ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [รวมSF] Just 2min the series

    ลำดับตอนที่ #25 : [SF] คำสาป (03) end

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 401
      3
      17 ก.ย. 57








     

    คำสาป

    End

     

    ร่างเล็กหลับไปนานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ แทมินรู้สึกว่ามีบางอย่างมัดอยู่ที่ข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้าง และห้องก็มืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไร ร่างเล็กที่กลัวความมืดเป็นทุนเดินอยู่แล้วหวีดร้องเสียงดังเพื่อให้มีคนได้ยินและเข้ามาช่วยตัวเองเสียที

    ช่วยด้วย!!”

    หญิงสาวตะโกน เงามืดที่เคลื่อนไหวผ่านหน้าแทมินนั้นยิ่งทำให้ร่างเล็กหวาดกลัวจนร้องไห้ ยิ่งมือเย็นเฉียบกำลังจับเข้าที่ข้อแขนก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม เปลวไฟลุกพรึ่บขึ้นรอบๆมุมห้องจนมองเห็นว่าแทมินกำลังอยู่ที่ไหน บนแท่นที่นั่งมีร่างสูงของชายหนุ่มที่ชื่อคิมจงฮยอนเขามองมาที่แทมินอย่างชื่นชม เขาหัวเราะที่เห็นสีหน้าหวาดกลัวของแทมิน

    จำฉันได้ไหมคุณหนูลี?”

    คุณหนูลี

    แทมินเป่าเทียนสิลูก

    วันเกิดปีนี้ลูกสาวแม่โตขึ้นอีกปีแล้วนะแม่รักหนูนะลูก

    แทมินขอให้ครอบครัวของเรามีความสุขคะ

    ฆ่ามันให้หมด!!อย่าให้หนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”

               

    ราวกับเปิดแผ่นฟิล์มเพื่อเล่นหนังอีกรอบความทรงจำของแทมินที่ขาดหายไป ความฝันที่ติดตามมาหลอกหลอนตลอดหลายปีนี้กำลังปรากฏให้เห็นทีละฉาก

    คุณคือปิศาจตนนั้นที่ฆ่าครอบครัวของหนู

    ใช่ฉันคนเดียวเสียเมื่อไหร่

    มะ….หมายความว่ายังไง?”

    คนที่เธอเทิดทูนบูชานักหนานั่นไง ไว้ใจเข้าไปได้ยังไงทั้งๆที่มันฆ่าพ่อแม่ของเธอ

    แทมินเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ ชเวมินโฮนั่นหรือจะเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของแทมินเป็นไปไม่ได้

    คุณโกหก!!!”

    เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันโกหกหรือปล่าว

    เขาเดินเข้ามาหาแทมินดึงแขนร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืน เขาเหวี่ยงร่างเล็กขึ้นไปบนแท่นและเขาก็กระหายในตัวเด็กสาวเหลือเกิน เขาพุ่งเข้าหาอย่างป่าเถื่อนและจับคางเล็กให้เงยหน้ารับจูบของเขา

    อื้อไม่อุ๊บ!...”

    แทมินกัดปากของเขาจนได้เลือด  มาเป็นของฉันสาวน้อย ฉันให้เธอได้มากกว่ามินโฮฆ่ามันซะแล้วมาอยู่กับฉัน

    ไม่!หนูไม่มีวันฆ่าคุณมินโฮ

    โง่!งี่เง่าชะมัด มันเป็นปิศาจมันจะกัดกินเธอเมื่อไหร่ก็ได้ อยากตายหรือไงห๊ะ!!!”

    ฮึกเขาจะต้องมาช่วยหนู

    คิมจงฮยอนแหงนหน้าหัวเราะดังลั่น แบบนั้นแหละที่เขาอยากให้มินโฮมา ให้เดินเข้ามาหาความตายช้าๆถูกฆ่าตายทีละนิดด้วยความรักของตัวเอง คิมจงฮยอนผู้ชักพาชเวมินโฮให้หลงผิดเขาไม่สนอะไรทั้งนั้น เขาต้องการเป็นใหญ่ครอบครองโลกมนุษย์ และทุกวันนี้มนุษย์โลกก็เปิดใจให้ปิศาจเข้าครอบงำฆ่ากันเป็นว่าเล่น คิมจงฮยอนแทรกซึมอยู่ทุกความแค้น ความโกรธ ความเกลียดชัง และเหนือสิ่งอื่นใดเขาต้องการครอบครองร่างเล็กที่เป็นของชเวมินโฮโดยการวางกับดักอันแยบยล

    สาวน้อยก่อนที่ชเวมินโฮจะมา เรามาเล่นเกมส์กันดีไหม?”

    ไม่!หนูมะไม่เล่น

    หญิงสาวตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อคิมจงฮยอนย่างกายเข้ามาใกล้ ดวงตาแดงฉานราวกับไฟผิวหนังก็แปลเปลี่ยนกลายเป็นปิศาจโดยแท้จริง เขาช้อนเอาร่างงามขึ้นมาแนบอกและค่อยๆวางแทมินลงบนแท่น กลิ่นอายสาวบริสุทธิ์ช่างหอมหวนจนเรียกความหิวโหยจากปิศาจที่อยู่โดยรอบได้เป็นอย่างดี

    ปล่อยหนู!!หนูกลัวแล้ว!!!”

    ปล่อยแน่ๆหลังจากที่เธอฆ่าชเวมินโฮเมื่อนั้นเธอจะเป็นอิสระ

    รอยยิ้มร้ายกาจของคิมจงฮยอนทำให้แทมินหวาดกลัวมากที่สุด ในใจก็นึกถึงชเวมินโฮป่านนี้เขาจะรู้หรือไม่ว่าร่างเล็กถูกจับตัวมา

    แทมินหายไปไหน!!?”

    เอ่อ….คือ

    ตอบมา!!!”

    ชเวมินโฮตวาดดังลั่นทั่วทั้งวังศิลาแลงแห่งนี้ เขาพอจะรู้อยู่กรายๆว่าต้องเป็นฝีมือของคิมจงฮยอนแต่ที่เขาแปลกใจไปมากกว่านั้นคือไม่มีใครเห็นลีแทมินเลยหรืออย่างไรทั้งที่ ที่นี่เป็นอาณาเขตในปกครองของเขา

    เป็นฝีมือของคิมจงฮยอนคะ

    เพียะ!!!!”

    แรงฝ่ามือหนักๆฟาดเข้าเต็มแก้มของคีย์ ร่างเล็กนั่งกองกับพื้นทั้งเจ็บปวดที่ชเวมินโฮทำร้ายกันและเจ็บปวดที่ดวงตาของชายหนุ่มมีแต่เด็กสาวคนนั้น เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และระเบิดอารมณ์กับข้าวของภายในปราสาท ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิท ร่างกายของมนุษย์เริ่มกลายร่างเป็นพญาซาตานดวงตาคมแดงฉานราวกับสีเลือด ปีกใหญ่โตผุดงอกออกมาจากด้านหลัง

    ฉันจะไปพาแทมินกลับมา

    ไม่นายท่านต้องไม่ทำเช่นนั้น

    เพราะฉันไม่มีวันกลัวหากจะตายก็ขอตายด้วยฝีมือเด็กคนนั้น

    เขาประกาศลั่นร่างกายอมนุษย์บินออกไปท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล 9ปีที่เฝ้าปกป้องและถนุถนอมร่างเล็กแม้จะรู้ว่าธาตุในกายนั้นต่างกันแต่ก็ยังอดทนและปกป้องด้วยความรัก เริ่มแรกมินโฮเอ็นดูแทมินเหมือนกับผู้อุปการะ แต่หากนานวันเข้าหญิงสาวเติบโตขึ้นมาทั้งร่างกายและผิวพรรณทั้งความน่ารักและเสน่ห์ที่ทำให้ชายหนุ่มตกหลุมรักมนุษย์น้อยนี้เข้าจนได้

    คุณมินโฮ

    ร่างเล็กกอดตัวเองภายใต้ความมืดมิด มองไปทางใดก็ไม่มีใครสักคนเขาถูกขังมาเกือบสามวันแล้วแทมินเลือกที่จะไม่กินอะไรเลย ร่างกายที่ไม่ได้รับแม้กระทั่งอาหาร มีเพียงน้ำปล่าวประทังชีวิต กลิ่นอายปิศาจกระจายคละคลุ้งไปหมด ตอนที่พวกมันทั้งหลายเดินผ่านห้องนี้แทมินได้ยินเสียงพวกนั้นพูดคุยกันเรื่องที่คิมจงฮยอนใช้แทมินเป็นเหยื่อล่อให้มินโฮเข้ามาติดกับ และหลังจากนั้นจงฮยอนจะฆ่ามินโฮและปล่อยให้ปิศาจร้ายพวกนั้นกัดกินร่างกายของมินโฮ

    แทมิน….”

    คุณเป็นใคร?”

    ร่างเล็กร้องถาม เพราะเงาใหญ่นั้นยืนนิ่งไม่ขยับตนอยู่ตรงปากประตู และไม่นานเขาก็เดินเข้ามา ดวงตากลมของแทมินเบิกกว้างเพรารู้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนๆเดี๋ยวกับที่จับเธอมาขัง

    ปล่อยหนูนะ!!!”

    แทมินร้องเสียงดังทั้งพยายามที่จะหยิกจะตีเขาแต่แล้วก็ถูกเขารวบมือเอาไว้ทั้งสองข้าง เขารวบเอาร่างแทมินที่ไม่มีทางหนีขึ้นพาดบ่าและพาเดินออกมาด้านนอกตามทางเดินโล่งๆแทมินที่เงียบเสียงไปแล้วเพราะว่าไม่มีแรงถูกเขาโยนลงบนเตียงอีกครั้ง แต่กระนั้นร่างเล็กก็ยังถอยหนีจนชิดหัวเตียง เขาหัวเราะเหมือนกับวันแรกที่เจอกันและมองแทมินด้วยความสมเพช กลิ่นคาวเลือดโชยมาจนอยากจะอาเจียนเสียเดี๋ยวนั้น  แทมินเห็นคิมจงฮยอนยกแก้วใสๆขึ้นมาและจากนั้นเขาค่อยๆใช้ปลายมีดแหลมคมกรีดเลือดของตัวเอง และปล่อยให้เลือดของเขาหยดจนเต็มแก้วใบนั้น

    มาเล่นเกมส์กันสาวน้อย มาดูซิว่าชเวมินโฮจะทนหิวได้สักเท่าไหร่กัน

    คุณจะทำอะไรหนู อย่านะ!”

    แรงดึงที่ข้อเท้าพาเอาร่างเล็กขยับเข้ามาใกล้เขาและชายหนุ่มไม่รีรอที่จะประกบจูบริมฝีปากแดงอีกครั้ง คราวนี้เขาบีบปากแทมินให้อ้าออกและจูบดุดันของเขาทำให้แทมินกลัว

    อื้อ!!!ปล่อย!!!!คุณมินโฮ….อึก

    ร้องหามันเข้าไป เมื่อไหร่ก็ตามที่มันมาตามหาเธอฉันจะฆ่ามันเมื่อนั้น

    รสชาติฝาดเฝื่อนของเลือดค่อยๆไหลไปตามลำคอบางส่วนเปรอะเปื้อนไปตามผิวขาวๆ ชุดกระโปรงที่แทมินสวมใส่ชุ่มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เมื่อเห็นว่าแทมินพยายามจะพ่นมันออกมาเขากลับกรอกมันเข้าปากตัวเองแล้วป้อนจูบบังคับให้แทมินดื่มเลือดของเขา

    แค่กๆๆๆ

    รอก่อนสาวน้อย เมื่อมันดื่มเลือดเธอพลังของมันจะหดหายไปและเมื่อนั้นเธอจะต้องฆ่ามัน

    ฮึก….หนูไม่ทำหนูไม่มีวันทำร้ายคุณมินโฮ

    ฝ่ามือหนากระชากเอาชุดกระโปรงที่ไม่ต้องออกแรงมากนักก็หลุดติดมือโดยง่าย แววตาของปิศาจคิมจงฮยอนทั้งกระหายในที่จะเสพสมร่างกายของเด็กสาว เขาเลียริมฝีปากตัวเองช้าๆและดึงร่างของเด็กสาวให้มานอนทอดร่างใต้ตัวตนเอง แรงขัดขืนค่อยๆหายไป พร้อมกับแรงปิศาจที่ต้องการครอบครองร่างงามเป็นของตน

    กรี้ดดด!!!!คุณมินโฮช่วยหนูด้วย!!!!ปล่อยนะ!!!!”

    แทมินหวีดร้องลั่นเมื่อความโหดร้ายนี้กำลังบังคับขืนใจ ร่างเล็กร้องตะโกนหาชเวมินโฮไม่ว่าเมื่อใดที่แทมินหวาดกลัวผู้ชายคนนี้จะเข้ามาหาและช่วยเหลือแทมินให้พ้นจากอันตรายทุกครั้งไป และครั้งนี้แทมินกลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้เป็นของมินโฮ ฝ่ามือหนาของจงฮยอนกระชากเรียวขาบางออกจากกันเขาตรึงมันไว้ด้วยกำลังมือทั้งสองข้าง ความสวยงามบริสุทธิ์ราวกับกลีบกุหลาบ ผิวเนื้อนวลเนียนก็ช่างน่าลิ้มลองรสเสียเหลือเกิน

    ยังบริสุทธิ์?”

    คิมจงฮยอนแปลกใจนัก ว่าชเวมินโฮจะปล่อยสาวน้อยผู้นี้รอดพ้นมาจนถึงบัดนี้ ทั้งที่รู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่มินโฮกลายร่างในคืนพระจันทร์เต็มดวงสิ่งแรกที่ช่วยเพิ่มพลังชีวิตให้มินโฮคือเลือดและพรหมจรรย์ของสาวบริสุทธิ์

    เลือกที่จะฆ่าคนอื่นแต่ยกเว้นเธอยังงั้นหรือ?”

    ชายหนุ่มก้มลงฟอนเฟ้นร่างงาม ริมฝีปากก็ฉกฉวยไปตามผิวนุ่มนิ่ม และปิดปากแดงที่พยายามเค้นเสียงกรีดร้องด้วยริมฝีปากตน ดวงตากลมค่อยๆปิดลงช้าๆรอจนกว่าความทรมานในครั้งนี้จะผ่านพ้นไป

    ฮึกคุณมินโฮ

    เรียกชื่อฉัน แค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของเธอ ลีแทมิน



                 “ดีมากสาวน้อย

    เพียงไม่นานร่างของแทมินก็ร้อนราวกับโดนไฟสุม คิมจงฮยอนสามารถเปลี่ยนเด็กสาวไร้เดียงสากลายเป็นแมวน้อยยั่วสวาทได้เพียงชั่วพริบตา

    ที่เหลือควรจะเป็นหน้าที่ของชเวมินโฮสินะ

    จงฮยอนปล่อยร่างอ่อนปวกเปียกของแทมินนอนบิดเร้าด้วยความทรมานอยู่บนเตียง ปากแดงก็พร่ำขอความรักจากเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างคนขาดสติ เมื่อคนเราถูกซาตานเข้าครอบงำจิตใจปล่อยตนเหนือสติมักกระทำสิ่งที่ไม่พึงปรารถนากว่าจะได้สติคืนมาสิ่งที่ทำอยู่มันก็ช่างไร้ค่านัก

    แทมินนอนแผ่บนเตียงพลางจินตนาการในหัวถึงการร่วมรักอันหยาบโลน แม้เด็กสาวจะไม่ประสีประสากับเรื่องรักๆใคร่ๆแต่ในยามนี้ยามที่ถูกปลุกปั่นอารมณ์ให้โหมกระหน่ำไม่มีสิ่งใดมาหยุดยั้ง แม้แต่การอ้าขาเปิดเปลือยทุกสิ่งอย่างริมฝีปากแดงก็ครางเรียกชื่อของชเวมินโฮไม่ได้หยุดหย่อน

    แม้กระทั่งชเวมินโฮที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเทพรูปงามแห่งสรวงสวรรค์ผู้ใดก็เคารพยำเกรงแต่เมื่อปล่อยให้ซาตานเข้าครอบงำจิตใจแล้วคิดการกบฏตั้งตนเป็นใหญ่ในสวรรค์ยังถูกคำสาปให้ลงมาใช้ชีวิตกลายร่างเป็นซาตานทุกคืนวันเพ็ญ

    แทมิน

    คุณมินโฮ

    หญิงสาวครางเรียกชื่อชเวมินโฮแม้ไม่รู้ว่ารูปกายตรงหน้านี้สามารถจับต้องได้หรือเป็นเพียงมนตราที่คิมจงฮยอนสร้างขึ้นกันแน่

    ฉันมารับเธอกลับบ้าน

    หญิงสาวโผเข้ากอดมินโฮ ร่างกายบางสั่นระริกทั้งทรมานเหลือเกินแต่หากจะให้ชเวมินโฮปลอดภัยนั้นก็คือต้องอยู่ห่างจากแทมิน

    คะคุณต้องไม่กอดหนู

    แทมินฉันเองชเวมินโฮ

    นะหนูกลับไปไม่ได้ฮึกคุณกลับไปเถอะนะคะ

    มินโฮไม่เข้าใจในสิ่งที่แทมินพูดเขาตั้งท่าจะไปอุ้มร่างน้อยมากอดอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นแทมินเองที่ปฏิเสธเขาด้วยความทรมาน

    คิมจงฮยอนทำอะไรเธอ

    มะไม่ฮึกหนูรักคุณแต่ช่วยกลับไปเถอะนะคะ

    กลับไปกับฉันลีแทมิน

    เพราะชเวมินโฮคือคนที่แทมินรักและคิดจะฝากชีวิตไว้ด้วยแทมินจึงกลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรไป หากมินโฮแตะต้องเขาทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามแผนของคิมจงฮยอนและเมื่อนั้น ชเวมินโฮผู้แสนดีก็จะสลายหายไปเพราะแบบนั้นแล้วแทมินอยู่ไม่ได้แน่หากในโลกนี้ไม่มีชเวมินโฮ

    หนูกลับไปไม่ได้แล้ว ฮึก….หนูไม่เหมือนเดิมแล้วฮึก

    ฝ่ามือหนาชะงักค้างกลางอากาศไม่เหมือนเดิมของแทมินหมายความว่าคิมจงฮยอนพรากหัวใจดวงน้อยไปจากเขาอย่างนั้นหรือ

    ฮึกหนูหนูไม่ใช่ของคุณฮึกเขาทำแบบนั้นกับหนูฮึกได้โปรดกลับไปเถอะ

    ลีแทมินมาหาฉัน!”

    ดวงตาคมเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีของเลือด เขาจ้องมองแทมินคาดคั้นเอาความจริงทั้งหมด แต่ร่างเล็กกลับหลบสายตาซ้ำยังขยับหนีเขาจนชายหนุ่มทนไม่ไหวดึงแทมินเข้ามาหาตัวเอง

    ปล่อยหนูนะ!”

    เงียบซะเด็กน้อย

    เขาจูบปลอบเหมือนเคยและมันอ่อนละมุนจนทำให้แทมินคลายความหวาดกลัว แขนเรียวโอบกอดแผ่นหลังแกร่งเอาไว้แน่นเมื่อริมฝีปากของมินโฮค่อยๆบรรจงจูบไล่ให้ความน่ากลัวค่อยๆหายไป ไฟราคะในร่างกายไม่เคยดับมอดแทมินที่หลงรักมินโฮมาตั้งแต่เด็กและมินโฮเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันเพียงแค่มองตาก็เข้าใจกันและกัน มินโฮรู้ว่ากับดักนี้คืออะไรแต่ก็เลือกทำเป็นคนโง่มองไม่เห็นและปิดหูปิดตาขอเพียงแค่ได้โอบกอดร่างเล็กไว้กับตัว

    ถ้าคุณกอดหนูคุณจะต้องตาย

    มินโฮเอ็นดูเด็กคนนี้เหลือเกิน ที่กำลังร้องไห้ไม่ต่างจากเด็กหญิงลีแทมินเมื่อเก้าปีก่อน

    หากจะต้องตายฉันฉันก็ยินดีที่จะตายเพราะเธอ

    แต่หนูฮึกหนูไม่อยากให้คุณตาย หนูรักคุณ หนูรักคุณไม่ใช่แบบผู้อุปการะแต่หนูรักคุณแบบคนรัก

    แทมินเอื้อนเอ่ยทุกสิ่งที่อยากจะพูดและหวังเหลือเกินว่าคนๆนี้จะเข้าใจ

    ฉันก็รักเธอสาวน้อย

    ต่อจากนี้ ไม่ว่าจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกเธอพร้อมจะไปกับฉันใช่ไหม

    แทมินพยักหน้าไม่ว่าที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นถ้าได้อยู่กับชเวมินโฮ เรียวขาขาวอ้าออกกว้างเมื่อตัวตนของมินโฮสอดแทรกเข้ามาแทมินเกร็งร่างเมื่อความดุดันของเขามันคับแน่นไปหมด และจากนั้นเมื่อเริ่มคุ้นเคยจึงปล่อยให้ชเวมินโฮเป็นผู้นำพา

    คุณมินโฮหนูอ๊ะ….อ๊า!”

    แทมินหวีดร้องลั่น วงแขนก็โอบกอดรอบแผ่นหลังแกร่งเป็นหลักยึดยามเมื่อชายหนุ่มมุ่งหน้าพาให้ถึงฝั่ง

    แทมินอาแทมิน

    เขาครางเรียกชื่อร่างเล็ก ความปรารถนาอันมากมายถูกปลดปล่อยเข้าสู่ร่างกายของแทมิน พร้อมกับคำสัญญาที่เขาต้องกลับมา

    สัญญาว่าจะรอฉันนะแทมินไม่ว่าเมื่อไหร่

    ฮึกคะหนูจะรอคุณมินโฮ

    ปีกใหญ่โตผุดออกมาจากแผ่นหลังแกร่ง ร่างกายที่ของซาตานเริ่มสำแดงตน เขี้ยวยาวและดวงตาแดงฉานงอกออกมา และเขาก้มลงหาซอกคอขาวๆของแทมิน ชายหนุ่มเร่งเร้ากระแทกความปรารถนาเข้าใส่จนต่างคนต่างร้องไม่เป็นภาษา มินโฮคำรามลั่นและฝังหน้าลงกับซอกคอของแทมิน

    อ๊ะ!อ๊า!”

    หญิงสาวกระตุกกายสูดลมหายใจเข้าปอดเป็นครั้งสุดท้าย ร่างกายเหยียดเกร็งผิวขาวซีดเมื่อถูกดูดเลือดไปจนหมดไม่มีแววตาแห่งความหวาดกลัวนอกจากดวงตากลมหลับพริ้มด้วยความสุขสมและข้างๆกันพญาซาตานร่างกายค่อยๆกลายเป็นผุยผงและค่อยๆสลายไป

    ฉันรักเธอลีแทมิน

     

    กรุงโซลเกาหลีใต้ปี 20xx ฤดูร้อน

    ร่างเล็กเดินออกมาจากหอสมุดของมหาวิทยาลัย  ข้อมือข้างขวาก็ยกขึ้นมาดูเวลาอีกไม่นานก็จะถึงเวลาเลิกคลาสของเพื่อนสนิท ร่างเล็กจึงเลือกที่จะนั่งคอยใครอีกคนเงียบๆที่หน้าตึกคณะ ในกระเป๋าเป้ใบใหญ่มีหนังสือที่พึ่งยืมมาจากห้องสมุด ร่างเล็กเป็นคนไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์เพราะมันพิสูจน์ไม่ได้แต่เวลานี้กลับมีหนังสือเกี่ยวกับตำนานเทพเจ้าอยู่ในมือ และเมื่อเอ่ยถึงลูซิเฟอร์ร่างเล็กกลับคุ้นเคยอย่างประหลาดและสนใจที่จะค้นหาความรู้เกี่ยวกับประวัติของเทพองค์นี้ว่าเหตุใดแล้วเขาจึงถูกสาปให้มีชีวิตที่น่ารันทดเช่นนี้

    รอนานมั้ย?”

    ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ยังมีแว่นตาคาดอยู่ตรงจมูกร่างเล็กส่งยิ้มน่ารักซึ่งไม่ว่าใครเห็นจะต้องละลายไปตามๆกัน แต่เขากลับไม่ใช่ผู้หญิงแม้ว่าริมฝีปากแดงและตากลมๆจะออกแนวๆนั้นก็เถอะ

    ไม่นานเลย

    นายสนใจหนังสือพวกนั้นด้วยหรอ

    ร่างเล็กชูหนังสือเล่มหนาให้เพื่อนดูอีกครั้งและไม่ลังเลที่จะตอบเลย

    ก็อ่านเล่นน่ะ

    คิมจงอินไม่แปลกใจเลยสักนิดที่หนอนหนังสืออย่างลีแทมินจะอยากรู้เรื่องประวัติศาสตร์ไปซะหมด แค่ที่เรียนอยู่ทุกวันนี้ร่างเล็กไม่ปวดหัวหรือไงนะ

    กลับบ้านกันเถอะ

    ร่างสูงส่งมือมาให้แทมินจับเหมือนเคยและรอยยิ้มของร่างเล็กก็ทำให้คิมจงอินมีกำลังใจเสมอ เขาเป็นเพื่อนกับแทมินมานานและรู้ใจตัวเองมานานเช่นกันว่าหลงรักลีแทมินเข้าให้แล้วแต่เขาเลือกที่จะเก็บมันไว้แค่คนเดียว

    จงอินวันนี้เราไปที่วังศิลาแลงกันมั้ย?”

    นายเคยพูดว่ากลัวผีไม่ใช่หรอ?”

    แทมินพยักหน้าแต่ก็อยากไปเหลือเกิน จนต้องรบเร้าให้จงอินใจอ่อน และเป็นไปตามคาดนอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทแล้วชายหนุ่มยังตามใจแทมินทุกอย่างด้วย


                  “ไปก็ไปกลับเย็นคุณป้าดุอย่างอแงมาโทษฉันนะ

    รู้แล้วน่า ชอบเอาคุณแม่มาอ้างเรื่อยเลยนายเนี่ย

    เมื่อทัศนศึกษาคราวที่แล้วเพื่อนร่วมคลาสได้ไปเที่ยวกันทุกคนที่วังศิลาแลง ยกเว้นแทมินเพราะเขาป่วยวันนั้นจึงเสียดายยกใหญ่แล้วแทมินก็อ้อนให้คิมจงอินพาไปอีกให้ได้ โฮจุนบอกว่าที่นั่นน่ากลัวและก็น่าสนุกสุดๆเลย มีของเก่าอยู่เต็มไปหมดแล้วก็มีเรื่องเล่าเมื่อร้อยกว่าปีก่อนด้วย แทมินได้ฟังตอนแรกก็กลัวเหลือเกินแต่เพราะอยู่ๆก็อยากไปขึ้นมาดื้อๆอาจจะเป็นเพราะในหนังสือเล่มที่ถืออยู่นี้ทำให้ร่างเล็กอยากเข้าไปค้นหาอะไรบางอย่างก็ได้

    น่ากลัวจังเลยจงอิน

    ปราสาทแห่งนี้มีกฏข้อห้ามอยู่ว่าห้ามเดินตรงเข้าไปเด็ดขาดต้องหันหลังแล้วเดินเข้าไปเท่านั้นไม่อย่างนั้นแล้วบางสิ่งบางอย่างที่เขาเล่ากันต่อๆมาจะชักชวนให้อยู่ที่นี่ต่อไปลีแทมินขำตลอดทางเขาเป็นเด็กหัวสมัยใหม่แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เชื่อเอาซะเลยสุดท้ายเมื่อรถยนต์จอดลงหน้าปราสาทหลังใหญ่ร่างเล็กเบียดตัวเองเข้าไปเกาะแขนคิมจงอิน ดวงตากลมมองปราสาทเก่าแก่อย่างชื่นชม มันสวยมากแต่ขณะเดียวกันก็ดูลึกลับน่าค้นหา แม้จะกลัวแสนกลัวแต่แทมินก็เลือกที่จะเดินเข้าไปด้านในก่อนใครเพราะสิ่งที่แทมินสนใจมากที่สุดคือแปลงกุหลาบที่ปลูกในสวนข้างกันมากกว่า

    ฉันเคยมาตรงนี้

    แทมินลืมคำเตือนที่จงอินเคยพูดก่อนมาถึงที่นี่ ในตอนนี้แทมินไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากแปลงกุหลาบที่โตวันโตคืน สีแดงสดให้ความรู้สึกเหมือนสีเลือดแต่แปลงกุหลาบแปลงนี้ช่างดูเศร้าสร้อย

    นายนี่มันดื้อจริงๆเลยลีแทมิน

    จงอินเดินตามมาด้านหลังยกกระเป๋าของเพื่อสนิทมาสะพายไว้เอง และก็ผลักหัวแทมินเบาๆด้วยความเอ็นดู เขาทำตามกฎของที่นี่ทุกอย่างแม้มันอาจจะดูบ้าไปหน่อยแต่ก็ทำเพื่อความสบายใจก็เท่านั้น

    จงอินดูกุหลาบแปลงนี้สิ สีสวยจังเลย

    แทมินนั่งลงแล้วค่อยๆใช้ฝ่ามือสัมผัสกลีบกุหลาบช้าๆ

    ที่ไหนก็มีกุหลาบทั้งนั้นละน่า

    ไม่เหมือนกันสักหน่อยที่นี่น่ะดอกกุหลาบสวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยนะ

    รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวคุณป้าจะเป็นห่วง

    อื้อรู้แล้วทั้งที่อยากชื่นชมแปลงกุหลาบต่ออีกสักหน่อยแต่คิมจงอินก็ดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้นและดันหลังให้เดินเข้าไปด้านในด้วยกัน

    ลีแทมิน

    อะเอ๋?”

    เป็นอะไรไป?”

    ปล่าวเมื่อกี้นายไม่ได้เรียกฉันหรอ?”

    ปล่าวนี่ มีอะไรรึปล่าว

    ไม่มีฉันแค่รู้สึกแปลกๆน่ะ

    อยู่ๆแทมินก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาทั้งๆที่ ที่นี่ถูกปรับปรุงจากวังศิลาแลงปราสาทเก่าแก่ให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว มีสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆภายในปราสาทและยังคงความเก่าแก่เอาไว้เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด รูปถ่ายเรียงรายอยู่ติดผนังเป็นรูปกาลเวลาเกี่ยวกับปราสาทหลังนี้แม้บริเวณรอบข้างจะกลายเป็นสวนสาธารณะและมีบ้านคนอยู่เต็มสองข้างทางไม่มีเค้าของป่าอยู่รอบๆเลยสักนิดแต่แทมินกลับรู้สึกเหมือนตัวเองได้ไปยังสถานที่เก่าแห่งนั้น

    ดวงตากลมสะดุดกับรูปผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายดวงตาคมสีรัตติกาลกำลังจ้องมองมาที่แทมินเช่นกัน เขานั่งทำหน้านิ่ง แต่ใบหน้าคมเข้มกลับหล่อเหลาเสียจนแทมินหัวใจกระตุกวูบ

    นี่รูปใครหรอ?”

    คุณชเวมินโฮเขาเป็นเจ้าของวังแห่งนี้

    คุณมินโฮ

    จงอินชี้ป้ายกรอบทองที่ถูกติดอยู่บนผนัง รายละเอียดไม่ค่อยชัดเจนนักมีแค่ชื่อและเรื่องราวสั้นๆส่วนวันเดือนปีเกิดของเขากลับไม่ปรากฏ

    ชเวมินโฮ สถานภาพ::หายสาบสูญ

    เขาว่ากันว่าที่นี่ถูกปิศาจโจมตี คุณมินโฮแล้วก็บุคคลในบ้านเสียชีวิตทั้งหมด

    ปิศาจ?”

    ใช่….แต่ไม่มีใครพิสูจน์ได้หรอกนะเพราะไม่มีแม้กระทั่งศพหรือบุคคลอื่นอยู่ด้วยเลย คนแถวนี้เชื่อกันว่าผู้ชายคนนี้ยังวนเวียนอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ไปไหน วันดีคืนดี เขาจะออกมาปรากฏตัวให้เห็น

    เพราะรู้ว่าแทมินกลัวมากจงอินถึงแกล้งหลอกไปแบบนั้น

    นายเคยอ่านเรื่องตำนานลูซิเฟอร์หรือป่าวละ บ้างก็ว่าเขาคบคิดกับซาตานขายวิญญาณให้พวกมันจนสุดท้ายถูกสาปลงมาอยู่ในร่างของซาตานต้องทรมานมานับพันปี

    ลูซิเฟอร์เป็นเทพไม่ใช่หรอ?”

    ใช่ แต่เพราะเขาถูกชักจูงในทางที่ผิดเลยต้องลงมาใช้กรรมในโลกนี้น่ะสิ

    ทีนี้จะกลับได้หรือยัง

    เดี๋ยวสิ เรายังไม่ได้เข้าไปห้องต่อไปเลยนะแทมินพยายามอ้อนเขายังอยากรู้เรื่องราวของคุณชเวมินโฮเจ้าของปราสาทแห่งนี้ และไม่รอช้าแทมินก็รีบวิ่งไปห้องข้างๆเพราะกลัวจงอินจะบังคับให้กลับอีกครั้ง

    ลีแทมิน

    เดี๋ยวนะจงอิน

    แทมินได้ยินเสียงนั้นอีกแล้วและตอนแรกเขาคิดว่าจงอินวิ่งตามมา แต่ปล่าวเลยห้องโถงกว้างๆเงียบสนิทมีเพียงเปียโนหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง  รูปภาพที่แขวนอยู่บนเตาผิงก็มีแต่รูปวิวและรูปปราสาทตั้งแต่สมัยก่อน

    จงอินคิมจงอิน!!!”

    มีเพียงเสียงสะท้อนของตัวเองดังกลับมา ไม่เล่นแล้วนะ ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่นะ

    แทมินบอก จากนั้นจึงนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับเล่นเปียโนหลังจากที่มองแล้วไม่มีใครอยู่ในห้องแทมินจึงโค้งหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาต ปลายนิ้วตั้งใจกดลงบนตัวโน๊ตเสียงก้องกังวานของเครื่องดนตรีชนิดนี้ดังก้องไปทั่วห้องโถง เปียโนเก่าขนาดนี้เหลือเชื่อว่ายังเล่นได้ดี

    เพราะมาก

    เสียงปรบมือจากด้านหลังทำให้ร่างเล็กหยุดนิ่งแล้วหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ ไม่ใช่คิมจงอินแต่ผู้ชายคนนี้หน้าตาและรูปร่างคล้ายๆกับคนในรูปที่แขวนอยู่บนผนัง

    คุณ….”

    เปียโนตัวนี้ไม่มีใครเล่นมันมานานมากแล้วตั้งแต่เธอไม่อยู่

    “…………….”

    ฉันชื่อชเวมินโฮ

    แทมินเบิกตากลมๆให้กว้างกว่าเก่า ทั้งตกใจและแปลกใจ คนที่เคยมีชีวิตอยู่เมื่อ 100 ปีที่แล้วบัดนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าหนำซ้ำใบหน้าของเขาแทนที่จะเหี่ยวสังขารร่วงโรยตามกาลเวลามันกลับตรงกันข้ามเพราะเขายังหนุ่มแน่นแล้วก็หล่อมากๆ

    ชเวมินโฮที่อยู่ในรูปน่ะหรอฮะ

    ใช่

    เขาตอบแค่นั้นและเดินมานั่งข้างๆกันกับแทมิน ปลายนิ้วของเขายาวและสวยมาก แทมินยังอดชื่นชมไม่ได้ตอนที่เขาค่อยกดลงบนตัวโน๊ตทีละตัว

    ดอกกุหลาบของเธอยังอยู่ดี ฉันไม่เคยให้ใครเข้าไปยุ่งกับมัน

    มะหมายถึงผมหรอฮะ

    เขาส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ รอยยิ้มแบบนี้แทมินเคยได้รับมันมาก่อน และแทมินจำได้สัมผัสของเขา

     

    สัญญาว่าจะรอฉันนะแทมินไม่ว่าเมื่อไหร่

    ฮึกคะหนูจะรอคุณมินโฮ

     

    แทมินจำได้ ทุกอย่างของผู้ชายคนนี้คือคนๆเดียวกับที่รอคอยมานานแสนนาน เขายิ้มและแทมินไม่รีรอเลยที่จะยิ้มตอบ คืนนั้นเขาปล่อยแทมินให้อยู่ในห้วงฝันเขาโอบกอดแทมินจนกระทั่งตายจากกัน เขาสัญญาว่าจะกลับมาและตอนนี้…..

    อยากอยู่กับฉันไหม

    ฮะ

    แทมินส่งยิ้มให้เขาท่ามกลางเสียงเปียโนที่บรรเลงไปพร้อมกัน เขาอดทนรอให้ใครสักคนมาล้างคำสาปแม้ว่ามันจะนานข้ามศตวรรษก็ตามและครั้งนี้แทมินกลับมา ชายหนุ่มมอบจูบหวานให้ร่างบางดวงตากลมโตก็จ้องเขาตอบอย่างแสนรัก เขาลูบเส้นผมของแทมินเบาๆและเขากระซิบบางอย่างจนร่างเล็กเขินจนต้องซุกอก

    ฉันรักเธอลีแทมิน

     

    ลีแทมิน::สถานะ หายสาบสูญ




     

    ............................................................................................................

    :) Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×