คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : SF :: ภพ [02]
ภพ
Short fiction
MINHO x TAEMIN SHINee
-1-
“ลีแทมินดารานายแบบดาวรุ่งที่กำลังมาแรงอยู่ใน ค.ศ.นี้ครับ”
ร่างสูงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยความสบาย เขามองหน้านิตยสารเขาไม่ได้ยิ้มแต่ดวงตาคมกำลังสื่อสารว่าพออกพอใจเด็กหนุ่มคนนี้ ร่างสูงหมุนเก้าอี้กลับมาที่โต๊ะทำงานกองเอกสารกองใหญ่ยังไม่ถูกเคลียร์ไปไหน หลังจากวันสิ้นปีงานรุมเร้าจนหาโอกาสปลีกตัวเริ่มโปรเจ็คใหม่ก็ยากเต็มทน ในที่สุดร่างสูงก็คิดจะกลับบ้านเกิดของตัวเองที่ไม่ได้กลับมาซะนาน ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยหวานของชายหนุ่มที่กำลังส่งยิ้มน่ารักให้กล้องผ่านหน้ากระดาษพิมพ์สี ร่างกายของแทมินดูเข้ากันดีกับเสื้อไหมพรมสีขาว ดวงตากลมปรือปรอยริมฝีปากแดงและอิ่มน้ำเผยอขึ้นเล็กน้อย ส่วนประกอบของใบหน้าไม่ว่าจะเป็นดวงตา จมูกโด่ง และริมฝีปากดูเข้ากันดีราวกับสวรรค์ปั้นแต่ง ไม่ว่าภพไหนลีแทมินก็สวยงามและน่าถนุถนอมเช่นเคย
“เราหาเจ้าเจอแล้วนาคีน้อย”
กรุงโซลเกาหลีใต้
นาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงบอกเวลาเข้าวันใหม่แต่ท้องฟ้ายังคงมืดมิดอยู่เช่นเดิมเหมือนกับกับร่างเล็กที่นอนกระสับกระส่ายบนเตียงครั้งแล้วครั้งเล่า ดึกป่านนี้แสงไฟจากคอนโดชั้น 18 ยังคงส่องสว่างพอๆกับร่างกายผอมบางที่เดินไปกดน้ำร้อนในครัวแล้วก็ลากเก้าอี้พับมานั่งข้างหน้าต่างกระจกบานใหญ่ แทมินไม่ชอบมองท้องฟ้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้วก็พาลเกลียดสัตว์ปีกทุกชนิดอย่างไม่รู้สาเหตุ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่นกมาทำรังตรงซอกระเบียงร่างเล็กโยนรังที่ประกอบไปด้วยฟางและใบไม้แห้งๆไข่กลมๆสองสามฟองไม่ได้ทำให้ร่างเล็กสงสารเลยแม้แต่น้อยเพราะไม่นานรังนกก็ตกลงไปพื้นชั้นล่างโดยมีร่างเล็กยืนมองด้วยสายตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว
พอตอนนี้ที่ได้จ้องมองดวงดาวบนฟ้าแล้วก็พาลหงุดหงิดเพราะเจอแต่ฟ้ามืดๆดวงจันทร์ส่องสว่างถูกเมฆหมอกบดบังสุดท้ายก็เดินกลับเข้ามาในห้องแล้วก็เปิดทีวีจอยักษ์ดูเหมือนเดิม
“รายการบ้าบอตอนตีสองมีแต่สารคดีนกรึไงนะ!”
แทมินบ่นแล้วก็พยายามกดจนปุ่มรีโมทบุบแล้วก็กดต่อไม่ได้อีก ภาพในจอ LED ขนาด 42 นิ้ว มีภาพนกที่กำลังโผบินบนท้องฟ้าแล้วก็มีภาพครอบครัวนกที่มีพ่อนกและแม่นกกำลังป้อนอาหารลูกนกส่งเสียงเจี้ยวจ้าว
ดวงตากลมสีน้ำตาลความจริงแล้วมันสวยกว่าดวงตาสีเทาจากคอนแทคเลนส์ซะอีกเพราะแทมินเป็นคนสายตาสั้นเพราะฉะนั้นสีที่โปรดมากที่สุดก็คงเป็นสีเทากับสีเขียวมรกตก็แค่นั้น ขณะที่กำลังจ้องมองภาพนกในจอทีวีดวงตากลมโตสีน้ำตาลกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีมรกตขีดเดียวอย่างไม่รู้ตัวและมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอถ้าร่างบางรู้สึกโกรธ
“ทำไมผมต้องเข้าไปพบผู้ชายคนนั้นด้วยฮะ!”
ร่างเล็กอยู่ในเสื้อสเวตเตอร์สีเลือดหมูเปิดไหล่ขาวๆ แว่นสีชาอันใหญ่ไม่ได้ช่วยปกปิดความเป็นซุป’ตาร์ในตัว พร็อบที่ใส่เล่นๆมาวันนี้ก็แน่นทั้งสร้อย นาฬิกา แหวน แต่เมื่อเครื่องประดับเหล่านี้ประดับอยู่บนผิวขาวราวน้ำนมกลับทำให้ร่างเล็กดูบอบบางน่าถนุถนอมไปถนัดตา เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในห้องประชุมแทมินก็โวยวายใหญ่เพราะความจริงแล้วร่างเล็กไม่ได้น่ารักน่าบอบบางและเป็นที่รู้กันดีอย่าเผลอไปขัดใจเข้าเชียวไม่อย่างนั้นละก็ได้ยกเลิกงานถ่ายแบบทั้งที่ยังทำไม่เสร็จก็มี แถมร่างบางยังไม่แคร์และไม่สนใจใครทั้งนั้น
“ผู้ใหญ่ขอมาพี่จะปฏิเสธได้ยังไง”
“ทำแบบนั้นก็เท่ากับขายตัว”
“แล้วจะให้พี่ทำยังไง พี่รับรองไม่มีอะไรเกินกว่านั้นแน่ๆ แทมินก็แค่ไปกินข้าวกับเขาแล้วก็กลับเท่านั้นเอง”
“ไม่ฮะ!”
ร่างเล็กยืนกราน ทั้งที่ยังไม่ทันนั่งพักดีก็เตรียมจะออกไปด้านนอก แต่น้ำเสียงและมือของผู้จัดการประจำตัวกลับวิ่งมาคว้าข้อมือร่างเล็กแล้วก็ร้องขอยกใหญ่
“ไม่อย่างนั้นเราทั้งคู่ตกงานแน่ๆ”
“ผมไม่สน!”
“หรือว่านายอยากให้คิมคิบอมมาแทนที่นายล่ะ?!”
“บ้าน่า!!”
ร่างเล็กว่า แล้วก็ยอมนั่งนิ่งๆพอได้ยินชื่อคิมคิบอมที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน ขึ้นชื่อว่าดาวก็ต้องมีเดือนเคียงคู่กันและลีแทมินกับคิมคิบอมก็กินกันไม่ลง ไม่ว่างานไหนก็แล้วแต่ถ้าเชิญลีแทมินมาเดินแบบต้องไม่มีคิมคิบอมคู่กันเด็ดจาด
“แล้วจะเอายังไง ถ้านายหยิ่งเล่นตัวมากๆเข้าก็รู้อยู่ว่ายังไงซะเขาก็ต้องเลือกคิบอมอยู่ดี”
“ก็แค่ตัวสำรอง”
ร่างเล็กว่าแต่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี คิมคิบอมเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคิม โด่งดังได้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล คีย์ไปเรียนต่างประเทศหลายปีแล้วก็ทำอาชีพดีไซน์เนอร์ให้กับห้องเสื้อชื่อดังระดับโลก แทมินเคยเห็นผู้ชายคนนี้ผ่านหน้านิตยสารอยู่บ่อยๆดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ที่จับจ้องออกมาจากหน้ากระดาษมันทำให้แทมินรู้สึกไม่ชอบใจ
“แทมินฟังพี่นะ ผู้ใหญ่เค้าอยากคุยงานกับเรา แน่นอนพี่ยืนยันได้ว่าไม่มีอะไรมากกว่านี้ นายก็รู้ว่าคนอย่างคิมคิบอมไม่มีทางยอมแพ้นายง่ายๆหรอกหมอนั่นเดินนำนายหนึ่งก้าวเสมอไม่รู้หรือยังไง”
ดวงตากลมโตทอประกายความโกรธ ทำไมจะไม่รู้ว่าคิมคิบอมร้ายกาจแค่ไหนตั้งแต่เล็กจนโต คิมคิบอมที่มาเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่ สุขสบายไม่ต้องดิ้นรนอะไรสักอย่าง ผิดกับลีแทมินที่ต้องดิ้นรนหาทุกอย่างมาได้ด้วยตัวเองที่ยืนอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะตัวเอง เพราะแบบนั้นแล้วเขาจะไม่ยอมเด็ดขาดให้ผู้ชายคนนั้นมาแทนที่เขา
“นี่คือรูปของเขา อย่างน้อยนายก็น่าจะทำความรู้จักเอาไว้ก่อน”
ทันทีที่รับภาพใบนั้นมาจากมือดาซมผจก.คนสนิท ดวงตากลมภายใต้กรอบแว่นสีชากลับทอประกายความโกรธ สีตาน้ำตาลเข้มในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นเขียวมรกตโดยที่ไม่รู้ตัว
“ผมเกลียดเขา!”
ตอนแรกร่างบางทำท่าจะยินยอมและทำตามง่ายๆแต่พอเห็นรูปถ่ายเพียงใบเดียวใบหน้าหวานกลับโกรธเกรี้ยวและรีบร้อนออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่เพียงรูปยับๆที่เจ้าตัวกำมันไว้แน่นแล้วสุดท้ายก็ปล่อยตกลงกับพื้น
สายน้ำสีเขียวมรกตพื้นเบื้องล่างใสราวกับกระจกเงา ฝูงปลาแหวกว่ายในน้ำต่างพากันเคล้าคลอเคลียหยอกล้อร่างงามที่กำลังชื่นชมกับแมกไม้นาๆชนิด ความหอมของดอกไม้ป่าช่วยให้ร่างอรชรผ่อนคลาย แสงแดดสีทองตกกระทบผิวขาวราวกับหิมะ ดวงตากลมโตสุกใสราวกับดวงตาของลูกกวางแต่มันกลับแวววาวเป็นสีเขียวประหลาด ท่อนแขนเรียวผิวกายนุ่มราวกับผิวนุ่น สองมือนิ้วยาวสลวยกำลังวักน้ำขึ้นลูบผิวกายตนเองแผ่วเบา เสียงนกขับร้องเพลงแห่งธรรมชาติชวนในเพลิดเพลินมิได้สนใจโลกภายนอก ขณะเดียวกับหลังพุ่มไม้ใหญ่ดวงตาคมเข้าสีน้ำตาลของสัตว์นักล่ากำลังจดจ้องไม่วางตา ทุกท่วงท่าของร่างอรชรไม่ว่าจะทำอากัปอาการใด แม้กระทั่งความงามของผิวหน้าอกที่ประดับประดาด้วยเม็ดทับทิมสีหวานล้วนส่งเร่งเร้าให้เกิดอารมณ์เพศสิ้น
“นาคีน้อยมิเกรงกลัวครุฑหรืออย่างไรจึงหาญกล้ามาใกล้ถิ่นข้าเช่นนี้”
ร่างสูงใหญ่ที่ซุ่มซ่อนอยู่นานสองนานปรากฏกายแล้วก็กางปีกมหึมาโอบล้อมสระน้ำเขียวมรกตปิดกั้นทางหนีไม่ให้นาคน้อยได้ไหวตนทัน นาคีน้อยไม่ได้ตกใจเพราะไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใครกัน
“ครุฑ?”
ช่างน่าฉงนนักที่เจ้านาคน้อยผู้นี้ไม่รู้จักเจ้าแห่งเวหา ผู้ที่โฉบกายลงมาหมายจับกินกลับเนรมิตกายเป็นเพียงบุรุษหนุ่มร่างกายกำยำสูงใหญ่สวมอาภรณ์สีแดงน่าเกรงขาม ชายหนุ่มกระโจนลงน้ำพรวดเดียวก็คว้าแขนนาคีน้อยเอาไว้ได้ มองไกลๆว่าผุดผ่องแล้วใกล้กันเช่นนี้กลับหอมหวานน่าลิ้มลองเสียเหลือเกิน
“เจ้าคนหยาบปล่อยเราเดี๋ยวนี้ ไม่รู้หรืออย่างไรว่าเราเป็นใคร!”
“รู้สิ กลิ่นเจ้าหอมขนาดนี้เป็นผู้ใดก็อดใจไม่ไหวหวังได้กินเจ้าบ้างสักครั้ง”
ดวงตาสีเขียวมรกตจับจ้องชายหนุ่มผู้นี้ด้วยความโกรธ ไม่ว่าจะสะบัดกายอย่างไรเรี่ยวแรงกลับเหือดหายไปมิได้มีมากดังใจหวัง ซ้ำความสูงของกายยังต่างกันเช่นนี้เห็นทีคงจะถูกครุฑตนนี้จับกินเสีย เช่นนั้นแล้วนาคน้อยจึงแปลงกายกลับเป็นนาคดังเดิมแล้วพยายามว่ายน้ำหนีกรงเล็บแข็งแกร่งของครุฑแต่ไม่ว่าอย่างไรก็สู้แรงชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้
“จับเจ้าในน้ำง่ายเสียยิ่งกว่าบนบก ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าดี”
เมื่อปราบพยศนาคน้อยได้แล้วร่างสูงใหญ่จึงลากร่างกายอ่อนแรงของนาคตนนี้ขึ้นมาบนบก ฉับพลันเกล็ดสีมรกตและร่างกายที่แปรเปลี่ยนเป็นงูยักษ์กลับค่อยๆสงบลงแล้วก็กลายเป็นมนุษย์น้อยเช่นเดิม
“ปล่อยข้า!”
เสียงขู่ฟ่อๆดังขึ้นเป็นระยะ แม้พิษนาคจะทำให้สัตว์และพืชพรรณดอกไม้แห้งเหี่ยวตายได้ในฉับพลัน ฤทธิ์ของพิษนาคร้ายแรงราวกับไฟกรดที่จะแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้แต่กับครุฑผู้ได้รับพรให้เป็นอมตะซ้ำยังสามารถจับนาคเหล่านี้กินได้เป็นอาหารกลับมิหวั่นเกรงซ้ำยังปลุกปล้ำลากนาคน้อยขึ้นมาบนบกกำราบมิให้แผลงฤทธิ์
“ข้าก็นึกว่านางฟ้านางสวรรค์ที่ใดลงมาเล่นน้ำแต่ลำพัง ที่แท้ก็นาคน้อยนี่เอง”
ชายหนุ่มช้อนคางร่างงามขึ้นมาพินิจพิจารณาใบหน้าสวยหวาน กลับกันคนงามกลับตีหน้าบึ้งโกรธแค้นเสียเหลือเกินที่มิอาจสู้รบกับบุรุษไม่ธรรมดาผู้นี้ได้
“หากเจ้าอยากกินเรานักก็จงกินเราเสียก่อนที่เจ้าจะไม่มีโอกาส”
นาคน้อยขู่ ดวงตาสีเขียวมรกตฉายแววโกรธ แต่อย่างไรก็มิทำให้ครุฑหนุ่มหวาดกลัวไปได้กลับกันเขากลับยืนหัวร่อร่างงามที่โกรธจัดจนใบหน้าแดงไปเสียหมด ซ้ำยังเอ่ยชมด้วยอารมณ์ดีว่านาคน้อยผู้นี้ช่างมีผิวพรรรณผุดผ่องงดงามเกินชายเสียเหลือเกิน
“แน่นอนเจ้านาคน้อย อย่างไรเสียนาคย่อมเป็นอาหารของครุฑ แต่นาคผู้งดงามเช่นเจ้าหากปล่อยไปคงเสียดายแย่”
ชายหนุ่มว่าและจรดปลายจมูกลงกับแก้มนุ่มของนาคหนุ่ม สองฝ่ามือที่ถูกบีบไขว้หลังพยายามอย่างยิ่งที่จะขัดขืนและลงโทษคนหยาบเสีย ดวงตากลมโตสะท้อนรูปกายของครุฑนึกโกรธแค้นนัก วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสบรรยากาศก็ร่มรื่นตนอุตสาห์หนีมาจากใต้บาดาลจนได้พบกับสระน้ำมรกตและลับตามนุษย์เช่นนี้ สุดท้ายแล้วกลับถูกศัตรูคู่อาฆาตที่เกลียดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษมาจับตัวไว้เสียได้
“ปล่อยข้าเสีย หาไม่แล้วข้าจะเรียกรวมพลนาคจัดการเจ้าเสียให้ตาย”
ครุฑหนุ่มหัวเราะขันจนน่าหมั่นไส้ ซ้ำยังฉุดเจ้านาคน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ฝ่ามือหนาลูบไล้ปลีขาขาวเรื่อยมาจนถึงสะโพกมน ช่างน่ารักและน่าเอ็นดูเสียเหลือเกินแม้กระทั่งคิ้วย่นและจมูกโด่งเชิดรั้นนี้
“หากคิดว่าสู้กับข้าได้ก็จงมา”
“ครุฑปล่อยเรา!”
ด้วยครุฑนั้นเมื่อจับเหยื่อได้จะฆ่าให้ตายและใช้กรงเล็บแหลมคมจับไว้มิให้หลุดรอด แต่กับร่างงามนี้แม้จะมีกลิ่นนาคติดกายและเป็นศัตรูทีไม่ว่าพบเห็นที่ใดก็จะฆ่าให้ตายกลับอยากถนุถนอมโดยการอุ้มไว้ด้วยสองแขนแกร่งและหวังนำพาขึ้นไปไว้บนวิมานฉิมพลี ยังบินขึ้นไปมิทันไรเจ้านาคน้อยที่คิดว่าสิ้นฤทธิ์ไปแล้วกลับแปลงกายแล้วใช้หางและลำตัวโอบตวัดรัดร่างกายของครุฑหนุ่มบีบคั้นด้วยกำลังที่มีจนหลุดรอดร่างกายตกลงมากระทบพื้น
พญาครุฑที่ตามลงมาด้านล่างนั้นเห็นแต่หางและเกล็ดสีมรกตจมหายลงไปกับผิวน้ำ รอยเกล็ดครูดและเลือดที่เหลืออยู่ตามซอกหินนี้บอกว่าเจ้านาคน้อยตัวนั้นบาดเจ็บและคงว่ายน้ำไปได้ไม่ไกล ครั้นจะเหนื่อยปล่าวหากลงไปในน้ำมิวายอาจจะถูกนาคทั้งหลายเล่นงานเอาได้ อย่างไรเสียวันหน้าจะต้องตามเจ้านาคน้อยนี้ให้พบให้ได้
“สีหน้าไม่ดีแบบนี้ถูกใครขัดใจเข้ามาอีกหืม?”
โกโก้ร้อนๆถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะกระจก ปกติแล้วเจ้าของเพนส์เฮาส์ไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเสียเท่าไหร่แต่โชคดีที่วันนี้ร่างบางที่อารมณ์เสียมาทั้งวันมาได้จังหวะแล้วก็โชคดีมากเสียด้วยที่มาหาที่พึ่งสุดท้ายแล้วเจ้าของก็อยู่ติดห้อง
ร่างหนานั่งลงตรงข้ามกับร่างบางและก็มองมือบางที่ถือแก้วโกโก้ขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากแล้วก็เป่าลมเบาๆ ความร้อนเคลื่อนผ่านแก้วเซอรรามิคแล้วก็แตะเข้าที่ริมฝีปากแดงฉ่ำ แทมินรีบวางแก้วแทบจะในทันทีแล้วก็ร้องว่าร้อนๆอยู่แบบนั้น
“คุณป้าพยายามติดต่อแทมินมาหลายครั้ง ทำไมไม่เปิดโทรศัพท์บ้างหืม?”
ว่าด้วยความเอ็นดูแต่กลับโดนร่างเล็กชักสีหน้าใส่
“บอกแล้วไงอย่าพูดถึง แทมินเกลียดผู้หญิงคนนั้น”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกันพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับเด็กหัวดื้อตรงหน้า แทมินมีพ่อและแม่เหมือนคนอื่นแต่แล้วเมื่อเด็กน้อยแทมินอายุได้สิบขวบแม่ก็ทิ้งไปแล้วก็ไปมีครอบครัวใหม่ แม่บอกเสมอว่าต้องสุขสบายมากกว่าที่เป็นอยู่ แต่กับการหนีไปแบบนั้นทิ้งให้เขาอยู่กับพ่อแค่สองคนแม่ไม่เคยรู้เลยว่าชีวิตของเขาลำบากแค่ไหน สุดท้ายแม่ก็ยอมเป็นน้อยของบ้านเศรษฐีและลงทุนเป็นแม้เลี้ยง เลี้ยงลูกให้กับตระกูลคิมทั้งที่ลูกตัวเองแท้ๆยังไม่ใส่ใจเลยด้วยซ้ำเหตุผลนั้นทำให้แทมินเกลียดแม่มาจนถึงทุกวันนี้
“แต่ยังไงซะเขาก็เป็นแม่เรา”
“พี่จงฮยอนแทมินบอกแล้วไงว่าอย่าพูดถึงเขา ถ้าไม่ฟังแบบนี้แทมินจะหนีไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย”
ร่างหนาไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิด แทมินขู่แบบนี้มาเป็นร้อยๆครั้งต่อให้หนีไปให้ตายสุดท้ายแล้วก็มักจะกลับมาหาเขาเสมอ
“งั้นก็ตามใจ รู้ไหมช็อคโก้ร้อนๆช่วยทำให้อารมณ์แทมินดีขึ้นนะ”
จงฮยอนก็แบบนี้ พอรู้ว่าทำให้แทมินโกรธหรือขัดใจขึ้นมาเขาจะไม่พูดคำว่าขอโทษแต่จะหาวิธีเอาใจแบบอื่นซึ่งก็ได้ผลทุกครั้ง แทมินรักและเชื่อฟังพี่ชายคนนี้เสมอและก็แอบคิดไปเองคนเดียวโดยที่จงฮยอนไม่มีทางรู้ว่าแทมินรักเขามากแค่ไหน สายตาของแทมินแข็งกร้าวและเย่อหยิ่งแต่กับจงฮยอนแทมินไม่มีทางโกรธหรือคิดร้ายด้วยเด็ดขาด
“เราจะย้ายของมาอยู่กับพี่นะ”
“หืม?”
“เราเบื่อ เราไม่อยากอยู่ห้องตัวเอง”
แทมินว่า ทุกๆครั้งก็เป็นแบบนนี้ แทมินจะมาขลุกอยู่กับจงฮยอนอยู่ด้วยกันทั้งวันที่มีเวลาว่าง ไปช่วยจงฮยอนโปรโมทสินค้าในร้านบ้าง แล้วก็ไปเที่ยวด้วยกันตามประสาพี่น้อง
“ไม่กลัวถูกถ่ายรูปหรือไง เดี๋ยวพวกนั้นก็เอาข่าวเราไปเขียนเสียๆหายๆอีก”
จงฮยอนรู้ดีกว่าใครว่าน้องชายคนนี้ข้างนอกแข็งข้างในอ่อน แทมินเคยพูดว่าไม่มีทางเลิกอาชีพในวงการบันเทิงแน่ๆถ้าคิมคิบอมยังอยู่แทมินเกลียดคิมคิบอมและเกลียดครอบครัวใหม่ของแม่
“อยู่กับพี่ เราไม่มีอะไรเสียหายหรอก”
“เมื่อไหร่จะเลิกดื้อ”
“เราจะดื้อกับพี่คนเดียว”
คราวนี้แทมินอารมณ์เย็นลงบ้างแล้วก็กลับมาหยอดอีกคนได้ตามปกติ พอเห็นว่าจงฮยอนเริ่มไม่อยากจะคุยด้วยเพราะเขามีธุระในครัวต่อ ร่างเล็กก็ลุกตามร่างหนาเข้าไปในครัวทันที
“พี่รู้หรอกว่าเราจะมาถึงเตรียมอาหารไว้”
“ดาซมโทรมาบอกพี่แล้ว พี่ขอแนะนำว่ายังไงซะพี่ไม่เห็นด้วยเด็ดขาดที่จะให้เราขึ้นไปพบคนใหญ่คนโตอะไรนั่น พี่ไม่ได้ทำงานในวงการพี่ก็พอรู้หรอกนะว่ามันจะทำอะไรเรา”
“พี่เห็นว่าเราอ่อนแอขนาดที่จะสู้คนอื่นไม่ได้หรอ?”
จงฮยอนหันมามองร่าบางที่ตัวลีบเท่าลูกแมวแล้วก็มองเห็นแววตากลมๆที่ดูเหมือนเก่งกาจแต่ความจริงแล้วแทมินก็แค่ร้ายเพื่อป้องกันตนเองเท่านั้น
“ใช่…เราน่ะอ่อนแอเพราะคอยแต่ให้พี่ปกป้อง”
ว่าแล้วก็หันไปสนใจซุบในหม้อต่อ แทมินที่เก็บอาการดีใจไว้ไม่ไหวยิ้มหน้าบานแล้วก็เดินฮัมเพลงเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่ถูกจัดแยกออกมาอีกห้อง ของทุกอย่างเสื้อผ้า หมอน ผ้าห่ม ถูกเตรียมไว้อย่างดี แต่แล้วแทมินกลับไม่ค่อยพอใจกับเสื้อผ้าในตู้ของตัวเองนักสิ่งที่ร่างเล็กสนใจคือเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มที่แขวนไว้บนราวนั่นต่างหาก
จงฮยอนมองตามร่างเล็กที่เดินหายเข้าไปในห้อง เงียบๆแบบนี้อีกเดี๋ยวก็มาป่วนเหมือนเดิมยังไม่ทันขาดคำพอเขาปิดแก๊สได้แปปเดียวเสียงโวยวายก็ดังมาจากด้านนอกพร้อมกับร่างเล็กที่โยนกล่องสีดำไว้กลางห้องจนของด้านในกระจัดกระจายออกมา คนตัวเล็กกระโดดขึ้นไปนั่งกอดเข่าบนโซฟาแล้วก็ทำหน้าไม่พอใจ
“เป็นอะไร?”
แทมินไม่ตอบแล้วก็โบ้ยปากใส่กล่องสีดำที่กระจัดกระจายด้วยฝีมือตัวเอง โบว์สีแดงคาดอยู่บนฝ่ากล่องแล้วที่ออกมาจากในกล่องคือขนนกสีแดงเหมือเปลวไฟ มันเป็นขนนกที่สวยมากจริงๆแต่กับแทมินที่เกลียดสัตว์ปีกมาตั้งแต่เด็กจนโตกลับไม่นึกพิศวาสของอะไรแบบนี้เลย
“ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาแกล้งเรา”
แทมินว่าแล้วก็หันหน้าหนีไม่ยอมมอง น้ำเสียงที่แสดงความโกรธเคืองอย่างที่สุดสบถด่าคนส่งพัสดุ
“เขาส่งผิดห้องหรือปล่าว”
“มันจงใจแกล้งเรา!”
“ใครแกล้งเรา ไม่มีใครรู้ไม่ใช่หรือไงว่าแทมินเกลียดนก”
“ก็เพราะไม่มีใครรู้ไง อย่าให้เราเจอตัว พี่รีบๆเอามันไปทิ้งไกลๆได้มั้ยเราไม่อยากเห็นเราเกลียดมัน”
แทมินโวยวายอยู่อีกครู่ใหญ่ๆจนกว่าจะมั่นใจว่ากล่องของขวัญสีดำและขนนกสีแดงเพลิงถูกทำลายจนไม่เหลือซากแล้ว
แทมินเกลียดสัตว์ปีกโดยเฉพาะขนนกสีแดงเพราะมันมักจะทำให้นึกถึงใครอีกคนที่แทมินพึ่งได้เจอผ่านรูปภาพ เพียงแค่ครั้งแรกก็รู้สึกไม่ถูกชะตาเอาเสียแล้ว
“เจ้าจะไม่มีวันตามหาเราพบครุฑ….”
..........................................................................................................................................................
Hi!~ มาละนะ ฟิคเรื่องนี้อย่างที่อ่านจบนะฮะ ชเวมินโฮเป็นครุฑนะจ้ะ น้องแทมินก็เป็นพญานาค อ่านเอาสนุกนะไม่เน้นอะไรทั้งสิ้น ต่อไปนี้เราจะลงฟิคทุกอาทิตย์นะคะเสาร์อาทิตย์ประจำ หนึ่งเดือนลง 4 ตอน มากหน่อยก็อาจจะลงก่อนเผื่อว่างได้เขียนบ้าง #แต่คนอ่านต้องรอนะ 55555 เจอกันตอนหน้าจ้า~
ความคิดเห็น