คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : SF :: Stand Up please!
Stand Up please!
Choi Minho x Lee Taemin
#ฟิคจทม
ตึกสามชั้นบล็อกที่สามถัดจากสองบล็อกแรกเป็นที่เลื่องลือเรื่องข้าวมันไก่รสเลิศ ร้านนี้มีมานานแล้ว ตั้งแต่รอบด้านยังมีบ้านทรงเท่ากันตั้งอยู่หลายหลัง เป็นเวลาหลายสิบปี ที่บ้านเมืองเจริญหูเจริญตาขึ้น แต่บ้านหลังนี้ยังตั้งอยู่ที่เดิม
ข้าวมันไก่อันเลื่องลือ ว่ากันว่านี่เป็นรุ่นที่ 4 แล้ว รสชาติดั้งเดิมสูตรลับเฉพาะแต่ดั้งเดิมและคงทนในย่านนี้แทบไม่มีเหลือแล้ว ก็คงมีแต่พ่อครัวหนุ่ม กับท่าทางสับไก่ที่ผู้คนเดินผ่านไปมาเห็นเป็นประจำ อาวุธประจำกายของเขาคือมีดอีโต้เงาวับ มีผ้าสีเหลืองสดคาดไว้บนหัว เสื้อกล้ามชุ่มเหงื่อเพราะเขาสับไก่แบบนี้ทั้งวัน ลูกค้าเองเริ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ย่อท้อ เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้จัดการโชว์ฝีมือแบบนี้ เขามีเด็กๆคอยช่วยงานที่ร้านแบบไป-กลับ หนึ่งคน
แต่ก่อนเคยมีสอง แต่มันหลีเมียเขา พ่อค้าข้าวมันไก่อย่างเขาจึงส่งมันออกจากร้านด้วยหมัดแน่นๆ
“ขอพักก่อนนะเฮีย วันนี้ลูกค้าคึกคักดีจังเลย”
“วันนี้วันจันทร์นี่หว่า”
เขายิ้มไปด้วยสับไก่ไปด้วย เขาเองก็เมื่อยล้าเช่นกัน ตั้งแต่เช้าจนเที่ยง และเวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งบ่ายสองโมง เขาพึ่งจะลาจากหน้าเตาได้สักประเดี๋ยว
“วันนี้เหนื่อยกว่าทุกวัน หวานใจผมไปไหนน้า~”
เสียงมีดอีโต้เงาวับ สับโช๊ะ!ลงบนเขียงแล้วมันก็ตั้งค้างไว้แบบนั้น คำว่าหวานใจได้ยินทีไรคนฟังก็หายเหนื่อย แต่ไม่ใช่กับชเวมินโฮ พ่อค้าแซบคนนี้
“เฮีย!ผมล้อเล่น สาบานเลยว่าไม่เคยคิดอะไรกับน้องเลยจริงๆสาบานได้”
สายตาของชายหนุ่มแม้เวลาโกรธยังแผ่รังสีความหล่อออกมาได้ขนาดนี้ เขาพร้อมเชือดเฉือน และสับ ใครก็ได้ที่พูดจาถึงหวานใจของเขาคนนี้
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
คนที่ทำท่าหลบ ยกมือค้างแล้วก็ทำหน้าเหรอหรา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชเวมินโฮยอมปล่อยให้ปากหอยปากปูพูดถึงหวานใจหรือแซวเมียเขาแบบนี้ อย่าได้เอ่ยชื่อเชียว รู้ก็รู้ว่าของหวงของเฮียเขา
ชเวมินโฮเดินมานั่งตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับลูกน้องค่อนข้างจะปากหมา เขาเองก็เอ็นดูมันเหมือนน้องนุ่งเห็นกันมาก็ตั้งแต่เด็ก ใจคอจะสับมันลงได้ยังไง ใช้อะไรมันก็ทำให้ไม่บ่น อย่างตอนที่เขานั่งหน้าเคร่งเครียดมันก็ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่ โดยการกุลีกุจอไปจัดน้ำมาเสริพให้ลูกพี่อารมณ์เย็นลง น้ำแข็งเย็นๆพร้อมน้ำปล่าวชื่นใจในแก้วถูกผสมมาอย่างเสร็จสรรพพร้อมเสริพ ไอน้ำแข็งเย็นๆลอยขึ้นมาจากปากแก้วทำให้คนดื่มกลับมาสดชื่นกระชุ่มกระชวยได้ไม่ยาก
“ไม่มีค่าเทอมให้น้องหรอเฮีย?”
“…………”
“ผมล้อเล่น อย่าจริงจังดิเฮีย”
รอยยิ้มอันทรงเหสน่ห์ของชายหนุ่มขี้เล่นพยายามเพื่อให้ใบหน้าถมึงทึงของลูกพี่ตัวเองกลับมายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม เริ่มจะใช้ไม่ได้ผล ชเวมินโฮที่หน้าหล่ออยู่แล้ว แต่ชอบขรึมจนภายนอกดูเป็นคนดุ
เขาจ้องหน้าคิมจงอินแล้วก็หมดคำจะพูด นอกจากมองตาแล้วชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามก็อ๋อ.....และเข้าใจได้เอง
“เฮียห่วงน้องอ่ะดิ หรือว่ามีใครมาจีบ?”
“สาม”
“สามเลยหรอเฮีย!”
ชเวมินโฮพยักหน้า “เมื่อวานโทรเข้าร้านกูสามคน ขอสายลีแทมิน พอกูบอกว่าเป็นผัว แม่งก็ว่ากูโกหก กูเลยไม่รู้ว่าวันๆที่แทมินอยู่ที่ม. แทมินบอกคนอื่นว่ากูเป็นใคร”
“มันมองเฮียเป็นพ่อรึปล่าว น้องมันยังเด็ก พึ่งขึ้นปี 2 เอง แต่ก็โตทันใช้มานานแล้วนี่ ส่วนเฮียเองก็ไม่ใช่เด็กๆละ สามสิบสองรึยังเนี่ย”
เสียงฝ่ามือกระทบกับศีรษะอย่างจัง ยังดีที่เส้นผมกั้นจึงลดแรงต้านได้นิดหน่อย คนถูกตบนั่งมึนและพร้อมรับฟังปัญหาของหนุ่มพึ่งเริ่มเข้าสู่วัยทองอย่างตั้งใจ
“เดี๋ยวนี้แม่งเอาแต่กดโทรศัพท์ยุกยิกๆ อยู่คนเดียว เล่นห่าไรไม่รู้ทั้งวัน”
“น้องเล่น Face book รึปล่าวเฮีย กำลังฮิตเลยนะ”
“ฮิตก็ช่าง กูถามอะไรแม่งก็อืม...อือ...แล้วก็ก้มลงไปกดต่อ”
“ก็อย่างที่ผมบอก น้องยังเด็กนะเฮีย พึ่ง 20 ด้วย เล่น Face เล่นไลน์ปกติแหละ”
ชเวมินโฮหัวเสีย แฟนเด็กอายุห่างกัน 15 ปี ลีแทมินหวานใจพ่อค้าแซบพึ่งจะอายุ 20 ปีหมาดๆและเขาก็อายุปาเข้าไป 35 แล้ว ดูเป็นหนุ่มเลี้ยงต้อย เด็กวัยขบเผาะโตเกินตัวอย่างลีแทมิน การอยู่ด้วยกันแบบคนรักของเขาทั้งสองคน มีคิมจงอินเป็นพยาน
ตั้งแต่วันที่เขากลับไปเยี่ยมบ้านเกิดต่างจังหวัด เด็กน้อยวัย 15 ปีกำลังสดใสแรกแย้ม รอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกสั่น เต้นไม่เป็นจังหวะ ลีแทมินดูโดดเด่นกว่าเพื่อนวัยเดียวกัน ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าบ้านป่าที่ห่างไกลความเจริญมากขนาดนี้จะมีเพชรเม็ดงาม แม้แต่เขาเองก็ยังคาดไม่ถึง
ผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในชุมชนยากจนแร้นแค้น และทำไร่ทำนา ถนนหนทางก็ยังมีเพียงแค่จักรยานไม่กี่คันที่ใช้สำหรับสัญจร รถโดยสารจะเข้ามาที่หมู่บ้านสัปดาห์ละครั้ง หากเขารีบกลับจะต้องเดินเท้าเข้าในตัวเมืองอีก 25 กิโลเมตร ไม่มีความศิวิไลซ์เหมือนเมืองหลวงที่เขาพึ่งจากมา อย่างน้อยดอกไม้งามท่ามกลางป่าเขาก็ทำให้เขาอยากอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองวัน
บังเอิญชเวมินโฮอยากได้เด็กมาเลี้ยงก็เลยไปขอกับพ่อแม่เขาตรงๆ ผูกข้อไม้ข้อมือกันเสร็จสรรพ เขาก็พาขึ้นรถด่วนเข้ากรุงโซลมาเลย
แล้วชีวิตชายหนุ่มวัย 30 ปีก็กระชุ่มกระชวยทุกวันเพราะคำว่าพี่จ๋าๆ ออกมาจากปากน้อง
“พี่จ๋า!~”
“นั่นไง!มาแล้วเฮีย หวานใจของเฮีย”
เสียงสดใสของร่างเล็กยิ้มหน้าระรื่นมาแต่ไกล ร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดเขาแล้วก็หอมแก้มซ้ายขวาทั้งที่ตัวเขาเองก็ชุ่มเหงื่อจะแย่
“เฮียเขากำลังบ่นถึงคิดถึงพอดีเลยหนู”
“คิดถึงหนูหรอเฮีย”
ชเวมินโฮคนขรึมไม่อยากเสียหน้าเพราะคำว่าคิดถึง ความจริงแล้วเขาไม่ได้พูดสักคำเลยว่าคิดถึงลีแทมิน คิมจงอินมันป้อนบทให้และพูดให้เองเสร็จสรรพ
“ใครคิดถึงมึง ว่างมากก็ไปเลย โน่นจานชามเต็มหลังร้าน”
ร่างเล็กหน้ามุ่ย ยู่ปากเพราะความเบื่อหน่าย สีหน้าส่อแววไม่ทำไม่ได้หรอ แต่สุดท้ายสายตาของชเวมินโฮนี่ดุกว่า และจริงจังกว่าก็เป็นการบังคับนัยน์ๆ ให้ร่างเล็กรีบไปจัดการให้เสร็จโดยเร็ว
“แต่วันพรุ่งนี้หนูมีสอบ หนูต้องอ่านหนังสือนะ”
“กูเห็นมึงอ่านจนแบตหมดทุกวันนั่นแหละ”
“พี่จ๋า~”
คิมจงอินมองร่างเล็กที่กำลังเดินฟึดฟัดเข้าไปหลังร้าน เสียงจานชามดังโครมครามราวกับมันจะแตกเป็นเสี่ยงดังลั่นจนถึงด้านนอก
“โหเฮีย! เมื่อกี้น่ะ เป็นผมใจอ่อนยอมปล่อยไปทำการบ้านแล้ว”
ชเวมินโฮไม่อยากต่อล้อต่อเถียง หน้าที่ของเขาคือกลับไปสะสางงานให้เรียบร้อย ลูกค้ารอบเย็นเริ่มทยอยเข้าร้านอีกแล้ว วันนี้เขาคิดว่าควรจะปิดร้านเร็วหน่อย ฝนฟ้ายิ่งไม่รอใครกำหนดอะไรก็ไม่ได้
ข้าวมันไก่จานแล้วจานเล่าถูกเสริพโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ โดยมีหวานใจและของเขาและคิมจงอินเป็นผู้ช่วย หกโมงเย็นเป็นช่วงเวลาที่คนแน่นร้านที่สุด และร้านข้าวมันไก่ที่ขายดีตลอดทั้งวันก็หมดลงอย่างรวดเร็ว หวานใจของเขาเป็นตัวเรียกลูกค้าชั้นดีเลย ลูกค้าหน้าเก่าและหน้าใหม่ต่างพากันหลงรอยยิ้มเด็กเสริพหน้าหวาน โดยมองข้ามหน้าดุๆของเขาไปเสียหมด
“กลับแล้วครับเฮีย อย่าดุน้องนักล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุกไปเรียนไม่ไหว”
“คิมจงอิน! ไอ้คนบ้า!”
“หืม....ปากเก่งนะจ๊ะน้องหนู ไปกินอมยิ้มกับเฮียมั้ยจ๊ะ?”
“ไม่ไป! เค้ารักเฮียมินโฮคนเดียว”
หวานใจน้ำเสียงสดใสลืมไปแล้วว่าพึ่งถูกเขาบังคับไปล้างจาน แล้วก็ลืมคำพูดแย่ๆที่มินโฮพูดใส่ ในความคิดของแทมิน ต่อให้มินโฮดุใส่ขนาดไหน ขึ้นกูขึ้นมึง แต่คนที่รักแทมินที่สุดก็มีแค่ชายหนุ่มคนเดียว
คิมจงอินลับตาไปแล้ว หวานใจของเฮียถึงได้ค่อยๆหันหน้างามๆมาให้เฮียชม ชเวมินโฮทำหน้าเคร่งขรึม แล้วก็เหมือนเดิมที่ชายหนุ่มเริ่มเดินไปปิดประตู ปิดไฟด้านล่างและเตรียมตัวไปอาบน้ำ ความเหนอะหนะที่เจอมาทั้งวัน ไหนจะเรื่องราวที่เขายังข้องใจไม่หายก็ยังไม่ถูกไขให้กระจ่าง มันระแวงทุกทีที่แทมินเริ่มต้นจับโทรศัพท์ ในหน้าจอสี่เหลี่ยมจะมีอะไรดึงดูดให้ร่างเล็กเทความสนใจอยู่กับมันทั้งวี่ทั้งวัน
“เฮีย....”
“หืม?”
“จงอินบอกว่าเฮียคิดถึงหนู จริงหรือปล่าว?”
ชเวมินโฮไม่ตอบ เขาเดินขึ้นบันไดไปเงียบๆ แต่ก็ไม่วายเพราะเสียงลงส้นเท้าตึงๆตามหลังเขามาติดๆ
“พี่จ๋า~ ไม่คิดถึงหนูเลยหรอ?”
“อืม”
“พี่มินโฮ~”
“ไปอาบน้ำไป พรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่หรอ”
น้ำเสียงของชายหนุ่มกลับมาเป็นปกติ นั่นหมายความว่าเขาเริ่มใจเย็นลงและพร้อมที่จะคุยถ้าหากน้องมีคำถาม
“งั้นพี่ตอบคำถามหนูก่อน”
“จะให้กูตอบอะไรนักหนา พรุ่งนี้ไม่มีเรียนหรือไง ไป!ไปอาบน้ำเลย”
“พี่อ่ะ! จำไว้เลยนะ”
ร่างเล็กยู่ปากตึงๆของตัวเอง ใช่สิ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยแคร์กันเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่พามาที่โซลก็สัญญากับพ่อแม่ดิบดีว่าจะรักแทมินให้มากๆ อยากได้อะไรซื้อให้หมด ส่งเรียนหนังสือ และเลี้ยงดูให้ดีที่สุด ปีแรกอะไรก็ว่าหวานแทมินพูดอะไรมินโฮไม่เคยขัด ความรักของเขาทั้งคู่พึ่งจะมาจืดจางลงตอนที่พวกเขาข้ามช่องว่างระหว่างวัย พอสนิทกันมากขึ้นพี่จ๋าก็ร้ายกาจอย่างที่เห็น มินโฮเป็นผู้ใหญ่เป็นผู้นำครอบครัว ความคิดของเขาจึงเด็ดขาดและค่อนข้างดุ แต่แทมินซึ่งบางทีก็เบื่อเลยหาเรื่องแกล้งให้ชายหนุ่มโมโหบ้าง แต่เรื่องความรัก แทมินรักพี่จ๋าจนหมดหัวใจ
“ไม่อาบน้ำพร้อมหนูหรอ?”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ตรงเข้ามุมโปรด ในมือก็มีซองบุหรี่ยี่ห้อที่เขาสูบประจำ แทมินไม่ชอบกลิ่นบุหรี่แต่ชเวมินโฮเป็นข้อยกเว้น ยอมรับเลยว่าตอนที่มีอะไรกัน เวลาที่เขากอด กลิ่นบุหรี่จางๆจะซึมอยู่บนตัวเขาและเหมือนมันมีความแข็งแกร่งและความน่าหลงใหลเวลาที่เขาเริ่มจัดการแทมินอย่างจริงจัง
“พี่จ๋า....”
วันนี้แทมินพูดคำว่าพี่จ๋าเกือบจะสิบรอบแล้ว ปกติถ้าพี่จ๋าของแทมินไม่โหดหรือมีเรื่องเครียดมากวนใจ เขาจะหายโกรธตั้งแต่คำแรกและจัดชุดใหญ่ให้สมกับความน่ารักของน้อง
แทมินเห็นเขานั่งพ่นควันสีทึบข้างหน้าต่าง สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดี กล้ามเนื้อแน่นๆของเขาที่ปราศจากเสื้อกล้ามมาบดบัง มันช่างเท่และปลุกเร้าอารมณ์ได้เป็นอย่างดี พอแทมินเดินเข้าไปใกล้เขาก็ไม่ชายตามองเลยสักนิด
“พี่จ๋าเครียดอะไรหรอ?”
แทมินทำเหมือนทุกวันเวลาที่มินโฮไม่สนใจ แทมินรู้ว่าการวางมือเบาๆบนต้นขาแข็งๆของพี่ อาจจะทำให้ชายหนุ่มละความสนใจได้ชั่วครู่ และมันก็จริง เขาพ่นควันบุหรี่ในครั้งแรกและปล่อยมันลอยคละคลุ้งในอากาศ ส่วนความรู้สึกของเขาปล่อยให้เด็กหนุ่มคราวลูกเป็นคนนำพา
“หนูรักพี่จ๋ากว่าใครเลยนะ”
เสียงของแทมินเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหู มันเป็นคำว่ารักที่คนอย่างแทมินใช้พร่ำเพรื่อที่สุด แต่ถ้าเขารู้ว่าน้องเอาคำนี้ไปใช้กับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา เขาจะตามไปสับมันถึงที่ให้ตายไปเลย
“กูบอกเมื่อไหร่ว่าเครียด”
แทมินดึงบุหรี่ออกจากมือของมินโฮ เขาส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ แทมินเคยจะลองบุหรี่ตามมินโฮก็หลายครั้งแต่พอชายหนุ่มจับได้ แทมินก็จะถูกตีในแบบพิเศษ โดยที่ร่างเล็กก็ยอมถูกตีแบบไม่ขัดขืน
“หนูจะสูบบุหรี่จริงๆนะ พี่ไม่ห้ามหนูหรอ?”
แทมินว่า แกล้งแกว่งบุหรี่ไปมาเบาๆปล่อยให้ไฟตรงปลายบุหรี่ส่งแสงวูบวาบด้วยความสนุก
“ถ้ามึงสูบกูจะตี”
“แล้วทำไมพี่สูบได้ แล้วหนูตีพี่ไม่ได้ล่ะ?”
“กูสูบจนเป็นนิสัยแล้ว เลิกไม่ได้หรอก อย่างมึงจะเอาไม้อะไรมาตีกู”
ชายหนุ่มถาม แม้คำพูดของเขาจะดูกัดกินใจคนฟังไปสักหน่อย ไม่มีคำหวานๆหลุดออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้แทมินกลัวเลยสักนิด แทมินกำลังจะล่อพี่จ๋าให้ติดกับ คนแก่อย่างมินโฮ วันๆจะทุกข์ใจเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องของแทมิน ให้อึ้บซะก็จบเรื่อง
“ก็ไม้แบบเดียวกับที่พี่ใช้ตีหนูไง”
ร่างเล็กหน้าแดง พอพูดถึงไม้ที่ว่า โดนตีก้นทีไรก็ทั้งเจ็บทั้งสนุกทุกที
“มึงอยากจะรุก?”
“แล้วให้หนูลองไหมล่ะ? เวลาพี่โกรธ พี่ชอบฟาดหนูแรงๆ พอตอนที่หนูไปนั่งเรียนนะหนูก็เจ็บก้นทุกทีเลย”
แทมินว่า แต่มือไม้ก็ช่างเอ็นดูด้ามไม้ของมินโฮมาเหลือเกิน ถึงขนาดทั้งนวดทั้งขยำผ่านเนื้อผ้าด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อย่างมึงโดนกูตีอย่างเดียวก็พอ”
“พี่อ่ะ!”
“กูตีมึง เช้ามากูก็เมื่อย”
“ก็พี่แก่ไง เนี่ยๆ แก่แล้วแหละ อายุก็ตั้ง 35 เข้าไปแล้ว”
ปากแดงถูกบดจูบด้วยความหมั่นเขี้ยว ด้ามไม้ของมินโฮดันเน้นๆอยู่ตรงหว่างขา
“อื้อ....”
เขาจูบแล้วก็ดันหน้าแทมินออก พอจะแย่งบุหรี่มาถือเอาไว้ แทมินก็เบี่ยงตัวหนี
“เอามาเร็วๆอย่ากวนตีน”
“พี่จ๋าอย่าดุซี่ สัญญาก่อนว่าจะให้หนูรุก”
“งั้นลุกมา”
“ยังไง?....แล้วบุหรี่จะดับมั้ย”
“ดับ”
ร่างเล็กว่าง่ายๆรีบลุกไปจิ้มหัวบุหรี่ไฟแดงวาบลงบนถาดแก้ว แทมินไม่รอช้า เดินเข้าไปหาพี่ชายที่นั่งรออยู่แล้ว ความรู้สึกแปลกเหมือนว่าวันนี้คนที่ถูกตีจะเป็นแทมินเอง
“พี่บอกให้หนูรุกไง”
“ก็ให้มึงลุก...มานั่งทับกู”
แทมินเสียรู้พี่จ๋าอีกแล้ว ยังไม่ทันเดินถึงตัวดี พี่จ๋าของแทมินก็ฉุดมือร่างเล็กลงไปนั่งทับจริงๆ ผ่านสัมผัสเนื้อผ้าด้วยใจลุ้นระทึก สองแขนคล้องคอพี่แล้วก็โน้มหน้าลงไปจูบ
พี่จ๋าของแทมินบอกว่าถ้าเป็นเด็กดีต้องเชื่อฟัง เป็นเด็กก็ต้องเชื่อผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่สั่งอะไรมาก็ห้ามขัดห้ามเถียง และครางได้อย่างเดียวพอ เพราะถ้าผู้ใหญ่โกรธเด็กจะถูกตีจนเจ็บก้น
.
.
.
.
.
.
.
.
“จะบอกหนูได้ยัง ว่าทำไมเครียด”
น้องปล่อยให้พี่จ๋าทิ้งร่างโตๆของตัวเองลงมาทับโดยไม่บ่นสักคำ รอบแรกผ่านไปแล้วพี่จ๋าของแทมินบ่นเมื่อยขาเมื่อยแขนอย่างกับคนแก่ ทั้งที่ชายหนุ่มเองก็เป็นคนจัดท่าให้ตั้งแต่บนโซฟา ทั้งนอน ทั้งนั่ง ทั้งหมอบ จนอุ้มกันมาปล่อยบนเตียง บางครั้งแทมินจุกจนต้องหยิกเพื่อให้พี่จ๋าผ่อนแรง พอชายหนุ่มโหมงานหนักด้วยวัยและกำลัง เขาก็จะต้องเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา
“สงสัยกูคงจะแก่แล้วจริงๆ”
พี่จ๋าว่าแล้วก็จูบวนอยู่ตรงซอกคอหอมๆของน้อง
“ชอบเปลี่ยนเรื่อง”
“เดี๋ยวนี้หนังสือไม่อ่านเล่นแต่โทรศัพท์”
“ก็หนูว่าง”
แทมินว่า แล้วก็ถูกมินโฮกัดปากตึงๆจนเจ็บ คราวนี้แทมินเริ่มงอแงและตั้งต้นรุกมินโฮบ้าง น้องดันร่างของพี่ชายขึ้นจากนั้นตัวเองก็ขึ้นไปนอนทับอย่างที่ทำเป็นประจำ
“ว่างอะไร งานเต็มร้าน เดี๋ยวนี้บอกอะไรก็ไม่ค่อยฟัง ดื้อด้าน”
“หนูไม่ฟังพี่ตรงไหน งานหนูก็ทำให้ กลางวันเป็นคนใช้ กลางคืนก็ถูกพี่ใช้งานต่อนี่ไง เหนื่อยนะรู้มั้ย”
“เหนื่อยก็ลาออก มาอยู่บ้านทำหน้าที่เมียอย่างเดียวพอ ไม่ต้องเรียนแล้วหนังสือ”
แทมินทุบพี่จ๋าตรงหัวไหล่ ไม่ชอบเลยเวลาที่มินโฮประชดประชันด้วยคำพูดที่ไม่ค่อยถูกหู ที่อดทนเรียนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะแทมินอยากให้พี่จ๋าสบาย พอแทมินเรียนจบแทมินจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระพี่จ๋า ทำงานตั้งสองคนยังไงก็รวย
“ไม่เอาหรอก หนูจะเรียนให้จบตามที่พี่จ๋าบอกไง หนูจะได้ช่วยพี่จ๋าทำงาน”
“ไม่ทำงานมึงก็มีกิน”
“ก็เอาเปรียบพี่จ๋าสิ”
“งั้นก็แล้วแต่มึง ดื้อนัก กูบอกอะไรไม่ฟัง”
“แล้วพี่จ๋ารักหนูไหมล่ะ?”
“ไม่รักหรอก ดื้ออย่างมึงใครจะรักลง”
แทมินกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความขัดใจ คำก็ไม่รัก สองคำก็ไม่รัก เดี๋ยวเด็กเปลี่ยนใจปล่อยให้คนแก่เหงาตายซะเลย ไม่รู้ว่าชเวมินโฮไปกินรังแตนที่ไหนมา วันทั้งวันก็แทบไม่มีเรื่องใดๆมาทำให้เครียด ข้าวมันไก่ก็ขายดีแถมเมียเจ้าของร้านก็ยังสวยขนาดนี้ทำไมต้องเครียดด้วยไม่รู้
แทมินเองก็งัดทุกแท่ไม้มายั่ว หวังว่ามินโฮจะหายทำหน้าบึ้ง ขนาดว่าจัดทุกกระบวนท่าให้ขนาดนี้ ไม่วายยังโดนบ่นแถมยังบอกไม่รักด้วย แบบนี้มันน่าน้อยใจจริงๆเลย
“หนูดื้อตรงไหน?”
“ทุกตรง”
พี่จ๋าสวนทันควัน แต่ถ้าให้ตอบว่าแทมินดื้อตรงไหน ชเวมินโฮก็ตอบไม่ได้ ตั้งแต่อยู่กับแทมิน ร่างเล็กจัดว่าเป็นเด็กที่ดีคนหนึ่ง ที่ไม่ได้ถูกตามใจจนเสียนิสัย แม้จะขี้งอนบ้าง ขี้เกียจบ้าง ใช้เงินเก่งบ้างแต่ภาพรวมก็ยังโอเค คงมีแต่เขานี่แหละที่ยังข้องใจอยู่ และถ้าพูดไปตรงๆอาจจะโดนล้อว่าปากไม่ตรงกับใจเหมือนกับที่คิมจงอินล้อลูกพี่อยู่บ่อยๆ
และถ้าเขาสารภาพไปจริงๆว่าหวงเมียเอามากๆ แทมินอาจจะหัวเราะเขาไปอีกคน ขนาดสับไก่ไปโปะข้าว สมองก็นึกถึงแต่เจ้าของโทรศัพท์ทั้งสามสายว่าเกี่ยวข้องอะไรกับเมียเขา
“ทำไมเดี๋ยวนี้เขาไม่มีให้เขียนสมุดพก กูจะได้เขียนรายงานครูไปเลยว่าอยู่บ้านมึงดื้อยังไง”
แทมินขำก๊าก ไม่น่าเชื่อว่าชเวมินโฮยังคิดถึงเรื่องสมุดพกรายงานความประพฤติของนักเรียนอยู่ แทมินเกิดไม่ทันแล้วก็ไม่มีสมุดพกด้วย
“งั้นหนูก็จะฟ้องครูว่าพี่จ๋าใช้แรงงานหนูตั้งแต่ยังเด็ก”
ฟ้องมาฟ้องกลับไม่โกง แถมพ่อค้าแซบยังต้องติดคุกหัวโตข้อหาพรากผู้เยาว์ มินโฮหมดคำจะพูดเพราะคำว่าผู้เยาว์มันค้ำคอ ยอมรับว่าเขาใช้แรงงานแทมินตั้งแต่ 15 แล้วนี่ก็ 20 ปีเต็มแล้วด้วยแถมยังบรรลุนิติภาวะแล้วอีก เอ้อ.....เขาก็โง่ โดนเด็กขู่กลับซ้ำซาก
“เถียงคำไม่ตกฟาก แล้วบอกว่าไม่ดื้อ”
แทมินยู่ปาก หมดอารมณ์จะต่อกับพี่จ๋า นอกจากยอมแพ้แล้วเดินตัวล่อนจ้อนออกมาเงียบๆ คราบอะไรต่อมิอะไรมันไหลออกมาจากตรงนั้นจนเปรอะเปื้อนพื้นไปหมด ปกติแล้วมินโฮจะใช้ถุงยางเพราะมันจะไม่เลอะ เขาจะได้ไม่ต้องลุกไปล้างตัวใหม่ แต่วันนี้ทั้งเขาและแทมินยังไม่มีใครได้อาบน้ำกันเลย คงต้องเริ่มล้างตัวกันใหม่....ตั้งแต่ต้น
“หนูจะอาบน้ำคนเดียวนะ!”
พอเห็นว่าใครดันประตูห้องน้ำเข้ามา ร่างเล็กก็เริ่มว่าทันที ทีตอนแรกชวนเห็นชายหนุ่มยังทำเฉยไม่สนใจเลยสักนิด
“กูก็จะอาบ ถอยไปมุมนู้นไป”
เกิดสงครามย่อมๆขึ้นในห้องน้ำ คนแพ้ถูกดันชิดผนัง ขาหนึ่งข้างถูกดึงรั้งขึ้นมา ปล่อยให้ชายหนุ่มที่ตัวใหญ่กว่าจัดการในท่ายืนซะราบคาบ สุดท้ายเขาปล่อยลูกๆของเขาที่ไม่มีโอกาสได้เกิดมาบนโลกไว้ในปากของร่างเล็ก บางส่วนไหลเปรอะเปื้อนแก้มแดงและละลายไปกับสายน้ำจากฝักบัว
“หนูเดินไม่ไหว”
“มึงก็นอนในห้องน้ำ”
“พี่จ๋า หนูเจ็บไปหมดทั้งตัวเลยนะ อุ้มหนูไปนอนหน่อยสิ”
ชเวมินโฮไม่ใช่คนใจร้าย ความขุ่นมัวในใจพอบรรเทาลงบ้าง เขาไม่โกรธอะไรอีกแล้ว และต่อให้แทมินจะเงียบกลับไปแอบเล่นโทรศัพท์ก็ช่าง ตราบใดที่ยังอยู่ในสายตาของเขา เขายังคุมความประพฤติของน้องได้ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว
“พี่จ๋า~”
เสียงแทมินงึมงำในอ้อมแขนของเขา แทมินเคยตัวเพราะเขาชอบตามใจ โดยเฉพาะเวลาเสร็จกิจทุกอย่างบนเตียง ระเบียง บนโต๊ะ หรือแม้กระทั่งในห้องน้ำ น้องชอบนอนแบบไม่ใส่เสื้อผ้า ต่อให้เขาบังคับ น้องก็จะรับคำไปอย่างนั้นแต่ไม่เคยทำตาม ก็แบบนี้ไงเขาถึงว่าแทมินน่ะ...ดื้อด้าน บอกอะไรไม่ฟัง ให้ใส่เสื้อผ้าก็ไม่ใส่แล้วมานอนใกล้เขา พอเขารู้สึกตัวเนื้ออุ่นๆมาอยู่ใกล้ ความรู้สึกที่มันไวกว่าอายุก็จะทำให้ชเวมินโฮทรมานไปทั้งคืน
...................................................................................................................
ฮาย!~
โดนหลอกสิใช่ม๊า ไม่หลอกๆ 55555555มาลงชื่อตอนเอาไว้
ตอนนี้ก็เป็นเรื่องที่ 2 ในรายชื่อตอนที่จะใช้ในเล่มเหมือนกัน ประมาณนี้เเหละ
เเต่จริงๆเรื่องนี้ควรจบเเค่นี้นะ 555555
มันค่อนข้างไม่ถนัดอย่างเเรง
ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยนะ~
สำหรับคอมเเม้นต์ ทวงฟิค เเละความคิดถึง
ฟิคอยู่ได้เพราะคุณเลย ยกเว้นคนเขียนที่ค่อนข้างขี้เกียจ
จริงๆบางเรื่องก็จบเเล้วเเหละ เเต่เพราะฉันเปื่อยฉันจึงขี้เกียจ
บางอันฉากอย่างว่ามันก็ค่อนข้างเยอะ กว่าจะตัดเเบบซอฟ???ที่สุดมาลงนี่ก็นานนะ
ยังไงอ่านเเล้ว ถูกใจ ไม่ถูกใจก็บอกได้นะ อิอิอิอิ
ความคิดเห็น