[รวมSF] Just 2min the series

ลำดับตอนที่ #30 : [SF] The castle of secrets

NOTE

เรื่องนี้เค้าโครงเดิมมาจากการ์ตูนชายหญิง เค้าก็จำไม่ได้แล้วว่าใครเป็นคนแต่ง แล้วหนังสือชื่อเรื่องอะไรเค้าอ่านมานานมากแล้ว และเรื่องนี้เค้าก็เคยลงไปแล้วครั้งนึงแต่โดนแบนจนต้องลบออก ส่วนคราวนี้เราเอามาให้อ่านฆ่าเวลานะ อ่านเล่นๆไปก่อน ส่วนฉากCUT ของเรื่องนี้ขอได้เหมือนเดิม ส่งเมลมาหาเค้านา (อยากได้เรื่องไหนก็เขียนหัวข้อเมลขอเรื่องนั้นนะ) แล้วเดี๋ยวเค้าจะส่ง CUT กลับไปให้ ส่วนใครที่อ่านแล้วก็อ่านใหม่เนอะ

ความลับของปราสาท

อย่าลืมแท็กฟิคของเรานะ #ฟิคจทม

ความยากจนค่อนแค้นในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งหลายๆครอบครัวไม่ได้มีบุตรเพียงแค่คนเดียวความขัดสนก่อให้เกิดการชิงดีชิงเด่นทุกคนล้วนอยากออกไปเผชิญโลกกว้างโดยไม่ต้องจมปลักอยู่กับบ้านของตัวเอง   ผู้ปกครองล้วนอยากให้ลูกหลานแต่งงานกับผู้ดีมั่งคั่งเศรษฐีหรือแม้กระทั่งพระราชา……มันเป็นความใฝ่ฝัน

เด็กหนุ่มน้อยคนนี้ก็เช่นกัน….ลีแทมิน….  เด็กน้อยที่เกิดมาในตระกูลยาจกพ่อแม่มีลูกหลายคนแทมินเป็นน้องชายคนเล็กของบ้านจากพี่ชายอีกสามคน    ลู่หาน   คีย์ และ เร็น  ลำพังปากท้องของผู้เป็นบิดาและมารดาบวกกับอาชีพทำรองเท้าก็ไม่สามารถจะมีกินมีใช้ได้พอทั้งหมด    

ทุกๆวันเด็กหนุ่มมักจะรอคอยเสียงกีบม้าเสมอ เพราะเชื่อว่าหลายๆครั้งถ้าได้ยินเสียงกีบม้าหมายถึงราชรถของพระราชาเด็กหนุ่มรวมถึงเด็กสาวในหมู่บ้านที่ได้รับเลือกต่างได้อยู่สุขสบายกันทั้งนั้นยกเว้นแต่…..ไม่มีใครที่จะกลับมาเล่าความสะดวกสบายในวังนั้นให้ฟังเลยทุกคนรู้แต่ว่ามันคือที่ๆสวยงามมีความสุขเต็มไปด้วยแก้วแหวนเงินทองผู้ที่ได้รับเลือกจะได้อยู่สุขสบายไปตลอดชีวิต

แทมินก็เป็นอีกคนที่เฝ้าฝันว่าจะได้ย่างกรายเข้าไปเหยียบที่นั่นเช่นกัน

“คอยดูนะ….ถ้าเจ้าชายขี่รถม้ามารับฉันเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกไปจากที่นี่”  เสียงของบุตรชายคนโตลู่หาน   ลู่หานเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี  ดวงตากลมโตสวยงามดังตาของลูกกวางผมดำขลับใบหน้าสวยเหมือนผู้หญิง

เหล่าบุตรชายของช่างทำรองเท้าเหล่านี้ล้วนแต่มีความทะเยอทะยานทั้งสิ้น พี่น้องต่างอิจฉาและแย่งชิง

“ฝันไปเถอะ…ถ้าเจ้าชายมาจริงๆน่ะนะเขาต้องเลือกฉันไม่ใชพี่”คีย์ผู้น้องบุตรชายคนที่สองสวยสง่าแต่วาจาเราะร้ายดวงตาสวยงามนั้นใครมองก็คงจะตกหลุมรักได้ง่ายๆแต่คงใช้ไม่ได้กับคีย์

“วันๆพวกพี่ไม่คิดจะทำอะไรกันบ้างหรือไง….คิดถึงแต่เจ้าชายอยู่ได้”  เร็นบุตรชายคนที่สามใบหน้าสวยงามแต่ค่อนข้างหวาน   เร็นเป็นคนที่น่าเข้าหาง่ายที่สุดต่างจากสองคนนั้น

ทุกๆเช้าสองหนุ่มมักจะบ่นกันไปมาโดยจะมีเสียงขัดของพี่ชายคนที่สามดังแทรกมาอยู่เสมอภาพเหล่านี้แทมินเห็นจนชินตา  ลู่หานมักจะโอ้อวดคีย์เองก็ไม่ยอม ส่วนเร็นเมื่อห้ามไม่ไหวก็ผสมโรงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนในที่สุดก็เกิดสงครามย่อยๆขึ้นที่บ้านหลังเล็กๆแห่งนี้

“เมื่อไหร่จะได้ออกจากที่นี่”  แทมินพึมพำกับตนเองวันแล้ววันเล่าที่เด็กหนุ่มรอคอยเจ้าชายปริศนาบ้านของเขาคงจนเกินกว่าที่เจ้าชายจะเหยียบย่างมาถึง

บ่ายแก่ๆของวันทุกอย่างยังคงดำเนินไปเช่นปกติบิดาและมารดาของแทมินนำของไปขายในเมืองเพื่อหาเงินนำมาใช้ยังชีพและหาซื้ออุปกรณ์เกี่ยวกับรองเท้า

แทมินและพี่ชายทั้งสามมีหน้าที่คอยช่วยเหลืองานอยู่ที่บ้านเด็กหนุ่มทำด้วยความขยันขันแข็งต่างจากพี่ชายทั้งสองที่ยังคงแต่งเนื้อแต่งตัวแข่งกันไม่สนใจหยิบจับงานบ้านเลยแม้แต่น้อย

---ก๊อบๆๆๆๆๆ----

ในที่สุดสวรรค์ประทาน  เสียงกีบม้าที่เหล่าสาวงามและชายหนุ่มต่างเฝ้าฝัน  ลู่หานและคีย์วิ่งจากชั้นสองของบ้านทุกคนเกาะราวหน้าต่างด้วยความตื่นเต้น  เท้าเล็กๆแข่งกันเขย่งเพื่อมองออกไปยังพื้นดินเบื้องหน้า 

แทมินเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน ใบหน้าหวานมีความดีใจอยู่ลึกๆ  ชุดของตนเองนั้นธรรมดากว่าเพื่อนเพราะชุดที่แทมินใส่อยู่นั้นล้วนเป็นของพี่ๆที่บริจาคมาให้ตนเท่านั้น  ใบหน้าหวานดูเศร้าเพราะหมดหวัง เมื่อทนความอยากรู้ไม่ไหวเหล่าสามพี่น้องก็พากันวิ่งเบียดเสียดออกมายังประตูหน้าบ้าน โดยที่เร็นบุตรชายคนที่สามไม่ลืมที่จะจูงน้องคนเล็กออกมาด้วย

“นะ….นั่นไง!!!!  เค้ามาแล้ว…จ….เจ้าชาย!!!!…”  เสียงหวีดร้องตะโกนแข่งกัน แทมินได้แต่ชะเง้อมองดวงตาหวานจ้องไปยังรถม้าหลังใหญ่   เมื่อเริ่มใกล้เข้ามาจนกระทั่งหยุดลง  

ชายแก่ลงจากรถม้าแล้วเปิดประตูให้กับชายหนุ่มร่างสูง ชายหนุ่มแสนสง่างามเมื่อร่างสูงปรากฏกายเหล่าพี่น้องทั้งสี่ต่างทรุดลงกับพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าคมแสนหล่อเหลาบวกกับร่างกายสูงใหญ่สมชายชาตรี 

“จ….เจ้าชาย….”  คีย์เพ้อออกมาเมื่อได้สติต่างพากันโค้งคำนับให้กับเจ้าชาย   ดวงตาคมสีดำสนิทเพ่งมองเหล่าพี่น้องทีละคน   ดวงตาคมหยุดนิ่งอยู่ที่คนสุดท้ายที่เอาแต่มองพื้นเพียงเท่านั้นร่างสูงหยุดนิ่งตรงหน้าก่อนจะเชยคางมนให้เงยขึ้นมองเขา   เหมือนกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นไปทั่วร่างลีแทมินตกหลุมรักดวงตาแสนมีเสน่ห์ของเจ้าชายในขณะเดียวกันแทมินก็ไม่เชื่อว่าคนตรงหน้ามีตัวตนอยู่จริง 

“พรุ่งนี้เราจะมารับ”  เสียงทุ้มเอ่ยอย่างชัดเจนรอยยิ้มคมคายถูกส่งให้พี่น้องทั้งสี่   แทมินดูจะอึ้งไปกับสิ่งที่พึ่งพบเห็น

แววตาของพี่ๆทั้งสามต่างเต็มไปด้วยความอิจฉา  เมื่อรถม้าหรูนั้นวิ่งกลับไป 

“ทำไมต้องเป็นายแทมิน!!!!”  ลู่หานตรงเข้าบีบแขนน้องชาย 

“จะ….เจ็บ…ผมไม่รู้….”  แทมินพยายามขืนตัวออก

“นั่นนะสิ….เด็กนี่ไม่เห็นจะมีดีอะไร…แต่งตัวก็เชยๆสกปรก…ทำไมเจ้าชายต้องเลือกมัน!!!”

คีย์ยืนกอดอกมองน้องชายอย่างโกรธๆ   มันควรจะเป็นเขาซิก็ในเมื่อเขาทั้งสวยเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ล้วนแต่สวยงาม

“นายได้ออกไปจากที่นี่แล้วนะแทมิน…นายทิ้งพวกเรา”  เร็นเอ่ยขึ้น  เขาเองก็อิจฉาไม่น้อยไปกว่าพี่ทั้งสอง  ต่างคนล้วนอยากถูกเลือกกันทั้งนั้น  ขอแค่ไปชีวิตสุขสบายในปราสาท

“ผะ…ผมไม่รู้…พี่ฮะ…”  แทมินหันไปหาพวกพี่ๆที่ยืนทำหน้าบึ้งตึง   ทุกคนเงียบกับเขาไม่มีใครคุยกันเลยจนกระทั่งมื้อค่ำผ่านไป   นางลีที่มองเห็นความแปลกของลูกๆจึงเอ่ยถามขึ้น  “มันเกิดอะไรขึ้น….ทำไมวันนี้ลูกๆถึงเงียบกันแบบนี้”

“ก็แทมินนะสิแม่…เห็นแก่ตัว” ลู่หานเอ่ยด้วยเสียงใส่อารมณ์   ดวงตากลมจ้องน้องชายด้วยความอาฆาต

“วันนี้รถม้าของเจ้าชายมาถึงบ้านเรา…เจ้าชายเลือกแทมินแทนที่จะเป็นพวกเรา”

คีย์เองก็ไม่น้อยหน้า   คิดแล้วก็เจ็บใจไม่หาย

“เจ้าชายมาที่นี่งั้นหรอ”

ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยเสียงประหลาดใจ  ทั้งดีใจและเสียใจ  ที่เด็กน้อยของตนเองจะถูกรับเลี้ยงโดยผู้อื่น   นางลีและนายลีกอดลูกเป็นครั้งสุดท้าย  ถึงแม้จะยากจนแสนเข็ญอย่างไร  พวกเขาก็อยู่กันอย่างมีความสุข  แต่พรุ่งนี้ลูกชายที่น่ารักของเขาต้องถูกนำตัวไปยังปราสาทใหญ่กลางหุบเขา   มีเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับที่นั่น  บ้างก็ว่าพระราชาเป็นคนมักมาก ไม่เคยพอเรื่องเซ็กส์   บ้านหลังไหนมีลูกชายหรือลูกสาวสวยๆล้วนต้องยกให้เจ้าชายผู้นี้เสมอ  นอกจากนี้ในปราสาทหลายคนเชื่อว่ามันทำด้วยทองคำผู้คนในนั้นล้วนอยู่อย่างสุขสบาย   มีกินมีใช้ตลอดชีวิต   ผู้คนเหล่านี้ล้วนแต่ได้จินตนาการแต่ไม่เคยได้เห็นหรือรับรู้ว่ามันมีอยู่จริงหรือไม่   ทุกๆปีจะเห็นเพียงชายหนุ่มรูปงามที่มาพร้อมกับรถม้าเมื่อบ้านหลังไหนถูกเลือกบ้านหลังนั้นจะได้รับเพชรนิลจินดาจำนวนมาก เพื่อแลกกับบุตรของตนเอง   เหล่าบิดาและมารดาต่างใฝ่ฝันให้บุตรหลานของตนเองไปกับเจ้าชายทั้งนั้น…..มีข้อแม้เพียงอย่างเดียวคือ    บุตรหลานเหล่านั้นไม่เคยมีใครได้ออกมาเล่าเหตุการณ์ใดๆให้ฟังซักคน

เด็กหนุ่มนั่งอยู่ในรถม้าหลังจากเอ่ยลาผู้เป็นพ่อและแม่และพี่ชายอีกสามคน   ใบหน้าหวานสวยงามเกินเด็กชายนั่งนิ่งมาตลอดทาง วันนี้มีเพียงคนขับรถม้าเท่านั้นที่มารับเขาไร้วี่แววของเจ้าชายรูปงาม  ดวงตากลมมองผ่านไปยังช่องเล็กๆ  เขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่ารถม้าคันนี้จะพาเขาไปสู่ที่ใด   บ่อยครั้งที่แทมินแอบน้ำตาไหลเงียบๆร่างบางคงยังไม่ชินกับการได้ออกไปที่ไหนไกลๆหนำซ้ำยังไม่มีโอกาสกลับมาที่บ้านอีก   ชีวิตที่เขากำลังจะได้รับมันคือความสุขที่จะช่วยให้เขาหลุดพ้นจากความยากจนที่เขาเผชิญอยู่  แทมินจะได้รับอาหารดีๆทุกมื้อ  มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ ไม่ต้องทำงานบ้านด้วยตนเอง  เมื่อเข้าหน้าหนาวเขาจะได้รับไออุ่นจากเตาผิงขนาดใหญ่ในปราสาทและได้รับผ้าห่มทอด้วยขนสัตว์สวยงามเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย

เวลาผ่านไปเนิ่นนานในที่สุดก็ถึงหุบเขาแห่งหนึ่งเบื้องหน้าคือปราสาทที่หลายคนเฝ้าฝันรวมถึงเขาด้วย…..ปราสาทที่สวยงาม  แทมินลงมาจากรถม้า เขาไม่มีอะไรติดตัวมาเลยแม้แต่อย่างเดียวนอกจากเสื้อผ้าชุดที่เขาใส่มาเท่านั้นดวงตากลมกวาดมองรอบๆบริเวณ  เหตุใดปราสาทแห่งนี้จึงไม่มีคนอยู่เลยอีกทั้งยังเงียบสงบราวกับปราสาทร้าง

“นายท่านรอคุณอยู่ด้านในครับ”เสียงแหบพร่าจากชายผู้ขับรถม้าแทมินไม่สามารถเดาออกได้ว่าชายผู้คลุมใบหน้าไว้ด้วยผ้าสีดำนี้มีใบหน้าเป็นอย่างไรรู้แต่เพียงว่าเขาคงจะเป็นชายแก่ที่รับใช้เจ้าชายเนื่องด้วยเสียงแหบพร่าและท่าทางหลังค่อมแบบนั้น

ทันทีที่ประตูไม้โอ๊คบานใหญ่ถูกเปิดออกด้านในคือห้องโถงขนาดใหญ่ถูกตกแต่งไว้สวยงามข้าวของต่างๆล้วนมีราคาแพง มันคือปราสาทในฝันของแทมินชัดๆข้าวของต่างๆล้วนตื่นตาตื่นใจจนแทมินอดไม่ได้ต้องเดินไปลูบคลำ

“คุณหนูมาถึงแล้วควรจะรีบไปอาบน้ำเพื่อรอทานอาหารเย็นกับนายท่านนะครับ”  ชายแก่โค้งหัวอย่างมีมรรยาทก่อนจะผายมือไปยังบันไดหินอ่อนทรงสวย

“แล้ว…เอ่อ…จะ…เจ้าชายไม่อยู่หรอ?” แทมินถามด้วยความแปลกใจตั้งแต่เขาเข้ามาที่นี่ทุกอย่างก็ดูเงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คนแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง   ไม่ได้รับซึ่งคำตอบจากชายชรา

แต่เมื่อถึงห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ดวงตาสวยก็เบิกกว้างมันสวยงามและโอ่โถงอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่พร้อมกับกลิ่นของดอกไม้ที่ลอยคละคลุ้งอยู่ด้านใน   แทมินปลดเปลื้องเครื่องแต่งกายของตนเองออกก่อนจะตรงไปที่อ่างอาบน้ำพร้อมกับก้าวขาลงในอ่าง   ความเย็นของน้ำกำลังพอดี   ร่างเล็กเผลอดื่มด่ำกับบรรยากาศดวงตากลมหลับพริ้ม  ทุกอย่างเหมือนความฝันเมื่อตื่นทุกอย่างจะหายไป…..ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้อง  ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิมที่นี่คือปราสาทไม่ใช่บ้านซอมซ่อที่เขาเคยอยู่

เสื้อผ้าสวยงามดังที่เขาฝันว่าจะได้สวมใส่ถูกวางพาดไว้บนเตียง   แต่เมื่อเขาสวมใส่มันกลับดูดียิ่งกว่า…..ผ้าไหมผืนงามเหมาะกับผิวขาวราวหิมะ  ริมฝีปากแดงอย่างคนสุขภาพดี   ผมยาวระบ่าถูกปล่อยให้คลอเคลียระต้นคอ  แทมินยืนจ้องตัวเองอยู่หน้ากระจก   ดวงตากลมไล่สำรวจตนเองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า   ตอนนี้เขากำลังจะเป็นเจ้าหญิง  เขากำลังอยู่ในปราสาท  ได้นอนที่นอนนุ่มๆทุกๆคืน

ร่างบางเดินลงมาจากบันไดหินอ่อนตรงไปยังห้องอาหารขนาดใหญ่ที่ชายแก่เป็นผู้นำทาง  ภายในห้องขนาดใหญ่โต๊ะอาหารขนาดยาวบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารคาวหวานหลายๆอย่างมากมาย    ชายหนุ่มนั่งกอดอกอยู่บริเวณหัวโต๊ะ  ดวงตาคมมองแขกผู้มาใหม่   รอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าคมก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้เด็กหนุ่มร่างบางนั่งลง   สำหรับเขาตอนนี้คนตรงหน้าสวยงามมากจริงๆ ชายแก่ที่เดิมตามร่างบางมาเมื่อสักครู่ถูกสายตาดุของชายหนุ่มปรามให้รีบออกจากห้องโดยด่วน  ภายในห้องอาหารกว้างมีร่างของแทมินและชายหนุ่มรูปงามอยู่ด้วยกัน กลิ่นอาหารหอมฉุยไม่ได้ทำให้ร่างบางรู้สึกหิวมากเท่าไหร่นักทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาหิวจนท้องร้อง   ดวงตาคมที่เอาแต่จ้องเขามันทำให้แทมินรู้สึกใจสั่น

“นายเหมาะกับชุดแบบนี้นะ”

ชายหนุ่มที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น

ใบหน้าหวานพยักหน้าเล็กน้อย  แทมินกำลังเขิน…..ทันทีที่ชิ้นเนื้อตรงหน้าถูกตักเข้าปากร่างเล็กก็ถึงกับยิ้มอย่างมีความสุขบ้านของแทมินยากจนเกินกว่าจะได้กินอาหารดีๆแบบนี้  ร่างเล็กกินอาหารตรงหน้าจนหมด เมื่อเงยหน้ามองชายรูปงามก็ยังคงเห็นชายหนุ่มในท่าเดิม   อาหารในจานของชายหนุ่มไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย 

“เธอชื่ออะไร….”

“แทมินฮะ…”  แทมินตอบเสียงอ้อมแอ้ม  ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินมาประชิดทางด้านหลังของร่างเล็ก

“รู้รึปล่าวว่าฉันรับนายมาที่นี่ทำไม”  ชายร่างสูงโน้มหน้าลงมาชิดใบหูของแทมิน

“มะ….ไม่รู้…ฮะ…” แทมินเอ่ยเสียงติดขัด ลมหายใจร้อนเป่ารดหลังคอของร่างบางมือหนาเกลี่ยปอยผมของร่างเล็กก่อนที่จมูกโด่งจะสูดดมความหอมจากต้นคอของคนตัวเล็กอย่างจาบจ้วง

“อื้อ…..”

แทมินหดคอหลบเมื่อริมฝีปากหยักกดย้ำๆบนหลังคอของเขา  

“เธอโชคดีที่ฉันรับเธอมาที่นี่….เธอแตกต่างจากพวกนั้น….รู้ไว้ซะนะว่าฉันเกลียดที่สุดคือการทรยศ…เธอจะไม่ทำแบบนั้นใช่ไหม?....ลีแทมิน”  ใบหน้าหวานถูกจับให้หันมาก่อนที่ริมฝีปากหยักจะประกบลงไปอย่างรวดเร็ว  ร่างสูงพยายามกดใบหน้าหวานให้แนบชิดเข้ามาอีก   เมื่อรู้สึกว่าร่างเล็กกำลังตกใจและพยายามผลักเขาออก

“ถ้าอยากอยู่อย่างมีความสุขอย่าทำตัวสอดรู้สอดเห็น….ทำตัวให้น่ารักเข้าไว้ฉันจะได้เอ็นดูเธอ…”

“อ๊ะ!!!!”   ไม่ทันไรร่างกายบอบบางก็ถูกร่างสูงอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว  มือบางรีบคล้องคอหนาไว้แน่น

“เรียกฉันว่ามินโฮ….ตุ๊กตาของฉัน….”  ร่างสูงกดจูบแก้มนิ่มก่อนจะอุ้มแทมินตรงไปยังห้องๆหนึ่ง

“มินโฮ!!!!!”

แทมินเบิกตากว้างในสิ่งที่ได้เห็นเบื้องหน้าของเขามันไม่ใช่ห้องนอนแต่มันคือห้องลงทัณฑ์ขนาดใหญ่   อุปกรณ์มากมายที่ทำให้แทมินรู้สึกเสียวสันหลังวาบ   อะไรกันผู้ชายคนนี้

“คุณจะทำอะไร…มะ….ไม่เอานะ”

ร่างเล็กถูกโยงลงมาด้วยโซ่เส้นยาว   ใบหน้าหวานเปียกปอนไปด้วยน้ำตาเขาไม่อยากนึกถึงสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้

“เธอต้องรับใช้ฉันเป็นทาสของฉันตลอดไป…ตุ๊กตาของฉัน”แทมินส่ายหัวรัวๆพยายามดิ้นให้หลุดจากโซ่ที่โยงเขาจากเพดาน

“ฮือ…อย่าทำผม…มะ…ไม่เอา”

มินโฮยิ้มชั่วร้ายภาพของเด็กหนุ่มอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขาพร้อมด้วยร่างกายผอมบางที่ส่ายไปมาด้วยความหวาดกลัว  มันคงจะสวยงามกว่านี้ถ้าภาพที่เห็นตรงหน้าเปื้อนไปด้วยโลหิตสีแดงๆ

มินโฮไม่รอช้าก่อนจะตรงเข้าฉีกทึ้งเสื้อผ้าสวยงามของร่างบาง 

“หุบปากแล้วทำตัวเงียบๆให้ฉันเอ็นดูนาย” มินโฮตรงเข้าขย้ำร่างกายบางด้วยความหื่นกระหายยิ่งเสียงอ้อนวอนกรีดร้องดังเท่าไหร่ยิ่งเรียกร้องให้เขากระทำรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น

---------NC CUT-------------

“อ๊า!!!!!”   แทมินกรีดร้องเมื่อรู้สึกแสบไปทั่วร่างกาย  แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วห้องกว้าง

“ค….คุณเป็นใครฮะ….”แทมินกระเถิบตัวหนีเมื่อเห็นคนตรงหน้าคือชายหนุ่ม สวมเพียงกางเกงตัวเดียวร่างกายกำยำนั้นดูมีบาดแผลจากการทรมาน   บางแผลเหมือนพึ่งผ่านไปไม่นานนี้เองใบหน้าของชายหนุ่มถูกปิดไว้ด้วยหน้ากากแฟนธ่อม

เมื่อเห็นร่างเล็กสอดส่องไปทั่วห้องด้วยความหวาดระแวงชายหนุ่มจึงยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน

“นายท่านไปแล้วครับ”

ชายหนุ่มป้ายยาในกระปุกก่อนจะเตรียมพร้อมทาให้กับร่างเล็กเปลือยปล่าวบนเตียง

“ผ….ผม….ทะ….ทาเองฮะ….”

ขาเล็กถูกชายหนุ่มดึงมาด้วยความแผ่วเบา  แทมินโกยผ้าห่มเพื่อปิดบังตัวเอง

“ผมรู้คุณทาไม่ได้หรอกเพราะฉะนั้นให้ผมช่วยเถอะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความใจดีก่อนจะจับเรียวขาบางแยกออกจากกัน

ช่องทางบอบบางที่ถูกทำร้ายและรุกรานอย่างสาหัสรวมถึงรอยแผลเป็นบนตัวของร่างบางที่ถูกแส้ฟาดจนเลือดซิบ   ชายหนุ่มมองรอยแผลอย่างพิจารณาก่อนจะค่อยป้ายยาในกระปุก   แต้มลงบนช่องทางสีหวานที่แดงช้ำและฉีกขาด

“ยกสะโพกขึ้นหน่อยครับ….”  ชายหนุ่มบอก แทมินทำตามอย่างว่าง่ายใบหน้าหวานมองตามมือของชายหนุ่มที่ป้ายยาไปมาบริเวณสะโพกของเขา

“อื้อ….อือ…”  แทมินครางเสียงแผ่ว

เมื่อทาที่ช่องทางนั้นเสร็จร่างเล็กจึงยอมให้ชายหนุ่มทายาไปทั่วร่างกาย

“ผมสงสารคุณจริงๆ….”  ชายหนุ่มกล่าว

“ฮึก…ผม…ไม่อยากอยู่ที่นี่…ฮึก…”

แทมินสะอื้นเสียงดัง   ดวงตากลมฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆ    “เสร็จแล้วครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้ร่างบางเป็นครั้งสุดท้าย

“ดะ….เดี๋ยวฮะ…คะ…คุณชื่ออะไรฮะ…”

แทมินดึงมือร่างหนาเอาไว้

“คิมจงฮยอนครับ”

แทมินมองตามลำตัวหนาที่มีบาดแผลอยู่เต็มไปหมดก่อนจะมาหยุดพินิจใบหน้าคมที่มีหน้ากากแฟนธ่อมปกปิดไว้ตลอดเวลา

“นั่นก็ฝีมือเขาใช่ไหม”  

จงฮยอนพยักหน้าน้อยๆ“นายท่านจะกลับมาอีกครั้งในตอนกลางคืน….เมื่อท่านขออะไรได้โปรดให้คุณทำตามอย่าขัดขืนท่าน….ท่านจะได้ไม่โมโห….แต่งตัวเถอะครับจะได้ลงไปทานอาหาร”

“จงฮยอน….”แทมินเรียกร่างสูงเอาไว้ก่อนจะโผเข้ากอดร่างเล็กซบใบหน้าลงบนบ่ากว้างก่อนจะกดจูบเบาๆบนริมฝีปากร่างหนาเป็นการตอบแทน คืนนี้ก็เช่นกันแทมินถูกเรียกเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่ร่างสูงเปลือยปล่าวนอนอยู่บนเตียงดวงตาคมเรียกให้แทมินเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกดจูบหนักบนริมฝีปากแดง

“มันทายาให้เธอรึยัง”

มินโฮถามเสียงเย็น

แทมินพยักหน้าเบาๆ  “ทำไมคุณต้องทำร้ายผม” ดวงตาหวานช้อนมองมินโฮอย่างตัดพ้อ

“ไม่ดีรึไง…อยากออกมาจากบ้านซอมซ่อของนายไม่ใช่หรือไง…ที่นี่มีอะไรที่ฉันหาให้นายไม่ได้อีก…เงินทองเสื้อผ้าอาหารที่อยู่เธออยากได้อะไรอีกหืมเด็กดี”  มินโฮจูบไล่ไปตามลำคอขาวผ่องที่เต็มไปด้วยรอยรักสีแดงอยู่เต็ม

“ฮึก….ฮือ….”

มินโฮเงยหน้ามองร่างเล็ก   “อย่าคิดตอบแทนฉันด้วยการทรยศเพราะฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

มินโฮละออกจากซอกคอหอมหวานก่อนจะพุ่งเป้าหมายมายังแกนกายกลางลำตัวที่ตั้งเด่นมือหนากดหัวของแทมินเพื่อรับเอามันทั้งหมด คืนนี้มีอีกตั้งหลายอย่างที่เขายังไม่ได้ลองใช้กับตุ๊กตาของเขา

-----NC CUT2-----

ในทุกๆวันแทมินมักจะตื่นมาอย่างโดดเดี่ยวและทุกๆวันจะมีชายหนุ่มร่างหนาคอยทายาให้เขาความอ่อนโยนของจงฮยอนทำให้แทมินเผลอใจไปหลายครั้งขอเพียงแค่มินโฮที่กอดเขาอยู่ทุกคืนอ่อนโยนได้เท่าครึ่งหนึ่งของจงฮยอนก็พอ

“ผมไปแล้วนะครับ….”

จงฮยอนยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง“จงฮยอน…”แทมินเดินเข้าหาร่างหนาก่อนจะมอบจูบที่แสนหอมหวานให้ เรียวลิ้นตอบโต้กันไปมา  ดูดดื่มร้อนแรงและอ่อนโยน

“อื้ม”  จงฮยอนละริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง   หวาน….ริมฝีปากแดงนี้ช่างหวานจนอยากลิ้มลองอีกครั้ง

“หนีไปกับฉันได้ไหม”

แทมินเอ่ยขึ้น จงฮยอนจ้องมองใบหน้าหวานก่อนจะเกลี่ยปลายผมที่ระใบหน้าหวานออกเบาๆ

“ไม่มีทางหนีหรอกครับนายท่านไม่ปล่อยให้ใครหนีไปง่ายๆหรอกครับโดยเฉพาะคนที่ทรยศนายท่าน”

“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่…ฮึก…เราหนีไปด้วยกันก็ได้จงฮยอน”

จงฮยอนยิ้มให้อย่างเคยก่อนจะช้อนคางมนให้มารับจูบจากเขา “ผมจะพยายาม”

จงฮยอนยิ้มก่อนจะดันร่างบอบบางของแทมินลงกับพื้นเตียงดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวาน   สวยงามไปทุกสัดส่วน

“อะ…อื้อ…จะ…จงฮยอน…อ๊า!”   แทมินกำลังสับสนเขากำลังทำในสิ่งที่มินโฮเกลียดมอบกายให้ชายอื่นนอกจากมินโฮ

เวลานี้ความอบอุ่นจากร่างกายของจงฮยอนดึงแทมินให้จมดิ่งสู่ห้วงกามารมณ์ไม่มีสิ่งใดจะมาหยุดยั้งอีกต่อไป

-----NC CUT 3----

แทมินเดินไปทั่วปราสาท  ร่างบางสอดส่องหาชายหนุ่มร่างหนา

“ตามหาจงฮยอนอยู่หรือไง!”

เสียงจากด้านหลังทำให้แทมินตกใจจนเผลอร้องออกมา

“อ๊ะ!!คุณมินโฮ”แปลกและประหลาดใจตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาแทบไม่เคยเห็นชเวมินโฮในตอนกลางวันเลยซักครั้ง  ชายหนุ่มร่างสูงมักจะหายหน้าในตอนกลางวันและกลับมาอีกครั้งเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน

“ฉันถามว่าตามหามันอยู่หรือไง!”  จงฮยอนเดินเข้ามาบีบคางร่างเล็กแทมินเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

“ผะ…ผม…อื้อ”  ไม่ทันไรริมฝีปากหยักก็พุ่งเข้าหาปากบางดูดดึงจนบวมเจ่อก่อนจะละออก

“มันอยู่ในคุกใค้ดินกำลังรับโทษ!”มินโฮจ้องแทมินด้วยดวงตาแข็งกร้าวทำให้แทมินรู้สึกเสียวสันหลัง

หรือมินโฮจะรู้แล้ว

“อย่าคิดลงไปข้างล่างเด็ดขาดเข้าใจรึปล่าว…ส่วนนี่ฉันให้นายเก็บไว้”

มินโฮถือพวงกุญแจพวงใหญ่ส่งให้แทมิน ใบหน้าหล่อยิ้มร้าย “ฉันจะเข้าเมืองซักสองวันให้นายเป็นคนเก็บกุญแจนี้ไว้  นี่เป็นกุญแจของห้องในปราสาททั้งหมดอย่าลืมละตุ๊กตาของฉันว่าฉันกลียดคนทรยศที่สุด”

มินโฮกระซิบก่อนจะส่งยิ้มเย็นชาให้กับร่างบาง

ไม่นานรถม้าก็ควบออกไป  

แทมินมองตามรถม้าของร่างสูงจนลับตาก่อนจะตรงไปยังใต้ปราสาทเป้าหมายคือคุกใต้ดิน

“จงฮยอน!!!!”  แทมินมองร่างหนาที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้ในห้องขัง   ร่างกายอิดโรยและรอยแผลเป็นตามตัวของร่างสูงบ่งบอกให้รู้ว่าจงฮยอนได้รับโทษหนักขนาดไหน

“คุณลงมาที่นี่ทำไม!!!หนีไปซะก่อนที่นายท่านจะมา”

จงฮยอนตะโกนบอกร่างบางในขณะที่เขาเองก็พยายามพยุงร่างกายบอบช้ำของตนเองขึ้น

“เพราะฉัน…ฮึกนายถึงเป็นแบบนี้…ทำไมฮือๆ…มินโฮถึงใจร้ายแบบนี้”

แทมินสะอื้นไปในขณะที่มือบางก็ลูบไปตามใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยหน้ากากของร่างหนา

แทมินนั่งอยู่กับร่างสูงจนกระทั่งหลับไป  

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกเพียงวันเดียวเท่านั้นที่มินโฮจะกลับมา    แทมินตั้งใจจะลงไปยังคุกใต้ดินอีกครั้งในค่ำคืนที่มืดมิดมีเพียงแสงสว่างจากตะเกียงอันเดียวเท่านั้นนำทางพาเขาลงไปยังด้านล่างของปราสาท

“จงฮยอน….”

แทมินเอ่ยเรียกร่างสูง…..เงียบ….ทุกอย่างเงียบสนิท…หรือว่าจงฮยอนจะถูกปล่อยตัวแล้วแทมินเดินตามหาร่างสูงไปทั่ว   ด้านล่างมีหลายห้องที่แทมินไม่รู้จักและไม่เคยพบเห็นปราสาทสวยงามล้วนมีห้องลับ

“เคร้ง!!!!แกร็ก!!!!!”

เสียงเลื่อยและเสียงลับมีดดังออกมาจากห้องแห่งหนึ่งแทมินเดินเข้าไปใกล้ดวงใจดวงน้อยเต้นตึกตักจนแทบทะลุอกซ้าย

แทมินแอบมองผ่านช่องหลังประตูบานใหญ่ภายในห้องทึบๆไปด้วยตุ๊กตามากมายเครื่องมือเหล่านั้นล้วนทำงานอัตโนมติเหมือนถูกกลไกบังคับเอาไว้

แทมินวางตะเกียงลงก่อนจะตรงเข้าไปยังห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาขนาดตัวเท่าคนจริงๆสวยงามเหมือนคนอย่างไม่ผิดเพี้ยนตุ๊กตาเหล่านั้นไม่มีอาภรณ์ใดๆปกปิดร่างกายทั้งชายและหญิงและยังมีตุ๊กตาอีกสามตัวที่รอการชำแหละแทมินทั้งตกใจและแปลกใจเมื่อมือบางสัมผัสเข้ากับใบหน้าของตุ๊กตาเนื้อของคนจริงๆที่สำคัญพวกนั้นยังอุ่นๆห้องแห่งนี้คือที่สตาฟคนงั้นหรือเด็กหนุ่มและหญิงสาววัยรุ่นล้วนแต่ถูกนำมาที่นี่พวกเขาถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

“ไม่!!!!!”

แทมินเอามือปิดปากของตัวเองก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นด้วยความรีบร้อนและไม่ระวังทาง

“อ๊ะ!!!!มินโฮ!!!!!”

ร่างเล็กถูกร่างสูงกว่ากระชากเข้าหาตัวดวงตาคมมีแววโกรธและโมโห

“ลอบเล่นชู้ยังไม่พอยังลงมาข้างล่างอีกรึไง!!!!!!”

ร่างสูงเหวี่ยงแทมินลงกับพื้นหินเย็นๆ

“ได้โปรด!....ปล่ยผมไปฮือๆๆๆๆ…..ปล่อยผม”

แทมินร้องไห้คร่ำครวญ“ฉันบอกเธอเล้วว่าฉันไม่ชอบคนทรยศแล้วคนทรยศอย่างเธอมันต้องถูกลงโทษอยากไปอยู่กับหุ่นพวกนั้นมากใช่ไหม….ได้…อย่างงั้นก็ไปอยู่กับมันซะเถอะ!!!”

มินโฮตรงเข้ากระชากแขนบาง  แทมินทั้งดิ้นรนและร้องไห้ขัดขืน “ฉันจะบอกอนยูให้สตาฟเธออย่างสวยงามเลยละ แทมินตุ๊กตาของฉัน”  มินโฮหัวเราะชั่วร้าย

“ไม่!!!!!คุณมินโฮ!!!!ปล่อยผมผมไม่อยากตาย….ไม่เอา!!!!!”

แทมินตะโกนก้อง   “ไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองสำหรับคนทรยศ!!!”

มินโฮจับคางมนบังคับให้แทมินหันไปทางหุ่นอีกสามตัวที่รอการชำแหละ   ร่างสูงเปิดผ้าคลุมออก

“พี่!!!!!”  แทมินตะโกนลั่นเมื่อพบว่าหุ่นอีกสามตัวคือพี่ชายทั้งสามของเขาเอง

“คุณมันปีศาจ!!!!คุณใจร้ายมินโฮ!!!!….”  แทมินตะโกนด่าร่างสูง

“พวกนี้รนหาที่ตายเอง….พวกมันอยากรู้อยากเห็นแล้วเป็นยังไงละในเมื่อดิ้นรนที่จะอยู่ที่ก็นี่ต้องถูกทำให้เป็นแบบนี้แหละ”

มินโฮยิ้มร้ายกาจก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากห้องทิ้งไว้เพียงร่างกายบอบบางของแทมินให้นอนฟุบอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นๆ

------แกร็ก------

เสียงลับมีดพร้อมกับเสียงเลื่อยถูกเสียดสีไปมาบนพื้นหินแทมินลืมตามองไปทั่วห้อง  ชายหนุ่มชุดผ้าคลุมสีดำนั่งหันหลังให้เขาพร้อมด้วยเสียงพึมพำเบาๆ

“ปล่อยผม!!!!”

แทมินตะโกนลั่นเขาไม่สามารถขยับได้เพราะเนื้อตัวถูกมัดไว้ด้วยเชือก

“อีกรายแล้วซินะ….ทำไมชอบทำให้นายท่านโมโหกันนักนะ….”

ชายชุดดำยังคงลับมีดไปและพูดคุยกับตัวเอง

“ผมไม่อยากตาย….ฮือๆๆๆๆ….ปล่อยผม”

แทมินอ้อนวอน “อีกรายแล้วงั้นหรอ  นายไปทำอะไรละลอบเป็นชู้กับไอ้จงฮยอนอย่างงั้นหรือ”

ชายชุดดำหันหน้ามามองร่างบางที่ถูกมัดไว้ด้วยเชือก

“ได้โปรด….ผมไม่อยากตายฮึก….ผมจะไม่ทำอีก…ฮือๆๆๆๆ”

ชายหนุ่มวางมีดลงก่อนจะกระชับผ้าคลุมแน่นเหมือนเดิมดวงตาคมภายใต้ผ้าผืนดำสนิทจ้องมองแทมินด้วยความขบขัน

“เธอจะไม่เหงาหรอกเด็กน้อยเพื่อนของเธอเยอะแยะ…ครอบครัวของเธอก็ด้วย”

แทมินมองตามมือของชายหนุ่มจนไปหยุดอยู่กับหุ่นพี่ชายทั้งสามของเขา

“พวกคุณมันไม่ใช่คน….ฮึก….ฮือ….”

“เอาละคร่ำครวญไปก็เท่านั้นนายท่านไม่ปล่อยนายไปง่ายๆหรอก”

อนยูว่าก่อนจะอุ้มแทมินลงมาวางในอ่างน้ำขนาดใหญ่   ขั้นแรกของการสตาฟต้องให้หุ่นนั้นสะอาดไร้ที่ติ

มือหนาลากไล้ไปทั่วผิวขาวเพื่อทำความสะอาด

“เฮ่อ….นายเป็นตุ๊กตาที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา   ถ้าฆ่านายซะคงเสียดายแย่”

อนยูสำรวจไปทั่วร่างบอบบางของแทมิน 

 “ฮือๆๆๆๆๆ….ไม่…ผมไม่อยากเป็นตุ๊กตา…ฮึกได้โปรด….ปล่อยผม…”

แทมินคร่ำครวญ  

“เพราะเห็นแก่นายและไอ้จงฮยอนผมจะปล่อยคุณเเต่มีข้อแม้ว่าคืนนี้นายท่านจะกลับเข้ามาดูผลงานเพียงแค่คุณทำตัวให้เหมือนตุ๊กตาพวกนี้คุณก็จะรอด”

อนยูยิ้มนิดๆ“ฮะ….ฮึก….ผมจะทำ…ฮึก”แทมินรับปากก่อนจะยอมยืนนิ่งๆให้ชายชุดผ้าคลุมดำติดเครื่องประดับลงบนตัวเขา

เพียงแค่คืนนี้เท่านั้นที่แทมินจะรอด

เมื่อชายหนุ่มชุดดำหายออกไปในที่สุดค่ำคืนแห่งการทรมานก็มาถึงชเวมินโฮกลับมาที่ห้องนี้อีกครั้งดวงตาคมจดจ้องที่ตุ๊กตาหนุ่มสาวหลายตัว   ก่อนจะหยุดพินิจที่ตุ๊กตาตัวล่าสุด

สวยจริงๆเหมือนมีชีวิตงดงามที่สุด“หึๆอนยู…แกทำงานไม่เคยพลาดสวยไม่มีที่ติ…งดงามจริงๆ”

มินโฮจับปลายผมของแทมินก่อนจะอุ้มเอาตุ๊กตาแสนสวยนั้นไว้ในอ้อมกอดปลายลิ้นร้อนไล่สำรวจไปทั่วตัวของตุ๊กตาบ่อยครั้งที่แทมินต้องระงับเสียงครางเพื่อไม่ให้มินโฮสงสัยร่างสูงยังคงเพลิดเพลินกับตุ๊กตาตัวสวยสำรวจทุกซอกทุกมุมด้วย ลิ้นนิ้วเรียวและริมฝีปาก

----CUT4-----

 “จะครางก็ได้นะแทมิน”  มินโฮพูดอีกครั้งก่อนจะละใบหน้ามองคนหน้าหวานที่กำลังสะกดกลั้นตนแองมินโฮปล่อยแทมินลงกับพื้น 

“สิ่งที่ฉันเกลียดคือการทรยศรู้รึปล่าว”

มินโฮคำราม ก่อนจะพุ่งเข้าไปกระชากตัวแทมิน ร่างเล็กเบี่ยงตัวหลบก่อนจะเตะเข้าไปที่ท้องของร่างสูงแทมินวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต   วิ่งตามทางเดินที่มีแสงเทียนส่องสว่างอย่าริบหรี่ ทำไมมินโฮรู้ทุกอย่างรู้ทุกการกระทำของเขา  ร่างเล็กวิ่งผ่านคุกใต้ดิน

“คุณหนีไม่รอดหรอก”  ชายชุดกำพร้อมด้วยเคียวอันใหญ่กำลังจะฟาดลงมาบนร่างกายของเขา   แทมินหลบทันก่อนจะพุ่งชนจนชายผู้นั้นล้มลงไปกับพื้น

“คุณหนีนายท่านไม่พ้นหรอก   เขารู้ทุกอย่างว่าคุณจะไปไหน!!!”เสียงของอนยูตะโกนตามหลัง

“แทมิน….เดี๋ยว!!!!”

แทมินหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย   “จงฮยอน!!!!”ร่างหนาเดินขึ้นบันได  ก่อนจะตรงเข้ามากอดร่างบาง

“หนีเถอะนะเร็วเข้าไปกับผมเร็ว!”  แทมินพยายามดึงมือของจงฮยอนให้เดินตามตนเอง

“ผมไปไหนไม่ได้หรอกผมต้องอยู่ที่นี่คุณทรยศนายท่านคุณก็หนีไม่ได้เหมือนกัน”

แทมินหันกลับมาเมื่อจงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงแปลกไป

“หมายความว่ายังไง?”

แทมินถอยห่างจากร่างหนา

“ที่นี่คือบ้านของฉันและเธอก็ต้องอยู่กับฉันที่นี่ลีแทมิน”

จงฮยอนถอดหน้ากากที่เขาสวมใส่ตลอดเวลาออก   ใบหน้าคมคายมันคือคนๆเดียวกับชเวมินโฮ   เขาคือคนๆเดียวกัน

“มะ….ไม่จริง….ป….เป็นไปไม่ได้”

แทมินวิ่งหนีร่างสูงขึ้นไปบนปราสาท

“เธอไม่มีวันหนีฉันพ้นลีแทมิน”

ร่างสูงแสยะยิ้มขายาวก้าวตามร่างเล็กไปอย่างไม่เร่งรีบเพราะรู้ว่าทางที่แทมินกำลังจะขึ้นไปนั้นคือทางตันมีเพียงทางเดียวที่จะหนีรอดคือ  ใช้ปีก แต่มนุษย์อย่างแทมินเลือกได้เพียงอย่างเดียวนั่นคือกระโดดลงมา

ใครกันอยากให้ตุ๊กตามีร่องรอยของความบุบสลาย   มินโฮกระชับผ้าคลุมสีดำก่อนจะยิ้มบางๆ

เกมส์นี้มันสนุกจริงๆ

ร่างเล็กถูกต้อนจนจนมุม   เบื้องหน้าคือพื้นดินโดดลงไปมีแค่ตายกับตายเท่านั้น

“แทมินมาสิ….ตุ๊กตาของฉันฉันรักเธอเด็กน้อย”

มินโฮปลดผ้าคลุมออกช้าๆ   อนยู   จงฮยอน  ชเวมินโฮเขาคือคนๆเดียวกัน

“ไม่แปลกใจรึไงที่ฉันรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหน….โกหกฉัน…หลอกลวงฉัน….ทรยศฉัน!!!!”

มินโฮพูดเสียงเย็นก่อนจะเดินตรงเข้าหาร่างบาง

“อย่าเข้ามานะมะ….ไม่งั้นผมจะโดด”

แทมินก้าวขาข้ามกำแพง

“อย่าดีกว่าเด็กน้อยร่างกายของเธอมีค่ามากเกินไปมาอยู่กับฉันเป็นตุ๊กตาของฉันดีกว่ามาสิแทมิน”

มินโฮยื่นมือให้ร่างบาง  ร่างสูงตรงเข้ารวบตัวแทมินแต่ร่างเล็กกลับกระโดดลงจากหอคอยพร้อมๆกับร่างของมินโฮ

แทมินเกาะขอบกำแพงเย็นเฉียบไว้แน่นก่อนจะพยายามปีนกลับที่เดิม  

“แทมิน!!!!!ช่วยหน่อย!!!!แทมินดึงฉันขึ้นไปเร็วเข้าเด็กดี!!!!”มินโฮพูดในขณะที่ตัวเองกำลังพยายามปีนป่ายเพื่อเอาชีวิตรอด แทมินส่ายหัวรัวๆ เบื้องล่างคือร่างของพี่ชายทั้งสามที่แสยะยิ้มอย่างมีความสุข

“ไม่ให้หรอกแทมินเด็กโง่เธอจะเอาเจ้าชายเป็นของเธอคนเดียวน่ะสิ”

ลู่หานพูดก่อนจะตรงเข้ากอดเจ้าชาย

“ใช่ไม่ให้หรอกเจ้าชายต้องเป็นของเรา”

ใบหน้าสวยของคีย์จูบเบาๆบนริมฝีปากของร่างสูง

“ไปอยู่ด้วยกันนะเจ้าชาย”  เร็นกระชากร่างของมินโฮดำดิ่งสู่ความมืด 

“ม่ายยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!”

เสียงตะโกนก้องของร่างสูง จบสิ้นซักทีความลับดำมืดของปราสาทท่านชายแห่งนี้

แทมินกลายเป็นเจ้านายคนใหม่ของที่นี่และแทมินก็มั่นใจว่าพี่ๆทั้งสามของเขายังคงมีความสุขดีกับเจ้าชาย แทมินยังคงสัมผัสได้ว่าเจ้าชายยังคงจ้องมองเขาจากที่ไหนซักแห่ง  

ในปราสาทแห่งนี้

END

:) Shalunla