คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : SF :: 0718 [02]
02
#ฟิคจทม
ตลอดคืนนางร้ายถูกมินโฮแกล้งไม่ยอมปล่อยแล้วก็เต็มใจมากด้วยที่ถูกแกล้ง กว่ามินโฮจะพอใจแทมินที่งอแงอยู่ไม่น้อยก็ถูกปล่อยตัวเกือบสว่าง นางร้ายที่พึ่งนอนไปไม่ถึงสามชั่วโมงถูกปลุกซ้ำยังหน้างอใส่มินโฮอีก
“ไปอาบน้ำครับ หกโมงเเล้วนะ”
“ไปไหน วันนี้เราไม่มีเรียนนะ”
“เข้าบริษัทครับ”
“ไม่เอา~”
“เดี๋ยวเถอะ ตื่นเร็วๆนางร้ายพี่รีบนะครับ”
“รีบก็ไปก่อนสิ!”
นางร้ายตอบ เเล้วก็ซุกหน้าลงกับหมอน เเรงฟาดที่ก้นนิ่มๆจนเเรงพอที่นางฟ้าจะลืมตาโตๆมองด้วยความหงุดหงิด
“พี่มินโฮ!”
“20 นาทีครับ”
“พี่มินโฮ!”
“1”
“โอ้ย! รู้เเล้วๆ เป็นบ้าอะไรเนี่ย เราบอกเเล้วไงว่าไม่ไป”
เสียงหวานบ่นดังๆเพื่อให้มินโฮได้ยิน เวลาเเบบนี้มินโฮไม่ได้ตั้งใจเล่นด้วยเลยจริงๆเเถมยังยกมือจะตีเขาซ้ำอีก คอยดูนะ เจอคิบอมเมื่อไหร่จะฟ้องให้หนักเลย
“เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ตอบ!”
มินโฮกระเตงแทมินมาด้วยกันทั้งที่ยังง่วงอยู่ด้วยกันทั้งคู่ แต่พอเสียงตะหวาดเมื่อครู่ดังขึ้นร่างสูงก็นั่งหลังตรงพร้อมฟังทันที มีแต่เเทมินที่มัวเเต่หาวเพราะสมองยังไม่ทันเข้าที่ดี บอสคิมตอนกำลังโกรธน่ะคือร่างขั้นกว่าของนางร้ายแทมิน ถ้าเขาวอกแวกสักนิดล่ะก็ร่างขั้นกว่าของนางร้ายอาจจะตะปบเล็บลงกลางแสกหน้าเขาก็ได้
“คิบอม~ เรื่องอะไร?”
“เห็นข่าวนี่มั้ย คลิปเสียงนี่อีก บอกมาเลยเกิดอะไรขึ้น”
เเทมินฟังคลิปเสียงที่คีย์ส่งให้ เเล้วก็ตาโตมากๆตอนที่ถูกคิบอมจ้อง ร้อนไปทั้งหลังเลยทีเดียว
“เสียงเเทมินใช่มั้ย?”
“อื้อ เสียงเราเอง”
“ดี เมื่อวานชเวมินโฮทำอะไร?”
“เราปล่าวซะหน่อย พี่มินโฮไม่ได้ทำอะไร เราเเกล้งไอ้หมาบ้าที่ไหนไม่รู้ที่โทรเข้ามาต่างหาก”
“เเกล้ง?”
“อื้อ เเกล้ง”
“คิบอม คุณต้องรู้ว่าน้องชายของคุณเเสบเเค่ไหน ผมยังไม่ทันทำอะไรเลย สาบานได้”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ นี่เสียงน้องชายฉันหรอเนี่ย เเล้วใครเป็นคนโทรเข้ามา”
“คิมซูโฮ”
เเทมินตอบเสียงดังฟังชัด เเต่สายตาคิมบอมที่จ้องกลับมาทำให้ร่างเล็กๆตัวลีบลงทันที
“คิบอม อย่าดุเเฟนผมน่า”
“เเฟนนายน่ะน้องชายของฉัน หุบปากเลยชเวมินโฮ เเล้วไอ้ข่าวที่มันออกไปเนี่ยจะทำยังไง นักข่าวรอสัมภาษณ์เรื่องนี้เต็มไปหมดเเถมสายที่โทรเข้ามาก็มีเเต่พวกสอดรู้สอดเห็นทั้งนั้น ทัวร์คอนเสิตของพวกนายก็กำลังจะเริ่มในสัปดาห์หน้า ฉันจะทำยังไงดี?”
“ก็ไม่ต้องทำยังไง ผมปล่าวปิดข่าวพวกนี้สักหน่อย”
“เเฟนคลับนายจะต้องรุมเเทมินเเน่”
“เเล้วคุณคิดว่านางร้ายอย่างน้องคุณเนี่ยเเสบไม่พอหรอครับ”
“พี่มินโฮ! คีย์ เเต่ไม่เป็นไรจริงๆนะ เราดูเเลตัวเองได้”
“พี่รู้เเทมิน เเต่พี่ไม่ไว้ใจชเวมินโฮเลย ทำไมไม่รู้จักห้ามหา!? ปล่อยให้น้องชายฉันทำเเบบนี้ได้ยังไงเเล้วไหนจะรูปที่หลุดไปอีก ชอบนักหรือไงเรื่องฉายามินโฮเจ้าสเหน่ห์น่ะ!?”
เเค่นี้ก็ฉาวมากพอเเล้ว ชเวมินโฮที่ถูกสื่อเเละเเฟนคลับมองว่าเป็นพ่อหนุ่มนักรักประจำวง เขาไม่มีเเฟนเป็นตัวเป็นตนมีเเต่รูปหลุดเจ้าของเเผ่นหลังเนียนๆไม่มีใครเคยเห็นหน้าเเละเดากันไปต่างๆนาๆ ไม่มีใครรู้จักชื่อ รู้เพียงเเต่ว่าคนๆนั้นคือนางร้ายของชเวมินโฮเท่านั้นเอง
“นางร้ายกลับบ้านได้เเล้ว หรือไม่ก็ไปอยู่กับคิบอม”
ไอ้สกินนี่ยีนส์ขาดๆกับเสื้อขาวๆเนี่ยสไตล์นางร้ายเขาเลยจริงๆ แต่มินโฮก็ทำใจอ่อนให้นางร้ายไปด้วยไม่ได้เลย ไม่ชอบให้ใครเห็นร่างกายของแทมินแม้ในร่มผ้าก็ตาม ไม่ชอบจินตนาการของคนอื่นที่มองแฟนเขา อย่างพาดหัวข่าวเมื่อกี้ก็เหมือนกัน นางร้ายของชเวมินโฮนอนตัวเปลือยซบอกมือกลองหนุ่ม ไหนจะเจ้าของแผ่นหลังเนียนๆคุณคิดว่าใคร นั่นอีก บางทีก็นึกหมั่นไส้นางร้ายลีแทมินเหลือเกิน
“ไม่เอาอ่ะ เราจะไปดูพี่ซ้อม”
“ไปดูพี่หรือดูไอ้คริส”
“พี่มินโฮ!”
มินโฮหัวเราะเเล้วก็บิดจมูกโด่งๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว นางร้ายเป็นเเฟนเขา ถึงจะชอบคริสมาก่อนก็เถอะ
ตอนนั้นเเทมินยังเด็กอายุ 15 เอง เเทมินกับทรงผมหัวเห็ดฟูๆกับกล่องข้าวสีหวานเเหววมักจะมาที่บริษัทพร้อมกับคิบอมเสมอ เเล้วเเทมินก็จะเเอบไปถ่ายรูปเหล่าสมาชิกดาร์คเฮาส์ที่กำลังเตรียมตัวเดบิ้วท์ เเล้วก็เเอบเอาข้าวกล่องฝากไปให้เสมอ เริ่มเเรกเเทมินชอบคริสเขาดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่ม ด้วยความสูงเกือบสองเมตร เขาเป็นลูกครึ่งพูดเเต่ภาษาอังกฤษเพียงอย่างเดียวนั่นทำให้เเทมินเขินเขามากที่สุด เเต่คนที่ปฏิเสธข้าวกล่องเเทมินอย่างไม่ใยดีก็คือคนที่กระชับมือเล็กๆอยู่ตอนนี้ เเถมยังตั้งฉายาประหลาดที่คู่รักคู่อื่นๆไม่มีทางเรียกกันเเบบนี้เเน่
หลังจากเดบิ้วท์เเค่เพียงปีเดียวข่าวว่าหนุ่มๆมีเเฟนก็เเพร่กระจายไปทั่วโดยเฉพาะคริส เเทมินเลิกชอบเขาอย่างเด็ดขาดเเล้วก็หายหน้าไปนานเลย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ชอบชเวมินโฮมือกลองหนุ่มหล่อเข้าไปซะเเล้ว
ท่าทางหวงของ ของมินโฮทำให้เหล่าสมาชิกทุกคนหันมามองเป็นจุดเดียวกัน ตั้งเเต่บอสคิมเปิดไฟเขียวพวกเขาก็เห็นร่างเล็กกับชเวมินโฮที่ตึกบ่อยๆ
“ฮาย~ คนสวย”
“เเฟนกูครับ”
ชเวมินโฮกระชับร่างผอมบางเข้าหาตัวเเล้วก็ส่งสายตาพิฆาตไปให้ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจเเทมินเเต่ไม่ไว้ใจคริสต่างหาก กลัวจะมือไวใจไวเเล้วน้องก็เเสบน้อยเมื่อไหร่
“น้องต่างหาก”
“เดี๋ยวเถอะนางร้าย กลับบ้านจะหวดให้ก้นลาย”
คำขู่ของมินโฮไม่ได้ผลไปซะทีเดียว รอยยิ้มของนางร้ายที่เเจกจ่ายยิ้มให้กับคนอื่นไปทั่ว เเค่ซ้อมชายหนุ่มทั้ง 5 คนก็เล่นเข้าขาได้อย่างดีเยี่ยม เเม้จะเเอบวอกเเวกมาเเซวเเทมินบ้างก็ตาม
“ยังไม่กลับบ้านกันอีกหรอ”
“ยังเลยคีย์”
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนหรือไง?”
“มีสิ เเต่เป็นตอนบ่ายน่ะ ไม่ต้องห่วงนะพี่มินโฮเป็นคนไปส่งเราเอง”
“ถามจริงนะ มินโฮเลี้ยงเเทมินดีหรือปล่าวเนี่ย?”
“ดีสิ เรามีความสุขมากๆเลยเห็นใหม”
เเทมินยิ้มกว้างๆเเทนคำตอบ กะว่าจะเดินออกมาคุยโทรศัพท์นอกห้องซ้อมซะหน่อยก็เจอพี่ชายเข้าพอดี
“จำไว้เลยนะ ถ้าหมอนั่นทำอะไรเราเมื่อไหร่ต้องรีบบอกพี่ทันที รู้ใช่ไหมว่าพี่ห่วงเรามาก”
“รู้เเล้วน่า ทำไมถึงไม่ไว้ใจกันเลยนะ”
“จะให้ไว้ใจได้ยังไง ในเมื่อคลิปเสียงอันนั้นกับรูปถ่ายที่หลุดออกไปน่ะ เเทมินเป็นคนทำทั้งนั้นเลย พี่ถึงไม่แน่ใจน่ะสิว่าตกลงแล้วเราน่ะยอมชเวมินโฮจริงๆหรือปล่าว”
“โธ่คิบอม…เราเป็นพี่น้องกันนะ มีอะไรต้องบอกก่อนอยู่แล้ว เราก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย 20 แล้วนะ”
แทมินชูสองนิ้วเพื่อประกอบคำพูด แถมทุกวันนี้มินโฮก็เชื่อฟังดี จะเป็นแทมินซะมากกว่าที่ดื้อกับมินโฮอยู่เป็นประจำ
“เพราะไม่ใช่เด็กแล้วน่ะสิถึงห่วง กลัวชเวมินโฮจะหลอกไปซะก่อนนะสิ”
“แฟนพี่อยู่นี่เอง มาคุยอะไรกับคิบอมหืม?”
ชเวมินโฮเดินล้วงแจ็คเก็ตมาแต่ไกล พอเข้ามาใกล้ก็คว้านางร้ายตัวนิ่มเข้ามากอดแล้วก็หอมแก้มอีกฟอดโชว์ให้คนหวงน้องเจ็บใจเล่นๆ
“แทมิน ศุกร์นี้มาค้างด้วยกันหน่อยสิ ค้างสักสี่วันเลย ไม่มีแทมินรู้มั้ยเหงาจะแย่เลย”
“โธ่คิบอม~”
คนที่ถูกเขี่ยทิ้งกะทันหันตาโตจนดูตลก แฟนของชเวมินโฮกำลังจะถูกขโมยไปแล้ว และก็รู้เลยต่อให้คิบอมไม่บังคับแล้วพูดจาให้ดูสงสาร คนอย่างนางร้ายแฟนของมินโฮก็ต้องยอมใจอ่อนไปด้วยอยู่แล้ว
“แล้วพี่ล่ะนางร้าย นางร้ายจะทิ้งพี่หรือไง?”
“เราปล่าวทิ้งนะ เรานอนกับคิบอมสี่วันเอง”
“ตั้งสี่วันเชียวนะ! โน โน โน ไม่เด็ดขาดเลยคนสวย”
“ชเวมินโฮนี่มันน้องชายของฉันนะ”
“น้องชายคุณ แต่แฟนผม”
ทั้งสองคนเถียงกันเป็นเด็กๆ อีกคนก็บอสคิมเจ้าของต้นสังกัดที่มินโฮเป็นนักร้องอยู่ ส่วนอีกคนก็หนุ่มหล่อวงดาร์คเฮาส์ที่กำลังมาเเรงในคศ.นี้ กินกันไม่ลงจริงๆ
“โอเค งั้นเอาเเบบนี้ ตอนกลางวันชเวมินโฮนายมารับเเทมินได้ตามปกติ ห้าโมงเย็นนายต้องมาส่งน้องที่บ้านโอเคไหม?”
“โคตรไม่ยุติธรรม”
ร่างสูงบ่น พอเจอสายตาพิฆาตของคิบอมเข้าก็รู้เเล้วว่าสายตาเเบบนี้ไม่ควรเล่นด้วยเด็ดขาด
น่ากลัวกว่าเเทมิน 10 เท่า
“นางร้าย~”
“พี่มินโฮ~”
“โอเค งั้นตกลงตามฉัน เริ่มวันนี้เลย!”
“เป็นอะไรไป?”
“ปล่าวซะหน่อย”
คิบอมมองหน้าน้องชายเพียงคนเดียว เขาเห็นเเทมินนั่งบนเค้าเตอร์เเล้วก็มองออกไปนอกกระจกตั้งนานเเล้ว ไม่รู้ว่าเเสงไฟบนตึกสูงๆมีอะไรให้น่าดึงดูดนักหนา
“เฮ่อ...ทำไมเดียวนี้ขี้โกหก”
“ปล่าวซะหน่อยคิบอม ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ จะเที่ยงคืนเเล้วนะ”
“ก็นอนไม่หลับน่ะสิ เห็นเเทมินออกมานั่งคนเดียวก็เลยตามออกมาบ้าง นี่ถามจริงนะ พี่ลักพาตัวนายมาจากหมอนั่นรึปล่าวเนี่ย?”
เเทมินพ่นลมหายใจเเล้วก็กระโดดลงจากชั้นลอยมายืนพนพื้นพรมนิ่มๆ
“พี่มินโฮน่ะ อาจจะโกหกก็ได้ว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา เเต่สำหรับเราน่ะ เราอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีพี่มินโฮ”
คีย์รู้สึกผิดจนต้องตีหน้าเศร้า รู้สึกเหมือนไปพรากคู่รักหวานชื่นออกจากกันยังไงไม่รู้ ก็ทั้งคิดถึงน้องทั้งอยากเเกล้งไอ้น้องเขยอวดดี เเต่สุดท้ายเเล้วก็สงสารน้องอยู่ดี
“คีย์…เราไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น เรารักพี่นะรักมากกว่าพี่มินโฮร้อยเท่าเลย”
“รักมากหรอ เเล้วทำไมถึงเอาเเต่คิดถึงมินโฮล่ะ?”
“โธ่…คีย์ก็ลองตอบตกลงพี่จงฮยอนบ้างสิ เเล้วคีย์จะเข้าใจความรู้สึกของเราเลย”
“เด็กบ้าเอ้ย!”
คิบอมหยิกเเก้มอูมๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ไอ้นักร้องนำวงดาร์คเฮาส์น่ะหรอ ฝันไปเถอะ!
“พรุ่งนี้ต้องเอาเเทมินไปคืนมั้ยเนี่ย เเค่คืนเดียวก็ดูท่าจะไม่รอดซะเเล้ว”
“เราไหวน่า ก็เเค่สงสัยเฉยๆว่าตอนนี้พี่มินโฮทำอะไรอยู่”
“เเล้วไม่โทรถามล่ะ?”
คีย์ชี้ไปที่โทรศัพท์ ที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ วันนี้ไม่เห็นมินโฮมารับเเทมินออกไปไหนเลย เเค่มาส่งพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า รายนั้นก็หายไปเลย
“ไม่เอาหรอก ไม่อยากฟังเสียงพี่มินโฮเลย”
เเทมินทำปากยู่เเล้วก็เดินลากขาไปล้มตัวลงบนที่นอน
การที่ห่างไกลคนที่เรารักเนี่ย ทรมานสุดๆไปเลย เเล้วในหัวก็มีเรื่องให้คิดจนนอนไม่หลับ ถ้าคิมซูโฮโทรมาอีกใครล่ะจะเป็นคนรับสาย
โอ้ย อยากกลับบ้านเเล้วนะ!
“เเทมินตื่นเร็ว”
“หืม?”
ร่างเล็กฝังหน้าลงกับหมอน ได้ยินเสียงมินโฮอีกเเล้ว เเทมินเป็นเอามากตั้งเเต่เมื่อคืนจนตอนนี้
“นางร้าย ตื่นครับ”
“พี่มินโฮ....ตามหลอกเราอีกเเล้ว”
เเทมินว่าทั้งที่ยังไม่ลืมตา เมื่อคืนนี้คงจะคิดถึงมินโฮมากจริงๆถึงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงมินโฮอยู่ตลอดเวลา เตียงฝั่งซ้ายยวบลงก่อนจะรู้สึกเหมือนร่างอุ่นๆเบียดเขามาในผ้าห่มเดียวกัน
เวลานางร้ายจะนอนน่ะ คุณมือกลองรีบถอยห่างเลย
“อือ...”
เเทมินครางเมื่อรู้สึกว่าใครบางคนกำลังล้วงทือเข้ามาในกางเกง เเบบนี้มัน.....
“อื้อ....”
“พี่มินโฮ!?”
“อรุณสวัสดิ์ครับคนสวย”
“พี่มินโฮมาได้ไง คีย์ล่ะ คีย์ยอมให้พี่มินโฮเข้าบ้านหรอ”
“อา....นางร้าย นอนลงก่อนครับ”
มินโฮสวมเเจ็คเก็ตสีดำ เเล้วก็ดึงร่างน้องซบลงไปบนอกโดยมีวงเเขนเเกร่งซ้อนทับอีกเเรง ความชื้นจากละอองน้ำยังชื้นอยู่ที่เสื้อเลย บางทีพ่อหนุ่มมือกลองอาจจะไม่มีอะไรทำเเล้วก็บิดบิ้กไบค์คันโปรดเเล้วก็บึ่งมาหาเเทมินที่นี่เเน่ๆ
“คิดถึง~”
“นางร้ายอย่างอเเง พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันน่า”
“เเล้วมาได้ไง?”
“บอสคิมโทรตาม บอกว่านางร้ายนอนร้องไห้ทั้งคืนเลย”
“บ้า! เราไม่ได้ร้องสักหน่อย คิบอมมั่วอีกเเล้ว”
นางร้ายหน้าบู้ใส่ เเล้วก็เบียดตัวเล็กๆเข้าหาอกอุ่นๆของมินโฮ
“ไม่ร้องก็ไม่ร้องครับ”
“อือ...”
เสียงหวานเงียบไปเเล้ว จะว่าเงียบเพราะนอนต่อก็ไม่น่าใช่ นางร้ายกับมือเล็กเเกล้งรูดซิบเสื้อเเจ็คเก็ตของเขาเเละเหวี่ยงลงไปบนพื้นพรม
“นี่บ้านคิบอมนะคนสวย”
“พี่มินโฮกลัว?”
“อืม...กลัว”
“เอ๋?”
“กลัวว่าจะไม่ได้ปล้ำนางร้ายน่ะสิครับ”
“งั้นอย่ารอเลย”
“ห้ามร้องเจ็บที่หลังนะ โอเคไหม?”
“ก็อย่าทำเเรงซี่~”
นางร้ายหน้าตาใสซื่อ เเกล้งออดอ้อนอย่างยั่วยวนโดยไม่รู้ตัว ตากลมๆปากเเดงฉ่ำ ฝ่ามือนิ่มๆ ร่างกายขาวจัดเเถมจับตรงไหนก็นิ่มไปหมด พระเจ้าช่างปั้นมาสมกับเป็นร่างกายของนางร้ายจริงๆ
นางร้ายกับหนุ่มมือกลองยังไม่จบนะคะ
ติดตาม 0 9 1 2 ได้ในตอนต่อไป (วันเกิดพี่มินโฮ)
คอมเรากลับมาใช้ได้ละนะ เราทยอยลงแบบไม่ให้ขาดตอนเลย
ขอบคุณที่รอและขอโทษอีกครั้งที่เว้นช่วงนานหน่อย
ช่วงนี้ข่าวคอนมาแล้วใช่มั้ยล่ะ ล่าสุดเห็นมีวันจัดคอนออกมาแล้ว
เรามารอไปด้วยกันนะ
และข่าวดี ฟิค Just 2 min the series #ฟิคจทม
เราแจกสองเล่มนะเดี๋ยวบอกอีกทีว่ารับยังไง
แล้วก็วันทูมินเดือนสิงหานี้เราก็มีของเล็กๆน้อยมาแจกแฟนฟิคของเรานะฮะ
#เจอกันตอนหน้าจ้า~
ความคิดเห็น