คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] ทะเล [1/4]
Fic ทะเล
Heart of sea
[01]
MinhoXTaeminXJonghyunXKey
“พี่มินโฮ!!!อยู่รึปล่าว?”
เสียงตะโกนเจื้อยแจ้วอยู่หน้าบ้านไม้ทรงสูง รอบด้านร่มรื่นด้วยต้นไม้นานาพรรณ เจ้าของใบหน้าหวานสดใสกำลังยืนจดจ้องไปที่ประตูไม้โอ้ครอคอยอย่างใจจดจ่อเพื่อคนเป็นพี่จะออกมาขานรับอย่างเคย และไม่นานเกินรอประตูบ้านก็เปิดออกมาพร้อมๆกับเจ้าของบ้านที่ยังตื่นไม่เต็มตานัก
“พี่มินโฮ เราทำข้าวกล่องมาให้”
ร่างบางวิ่งขึ้นไปหาพี่ชายโต๊ะหน้าระเบียงถูกจับจองด้วยร่างเล็กอีกคน มือเล็กจัดการแยกปิ่นโตที่เอามาจากบ้านภายในนั้นมีข้าวสวยร้อนๆและกับข้าวที่ตัวเองคัดสรรมาแล้วว่าพี่ชายตัวสูงต้องชอบแน่ๆ
“มาทำอะไรแต่เช้าเนี่ยแทมิน”
หรี่ตาโตๆมองน้องอย่างไม่เข้าใจ นี่มันยังเช้าจริงๆด้วยเขายังไม่ทันจะอาบน้ำเลยด้วยซ้ำ เมื่อคืนนอนชุดไหนตอนเช้าออกมาก็ชุดนั้น
“เอากับข้าวแล้วก็ข้าวมาให้พี่มินโฮไง คุณแม่ทำให้เรา เราเลยรีบมาหาพี่แต่เช้าเลย”
แทมินตอบอย่างกระตือรือร้น เขากวักมือให้อีกคนเดินมานั่งด้วยกัน ร่างกายสมส่วนสวมกางเกงผ้าฝ้ายขายาวส่วนบนโชว์เปลือยตามประสาหนุ่มขี้ร้อน
“ไม่ต้องป้อนหรอกพี่กินได้”
ร่างบางยู่ปากนิดๆพร้อมกับวางช้อนลงตามเดิม ถึงจะไม่ได้ป้อนข้าวก็ไม่เป็นไร ในเมื่อพี่มินโฮสุดหล่อยังคงนั่งทานกับข้าว(ฝีมือคุณแม่)ของเขาอยู่นี่เอง
“มองอะไรน่ะแทมิน”
มินโฮถอนหายใจยาว มองสายตาของเด็กจอมทะเล้นอย่างเอือมระอา
“เรามองพี่มินโฮไง”
“ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา”
ทำไมมินโฮรู้ทันไปซะหมดนะ “พี่มินโฮอ่า…หวงอะไรนักหนา ยังไงเราต้องแต่งงานกันอยู่แล้วนี่ ไม่มองตอนนี้แล้วจะมองตอนไหน”
รอยยิ้มกว้างๆหดหายไปเมื่อร่างสูงมะเหงกลงกลางหัวกลมๆเข้าไปหนึ่งที เจ้าเด็กทะลึ่งกุมหัวตัวเองแล้วร้องโอย
“ใครบอกว่าพี่จะแต่งงานด้วย”
“ก็พี่มินโฮจะรักใครได้ละ ที่นี่มีแค่แทมินเท่านั้น พี่มินโฮต้องรักแทมิน และก็แต่งงานกับแทมินคนเดียวเท่านั้น”
“ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องแต่งงานพี่จะไม่คุยด้วยแล้วนะ”
ได้ผล ปากแดงอุบทุกคำพูดแถมรอยยิ้มกว้างๆก็ค่อยๆหายไปด้วย ใบหน้าหวานงอง้ำแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนรอจนกระทั่งพี่ชายคนโปรดกินข้าวเสร็จเรียบร้อย
“วันนี้พี่มินโฮจะออกทะเลหรอ?เราไปด้วยนะ”
“ไปทำไม แทมินอยู่ที่ฝั่งก็ดีอยู่แล้ว อีกอย่างเราว่ายน้ำไม่เป็นด้วยซ้ำจะไปเป็นภาระพี่ปล่าวๆ”
ฟังคนเป็นพี่ร่ายยาว ใบหน้าหวานแทบจะลีบหดเป็นสองเท่า
“พี่มินโฮว่าเราเป็นภาระหรอ?” มินโฮไม่ตอบแต่ร่างสูงกลับเดินเลี่ยงเข้าไปในบ้านและไม่ยอมตอบข้อสงสัยของแทมินเลยแม้แต่น้อย
“อ้าว แทมินมาแต่เช้าเลยนี่จะกลับแล้วหรอ” ยังไม่ทันจะทักให้ชื่นใจ ร่างบางก็หมุนตัวกลับเตรียมเก็บของกลับบ้าน
“ฮะคุณลุง พี่มินโฮบอกว่าแทมินเป็นภาระ แทมินจะกลับแล้วฮะ”
เมื่อถึงจักรยานคู่ใจเจ้าตัวเล็กก็ปั่นออกไปทันที ทิ้งคุณลุงซึ่งเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของชเวมินโฮยืนอ้าปากค้าง
“เฮ่อ…เด็กหนอเด็ก”
“นั่นจะไปไหนอีกละมินโฮ” มินโฮก็อีกคน ไม่ยอมตอบคำถามพ่อรีบบึ่งรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไปทันที
“เด็กพวกนี้มันเป็นยังไงกันวะ”
ก็เป็นอย่างที่เห็นนี่ละ ชองแทมินลูกชายคนเล็กของชองยุนโฮและคิมแจจุง เป็นเพื่อนบ้านของชเวมินโฮมาตั้งแต่เล็ก บ้านของแทมินตั้งอยู่อีกฟากของเกาะห่างจากบ้านมินโฮไม่ไกลเท่าไหร่ พ่อของแทมินเป็นเจ้าของท่าเรือที่นี่ ส่วนมินโฮลูกชายของชเวชีวอนหรือผู้ใหญ่ชีวอนปกครองเกาะแห่งนี้พร้อมกับลูกบ้านอีกเกือบสองร้อยชีวิต
ที่นี่คือเกาะแห่งหนึ่งในเกาหลีใต้ ชาวบ้านมีอาชีพทำประมงกันซะส่วนใหญ่หรือบางบ้านก็ทำสวนผลไม้อยู่กันอย่างพอเพียงไม่มีหนี้มีสินที่ไหน ยกเว้น…….
“น้องแทมินคนสวยจะไปไหนจ๊ะ”
เสียงเรียกคุ้นหูพร้อมๆกับการปรากฏตัวของนักเลงประจำหมู่บ้านเรียกให้แทมินต้องหยุดรถพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
“ไม่มีอะไรทำหรือไงไอ้พี่จงฮยอน”
“หูย…หงุดหงิดอะไรมาแต่เช้าจ๊ะ หรือว่ามินโฮมันว่ามาอีก”เหมือนโดนจี้ใจดำ แทมินกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจ
“หุบปากไปเลย เราจะกลับบ้าน” แทมินพยายามจะปั่นจักรยานหลบชายหนุ่มร่างหนา แต่ลูกน้องอีกสองคนของคิมจงฮยอนกลับเข้ามาขวางหนำซ้ำยังส่งยิ้มกวนประสาทจนแทมินอยากจะจอดรถแล้วเดินไปตบหัวซักฉาด
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ไปรถพี่ดีกว่านั่งสบาย”
ยังไม่ทันเอ่ยปากว่าอะไร จักรยานก็ถูกยกขึ้นไปไว้บนหลังรถเสร็จสรรพ และจงฮยอนก็ดึงมืออีกคนให้เดินตามอย่างถือวิสาสะ
“ไอ้พี่จงฮยอนปล่อยเรานะ ปล่อยเซ่!!เราจะฟ้องพ่อ!ปล่อยนะ!!!”
“จ๊ะๆปล่อยแน่ๆ น้องแทมินก็อย่าดิ้นซิจ๊ะ ทำตัวน่ารักว่าง่ายๆเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้าน”
“จงฮยอนปล่อยแทมิน!”
เสียงตวาดของอีกคนบอกกับท่าทางมาดนิ่งตามแบบฉบับลูกชายผู้ใหญ่บ้าน ทำเอาอีกคนยิ้มแก้มปริ
“พี่มินโฮ!!”
“ไอ้มินโฮ แกมายุ่งอะไรด้วยวะ ฉันแค่จะพาน้องแทมินไปส่งบ้าน”
มินโฮไม่ตอบเขาเดินมายื้อแขนแทมินและดึงตัวน้องเข้ามา “แบบที่นายทำอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าฉุด”
“ถ้าแกยังไม่สั่งให้จุนมยอนเอาไม้ออกไปจากด้านหลังฉันละก็แกคงจะรู้นะว่าตำรวจและพ่อของแทมินจะว่ายังไง”
จงฮยอนรีบส่งสายตาห้ามปรามลูกน้องของตัวเอง เจ็บใจชะมัดตรงที่ชเวมินโฮคู่ปรับตลอดกาลมาขวางซะได้ กำลังจะได้ไปส่งน้องแทมินอยู่แล้วเชียว
“เจ็บใจโว๊ย!!!!!” ตะโกนเสียงดังพร้อมกับเตะลมปล่าวๆ น้องแทมินไปกับไอ้หนุ่มมินโฮทิ้งไว้แต่จักรยานสีชมพูอยู่บนกระบะรถเขา
“ลูกพี่จะเอายังไงต่อครับ”
“เอายังไง ก็กลับซิวะ! เจ็บใจโว๊ยเจ็บใจ”
คิมจงฮยอนนักเลงโตขาใหญ่ประจำเกาะลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวนของคิมดองวุค ผู้ซึ่งพลาดหวังความรักจากคิมแจจุงเมื่อสมัย 20 ปีก่อน
“พี่มินโฮให้เราไปด้วยนะ!”
แทมินตะโกนต้านลมในขณะที่แขนเล็กก็โอบเอวพี่ชายไว้แน่น ช่างเป็นวันที่สุขใจจริงๆเลยนั่งมอเตอร์ไซค์กับพี่มินโฮเนี่ย ถึงพี่ชายจะไม่สนใจร่างเล็กข้างหลังก็ช่างแค่มินโฮไม่ไล่ไม่ว่า แทมินก็ไม่ไปไหนแล้ว
“ลูกลิงที่ไหนเกาะหลังมาด้วยน่ะมินโฮ”
เสียงเอ่ยแซวได้ยินเป็นประจำเมื่อเขามาที่ท่าเรือปลานี้ ก็เจ้าเด็กตัวเล็กด้านหลังถ้าได้ตามมาที่นี่เมื่อไหร่บ่อยๆมักจะแจกยิ้มไปทั่วและคุยอย่างอารมณ์ดีไปทั่วจนเป็นที่เอ็นดูสำหรับป้าๆลุงๆแถวแพปลา
“แทมินไม่ใช่ลิงนะลุง”
ร่างบางตอบก่อนจะวิ่งเข้าไปหาคุณลุงเหมือนอย่างเคย “โห!~ได้ปลาเยอะเลยอ่ะลุงแบบนี้กินหมดหรอ?”
ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อในกะละมังเต็มไปด้วยปลาจำนวนมากไหนจะหอยที่คุณลุงกำลังแยกไปเก็บอีกกะละมังหนึ่ง
“ไม่หมดก็เอาไปขายต่อซิ เอ้านี่ ฝากให้คุณยุนโฮกับคุณแจจุงด้วยนะเอาไปซิ” คุณลุงใจดีส่งปลาทูทะเลที่แยกถุงไว้เรียบร้อยให้แทมิน เจ้าตัวรีบก้มหัวของคุณยกใหญ่
“ขอบคุณฮะลุง เดี๋ยววันนี้แทมินจะบอกคุณแม่ทำแกงส้มปลาทูให้อร่อยสุดๆไปเลย”
ทักทายคุณลุงเสร็จเจ้าตัวก็รีบวิ่งมาหามินโฮที่กำลังเตรียมเรือออกจากฝั่ง
“พี่มินโฮเราไปด้วย”
ว่าเสร็จสรรพแล้วก็รีบปีนขึ้นไปนั่งบนกาบเรือทันที สายลมยามเช้าเย็นนิดหน่อยเมื่อลมพัดมาแต่ละทีแทมินก็กอดตัวเองแน่นๆ
“จะทำตัวเป็นแม่ย่านางบนหัวเรือหรือไง เข้ามานี่มา”
มินโฮเรียกทำให้แทมินรีบวิ่งเข้าไปให้ห้องบังคับเรือทันที
“รอให้แดดอุ่นกว่านี้ค่อยออกไป” ว่าพร้อมกับถอดเสื้อนอกส่งให้น้องคลุมตัวไว้นี่ถ้าพ่อแม่ของแทมินรู้ว่าเขาพาเด็กคนนี้ออกเรือทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็นมินโฮต้องโดนยุนโฮดุแน่ๆเสื้อชูชีพสีส้มถูกคนเป็นพี่โยนใส่ซึ่งแทมินก็รับแม่นยิ่งกว่าอะไรดี รอยยิ้มประดับเต็มใบหน้าหวานเมื่อมินโฮไม่ได้โหดเสมอไปอย่างน้อยก็ยังเป็นห่วงเขาบ้างละน่า
“ทีหลังไม่ต้องมาหาพี่เช้าแบบนั้นก็ได้นะ”
มินโฮว่าหลังจากเตรียมออกเรือสู่ทะเลใหญ่ น้องเงยหน้ามองเขาดวงตากลมโตยิ้มจนหยี บอกยี่ห้อว่านั่นแหละลูกชายชองยุนโฮ
“พี่เป็นห่วงเราใช่มั้ย รู้มั้ยว่าเรากลัวมากเลย คอยดูนะเราจะฟ้องคุณพ่อให้ไปจัดการไอ้พี่จงฮยอน”
“เพราะนายนั่นแหละไม่เชื่อฟัง ถ้าพี่ไปไม่ทันป่านนี้จงฮยอนคงพาขึ้นรถไปแล้ว”
“โห่ ไอ้พี่จงฮยอนทำอะไรเราไม่ได้หรอก เราเตะเปรี้ยงเข้าให้เลย” ร่างเล็กชูกำปั้นแล้วหัวเราะ
“แล้วใครละร้องเสียงหลงเป็นลิงถูกเชือดให้คนช่วยน่ะ”
แทมินยู่ปากใส่มินโฮ ก่อนที่เจ้าตัวจะยืนขึ้นแล้วชะโงกหน้าออกทางหน้าต่างของเรือ ท้องฟ้าเจือสีส้มจางๆค่อยๆหายไปตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มฉายแสงเหล่านกน้อยก็ทยอยบินออกไปหากิน
“เราไม่ได้ร้องซักหน่อย เรากลัวจักรยานหายต่างหาก”
แทมินว่า มินโฮไม่สนใจจะต่อปากต่อคำกับเด็กน้อยตรงหน้าอีก “จับให้ดีๆนะแทมินหล่นลงไปในน้ำพี่ไม่ตามไปงมนะ”
เรือมุ่งหน้ามาหยุดกลางทะเลพื้นน้ำเป็นสีฟ้านิ่งสนิท ปะการังใต้น้ำและฝูงปลาเล็กๆที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาปล่าว ธรรมชาติช่างสร้างสรรค์ได้สวยงามจริงๆ แทมินกำลังเพลิดเพลินกับฝูงปลาใต้น้ำขนมปังก้อนหนึ่งซึ่ง
เจ้าตัวรู้ว่ามินโฮเตรียมมา ถูกโยนให้ปลากินจนเกลี้ยง ที่นี่เป็นพื้นที่อนุรักษ์สัตว์น้ำ จึงไม่ค่อยมีเรือประมงเข้ามาหาปลานอกจากเรือของมินโฮและเรือของนักท่องเที่ยวหากจะเข้ามาพักผ่อนหรือดำน้ำชมปะการัง นั่งเรือจากเกาะของแทมินมาถึงที่นี่ใช้เวลาสามสิบนาทีลุยน้ำไปอีกหน่อยก็จะถึงเกาะอีกที่หนึ่งซึ่งที่นี่มีพรรณไม้หายากและเป็นที่เพาะพันธุ์ของเต่าทะเลเมื่อถึงฤดูวางไข่พวกเต่าจะขึ้นมาที่นี่ มินโฮกระโดดลงน้ำเหมือนเช่นเคยเพื่อสำรวจดูปะการัง หลังจากเมื่อสามวันก่อนมีมรสุมใหญ่พัดผ่าน โชคดีที่ไม่มีอะไรเสียหาย ชายหนุ่มว่ายเข้าหาฝั่งเขาเห็นแทมินโบกมือหยอยๆอยู่บนเรือ ทันทีที่เขาขึ้นไปบนเรือแทมินต้องว่าเขาแน่ๆที่ไม่ยอมให้ขึ้นบกไปด้วย
“พี่มินโฮววว!~ทิ้งเรา!!! เราจะฟ้องคุณลุง!!!” เสียงตะโกนไปทั่วท้องทะเล แทมินคงโมโหมากจริง เจ้าตัวเดินวนไปมาอย่างกับหนูติดจั่นอยู่บนเรือ ว่าไปไม่มีแทมินซัก 10 นาทีชีวิตเขาก็มีความสุขเหมือนกันนะเนี่ย
นานๆเขาจะหลบมาที่นี่ซักครั้งและเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการพักหัวใจหรือหลบหนีความวุ่นวายเกาะนี้เป็นที่ๆร่มรื่นเงียบสงบใกล้ชิดกับธรรมชาติ มินโฮเดินไปตามแนวชายหาดขาวสะอาดกลิ่นอายของทะเลสายลมและเสียงคลื่น ผืนทรายละเอียดให้ความรู้สึกนุ่มสบายเท้า ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ถ้าไม่มีแทมินมาด้วยเขาอาจจะค้างคืนซักคืนก็ได้และร่างของใครอีกคนที่นอนฟุบอยู่ข้างโขดหินก็เรียกความสนใจให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก
“คุณเป็นอะไรรึปล่าว?” ชายหนุ่มพลิกตัวร่างบางขึ้นมา ใบหน้าซีกซ้ายเปื้อนทรายเต็มไปหมดหนำซ้ำตัวยังซีดจนน่ากลัว
“ชะ…ช่วยด้วย…” เอ่ยขอความช่วยเหลือเสียงเบาหวิว ไม่รอช้ามินโฮปัดเศษดินออกจากใบหน้าสวยเพื่อมองคนในอ้อมกอดให้ชัดๆ นอกจากเขาที่นี่ก็ไม่มีใครเคยมาอีกเลย หรือว่าคนๆนี้จะเป็นนักท่องเที่ยวที่ล่องเรือชมทะเลแต่เจอมรสุมเรือล่มแล้วลอยมาติดที่เกาะแห่งนี้
“พี่มินโฮพาใครมาน่ะ!!”
แทมินร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นพี่ชายแบกใครอีกคนแล้วว่ายน้ำตรงมาที่เรือ
“อย่าพึ่งถามแทมิน ช่วยพี่พาคนนี้ขึ้นไปหน่อย”
แทมินช่วยดึงอย่างทุลักทุเล ก่อนจะลากร่างของชายหนุ่มวางไว้บนเรือ
“ใครอ่ะพี่มินโฮ”
“ไม่รู้สิ พี่เห็นนอนสลบอยู่บนหาดน่ะ คงจะเรือล่มละมั้ง แทมินไปเอาน้ำมาให้พี่หน่อย”
รับคำพี่ชายเสร็จสรรพก่อนจะรีบไปเอาน้ำมาให้โดยด่วนทั้งที่ในใจอดคิดไม่ได้ว่า คนๆนี้เป็นผู้หญิงรึปล่าว แต่ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วมาแย่งพี่มินโฮชองแทมินก็ไม่ยอมหรอกนะ
“แทมินถอดเสื้อพี่มาก่อน”
“ทำไมต้องเป็นเราด้วยอ่ะ”
“แล้วจะให้พี่ถอดหรือไง เร็วเข้าเดี๋ยวคุณเขาจะหนาวตายซะก่อน”
แทมินมุ่ยหน้าอย่างขัดใจยอมถอดเสื้อคลุมส่งให้พี่ชายทันที “พี่มินโฮจะพากลับบ้านด้วยหรอ?” มินโฮแค่พยักหน้าจากนั้นจึงมุ่งหันหัวเรือเพื่อกลับบ้าน
“เอ้าๆ ทำไมลูกสาวคุณถึงเดินกระทืบเท้าหน้ามุ่ยมาแบบนั้นละ”
ชองยุนโฮพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะข้างเตียงหลังจากเห็นลูกชายสุดที่รักเดินหน้ามุ่ยกลับบ้าน แจจุงเองก็เงยหน้าขึ้นหลังจากลงมือปอกแอปเปิ้ลไปได้ครึ่งลูก
“แทมินมาหาแม่มาลูก”
“เราไปกวนมินโฮรึปล่าวลูก”
“ปล่าวฮะคุณพ่อ พี่มินโฮต่างหากละพาใครก็ไม่รู้มาอยู่บ้านแทมินไม่ชอบเลย…ฮึก…”
ว่าไปก็พาลน้อยใจ เขาทั้งรักทั้งดีด้วยทุกอย่างแต่มินโฮกลับมองข้ามไปซะหมดแถมเห็นว่าเขาเป็นตัวน่ารำคาญอีกต่างหาก
“หืม?มินโฮนี่นะ”
“ฮะคุณแม่”
.
.
.
.
“ว่ายังไง หนูคนนั้นยังจำตัวเองไม่ได้อีกหรอ”
“ครับพ่อ แม่แต่ชื่อตัวเองก็จำไม่ได้”
มินโฮนั่งคุยกับผู้เป็นพ่ออยู่หน้าบ้านหลังจากพาร่างบางที่เขาช่วยชีวิตกลับมามาส่งบ้าน เมื่อตื่นขึ้นมากลับจำอะไรไม่ได้เลยหนำซ้ำถามอะไรก็ตอบไม่ได้ซักอย่าง
“เอ่อ…ขอโทษนะฮะ…คือผมทำตัวเป็นภาระให้พวกคุณมากหรือปล่าว”
ร่างบางชะโงกหน้าออกมาจากประตูหลังจากเห็นสองพ่อลูกคุยกันเรื่องตัวเอง
“ไม่ ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าคุณอยู่ที่นี่ไปก่อนจำว่าตัวเองเป็นใครได้เมื่อไหร่ค่อยกลับบ้าน”
รอยยิ้มนางฟ้าทำให้มินโฮเคลิบเคลิ้มไม่น้อย เขาเผลอจ้องอีกคนนานจนพ่อกระแอม
“เอาเป็นว่าพ่อจะออกไปข้างนอกหน่อย ยังไงก็หาข้าวปลาให้หนูเขากินหน่อย”
“ครับพ่อ”
ร่างบางที่เขาเองก็คิดว่าเป็นผู้หญิงที่ไหนได้เป็นผู้ชายต่างหาก ดวงตากลมมองสำรวจไปรอบๆบ้านของเขา ราวกับพบเจอสิ่งแปลกใหม่
“เอ่อ…คุณ…”
“คีย์…เรียกฉันว่าคีย์”
มินโฮพยักหน้าในทันที เขาว่าหน้าปกติสวยแล้วแต่พอยิ้มออกมาทำไมถึงได้สวยขนาดนี้กันเนี่ย
“คุณจำชื่อตัวเองได้หรอ”
“ปล่าวหรอกแค่คิดว่าตัวเองต้องชื่อคีย์น่ะหรือไม่ชอบกันละ”
มินโฮยินเกาหัว เขารู้สึกเขินแปลกๆแฮะ “ก็เพราะดี” คีย์ขำในท่าทางของร่างสูง พร้อมกับขมวดคิ้วนิ้วชี้จิ้มปากเบาๆเหมือนกับนึกได้ว่าขาดใครไปอีกซักคน
“แล้วแฟนนายละเด็กผู้หญิงผมบ๊อบน่ารักๆน่ะไปไหนซะละ”
มินโฮหัวเราะออกมา “ถ้าคุณหมายถึงแทมินละก็ เขาไม่ใช่แฟนผมและก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงด้วย เป็นน้องชายผมต่างหากอย่าไปว่าหมอนั่นเป็นผู้หญิงเชียวไม่อย่างนั้นละก็งอนไม่หายไปสามวันเลยละ”
“ขอโทษนะที่เป็นภาระให้แบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกคิดมากน่า คุณความจำเสื่อมแบบนี้เกิดปล่อยไปละก็โดนหลอกไปไหนไม่รู้นะ”
คีย์ส่งยิ้มบางๆยังไงก็ขอโทษนะมินโฮฉันคงต้องแกล้งความจำเสื่อมแบบนี้ไปอีกซักพัก
“ได้ข่าวว่ามินโฮพาสาวที่ไหนขึ้นฝั่งมาด้วยก็ไม่รู้ซิ สวยซะด้วย”
เสียงแซวเบาๆเมื่อร่างบางเดินผ่าน มือเล็กกำแน่นเขาพยายามจะไม่เก็บเสียงเห่าหอนนั่นมาใส่ใจ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ “ไอ้พี่จงฮยอนสาวบ้าสาวบออะไรผู้ชายตังหากเล่า!”
แทมินทุบสองกำปั้นลงบนโต๊ะกาแฟจนคนทั้งร้านหันมามอง “จ๊ะๆ ก็ในเมื่อไอ้มินโฮไม่สนใจ น้องแทมินก็หันมาสนใจลูกพี่ของพวกเราสิจ๊ะ ลูกพี่จงฮยอนรูปก็หล่อพ่อก็รวยที่สำคัญเป็นคนดังประจำหมู่บ้านด้วยนะจ๊ะ” เมื่อลูกน้องพรีเซนต์ตัวเองมาแบบนั้นคิมจงฮยอนได้ทีอวดกล้ามแน่นๆและโชว์ความหล่อให้น้องแทมินได้เห็น
“แหวะ!!!” แทมินทำท่าอ้วกใส่ คนอะไรหลงตัวเองสิ้นดี
“อ้าวเฮ้ย!น้องแทมินทำแบบนี้ใส่ลูกพี่ได้ยังไง”
“อย่าๆพวกแก อย่าเอามือสกปรกถูกตัวน้องแทมินคนสวยเด็ดขาด ห้ามตวาดห้ามตะคอก ห้ามให้น้องแทมินของฉันบุบสลายแม้แต่ปลายนิ้ว”
“นี่ ไอ้พี่จงฮยอน ไม่กวนส้นซักวันจะอยู่ได้มั้ย”
แม้แทมินจะด่าจะว่าอย่างไรรอยยิ้มหล่อเหลาก็ประดับบนหน้าชายหนุ่มเสมอเพราะเขายึดคติที่ว่า ‘ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก’
“แล้วน้องแทมินละจ๊ะ สนใจจะอยู่กับพี่หรือปล่าว อยู่แบบใช้ชีวิตร่วมกันกับพี่ พี่ว่านามสกุลพี่เหมาะจะนำหน้าชื่อน้องแทมินมากเลยจ๊ะ” และเสียงตอบรับจากลูกน้องด้านหลังก็ดังฮิ้วว~ตามๆกัน
เสี่ยวได้ใจ
“นั่นๆลูกพี่ นั่นมันไอ้มินโฮนี่หว่ามากับใครน่ะ”
ทุกสายตาจับจ้องไปยังสองร่างที่กำลังเดินเลือกซื้อของในตลาด แม้แต่จงฮยอนเองก็ยังอึ้งคนที่มากับมินโฮน่ารักจริงๆด้วย
“งานนี้ฉันว่าน้องแทมินตกกระป๋องวะ”
“ไอ้พวกบ้าหุบปากไปเลย!!!” ร่างเล็กโมโหจนปัดแก้วกาแฟของจงฮยอนหกไม่เป็นท่า หนำซ้ำปลาท่องโก๋ที่เหลือก็ถูกร่างบางจับยัดใส่ปากชายหนุ่มจนหมดด้วย
“พี่มินโฮ!!”
แทมินเดินเข้าไปกอดแขนออดอ้อนอย่างเคย โดยที่ดวงตากลมก็มองเหล่ร่างบางข้างๆเป็นระยะ
“พี่มินโฮมาตลาดหรอ พี่มินโฮไปส่งเราด้วยได้มั้ยอ่า จักรยานเราถูกไอ้พี่จงฮยอนยึดไปแล้ว”
“พี่พาคีย์มาซื้อของน่ะเดี๋ยวขากลับพี่แวะไปส่งที่บ้าน”
ปากแดงยู่ขึ้นมาอย่างน่ารัก แทมินมองสำรวจรอบตัวของคีย์เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าร่างบางคนนี้สวมเสื้อผ้าของมินโฮทั้งชุดเลย
“ไหนบอกความจำเสื่อมไง ทำไมถึงมีชื่อละ”
คีย์ส่งยิ้มบางๆให้แทมิน “แล้วทำไมต้องใส่เสื้อผ้าพี่มินโฮด้วย” สายตาค้อนๆมองเสื้อแขนยาวที่ถูกพับแขนลายตารางสีเทาเมื่อปีใหม่เขาจำได้ว่าซื้อมาฝากมินโฮจากโซลเมื่อครั้งไปธุระกับพ่อ แต่มินโฮเคยบ่นว่ามันตัวเล็กไปและใส่ให้เขาดูแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่วันนี้เสื้อตัวเดิมกลับถูกใครอีกคนเอาไปใส่แทน
“แทมินนี่กลางตลาดนะอายคนเขาบ้างถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้พี่จะไม่คุยด้วยแล้วนะ” ขู่อีกแล้ว เขาคิดมินโฮก็ได้แต่ขู่เอะอะก็ไม่คุยด้วยนี่ถ้าไม่เห็นว่าสำคัญจริงๆแทมินจะไม่ยุ่งด้วยเลย
“แล้วทำไมพี่มินโฮทำแบบนี้ละ เสื้อตัวนี้เราซื้อให้พี่มินโฮนะพี่มินโฮเอาไปให้คนอื่นทำไมละ” แทมินเป็นเด็กดื้อสำหรับมินโฮ เขาเริ่มปวดหัวขึ้นมาจริงๆทั้งหมดมันเป็นความผิดเขาเองที่เลือกเสื้อผ้าตัวที่เล็กที่สุด แล้วบ้านเขามันก็ดันมีตัวเดียว และตัวเดียวที่ว่าก็คือของขวัญจากแทมินเมื่อวันปีใหม่
“เอ่อ…คือ…ถ้าเสื้อตัวนี้ของนายฉันถอดคืนก็ได้นะ”
คีย์รีบถอดเสื้อตัวนอกออกส่งให้แทมินโดยไม่ทันคิดว่าเสื้อด้านในนั้นเป็นแค่เสื้อกล้ามสีดำของมินโฮ ด้วยความปรารถนาดีกลัวแทมินจะโกรธไปมากกว่านี้
“พี่มินโฮทำอะไรน่ะ!!” แทมินว่าเมื่อเห็นชายหนุ่มรีบถอดเสื้อของตัวเองไปคลุมไหล่ของคีย์เอาไว้
“ได้เสื้อของเราแล้วใช่มั้ย งั้นก็กลับบ้านไปได้แล้ว”
ดวงตากลมเอ่อคลอเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ เขาไม่ร้องไห้ตรงนี้หรอกไม่ให้ชเวมินโฮเห็นเด็ดขาด แววตาอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใยที่มินโฮส่งให้คีย์มันทำให้แทมินเจ็บหัวใจไปหมด ยิ่งภาพที่มินโฮค่อยๆถอดเสื้อตัวเองคลุมไหล่ไว้ให้คีย์เขายิ่งรู้สึกเจ็บ
“ทำไมพี่มินโฮทำแบบนี้ ทั้งที่เรารักพี่มินโฮ ทุ่มเทให้พี่มินโฮคนเดียวเราดีกับพี่ทุกอย่างเลยนะทำไมพี่ทำกับเราแบบนี้ละ!”
แทมินตะโกนใส่หน้ามินโฮ พร้อมกับโยนเสื้อใส่หน้ามินโฮเต็มๆ
“เฮ้ย!ชเวมินโฮ แกทำน้องแทมินร้องไห้หรอวะ”
จงฮยอนปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อของมินโฮเต็มแรง เขานั่งดูอยู่นานทนไม่ได้หรอกถ้าน้องแทมินจะเสียน้ำตาเพราะคนๆนี้
“น้องแทมินรักแกทุกอย่างทำไมทำแบบนี้!!”
“ฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันไม่ได้รักแทมินแบบนั้นฉันรักแทมินแบบน้องชาย!” มินโฮเองก็ตะโกนใส่หน้าจงฮยอน สองหนุ่มทำท่าจะต่อยกัน “พอได้แล้ว!!เราจะกลับบ้าน!!”
แทมินได้ยินเต็มหูและวิ่งหนีออกมาเขาทนฟังไม่ได้หรอก ชเวมินโฮไม่ได้รักแทมินมาตั้งแต่ต้นไม่เคยมีชองแทมินอยู่ในหัวใจเลย ทั้งที่ผ่านมาเขาทุ่มเท เขารัก รักมาก แต่มินโฮกลับตีความค่าของความรักของเขาเป็นแค่น้องชาย แล้วแบบนี้มันน่าน้อยใจมั้ยละ
สามวันเต็มๆที่แทมินไม่ยอมออกจากบ้านเลย เช้าอยู่ในบ้านบ่ายอยู่ในบ้านตอนเย็นก็อยู่ในบ้านอีก แม้คุณนายชองและคุณชองจะสงสัยในตัวลูกชายคนเล็กก็ตามทีปกติถ้าไม่ขลุกอยู่บ้านมินโฮก็ต้องออกมาทำอะไรที่มันป่วนๆบ้างละ แต่นี่ลูกชายเก็บตัวเงียบมาสามวันเต็มแบบนี้พ่อแม่ก็เริ่มลำบากใจ
“แจจุงคุยกับลูกบ้างหรือปล่าวแทมินเป็นอะไรไป”
“น้อยใจมินโฮน่ะสิฮะ เมื่อวันก่อนลุงคังมาบอกว่าหนูแทมินทะเลาะกับมินโฮที่ตลาด”
“ทะเลาะกับมินโฮเนี่ยนะ” ชองยุนโฮคิด ลูกชายของเขาตามติดชีวิตมินโฮยิ่งกว่าเงาแต่ก็ไม่เคยมีซักครั้งที่จะงอนพี่ชายได้นานขนาดนี้นี่คงจะเหลือทนเต็มทีแล้วละแทมินถึงไม่ยอมคุยไม่ยอมเล่นแบบนี้
“ลูกพี่ น้องแทมินไม่ออกมาตลาดหลายวันแล้วนะตั้งแต่โดนไอ้มินโฮว่าหงอยไปเลย”
จงฮยอนนั่งเท้าคางหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเก้าอี้ไม้สัก เขายิ่งใจไม่ดีเรื่องน้องแทมินอยู่ไอ้สองคนที่กำลังบีบนวดให้เขาอยู่วอนที่จะเจ็บซะแล้ว
“หุบปากไปเลยพวกแก!! ทำไมวะทั้งที่ฉันรักน้องแทมินมากกว่าไอ้มินโฮน้องแทมินถึงไม่ยอมเหลียวแลฉันเลย”
นั่นน่ะสิ เขารักแทมินมาตั้งแต่เล็กๆเจอหน้ากันตั้งแต่อนุบาลแต่ทำไมน้องแทมินถึงเอาแต่เทิดทูลบูชาชเวมินโฮอยู่คนเดียวก็ไม่รู้ ทั้งที่มินโฮทั้งขี้เก๊ก ชอบทำขรึม ชอบว่าแทมิน แปลกแทมินไม่เคยโกรธเลยซักครั้ง แต่กับเขานี่ด่าเอาๆปานแม่คุณโกรธมาแต่ชาติปางไหน
“โห่ลูกพี่ ของแบบนี้ฉันว่ามีทางเดียว” ฮงกิลูกน้องฝั่งขวาโพล่งขึ้นมาซึ่งจุนมยอลลูกน้องฝั่งซ้ายก็สำทับเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“ทางไหนวะ?”
“ก็ฉุดไงลูกพี่ ฉุดน้องแทมินทำเมียซะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วอยู่อย่างนี้น้องแทมินก็ไม่แลลูกพี่หรอก หรือจะรอให้คนอื่นคาบไปกินก่อนละจ๊ะ”
“หนอย!!ไอ้เวรพวกนี้นี่” จงฮยอนยกเท้าขึ้นถีบแต่สมุนทั้งสองโชคดีที่เอี้ยวตัวหลบก่อนไม่งั้นคงโดนเต็มส้นเท้าเจ้านายแน่ๆ
ฉุด
น้องแทมิน
ทำเมีย
งั้นหรอวะ
“ฉุดทำเมีย”
..........................................................................................................................
Note!!!!
อ่านไปเถอะอย่าคิดมาก 555555
SFเรื่องนี้เราได้เเรงบันดาลใจจากละครเรื่อง อุบัติรักเกาะสวรรค์
เน้นเข้าใจง่ายๆสบายๆสไตล์เราเหมือนเดิม ^O^
อ่านให้สนุกนะค้าาา
CRY .q
ความคิดเห็น