้องเสียดายแน่ๆถ้าปฏิเสธผมคืนนี้”
“หืม?”
คนสวยมองหน้าเขาอย่างขอความคิดเห็น แล้วก็ต้องหน้าแดงเมื่อเขาก้มลงกระซิบ
“เรื่องเซ็กส์ผมอึดแน่นอน บอกไว้เผื่อคุณเหงา” และแทมินก็ทนไม่ไหวกับเด็กทะลึ่งไม่รู้ว่าลุกขึ้นแล้วสาดน้ำใส่หน้ามินโฮตอนไหน รู้อีกทีก็ตบหน้าเขาเข้าอีกฉาดแล้ว “นายมันบ้าชะมัด!”
แทมินอารมณ์เสีย จนกลับมาถึงคอนโดก็ปาข้าวของจนโคมไฟคู่รักที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กๆข้างโซฟาล้มกลิ้ง ประเด็นส่วนหนึ่งเกิดจากชเวมินโฮเด็กทะลึ่งที่ชวนเขาขึ้นเตียง ส่วนหลังนั่นก็มาจากปัญหาชีวิตที่ไม่รู้ว่าปีนี้เป็นปีชงหรือปล่าวเรื่องซวยๆถึงได้ประโคมเข้ามาทีเดียวพร้อมกันพอจะหาที่ระบายดันมีไอ้เด็กหน้าอ่อนเข้ามากวนประสาทซะงั้น
“ไปทำอะไรมาเมื่อคืนโทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ คิดว่าตายไปแล้วซะอีก!”
เสียงตะหวาดแว๊ดๆพร้อมกับเสียงวางแฟ้มโครมใหญ่อยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา แก้วกาแฟที่ก้นแก้วเจิ่งนองก็ถูกวางทับตามลงมากว่าจะรู้ตัวอีกคนก็ตั้งท่าโวยวายเพราะน้ำมันดันซึมใส่เอกสาร
“บ้าๆจะประสาทตายก็งานนี้ ทิชชู่ซิ”
ยังไม่ทันจะส่งให้อีกคนก็คว้าเอาไปเร็วๆแล้วรีบเช็ดก่อนจะหันหลังไปทิ้งแก้วแล้วกลับมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามจ้องหน้ากันเหมือนเดิม
“ไม่ใช่ว่าอกหักแล้วจะฆ่าตัวตายหรอ?”
“ปล่าว”
“แล้วอะไรละ ไหนบอกมาซิ โทรไปปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้ ไปไหนมาไหนไม่บอกเลยรู้ไหมฉันจะไปแจ้งความอยู่แล้วเนี่ย”
แทมินกรอกตาไปมา บางทีก็เบื่อกับความโอเวอร์เขาแค่อกหักนะไม่ได้จะไปตายเสียหน่อย ส่วนเรื่องที่ทำให้คีย์เป็นห่วงก็เห็นจะจริงมีที่ไหนแฟนชิ่งไปคบหญิงอื่นทั้งที่คบกันมาตั้งปีนึงเสียดายเวลาก็เสียดายอยู่หรอก ที่เสียดายที่สุดคงจะเป็นตัวเองที่โง่ซ้ำโง่ซาก คนที่คาบแฟนเก่าของแทมินไปกินแทนก็ใช่ใครที่ไหน ยุนจองฮี สาวเปรี้ยวเลขาหน้าห้องของเขานั่นแหละ แล้วจะทำยังไงได้ให้ไปตบแย่งมางั้นหรอนั่นก็น้ำเน่าชะมัด
“ไปดื่ม”
“คนเดียว”
“อือ”
“คลับไหน?”
“แถวคังนัม”
คีย์ทำตาโตมาก ถ้าแทมินไม่ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่ปากแม่เสียงสิบแปดหลอดคงจะแหกปากโวยวายจนคนเค้ารู้กันทั่ว
“นี่!!!ลีแทมินรู้ไว้เลยถ้าเป็นคลับแห่งเดียวกันละก็ โฮตส์แซ่บอย่าบอกใคร”
“หืม?”
“นายก็ไม่ได้ไร้เดียงสาแล้วน่า อย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย ที่เขาว่ากันว่าชื่อชเวมินโฮหรืออะไรซักอย่างน่ะ ตัวท้อปเลยนะ ค่าตัวแพงหูฉี่แต่เด็ด!” คีย์เอามือป้องปากแล้วก้มหน้าลงมาใกล้แทมินที่รอฟังอยู่ก่อนแล้ว
“พ่อคุณเด็ด 16 น้ำ”
โอวววว…..แม่เจ้าถ้าเป็นคนเดียวกันละก็มั่นใจได้เลยว่าเมื่อคืนนี้ไอ้หมอนี่นี่แหละที่ถูกแทมินสาดน้ำใส่หน้า
“แล้วยังไง”
“ก็ไม่แล้วยังไงแหละจ๊ะ ก็กะจะไปใช้บริการอยู่หรอกถ้าไอ้แก่ที่บ้านไม่ถ่านหมดซะก่อน”
คีย์ขึ้นเสียงสูงทำปากเบ้ วัยนี้เรื่องที่ปวดหัวอย่างเดียวคงจะเป็นชีวิตคู่ช่วงแรกๆก็หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าพอหมดโปรก็แทบจะลดแลกแจกแถมกันไปเลย
“พี่จงฮยอนงานยุ่งหรือปล่าว”
“มาก ตั้งแต่ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการเดี๋ยวนี้เจอกันแทบนับครั้งได้ นี่ถ้าวันนี้เบี้ยวนัดอีกจะบอกเลิกเลยคอยดู”
ชีวิตของคีย์กับแฟนหนุ่มก็เป็นแบบนี้ ผู้จัดการคิมจงฮยอนอายุอานามเข้าไปก็ตั้ง 32 จะให้มาเที่ยวเล่นเป็นเด็กๆก็คงไม่ได้ทั้งตามใจคีย์ทั้งทำงานนี่ทนได้เป็นปีก็ถือว่าเก่งแล้ว เท่าที่ฟังคีย์เล่ามาแทบทุกครั้งพี่จงฮยอนไม่สนใจอย่างนู้นอย่างนี้ ไม่ตามใจนู่นนี่นั่นแล้วสุดท้ายใครกันที่อยากได้กระเป๋าแบรนด์เนมแพงหูฉี่คอเลคชั่นใหม่สุดท้ายแล้วคนที่ซื้อให้ไม่ใช่คิมจงฮยอนหรอ
“ว่าแต่อย่าคิดมากนา ฉันเป็นห่วงนายจะตาย แต่ว่าเลี้ยงเด็กไว้ซักคนก็ไม่เสียหายนี่”
“ไม่ชอบเด็ก”
“แล้วเคยเจอชวมินโฮหรือยัง?”
“เจอแล้ว”
“หา!!!!?”
วันนี้ทั้งวันทำเอาลีแทมินถ่านหมดจริงๆกาแฟดำแก้วใหญ่ไม่ช่วยให้ดีขึ้นเลย หนังตาก็หนักอึ้งจนอยากจะหลับคากองงานซะเดี๋ยวนั้น ยังไม่ทันพ้นหนึ่งอาทิตย์ที่เลิกกันแม่เลขาสาวก็ควงอดีตแฟนหนุ่มของเขาผ่านหน้าไปแล้ว คิดว่าเขาจะหึงหรือไงกันนะ
“เป็นยังไงบ้างสีหน้าไม่ดีเลย”
มืออุ่นๆทำท่าจะทาบหน้าผากอย่างที่เคยทำมาตลอดแต่แทมินเบี่ยงตัวหลบซะก่อน ห้องเล็กๆนี้แยกออกมาจากส่วนของผู้บริหารพนักงานสามารถมาทานอาหารว่างหรือนั่งพักทานกาแฟที่นี่ได้และแทมินที่กำลังล้าเต็มทนก็คิดจะหากาแฟดื่มซักแก้ว แต่ชายหนุ่มที่เลือกนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงโต๊ะริมกระจกกลับทำให้แทมินอยากเดินหนี
“ปล่าว”
แทมินตอบทั้งที่ไม่มองหน้า แต่อีกคนก็ดูจะเป็นห่วงเป็นใยเสียเหลือเกินทั้งที่มันไม่ใช่หน้าที่
“เราอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย?”
“แล้วเห็นว่าอยู่ได้หรือปล่าวละ”
แทมินทำหน้านิ่ง “ตลอดเวลาเราก็อยู่คนเดียว พี่ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก เราสบายดีแล้วจะสบายดีกว่านี้มากถ้าพี่ไม่มายุ่งกับเรา”
ชางยองโดคว้ามือคนที่กำลังจะหันหลัง เขายังแคร์คนตรงหน้ามากจริงๆแม้จะหมดรักแต่ในใจกลับเสียดายลึกๆทั้งที่เป็นฝ่ายทิ้งร่างบางมาก่อนแท้ๆ
“พี่เป็นห่วงเรานะ”
“ขอบใจ ทีหลังเก็บเอาไว้เถอะ เราไม่นึกอยากได้พี่คืนแม้แต่น้อย พี่ไม่รู้หรอกว่าเราเสียใจแค่ไหนจากนี้ไปต่างคนต่างอยู่เถอะนะ”
นาฬิกาข้อมือบอกเวลาฟ้ามืด ร่างเล็กขับรถเลี้ยวเข้าซุปเปอร์ใกล้ๆอย่างเคยเพื่อเตรียมซื้อของสดไปตุนไว้ในตู้เย็นเผื่อบางวันขี้เกียจออกไปทานนอกบ้าน
“อะไรหมดบ้างนะ….มะเขือเทศ…ผักกาดขาว…..เนื้อ…เอ…เนื้อ”
แทมินยืนอยู่หน้าตู้แช่แข็งสำหรับอาหารสดแต่วันนี้ภายในตู้ว่างปล่าว มีเพียงตู้ถัดไปที่มีอาหารแช่แข็งอยู่บ้าง และไม่ต้องคิดมากสำหรับสังคมในเมืองที่ต้องการความสะดวกและรวดเร็วจับใส่ไมโครเวฟในเวลาไม่ถึงสามนาทีก็ได้กินแล้ว
“วันนี้บังเอิญจังนะครับ”
เสียงทุ้มคุ้นหูจนร่างบางหันมามอง นอกจากจะตาโตกว่าเดิมเกือบสองเท่า แทมินยังอยากจะเดินหนีไปให้พ้นๆไอ้หนุ่มในคลับเมื่อคืนยืนยิ้มอยู่ไม่ไกล เท่าที่กวาดตาดูการแต่งตัวด้วยความรวดเร็วหมอนี่แต่งตัวเท่ชะมัด
“เดี๋ยวซิครับ พี่จะไม่ทักผมหน่อยหรอ”
พี่?
เขาไปนับญาติกับหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แทมินยืนจ้องหน้ากับชายหนุ่มร่างสูงอยู่เป็นนาที ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมอนี่จะตามเขาทำไมนักหนารู้จักก็ไม่รู้จัก แค่เขายกแก้วน้ำสาดหน้าเมื่อคืนหมอนี่ก็ทำทีเป็นรู้จักสนิทสนมกับเขาซะแบบนั้น
“ขอโทษนะ ช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม ฉันจะไปจ่ายเงิน”
ชเวมินโฮยักคิ้วแล้วทำท่าผายมือ และแทมินก็ยังมองเห็นด้วยหางตาว่าไอ้หนุ่มนี่ยังเดินตามเขาเหมือนเดิม จนแล้วจนรอดจนกระทั่งออกจากร้านร่างสูงขายาวๆก็ยังเดินตามเขาเหมือนเคยหนำซ้ำยังยิ้มหน้าระรื่น
“นี่!จะตามอีกนานไหม ต้องการอะไร”
“ปล่าว ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมชอบพี่”
“ชอบ?”
“ครับ”
“เพราะชอบก็เลยตาม”
“อือฮึ”
แทมินยกมือขึ้นเสยผมทั้งที่ยังทำหน้าเครียด ให้ตายซิในโลกนี้จะมีใครหน้าด้านหน้าทนอวดสรรพคุณเรื่องบนเตียงเหมือนนายชเวมินโฮคนนี้อีกไหมเนี่ย ชเวมินโฮเป็นผู้ชายที่หล่อมากความสูงของเขาดูดีสุดๆ แต่อายุที่ห่างกันเกินไปข้อนั้นทำให้แทมินตัดฉับออกอย่างรวดเร็ว และที่สำคัญแทมินไม่คุยกับผู้ชายที่เจอกันแค่คืนเดียว
“วันนี้พี่ไม่ใส่แหวน งั้นแสดงว่าพี่โสดของจริง”
แทมินมองไปที่นิ้วมือตัวเอง นั่นซินะก็ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเขาพึ่งถอดคืนอดีตแฟนไปเอง เลิกกันแล้วไม่เห็นจำเป็นต้องใส่
“ไม่คิดบ้างหรอว่าฉันจะถอดเก็บไว้”
“ไม่อะ…ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่โสด”
“เอาละหนุ่มน้อย ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ ฉันอายุ 26 และฉันก็ไม่ชอบเด็ก เข้าใจ?”
ชเวมินโฮพยักหน้าเวอร์ๆทำเหมือนเข้าใจเสียเต็มประดา ร่างสูงยืนมองรถออดี้สีแดงขับไปแล้ว แม้จะยังเสียดายอยู่เล็กน้อยที่ไม่มีโอกาสได้ขอเบอร์ แต่ช่างเถอะยังไงซะพระเจ้าก็ไม่เล่นตลกกับเขาหรอกจริงไหม?
“แล้วเจอกันนะครับ…คนสวย”
“ชเวมินโฮชอบนาย!!!”
แทมินดึงสมาร์ทโฟนออกจากหูแทบไม่ทันเมื่อเขาตัดสินใจโทรไปหาคีย์ คีย์ก็ยังคงเป็นคิมคิบอมเพื่อนที่เขาสามารถปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่ที่โอเวอร์ไปหน่อยก็เพราะแบบนี้แหละ
“ก็พึ่งบอกไปไง”
“เป็นฉัน ฉันเอานะเด็กกว่าแล้วไงอ่ะ”
“ก็ฉันไม่ชอบ เบื่อ”
แทมินนั่งเอาปากกาเคาะกับโทรศัพท์ หลังจากวันนี้เขาตื่นสายสุดๆมาม่าไมโครเวฟจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด และระหว่างนั่งรอเขาก็โทรหาเพื่อนสนิท
“ไม่เบื่อแน่นอนฉันรับประกัน โอ้ย!!เซ็กส์ของเขายอดเยี่ยมมาก”
“บ้าน่าคิบอม พูดอย่างกับเคยมาแล้วไปได้”
“กิตติศัพท์เด็กมันเลื่องลือจะตาย เอางี้เย็นนี้เจอกันที่เดิมมั้ยเอาให้รู้ไปเลยว่าใช่คนเดียวกันหรือปล่าว”
แทมินทำหน้าเบื่อถอนหายใจแรงๆให้เขากลับไปที่คลับนั่นอีกหรอ ไม่มีทาง!!!!!
“ลีแทมินเลิกกวนประสาทฉันด้วยการเคาะโทรศัพท์แบบนี้ซักที”
“หรอ…อืม…โทษที”
แทมินวางปากกาลงเหมือนเดิม ทั้งที่ไม่ชอบเด็กและไม่ชอบชเวมินโฮแต่ทำไมในหัวถึงมีภาพหมอนั่นถอดเสื้อ แผงกล้ามเข้มๆและให้ตายเขาคงจะมีซิคแพ็คเป็นลอน แล้วถ้าคิบอมบอกว่าเขาเชี่ยวเรื่องบนเตียงไอ้หนูของเขาคง…..
“ได้ เย็นนี้เจอกัน”
ในที่สุดก็หลุดปากนัดไปจนได้ ไม่ใช่เพราะอยากเจอชเวมินโฮแต่เพราะเบื่อที่จะอยู่ในห้องชุดสี่เหลี่ยมนี่มากกว่า อย่างน้อยก็ไปพักผ่อนให้ไกลจากห้องเดิมๆจะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง ห้องเก่าอารมณ์เก่ารู้แบบนี้เขาควรจะเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ใหม่ทั้งหมดเลยดีกว่าทั้งที่ขนไปทิ้งก็ตั้งเยอะแต่ทำไมยังรู้สึกเหมือนเป็นของเก่าอยู่นะ
ไม่มีอยากมีความทรงจำไม่มีอะไรเลยให้น่าจดจำแต่สมองมักจะคิดวนไปเรื่องเดิมๆเสมอ
“คุณชางยองโด ผู้จัดการคนใหม่ของฝ่ายขาย”
แทมินยังจำวันแรกได้ดี ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งเขาดูดีมากทีเดียว รอยยิ้มอบอุ่นแบบนั้นทำให้ทั้งสาวๆในแผนกชอบเขามากใช้เวลาไม่นานพนักงานต่างคุ้นเคยกันผู้จัดการคนใหม่เป็นอย่างดีด้วยความเป็นกันเองและแสนสุภาพ แล้วก็เป็นอย่างที่หลายคนเดาๆไว้ว่ายังไงซะผู้จัดการคนใหม่กับลีแทมินต้องเป็นแฟนกัน
เพราะความรักและไว้ใจแทมินถึงยอมให้ยองโดได้ไปทั้งกายและใจ ตลอด 1 ปีที่ผ่านมายองโดวางตัวดีตลอดเขาคบกันจนกระทั่งยองโดขอแทมินหมั้นในที่สุด
“แต่งงานกับพี่นะ”
แทมินตอบตกลงในทันที และร้องไห้ด้วยความปลื้มและยินดี ทั้งคู่ซื้อของร่วมกันไม่ว่าจะเป็นของแต่งบ้านยองโดก็ให้แทมินเลือกเสมอ เขารักแทมินมากซะจนไม่คิดว่าจะมีมือที่สามแทรกเข้ามา
“พี่แน่ใจหรอว่าประชุม”
ค่ำคืนนี้แทนที่จะได้ล้มตัวลงนอนเหมือนอย่างทุกคืนแต่ยองโดกลับถูกแทมินปลุกขึ้นมาต่อว่า แทมินรู้แล้วว่ายองโดนอกใจ เพราะแบบนี้เขาถึงต้องคุยให้รู้เรื่อง
“พี่เคยโกหกเราที่ไหน”
“ทุกครั้ง ทุกครั้งเลยเราเบื่อแล้วนะผู้หญิงคนนั้นคือยุนจองฮีใช่มั้ย พี่นอกใจเราไปหามันใช่มั้ย!”
“แทมินอย่าทำตัวเป็นเด็กๆน่า”
“เราโตแล้ว และเราก็รู้ว่าพี่โกหกเรา พี่ไปนอนกับมันมาใช่มั้ย!”
แทมินเอาแต่ตะโกนโวยวายใส่หน้าชายหนุ่ม หนำซ้ำยังเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วตบหน้าเขาไปหลายที
“ทำไมถึงได้งี่เง่าแบบนี้นะ หัดฟังอะไรซะบ้างซิ”
เขารวบมือแทมินและผลักออก เขาไม่สนใจจะเช็ดน้ำตาที่ไหลเปื้อนแก้มร่างเล็กเลยซักนิด ทั้งๆที่ตลอดเวลาเขาทำตัวดีมาตลอด แทมินไม่เคยสงสัยเลยแม้แต่น้อยต่อให้คีย์จะตักเตือนหรือบอกให้รู้แต่แทมินก็ทำแค่ฟังแล้วปล่อยผ่านไป จนในที่สุดความแตกและแทมินเห็นด้วยตาตัวเองว่าชางยองโดพายุนจองฮีเลขาหน้าห้องขึ้นคอนโดไปด้วยกันวันนั้นแทมินร้องไห้หนักมาก เค้นเอาความจริงจนทะเลาะกันหนักจนถึงขั้นจะเลิกรา แต่แล้วเพราะความรักและเวลานั้นมากเหลือเกินเพียงแค่ยองโดขอโทษและเอ่ยคำสัญญาแทมินก็ยอมแพ้….แล้วสุดท้ายมันก็กลับไปแบบเดิม
“เพราะเราฟัง เราฟังพี่มาตลอดพี่ถึงได้ทำแบบนี้กับเรา พี่เห็นเราโง่หรออยากไปก็ไปเลยแล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะเราเกลียดพี่”
“อืม”
ยองโดไม่พูดอะไรอีกเลย เขาออกจากบ้านไปแล้ววันต่อมาเขาก็มาขนเสื้อผ้าในส่วนของเขาและบอกเลิกแทมินตั้งแต่วันนั้น
“ผมว่ากับพี่น่ะเหมาะกับน้ำผลไม้มากกว่าเหล้าพวกนี้อีกนะครับ”
ไม่ต้องเดาให้ยากว่าใครมานั่งข้างๆและทักร่างบางที่กำลังกรอกเตกีล่าเข้าปาก เขาหันมามองมินโฮแล้วยิ้ม และแน่นอนถ้ามาแบบตาเยิ้มๆละก็รู้เลยละว่าคนสวยเริ่มเมาเข้าแล้ว
“ยุ่ง”
แทมินยกมือขึ้นเสยผม พลางมองนาฬิกาที่ข้อมือป่านนี้แล้วยังไม่มีวี่แววของคิมคิบอมที่นัดกันว่าจะมาเจอที่ร้าน นี่เขามาก่อนเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง แทมินมองมินโฮตั้งแต่ตอนเข้ามานั่งแล้วร่างสูงขยิบตาให้เขาให้ตายเถอะหมอนี่ฮอตชะมัด ตั้งแต่เดินเข้ามานั่งก็มองเห็นชเวมินโฮถูกแม่สาวโต๊ะริมเรียกไปนั่งคุยด้วยตั้งนาน
“ว่างมากหรือไง?”
“ปล่าว ก็ไม่ได้ว่างก็เห็นอยู่ว่าผมนั่งกับพี่”
“แต่ฉันไม่ได้เรียก”
“ผมเต็มใจ อ่อ…แล้วถ้าพี่จะมัวแต่มองนาฬิกาแล้วไม่แม้แต่จะคุยกับผมละก็พี่จะเสียเวลาปล่าวนะครับ เพื่อนพี่เค้าคงไม่มาแล้วละวันนี้เขาบอกให้ผมดูแลพี่”
แทมินทำตาโตมองพ่อหนุ่มที่กำลังยิ้ม ให้ตายซิคิมคิบอมร้ายนักนะที่แท้ก็นัดชเวมินโฮให้เขานี่เอง
“แล้วนายทำอะไรได้บ้าง”
“ก็…หน้าที่หลักขึ้นเตียง”
เขาตอบหน้าตาเฉย แต่แทมินทำหน้ายี้ แน่นอนว่าอาชีพแบบนี้คงจะไม่พ้นเรื่องอย่างว่า ไม่รู้ว่าชเวมินโฮผ่านใครต่อใครมาบ้างแล้วแบบนี้จะให้เขานอนด้วยอย่างนั้นหรือไง
“อย่าพึ่งทำหน้าแบบนั้นซิครับ ผมไม่ได้คิดจะขึ้นเตียงกับใครซักหน่อยอย่างมากก็แค่นั่งดื่มเป็นเพื่อนแล้วก็คุยแก้เหงาเท่านั้นครับ”
พ่อหนุ่มตอบให้แทมินหายข้องใจ “เอาละชเวมินโฮ ขอถามหน่อย เพื่อนฉันจ้างเธอมาเท่าไหร่”
“1,000,000วอนครับ”
“ห๊ะ!!!?”
พ่อหนุ่มชเวมินโฮค่าตัวแพงหูฉี่ซะด้วย “แล้วเขาบอกนายไหมว่าให้มาทำอะไร”
“ช่วยให้พี่หายเหงา แต่ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะไม่ขืนใจพี่ถ้าพี่ไม่เต็มใจ”
โอว….ให้ตายพ่อหนุ่มชเวมินโฮคิดไปโน่น แล้วคิมคิบอมก็ช่างคิดเหลือเกินให้หมอนี่มาช่วยคลายเหงา แล้วใครบอกกันว่าเขาจะขึ้นเตียงด้วยบ้าไปใหญ่แล้วทั้งผู้ว่าจ้างและผู้ถูกจ้าง
“งั้นจูบซิ”
“ห๊ะ!!!?”
ไม่รอให้ชายหนุ่มทำหน้าเหวอเป็นแทมินที่คว้าคอของเขาเข้ามา ใบหน้าหล่อแนบชิดแล้วก็เป็นแทมินที่จูบเขาก่อนสุดท้ายแล้วต่างคนต่างแลกจูบกันอยู่อย่างนั้น
“อือ…”
แทมินครางเบาๆ เห็นสายตาของชเวมินโฮว่าแสดงความถูกใจเหลือเกิน เขาก้มหน้าลงมาแล้วก็จูบแทมินอีกครั้ง
“พี่ทำให้ผมหยุดไม่ได้แล้วนะ”
ชเวมินโฮจูบจนปากของแทมินเจ่อบวมขึ้นมาหน่อย เขาหัวเราะและพยายามจะเข้ามาจูบอีกแต่แทมินเบรกเอาไว้ซะก่อน ให้ตายซิเขาจูบเก่งชะมัดปลายลิ้นเหมือนกับมีกระแสไฟแล่นปราบไปทั่วร่างแทมินเหมือนถูกพ่อหนุ่มไฟแรงช็อตเอาเลย
“น้อยหน่อยพ่อหนุ่ม แค่นี้ก็คุ้มแล้วนะกับ 1,000,000 วอน”
“ใครบอกครับ พี่ขาดทุนตั้งเยอะพี่ไม่คิดจะเอากำไรหน่อยหรอ”
แทมินจ้องตาเขามองเห็นความปรารถนาอยู่ในนั้น ชเวมินโฮอายุยังน้อยและความปรารถนาของเขาก็โจ่งแจ้งและชัดเจน มือของเขาลูบอยู่ตรงต้นขาของแทมินไม่ปล่อย และพ่อหนุ่มคงไม่ยอมง่ายๆแน่ๆหากไม่ได้ทำอะไรคนสวยซักที
“อ๊ะ!ชเวมินโฮ เอามือออกนะ”
แทมินว่าเมื่อมือของเขาล้วงเข้ามาในเสื้อด้วยความสนุก ไม่มีใครสนใจทั้งคู่ก็จริงแต่ใช่ว่าจะไม่มีใครสนใจชเวมินโฮเอาซะเลยพ่อหนุ่มสุดฮอตจะทำอย่างไหนก็ฮอตเสมอ แม่สาวโต๊ะริมที่กำลังจิกตามมองมาทางนี้แทบจะกินเลือดแทมินอยู่แล้วตอนที่เห็นเขาทั้งคู่จูบกัน เวลานั้นแทมินไม่คิดอะไรเลย เหล้าฝรั่งที่ดื่มเพียวๆเข้าไปช่างร้อนเหลือเกินตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมามันร้อนไปหมดตั้งแต่หน้าท้องหน้าอกจนลามขึ้นมาถึงหน้าแดงๆ พ่อหนุ่มนี่ก็เหลือเกินเขาขบเม้มผิวขาวสวยตรงแผงคออย่างกระหายเสียงลมหายใจที่กระทบกับผิวมันทำให้แทมินขนลุก และแทมินกำลังใจเต้นแข่งกับจังหวะเพลงดังกระหึ่ม ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนี้จะจัดการขั้นต่อไปอย่างไร
แทมินหลับตาลงปล่อยให้พ่อหนุ่มชเวมินโฮที่พึ่งเจอกันแค่คืนเดียวเป็นผู้ชักนำ
เพียงแค่เขาปล่อยแทมินให้เป็นอิสระและถามด้วยสายตา แต่เพราะแทมินดึงเขากลับมาและจูบกลับก่อนจะเอ่ยชวนเขาทั้งที่ในใจก็ลุ้นระทึก
“ไปต่อที่ห้องมั้ย?”
มินโฮยิ้มและเป็นฝ่ายฉุดแทมินลุกขึ้นเขาเร่งรีบ แต่เพราะแทมินเมาเขาไม่แน่ใจว่าถ้าพาแทมินซ้อนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ไปด้วยกันร่างเล็กจะยังเกาะเอวเขาดีไหมตบท้ายด้วยอาการงอแงเพราะแทมินบอกเขาเองว่าไม่อยากซ้อนมอเตอร์ไซค์
“ห้องผมนะครับคนสวย”
………………………………………………16น้ำ CUT………………………………………………
Rrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์แผดเสียงมาตั้งนานสองนานแต่ร่างบางที่กำลังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะหยิบมัน แต่แล้วใครอีกคนก็หยิบมันส่งให้ ชเวมินโฮกำลังนั่งยิ้มอยู่ข้างเตียงมองแทมินที่กำลังงัวเงียลุกขึ้นรับโทรศัพท์
“ลีแทมิน!!”
ร่างเล็กหันสมาร์ทโฟนออกห่างจากหูตัวเอง
“เมื่อคืนนายไปต่อกับเด็กถึงไหนกัน?”
“อือ…คีย์เบาๆหน่อย”
“เบาๆบ้าอะไรละ อยู่ไหนบอกมานะ ทำไมไม่มาทำงานเมื่อคืนไปต่อที่ไหนอีกรึปล่าว”
คำถามที่รัวมาเป็นชุด วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์แทมินลืมไปเลย เสื้อผ้ากระจัดกระจายไปคนละทาง ต่อให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำตอนนี้ก็คงไม่ทัน เนื้อตัวที่ยังปวดอยู่ไม่น้อยทำให้ร่างเล็กล้มฟุบไปกับหมอนอีกครั้ง
“ลีแทมิน!!ได้ยินมั้ย อยู่กับชเวมินโฮรึปล่าว ไอ้หมอนั่นอยู่ไหนห๊ะ!!”
“คีย์….”
“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”
“……………..”
“ฮัลโหลลีแทมิน!”
“กี่โมง….”
“ห๊ะ!!?”
“ทำไมฟ้าเป็นสีเหลืองแบบนี้ละ”
“ลีแทมิน!!!!!!”
มินโฮนั่งยิ้มมองนางฟ้าที่กำลังนอนโปะผ้าเย็นบนหัว หลายอารมณ์มันตีกันจนหน้ายุ่งไปหมด เขาแค่จะขอแตะหน้าผากเพื่อวัดว่ามีไข้หรือปล่าวคนสวยที่ทำท่าไม่พอใจแต่แรกไม่ยอมให้เขาแตะตัวหนำซ้ำยังคลุมโปงหนี
“ถ้าพี่มัวแต่นอนมันไม่หายปวดหัวนะครับ”
แทมินได้แต่ส่งเสียงครางอือๆ ทั้งโมโหทั้งอาย เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนที่ตัวเองจะนอนในสภาพหมดแรง ไม่กล้าแม้จะลุกไปอาบน้ำแค่ดึงผ้าห่มออกจากตัวยังไม่กล้าเลย
“ยุ่งน่า”
“พี่ป่วยแน่ๆผมรับประกัน”
มินโฮทำหน้าสำนึกผิดเต็มที่กว่าจะได้นอนก็เกือบสว่าง รอจนร่างเล็กอิดออดว่าหมดแรงถึงจะยอมปล่อยกัน จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะแรงเด็กหนุ่มก็แบบนี้แต่ผู้ใหญ่ที่เอาแต่ร้องครางก็ช่างเร้าอารมณ์ชวนให้ไม่อยากหยุดเลยจริงๆ
“ยิ้มบ้าอะไร” แทมินตวาดเมื่อเห็นหน้ากรุ้มกริ่มของชเวมินโฮ ทำเขาจนลุกไม่ขึ้นยังมายิ้มอีก
“ปล่าว…ผมแค่คิดว่าพี่ยอมผมเฉพาะตอนมีเซ็กส์ แต่พอตอนนี้เหมือนแมวเลยแฮะ”
“…………”
“เหมือนจะดุนะ แต่ก็ไม่ น่าฟัดซะมากกว่า”
มินโฮนั่งหัวเราะทั้งที่คนสวยนอนทำหน้าไม่พอใจ มือขาวๆบิดเข้าที่ต้นขาของเขาจนร้องโอย และไม่รู้หยอกกันอีท่าไหนมินโฮถึงได้เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกันกับแทมิน
“พี่ไม่ได้ใส่ชั้นในหรอเนี่ย”
“โอ้ย!ชเวมินโฮเอามืออกไปนะ!”
แทมินพยายามดันมือซนๆให้ออกห่างส่วนสำคัญ ทั้งที่รู้อยู่ยังจะแกล้งให้หน้าแดงมากขึ้นไปอีก ใบหน้าน่ารักกดจนชิดกับอกของมินโฮเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆไม่มีเค้าของรุ่นพี่น่ากลัวเลยซักนิดทั้งที่เมื่อคืนยังพยศใส่เขาอยู่เลย
“พี่ไม่ใจอ่อนกับผมหน่อยหรอ”
“ฉันไม่ชอบเด็ก”
“แต่พี่ชอบผม”
“ชเวมินโฮ!”
มินโฮหัวเราะชอบใจ ถ้าได้ตื่นทุกวันแล้วมีเสียงตวาดแว๊ดๆแลกกับการได้นอนมองหน้ากันทุกๆวันแบบนี้ก็ดีซิ เขาคิดจริงจังถึงขนาดอยากให้ลีแทมินเป็นแฟนกันเลย สำหรับมินโฮแล้วอายุไม่ใช่ปัญหาเพียงแค่แทมินตอบตกลงทุกอย่างก็ลงตัว
แรงขยับตัวยุกยิกใต้ผ้าห่มเสียดสีกันไปมาจน……
“มินโฮ…”
ร่างเล็กเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อรู้สึกว่าอาการตื่นตัวบางอย่างของความเป็นชายมันกำลังดุนดันอยู่ใต้ผ้าห่ม ชเวมินโฮหน้าไม่อายเลยจริงๆมีอารมณ์ตอนที่เขากำลังเจ็บอยู่นี่นะ
“อา…พี่ครับ…”
เสียงพูดปนครางทำให้แทมินขนลุก ยอมนอนตัวแข็งเพื่อให้อีกคนประคองกอดไว้แทน
“วะ…ไหวมั้ย?”
ที่ถามน่ะไม่ใช่อะไรหรอกเพราะของแทมินก็ตื่นเพราะอีกคนสัมผัสทีละนิดละหน่อยนั่นเอง แล้วยิ่งเสียงครางของชายหนุ่มยิ่งปลุกภาพในจินตนาการของแทมินให้ลุกโชนขึ้นไปอีก ยังจำสัมผัสริมฝีปากของมินโฮได้อยู่เลยแล้วไอ้นั่นของมินโฮมันก็บึกบึนเล่นเอาแทมินทั้งเสียวทั้งจุกไปตามๆกัน เซ็กส์ของเด็กหนุ่มวัย 20 ต้นๆช่างเร่าร้อนและตราตรึง
“พี่ก็ตื่น”
“ไอ้….”
“เถอะน่า…เราช่วยกันเดี๋ยวก็เสร็จน่า”
แทมินไม่กล้าตอบและเป็นอีกครั้งที่ปฏิเสธเด็กหนุ่มไม่ได้เลย ปล่อยให้ชเวมินโฮมุดลงไปใต้ผ้าห่ม จัดการกับสิ่งที่มันตื่นในยามเช้า เสียงสวบสาบเมื่อร่างกายเสียดสีกับผ้า แทมินสะดุ้งเมื่อริมฝีปากอุ่นๆค่อยๆครอบลงกลางกาย ชายหนุ่มรูดขึ้นลงช้าๆค่อยเป็นค่อยไป อีกมือก็ดันขาทั้งสองข้างของแทมินให้กางออก
“อื้อ…มินโฮ..อะ…อา…อือ”
ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกชายหนุ่มถลกทิ้งจนมันหล่นไปข้างๆเตียง ทั้งตัวเขาและมินโฮต่างเปลือยปล่าวกันทั้งคู่ แทมินมองเห็นเพียงหัวกลมๆและบ่ากำยำกำลังขยับไปมา และดูเหมือนมินโฮจะทำให้แทมินส่งเสียงครางไม่ได้ขาดเลย ยิ่งถูกจ้องมองก็เหมือนยิ่งร้อนไปทั้งตัว จังหวะนั้นเหมือนมินโฮจะแกล้งเพราะเมื่อเขาทำให้แทมินปีนป่ายจนเกือบถึงจุดสูงสุดเขากลับปล่อยค้างไว้กลางอากาศ ขยับตัวขึ้นมาอยู่เหนือร่างของร่างเล็กดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานและยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าหวานไม่ยอมจ้องหน้าเขาตรงๆแต่ไปจ้องไอ้หนูของเขาแทน
“ผมรู้แล้วว่ามันใหญ่ แต่พี่ช่วยมองหน้าผมหน่อย”
แรงฟาดเข้าที่บ่ามันทำให้ทั้งแสบและคันเลยทีเดียว
“แสบชะมัดแฟนใครครับ”
“แฟน?”
“ครับ”
แทมินอึ้ง นี่มันไม่รวดเร็วไปหน่อยหรอ คู่นอนแค่คืนเดียวแถมยังมีสถานะเป็นถึงแฟนเด็ก
“ฉันไปมีแฟนเมื่อไหร่?”
“ตอนนี้ไงครับ เรามีเซ็กส์กันผมก็ถือว่าพี่ตกลงคบกับผม”
“หา!!!?”
“ผมไม่สนหรอกนะว่าพี่เป็นแฟนใคร แต่ขอบอกไว้เลยต่อให้พี่มีแฟนผมก็จะแย่งพี่มา และก็ทำแบบนี้”
มินโฮก้มลงกระซิบ “ทำให้พี่เป็นของผม”
สายโด่งจนตะวันจะตรงหัวทั้งแทมินและมินโฮยังนอนกอดกันอยู่บนเตียง แทมินปล่อยให้มินโฮฝังจมูกลงบนผิวเนื้อขาวๆโดยไม่ขัดขืน แทมินไม่ใช่คนใจง่าย แทมินไม่ชอบคนที่อายุเด็กกว่า แต่ชเวมินโฮเป็นข้อยกเว้นพ่อหนุ่ม 16 น้ำทำได้อย่างที่โอ้อวดหนำซ้ำยังทำให้แทมินเขินแล้วเขินอีก
“คีย์บอกฉันว่านายอึด 16 น้ำ”
มินโฮทำตาโตนิดหน่อย “แล้วเป็นไงครับเห็นหรือยังว่าเป็นยังไง”
“ก็…ลุกไม่ขึ้น”
“ผมไม่ได้อึดขนาดนั้น เพียงแค่เห็นพี่แล้วผมไม่อยากหยุด อยากจะฟัดทั้งวัน”
พ่อหนุ่มเป็นคนเปิดเผยเขาพูดทุกอย่างที่อยากจะพูดข้อนั้นแม้จะน่าอายนิดหน่อยแต่แทมินกลับชอบ อย่างน้อยเขาก็บอกสิ่งที่เป็นตัวตนเขาออกมาและนอกเหนือจากนี้คือเขาชอบแทมิน
“แล้วถ้าเป็นแฟนฉันยังจะกลับไปทำงานแบบนั้นอีกไหม”
“แฟนผมหวงมั้ยครับ…ถ้าพี่หวงผมจะเลิกมันทั้งหมด”
“อย่ามาขี้ตู่น่ายังไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะเป็นแฟน นายอยากจะทำอะไรก็ทำไปซิ”
“ไม่อ่ะ แค่พี่คนเดียวผมก็ไม่มีแรงเหลือไปทำกับใครแล้ว”
ท่าจะจริงเพราะตั้งแต่เช้าจนบ่ายเข้าปลาก็ยังไม่ได้กิน แทมินโอดครวญและโทษว่าเป็นเพราะมินโฮถึงไปทำงานไม่ได้ แล้วสุดท้ายก็ถูกพ่อหนุ่มอุ้มไปอาบน้ำ ตอนนั้นแทมินคิดว่าจะโดนเขาแกล้งแต่ก็ปล่าวเลยเพราะเขาบอกว่า
“พี่กำลังเจ็บอยู่น่า….ถ้าผมมีอารมณ์ก็ใจร้ายไปหน่อย”
เขาพูดถูกแม้กระทั่งยืนยังทรงตัวแทบไม่ไหวและพ่อหนุ่มชเวมินโฮที่อาบน้ำไปแล้วรอบหนึ่งก็ต้องอาบเป็นเพื่อนแทมินอีกรอบ
“แทมิน!!!!!”
คีย์เดินมาแต่ไกลวางของบนโต๊ะเสร็จศัพท์ สายตาที่ดูจริงจังมากเพราะเตรียมที่จะเค้นคำตอบจากปากของแทมิน เมื่อวานก็ไม่มาทำงานแล้วไอ้เรื่องฟ้าเหลืองคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่ใช้ลางานได้มั้ยน่ะ
“งานก็ไม่มาทำ ตกลงยังไงเล่าซิ”
“ก็ไม่ยังไง”
คีย์ทำตาโตปากก็อ้ากว้างฉบับคิมคิบอม เมื่อเช้าเขาเห็นพ่อหนุ่มน้อยสุดเท่ขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาส่งเพื่อนเขาถึงหน้าบริษัท
“คบกับชเวมินโฮหรอ?”
“อือ”
“ร้ายกาจ ไหนบอกไม่ชอบเด็กไง 6 ปีเลยนะ”
“ชเวมินโฮเป็นข้อยกเว้น” คีย์ขมวดคิ้วแล้วตั้งใจรอฟังคำตอบต่อไป “ฉันรู้ว่าเลี้ยงเด็กมันยาก แต่ชเวมินโฮก็น่าเลี้ยงใช่ไหมละ อาจจะฟังดูโง่นะคีย์แต่เชื่อเลยชเวมินโฮเอาแต่เรียกฉันว่าแฟนเขาไม่สนใจเรื่องอย่างอื่นเกี่ยวกับฉันเลยนอกจากชอบฉัน” คีย์พยักหน้าเบาๆ “แล้วแน่ใจแค่ไหนว่าเด็กมันจริงจัง หมอนั่นก็ฮอตใช่เล่นซะเมื่อไหร่”
นั่นน่ะสิแบบไหนที่เรียกว่าจริงจัง แทมินไม่ได้เตรียมตัวกับคำถามพวกนี้เลยแม้กระทั่งตอบคีย์หรือตอบตัวเอง แค่คืนเดียวก็ตกลงคบกันเป็นแฟนมันอาจจะดูง่ายไปหน่อย แต่สายตามุ่งมั่นของชเวมินโฮกลับทำให้เขาเชื่อ ไม่รู้ว่าก่อนจะมาเจอกันชเวมินโฮมีแฟนอยู่แล้วหรือปล่าวหรือที่ทำทุกอย่างแบบนี้เป็นเพราะว่าหลงกันล่ะ ปลื้ม ชอบ หลง รัก พวกนี้มันเหมือนกันซะเมื่อไหร่ ตอนนี้ชเวมินโฮอาจจะแค่หลงพอได้ในสิ่งที่พอใจแล้วซักวันพ่อหนุ่มคนนั้นอาจจะไปหาอะไรใหม่ที่ทำให้เขาพอใจมากกว่านี้ก็ได้
“นี่ อย่าคิดมากน่า ฉันก็แค่พูดเล่นๆให้นายเลี้ยงเด็กฆ่าเวลาก็เท่านั้นเอง”
“คีย์…แล้วถ้าสมมุติวันหนึ่งฉันจริงจังขึ้นมา แบบว่าฉันชอบเด็กนั่นขึ้นมาละ จะทำยังไง?”
“อย่าบอกนะว่านายชอบชเวมินโฮขึ้นมาจริงๆ”
ข้อนี้แทมินเองก็ตอบไม่ได้จะบอกว่าไม่ได้ชอบเลยก็จะดูเป็นการโกหกตัวเอง พ่อหนุ่มชเวมินโฮเพอเฟ็คทุกอย่าง เขาเป็นหนุ่มสุดคูลในฝันของสาวหลายๆคนแทมินเชื่อแบบนั้น มีคนคอยตามกรี๊ดเขามากมาย ไม่ว่าเขาจะขยับตัวไปทางไหนแม่สาวๆที่ไปใช้บริการในคลับต่างรอเขากันทั้งนั้น กลับกันถ้าเป็นแทมินที่พึ่งผ่านวัยเบญจเพศมาได้ปีเศษแถมพึ่งถูกหักอกจากคู่หมั้นมาหมาดๆ แทมินเป็นหนุ่มหน้าสวยทำงานออฟฟิศ ชีวิตประจำวันก็มีแค่ทำงานกลับบ้านเที่ยวบ้างตามประสามีคนมากหน้าหลายตาเข้ามาจีบแต่แทมินก็ไม่สนใคร ตั้งแต่ชางยองโดคิมคิบอมก็ไม่เคยให้ใครเข้ามาในชีวิตของแทมินแบบจริงๆจังๆซักคนเขากีดกันทำตัวเป็นนางมารร้าย แต่นั่นก็เป็นหน้าที่ของเพื่อนที่ดี
วันนี้แทมินมีนัดเดทกับพ่อหนุ่มนักบิดที่โทรมาเร่งกันตั้งแต่ยังไม่ห้าโมงเย็นเลยทีเดียวเหตุผลประหลาดที่ทำให้แทมินอมยิ้มทั้งบ่ายจนคีย์ต้องแซวจนหน้าแดง
“เป็นไปได้หรอลีแทมินรีบเก็บของกลับบ้านก่อนห้าโมงซะอีก”
“คีย์~”
วันนี้ทั้งวันลีแทมินพนักงานแผนกการตลาดยิ้มจนแก้มช้ำไปหลายรอบแล้ว ทั้งที่เมื่อเช้ายังไม่มั่นใจในความคิดตัวเองอยู่แท้ๆ แค่คิดถึงก็เหมือนส่งกระแสจิตให้อีกคนรับรู้เพราะหลังจากนั้นพ่อหนุ่มชเวมินโฮก็ส่งข้อความหวานๆมาเอาใจกันจนแทมินยิ้มหน้าบานมีพิรุธ
“เด็กมารับละซิ”
“อือ”
“ขยันเอาใจนักนะ…เห็นแล้วอิจฉาชะมัด”
“วันนี้นายเองก็นัดดินเนอร์กับพี่จงฮยอนไม่ใช่หรือไง อย่ามาแบ๊วน่า”
“ชิ!ก็ขออิจฉาหน่อยเถอะ ฉันละอยากได้แฟนเด็กบ้างจังชีวิตคงจะแบบปิ๊งทั้งวันอ่ะ” คีย์เก็บอาการดี๊ด้าได้ไม่นานเมื่อคนแก่ที่พึ่งแขวะไปแหม็บๆมายืนเก๊กหล่ออยู่ใกล้ๆ
“ใครอยากมีแฟนเด็ก?” หน้าขรึมนั่นแหละอันตรายเพราะคีย์มัวแต่เจ้าแง่แม่งอนใส่จนผู้จัดการคิมมายืนอยู่ด้านหลังได้ตั้งนาน ซ้ำยังตีสีหน้าเข้มจนพนักงานที่นั่งอยู่ด้วยกันเสียวสันหลังไปตามๆกัน
“ผู้จัดการ”
คีย์เสียงอ่อยลงทันที ไม่ใช่เพราะกลัวหรืออะไรเลยแต่เพราะคีย์เกรงใจต่างหากแม้จะบ่นว่าคิมจงฮยอนเป็นตาแก่แต่สุดท้ายแล้วคนที่ตามใจแฟนนิสัยไม่ต่างจากเด็กก็คือคิมจงฮยอน ผู้ชายที่มีความมั่นคงไม่เคยนอกใจเลยตั้งแต่คบกันมา
“เมื่อกี้พี่ได้ยินเราพูดว่าอยากมีแฟนเด็ก”
“ผมปล่าวซะหน่อย แทมินต่างหากเล่าหมอนั่นมีแฟนเด็ก”
จงฮยอนเลิกคิ้วสูง ใบหน้าหล่อที่มีแว่นสายตาคาดไว้ที่จมูกหันกลับมามองแทมิน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าแทมินเลิกกับชางยองโดผู้จัดการแผนกฝ่ายขายแต่สิ่งที่เขาไม่เชื่อเลยก็คือคิมคิบอมที่ทำตัวเป็นนางมารร้ายหวงแทมินอย่างกับอะไรดีจะยอมปล่อยให้เพื่อนของตัวเองคบคนอื่นง่ายๆแบบนี้เลย
“โอเคพี่เข้าใจนะเรื่องแทมินแต่เราน่ะ เมื่อกี้ไม่ได้พูดแบบนี้นี่”
“โธ่ พี่จงฮยอนจะชวนผมทะเลาะหรือไง ผมก็แค่พูดไปงั้นไม่คิดจะมีจริงซักหน่อย”
แทมินนั่งอมยิ้มมองคู่รักที่ทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ คนอย่างผู้จัดการคิมนี่ละที่ปราบคิมคิบอมให้อยู่หมัด ฝั่งหนึ่งก็สุขุมใจเย็นเหมือนสายน้ำแต่อีกฝั่งก็ร้อนเร็วปากไวแต่ก็ไม่มีซักครั้งที่จะโกรธกันได้นาน
“เดี๋ยวครับ!”
แทมินกำลังเตรียมกดลิฟต์ปิดแต่มีมือของใครอีกคนยื่นเข้ามาเพื่อขอร่วมทางโดยสารไปสู่ชั้นล่างด้วยกัน แทมินยืนหลบชิดมุมตามมรรยาทส่วนอีกคนก็ส่งยิ้มมาให้อย่างเคย
“แทมินนี่เอง วันนี้กลับเร็วนะ”
ผู้จัดการชางส่งเสียงทักทายมาก่อน ถ้าเป็นเวลาปกติแทมินคงยิ้มทักทายและตอบกลับไปบ้าง ร่างเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งโค้งหัวให้เบาๆนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่วันนี้เห็นผู้จัดการชางมาแค่คนเดียว เกิดความเงียบชั่วขณะเพราะไม่ว่าชางยองโดหรือแทมินก็ไม่กล้าแม้จะคุยกันอีก
“วันนี้แฟนมารับหรอ?”
“ฮะ”
ยองโดดูปวดใจอยู่ไม่น้อยแต่เพราะเขาเป็นคนเลือกที่จะปล่อยมือแทมินไปเองหากจะมานึกเสียดายตอนนี้ก็คงไม่ทัน
“เขาเป็นใคร รักเรากว่าพี่มากไหม?”
คำถามแบบนี้ทำเอาแทมินสะอึกอยู่ไม่น้อย จนต้องหันมาจ้องหน้ายองโดตรงๆ มันทั้งกดดันเมื่อห้องโดยสารสี่เหลี่ยมกล่องเล็กๆนี่ไม่มีทางหลีกหนีเลย
“เราไม่ได้คบเขาเพราะประชดพี่ใช่ไหม?”
“ทำไมเราต้องทำแบบนั้น”
“เพราะพี่รู้ว่าเราไม่มีทางชอบคนแบบนั้น คนที่ไม่มีอะไรเลย”
ไม่รู้ทำไมแทมินถึงหงุดหงิดถึงได้จ้องหน้ายองโดเขม็งข้อแรกแทมินไม่ชอบให้ใครก็ตามมาดูถูกความคิดตัวเองและข้อสองชางยองโดกำลังดูถูกชเวมินโฮ
“แล้วจะให้เราทำยังไง จะให้เรารักคนที่มีอะไรแบบพี่แต่ลับหลังแล้วทรยศเรางั้นหรอ”
“………………….”
“ต่อให้ชเวมินโฮจะไม่มีอะไรเลยแต่อย่างน้อยสิ่งที่เขามีก็มากกว่าพี่ เขารักเราไม่เหมือนพี่หรอก”
ชางยองโดเหมือนถูกตบหน้า แค่เขาจ้องเข้าไปในดวงตามุ่งมั่นของแทมินก็รู้อยู่แล้วว่าได้เสียอดีตคนรักไปตลอดกาล เขาโง่เองที่ปล่อยแทมินไปถ้ายังเลือกได้เขาจะกลับไปวันนั้นเขาจะไม่ใส่ใจคิมจองฮี เขาจะเดินเข้าไปกอดแทมินและพูดคำว่าขอโทษ เขามองร่างบางที่เดินอย่างเร่งรีบออกจากลิฟต์และมองผ่านประตูกระจกของบริษัทเขาเห็นแฟนใหม่ของแทมินยืนยิ้มอยู่ไกลๆ
“ชเวมินโฮ…อย่างนั้นสินะ”
“เป็นอะไรครับ?หน้าตาพี่ดูเครียดๆงานยุ่งรึปล่าว”
แทมินส่ายหน้าเล็กๆแต่มือของชายหนุ่มที่ตามประกบแถมยังบีบแก้มเขาจนปากยู่ พ่อหนุ่มชเวมินโฮยืนพิงมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เขายิ้มเมื่อเห็นแทมินเดินมาแต่ไกล ร่างเล็กไม่ได้ยิ้มตอบแต่เดินหน้าเครียดเข้ามาหาแทน
“นายมีแฟนอยู่แล้วหรือปล่าว?”
ชเวมินโฮเลิกคิ้วทำท่าคิดหนักให้คนสวยที่เครียดอยู่แล้วเครียดตามเข้าไปใหญ่ สองมือประกบแก้มนิ่มแล้วดึงให้มาชิดใบหน้าตัวเอง
“มีแล้วครับ”
แทมินทำหน้ายู่พยายามดึงสองมือของมินโฮให้ออกห่างตัวเอง แต่พ่อหนุ่มก็ดูจะดื้อเหลือเกินเขาแรงเยอะจนบังคับให้แทมินที่กำลังน้ำตาคลอสู้ไม่ได้
“อย่าบอกนะว่าที่พี่เครียดเพราะว่าผมมีแฟนแล้ว”
แม้จะดูเป็นการหลงตัวเองไปซักหน่อยแต่มันก็ดีกว่าไม่รู้ไม่ใช่หรอว่าร่างเล็กเครียดเรื่องอะไร หากเป็นเพราะเขาละก็ชายหนุ่มจะปรับปรุงตัวเสียเดี๋ยวนั้นเลย ไม่ยอมให้คนสวยน้ำตาคลอคิ้วขมวดเด็ดขาด
“พี่จ้องตาผมแล้วเห็นอะไรครับ?”
กว่าคนสวยจะยอมเชื่อฟังเขาต้องเกลี้ยกล่อมด้วยจูบหวานๆอยู่นาน จนอีกคนยอมเงยหน้ามองกันทั้งที่แก้มกลมๆก็แดงจนเหมือนลูกเชอรี่ พ่อหนุ่ม 16 น้ำทั้งมีเสน่ห์แล้วขยันทำให้เขินได้ทุกเวลาที่สำคัญเวลาจ้องตาเขาแทมินเห็นว่าดวงตาของชเวมินโฮกลมโต ตาของเขาสวยมากและตอนนี้มันทอประกายแสดงความจริงใจให้แทมินเห็นอย่างชัดเจน
“หะ…เห็น…มะ…ไม่รู้ซิ”
ร่างเล็กที่เรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่พูดจากุกกักจนเหมือนคนเมาจูบ แทมินจ้องมินโฮตั้งแต่หน้าผากโหนกแก้มดวงตาจมูกโด่งๆริมฝีปากและรวมทั้งใบหน้าเข้มๆนั่น ใจของแทมินเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งถูกเขาจ้องยิ่งวางตัวไม่ถูก
“พี่ไม่ได้เห็นแฟนผมหรอครับ ไหนลองจ้องอีกทีซิเมื่อกี้พี่ตั้งใจรึปล่าว”
แทมินเหมือนกลายเป็นเด็กไปเลยจริงๆเมื่อถูกเขาบังคับ ไม่….แทมินเต็มใจต่างหาก และเหมือนกับถูกหลอกเพราะยิ่งจ้องก็เหมือนว่าเขาจะยื่นริมฝีปากเข้ามาใกล้จนมันประกบติดกันอีกรอบ เขาจูบแทมินอีกแล้วคราวนี้มันหวานจนแทมินที่ชอบทานของหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้วร้อนจนเกือบละลายแทมินเหมือนสตอว์เบอรี่เคลือบช็อคโกขมๆต้องชิมรสบ่อยๆเพื่อให้ความขมหายไปที่สำคัญคุณน่าจะลองใช้ลิ้นเลียตอนที่มันถูกจุ่มลงในช็อคโกแล็ตใหม่ๆหรือถ้าคุณใจร้อนคุณก็ลองกัดมันซะเดี๋ยวนั้นเลย
“อื้อ~มินโฮ…”
คนสวยครางอ้อน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าแทมินเขินจนละลายได้ แล้วที่พวกเขากำลังจูบกันก็ใช่มีเขาแค่คู่เดียวยังมีพนักงานออฟฟิศอีกตั้งมากมายเดินกันพลุกพล่านและมินโฮคงลืมไปว่านี่เป็นหน้าบริษัทและถ้าข่าวที่เขายืนจูบแทมินอยู่แบบนี้รู้ถึงหูคีย์ละก็มีหวังเขาโดนคีย์แหกอกแน่ๆ
“ลีแทมิน ถ้าพี่ยังไม่มั่นใจว่าผมรักพี่จริงคืนนี้ผมยอมให้พี่พิสูจน์ก็ได้ตกลงไหม แล้วถ้าพี่โอเคก็กอดผมแน่นๆเลยบอกตามตรงถ้าที่นี่เป็นห้องผมพี่เสร็จผมไปแล้ว”
พ่อหนุ่มบอกถึงความปรารถนาที่มันเต็มตื้นอยู่ภายในให้แทมินได้รับรู้ ไม่รู้จูบกันอีท่าไหนละพ่อหนุ่ม 16 น้ำถึงได้รู้สึกตัวตื่นและอยากฟัดแฟนผู้ใหญ่ขึ้นมาแบบนั้น
“ไอ้บ้า!...”
แทมินทุบไหล่เขาเบาๆ ส่วนอีกมือก็รอรับหมวกกันน็อคและพร้อมกอดเอวหนุ่มนักบิดแน่นๆบอกตามตรงว่าแทมินกลัวเหลือเกินกับการเสี่ยงอันตรายโดยการซ้อนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แล้ววิ่งปาดซ้ายขวาบนถนนที่มีรถพลุกพล่านขนาดนี้ แต่ถ้าคนที่บังคับให้แทมินกอดเอวเขาอย่าปล่อยคือชเวมินโฮคนขับคนนี้ละก็ ไม่มีอะไรเลยที่แทมินต้องกลัว
“มินโฮนอกจากสีเหลืองแล้วฟ้ามีกี่สี?”
เสียงหวานตะโกนแข่งกับลมดังข้างๆหูและนั่นทำให้มินโฮหัวเราะ และเขาตั้งมั่นกับตัวเองไว้แล้วถ้าคืนนี้ปล่อยให้แทมินนอนสบายก็ไม่ชเวมินโฮพ่อนหนุ่ม 16 น้ำอีกต่อไป
“ถ้าอยากรู้เดี๋ยวผมบอกให้….แต่บอกไว้ก่อนนะครับว่าอย่างอแงหาว่าผมใจร้ายเด็ดขาด”
มินโฮมองแทมินผ่านกระจกรถไม่ต้องเดาก็รู้ว่าดวงหน้าหวานๆภายใต้หมวกกันน็อคมันจะแดงแค่ไหน มินโฮกอดกระชับมือแทมินแน่นเป็นสัญญาว่าจะไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด ขอบคุณความเหงาที่ทำให้ทั้งมินโฮและแทมินมาเจอกัน แทมินผู้ใหญ่ที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ชอบคนที่อายุเด็กกว่าเด็ดขาด…ก็อย่างที่บอก
ชเวมินโฮ เป็นข้อยกเว้น!
END
เหมือนเดิมนะ ถ้าอยากได้ uncut ของ 16 น้ำ ใส่หัวข้อเมล “ขอ NC16น้ำ” ส่งเมลมาที่ clashguitar@hotmail.com
(ไม่แนะนำให้ส่งขอพร้อมกันกับ สวนสวรรค์ เพราะมีแนวโน้มว่ายังไม่ส่งง่ายๆ (ประเด็นคือยังแต่งสวนสวรรค์ไม่เสร็จนะจ้ะ))
CRY .q
ความคิดเห็น