คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : SF :: 16 น้ำ [Part] Big brother
16 น้ำ
Big brother
CHOI MINHO x LEE TAEMIN
พ่อหนุ่ม 16 น้ำของแทมินนั่งฟังเพลงอยู่ในรถ ในหัวของชายหนุ่มเขานึกถึงบทสนทนาที่เขากับแทมินพึ่งเริ่มและจบไปหมาดๆ เขาหงุดหงิดแล้วก็พาลโทษว่าความผิดทั้งหมดเป็นของน้องชายที่กำลังก้าวเข้ามาในชีวิตคู่ของเขาและแทมิน ชายหนุ่มคิดไปเรื่อยเปื่อย เรื่องกางเกงชั้นในของแทมินทีทำให้แฟนของเขาหงุดหงิด แล้วก็หน้าหงิกใส่เขา มินโฮเอนตัวพิงเบาะ แล้วก็ร่ายลมหายใจยาวออกมายาวเหยียด
เขาเริ่มกวาดสายตาหาสิ่งแปลกปลอมในรถบ้าง แฟ้มและเอกสารของแทมินที่วางเกะกะอยู่ด้านหลัง ก็ถูกมือยาวๆและร่างกายสูงใหญ่ เอี้ยวตัวผ่านเบาะและก็ดันๆให้มันเข้าที่และมีที่ว่างพอสำหรับผู้โดยสารคนใหม่ที่กำลังจะเดินทางมาถึง เขาคิดว่ารถของแทมินดูเล็กเกินไป เรื่องรถเขาเคยพูดกับแทมิน ให้แฟนของเขาไปดูยี่ห้อใหม่ เอาที่เบาะกว้างขึ้น ห้องโดยสารกว้างขึ้น และใหญ่โตพอที่จะทำกิจกรรมกับแทมินโดยที่ร่างบางไม่ต้องบ่นว่าเจ็บหลังอีกต่อไป
เขาจัดการแคตตาล็อคให้เสร็จสรรพ เหลือแค่แทมินตัดสินใจ แต่สุดท้าย แทมินก็พูดแค่ว่า คันเดิมดีแล้ว มันเป็นรถที่แทมินหามาและใช้เงินซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง แม้ว่ามินโฮจะเอาพ่อของตัวเองมาอ้าง ว่าต้องการซื้อของต้อนรับลูกสะใภ้ แต่แทมินก็คือแทมิน คือแฟนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ มีความมั่นใจและอุดมการณ์เต็มหัว เขายอมแพ้และเลิกราไปแล้วเรื่องรถ เหลือก็แต่มอเตอร์ไซค์ลูกสุดที่รักของเขา เดี๋ยวนี้แทมินยอมไปซ้อนด้วยกันแล้ว แต่ก็ยังกลัว โดยเฉพาะเมื่อเขาบิดเร่งความเร็ว วงแขนที่กอดเอวของเขาอยู่ จะกอดแน่นขึ้นโดยที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ตัว
เพราะชีวิตที่มีเขาและลีแทมิน คือชีวิตที่ปกติสุขและมีความสุขที่สุดแล้ว เขาไม่เคยเห็นแทมินรักใครมากกว่าเขา แม้กระทั่งแฟนเก่าของแทมิน ชายหนุ่มก็มั่นใจว่าแทมินไม่มีทางเทใจให้หมดหน้าตักแน่
ที่สนามบิน อาคารผู้โดยสารขาเข้า แทมินสวมเสื้อแขนยาวสีเทาและกางเกงยีนส์รัดรูปแบบที่ใส่ประจำ ร่างเล็กถือกระดาษเอสี่ พิมพ์ชื่อของเด็กหนุ่มที่ตั้งใจมารับในวันนี้ ตั้งสิบกว่าปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน อย่างน้อยรูปพรรณสัณฐานที่แม่ของแทมินแจ้งเอาไว้ ก็น่าจะหากันไม่ยาก แต่แทมินก็ต้องรอบคอบโดยการปริ้นต์ชื่อของเขาออกมาและถือไว้ตรงหน้าอก แทมินตัวเล็กและมีผิวขาวจัด นอกจากเสื้อเชิ้ตแขนยาว มินโฮก็เตรียมเสื้อคลุมกันแดดมาให้ด้วย ร่างบางมองนาฬิกาที่ข้อมือ 10 นาทีเข้าไปแล้ว พ่อหนุ่ม 16 น้ำที่ว่าจะตามมาหลังจากหาที่จอดรถได้ ป่านนี้แทมินยังไม่เห็นเขาเดินตามเข้ามา
“มาถึงหรือยังครับ?”
เสียงของมินโฮ ทำให้สีหน้าเครียดๆของแทมินคลายลงหน่อยนึง แฟนผู้ใหญ่หันกลับไปจ้องตาพ่อหนุ่ม 16 น้ำ แล้วก็ยอมให้เขากอดแน่นๆ 10 วินาที
“ดีขึ้นมั้ย?”
“ผมหรอ?”
พ่อหนุ่ม 16 ใช้นิ้วชี้จิ้มเข้าหาตัวเอง ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น ดวงตาคมเข้มของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น สื่อความหมายในทางอื่น จนแทมินต้องเกิดอาการแก้มแดงเขินหนักเข้าไปอีก เขาขยับเข้ามาใกล้แทมินอีกนิด แล้วก็ก้มลงกระซิบแบบที่แทมินแทบจะลงไปกองกับพื้น
“อาจจะดีกว่านี้ ถ้าพี่ยอมให้ผมจูบด้วย”
“จะบ้าหรือไง”
“ผมเอาจริง แล้วก็อาจจะขออย่างอื่นเพิ่มด้วย พี่ก็รู้…ผมไม่พอแค่จูบหรอก”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องขอดูความประพฤติของคุณชายชเวก่อนสิ ว่าจะทำตัวดีแค่ไหน”
“ถ้าเป็นข้อสอบ ผมมั่นใจว่าได้ A แน่ๆ”
“แต่ฉันตัด A ที่ 90 นะพ่อหนุ่ม”
แทมินหัวเราะ และในจังหวะเดียวกัน พ่อหนุ่มสุดหล่อก็ก้มลงมาใกล้จนปลายจมูกของเขาชิดกับแก้มนิ่มเต็มๆ และแน่นอนว่าเขาไม่เคยพลาดโอกาสดีๆแบบนี้แน่
“จะจูบจริงๆน่ะหรอ?”
แทมินเบรกเขาไว้ด้วยดวงตากลมๆ และริมฝีปากแดงฉ่ำเหมือนลูกเชอรี่ มันคงจะนุ่มและเชิญชวนให้เขาลองกัดดู เหมือนทุกครั้ง เขาถูกเสน่ห์ของลีแทมินหว่านใส่เต็มๆอีกแล้ว เวลาที่แฟนผู้ใหญ่พูดง่ายๆ และแสดงออกทางสีหน้าว่าห่วงใยเขาแบบนี้ โลกใบนี้ในสายตาของลีแทมิน ตอนที่จ้องตากับเขา มินโฮเห็นแต่ภาพของตัวเองเต็มไปหมด
“ได้หรือปล่าวครับ?”
แทมินยิ้มแล้วก็กัดริมฝีปากล่างด้วยความเขิน เอาอีกแล้ว สีหน้าและสายตาแบบนี้…..
เวลาที่แทมินควรจะแสดงสีหน้าแบบนี้คือตอนที่ถูกเขาจูบจนตัวอ่อน เวลาที่แทมินครางออกมาอย่างเร่าร้อน แล้วก็เรียกร้องให้เขาทำอย่างไม่รู้ตัว เวลาที่แทมินกัดริมฝีปากล่าง คือเวลาเดียวกับที่เขาใช้ริมฝีปากกับส่วนแข็งขืนน่ารักที่เหมาะสมกับร่างกายของแทมิน แค่ปลายลิ้นกระตุ้นน้อยๆ ร่างกายของแฟนผู้ใหญ่ก็แทบแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วชเวมินโฮก็เป็นคนพูดยากในช่วงเวลาแบบนั้น ร่างกายของแทมินกำลังถูกกลั่นแกล้งแล้วก็ร้อนขึ้นทุกขณะ ปลายลิ้นอ่อนนิ่ม แต่หยุ่นและหนักแน่นในเวลาเดียวกัน สามารถยกส่วนแข็งแรงอย่างสะโพก ให้ยกขึ้นลงตามจังหวะที่ปลายลิ้นลากผ่าน
“ฉันรู้นะพ่อหนุ่ม ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่”
ในชั่วพริบตา ดวงตากลมโตของแทมินก็เปลี่ยนไป เพราะแทมินรู้ทันสายตาเจ้าเล่ห์และความคิดภายในหัวของมินโฮเข้าให้แล้ว
“นัดไว้กี่โมงกันเนี่ย….เมื่อไหร่เจ้าเด็กนั่นจะมาถึงกันนะ!”
มินโฮเปลี่ยนสีหน้าแล้วก็ยืดตัว ทำท่ามองไปด้านหน้า แล้วก็กวนแทมินด้วยการคว้ากระดาษ A4 มาถือไว้เหนือหัวซะเอง
“ชื่ออะไรน่ะ คิมจงอิน เชยชะมัด”
“น้อยๆหน่อยชเวมินโฮ”
“ผมว่าพี่ตัวเล็กไปนะ คนเยอะขนาดนี้ ถ้าไอ้หนูนั่นใกล้เข้ามา ยังไงก็มองไม่เห็นพี่หรอก”
“ฉันก็สูงได้แค่นี้ แถมมาตรฐานทั่วไปด้วย มีแต่นายที่มันเกินคนอื่นเขา”
ชเวมินโฮสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซ็น ตัวโตกว่าทั้งที่อายุน้อยกว่า
“ไม่แค่ส่วนสูงหรอกที่เกินคนอื่น…..”
มินโฮเริ่มเรื่อยเปื่อยแถมคำพูดก็ไม่มีสาระ ชวนวกเข้าเรื่องอย่างว่า มันน่าอายสำหรับคนอื่นที่ได้ยิน แต่กับแทมินก็แค่หมั่นไส้ หรือบางทีก็แค่อายจนหน้าร้อน
มินโฮสังเกตว่าแฟนผู้ใหญ่ของเขาเงียบไปชั่วครู่ เขากำลังมองตามสายตาของลีแทมิน กระดาษที่อยู่บนหัวของเขาถูกกำไว้แน่นกว่าเดิม น้องชายที่แทมินตั้งหน้าตั้งตารอกำลังใกล้เข้ามา
เด็กผู้ชายตัวสูงกำลังเดินตรงมาทางนี้ เขาสวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีเข้ม เขาสวมแมสปิดปากสีขาว ทรงผมลองทรงดูยุ่งๆเหมือนคนพึ่งตื่นนอนชเวมินโฮเดาจากที่เห็นในครั้งแรกว่าต้องใช่ผู้ชายคนนี้แน่ๆ และแฟนผู้ใหญ่ของเขาก็เริ่มสะกิดให้พ่อหนุ่ม 16 น้ำของตัวเอง อยู่นิ่งๆเสียที นั่นแหละ!.....ไอ้หมอนี่แน่นอน
“จงอิน!!”
แทมินตะโกนดังลั่น หลุดมาดแฟนผู้ใหญ่ที่ดูเคร่งเครียดตลอดเวลา ใครกันบอกว่าคนที่เคยสนิทด้วยเมื่อ 10 ปีก่อน ถ้าพึ่งมาเจอกันครั้งแรก จะดูเกร็งๆ เขาว่ามันผิดถนัด แม้แทมินแสดงออกไม่มาก เขาก็ดูออกว่าแฟนของเขาค่อนข้างดีใจเมื่อได้เจอกับไอ้เด็กตัวสูงที่เขาคาดโทษเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
“…………………..”
“………………….”
แฟนสุดที่รักของมินโฮยกมือค้างเติ่ง และเสียงที่เปล่งตะโกนออกไปด้วยความมั่นใจก่อนหน้านี้เงียบกริบหลังพบว่า คิมจงอินที่กำลังเดินมานั้น ไม่ใช่คิมจงอินที่ตัวเองกำลังรอคอย ยาหยีหันหน้ากลับมามองพ่อหนุ่มสุดที่รัก แล้วก็คาดโทษด้วยสายตา ถ้าเขาขืนหัวเราะหรือพูดอะไรที่มันไม่เข้าหูออกมา เขาต้องโดนงอนแน่ๆ
“โธ่….ยาหยี แค่พี่ทักคนผิดเอง”
เองหรอ!
แทมินจำสีหน้าและท่าทางของตัวเองได้ดี ว่าตอนที่เด็กหนุ่มตัวสูงคนนั้นเข้ามาใกล้ แทมินเรียกชื่อเขาเสียงดังแล้วก็กวักมือเรียก จนกระทั่งเขาลากกระเป๋าใบใหญ่ผ่านไปนั่นแหละ ถึงระลึกได้ว่าตัวเองทักคนผิด
“ก็แม่บอกว่าเขาจะมาถึงตอน 10 โมงครึ่งนี่นา”
มินโฮนึกสงสารแฟนผู้ใหญ่ทั้งหน้ามุ่ยแล้วก็ผิดหวัง แล้วก็เอาแต่บ่นงึมงัมๆคนเดียว
“พี่ลองโทรกลับไปถามแม่ใหม่ไหม บางที ผมว่า ไอ้…..เอ่อ….หมายถึงน้องชายพี่น่ะ”
มินโฮเม้มปาก ตอนที่ถูกยาหยีตวัดตาโตๆมอง
“คิมจงอินคนโปรดของพี่น่ะ เขาเลื่อนไฟล์ทบินหรือเปล่า”
“โธ่….มินโฮ”
ยาหยีของเขาทำสีหน้าเหนื่อยใจ แล้วก็กำลังจะกดโทรศัพท์หาแม่จริงๆ แต่กลับมีเบอร์แปลกโทรเข้ามาซะก่อน
“ฮัลโหลลีแทมินพูดสาย…..”
“อยู่ร้านกาแฟหรอ?”
“อืม…พี่จะไปเดี๋ยวนี้เลย”
มินโฮจับใจความสำคัญได้ประมาณนี้ ยาหยีของเขาวางโทรศัพท์แล้วก็แสดงสีหน้าที่สดชื่นกว่าเมื่อครู่ ต่างกับที่คุยกับเขาจบเลย แถมถ้าให้เดา คนที่โทรเข้ามาต้องเป็นไอ้เด็กนั่นแน่ๆ ให้คนอื่นเขาคอยเก้อ แต่ตัวเองกลับนั่งจิบกาแฟสบายใจ ไม่บอกกันสักคำว่าตอนนี้อยู่ส่วนไหนของสนามบิน
“ไปด้วยกันไหม หรือจะไปรอที่รถ”
“แน่นอนผมต้องไปกับพี่อยู่แล้ว”
“คุณชายชเว ขอสักวันนะ เข้าใจที่พูดไหมเนี่ย”
“แน่นอนยาหยี ผมไม่ทำให้พี่ผิดหวังหรอก”
มินโฮรับคำอย่างดิบดี เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาดุกันแบบเด็กๆ มินโฮก็แค่เบบี๋ที่กำลังหวงของ แถมเป็นเด็กสุดรักสุดหวงของแทมิน ร่างเล็กก็แค่บอกตัวเองว่าถ้าผ่านช่วงเวลาตึงเครียดนี้ไปได้ จะยอมให้เขาลากออกไปซิ่งเลย
ร้านกาแฟที่ว่า ตั้งอยู่ไม่ไกลกับประตูทางออกลานจอดรถ ยาหยีของเขาแสดงสีหน้าไม่มั่นใจเอาซะเลย แถมตอนที่มาถึง แทมินก็ส่งเขาเข้าไปแทน
“เขาบอกพี่รึปล่าว ว่าใส่เสื้อสีอะไร สูงประมาณไหน”
“เสื้อยืดสีขาว สูงประมาณ 180 กว่าๆ”
โอย….ข้อมูลอันน้อยนิด คนที่สนามบินในวันนี้ ใส่เสื้อยืดสีขาวเต็มไปหมด แถมคนที่ยาหยีของเขาพึ่งทักผิดด้วย มินโฮยืนมองจากนอกร้านผ่านกระจกใสๆ และโต๊ะด้านในสุด เขาก็เห็นวัยรุ่นใส่เสื้อสีขาว กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ สายตาจดจ้องแค่หน้าจออย่างเดียว
“ผู้ชายคนนั้นน่ะ ใช่ไหม?”
“ไม่รู้สิ”
มินโฮคว้าโทรศัพท์มาจากมือของแทมิน แล้วก็เอามากดเบอร์โทรศัพท์เบอร์แรกที่ค้างอยู่ที่หน้าจอโทรเข้า
“ถ้าหมอนั่นรับโทรศัพท์นะ พี่เดินเข้าไปได้เลย”
เด็กผู้ชายที่กำลังนั่งจ้องหน้าจอมือถือเงียบๆ สะดุ้งเล็กน้อย เขาปลดหูฟังทั้งสองข้างลงแล้วก็รับสายอย่างที่คาดเดาไว้แต่แรก เขามองหาต้นสาย แล้วก็พอดีกับชเวมินโฮและลีแทมินเดินเข้าไปพอดี
“คิมจงอิน….”
ร่างเล็กทักทายก่อน เขาสูงใช้ได้ทีเดียวตอนที่ยืนขึ้น เขาต่างจากเด็กชายที่แทมินเคยเจอเมื่อ 10 ปีก่อน เด็กชายตัวเล็กๆและเตี้ยกว่าแทมินอยู่มาก ที่สำคัญเขาตัวติดกับแทมินยิ่งกว่าใคร เพราะแมสปิดปากสีขาวจึงทำให้แทมินเห็นแค่ดวงตาของเขาเท่านั้น
“นี่ชเวมินโฮ แฟนของพี่แทมินนะ”
ร่างเล็กแนะนำด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด ร่างสูงที่ยืนตรงข้ามกันโค้งหัวให้มินโฮอย่างมีมรรยาท ดวงตาของทั้งคู่สบกันเพียงชั่วครู่ ความอึดอัดบางอย่างที่แทมินเริ่มสัมผัสได้ และก่อนจะมีสงครามประสาทเกิดขึ้น ก็เป็นแทมินเองที่เริ่มบทสนทนาก่อน
“เราทานอะไรมาหรือยัง อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?”
“พี่จะทำให้ผมหรอ?”
“ก็ดีนะยาหยี ผมก็หิวอยู่พอดี เดี๋ยวเราพาน้องของพี่แวะร้านอาหารสักร้านก่อนเข้าบ้านก็ได้”
“จงอินโอเคไหม?”
“อืม….”
ยกที่หนึ่งผ่านไปแบบใจหายใจคว่ำ แล้วก็ตามนิสัยหวงของ ของพ่อหนุ่มชเวก็พูดขัดขึ้นมาจนได้ แม้ว่าสุดท้ายแล้วสำหรับแทมินยังไงก็ได้ จะกินที่ร้านอาหารหรือที่บ้านยังไงซะวันนี้ก็ต้องแวะซื้อของสดไว้สำหรับทำอาหารอยู่ดี แล้ววันนี้พ่อหนุ่ม 16 น้ำของแทมินก็เถียงไม่ได้ เพราะเขาต้องทำหน้าที่สารถีแวะเข้าซุปเปอร์เพื่อซื้อของสดเข้าบ้าน ที่มีอยู่จะแทบจะเกลี้ยงตู้เย็นแล้ว มีน้องเข้ามาเพิ่มอีกหนึ่ง อาหารการกินก็คงต้องเยอะมากขึ้นไปด้วย
“เอ๋….นี่จัดรถให้ด้วยหรอ?”
แทมินถามด้วยความแปลกใจ มินโฮตามแทมินเข้าไปในสนามบินทีหลังที่แท้ก็แอบเคลียร์ข้าวของให้นี่เอง
“จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ?”
พ่อหนุ่ม 16 น้ำของแทมินสีหน้าไม่ค่อยยิ้มแย้มเท่าไหร่ เขาปล่อยให้แขกเอาของไปเก็บด้านหลังรถ แล้วเขาก็เข้านั่งรอหน้าจ๋อยในรถ
“ขอจูบได้ไหมล่ะ?”
“ได้สิ”
แทมินจุ๊บบนหน้าผากของมินโฮ ก่อนจะเบรกเขาไว้ด้วยนิ้วชี้
“ผมหมายถึงจูบ แบบ….ใช้ลิ้น…..เหมือนทุกวัน”
“เอาไปแค่จุ๊บก่อนเถอะนะพ่อหนุ่ม อย่าลืมสิ ว่าฉันตัด A ที่ 90”
ชเวมินโฮหนุ่มน้อยของแทมินฝันสลาย เมื่อแฟนผู้ใหญ่อ้อมไปนั่งฝั่งข้างๆคนขับ เขาได้ยินแฟนของเขาถามน้องชายว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือยัง ก่อนที่แฟนของเขาจะเปิดประตูเข้ามานั่งในรถและน้องชายคนโปรดก็ตามเข้ามาทีหลัง
คิมจงอินมองความสัมพันธ์ที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดของพี่ชายคนสนิท พี่แทมินที่เขาไม่เคยได้เจอมาตลอด 10 ปี ความรักในใจของเขาที่อยากบอกให้แทมินรู้ตั้งแต่ตอนนั้น แม้ว่าเขาจะพูดคำว่ารักกับแทมินบ่อยแค่ไหน ในเวลานั้นเขายังเด็ก แค่เด็กประถม ในขณะที่แทมินเป็นเด็กม.ปลาย ความรักของเขาคือรักมาก แต่แทมินกลับมองความหมายเป็นแค่พี่กับน้อง แล้วก็เป็นอย่างนั้นเสมอมา
แม้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ เขาโตแล้ว โตมากพอที่จะรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่างได้ แต่ก็สายเกินไปสำหรับลีแทมิน
“จงอินไปรายงานตัววันไหนหรอ?”
เสียงแทมินแทรกขึ้นมา เรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังคิดอะไรเพลินๆได้รู้สึกตัว เขาดึงแมสมาค้างไว้ที่คาง ปล่อยความคิดที่ถูกดึงไปไกลวกกลับเข้ามาหาคำถามและใบหน้าของแทมินที่กำลังเอี้ยวตัวกลับมาถาม
“อาทิตย์หน้าครับ”
“มหาวิทยาลัยเดียวกับมินโฮเลยนี่นา”
“………………….”
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง คงมีแต่พ่อหนุ่ม 16 น้ำของแทมินที่ฉีกยิ้มอย่างไม่ค่อยจริงใจ ถ้าไม่มีไอ้เด็กนี่นั่งมาด้วยและถ้าเขารู้ล่วงหน้าว่าไอ้หมอนี่จะเข้ามหาลัยเดียวกับเขา เขาจะใช้เส้นสายทั้งหมดที่มี โยกย้ายให้ไปเข้าเรียนที่อื่นเลย….ให้ตาย!
“ยังไม่มีหอพักเลยใช่ไหมล่ะ?”
“ครับ”
“งั้นเอาอย่างนี้สิ ให้มินโฮพาไปดูไหม ถ้าไม่อยากเดินทางไกลๆ ก็พักใกล้ๆม. ก็ได้นะ”
ยาหยีของมินโฮปล่อยภาระอันหนักอึ้งเอาไว้ให้ โดยไม่ถามเขาสักคำ แน่นอนว่าเขาค้านได้แค่ในใจ และถ้าพูดออกไปไม่เข้าหูยาหยี คืนนี้ เกรด A ที่เขาหวังจะได้ ถูกแทมินลดลงมาเป็น F แน่ๆ
“ผมพาแวะไปหาหอพัก วันนี้ก็ยังได้เลยนะ รับรองใกล้มหา’ลัยแน่นอน อยากได้แบบไหนล่ะ แอร์ พัดลม เตียงเดียวเตียงคู่ หรือหอแบบชายหญิงก็ได้นะ อนาคตยังไงก็ต้องมีแฟนใช่ไหมล่ะ”
ยาหยีของเขาส่งสายตาน่ากลัวผ่านกระจกหน้ารถ คำแนะนำของเขาไม่ได้ผลเลยสักนิด ก็คำสั่งของแม่แทมินคือให้พาน้องมาค้างด้วย 3 วัน ตั้งสามวันเลย และเขาจะต้องมีหน้าที่เลี้ยงเด็กที่อายุห่างกับเขาแค่สองปี เด็ก….ที่สายตามันฟ้องว่าคิดกับยาหยีของเขามากกว่าพี่น้อง
“วันนี้ผมอยากทานข้าว ฝีมือพี่แทมิน ได้หรือปล่าวครับ?”
“เอ๋……”
WTF!!!!!
ตอนนี้แทมินของเขาเป็นนางฟ้า และถ้ามาอ้อนแบบนี้ ร้อยทั้งร้อยแทมินไม่มีทางปฏิเสธ เขาไม่นึกเลยว่าไอ้เด็กนี่จะมีลูกเล่นแพรวพราวขนาดนี้ เขาบอกอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะพาไปหาร้านอร่อยๆกินกัน แต่คิมจงอินกลับอยากกินข้าวฝีมือแฟนเขาแทนซะงั้น
“อ….อืม…ได้สิ มินโฮแวะซุปเปอร์หน้าคอนโดให้ด้วยนะ”
“ตามนั้นเลยครับ!”
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือปล่าว?”
หนุ่มหล่อของลีแทมินยืนนิ่งอยู่หน้าตู้แช่เบียร์ สายตาที่เขามองผ่านกระจกเย็นๆขึ้นฝ้า ช่างว่างปล่าวเหมือนสมองของเขาตอนนี้เลย
“ไม่รู้สิ”
“ไม่อยากกินอะไรเลยน่ะหรอ”
แทมินหันหลังพิงกระจกแล้วก็ดึงให้เขากลับมาสนใจตัวเองเสียที สายตาของเขาแพรวพราว แม้กระทั่งตอนที่เขาเท้าข้อศอกไปกับตู้กระจกเพื่อกักตัวลีแทมินไม่ให้ไปไหน ตอนนี้เขาอาจจะสับสน แต่ถ้าลีแทมินแสดงออกชัดเจนว่าแคร์หัวใจของเขามากมายขนาดนี้ เห็นทีก็คงเป็นเขาบ้างที่ต้องเรียกร้องความสนใจ
“สนใจเบียร์พวกนี้มากกว่าฉันหรือไง?”
“มันก็ควรมีติดตู้เย็นไว้บ้างไม่ใช่หรือไงครับ ยิ่งช่วงเวลาแบบนี้”
แทมินเม้มปากแล้วก็ลากเสียงยาวๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าแทมินเข้าใจความรู้สึกของเขา
“พี่เลือกเจลไว้บ้างหรือยัง เอาสักสามขวดไปเลยนะ”
แรงตบป้าบที่หน้าอก ทำให้พ่อหนุ่ม 16 น้ำที่กำลังตาลุกวาว งอตัวด้วยความเจ็บ เวลาสุดที่รักของเขาเขินรุนแรงเขาก็มักจะโดนแบบนี้แหละ
“ใจคอจะทำให้ได้เลยใช่ไหม?”
“แล้วได้หรือปล่าวครับ?”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่….นายจะหยุดหรือปล่าวล่ะ”
มินโฮทำท่าคิด ไม่ใช่แค่เขาที่ไม่มีคำว่าหยุดในหัว ยิ่งแทมินกำลังท้าทายเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าสวนทางกับคำพูดแบบนี้ เวลาที่ได้ขึ้นเตียงและตัวปล่าวอยู่ด้วยกันทั้งคู่ ความดึงดูดจากร่างกายและเสน่ห์ของแทมินมีอยู่เต็มไปหมด ยิ่งเวลาแบบนั้นแทมินที่หลงใหลร่างกายล่ำๆของมินโฮ ยิ่งเชื้อเชิญด้วยการเปิดเผยร่างกายมากกว่าเวลาทั่วไป มือไม้ปัดป่าย จับต้องร่างกายของตัวเองอย่างยั่วยวน เวลาแบบนั้น…..แม้แต่เจลเขาก็ไม่ต้องใช้แล้ว
“พี่ก็เห็นตัวเองในคลิปไปแล้วนี่….ถ้าถามผม ผมไม่มีทางหยุดหรอก มีแต่อยากทำให้แรงขึ้น”
“โรคจิตแล้วนายน่ะ”
คนสวยว่าและก็เข็นรถเข็นนำหน้าเขา ปล่อยให้พ่อหนุ่ม 16 น้ำยืนขบเขี้ยว เคี้ยวฟันตามมา แทมินจำได้ว่าคิมจงอินชอบอะไรแล้วที่ขาดไม่ได้เลยก็คือนมและอาหรที่มีประโยชน์สำหรับหนุ่มๆ แทมินชอบบังคับให้มินโฮดื่มทุกวันก่อนนอน แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ต้องการส่วนสูงเพิ่มอีก แต่ก็นั่นแหละ แทมินที่เป็นผู้ใหญ่กว่าและคิดเยอะกว่าก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด ให้กับพ่อหนุ่มของตัวเองมากกว่าบุหรี่ หรือเบียร์
“พี่รู้หรอว่าผมชอบอะไร”
คิมจงอินเดินตามหลังแทมินมาเงียบๆ จนถึงชั้นวางที่เต็มไปด้วยนมหลายยี่ห้อ
“ก็รู้…..พี่จำได้ เวลาเรียนเสร็จ เราหิวมากทุกทีเลยไม่ใช่หรอ?”
“ครับ”
แทมินเลือกนมรสกล้วย ใส่รถเข็นหลายแพ็ค ร่างเล็กจำได้ว่าตอนเด็กๆ เด็กผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆกัน ตอนนั้นเขาตัวเล็กมากๆ เอาแต่ร้องไห้งอแง ไม่อยากไปโรงเรียน พ่อแม่ก็อ่อนใจ คงเหลือแต่แทมินที่ในตอนนั้นเปิดสอนพิเศษเด็กประถมที่บ้าน แล้วก็ได้คิมจงอินมาดูแล แรกๆก็เป็นสองชั่วโมงหลังเลิกเรียน ช่วงหลังเจ้าเด็กชายตัวเล็กก็ตัวติดกับพี่แทมินยิ่งกว่าอะไร มาอยู่ทุกวัน จนกลายเป็นนักเรียนคนพิเศษของแทมินไปซะแล้ว
“ดื่มนมสิจะได้ตัวสูงเหมือนพี่แทมิน”
คิมจงอินมีปัญหาเรื่องอาหารการกินผักสด ผักที่ผสมอยู่ในอาหาร และรวมถึงนมทุกชนิด เขาจะไม่แตะต้องมันเด็ดขาด
“ไม่เอา”
เด็กชายส่ายหัว แล้วก็ถอยหนีขวดนมที่แทมินพึ่งกินไปไม่ถึงครึ่ง แทมินก็แค่ลองยื่นให้เด็กชายคนนี้ เผื่อจะยอมทานเหมือนเพื่อน เวลาสอนเสร็จเด็กๆคนอื่นจะมีของว่างมาเสริพให้ มีนม คุ้กกี้ แล้วก็น้ำผลไม้ แต่เด็กชายคนโปรดของแทมินกลับปฏิเสธทั้งนมและน้ำผลไม้ เขาเลือกกินคุ้กกี้แค่ไม่กี่ชิ้น แล้วก็นั่งรอพ่อแม่มารับกลับ
“นิดนึงน่า นมมีประโยชน์นะ รู้ไหม?”
“ไม่อร่อย”
“จงอินลองชิมหรือยังครับ ถึงรู้ว่าไม่อร่อย”
“อืม…”
“รู้รึปล่าวว่ารสนี้น่ะ พี่แทมินชอบมากเลยนะ”
แทมินหว่านล้อมด้วยสายตา แล้วก็ลองคะยั้นคะยอให้เด็กชายลองดื่มมันให้ได้ รสชาติของนมกล้วยที่เด็กชายลองชิมครั้งแรกไม่ได้เรื่อง แต่พอได้กินพร้อมแทมินก็ทำให้เขาชอบไปโดยปริยาย ไม่ใช่เพราะนมกล้วยอร่อยหรอก แต่เพราะตอนนั้นเขาได้กินมันพร้อมกับคนที่ชอบต่างหาก
“ตัวสูงขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย หล่อขึ้น พี่จำแทบไม่ได้เลย”
คิมจงอินยิ้มยากมาตั้งแต่เด็ก พอถูกชม เขาก็ทำตัวไม่ถูกนอกจากเกาท้ายทอยแก้เขิน
“แล้วพ่อกับแม่ ไม่ห่วงหรอ ลูกชายคนเดียวมาอยู่ไกลตาซะขนาดนี้”
“แม่รู้ว่าผมอยู่ใกล้พี่แทมิน ไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ครับ”
แทมินค่อนข้างภูมิใจกับผลผลิตตัวน้อยๆ ที่ลงทุนสอนมากับมือ จากเด็กชายตัวเล็กเรียนไม่ทันเพื่อน จนวันนี้โตแล้วแถมหล่อใช้ได้ นี่ถ้าคิบอมได้เห็นพ่อหนุ่มคนนี้คงได้เป็นเด็กปั้นในคอเลคชั่นเขาอีกคน
“ถ้าวันนั้น ผมดื่มนมเร็วกว่านี้ บางที….คนที่อยู่กับพี่อาจเป็นผม”
“…………………”
แทมินแน่ใจว่าทันฟังที่เขาพูดจนจบ แค่เงียบเพื่อจะคิดถึงความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ พอจะหันกลับไปถามเขาอีกครั้ง เขากลับเดินไปซะแล้ว ให้ตายเถอะไม่ใช่แค่ชเวมินโฮที่หนักใจคนเดียวแล้ว แทมินเองก็ด้วย หนักใจที่ต้องมาอยู่ตรงกลางระหว่างคนสองคน คนรักและน้องรัก
“ไง….น้องชายข้างบ้านมาถึงหรือยัง?”
“มาแล้ว”
แทมินกลับมาถึงห้องก็จัดแจงห้องให้กับจงอินเสร็จสรรพ ส่วนพ่อหนุ่ม 16 น้ำ เขาจองห้องรับแขกและทีวีจอยักษ์สำหรับเล่นเกมส์เอาไว้เรียบร้อยแล้ว เวลานี้คือหน้าที่แม่บ้านอย่างเต็มตัวที่ต้องเข้าครัวและจัดแจงอาหารสดเพื่อต้อนรับเด็กๆทั้งสองคน และในขณะที่มือกำลังเลือกวัตถุดิบ หูก็ต้องคอยฟังคิบอมพูดผ่านโทรศัพท์ด้วย
“หล่อมั้ย?”
“ก็….อืม…ใช้ได้”
“เสียงตะกุกตะกักแบบนี้ ฉันว่า…ไม่ใช่แค่ใช้ได้แล้วล่ะ โอย…ตอนนี้ฉันสงสารสุดหล่อจัง”
“สุดหล่อของนายน่ะ ตอนนี้เขากำลังเมามันส์กับเกมส์อยู่”
“แล้วปฏิกิริยาแฟนเด็กของฉันเป็นยังไง โกรธ โมโห หรือหงุดหงิดอะไรมั้ย?”
“ก็นิดหน่อย…เขางอแง แล้วก็ดูไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่มากหรอก ฉันว่าเขาเข้าใจน่ะ”
“ถ้าให้ฉันคิดแทนเขานะ เขาอาจจะกำลังน้อยใจ จากที่เคยเป็นคนสำคัญแค่คนเดียว”
แทมินฟังเพื่อนรักร่ายยาวถึงน้องชายข้างบ้าน เกี่ยวกับสถานะความเท่าเทียมและความเหลื่อมล้ำภายในบ้าน แน่นอนว่าชเวมินโฮในตอนนี้สำคัญที่สุด ก็เหมือนกับที่เป็นมาตลอด แทมินมั่นใจว่าไม่เคยหยุดดูแลเขา หรือใส่ใจรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเขาน้อยลงเลย แล้วที่ดุไปบ้าง ก็เพราะเป็นห่วง
“โอ้ย!”
“แทมิน!!! ลีแทมิน เป็นอะไรน่ะ? เฮ้….เพื่อนรัก”
“พี่แทมินเป็นอะไรหรือปล่าว?”
เสียงจากคู่สนทนาที่แทรกเข้ามาในโทรศัพท์เป็นคนที่สาม คิบอมไม่อยากจะเดาเลยเพราะรู้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่มินโฮก็คงเป็นน้องชายคู่กัดและกำลังมาแรงในตอนนี้ โฟนยังไม่ถูกปิดทำให้คีย์ได้ยินชัดเจนว่าแทมินถูกมีดบาดในตอนที่หั่นผัก ทั้งน้ำเสียงห่วงใย และความกระตือรือร้นที่จะทำแผลให้พี่ชาย แล้วน้องชายที่กำลังเป็นที่น่าสนใจและกล่าวถึงในบทสนทนา กำลังทำแผลและดูแลพี่แทมินคนสวยอยู่
ให้ตายเถอะ พ่อหนุ่ม 16 น้ำของคิมคิบอมอีกที เขาไปไหนกัน ใจคอจะปล่อยให้เด็กข้างบ้านทำคะแนนนำโด่งเลยหรือไง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มีใครคิดว่าน้องชายข้างบ้านจะเป็นคนอื่นอีกมั้ย 55555555
น้องไคดูใกล้ตัวดี เวลาคิดถึงความเท่าเทียมของทูมิน นี่จะคิดถึงน้องไคก่อนเลย
มีความสูสี ดูมีโมเม้นท์เเละความสนิท พอๆกันเลย
อ่านให้สนุกนะคะ ขอยืมมาคั่น Red lip ก่อน
รอ Red lip อีกนิดนะฮะ~
ความคิดเห็น