คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : SF :: Come back home
Come back home
Note :: ขออนุญาตไม่ส่ง CUT นะจ๊ะ อ่านแบบฟินๆไปเนอะ
ดวงตากลมปิดลงอย่างอ่อนล้า หลังจากที่ถูกชายหนุ่มร่างสูงร่วมรักตลอดทั้งคืน จวบจนกระทั่งรุ่งสางจึงจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มันเป็นแบบนี้มานานร่วมสัปดาห์ทุกคืนที่เป็นเหมือนเครื่องระบายอารมณ์ ชายหนุ่มร่างสูงจะกลับมาและระบายความใคร่ทั้งๆที่เขาเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าไปทำสิ่งใดหรือไปรู้จักกันมาแต่หนไหน ก็ปล่าวประโยชน์ ในเมื่อเขาไม่รู้จัก มีเพียงสิ่งเดียวที่ร่างสูงตอกย้ำให้เขาจดจำคือความแค้น
“แค่นี้มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่พ่อนายทำไว้กับฉัน”
ประโยคเดิมที่พูดหลังจากการร่วมรักและไม่ได้รับความกระจ่างแม้แต่น้อย ร่างเล็กนอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างเคย เขาถูกกักขังให้ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่ว่าจะอ้อนวอนร้องขอหรือพยายามหนี แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดหนาหนักเป็นเท่าตัว
หลังจากเสียงประตูปิดลงนั่นแสดงว่าคนใจร้ายได้จากไปแล้วทิ้งไว้เพียงกลิ่นคาวน่าสะอิดสะเอียนและความสมเพช ไม่มีสักครั้งที่ลีแทมินจะตื่นมาด้วยความสุขสดชื่น ยิ่งเจ็บปวดก็เหมือนยิ่งทำให้ใครอีกคนมีความสุข
เขาไม่บอกชื่อ เขาจับแทมินมาที่นี่กักขังและทำร้าย เขาบังคับให้ครางอย่างไร้ยางอาย เนื้อตัวที่เฝ้าถนุถนอมมาเป็นสิบๆปีถูกเขาบดขยี้ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในขณะที่แทมินเอาแต่ร้องไห้ เขาบอกว่าชอบเสียงกรีดร้องเจ็บปวดของแทมินเพราะมันเหมือนกับบาดแผลในใจของเขาเมื่อหลายปีก่อน
เสียงกรีดร้องร่ำไห้ดังระงมไปทั่วบ้านมันช่างเป็นค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาวและเจ็บปวด ชเวมินโฮจำมันได้ดี พ่อของเขาถูกชายแปลกหน้ายิง ลีซองยู เขาจำได้ว่ามันหัวเราะบ้าคลั่งเหมือนคนบ้า มันจับแม่และเขาในตอนนั้นยังเด็กอยู่มากมาโยนไว้กลางบ้านเขาร้องเรียกพ่อจนน้ำเสียงแหบแห้งไปหมด เขาคลานเพื่อจะไปช่วยเหลือผู้เป็นพ่อแต่กลับถูกเตะออกมา เสียงขู่ตะคอกและปืนจ่อมาทางเขา ชายใจร้ายตั้งใจจะยิงเขาให้ตาย แต่แม่คนเดียวกลับเข้ามาขวางอ้อนวอนร้องขอชีวิต มันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ย่ำยีศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงเท่าที่หมาตัวหนึ่งจะทำได้ มันลงมือข่มขืนแม่ของเขาต่อหน้าพ่อและตัวเขาเอง มินโฮเห็นพ่อของตัวเองกระเสือกกระสนพยายามจะช่วยเหลือแม่ พ่อถูกยิงซ้ำเข้าที่หัวไหล่ และกลางหลังสิ่งเดียวที่รับรู้คือ พ่อที่เป็นหัวหน้าครอบครัว และพ่อเพียงคนเดียวของเขาไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว เด็กชายวัยสิบขวบร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว แม้จะขยับเขยื้อนหรือหนีตามที่แม่บอก แขนขาก็ไม่มีแรงเลยซักนิด เสียงกรีดร้องของแม่เต็มไปด้วยความทรมานบาดลึกเต็มสองหู
“แกจะเป็นรายต่อไปไอ้หนู ฉันจะส่งแกไปอยู่กับพ่อของแก!!!”
ลีซองยูตวาดเสียงดังลั่น หันกระบอกปืนมาทางเขาเสียงปืนดังติดๆกันสามนัด พร้อมกับแม่ที่เอาร่างกายบอบช้ำของตนเองเข้ามาบังเขาเอาไว้ เสียงทุกอย่างเงียบเชียบมีเพียงเสียงหัวเราะดังๆด้วยความสะใจ ดวงตาฉายภาพกองเลือดและไฟที่กำลังโหมกระหน่ำ
“พวกแกทำงานประสาอะไรลูกชายฉันทั้งคนพวกแกยังตามกลับมาไม่ได้!!!”
เสียงตวาดพร้อมกับหนังสือพิมพ์ข่าวสารบ้านเมืองถูกขว้างใส่หน้าลูกน้องสามสี่คนที่พึ่งรายงานข่าวเรื่องการหายตัวไปของลูกชายคนเดียว บอดี้การ์ดตั้งหลายคนที่เขาจ้างมาเพื่อดูแลลีแทมิน แต่ไม่มีสักคนที่จะตามหาลูกชายเขาเจอ ไม่ว่าต้องพลิกแผ่นดินเกาหลีใต้หาเขาจะต้องตามหาลีแทมินให้ได้ ลีซองยูอดีตมาเฟียที่ผันตัวมาทำธุรกิจทางด้านโรงแรมแต่เบื้องหลังแล้วเงินบางส่วนยังได้มาโดยมิชอบและเขากำลังจะทำให้มันขาวสะอาดอยู่ในตอนนี้
“ถ้าตามหาลูกชายฉันไม่เจอพวกแกหน้าไหนก็อย่ากลับมา!!!!”
คำสั่งเฉียบขาด ต่อให้เขาจะวางมือจากการเป็นมาเฟียก็ใช่ว่าเขาจะไม่เอาจริง ข่าวการหายตัวไปของลูกชายถูกปิดเงียบร่วมสัปดาห์ หากเรื่องเหล่านี้แพร่งพรายออกไปก็จะทำให้เขาเกิดจุดอ่อนและถูกโจมตีได้ง่าย เขาไม่ระแวงใครเลยซักนิดเพราะศัตรูเก่าแก่เขาก็ฆ่ามันไปทั้งหมดเมื่อหลายสิบปีก่อน
“พวกมันคงรนกันน่าดูที่ลูกชายจู่ๆก็หายตัวไปราวกับล่องหน”
หนังสือพิมพ์หน้าแรกถูกมีดบางเฉียบปักกลางแผ่นมันพอดีกับใบหน้าของลีซองยู ชายหนุ่มหัวเราะร่าไม่แสดงอาการสะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น เขายกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มรวดเดียวหมดและหัวเราะราวกับคนบ้า
“ฉันรู้ว่าแกจะทำยังไงกับนักโทษต่อ แต่ฉันขอบอกเลยว่าคุณแทมินเขาไม่รู้เรื่องต่อให้แกทำร้ายเขาไปก็ปล่าวประโยชน์”
“ปล่าวประโยชน์ยังไงวะเพื่อน ยิ่งหัวใจของมันถูกกรีดทีละนิดๆและคนที่เป็นคนทำคือฉันเองไอ้ซองยูมันต้องอกแตกตายแล้ววันนั้นฉันจะเป็นคนตัดสินชะตาชีวิตของพวกมันด้วยมือฉันเอง”
แก้วบรั่นดีถูกกระแทกลงกับโต๊ะ คิมจงฮยอนไม่ได้โต้เถียงกับเพื่อนต่อเพราะยังไงเขารู้ว่าถ้ามินโฮลงมือทำแล้วจนกว่าจะสำเร็จเขาถึงจะวางมือ ส่วนเขาก็เป็นเพียงหมอและเป็นเพื่อนสนิทที่ถูกตามมาดูอาการของนักโทษในบ้านมินโฮ วันแรกที่เขาเห็นร่างเล็กนอนซมบนเตียงเขายังนึกโมโหเพื่อนสนิท จนกระทั่งได้รับรู้ถึงที่มาที่ไปเขาถึงช่วยอะไรลีแทมินไม่ได้นอกจากจะช่วยรักษาไม่ให้อาการเลวร้ายไปกว่านี้เท่านั้น
“แล้วแกจะเก็บเขาไว้นานเท่าไหร่?”
“ก็จนกว่าฉันจะเบื่อ เด็กนั่นลีลาดีเป็นบ้า ว่าแต่เด็กนั่นหายดีแล้วใช่ไหม”
“มินโฮแกทำกับเขาไว้มากขนาดนี้ไม่กลัวใจตัวเองหรือไง?”
มินโฮไม่ได้ตอบเอาแต่ยิ้ม ท้ายสุดเขาส่ายหัวเล็กน้อยยืนยันแทนคำพูด
“ไม่มีทาง!สิ่งเดียวที่ฉันกลัวคือล้างแค้นให้พ่อกับแม่ฉันไม่สำเร็จ แกเลิกพูดมากได้แล้วกลับไปซะ ฉันจะเข้าไปดูนักโทษซักหน่อย”
จงฮยอนเอ่ยลา สิ่งที่มินโฮแสดงอยู่นี้เหมือนเป็นกำแพงความรู้สึก เขาไม่เคยมีความรักยิ่งเรื่องหนุ่มสาวยิ่งเป็นไปไม่ได้แค่เพียงคู่นอนชั่วครั้งชั่วคราว แต่กับเด็กคนนี้คนที่นอนซมเป็นผักถูกเขารังแกไม่เว้นวันกลับกักขังไว้ราวกับลูกนกในกรง นี่หรือเขาเรียกความเกลียดชัง
“ไงคุณหนูมีแรงแล้วหรือไง?”
ร่างสูงยืนกอดอกพิงขอบประตู ดวงตาคมจ้องมองร่างบอบบางที่นั่งซมอยู่บนเตียงใบหน้าหวานที่ก่อนหน้านั้นมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างจนกระทั่งเสียงของชเวมินโฮดังขึ้นร่างงามถึงหันหน้ามามองด้วยความหวาดกลัว
“ยะ…อย่าทำ…”
ร่างบางถอยหนีชดชิดหัวเตียงด้วยความหวาดกลัว ตลอดหนึ่งสัปดาห์มานี้ไม่ชินเลยซักนิดที่มีชายหนุ่มร่างสูงคนนี้เข้ามาร่วมหลับนอนด้วย รอยยิ้มร้ายๆพร้อมกับร่างกายล่ำๆนั้นค่อยๆขยับเข้ามาใกล้จนกระทั่งประชิดตัวมือแกร่งคว้าเอาผ้าห่มที่ร่างบางใช้คลุมตัวดึงออกร่องรอยที่เกิดจากการร่วมรักรุนแรงยังไม่เคยจางหายมีแต่ทวีความรุนแรงหนำซ้ำยังย้ำรอยเดิมอยู่ทุกวัน
“มะ…ไม่”
ข้อแขนบางๆน่ากลัวเหลือเกินว่ามันจะหัก เพราะถูกใครอีกคนที่มีแรงมากกว่ากระชากเข้าหาตัว ชเวมินโฮไม่สนใจเสียงร้องไห้กลับกันเขาคิดว่ามันน่ารำคาญ บ่อยครั้งที่เขารุนแรงมากๆก็เพราะเสียงร้องไห้ของแทมินนี่แหละ
“จะหุบปากได้หรือยัง?”
เขาใช้สองแขนกักกันร่างบางไว้ใต้อาณัติ ผิวกายแต่งแต้มไปด้วยรอยช้ำและรอยรักประปรายแบบนั้นมันทำให้เขาอารมณ์ขึ้นอีกรอบและเขาคงไม่ปราณีหากจะคิดลงโทษนักโทษอย่างที่พูดจริงๆ
“หื้อออ…ปล่อยผมนะ…อ๊ะ!...อื้อ…อ๊ะ..อ๊ะ”
แล้วแทมินก็ต้องยอมศิโรราบไม่มีคราวไหนที่เอาชนะชเวมินโฮได้ต่อให้ไม่ยอมหรือปฏิเสธร่างกายก็จะกระทำตรงกันข้ามยอมมินโฮไปซะหมด แม้กระทั่งด้านล่างที่รับศึกหนักมาทั้งคืนยังร่ำร้องอยากได้บางอย่างเข้ามาเติมเต็ม
“ไม่เบื่อหรือไงร้องให้ฉันปล่อยทั้งๆที่รู้ว่ายังไงฉันก็ไม่ปล่อย ไม่ดีหรือไงได้ฉันสอนเรื่องเซ็กส์ให้เผื่อนายจะเอามันไปใช้หากินกับคนอื่น”
มือบางที่มินโฮชะล่าใจไม่กอบกุมไว้ตวัดขึ้นมาตบหน้าเขา ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ร่างบางกล้าตบหน้าเขาบทเรียนที่ผ่านมาไม่เคยจำทั้งที่รู้ว่าการที่ทำให้ร่างกายเขาแจ็บแม้แต่น้อยลีแทมินจะโดนอะไรบ้าง
“นายคงยังไม่จำซินะว่าทำฉันเจ็บแล้วจะเจออะไรบ้าง!”
มินโฮตวาด แต่แทมินไม่กลัวอีกต่อไปแล้วอย่างมากถ้าหาที่ลงไม่ได้มินโฮก็ต้องลงกับร่างกายเขาอยู่ดี จะเป็นอะไรซะหากมันจะสกปรกเพิ่มอีกซักหน่อยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาก็ถูกทำแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแววตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวของแทมินมันทำให้มินโฮหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“ดี! ถ้าบทลงโทษของฉันมันน้อยไปแล้วมันไม่ทำให้คนอย่างนายจดจำเห็นทีฉันจะต้องทำให้นายรู้ไว้ซะบ้าง”
มินโฮกระชากแขนแทมินลุกขึ้นทั้งที่ร่างกายไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้าปกปิด เขากึ่งจูงกึ่งลากคนที่ไม่มีแม้แรงจะขัดขืนลงมาตามชั้นของบันได เสียงร้องขอความเมตตาดังตลอดทางเดินแต่กับผู้ชายโหดเหี้ยมคนนี้แล้วเสียงร้องขอความช่วยเหลือเมื่อหลายปีก่อนมันดังกว่ามากนัก 15 ปีที่เขาทนทรมานกับฝันร้ายบาดแผลที่ลีซองยูแต่งแต้มให้เด็กน้อยซึ่งตอนนั้นวัยเพียงสิบขวบเขาต้องทนเห็นผู้เป็นพ่อและแม่ถูกทรมานและฆ่าไปต่อหน้าต่อตา แม้จะอ้อนวอนขอความเมตตาจากชายใจร้ายสิ่งที่ได้รับคือความสูญเสีย ชเวมินโฮทายาทคนเดียวของตระกูลชเวรอดมาได้อย่างหวุดหวิดเขาถูกยิงเข้าที่หัวไหล่ก่อนที่แม่จะพาร่างกายปวกเปียกของตนเองมารับกระสุนแทนเขา พวกนั้นเข้าใจว่าเขาตายแล้วต่อให้ไม่ตายเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำเผาไหม้ทุกอย่างให้วอดวายมันจะต้องค่อยๆกลืนกินครอบครัวของเขาเข้าไปทีละนิด
“ปล่อยผม!!!!”
ร่างบางถูกเหวี่ยงมากลางบ้าน ชายฉกรรจ์หลายสิบคนต่างยืนเรียงแถวมองดูนายของตนเองทำร้ายผู้อื่นโดยมิอาจห้ามปราม
“ถ้าลีซองยูรู้ว่าลูกชายคนเดียวที่ตัวเองเลี้ยงด้วยความถนุถนอมจะโดนผู้ชายเกือบสิบคนรุมโทรมละก็พ่อนายคงดีใจน่าดู”
ชเวมินโฮเหมือนพญามัจจุราชที่ตัดสินให้ลีแทมินเป็นแบบไหนต้องเป็นแบบนั้น ถ้าให้แทมินตายก็ต้องเดี๋ยวนั้นไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง
“ฉันยกคุณหนูนี่ให้พวกแก เอาไปทำยังไงก็ได้หรือจะส่งขายซ่องก็ดี เสร็จแล้วอย่าลืมถ่ายรูปมุมดีๆส่งกลับมาให้ฉัน!”
ลีแทมินแสนจะสมเพชชีวิตตัวเองไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่กล้าช่วย เพราะอะไรชายหนุ่มร่างสูงที่หัวเราะบ้าคลั่งอยู่นี้ถึงอยากทำร้ายเขานักแค่นี้ไม่พอหรือไงหรือจะต้องให้ชีวิตนี้มันสกปรกมากขึ้นไปอีก
“เอาเด็กนี่ไปให้พ้น!!!”
เขาตวาดเป็นครั้งที่สอง เหล่าคนสนิทต่างเข้ามาพยุงร่างกายของคุณหนูน้อย ไม่น่าเชื่อว่าอาทิตย์ก่อนคุณหนูคนนี้งดงามแม้แต่พวกเขาที่ถูกมอบหน้าที่ให้ไปลักพาตัวยังนึกว่าเป็นเด็กผู้หญิงแต่หลังจากนั้นนายท่านก็ลงโทษแต่ละวันได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องขอชีวิตแม้กระทั่งพวกเหล่าคนสนิทตัวโตๆยังทนฟังเสียงพวกนี้แทบไม่ได้
“นายท่านหยุดเดี๋ยวนี้นะคะ!”
“ลี่อิน”
“ปล่อยคุณเขาเถอะคะ ถือว่าป้าขอร้อง”
“แต่ลี่อินเด็กนี่….”
“แต่สิ่งที่นายท่านทำแค่นี้ก็พอแล้วนะคะ ขอร้องละคะถือว่าเห็นแก่ป้าเถอะคะ”
ในชีวิตชเวมินโฮไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ใคร แต่กับจางลี่อินคนที่เป็นคนติดตามของแม่พาเขาหนีมา ลี่อินเลี้ยงดูมินโฮเหมือนลูกจนกระทั่งมาเฟียใหญ่ที่จีนแผ่นดินใหญ่มาพบเข้าเกิดจากความเอ็นดูและช่วยส่งเสียเลี้ยงดูจนกระทั่งเขาเติบโตและมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่
มินโฮหัวเสียเขาระเบิดอารมณ์ลูกใหญ่ จนข้าวของกระจัดกระจายจางลี่อินไม่ได้ต่อว่านายท่านของเธอ เธอรู้ว่าชเวมินโฮถูกเลี้ยงมาแบบนี้พ่อบุญธรรมรักและตามใจมินโฮมากสอนการต่อสู้ให้ทุกอย่าง อย่างที่มาเฟียควรจะเป็นและมินโฮก็เป็นแบบนั้นเขาแข็งแกร่งและไม่เกรงกลัวผู้ใด
“โถคุณขา…ดูซิช้ำทั้งตัวขนาดนี้”
ร่างบางที่ถูกประคองขึ้นมาบนห้องเหมือนเดิมกำลังถูกลี่อินค่อยๆใส่ยาทำแผลให้ ยิ่งรอยช้ำทั่วร่างกายยิ่งทำให้เธอตกใจ รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นนักโทษและรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกชายของคนที่ทำร้ายครอบครัวของชเวมินโฮ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะห้ามปรามเมื่อสิ่งที่มินโฮทำนั้นมันผิด
“ผมทำอะไรให้เขาครับ….ทำไมเขาถึง…”
“โถ…คุณหนู ป้าไม่สมควรช่วยคุณด้วยซ้ำ แต่คุณไม่รู้ไม่เห็นไม่เกี่ยวข้องอะไรทั้งสิ้นป้าอดไม่ได้หรอกคะ”
“ทุกอย่างมันเกิดจากพ่อของผมใช่มั้ยครับ”
ลี่อินไม่ตอบแต่พยักหน้าให้ แทมินเข้าใจทุกอย่างแล้วคนที่เอาความแค้นทั้งหมดมาลงที่เขาก็เพราะว่าแทมินเป็นลูกชายของลีซองยู และสิ่งที่มินโฮกำลังเริ่มต้นทำก็คือแก้แค้นให้พ่อของเขาเจ็บปวด แต่ใครจะไปรู้ว่าคนที่เจ็บปวดคือตัวลีแทมินต่างหาก
หลังจากกล่าวขอบคุณทั้งยารักษาและอาหารที่ไม่ตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า แทมินก็กลับมานั่งบนเตียงเช่นเคย แสงสีส้มค่อยๆจางลงจนอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าความมืดจะมาเยือนและเมื่อนั้นคนใจร้ายก็จะกลับมา เขาจะทำแบบเดิมและต่อว่าแทมิน ตัวเขาก็ได้แต่อดทนสักวันชเวมินโฮจะต้องปล่อยเขาไป
“อื้ออ…อื้อ”
เสียงครางเบาๆเมื่อความเปียกแฉะสัมผัสกับร่างกาย พิษไข้ที่ยังไม่หายดีกลับทำให้ร่างกายร้อนรุ่มขึ้นไปอีก แทมินไม่ใช่คนขี้เซาเพียงแค่สัมผัสทั่วเนื้อตัวนี้ก็บอกได้อย่างดีว่า
เขากลับมาแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แกคงอยากรู้ใช่ไหม…ว่าลูกชายของแกอยู่ที่ไหน”
“มันเป็นใคร!!!!!!”
รูปถ่ายหลายใบในซองกระดาษสีน้ำตาลถูกฉีกทิ้งไม่มีชิ้นดี ไม่รู้ตัวคนส่งไม่รู้อะไรเลยนอกจากรูปถ่ายเปลือยของลูกชายของเขาที่ถูกทำแบบนั้น คนเป็นพ่อแสนเดือดแค้นไม่รู้ว่าจะไปหาคนผิดมาลงโทษได้จากไหน
Rrrrrrrrrr
“หวังว่าคุณจะได้รับของขวัญที่ผมส่งให้แล้วนะครับท่านประธานลีซองยู”
อีกคนหนึ่งกุมโทรศัพท์ไว้แน่นโมโหจนเลือดขึ้นหน้าไม่สามารถรู้ได้เลยว่าสายปริศนานี้ต่อมาจากที่ใด
“แก!!!แกเป็นใคร!!?”
“ผมจะเป็นใครไม่สำคัญ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับยังไงซะลูกชายของท่านประธานยังอยู่ให้ผมทรมานได้อีกนาน”
“ไอ้หนู..แกไม่รู้หรือไงว่ากำลังเล่นกับใครอยู่”
มินโฮหัวเราะ เขารู้จักดีรู้จักลีซองยูดียิ่งกว่าใคร ฆาตกรที่ฆ่าได้แม้กระทั่งผู้หญิงและเด็กไม่มีทางสู้ แต่เสียดายที่เขามันดวงแข็งลูกปืนแค่นั้นทำอะไรเขาไม่ได้นอกจากทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้เตือนใจ
“รู้สิครับ แต่ไม่ต้องห่วงผมจะไปพบท่านประธานด้วยตัวเองเมื่อถึงวันนั้นเตรียมใจเอาไว้เถอะครับ”
สิ้นเสียงหัวเราะจากปลายสาย ลีซองยูกำหมัดแน่นเขาขว้างโทรศัพท์ลงกับพื้น มันแตกกระจายจนไม่เหลือชิ้นดี ชายวัยกลางคนทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟา ไหนจะเครียดเรื่องตำแหน่งทางการเมืองบัดนี้หนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างลี่หยางหลงที่เป็นคู่แข่งตัวฉกาจกำลังลงสมัครรับเลือกตั้งทางการเมือง หากข่าวลูกชายเพียงคนเดียวถูกลักพาตัวไปแพร่ออกไปเขาจะถูกโจมตีจากกองทัพสื่อ สิ่งที่ทุ่มเทมาตั้งแต่ต้นจะสูญปล่าว
เป็นอีกครั้งที่ต้องตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเหนื่อยล้า ไม่กล้าแม้กระทั่งจะก้มมองผิวเนื้อของตนเอง รอยช้ำตามลำตัวบางส่วนมันเริ่มเปลี่ยนจากเขียวเป็นม่วง ไหนจะรอยรักสีสดที่ติดตรึงอยู่บนเนื้อขาวๆยิ่งนึกถึงยิ่งรู้สึกยิ่งเจ็บปวดใจ กลิ่นคราบใคร่ยังกระจายคละคลุ้งทั่วห้อง แทมินไม่กล้าขยับตัวแม้จะลุกขึ้นมานานแล้วก็ตาม ดีแค่ไหนแล้วที่มินโฮยังปราณีไม่ทำให้เขาทรมานและสกปรกมากกว่านี้อีก หน้าต่างเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ได้มองแล้วรู้สึกอิสระ อยากจะโบยบินได้เหมือนนกจะได้หนีออกจากกรงทองนี่ไวๆ ชีวิตถูกเปรียบเสมือนสัตว์เลี้ยงเจ้านายนำอาหารมาให้เช้าเย็นมีเสื้อผ้าสะอาดที่หยิบยื่นให้ แต่ของตอบแทนช่างแพงเหลือหลาย มันคือการแลกเซ็กส์ไปวันๆเป็นที่ระบายของชเวมินโฮ เขาไม่เคยสนไม่เคยถามถ้ามินโฮต้องการเดี๋ยวนั้นก็ต้องเดี๋ยวนั้น
ถาดอาหารถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะเล็กๆเช่นเคย หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแทมินต้องทนทานอาหารพวกนั้น เพราะถ้าไม่กินตอนนี้อาจไม่มีโอกาสกินอีกเลยก็ได้ เขารู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ชเวมินโฮโมโห อารมณ์เปรียบเสมือนพายุขนาดใหญ่เมื่อใดก็ตามที่พายุนั้นเกิดขึ้นมันจะทำลายทุกสิ่งอย่าง มินโฮไม่เคยมีความปราณี ข้อนี้แทมินรู้ดี
“คิดว่าจะไม่มีแรงลุกขึ้นมาแล้วซะอีก”
ร่างบางที่กำลังนั่งทานข้าวเพลินๆเผลอทำช้อนหล่น ดวงตากลมจ้องมองบุรุษในคราบซาตานด้วยความหวาดกลัว มาดนิ่งๆแบบนั้นแหละคือชเวมินโฮผู้ร้ายกาจ
“ก็ดี…หัดอาบน้ำซะบ้าง รู้มั้ยว่ากลิ่นคาวของนายมันน่าขยะแขยงแค่ไหน”
เขาพูดนิ่งๆและเดินมานั่งบนโซฟาตรงข้ามกับแทมิน “ยะ…อย่าทำ…” เพราะรู้ว่าเข้ามาแบบนี้สิ่งเดียวที่มินโฮจะทำคืออะไร ร้องขอทั้งที่ไม่รู้ว่าขอไปแล้วจะได้รับอะไรกลับมา
“ให้ตายซิ…นายมันโง่จริงๆคุณหนูลี ก็รู้ๆอยู่ว่าฉันไม่ปล่อยก็ยังขออยู่ได้ เอาแบบนี้ไหมถ้าวันนี้ทำถูกใจฉัน ฉันจะปล่อยให้นายออกไปข้างนอกบ้าง แต่ถ้าไม่…ก็นอนจมคราบน้ำของฉันในนี้แหละ”
ร่างบางเม้มปากแน่น ทางไหนก็ไม่อยากได้ทั้งนั้นเซ็กส์ของมินโฮทั้งรุนแรงและเลือดเย็น เขาทำเหมือนแทมินไม่มีชีวิต
“ไม่…ผม…ไม่…ไม่ทำ”
แทมินพูดเสียงตะกุกตะกัก ยิ่งแทมินหวาดกลัวมินโฮยิ่งหัวเราะดังเท่านั้น ดวงตาคมของผู้เหนือกว่าจ้องมองร่างเล็ก ยิ่งแทมินหวาดกลัวก็เท่าไหร่มันก็ยิ่งเหมือนเขาเมื่อตอนนั้น ต้อนให้จนมุมสุดท้ายก็ฆ่า แต่อย่างลีแทมินให้ตายง่ายๆก็ดูจะง่ายไปเสียหน่อยสู้อยู่ให้เขาทรมานเล่นเอาไว้เป็นข้อต่อรองกับลีซองยู และหลังจากนั้นเขาจะนั่งมองความพินาศของครอบครัวนี้อย่างช้าๆ
มินโฮเหมือนคนบ้าเซ็กส์แต่กลับเป็นเฉพาะกับลีแทมิน แค่ได้เห็นผิวเนื้อขาวๆที่แต่งแต้มไปด้วยรอยรักมันก็น่าทำให้ผิวนั้นช้ำคามือเสียจริง เพียงแค่ได้เห็นร่างบางตัวสั่นงกๆด้วยความหวาดกลัวส่วนล่างก็ปวดหนึบ และแทมินที่กำลังแสดงสีหน้าท่าทางหวาดกลัวนั้นมันช่างเชื่องช้าไม่ทันใจจนต้องกระชากร่างบางเข้ามาใกล้เสียเอง
“ใส่ทำไมให้เปลืองชุด ทีหลังเสื้อผ้าพวกนี้ไม่ต้องใส่นอนเปลือยบนนี้รอฉันก็พอ”
ไม่ว่าแทมินจะไปก่อนกี่ครั้งต่อกี่ครั้งสุดท้ายถ้ามินโฮยังไม่พอเซ็กส์ครั้งนี้ก็ต้องกลับมาเริ่มใหม่เสมอ
“เอ้า…คุณหนู นี่มันเก้าอี้ชั้นพิเศษเลยนะ นั่งให้มันดีๆหน่อย”
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณมินโฮ” เป็นครั้งแรกที่แทมินกล้าเอ่ยปากเรียกชื่อร่างสูงตรงๆ มินโฮส่งเสียงครางฮึมในลำคอ เขาเงียบและรอฟังว่าร่างเล็กจะพูดอะไรต่อ
“ถ้าครอบครัวผมทำอะไรผิดต่อคุณ ผมขอโทษด้วยนะครับ ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย”
มินโฮแค่นยิ้ม คำว่ายกโทษไม่เคยมีอยู่ในหัวของเขา เขาจับปลายคางของคนที่ฟุบอยู่กับอกเงยขึ้น ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวาน ใบหน้าของแทมินไม่เคยสดใสเต็มไปด้วยความทุกข์แสนสาหัส นั่นแหละคือสิ่งที่เขาอยากให้เป็น
“คิดว่าฉันจะยกโทษให้พ่อเลวๆของนายหรือไง หืม? ลีแทมิน”
เพราะไม่มีใครรับรู้ความเจ็บปวดของชเวมินโฮ ไม่มีใครรู้ว่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไร้ครอบครัวมานานมันเป็นยังไง เขาไม่เคยลืมความแค้นครั้งนี้ เขาถึงได้กลับมาเพื่อล้างแค้นลีซองยู
“ผมขอโทษ” แทมินไม่รู้ว่าผู้ชายที่มีรอยแผลบนไหล่ข้างซ้ายนี้มีความทรงจำที่เจ็บปวดอย่างไร ดวงตาของมินโฮผู้มุ่งเอาชนะ มีแต่ความเคียดแค้น ในเมื่อแทมินยอมเป็นนักโทษให้เขาลงโทษอยู่ทุกวันนี้นี่ก็ควรจะพอได้แล้ว
“หุบปาก!....ในเมื่อนายไม่รู้อะไร พ่อนายมันเลวทำร้ายได้แม้กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้ ตลอดชีวิตฉันเหมือนหมาจนตรอก จนในที่สุดฉันกลับมา ซองยูมันคงไม่รู้ละสิว่าคนอย่างฉันกำลังจะเล่นงานมัน”
“ได้โปรดลงที่ผมให้หมดไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดแค่ไหนผมขอรับมันไว้เอง”
มินโฮแค่นยิ้ม ในเมื่ออยากได้ความเจ็บปวดในเมื่ออยากได้ความแค้นเขาก็สนองให้
“ลุกไม่ได้ก็อย่ามาโทษฉันแล้วกันลีแทมิน”
เกมส์รักเริ่มขึ้นอีกรอบโดยมีความแค้นเป็นเดิมพัน ไม่มีแม้กระทั่งเสียงกรีดร้องเหมือนเช่นเคย มีแค่เสียงครางเอาใจและตามใจมินโฮทุกอย่าง
“ทำไมแกไม่ตอบฉันหา!!!!ลีแทมิน!!!!!”
เสียงตวาดนับครั้งไม่ถ้วน มันเป็นแบบนี้มาเกือบเดือนตั้งแต่วันที่ลีแทมินถูกคนใจร้ายปล่อยตัว การที่แทมินได้รับการปล่อยตัวง่ายๆก็เหมือนกับตอนที่ถูกจับ ครั้งนี้ก็เหมือนกันมินโฮไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งเอ่ยลา เขาเย็นชาและใจร้าย แทมินลงจากรถหรูติดฟิล์มดำทั้งคัน เขาควรจะดีใจเมื่อรถของชเวมินโฮขับออกไปแล้ว อิสรภาพที่เขาโหยมาตลอด เคยร้องขออยู่บ่อยๆเพื่อให้มินโฮยอมเห็นใจและปล่อยเขาออกมา
บ้านที่คุ้นเคยกับคนรับใช้และคนติดตามมากเป็นเท่าตัว พ่อที่ยุ่งอยู่กับงานเขาเห็นตั้งแต่เล็กจนโตแทมินเห็นจนชินตา แม่ที่พ่อไม่เคยพูดถึงทิ้งเขาไปตั้งแต่เด็ก
“แกไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆลีแทมิน!”
เสียงพ่อตะโกนไล่หลัง อีกสองวันข้างหน้าจะเป็นวันเลือกตั้งประธานาธิบดี ลีซองยูหวังกับผลสำเร็จครั้งนี้ไว้มาก แต่คะแนนของคู่แข่งไฟแรงก็ตามกันมาติดๆ หนังสือพิมพ์ลงรูปของคู่แข่งพรรคตรงกันข้ามเขามาดเข้มรูปหล่ออายุยังน้อยและที่สำคัญอนาคตไกล แต่รอยยิ้มในรูปนี้ช่างแตกต่างกับตัวจริงเสียเหลือเกิน ลี่หยางหลงหรือชเวมินโฮคือว่าที่ผู้สมัครของพรรคหมายเลขสอง
ปลายนิ้วลูบกระดาษพิมพ์สีนี้อย่างโหยหา เขาควรจะเกลียดชเวมินโฮในเมื่อผู้ชายคนนี้ทำอะไรไม่ดีไว้ตั้งมากมาย
“ฮึก….ฮึก….”
ร่างเล็กนอนขดตัวกลมบนที่นอน สองแขนโอบร่างกายสั่นเทาของตัวเองเอาไว้ มินโฮแก้แค้นได้สำเร็จในเมื่อตอนนี้ไม่ใช่แค่ลีซองยูที่เจ็บปวดแต่เป็นลีแทมินด้วยต่างหาก ผิวกายเนียนละเอียดกลับมาสดใสเหมือนเดิมไม่มีรอยรักให้เห็นประปรายเหมือนเคย กลางคืนก็นอนโดยไม่ผวาเหมือนเช่นทุกคืน และไม่ต้องเป็นนักโทษที่ถูกกักขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม
“คุณมินโฮ….”
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกจากดวงตาเศร้าสร้อย บาดแผลที่มินโฮทิ้งไว้ให้มันเจ็บยิ่งกว่าเป็นเท่าตัว
“อีกสองวันจะถึงวันเลือกตั้งแกยังมีหน้ามาชวนฉันดื่ม”
จงฮยอนลอบมองเพื่อนรัก ที่นั่งซดเหล้าอย่างไม่เกรงใจ โชคดีที่ค่ำนี้เขาว่าง คุณหมอที่งานยุ่งทั้งสัปดาห์จึงมีเวลาปลีกตัวจากโรงพยาบาลมานั่งเฝ้าเพื่อนรักที่ป่วยเป็นไข้ใจแทน
“อย่าพูดมากน่า อยากให้ฉันปิดโรงพยาบาลของแกรึไง”
“ครับๆ ไม่พูดมาก เก่งจริงพ่อคุณ”
อย่างว่า อารมณ์ของมินโฮตอนนี้ไม่น่าจะขำด้วยซักเท่าไหร่ ปืนที่วางอยู่บนโต๊ะถูกชักขึ้นมาเล็งหัวเพื่อนสนิทอย่างหยอกล้อ แม้มินโฮจะแกล้งแบบนี้อยู่บ่อยๆอย่างไรก็ไม่ชินเสียที
“แกลืมไปแล้วหรือไง ว่าฉันเป็นมาเฟีย”
จงฮยอนยิ้มเจื่อนๆ เขาพอจะรู้อาการของมินโฮ เพราะฉะนั้นหากพูดอะไรขัดใจอีกมินโฮอาจจะเอาจริงขึ้นมาก็ได้ แล้วก็เป็นจงฮยอนที่ยกแก้วน้ำขึ้นมาเป็นเชิงยอมแพ้
“พรุ่งนี้ฉันจะเยี่ยมลีซองยูซักหน่อย”
“ไปเยี่ยมหรือคิดถึงใคร?”
ความเป็นเพื่อนกันมานานคงไม่ต้องเดาให้ยากบ้านของลีซองยูจะมีใครไปได้ถ้าไม่ใช่นักโทษที่มินโฮพึ่งปล่อยตัวออกไปเมื่อเดือนก่อน เพราะมินโฮเย็นชาปิดกั้นหัวใจตัวเองมานานจึงไม่รู้ว่าเริ่มหลงรักลีแทมินเข้าไปทีละนิด แม้หัวใจจะเหี้ยมโหดเพราะถูกกล่อมเกลามาแบบนั้นแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะรักใครไม่เป็นเอาซะเลย
“ไอ้หมอ”
“ถ้าแกอยากจะฆ่าฉันเพราะฉันพูดถึงเด็กคนนั้นละก็ เชิญเลย ฉันชินกับคำขู่ของแกซะแล้วละ ฉันว่าแกกำลังโกหกตัวเองจะบอกอะไรให้นะเพื่อนคนทำผิดก็ส่วนคนทำผิดส่วนคนรักน่ะมันอีกคนแกจะเหมารวมเขาไม่ได้ แล้วฉันก็รู้ว่าแกไม่ใช่แค่โกรธแต่แกน่ะ ทั้งรักทั้งหลงนักโทษของแกเองแล้ววะ อ้อ…ก่อนแก้วสุดท้ายจะหมดช่วยกรุณาเอาไอ้ปืนนี้ออกจากหัวฉันด้วย” มินโฮยอมลดปืนลงแต่โดยดี เขาแค่นยิ้มไม่นึกเลยจริงๆว่าสิ่งที่คิมจงฮยอนพูดมาจะถูกทุกอย่าง เขากลับไปที่ห้องเก่าที่เคยมีร่างเล็กถูกจองจำไว้ ภาพใบหน้าและร่างกายสั่นเทารวมถึงกลิ่นคาวที่เขารังเกียจ บัดนี้มันไม่มีอีกแล้วห้องนั้นว่างปล่าว
“ฉันปล่อยนายไปทำไมนะลีแทมิน”
“ท่านครับ คุณหยางหลงขอเข้าพบครับ”
ลีซองยูวางหนังสือพิมพ์ที่พึ่งถูกเปิดไปได้แค่ไม่กี่หน้า เรื่องที่ทำให้เขาอารมณ์เสียในเช้านี้นอกจากเรื่องลูกชายเพียงคนเดียวแล้วก็เห็นจะเป็นเรื่องคะแนนความนิยมทางการเมืองที่พรรคของเขายังเป็นรองลี่หยางหลงอยู่มากโข ทั้งข่าวที่พูดถึงแนวโน้มที่หยางหลงอาจจะได้เป็นประธานาธิบดีคนใหม่ของเกาหลีใต้ สำนักข่าวต่างพูดถึงฝีมือและความสามารถของเด็กรุ่นใหม่ที่กำลังเทียบชั้นคนมากฝีมืออย่างพรรคหมายเลขหนึ่ง
“ตลกตายละถ้าให้ไอ้เด็กลูกครึ่งจีนนั้นเข้ามาปกครองประเทศ”
ซองยูพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าพบได้
“สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งครับ ท่านประธาน”
ชายหนุ่มถือกระเช้าของขวัญที่ตั้งใจนำมามอบให้ลีซองยู สายตาเฉียบคมยังจ้องมองหน้าลีซองยู เขาไม่เคยลืมเรื่องราวในอดีตและลีซองยูก็ไม่เคยรู้ว่าอดีตที่เคยทำลายด้วยน้ำมือตนเองบัดนี้กำลังยืนยิ้มเยาะอยู่ตรงหน้า
“นึกไม่ถึงว่าคุณลี่หยางหลงจะมาเยี่ยมถึงที่บ้าน เชิญนั่งก่อน”
“ด้วยความยินดีครับ”
มินโฮโค้งตัวตามมรรยาท ในใจนึกยิ้มเยาะชายแก่ตรงหน้าเหลือเกิน อีกไม่นานกรรมเก่าก็จะตามทันโดยมีผู้พิพากษาคือเขาเอง
“ไม่ต้องตามซักวันได้ไหม ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
เสียงหวานว่าด้วยความหงุดหงิดเมื่อเช้าวันนี้เขาตั้งใจจะไปเลือกซื้อหนังสือดีๆซักเล่มที่ห้างสรรพสินค้า แต่เหล่าบอดี้การ์ดที่ซองยูสั่งให้ตามไปเฝ้าเขาก็ติดตามไปด้วยหลายคนเหลือเกิน เห็นแบบนี้แล้วมันน่าเบื่อชะมัด แทมินไม่อยากเป็นเป้าสายตาของใครและแทมินก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้าง
เช้าวันนี้ตระกูลลีมีแขกมาเยี่ยม และแทมินก็หันไปสบตาเข้าพอดีถึงได้รู้ว่าใครเป็นคนมาหาถึงที่นี่
“ชเวมินโฮ”
ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ ผู้ชายชุดสูทมาดเท่กำลังนั่งจิบน้ำชากับพ่อของเขา ทั้งที่อยากหลบหนีสายตาคมนั้นให้พ้นๆแต่ลีซองยูกลับเรียกเข้าไปนั่งด้วยกัน การแสดงของชเวมินโฮช่างน่าเหลือเชื่อ พ่อของเขาคือเป้าหมายหลักและเป้าหมายเดียวที่มินโฮต้องการ ความหวาดกลัวเริ่มกลับเข้ามาดังเดิม ภายใต้รอยยิ้มอบอุ่นนั้นผู้ชายคนนี้คือซาตาน เขาไม่ปราณีใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้อยากจะด่าทอต่อว่าให้เขาหายไปซะแต่ร่างเล็กกลับเงียบไว้ ต้องทำเป็นว่าไม่เคยรู้จัก….และไม่เคยพบเห็น
“นี่ลูกชายของฉันลีแทมิน”
ชเวมินโฮส่งยิ้มให้ก่อน แทมินแสร้งยิ้มไปตามมรรยาทแต่ก็ยังไม่เข้าใจการแสดงของร่างสูง ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรกันแน่
“สวัสดีครับคุณหนู”
เพราะคำนี้ทำให้แทมินขนลุกไปทั่วร่างกาย น้ำเสียงแบบนี้มักจะทำให้เขานึกถึง…….
“ส….สวัสดีครับ…”
“ผมลี่หยางหลง คุณหนูคงจะรู้จักผมดี” คำพูดของมินโฮดูเป็นกันเองแต่สำหรับแทมินแล้วมันหมายความว่าแทมินถูกมินโฮรู้จักมาทุกซอกทุกมุม เพียงแค่เขาเอ่ยปากบอกพ่อเรื่องทุกอย่างก็จะจบ ผู้ชายคนนี้ก็จะหายออกไปจากชีวิตของเขาในทันที
ดวงตาคมที่เอาแต่จ้องมองมันทำให้แทมินอึดอัดไปหมด หากจะลุกออกไปตอนนี้ก็กลัวจะเสียมรรยาทนอกจากทนนั่งฟังลีซองยูและชเวมินโฮคุยกันในเรื่องการเมืองทั่วไป
“วันนี้ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”
“คุณหยางหลง หวังว่าวันข้างหน้าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่ว่าผมหรือคุณจะได้ตำแหน่งผมยินดีสนับสนุนคนรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างคุณ”
มินโฮยิ้ม เขาโค้งหัวเป็นเชิงขอบคุณ “แน่นอนครับท่านประทาน ในอนาคตเราต้องได้ร่วมธุรกิจกันแน่นอน”
“คุณหยางหลง”
ร่างเล็กวิ่งมาดักได้ทันก่อนที่ชายหนุ่มจะขึ้นรถหรูไปก่อน ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคำถามมากมาย คนอย่างชเวมินโฮถ้ามาเหยียบถึงที่นี่แล้วเขาไม่ได้มาดีแน่นอน
“คุณหนูมีอะไรหรือปล่าวครับ?”
ทันทีที่พูดจบร่างเล็กก็ถูกดึงตัวมาชนกับประตูรถ แค่สบสายตามินโฮก็เดาออกซะแล้วว่าแทมินคิดอะไรอยู่
“ถ้าคิดว่าจะเรียกคนของนายออกมาช่วยละก็….คิดผิดแล้วละครับคุณหนู ว่าแต่คุณวิ่งมาหาผมเนี่ยมีอะไรหรอ…หรือว่าคิดถึงผมจนอยาก”
มือหนาไล่ต่ำลงไปตามแนวกระดุมเสื้อจงใจเน้นหนักบริเวณเป้ากางเกง เขาคลึงมันเล่นจนรู้สึกได้ว่าร่างเล็กเริ่มหน้าแดง
“แก….”
มินโฮจงใจเลียริมฝีปากแดงๆนั้นเพื่อยั่วให้ร่างเล็กโมโห เพียงแค่สัมผัสแค่นี้แทมินดูจะมีความรู้สึกไวเสียเหลือเกิน แบบนี้ที่เขาเอาไปเทรนตั้งหนึ่งเดือนก็ไม่สูญปล่าว
“เลว…”
มินโฮแค่นยิ้ม เขาจับคางมนเชยขึ้นจนใบหน้าของแทมินแนบชิดกับใบหน้าของเขา “ใช่…คนอย่างฉันมันเลว แต่พ่อของนายเลวกว่าฉันเป็นร้อยเท่า หึๆ กลับมายังไม่ทันไร ได้ข่าวว่าพ่อนายคิดจะจับนายหมั้นหรือไง อย่าลืมเอาสิ่งที่ฉันสอนไปปรนเปรอผัวใหม่ของนายละ หรือถ้าไม่ถนัดพออยากจะเรียนเพิ่มกับฉันก็ยินดี”
‘เพียะ!!!!’
มือบางตบเต็มแก้มสาก เพื่อให้คนหยาบคายหยุดพูดจาทุเรศเสียที มันไม่ใช่แบบเดิมที่ไม่ว่าแทมินจะทำร้ายมินโฮเพียงแค่ตบหน้าและหลังจากนั้นมินโฮจะทำอะไรกับแทมินก็ได้ ตอนนี้เขาเป็นอิสระไม่ได้ถูกกักขังเขาไม่ได้กลัวชเวมินโฮเลยซักนิด ที่นี่เป็นบ้านของเขาคนรับใช้ก็มีมากมายเพียงแค่แทมินถูกมินโฮทำร้ายแม้แต่ปลายนิ้วก็อย่าคิดว่าเขาจะรอดออกไปให้ยาก
“เดี๋ยวนี้ปากกล้าขาแข็งนี่คุณหนู บทเรียนที่ฉันสอนให้ นายคงไม่เคยจำละสินะ”
น่าแปลกที่มินโฮไม่ได้น่ากลัวเหมือนเก่า เหมือนที่เคยทำ เขาไม่กระชากตัวแทมินและไม่กระโชกโฮกฮาก เขาก็แค่ยิ้มเยาะ ผู้ชายอันตรายคนนี้เขามีทุกอย่างทั้งอำนาจที่จะสั่งให้ใครตายก็ได้เพียงปลายนิ้วชี้ เพราะฉะนั้นแทมินถึงกลัว ความรู้สึกและชีวิตจิตใจของคนไม่ใช่ของเล่น มินโฮแกล้งแทมินทุกอย่างเขารู้ความเคลื่อนไหวของทั้งลีซองยูและลีแทมิน เรื่องที่เขาพูดก็ถูก แทมินกำลังจะถูกจับหมั้นโดยที่ไม่เต็มใจ แม้ลีซองยูจะรู้อยู่เต็มอกว่าเพราะอะไรแทมินจึงไม่อยากหมั้นแต่ศักดิ์ศรีและวงศ์ตระกูลค้ำคอ หากไม่จับลูกชายคนเดียวหมั้นซะ แล้วเรื่องที่แทมินหายตัวไปแดงขึ้นมาอีก ชื่อเสียงที่สั่งสมมาทั้งชีวิตอาจจะหายไปเพียงชั่วพริบตา
น่าขันที่อีกคนก็หลงยศศักดิ์ศรีจนเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ส่วนอีกคนก็ไม่ต่างกันหลงจมอยู่กับความแค้นจนดึงชีวิตของใครอีกคนจมดิ่งลงไปด้วยกัน รอยยิ้มเยาะเย้ยของมินโฮทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวอยู่แล้วเศร้าสร้อยจนไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป
“คุณมันคนใจร้าย…ทำไมต้องทำแบบนี้กับผม…ฮึก..ทำแบบนี้กับผมทำไม”
มินโฮตั้งตัวไม่ทัน ไม่คิดว่าคนดื้อดึงอย่างแทมินจะระเบิดน้ำตาใส่เขา สีหน้าของมินโฮเปลี่ยนไป นั่นสินะ เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน เพื่อแก้แค้น แล้วทำไมต้องดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาด้วยคนๆนี้ที่กำลังสะอึกสะอื้นทำไมถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขาไปได้นะ
“นายกลัวหรือปล่าว?....ถ้าไม่ ฉันให้นายตัดสินใจระหว่างเดินหันหลังกลับไปซะหรือไม่ก็มากับฉัน”
มือหนายื่นมาตรงหน้า เขาเดาไม่ผิดเพราะแทมินเองก็ยื่นมือมากุมมือเขาไว้แน่น มินโฮยิ้ม ค่อยๆใช้มือบรรจงเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดหย่อนด้วยความอ่อนโยนไม่มีใครเคยได้รับความอ่อนโยนแบบนี้จากลี่หยางหลงหัวใจของเขาด้านชามาตั้งนานแล้ว
“ในเมื่อตัดสินใจแบบนี้แล้ว จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้แล้วนะ”
แทมินไม่ตอบแต่การก้าวขึ้นรถของชายหนุ่มนั่นก็ยืนยันได้อย่างดีแล้วว่าแทมินเลือกอะไร
ไม่มีใครตั้งตัวทันเมื่อรถของตระกูลลี่ขับออกไป คุณหนูคนเดียวของบ้านถูกพาขึ้นรถไปด้วยความจำยอม ข้อสงสัยของลีซองยูว่าใครเป็นคนหักหลังและลักพาตัวลูกชายของเขาไปวันนี้คำตอบชัดเจน เขาเดือดเป็นฟืนเป็นไฟแต่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปล่อยให้มันผ่านไป พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่าที่เขาจะเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีที่เลือกโดยประชาชนชาวเกาหลีใต้
มินโฮสั่งให้คนของเขารวบรวมหลักฐานการทุจริตและคอรัปชันของลีซองยูไว้ทั้งหมดรวมถึงการค้ายาเสพติดที่มีโทษถึงการประหารชีวิต สิ่งที่มินโฮไม่เคยคิดที่จะลืมตลอดชีวิตนั่นคือผู้ชายคนนี้ฆ่าพ่อและแม่แท้ๆของมินโฮ พวกเขาทำให้เด็กตัวเล็กๆเติบโตมาอย่างไร้จุดหมาย และวันนี้ชเวมินโฮกำลังเอาคืน
ชเวมินโฮยืนมองร่างเล็กที่ยืนเงียบมาตั้งนานสองนาน แทมินมองวิวภูเขาอย่างตั้งใจ มันทั้งสวยงามและน่าหดหู่แทมินเป็นความหวังของตระกูลเกิดมาไม่ได้เรื่องอย่างไรตอนนี้ก็ไม่ได้เรื่องอย่างนั้น แทมินรู้ทั้งหมดว่าพ่อของตัวเองทำอะไรไว้บ้างแม้ว่าตอนนี้ซองยูจะหันมาทำธุรกิจที่ถูกกฎหมายแต่สุดท้ายแล้วพ่อของเขาก็ยังใช้อิทธิพลมืดสั่งฆ่าคนเป็นว่าเล่น แต่ในฐานะลูกไม่อาจมองเห็นพ่อตัวเองต้องถูกลงโทษไม่ว่าทางใดก็แล้วแต่ แทมินมองเห็นมินโฮและเห็นว่าชายหนุ่มกำลังเดินมาทางนี้ เขาส่งยิ้มที่หากใครได้มองก็ต้องใจละลาย เมื่อไหร่ก็ตามที่ผู้ชายคนนี้คือลี่หยางหลงสายตาเขาจะมีความเป็นผู้นำและสง่างาม ที่สำคัญแววตาของเขาดูอบอุ่นแม้จะอยู่ในชุดสูทแสนอึดอัด แต่หากเขาเป็นชเวมินโฮที่แบกรับแต่ความแค้นดวงตาของเขาจะแข็งกร้าว เขามุ่งแต่การแก้แค้นเพียงเท่านั้นและเวลาใดที่เขาจับจ้องมาที่แทมินนั่นหมายถึงว่าเขาพร้อมแล้วสำหรับจะลงโทษนักโทษคนนี้
“คุณหยางหลง”
“ทำไมถึงเรียกฉันด้วยชื่อนั้น”
“คุณต่างจากเขา”
แทมินหมายถึงอย่างนั้น แม้จะเป็นคนๆเดียวกันแต่ให้ความรู้สึกต่างกัน
“หมายถึง”
“ลี่หยางหลงกับชเวมินโฮ”
มินโฮเงียบรอให้แทมินอธิบายเองทั้งหมด เขาค่อนข้างใจเย็นไม่ดุไม่ว่าเหมือนเมื่อก่อนบางส่วนอาจเป็นเพราะเขาเองก็เริ่มรู้สึกว่าหัวใจของเขามันเปลี่ยนแปลงไปเวลาที่ได้มองร่างบาง
“ลี่หยางหลงเป็นผู้นำ เขาอบอุ่นส่วนชเวมินโฮคุณค่อนข้างร้าย”
แทมินหยุดแค่นั้นเพราะคนที่บอกว่าร้ายคว้าตัวเขาไปกอด อ้อมแขนของเขาแข็งแรงเหลือเกินจนแทมินกลัวว่าจะจมหายลงไปในกับดักของเขาสักวัน
“แล้วเธอชอบฉันหรือหยางหลงมากกว่ากัน”
“แล้วทำไมคุณต้องเสียงแข็งเพียงแค่ถามผมว่าชอบใครมากกว่ากันด้วยเล่า”
มินโฮไม่ตอบนอกจากเอาคางเกยไหล่ร่างเล็กเอาไว้ เขาชอบเหลือเกินกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวของแทมิน มินโฮมีทัศนคติเกี่ยวกับความรักเป็นด้านลบเพราะแบบนี้คุณมาเฟียถึงปากหนักไม่ค่อยอยากเอ่ยถึงอะไรที่มันแลดูเสียความเป็นตัวเอง ทั้งที่หึงแทมินแทบตายก็พูดอ้อมโลกปล่อยให้ร่างเล็กคิดเอาเอง
“ตอบช้าหรือไง”
เขาขึ้นเสียงแต่การกระทำมันตรงกันข้ามเขาชิงหอมแก้มแทมินซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนต้องเบ้หน้าเพราะตอหนวดแข็งๆมันทำให้แก้มนิ่มเป็นรอย
“คุณ?”
“หมายถึงฉันมากกว่าใช่ไหม”
“ปล่าวผมแค่แปลกใจทำไมคุณถึงถามผมแบบนี้ทั้งๆที่คุณก็เป็นคนๆเดียวกัน”
คุณมาเฟียวางมาด เขาดึงเก้าอี้ไม้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะลงไปนั่งแล้วดึงร่างบางให้นั่งตัก ลมเย็นช่วยพัดพาความโกรธแค้นไปทิ้งเกือบทั้งหมด เขาไม่รู้เลยว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาตัวเองจะหลงรักนักโทษอย่างที่คิมจงฮยอนพูดเอาไว้
“ก็เพราะมันไม่เหมือนกัน ลี่หยางหลงเป็นมาเฟียส่วนฉันเป็นคนธรรมดาถ้าเทียบกันแล้วฉันกับหยางหลงต่างกันลิบลับ”
“คุณสองคนเหมือนกันเพราะคุณทั้งสองคนมีความแค้นเป็นตัวตั้งทั้งคู่ ผมไม่รู้ว่าคุณผ่านอะไรมาบ้างในชีวิตนี้แต่ผมมั่นใจที่เลือกมากับคุณ”
จังหวะนั้นหัวใจของแทมินเต้นแรงจนต้องกุมมือเขาไว้และตอนสบตากัน….โอ…แทมินเหมือนถูกสายตาคุณมาเฟียแผดเผาให้มอดไหม้ เพราะเขาไม่ตอบนอกจากจ้องตาและจากนั้นเขาก็จูบแทมิน จูบแบบที่ทำให้แทมินละลายถ้าไม่ใช่เพราะวงแขนของเขาช่วยพยุงแทมินคงหล่นจากตักของเขามากองที่พื้นแน่ๆ
คืนนั้นเขากอดแทมินจนพอใจ และตอนเช้าร่างเล็กตื่นมาด้วยความเพลียเป็นดังคาดชเวมินโฮได้ตำแหน่งประธานาธิบดีเกาหลีใต้ แทมินได้ยินเขาพูดเรื่องนโยบายและกล่าวขอบคุณในจอทีวี และแทมินไม่ได้คิดไปเองแน่ๆพอถูกถามถึงเรื่องสตรีหมายเลขหนึ่งที่จะเคียงข้างเขา และเหมือนรู้เขาจ้องมองมาที่กล้องตัวเดียวกับแทมินและพูดเองว่า “คนที่จะมาเคียงข้างผมแน่นอนว่าเขาเป็นคนที่ผมรัก ผมดีใจเหลือเกินที่ตอนนี้เขากลับมายืนเคียงข้างผม แม้ว่าสิ่งที่ผมเคยทำกับเขานั้นมันให้อภัยไม่ได้เลยก็ตาม”
แทมินได้ยินที่มินโฮพูดทั้งหมด แม้ว่าเขาจะถูกรุมถ่ายรูปและอ้อมแขนก็เต็มไปด้วยดอกไม้ช่อโตแต่ร่างสูงก็ยังส่งยิ้มให้กล้อง แทมินยิ้มกว้างกว่าครั้งไหนๆและแม้จะเจ็บอยู่แต่ก็รีบไปอาบน้ำเพราะมั่นใจว่าเมื่อเขากลับมาเขาจะต้องการกำลังใจชุดใหญ่แน่ๆ
“สวัสดีครับ”
แทมินยิ้มตอนที่รับโทรศัพท์แล้วรู้ว่าเขานั่นแหละโทรมา เสียงประธานาธิบดีคนใหม่ของเกาหลีใต้ดูเหนื่อยกว่าเก่านิดหน่อย และแทมินเดาว่าตอนที่เขาพ่นลมหายใจหนักๆเขาต้องเอนตัวพิงเบาะในท่าทีสบายๆแน่ๆ
“ได้ยินที่ฉันพูดใช่ไหม?”
“ได้ยินครับ….แต่ว่าคุณพูดออกไปแบบนั้นจะดีหรอ”
“ดีสิ ทุกคนอยากรู้ทั้งนั้นว่าฉันซ่อนอีหนูหรือใครไว้หรือปล่าว”
“นอกจากผมคุณมีใครอีกครับ”
“อย่าพึ่งหึงน่า ฉันไม่เคยพูดเสียหน่อยว่าฉันมีใคร นายเป็นคนเดียวที่ฉันยกให้เป็นสตรีหมายเลขหนึ่ง”
แทมินเขินเพราะสตรีหมายเลขหนึ่งที่คนทั้งประเทศอยากรู้ว่าใครที่แท้แล้วเป็นผู้ชาย น่าเสียดายที่คนหนุ่มแน่นอย่างชเวมินโฮที่สามารถเป็นพ่อพันธุ์ที่ดีให้กับสตรีอีกเป็นล้านกลับเลือกลีแทมินเพียงหนึ่งเดียว แทมินรู้ว่าตัวเองไม่ใช้ผู้หญิงไม่ได้อุ้มท้องหรือเกิดมาเพื่อเป็นแม่ของลูก แต่มินโฮมักจะบอกเสมอว่าเขาไม่สนแทมินก็คือแทมิน ต่อให้ผู้หญิงพวกนั้นจะมีพร้อมมากกว่านี้สักร้อยเท่าสุดท้ายแล้วเขาก็ยังเลือกลีแทมินอยู่ดี
“รีบกลับบ้านนะครับ ผมรอคุณอยู่”
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะรีบกลับไป”
“ปัง!!”
“คุณมินโฮ…ฮัลโหล…คุณมินโฮ!!!”
แทมินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเสียงมันถึงได้ดังจนทะลุเข้ามาในโทรศัพท์ เขาตะโกนเรียกมินโฮอยู่หลายครั้งสุดท้ายก็มีแต่ความเงียบและสัญญาณโทรศัพท์หายไปเฉยๆแทมินภาวนาเหลือเกินว่าชเวมินโฮจะไม่เป็นอะไร
คำสัญญาที่ชเวมินโฮให้ไว้ว่าเขาจะรีบกลับ
ขอให้รีบกลับบ้านที่มีแค่เรา…สองคนเท่านั้น
ห้าปีแล้วแทมินก็ยังคอยมินโฮอยู่ที่บ้านหลังเดิม ชายหนุ่มสัญญาว่าเขาจะกลับตั้งแต่วันนั้น
แทมินกุมโทรศัพท์ด้วยหัวใจสั่นเทาหวังเหลือเกินว่าจะไม่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเขา ห้านาทีต่อมาแทมินที่รอคอยด้วยใจจดจ่อรับโทรศัพท์จากคนสนิท รถของมินโฮถูกลอบยิงจากคนของพ่อที่ส่งมาแก้แค้น มินโฮถูกยิงเต็มๆสองนัดซ้อน แม้จะเจ็บปวดขนาดนั้นเขายังขอฟังเสียงแทมิน
“คุณมินโฮ…นะ…ไหนคุณบอกว่าจะกลับบ้าน”
“แทมิน…”
“ฮึก…กลับมานะฮะ..ผม..ฮึก…ผมรอคุณอยู่”
“ฉันรู้แล้ว…อึก…อย่าร้องได้ไหม”
“คุณมินโฮ..”
แทมินตะโกนใส่โทรศัพท์ หวังเหลือเกินว่าเขาต้องไม่เป็นไรแต่เสียงของเขาดูย่ำแย่เหลือเกิน แทมินได้ยินเสียงเขาไอ และสิ่งที่เขากำลังพยายามพูด
“ฉันจะกลับบ้านที่มีนาย”
“ครับ…ผมจะรอ..ผมจะรอคุณมินโฮ..ผมรักคุณได้โปรดกลับมานะครับ”
ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ถูกวางไว้หน้าป้ายหลุมศพ ด้านหน้าสลักชื่อชเวมินโฮห้าปีที่ผ่านมาแทมินเฝ้ารอเขาไม่ว่าอย่างไรบ้านที่เขาบอกว่าจะกลับเขาก็ได้กลับมาอยู่ตลอดไปแล้ว และแทมินก็ยังดูแลเขาทุกๆวัน คอยถามไถ่และนั่งเป็นเพื่อเขา ชเวมินโฮเคยพูดว่าเขาอยากจะอยู่กับคนรักในบ้านที่มองเห็นวิวภูเขา เพราะไม่ว่าตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงบัดนี้ เขาจับลีแทมินมาขังไว้ที่นี่จากนั้นเขาก็ลงโทษ พอไม่นานเขาก็ปล่อยแทมินออกไป แทมินเฝ้ารอชายหนุ่มนานแสนนานและสุดท้ายเขากลับมาและยื่นมือถามแทมินว่า
“ในเมื่อตัดสินใจแบบนี้แล้ว จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้แล้วนะ”
เขานั่นแหละใจร้าย เขาปล่อยให้แทมินร้องไห้แล้วร้องไห้อีก แทมินรอเขาเสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเพราะบ้านหลังนี้คือความสุขหลังสุดท้ายของแทมิน
ความคิดเห็น