ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [รวมSF] Just 2min the series

    ลำดับตอนที่ #33 : [SF] Paradise สวนสวรรค์ ตอนที่ 14

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 518
      7
      22 ต.ค. 57

     




     

    -บทที่ 14-

     

     

    พระชายา

    “…………”

    พระชายา

    “…………”

    แสงเทียนสว่างวาบในห้องกว้าง ดวงตากลมสอดส่องมองไปรอบๆห้องแห่งนี้ ผนังขรุขระและเป็นสีขาวเหมือนดังผืนหิมะ รอบกายไม่มีผู้ใดและเมื่อนั้นแทมินจึงระลึกได้ว่าตนกลับเข้ามาในห้วงฝันนี้อีกแล้ว เสียงปริศนาที่ยังคงร่ำร้องเรียกหาเพียงพระชายายังไม่จางหายไปไหน ราวกับว่าเสียงนั้นมีตัวตนอยู่รอบๆผนังน้ำแข็งแห่งนี้

    เจ้าหญิง

    ท่านเป็นใครกันแน่?”

    เปิดเราสิเจ้าหญิงเราจะช่วยเจ้าเอง อยากได้รับการช่วยเหลือไม่ใช่รึ

    แพนโดรา

    ข้าอยากได้อิสรภาพเหลือเกินเจ้าหญิง เปิดให้ข้า อย่าให้ข้าทรมาน ข้าจะช่วยเจ้าเจ้าหญิง

    แต่ว่า….”

    ลังเลอะไรเล่าแพนโดรา เปิดให้ข้าออกไป ข้าจะช่วยเจ้าให้เจ้าสมหวัง อยากให้เจ้าและลูกเป็นดังแม่ของเจ้าหรือ

    แม่ของเราท่านหมายความว่าอย่างไร

    เปิดให้ข้าออกไปแพนโดราข้าจะช่วยเจ้า กำจัดทุกคนที่ขวางทางเจ้า ข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวัง

    น้ำเสียงเร่งเร้าแต่เต็มไปด้วยความทรมาน พยายามดิ้นรนเพื่อจะหลุดพ้นจากสถานที่คุมขัง ร่างบางยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็งด้วยความเย็นจัดของน้ำแข็งตรงมุมห้องที่มีแสงเทียนส่องสว่างอยู่นั้นมีกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินที่เจ้าหญิงน้อยจำได้ว่าเป็นคนซ่อนอย่างมิดชิดไว้ในกล่องพู่กันใต้เตียงแต่บัดนี้กล่องที่ว่านั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าและเร่งเร้าให้แทมินรีบเร่งไปเปิดมันเสียที

    ฝ่ามือบางพยายามจะสัมผัสกล่องปริศนานั้นแต่กลุ่มควันมากมายกลับกระจายตัวตนอยู่รอบห้อง ปรากฏร่างบุรุษตัวสูงใหญ่สวมเครื่องแต่งกายชาวโฟรเซนการ์ดแต่ใบหน้าครั่นคร้ามนั้นแทมินกลับไม่เคยเห็นเอาเสียเลย บุรุษผู้นั้นพยายามอ้อนวอนด้วยสายตา

    เจ้าหญิงน้อยของข้า บัดนี้เติบโตสวยงามยิ่งนัก มิได้ทิ้งความงามของพระนางยูจินเลยสักนิด

    แทมินผงะเล็กน้อยเมื่อกลุ่มควันมีรูปร่างนั้นพยายามลอยเข้ามาใกล้ แต่สุดท้ายก็ได้แต่วนเวียนอยู่โดยรอบไม่อาจแตะต้องตัวเจ้าหญิงน้อยได้

    ท่านรู้จักพระมารดาของเรา

    ข้ารู้จักดี ข้ารู้จักดีเจ้าหญิง

    แล้ว……..”

    แทมิน

     

    “…………..”

    แทมิน!”

    บ้าเอ้ย!เจ้าต้องช่วยข้าเจ้าหญิงน้อย ปลดปล่อยข้า ปลดปล่อยข้าจากความทรมานนี้เสียที

    เสียงเรียกขององครักษ์คนสนิทแทมินจำได้ดี ยังมิทันเอ่ยรับกลุ่มควันนั้นก็ก่อตัวราวกับลูกพายุขนาดย่อมพุ่งตรงเข้ามาหาร่างบาง

    ไม่!!!!!!”

     

    เจ้าหญิง

    ท่านพี่อี้ฟาน!”

    ร่างบางลืมตาตื่นทั้งตกใจจนหยดเหงื่อเปียกชุ่มไปตามไรผม ฝันร้ายจากกล่องแห่งความลับยังติดตา บุรุษผู้มีแต่ความเกลียดชัง แทมินจดจำใบหน้าของเขาได้ดี ร่างบางโผซบกับอ้อมแขนของอี้ฟานซุกหน้าลงไปด้วยความหวาดกลัว

    ท่านพี่ข้าฝันร้ายเจ้าคะ

    ไม่เป็นไรแล้วคนดี พี่อยู่กับเจ้าแล้ว

    อี้ฟานลูบหัวปลอบร่างกายสั่นเทาด้วยความเอ็นดูสีหน้าหวาดกลัวค่อยๆหายไป เมื่อร่างงามค่อยคลายความตื่นกลัว

    หลับไปแค่นี้เจ้ายังฝันรึเจ้าหญิง

    ใช่เจ้าคะ ข้ากลัวเหลือเกินบุรุษผู้นั้นบอกให้ข้าปลดปล่อยเขาออกจากความทรมาน

    บุรุษ?”

    เจ้าคะ เขามาพร้อมกับกล่องแพนโดรา

    เมื่อจับต้นชนปลายคำพูดของแทมินจนครบถ้วนอี้ฟานถึงรู้สึกประหลาดใจนัก กล่องแพนโดราที่เก็บซ่อนความลับไว้มากมาย  ไม่เคยมีผู้ใดพบเห็นมันอีกจะปรากฏในฝันของเจ้าหญิงน้อย

    เจ้าไปจดจำเรื่องกล่องนั้นมาจากที่ใดรึ?”

    เสด็จพ่อ…….”

     

    แทมิน!”

    บุรุษรูปงามผู้เป็นเจ้าของแพนโดราอย่างแท้จริงปรากฏกายขึ้น สีหน้าแลดูบึ้งตึงแต่ก็เข้ามาประคองเมียตัวน้อยไว้ด้วยตนเอง ความหงุดหงิดยังแสดงอยู่บนใบหน้าหล่อคมทั้งไม่พอใจที่เหตุใดบุรุษผู้นี้มีสิทธิ์มากกกอดเจ้าหญิงน้อย ทั้งอยากชักดาบออกมาประหัดประหารไปเสียแต่เมียรักที่ตัวสั่นราวกับลูกนกก็เรียกความสงสารได้มากกว่า

    ใครทำอันใดเจ้าหรือเมียข้า

    ไม่เพคะหม่อมฉัน….”

    ไม่ได้อย่างไร นางรับใช้ของเจ้าวิ่งโร่ไปถึงตำหนักนั้นบอกข้าว่าเจ้าไม่สบาย เป็นอันใดรึทั้งหน้าซีดเซียวเช่นนี้เจ็บปวดตรงไหนบอกข้า

    เจ้าหญิงน้อยเงยหน้ามองพระสวามี ความเป็นห่วงเป็นใยนั้นแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างมิได้เสแสร้ง แต่เจ้าหญิงน้อยกลับนึกน้อยเนื้อต่ำใจหากมิเจ็บป่วยกายคงจะไม่ทิ้งทางนั้นมาดูใจกันเช่นนี้หรอก

    ไม่เป็นอันใดเพคะ อย่างไรเสียร่างกายของหม่อมฉันก็ไม่เจ็บเท่าหัวใจหรอกเพคะ

    เจ้าหญิง หากมัวกระเง้ากระงอดเราเช่นนี้เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเป็นอันใดหรือที่เป็นอยู่นี้ไม่ต้องการให้เรามาดูแลแต่ต้องการสหายสนิทของเจ้ากัน?”

    พระองค์!”

    เจ้าหญิงน้อยว่าด้วยความไม่พอใจ ฝ่ามือบางพยายามแกะวงแขนแกร่งเจ้าของริมฝีปากร้ายกาจออกให้พ้นกายแต่ยิ่งดิ้นเท่าไรก็มีแต่พ่ายแพ้ ถูกกอดรัดจนบัดนี้ร่างงามถูกอุ้มขึ้นมานั่งบนตักแก้มหอมที่ถูกแต่งประทินโฉมโดยธรรมชาติขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะถูกฉกชิงจากจมูกโด่งรั้นของเจ้าชายรูปงาม

    ให้หมอหลวงตรวจดูอาการเจ้าหน่อยเถิดหากไม่เป็นสิ่งใด ข้าจะได้เบาใจ

    หม่อมฉันไม่เป็นอันใดเพคะ

    เจ้าหญิงปากแข็งเสหน้าหนีไม่ยอมให้ริมฝีปากหยักจุมพิตได้ถนัด สายตากลมมองค้อนนางรับใช้ซอนมีที่กำลังอ่านกินด้วยสายตาทั้งอาการรุกรี้รุกรนลอบยิ้มคราแล้วคราเล่าเป็นบ่าวของตนแท้ๆแต่กลับเอาใจนายอื่นมากกว่าเช่นนี้น่าลงโทษเสียให้เข็ด

    ท่านองครักษ์เมียเราเป็นอันใด

    ครานี้มินโฮเอ่ยถามอี้ฟานที่นั่งเงียบอยู่นานในเมื่อนายไม่ปริปากมีหรือบ่าวจะไม่กล้าและยิ่งตอนนี้ดวงตาคมซ่อนความโกรธจัดเอาไว้ทำให้เหล่านางรับใช้ที่นั่งอยู่ด้วยกันเกิดอาการร้อนกันถ้วนหน้า

    พระชายาทรงพระครรภ์พะย่ะค่ะ

    แทมินเจ้าท้องอย่างนั้นรึ?”

    ด้วยความปลื้มปรีติยินดีเจ้าชายหนุ่มกอดร่างเจ้าหญิงจนจมอกทั้งพร่ำบอกความดีใจนับครั้งไม่ถ้วน แทมินที่พึ่งหายตกใจรู้ข่าวว่าบัดนี้ในครรภ์กำลังมีทารกถือกำเนิด ทั้งดีใจและสับสนปะปนกัน

    เจ้าพูดจริงหรือท่านองครักษ์

    พะย่ะค่ะ กระหม่อมขอยืนยัน

    เหตุใดจึงเงียบเช่นนี้ ไม่ดีใจหรือเมียข้า

    ดีใจเพคะ แต่หม่อมฉัน….กังวลใจ

    อย่ากังวลไปเลยแพนโดราอย่างไรเสียเราจะไม่ทอดทิ้งเจ้าอย่างแน่นอน

    อันว่าครรภ์ของเจ้าหญิงแอนโดรเมดรานั้นแก่กว่าสองเดือน อาการอาเจียนเพราะแพ้ท้องนั้นยังคงมากนักแต่นานวันข้าก็เริ่มดีขึ้น ส่วนเจ้าหญิงน้อยผู้นี้เห็นท่าลูกที่กำลังเกิดมาจะทั้งรักและหวงแม่เหลือเกินถึงอาเจียนข้าวปลากินไม่ได้แบบนี้ ร้อนถึงเจ้าชายหนุ่มต้องอยู่เคียงข้างกันคอยประคับประคองมิให้ห่างกาย

    ลูกข้าผู้นี้เกิดมาคงแก่นอยู่มิใช่น้อย ขนาดเรานั่งเฝ้าอยู่เช่นนี้ยังแกล้งแม่ของเจ้าให้กินอาหารไม่ได้

    มินโฮเอ่ยแซวเมื่อเห็นเมียตัวน้อยเอาแต่โก่งคออาเจียนใส่กระโถนครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งกังวลเหลือเกินว่าใบหน้าซีดเซียวนั้นจะไม่ได้รับอาหารใดๆ

    กินสักหน่อยเถิดเมียข้า หากไม่แตะต้องอาหารใดๆทั้งเจ้าและลูกจะหิวนะ

    หม่อมฉันกินไม่ไหวแล้วเพคะ หม่อมฉันเวียนหัว

    เจ้าชายมินโฮเข้าประคับประคองเมียรักปล่อยให้ร่างงามซบกับอกอุ่น ดวงตากลมและดูเหนื่อยล้า มินโฮเข้าเฝ้าพระมารดาและกราบทูนเรื่องเจ้าหญิงน้อยทรงพระครรภ์ทั้งสร้างความปรีติยินดีแก่ชาวโครนอส สะใภ้ใหญ่และสะใภ้เล็กต่างมีครรภ์ตามกันมาติดๆ พระมารดานั้นทรงพระเมตตาประทานนางรับใช้เข้ามาที่ตำหนักทางทิศเหนือหลายนาง และยังประทานหยูกยาของจำเป็นสำหรับผู้มีครรภ์ทั้งทราบซึ้งและยินดีที่ถูกเอ็นดูจากพระมารดาเจ้าหญิงน้อยจึงหาโอกาสอยากจะไปกราบสักหน แต่เจ้าตัวน้อยในครรภ์ก็ไม่เป็นใจ แทมินต้องเสียน้ำตาเท่าไหร่กันเมื่อลูกน้อยไม่ยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี

    ลูกข้าผู้นี้รู้หรือไม่แม่ของเจ้าเหนื่อยเท่าใด เหตุใดจึงไม่เชื่อฟังเราแบบพี่ของเจ้าบ้าง

    มินโฮกำลังเปรียบเปรยลูกคนเล็กกับลูกคนโต เจ้าชายหนุ่มไม่ได้คิดสิ่งใดนอกจากพูดปลอบก้อนเนื้อที่มองไม่เห็น ให้ใส่ใจและเห็นใจความรู้สึกของพระมารดาบ้างเหตุใดเขาจะไม่รู้ว่าแทมินเหนื่อยเท่าใด เมื่อครั้งแอนโดรเมดราตั้งครรภ์ใหม่ๆทั้งเหนื่อยและไม่สบายกายข้าวปลาอาหารกลิ่นแตะจมูกเพียงนิดก็อาเจียนออกมาอีก แต่ของผู้นั้นมินโฮนั่งเฝ้านั่งประคับประคองจึงพอกินพอนอนได้บ้าง ส่วนแทมินนั้นอารมณ์ยังไม่คงที่แปรปรวนง่ายเมื่อสวามีว่าให้เช่นนี้ก็ตีตนไปก่อนไข้น้ำตาซึมสะอึกสะอื้น

    ลูกของหม่อมฉันนี่เพคะ

    โธ่เมียข้า ลูกของเจ้าก็ลูกของข้านั่นแหละ

    มินโฮทั้งเอาอกเอาใจเมียตัวน้อย ทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำไม่เคยเบื่อที่ต้องหยิบจับกระโถนเมื่อเมียของตนนั้นอาเจียน

    ซอนมีคงไม่สำคัญแล้วกระมัง ซอนมีจะคอยรับใช้อยู่ด้านนอกนะเพคะ

    ใครให้เจ้าไปกัน

    โถเจ้าหญิงน้อยของหม่อมฉัน เจ้าชายเสด็จมาดูแลเช่นนี้บ่าวก็เบาใจ ประเดี๋ยวอยู่นานคงจะได้โดนกริ้วโดนดุเอา

    ซอนมียิ้มคิกคักอยู่คนเดียวและรีบกุลีกุจอยกถาดอาหารที่ทั้งสองพระองค์เสวยจนหมดสิ้นแล้วออกไปจากห้องโดยไว้ ไม่วายจะได้ยินเสียงติดเตียนตามหลังมา

    นางผู้นี้เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้นะ

    แทมินว่า เมื่อซอนมีออกไปเช่นนี้ก็เหลือเพียงพระสวามีที่คอยกกกอดอยู่ไม่ห่าง ทั้งยังโกรธงอนอยู่ไม่น้อยเพลานี้จึงทำได้เพียงเสหน้าไปทางอื่น

    เขาว่ากันว่านายเป็นเช่นไรบ่าวก็เป็นเช่นนั้นทิ้งกันมิลงหรอก

    พระองค์

    ดูทำสีหน้าเข้า ไม่ดีรึเจ้าจะได้อยู่กับข้าสองคนผัวเมียเช่นนี้ ให้นางออกไปน่ะดีแล้ว

    ไม่ดีเพคะ ใครเล่าจะอาบน้ำให้หม่อมฉัน

    มินโฮหัวเราะหอมแก้มเมียรักไปเต็มฟอด ตัวเมียรักหอมเหลือเกินจนไม่อยากหักห้ามใจ ได้เพียงแต่อดทนและข่มใจไว้เพียงได้กลิ่นหอมดังเช่นดอกไม้ก็อยากโอบกอดให้เต็มรัก สายตากลมเสมองคอดค้อนอยากจะบังคับแล้วหันมาจดจ้องกันแต่เพียงผู้เดียว ทั้งอยากลงโทษที่บังอาจเมินกันเช่นนี้แต่ใบหน้าหวานล้ำก็ชวนให้สงสารเสียมากกว่าทำรัก

    ข้าจะอาบน้ำผลัดผ้าดูแลเจ้า

    อย่างไรเสียพระองค์จะต้องกลับตำหนักทิศตะวันตก คงแบ่งเวลาให้หม่อมฉันเช่นนี้มิได้หรอกเพคะ

    งอนเรารึเจ้าหญิง

    หม่อมฉันมิบังอาจเพคะ

    เจ้าหึงเราบ่อยครั้ง และคงหวงเราด้วยกระมัง

    ทรงคิดไปเอง

    เมียตัวน้อยนั้นเร่งต่อปากต่อคำเสียเหลือเกินแต่ไหนแต่ไรมาแพนโดราผู้นี้ก็ช่างออดช่างอ้อนพูดคุยเจรจา ยามเมื่อโกรธโมโหก็ไม่เก็บเสียให้มิดชิดส่งสารออกมาทางสีหน้าและคำพูดเช่นนี้หรือจะไม่ให้มินโฮเอ็นดู

    คิดไปเองอย่างไรเล่า ไม่เห็นหรือเมียเราหึงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับปากก็ไล่เราไม่อยากให้เรากลับตำหนัก แต่ความจริงแล้วแอบเอาเราไปนินทากับซอนมีใช่หรือไม่

    นางผู้นี้น่าถูกตัดลิ้นเสียจริง

    มินโฮหัวเราะ ท่าทางและการกระทำนี้จริงไปเสียทุกอย่าง เมียรักบัดนี้ถูกผัวตนดักไว้ทุกทางจะลุกหนีก็ไม่ได้เมื่อยังถูกโอบกอดอยู่เช่นนี้

    เบาใจเถิดเมียข้าราตรีนี้ข้าจะกอดเจ้าไปจนถึงรุ่งอรุณ จะไม่ให้เจ้านอนเหงาแต่เพียงผู้เดียวเป็นแน่

    แล้วตำหนักตะวันตกเล่าเพคะ

    หืม?.....เจ้าอยากให้เราไปหาแอนโดรเมดรามากกว่ารึ

    สุดแล้วแต่พระประสงค์เพคะ หม่อมฉันมิอาจขัดสิ่งใดได้

    ถ้าเช่นนั้นค่ำคืนนี้เราจะลงโทษเจ้า

    เจ้าหญิงน้อยเบิกตากว้างจะมาลงโทษเขาเรื่องอันใดกัน ผู้ที่มีความผิดและสมควรลงโทษกว่าไม่ใช่มินโฮหรอกรึ

    เจ้าปล่อยให้ชายอื่นโอบกอดทั้งที่เรากำชับนักหนาแต่ไม่ฟังกัน ท้าทายอำนาจของเรานักจะลงโทษเสียให้เข็ด

    ท่านพี่อี้ฟานช่วยเหลือหม่อมฉันเอาไว้ มิได้คิดอื่นใดอย่างที่พระองค์ว่า

    ถ้าเช่นนั้นมันดีกว่าเรารึ ต่อให้เราเป็นเจ้าชายเป็นพระสวามีของเจ้ายังเทียบชั้นกับองครักษ์ผู้น้อยของเจ้าไม่ได้รึ

    แทมินส่ายหัว จับฝ่ามือของเจ้าชายมินโฮแนบแก้ม หามิได้เพคะ ท่านพี่อี้ฟานเป็นสหายสนิทของหม่อมฉัน เป็นพี่ชายของหม่อมฉันหากไม่ได้เขาพระองค์อาจจะไม่ได้เจอหม่อมฉัน เจ้าตัวเปี้ยกดังที่พระองค์เคยเรียกไว้เมื่อคราวก่อน หม่อมฉันรักพระองค์เหลือเกินบัดนี้หัวใจของหม่อมฉันให้พระองค์จนหมดสิ้นแล้ว ทั้งที่หม่อมฉันไม่ควรน้อยเนื้อต่ำใจเสียด้วยซ้ำ แต่อย่างไรเสียพระองค์ก็ทรงรักเจ้าหญิงแอนโดรเมดรามากกว่า

    เจ้ากำลังผิดหวังในตัวเรารึแทมิน อย่าร้องไห้ เจ้าไม่ควรร้องไห้ในเพลานี้ เรารักเจ้าไม่ต่างกันแต่ด้วยหน้าที่และความรักเรามิอาจปฏิเสธแอนโดรเมดราได้เช่นกัน ทั้งรักเจ้าและรักนางแต่ถึงจะย้อนกลับไปได้เราจะทำเช่นนี้จะบังคับให้เจ้าเป็นของเราเช่นเดิมไม่ว่าเจ้าจะเกลียดเราเท่าใดก็ตาม

    ดวงตาคมแน่วแน่ และย้ำอย่างชัดเจนเมียตัวน้อยสะอื้นไห้ด้วยความตื้นตัน ไม่คลางแคลงใจในสิ่งใดอีกต่อไปแล้วในเมื่อสิ่งที่เจ้าชายพร่ำบอกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนี้เป็นความจริง นิ้วเรียวค่อยๆบรรจงเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ไม่ว่าหญิงใดล้วนอยากเป็นหนึ่งทั้งสิ้นแต่เมื่อเลือกไม่ได้แล้วจำต้องอยู่เช่นนี้เมื่อความรักของเจ้าชายมินโฮนั้นถูกแบ่งให้เท่ากันมิได้รักนางใดมากกว่าแต่ก็เอ็นดูทั้งสองเท่ากัน นางหนึ่งนั้นมั่นใจว่าเป็นรักแรกได้เสียกันก่อนส่วนนางสองถูกบังคับให้อภิเษกปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าค่าตาซ้ำยังยืนยันชัดแจ้งไม่ว่านางใดในปฐพีจะมาอาจหาญให้ดวงใจที่แน่วแน่ไหวหวั่นหาไม่ เจ้าหญิงแพนโดราผู้งดงามทำให้บุรุษผู้หนักแน่นกลับคำ เมื่อได้กอดได้รักนานวันเข้าซ้ำยังรู้ว่าเจ้าหญิงผู้นี้คืออดีตเมื่อหลายปีก่อนเจ้าตัวเปี้ยกเด็กน้อยที่เข้าใจว่าเป็นสตรีตลอดมา

    อยากให้เราย้ำสิ่งใดรึ หรือไม่เชื่อใจกันว่าเราไม่รักเจ้า

    เจ้าหญิงน้อยผู้อ่อนหวานระทวยไปตามความรักที่เจ้าชายมอบให้ อาภรณ์งามล้ำถูกปลดเปลื้องจากผิวกายขาวอย่างเบามือเผยให้เห็นผิวเนียนละเอียด กลิ่นพฤกษาหอมหวนราวกับอยู่ใกล้หาใช่ไม่ทั้งที่ความจริงแล้วกำลังดอมดมผิวเนื้อหอมหวานนี้ต่างหาก

    เราเองผิดต่อเจ้าและแอนโดรเมดรา เป็นไปได้หรือไม่หากเราจะให้เจ้าทั้งสองพบหน้ากัน

    เจ้าหญิงน้อยยังมีความลังเลอยู่ในสายตา ตั้งแต่ถูกตบแต่งพบหน้าเจ้าหญิงแอนโดรเมดราแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากจะปฏิเสธจะถูกมองว่าอย่างไรหวงพระสวามีหรือทั้งที่ความจริงแล้วมินโฮมีพระชายาทั้งสองนางต่างหาก แทมินก็อ่อนกว่าเจ้าหญิงแอนโดรเมดรา3ขวบปี เมื่อเป็นพระประสงค์ของพระสวามีแล้วเจ้าหญิงน้อยจึงพยักหน้ารับ

    ถ้าเช่นนั้นเราก็เบาใจ

    ยามค่ำคืนนี้เสียงหรีดเรไรดนตรีธรรมชาติก็ไม่ไพเราะเท่าเสียงของร่างทั้งสองที่กำลังโอบกอดกันด้วยความรักแสงเทียนส่องสว่างในคราแรกค่อยๆมอดดับเหมือนกับผ้าบางผืนสุดท้ายที่หลุดร่นออกจากกายเจ้าหญิงน้อย ยามเมื่อผิวตกต้องกระทบแสงจันทร์ผิวของผู้งดงามบัดนี้ยิ่งงามล้ำกว่าสิ่งอื่นใด เสียงหวานครางกระเส่าน่าฟังกว่าเสียงไหน ร่างกำยำของเจ้าชายมินโฮผู้หนั่นแน่นกำยำไปทั้งร่างหนั่นเนื้อผิวกายครั่นคร้ามและเสียงคำรามราวกับทำศึกหนัก บีบฟอนเฟ้นผิวกายเนียนละเอียดควบร่างกายบางราวกับอาชาศึก สะโพกหนั่นแน่นอัดกระทบผิวกายขาวเกิดเป็นเสียงน่าละอายแต่ผู้ที่ถูกกระทำกลับนอนเปิดเปลือยอ้าขาเปิดร่างให้ชายหนุ่มโหมใส่

    หากมิเกรงว่าเจ้าและลูกจะเจ็บข้าจะไม่ปราณีแม้แต่นิด

    อึกหม่อมฉันอึกมีความสุขเหลือเกินเพคะ

    เจ้าชายหนุ่มยิ้มยั่ว พลิกกายเมียรักให้นอนคว่ำไปกับฟูก สาดเพลงรักใส่จนร่างงามดิ้นเร่าร้องร้องครางไม่เป็นภาษา

    ถ้าเช่นนั้นราตรีนี้จงอย่าหยุดเรียกชื่อข้า เอ่ยนามข้าแต่เพียงผู้เดียวอย่าให้มันผู้ใดเข้ามาในมโนสำนึกของเจ้า เรียกหาข้า ขอความปราณีจากข้าผู้เดียวเท่านั้น

    มินโฮอ๊า!....มินโฮ

    เจ้าหญิงน้อยฟุบหน้าเกลือกกลิ้งอยู่กับหมอนบัดนี้ความร้อนและความดุดันแผดเผาร่างกายจนอยู่ไม่เป็นสุข ยามเมื่อลดฝ่ามือลงไปแตะต้องกายตนกลับถูกจับไว้เหนือหัวเช่นเดิม เจ้าหญิงน้อยผู้โฉมงามร่ำไห้ราวกับจะขาดใจเมื่อไม่ได้รับความปราณีจากสวามีตน สะโพกนิ่มถูกกุมกระชับเมื่อชายหนุ่มเร่งควบอาชาศึก

    อาแทมินแทมิน

    พระองค์หม่อมฉันอ๊า!...หม่อมฉันจะตายแล้วเพคะ

    เสียงหวานขาดห้วงตัวสั่นราวกับลูกนก เสียงหวานพร่ำเรียกมินโฮไม่ขาดปากแสดงความต้องการออกมาอย่างปิดไม่มิด ยามถูกรักหนักๆเข้าใจจะขาดให้ได้แต่สุดท้ายมินโฮไม่อยากทรมานเมียรักนานๆดึงแขนแทมินขึ้นมาอีกข้างจงใจอัดกระแทกความดุดันไม่ได้หยุดหย่อน ยอมปล่อยให้แทมินชักนำสัมพัทธ์กับความต้องการของตนเอง

    มินโฮมองเมียรักจากด้านหลัง จินตนาการถึงสีหน้าบิดเบี้ยวยามเมื่อความสุขแผ่ซ่านกายบางโอบรัดตัวตนของมินโฮกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมด้วยน้ำพันธุ์วิเศษฉีดพ่นเข้าไปในร่าง

    อื้อออ….”

    บัดนี้เจ้าชายหนุ่มพลิกกายคนสวยขึ้นมาเหนือร่างตนบ้างปล่อยให้คนงามเริงระบำตามแต่ใจตน ความงามของผิวเนินเนื้อทั้งสองข้างถูกบีบเค้นนวดวนครั้งแล้วครั้งเล่า ความงามที่ถูกสรรสร้างมาเป็นผิวเนื้อสีแดงสดบนหน้าอกทั้งสองข้างถูกกัดชิมและถูกเอ็นดูจนหมดสิ้น มินโฮไม่เคยปล่อยร่างงามนี้ไปโดยไม่เคยจับต้องแม้สักครั้งเดียว

    ข้ารักเจ้าเหลือเกินเมียตัวน้อย

    หม่อมฉันก็รักพระองค์เพคะ

     

    ผิวเนื้อกอดกันแนบแน่นแม้ในยามเช้าแสงแดดสาดส่องตบต้องผิวกายทั้งคู่ อาจจะดูหนาวหรืออย่างไรไม่อาจแน่จะมีเพียงชเวมินโฮผู้เดียวเท่านั้นที่ลืมตาและส่งยิ้มเบาบางให้เมียรักที่กำลังหลับสนิท ร่างเล็กขดซุกอยู่กับอกแกร่งราวกับหนาวสั่นเสียเต็มประดา ผู้แข็งแกร่งกว่าก็ไม่ยอมแพ้โอบรัดผิวกายผู้น้องไม่ให้ห่างตน

    เจ้าหญิงตื่นได้แล้ว

    เสียงทุ้มปลุกอยู่ข้างหู กระซิบแผ่วเบาให้ชวนหวิวแต่คนที่กำลังนิทรายังอยู่ในห้วงฝันไหล่บางสั่นเพียงนิดและหดคอหลบอย่างไม่ได้ตั้งใจตามด้วยเสียงครางอื้ออึง อากาศเช้านี้ดีเสียจนร่างเล็กไม่ยอมลืมตา

    แพนโดรา

    อื้อ…”

    ถ้าไม่ลืมตาเช่นนี้เราจะรักเจ้าต้อนรับรุ่งอรุณดีหรือไม่

    ดวงตากลมกระพริบปริบๆจนกระทั่งลืมตาโตๆขึ้นมอง หัวใจเต้นรุนแรงเสียจนผิวกายที่แนบชิดกันรู้สึกได้ทั้งสองคน ชเวมินโฮคนเจ้าเล่ห์หอมแก้มร่างงามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

    พระองค์หยุดก่อนเพคะ

    เสียงหวานเอ่ย ร่างงามถูกเจ้าชายมินโฮประคองให้ลุกขึ้นพร้อมกัน ตั้งแต่ถูกอุ้มเข้าไปสรงน้ำในอ่างและผลัดผ้าให้แก่กัน เช้านี้ซอนมีค่อนข้างแปลกใจอยู่ไม่น้อยโดยปกติแล้วหากเจ้าชายมินโฮมาหาเจ้าหญิงน้อยจะต้องจัดสำรับสำหรับเจ้านายทั้งสองคน แต่วันนี้กลับถูกปฏิเสธและเมื่อเจ้าชายมินโฮตอบให้กระจ่าง

    วันนี้เรากับเจ้านายของเจ้าจะไปตำหนักตะวันตก หุบปากซะแล้วไปยกสำหรับตามไปที่นั่น

    เพคะ

    ซอนมียังปรับอารมณ์ตามไม่ทันและยังแปลกใจอยากจะถามเจ้าหญิงน้อยเหลือเกินว่าเหตุใดจึงประสงค์ไปเสวยอาหารที่ตำหนักนั้น นอกจากตัดใจไปยกสำรับและเดินตามหลังเจ้านายไปเงียบๆ

     

     

    ……………………………………………………………………………………..


    คลิก
    -เปิดจอง-

     

    Note:: ตอนล่าสุดมาละนะไปอ่านเร็ว ตอนแรกจะบีบให้จบ15ตอนคาดว่าคงต่ออีกนิดบางปมมันยังไขไม่หมด แพนโดรายังไม่ถูกเปิดและยังไม่รู้ที่มา #ใช่ไหมละ เดี๋ยวตอนต่อไปและตอนหน้าก็จะได้รู้ละนะว่าความลับของแพนโดราคืออะไร แล้วก็ก่อนไปอ่านไปดูฟิคเค้าเลย ตอนนี้เปิดจองอยู่นะ ^O^ ตอนนี้จัดหน้าล่าสุด500+หน้าตีหัวสุนัขแตกอ่ะ แบกกันกล้ามขึ้นแน่ๆ ใครที่ยังไม่ได้จองไปอ่านรายละเอียดก่อนนะหรือรอดูฟิคเค้าอัพเรื่อยๆไปก่อนก็ได้ มีเวลาอีกเยอะ
     




    :)  Shalunla
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×