คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #76 : [SF] Mr. CHOI [03]
MR. CHOI
[ครึ่งหลัง]
ร่างบางสั่นเทิ้มแม้หลบอยู่ด้านหลังของร่างสูง ความหวาดกลัวมากมายถาโถมเข้ามาในใจ เพราะกำลังเผชิญหน้ากับคิมจงอินโดยที่มีชเวมินโฮยืนคั่นกลางอยู่
“อย่าปล่อยผมให้เขานะครับ….”
เสียงของแทมินสั่นแล้วก็เอาแต่ซุกหน้ากับแผ่นหลังของมินโฮ ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องของการพนัน แลกเปลี่ยน หรืออะไรก็แล้วแต่ แทมินไม่อยากกลับไปแบบนั้นอีกแล้ว เขารักชเวมินโฮอยากเป็นของร่างสูงแค่เพียงคนเดียว
“เป็นไง คนของผมถูกใจคุณชเวมินโฮใช่ไหมครับ?”
หมายความว่ายังไง?
“ฉันถูกใจคนของนาย”
ชเวมินโฮตอบ เขากุมมือแทมินเอาไว้เหมือนตอนที่พามา แล้วก็ดึงมือร่างเล็กให้มายืนข้างกัน
“ตามข้อตกลง 1 เดือนที่คุณต้องส่งตัวนักโทษมาให้ผม”
“แน่นอนฉันไม่เคยผิดสัญญา”
ของพนัน
ของเล่น
ของชั่วคราว
เท่านี้….ใช่ไหม?
“หมายความว่ายังไง?”
“จะอะไรซะอีกคนสวย นี่คุณมินโฮไม่ได้บอกนายหรอกหรอ?”
“……………”
“นายมันก็แค่ของแลกเปลี่ยนเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด”
คิมจงอินเฉลยข้อข้องใจที่แทมินหลงใหลอยู่เพียงคนเดียว หลงมอบหัวใจให้เขาทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ใครจะมายอมรักของพนันที่ยอมนอนกับใครก็ได้อย่างลีแทมิน สิ่งที่คิมจงอินพูดตั้งแต่แรกน่ะถูกแล้ว
แทมินเป็นแค่ของพนัน ที่คนร่ำรวยอย่างชเวมินโฮไม่เคยใส่ใจและสนใจ แล้วที่เขาหวงเขาทำเพื่ออะไร
เพื่อให้ตายใจ
หรือเพื่อร่างกายและหัวใจพังๆ
“คุณโกหกผม”
“สาวน้อย”
“ไม่ใช่….ตลอดเวลาคุณอยู่กับผม รักผม คุณหวงผม ตอบมาว่าคุณคิดยังไง คุณตอแหลหรือผมฝันไปกันแน่!”
“ฉันปล่าว”
เขาปฏิเสธหน้าตาย แม้ว่าสิ่งที่แทมินแสดงออกมาจากจากใจมันคือความเจ็บปวด เขารักชเวมินโฮมากเหมือนกับรักครั้งแรกที่มอบให้คิมจงอิน คนอย่างเขาน่ะหรอจะหวังหารักแท้จากการพนัน เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
“กลับมาหาฉันลีแทมิน นายอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน”
แทมินส่ายหน้าแล้วก็ร้องไห้เพราะเจ็บปวด ตลอดเวลาที่อยู่กับชเวมินโฮเสมือนหลุดพ้นออกมาแล้วทั้งกายและใจ แววตาของเขาที่มองแทมินไม่มีความรู้สึกอื่นใดที่ฉายบนใบหน้านอกจากแววตาเย็นชาของเขา ผิดกับแทมินที่กำลังเจ็บปวดปางตาย ร่างกายสั่นเทิ้มค่อยๆเดินก้าวไปข้างหน้า ตากลมหลับนิ่งสะกดกลั้นความรู้สึกทั้งหมด ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม สภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็แค่ฝัน พอตื่นขึ้นมาสิ่งที่จะได้เจอคือโลกของความเป็นจริง
“เป็นยังไง อยู่กับคุณชเวมินโฮ”
คิมจงอินยิ้ม แรงกระชากของเขาทำให้ร่างบางที่หมดแรงอยู่แล้วถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น สัมผัสเนื้อตัวแทมินอย่างไม่ถนอม
“ตรงนี้ของนายยังอยู่ดีนี่….แน่นเหมือนเดิมหรือปล่าว?”
เขาแสดงความทุเรศออกมาโดยการกระชากเสื้อของแทมินออกมาตรงนั้น ฝ่ามือของเขาจับผิวขาวเนียนอย่างจาบจ้วง
“ย….อย่า….ไม่….”
“อย่าทำเป็นไม่เคยไปได้น่า อยู่กับฉันและคนอื่น กี่คนนะ….สาม…สี่….ทีเดียวห้าคนก็เคยมาแล้วนี่”
“เพียะ!!”
ใบหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือ เขาใช้นิ้วโป้งปาดเลือดมุมปากแล้วยิ้มยั่วร่างบาง ไหนๆก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วจะทรมานตรงนี้หรือทรมานตรงไหน จะทำเมื่อไหร่ก็ทำได้ คนอย่างลีแทมินไม่เคยหลาบจำ หนีหายก็หนหนึ่งช่างเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่รักดีเอาเสียเลย
“อา…ลีแทมิน…นายกล้าทำกับผู้มีพระคุณแบบฉันได้ยังไง?”
“แก…ไม่ใช่…แกมันคนเลว!”
“ใช่ ยอมรับ แต่นายก็ด้วยไม่ใช่หรือไงที่เลือกจะมาอยู่กับคนเลวแบบฉัน ฉันไม่ได้บังคับเธอเลยนะคนสวย…เธอยอมทั้งนั้น”
“แก!!!!”
ร่างบางเกลียดตัวเองที่อ่อนแอแม้กระทั่งจะตบเขาอีกครั้งเพื่อให้หยุดคำพูดหยาบคายพวกนั้นก็ยังทำไม่ได้ เขารวมสองแขนแทมินเอาไว้ แรงบีบอย่างหนักหน่วงแทนการขู่ว่าถ้าหากไม่เงียบ บทลงโทษที่หนักหนากว่านี้กำลังรอแทมินอยู่แน่ๆ
“หมดธุระของผมแล้วใช่ไหมครับ ถ้าอย่างงั้นผมขอตัว เห็นทีว่าลีแทมินคงคิดถึงความหลังเก่าๆจนอยากจะรื้อฟื้นแทบไม่ไหว”
ร่างสูงยิ้มรับเขามองหน้าแทมินแล้วก็หันหลังกลับไม่สนแม้กระทั่งร่างกายปวกเปียกที่กำลังถูกกระชาก ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ ไม่ว่าเสียงร้องไห้จะดังแค่ไหนมันก็ไม่ถึงเขา
“คุณมินโฮ…ได้โปรด….”
“……………”
“ไปได้แล้วคนสวย ถึงเวลาลงนรกแล้ว”
“ไม่!! ปล่อยฉัน!!! คุณมินโฮช่วยด้วย!ได้โปรด….อย่าทิ้งผม!”
เรียวขายาวภายใต้แบรน์ราคาแพงหยุดนิ่ง เขาหยุดฟังคำอ้อนวอน เรียวปากยกยิ้มราวกับรอเวลาให้คนของเขาร้องเรียก และเมื่อนั้นหากแทมินต้องการโอกาสเขาก็จะยื่นให้
แทมินเป็นสัตว์เลี้ยงไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไร เมื่อไหร่ ต้องห้ามปริปากบ่น ต้องจำทำไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ นั่นเป็นข้อตกลงของเขาและลีแทมิน สัตว์เลี้ยงของชเวมินโฮน่ารักและเชื่อฟังเป็นอย่างดีมาโดยตลอด
“คุณมินโฮ….ขอร้อง…ได้โปรด…ช่วยผมด้วย”
“ปล่อยเขา”
“ห๊ะ!? หมายความว่ายังไง? ในเมื่อ…..”
“ฉันจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง”
“แต่ผู้ชายคนนี้….”
“ฉันซื้อขาด และต่อไปนี้ไม่ว่านาย หรือเพื่อนของนาย หากฉันรู้ว่าเฉียดเข้ามาแตะต้องคนของฉันแม้แต่ปลายนิ้ว ฉันจะไม่ปราณีพวกนายทั้งสิ้น”
รอยยิ้มและท่าทางที่มีอิทธิพลของชเวมินโฮ ข่มให้คิมจงอินหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย เขาลังเลที่จะปล่อยของพนันชิ้นงามให้หลุดมือด้วยความลำบากใจ อย่างลีแทมินยังสามารถใช้เรียกเงินได้มหาศาล
“แต่หนี้ที่ผู้ชายคนนี้ติดผมอยู่มันก็มากโข”
“50 ล้านพอไหม?”
“บ้าน่า….คุณต้องบ้าไปแล้วคุณชเว เด็กนี่ไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณคิด คุณยอมจ่ายเงินซื้อเด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า โดยที่ไม่รู้ว่าต้องผ่านอะไรมาบ้างแบบนี้น่ะหรอ?”
ไม่มีน้ำเสียงใดๆออกจากเขา ชายร่างสูงผู้เย็นชาใช้เงินซื้อความสุขโดยไม่เคยมีรักจริงให้ใคร แม้แต่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่กำลังส่งสายตามองเขาด้วยความเจ็บปวด
คิมจงอินจากไปพร้อมกับเงินอย่างที่เขาต้องการ รอบข้างสนามแข่งรถในยามดึกช่างเงียบผิดกับที่ผ่านมา หัวใจของแทมินที่ถูกทำลายครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บมากมายแล่นริ้วจนอยากจะตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ความจริงก็เห็นมาตั้งนานแล้วว่าแทมินก็แค่ของพนันที่เขาซื้อมาเพื่อสนองอารมณ์และตัณหา คนอย่างเขาไม่มีหัวใจมากพอไว้เพื่อรักใคร
ระหว่างกลับไปกับคิมจงอินโดยการถูกทรมานทางกายกับอยู่กับคนที่รัก….แต่ถูกทรมานที่จิตใจ บีบคั้นอย่างเจ็บปวด
ไม่มีทางเลือก….นอกจากตายไปซะ
“ฉันสั่งให้เธอไปทางนั้นหรือไง?”
“คนอย่างผมจะไปทางไหนก็เลือกไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ใช่หรือครับ”
“เธอเป็นหนี้ฉัน 50 ล้านวอน”
แทมินหยุดและตอบเขาด้วยน้ำเสียงกลั้นสะอื้น จะคอยให้เขาตอกย้ำหรือยังไงว่ายังไงซะคนอย่างลีแทมินที่เหมือนหมาจนตรอกเข้าไปทุกวัน สุดท้ายก็ต้องก้มหน้ายอกรับความช่วยเหลือจากเขา
“ผม….จะหามาให้คุณ”
“ด้วยอะไร?....ร่างกายของเธอหรือสาวน้อย กับใครที่เธอไม่รู้จักแบบนั้นเธอยอมหรือ?”
สาวน้อยของชเวมินโฮหยุดนิ่งแต่ไม่ยอมหันกลับมามอง เรียวขาบางสั่นเทา เสื้อผ้าอย่างดีที่เขาหยิบยื่นให้ก็ถูกฉีกออกไปโดยฝีมือของคิมจงอิน ดูยังไงสาวน้อยของเขาก็ไม่มีปัญญาหาเงินมาให้เจ้าหนี้อย่างเขาแน่ๆ
“ยังไงผมต้องหามาคืนคุณ!”
“สามวันเท่านั้นสำหรับเธอ”
“ผมจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน….สามวัน คุณตั้งใจจะฆ่าผมใช่ไหม”
“เธอมองเจตนาของฉันผิดไปสาวน้อย ฉันต้องการให้เธอกลับมา”
คำพูดของเขาเชื่อถือได้มากแค่ไหน ในเมื่อครู่ที่ผ่านมาเขาพึ่งประกาศยกแทมินให้กับคิมจงอิน หรือสักวันถ้าเขาเบื่อเขาจะขายแทมินให้กับใครต่อใครก็ได้
“ผมไม่ใช่ของพนัน ผมเป็นคน ผมมีหัวใจ! เมื่อไหร่คุณจะได้ยินเสียงผมบ้าง!!”
เขาหัวเราะราวกับว่าความบ้าคลั่งของแทมินคือสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด
“จำไม่ได้หรือยังไง ใครกันที่บากหน้ามาหาฉันเพื่อขอความช่วยเหลือทั้งที่เราต่างคนต่างชอบในเซ็กส์ทั้งคู่ ฉันต้องการเธอสนอง และท้ายที่สุดเงินไม่ใช่หรือไงที่เธอต้องการ”
“………………..”
“ฉันซื้อเธอมาจากหมอนั่นก็เพื่อให้เธอมาอยู่กับฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอและเป็นเจ้าของเธอ หากฉันไม่ได้สั่งเธอไม่มีสิทธิ์ทำ….หรือเรียกร้องอะไรตามใจชอบ”
“………………”
“และคำสั่งของฉันในฐานะเจ้าของเธอนั่นคือชดใช้หนี้ให้ฉันทั้งหมด”
“แต่ผมไม่มีเงินหรอกนะตอนนี้”
แทมินตอบเสียงอ่อน แววตาที่แข็งกร้าวเมื่อครู่อ่อนลงและยอมแพ้ เพราะเขาคือคนที่แทมินรัก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่การชดใช้ด้วยร่างกายคือความรัก อาจจะเป็นตอนที่เขากระหน่ำรุกร้ำแทมินให้จนมุม มือไม้สั่น ตัวเกร็งและการกระตุกรับร่างกายของเขาจนพรอดคำชมออกมานับครั้งไม่ถ้วน อาจจะเป็นตอนนั้นก็ได้ที่แทมินหลงรักเขา หลงรักในร่างกายและตัวตนของเขา
แทมินชอบคนเลวเพราะฉะนั้นชีวิตจึงได้อยู่กับคนเลว แทมินไม่เคยเข็ดหลาบกับความรักแม้ว่าถูกทำให้เจ็บช้ำมานับไม่ถ้วน และตอนนี้ที่ตัดสินใจเดินเข้าสู่อ้อมกอดของเขาและน้อมรับการชดใช้ของเขา
“ร่างกายเธอ….”
“……………”
“ริมฝีปาก”
“อื้อ…….”
“และส่วนที่เยี่ยมที่สุด ตรงนี้…..”
ฝ่ามือของเขาสัมผัสตามที่ปากพูด เขาบีบเน้นด้วยรสรักและความเคยชินของร่างกายแทมิน ที่มักมีปฏิกิริยาต่อการสัมผัสของเขา เสียงครางที่ออกมาเองโดยไม่เสแสร้ง การตื่นตัว แม้กระทั่งริมฝีปากอิ่มน้ำที่แหงนอ้าตอบรับกับปลายลิ้นของเขา มันจาบจ้วงและรุกล้ำอย่างไม่ตั้งตัว แทมินตัวสั่นมีความสุขจนหลั่งน้ำตา แล้วก็ร้องไห้ทั้งที่สุขสม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีนะ บรรยากาศเป็นยังไงบ้าง
ไม่มีไรมาก จะบอกว่าไปตามของเเจกวันวาเลนไทน์กันเหอะ
#ฟิคจทม ที่เดิมนะจ๊ะ
ความคิดเห็น