คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : [SF] On the floor [ครึ่งเเรก]
On the floor
MINHOxTAEMIN
#ฟิคจทม
แสงแดดตกกระทบผิวขาวที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในสระน้ำ สระสีน้ำเงินเข้มเวลามีร่างขาวๆลงไปลอยคลออยู่ในนั้นช่างตรึงตราตรึงใจคนมองมากเหลือเกิน ชายหนุ่มชุดสูทสูงใหญ่ท่าทีน่าเกรงขาม เขาพับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินไปนั่งตรงที่ว่าง ทันทีที่ร่างภายใต้ผืนน้ำเย็นฉ่ำเห็นเข้าก็รีบว่ายตรงดิ่งมาทางนี้ เนื้อตัวขาวสว่าง ผิวพรรณดีทั้งตัวและยิ่งไปกว่านั้นหัวนมทั้งสองข้างก็ช่างน่ารักเหมาะกับเจ้าตัวเหลือเกิน
“พี่จ้องเราขนาดนั้น ทำไม่ไม่กินเราซะเลยล่ะ?”
ร่างเล็กเท้าคางกับขอบสระ เรียวขาขาวๆก็ตีน้ำไปมาเบาๆ สายตาขี้เล่นจ้องชายหนุ่มชุดสูทตั้งแต่ปลายเท้าจนไปถึงหัวเข็มขัดที่ร่างเล็กเลือกให้กับมือ
“ฉันไม่ขำกับนายสักนิด”
เขายิ้มด้วยท่าทีเฉยเมยแต่ดวงตาคมเข้มที่จดจ้องร่างงามนั้นแวววาวเป็นประกายจนเก็บไม่มิด
“เป็นนายใหญ่คุมลูกน้องมากมาย ถามจริงพี่เหนื่อยบ้างรึปล่าว หรือไม่ก็…เวลาเหนื่อยๆเนี่ย อยากจะระบายอะไรกับเรามั้ย?”
“คิดว่าฉันจะทำอะไรกับนายกัน?”
“ก็ไม่หรอก เพราะถ้าทำก็คง….ทำไปนานแล้วล่ะ”
ใช่….กับร่างเล็กที่ยั่วยวนน้ำลายในทุกๆวันน่ะ ถ้าจะบีบให้แหลกก็ทำได้อยู่แล้ว
เกลียดสายตากลมๆที่ต่อหน้าคนอื่นช่างเป็นน้องน้อยช่างอ้อนแสนบริสุทธิ์น่าถนุถนอม คงจะมีแค่เขาคนเดียวแหละมั้งที่รู้จัก ลีแทมินดีกว่าใครทั้งนอกทั้งในและทุกซอกทุกมุม
“อยู่บ้านสบายๆแบบนี้พี่ไม่ควรใส่ชุดแสนอึดอัดแบบนี้นะ พี่ควรจะใส่กางเกงว่ายน้ำแล้วก็ลงมาเล่นกับเรา”
“ทำไมฉันต้องใส่กางเกงว่ายน้ำ”
“มันน่ามองกว่า….แต่จะน่ามองกว่านี้ ถ้าพี่ไม่ใส่อะไรเลย”
ปากแดงขยับพูดแล้วก็กระพริบตาเล็กน้อย แทมินตีขาและว่ายห่างออกไปแล้วเพียงแต่ชายหนุ่มที่ยังนั่งยิ้มบางๆยังขบคิดกับคำพูดของร่างเล็กเมื่อครู่นี้
เสียงน้ำกระจายเป็นวงกว้างเมื่อร่างใหญ่กระโดดตามลงมาในน้ำ พละกำลังเขามากพอที่จะคว้าเอาร่างเล็กที่กำลังว่ายหนีให้เข้าหาตัวได้
“เราถูกจับได้ซะแล้ว”
รอยยิ้มน่ารักที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องหลงเสน่ห์ไปทุกคน แทมินกำลังยิ้มและมือซนๆก็เลื้อยต่ำไปถึงหัวเข็มขัด ขยับมือเล็กๆเฉียดไปเฉียดมากับเป้ากางเกงของร่างสูง
“พี่ชอบพกปืนและเรารู้ พี่อยากยิงเราใช่ไหมละ?”
แขนเรียววาดโอบรอบคอของร่างสูงแล้วก็โน้มใบหน้าหล่อลงมาหมายจะจูบ แต่คนเป็นพี่กลับดึงร่างผอมบางของน้องแล้วดันจนชิดกับขอบสระ
“ฉันจะยิงนายให้ตายตอนนี้ก็ได้!”
เขากัดฟันพูดข้างหู ลมหายใจที่เขาเป่ารดซอกคอร่างเล็กอยู่ตลอดเวลาทำให้บางอย่างที่ไม่คิดจะกักเก็บมันขยายอยู่ภายใต้กางเกงจนร่างเล็กที่รอท่าอยู่แล้วเอ่ยแซวไม่หยุดปาก
“พี่พร้อมจะยิงเราแล้วล่ะ ในน้ำก็ไม่เลวนะว่ามั้ย”
ร่างเล็กยิ้มยั่วแล้วก็รู้เลยว่ามันตุงขนาดนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่ชายคนเก่งจะจบมันเพียงแค่มือปล่าว เพราะคนอย่างชเวมินโฮที่เป็นนายใหญ่ของตระกูลไม่มีทางพอแค่นี้แค่มือปล่าวๆแน่
แต่แทมินเกลียด เขาชอบหายออกไปเป็นวันๆหรือไม่ก็สองสามคืนต่อครั้ง อาจจะไปดูแลผลผลิตจากอำนาจและเงินทองที่สามารถเนรมิตรทุกสิ่งอย่างได้ ไม่ว่าจะเป็นคาสิโนกลางเมือง หรือบาร์หรูๆโชว์รูมรถนอกที่ราคาหลายร้อยล้าน เขามีเรื่องให้ปวดหัวอยู่ทุกวัน แต่ไม่ใช่แค่นั้นเขาจะปวดหัวมากๆเมื่ออยู่กับแทมินต่างหาก
“พี่ห้ามเอานังผู้หญิงปากแดงพวกนั้นเข้าบ้าน ไม่อย่างนั้นเราจะฆ่ามันให้หมด”
น้องน้อยที่ร้ายเดียงสา ทั้งนิสัยเอาแต่ใจไม่มีใครเกิน แทมินอาละวาดอย่างหนักครั้งหนึ่งเมื่อนายใหญ่หิ้วนางแบบหุ่นดีเข้าบ้าน คุณหนูคนเล็กตบตีอย่างไม่เกรงกลัวใครและก็ไม่มีใครกล้าห้ามแม้กระทั่งนายใหญ่เอง
“งี่เง่า”
“ก็เพราะพี่”
แทมินว่า แล้วก็ดึงมือของมินโฮมาวางแหมะบนสะโพกขาวๆ ผิวเนื้อนิ่มๆล้นตามง่ามนิ้ว เมื่อคนปากแข็งปากบอกไม่สนใจกันแต่แรกบีบคลึงอย่างตั้งใจ ผมสีทองที่เจ้าตัวไปทำมาใหม่หวังเอาใจคนพี่ แต่กลับถูกเมินหลายต่อหลายครั้ง เขาไม่สนใจหรือไม่ก็อาจจะแกล้งรอจนขึ้นเตียงก่อนเหมือนทุกทีนั่นแหละ เขาถึงจะวางมาดเข้มๆแล้วกลายเป็นมาเฟียร้อนรัก
แรงของเขาเยอะ เขาคั้นแทมินจนช้ำ ถ้าตายได้คงตายคาปืนของเขานั่นแหละ เขาทำเหมือนแทมินเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตแม้เสียงหวานของแทมินจะกระตุ้นให้เขารู้ว่าตุ๊กตายั่วสวาทตัวนี้จะเป็นคนจริงก็เถอะ ในโลกนี้ไม่มีใครคนไหนหรือตุ๊กตาตัวไหนเด็ดกว่าลีแทมิน
แทมินที่แน่นเปรี้ยะไปทุกส่วน ริมฝีปากก็ดีอย่างอวดอ้างเสียงครางก็ยิ่งกว่าดาราเอวีเสียอีก ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่ดี ยกเว้นแค่เอาแต่ใจมากไป ร้ายและเหวี่ยงแรงและเหตุผลข้อสุดท้าย เพราะเป็นน้องชาย
“น่าเบื่อ!!!!”
คุณหนูน้อยบ่นเสียงดัง สายตาน่ารักไม่ชวนมองในตอนนี้เพราะไม่ว่าตวัดไปทางไหนหากเผลอไปสบตาเข้าอาจจะโดนระบายอารมณ์จนต้องร้องขอชีวิตไปเลยก็ได้ เป็นอันรู้กันถ้าคุณหนูแทมินหงุดหงิดหน้าบู้มาแบบนี้เหตุผลเดียวก็มีแค่นายใหญ่ที่พึ่งขึ้นไปเปลี่ยนชุดและขับรถคู่ใจออกไปเมื่อครู่นั่นแหละ
เพราะไม่มีนายใหญ่ทุกคนเลยไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะรอดจากรังสีความเอาแต่ใจของคุณหนูน้อยได้หรือไม่
“น่าเบื่อๆ!!!! ชเวมินโฮคนงี่เง่า ไอ้นายใหญ่บ้าอำนาจ!”
แทมินตะโกนโวยวาย แต่ยังยั้งมืออยู่ที่จะไม่ทำลายรูปแกะสลักของรักของนายใหญ่ เพราะบางสิ่งบางอย่างอาจจะโดนนายใหญ่ทารุณได้ง่ายๆถ้าเผลอไปแตะมันเข้า
“ยิ้มมาแบบนี้อารมณ์ดีสินะครับนายใหญ่”
นายใหญ่น่าเกรงขามทันทีที่ก้าวขาลงจากรถก็มีลูกน้องมากมายพร้อมที่จะก้มหัวให้ แม้ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นจะไม่ใส่ใจกับรูปปั้นที่คอยก้มหัวให้ตลอดทางก็เถอะ
“ก็ไม่มีอะไร”
คิมจงอินมือขวาของนายใหญ่สนิทกันมาตั้งแต่ยังเล็ก แม้นายใหญ่จะอนุญาติให้เรียกชื่อเฉยๆได้แต่เขาก็ยังยืนยันที่จะเรียกนายใหญ่เหมือนเดิม
“คาสิโนเป็นยังไงบ้าง”
“ผลกำไรมากกว่าเดือนที่แล้วครับ ลูกหนี้ของเราไม่ได้ใช้ระบบรุนแรงเหมือนแต่ก่อนเพราะฉะนั้นแล้วอาจมีแข็งข้อบ้างครับ”
“ก็ดี อย่าให้มันได้ใจ จัดการขั้นเด็ดขาดเอาให้เข็ดหลาบ”
“ครับ”
วันนี้นายใหญ่มาที่บาร์แล้วก็เหมือนเดิมที่ร่างสูงใหญ่ภายใต้สูทราคาแพงนั้นทั้งเท่และมีเสน่ห์ ค่ำคืนนี้นายใหญ่เพียงแค่จะมาดับอารมณ์ด้วยแอลกอฮอล์ราคาแพงสักแก้ว เขาเลือกนั่งมุมเงียบๆที่สามารถมองฟลอเต้นรำได้อย่างเต็มตา นายใหญ่ชอบความสงบแต่ในเวลานี้อยากให้มีสาวๆมาล้อมหน้าล้อมหลังและคิมจงอินรู้ดีถึงได้ยอมให้นายแบบดาวรุ่งใครๆต่างลือกันให้ทั่วว่าเด็กคนนี้คือเด็กปั้นของนายใหญ่
“สวัสดีฮะคุณชเวมินโฮ”
“คิมซูโฮ”
ร่างผอมบางท่าทีน่ารัก ดวงตากลมยิ้มตามรูปปากดูไม่มีพิษภัยผิดกับร่างเล็กที่พึ่งหนีมาไม่กี่ชั่วโมงนี้ รายนั้นทั้งวีนทั้งเหวี่ยง ทั้งร้าย เอาแต่ใจที่สำคัญขี้หวงอย่าบอกใคร
“น่าแปลกนะครับที่นายใหญ่มานั่งเงียบๆจิบไวน์คนเดียว”
“ยังไง?”
“ทั้งที่ควรจะหาความสุข อย่างเช่น….อ๊ะ!”
ร่างบางถูกดึงเข้าหาตัวแล้วก็จูบรุนแรงจนตั้งรับแทบไม่ทัน ฝ่ามือบางขยี้เสื้อเชิ้ตสีขาวตามแรงปรารถนา นายใหญ่เก่งเรื่องจูบแล้วก็ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว นายใหญ่เป็นที่กล่าวขวัญถึงเรื่องบนเตียงเขาอึดและเขาก็เยี่ยมมาก
“อื้อ…คุณมินโฮ”
กลีบปากแดงคลี่ยิ้ม แล้วก็ปล่อยให้นายใหญ่ซุกซอกคอหอมๆ เขาตื่นตัวเร็วเสียจริงๆเพียงแค่ปลุกเร้านิดหน่อย ไม่รู้ว่าสายตาของใครจะจับจ้องการกระทำล่อแหลมของคนสองคน คนหนึ่งเป็นผู้มีอำนาจเงินทองส่วนอีกคนหนึ่งเป็นคนมีชื่อเสียง แต่ใครจะไปสนแค่ให้สังคมรู้ว่าเป็นคนของนายใหญ่ชเวก็สุขสบายไปทั้งชาติทั้งชื่อเสียงและเงินทองก็จะตามมาพอๆกับดารานายแบบทั้งหลายที่หวังอยากดังทางลัดก็ใช้ตัวเองไต่เต้าเพื่อให้ได้ในสิ่งที่หวัง นายใหญ่ชเวเป็นคนเบื่อง่าย เขาก็แค่ต้องการที่ระบายเวลาเบื่อๆหรือมีใครทำให้วุ่นวายใจ นายใหญ่ชเวจะไม่ขึ้นเตียงกับใครเป็นครั้งที่สอง คิมซูโฮอาจเป็นข้อยกเว้นเพราะเขาไม่ได้น่ารำคาญ ไม่ได้เรียกร้องให้นายใหญ่รับผิดชอบในหลายๆสิ่งเหมือนคนอื่นๆ ก็แค่ต่างคนต่างสนุก ต่างคนต่างรู้สถานะของตัวเองดีเท่านั้นเอง
“คุณมินโฮ…อื้อ…ตะ…ตรงนี้…จะมีคนเห็นนะฮะ”
นายใหญ่ขี้รำคาญเขาส่งเสียงฟึดฟัดและมัวเมากับผิวขาวๆอย่างเดียวและเมื่อถึงจุดๆนั้นทุกคนจะรู้ว่าไม่มีใครสามารถหยุดนายใหญ่ได้
“ทุเรศ!”
เสียงวางแก้วจากบุคคลที่สามพร้อมกับใบหน้าไม่สบอารมณ์ตามน้ำเสียง แทมินยืนมองอยู่นานแล้วเส้นความอดทนก็ขาดผึงร่างเล็กตรงเข้ามาหามินโฮโดยมีคิมจงอินมือขวาของมินโฮที่เอ่ยห้ามตลอดทาง
สองร่างที่นัวเนียชุลมุนกึ่งเปลือยละออกจากกัน นายใหญ่แค่ใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากแล้วก็มองหน้าร่างบางด้วยดวงตาถมึงทึง เขาสามารถฆ่าแทมินด้วยมือปล่าวเพียงแต่ร่างเล็กที่พร้อมระเบิดอารมณ์ไม่คิดเกรงกลัว
“ลีแทมิน!”
“ธุระของนายใหญ่คือการกระทำอนาจารต่อหน้าสาธารณชนหรือไง หน้าไม่อาย”
“แล้วหน้าที่ของนายคือการกวนประสาทฉันไปวันๆหรือยังไงลีแทมิน”
นายใหญ่เริ่มโมโห แต่เขายังมาดนิ่งและเก็บอารมณ์ได้อย่างดีเยี่ยม หลายคนที่ไม่รู้ว่าผู้ชายร่างบางที่ยืนกอดอกด่านายใหญ่ปาวๆนี้เป็นน้องชายต่างคิดกันไปต่างๆนาด้วยท่าทีร้ายขัดกับหน้าตา บางทีอาจจะเป็นของเล่นที่นายใหญ่เล่นแล้วทิ้งแล้วก็ไม่คิดจะกลับมาเล่นอีกอย่างที่รู้กันว่านายใหญ่ไม่ขึ้นเตียงกับใครเป็นครั้งที่สอง
“ปล่าว หน้าที่ของเราไม่ได้มากวนประสาทพี่ แต่เพราะเราคือเจ้าของพี่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะได้พี่ถ้าเราไม่อนุญาตเข้าใจไหมนายใหญ่”
“คุณหนู”
“หุบปากคิมจงอิน! พี่จำไว้เลยสิ่งที่พี่ทำ เราก็จะทำเหมือนกัน เราจะทำให้มากกว่าพี่ทำด้วย”
เลดี้ผมบลอนด์ไม่รอช้าสายตาจริงจังเหมือนกับนายใหญ่ไม่มีผิด ยกแก้วช็อตเพียวๆอย่างไม่แคร์สายตาใคร แม้กระทั่งนายใหญ่ที่เริ่มเดือดแล้ว
คุณหนูน้อยถูกแอลกอฮอล์เล่นงานเดินเองก็ยังแทบจะไม่ไหวเที่ยวซบอกคนนู้นคนนี้ที จนกระทั่งพาตัวเองไปถึงฟลอเต้นรำ แสงไฟและจังหวะดนตรีช่วยกระตุ้นให้เลือดในกายไหลเวียน หัวใจดวงน้อยเต้นระห่ำเมื่อเห็นว่านายใหญ่มองมาทางนี้ แล้วที่ยิ่งรู้สึกว่าชนะนั่นก็คือสายตานายใหญ่ที่กำลังหวง ร่างกายของแทมินถูกเบียดจนหายเข้าไปในกลุ่มชน ไม่รู้มือใครต่อมือใครที่แตะต้องร่างงาม เสียงหวานครางเบาๆเมื่อถูกมือปริศนาแตะต้องเข้าที่หวงห้าม
ไม่รู้นายใหญ่จะว่ายังไง อยู่ๆก็อยากดื้อ อยากถูกกอดอยากเป็นคนที่นายใหญ่รัก ไม่อยากเป็นแค่น้องชาย
เด็กน้อยตัวเล็กสูงเท่าชายกระโปรงคุณแม่เท่านั้นกำลังยืนกล้าๆกลัวๆในมือถือหมีน้อยที่รูปร่างไม่ค่อยเหมือนหมีเท่าไหร่ ร่างกายก็มอมแมมเห็นแต่ยืนนิ่งๆทำตัวกลมๆแก้มก็กลมเหมือนลูกโป่งเห็นแล้วอยากหยิกชะมัด
“นายน้อย นี่คือน้องชายของลูกจ๊ะ”
นายน้อยในตอนนั้นอยู่ประถมปลายปีสุดท้าย เดินเข้ามาด้วยท่าทีน่ากลัวแต่แล้วกลับมายืนกอดอกต่อหน้าแม่แล้วก็จ้องเด็กน้อยขี้กลัว
“ชื่ออะไรน่ะ”
นายน้อยท่าทางเอาเรื่อง ตัวก็สูง ท่าทีก็ไม่เป็นมิตรแต่อยู่ๆก็ชี้นิ้วไปตรงที่น้องยืน
“พี่เขาถามน่ะลูก หนูชื่ออะไรคะ?”
“ทะ…แทมิน…แทมินฮะ”
เสียงเล็กๆว่า แล้วก็ถูกดันไหล่ให้มายืนต่อหน้านายน้อยท่ามกลางเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่และนายน้อยที่เย็นชาตั้งแต่แรกเจอ
“เรียกนายใหญ่สิ!”
“พี่”
“นายใหญ่ เพราะนายไม่มีสิทธิมาเรียกนายใหญ่อย่างฉันว่าพี่”
“พี่มินโฮ”
นานวันเข้า เด็กน้อยลีแทมินก็รับรู้ว่าพี่ชายตัวสูงไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิดโดยเฉพาะมีคุณแม่และป๊ะป๋าคอยเชื่อมสัมพันธ์อีกแรง
“บอกให้เรียกว่านายใหญ่”
“พี่”
“พูดไม่รู้เรื่อง”
“แล้วทำไมต้องเรียกนายใหญ่”
“ก็เพราะฉันต้องรับตำแหน่งต่อจากคุณพ่อ และฉันจะยิ่งใหญ่”
“แล้วแทมินจะเป็นเจ้าสาวของนายใหญ่ไหม?”
เด็กน้อยเอ่ยถาม เหมือนการ์ตูนที่เคยดูกับพี่เลี้ยงเมื่อรักกันจะต้องแต่งงานกัน และแทมินก็รักมินโฮโตขึ้นแทมินก็จะเป็นเจ้าสาวของมินโฮ
“ตัวเท่านี้ยังไม่โตสักหน่อย พูดก็ไม่รู้เรื่องฉันไม่รับเป็นเจ้าสาวหรอก”
“แล้วถ้าเรียกนายใหญ่ละ?”
“ก็จะให้เป็นเจ้าสาว”
“ได้ฮะพี่มินโฮ”
มัดจำครึ่งนึงก่อนนะ
เรื่องนี้ก็แนวเดิมๆไม่มีอะไรเลย ก็แค่รักทูมินม๊ากมากกกกก เท่านั้นเอง
ลืมเค้าไปยัง???? ถามอีกนะ พึ่งเปิดหน้าฟิคพร้อมๆกับดูคอมเม้น
โอเค้ ชื่นจาย~ ขอบคุณแฟนพันธ์แท้นะฮะ อย่างน้อยก็ยังมีคนอ่านทูมิน
แบบนี้จะได้แต่งฟิค #ช้า ของเราต่อไปเรื่อยๆ
ฟิคนี้ไม่ได้ปิดนะ แค่ลงช้าอย่างเดียว ได้อ่านแล้ว ติดใจแล้วหรือผ่านมาเฉยๆ
อย่าพึ่งไปไหนนะ วันหลังก็แวะมาอ่านใหม่ได้ ขอบคุณสำหรับการทวงฟิคนะฮะ
รู้สึกเราเป็นคนสำคัญ 5555555555555
เจอกันตอนหน้าและเรื่องถัดๆไปน้า~
ความคิดเห็น