คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] ทะเล [2/4]
Fic ทะเล
Heart of sea
[02]
MinhoXTaeminXJonghyunXKey
“ไม่โว๊ย ฉันไม่มีทางใช้วิธีสกปรกแบบนั้นเด็ดขาด”
“แล้วลูกพี่จะทำยังไงครับ?”
จงฮยอนยกยิ้มเล็กน้อย เขาคิดแผนใหม่ออกแล้วง่ายกว่าเก่าตั้งเยอะ ถ้าแก้ที่ต้นตอของปัญหาซะก็จบเรื่อง
“ถ้าน้องแทมินเป็นทุกข์ฉันก็ทุกข์ด้วย เพราะฉะนั้นต้นเหตุทั้งหมดก็คือผู้ชายที่อยู่บ้านมินโฮ เพราะฉะนั้นฉันจะฉุดไอ้หมอนั่นแหละแล้วน้องแทมินจะเห็นความดีของฉันเองว่าฉันทุ่มเทให้มากแค่ไหน”
ทุกคนตาวาวให้กับความคิดของคิมจงฮยอน ไม่น่าเชื่อว่าลูกพี่กล้ามปูจะคิดอะไรที่มันเข้าท่าเป็นกับเขาด้วย
“เดี่ยวนะลูกพี่ ถ้าจับคุณคีย์แล้วแบบนี้น้องแทมินไม่ไปหามินโฮได้สะดวกหรอ”
“มินโฮมันบอกแล้วไงว่ามันไม่ชอบแทมินเรื่องนี้ฉันว่าฉันเชื่อมันได้ พอคีย์หายไปไอ้มินโฮมันก็มัวแต่จะตามหาคีย์แล้วจากนั้นน้องแทมินก็จะเข้ามาหาฉัน”
“พวกแกคิดแผนอะไรกันอีก”
เสียงทุ้มทรงอำนาจด้านหลังทำให้สามหนุ่มวงแตกรีบเก็บสีหน้าชื่นมื่นแทบไม่ทัน
“ป๊า แผนอะไรละครับ ไม่มี๊!~”
“จงฮยอนเมื่อไหร่แกจะทำตัวดีๆกับเขาซะบ้างนี่ป๊ากำลังจะให้แกหมั้นแกก็ยังทำตัวเหมือนเดิมเมื่อไหร่จะเป็นผู้ใหญ่ซักทีเนี่ย”
“ผมบอกแล้วไง ให้ตายผมก็ไม่หมั้น ป๊าให้ผมหมั้นกับใครก็ไม่รู้ ป๊าก็รู้ว่าผมรักน้องแทมินคนๆเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วยคือน้องแทมินเท่านั้น”
คิมดองวุคเอือมระอากับลูกชายคนเดียวเต็มทน เขาอุตส่าห์ปูทางมั่นคงไว้ให้ เรียนจบเมืองนอกเมืองนาการงานมากมายมาเกยถึงที่ กะอีแค่ให้ช่วยเหลือดูแลธุรกิจรีสอร์ทเล็กๆน้อยๆจงฮยอนก็ไม่ยอมทำ หนำซ้ำยังทำตัวเป็นนักเลงกระจอกๆให้ลูกชายของชองยุนโฮมันด่ากลับมาได้ทุกวันๆ แล้วยิ่งเมื่อเดือนก่อนเขาบอกว่าเพื่อนสนิทที่ร่วมลงทุนในเครือรีสอร์ทและโรงแรมด้วยกันหมั้นหมายจงฮยอนและลูกชายเขาไว้ตั้งแต่เด็ก แต่ไอ้ลูกชายเขาดันมาทำตัวปัญญาอ่อนดื้อด้าน ไม่ยอมไปพบคู่หมั้น จนทางฝั่งนู้นลูกชายเขาหายไอ้เจ้าฝั่งนี้ก็ไม่เห็นสนใจอะไร จนต้องเลื่อนงานหมั้นจนกว่าจะตามหาลูกชายเพื่อนสนิทเจอ
“ฉันไม่ให้แกแต่งงานกับลูกชายไอ้ชองหรอกนะ หนูคิมต่างหากที่เหมาะกับแก”
“ผมก็ไม่เห็นว่าแทมินจะไม่คู่ควรกับผมตรงไหน ฐานะ การศึกษาแทมินก็เพียบพร้อมทุกอย่าง”
“ก็เพราะว่าหนูแทมินเป็นลูกของชองยุนโฮน่ะสิ”
“แล้วไงเพราะป๊าผิดหวังจากน้าแจจุงป๊าก็เลยจะขัดขวางผมด้วยงั้นหรอ ไม่มีทางหรอก!”
เขาตะโกนใส่พ่ออย่างเหลืออด เรื่องอะไรต้องให้รุ่นลูกอย่างเขามารับรู้ด้วย เรื่องพวกนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว เขาไม่สนหรอกกว่าแทมินจะเป็นลูกใครต่อให้แทมินไม่ใช่ลูกของชองยุนโฮและเขาก็มั่นใจว่าจะแต่งงานกับแทมินคนเดียวเท่านั้น
“อยากทำอะไรก็ทำ ถ้าตามหาหนูคิบอมเจอเมื่อไหร่แกต้องกลับมาเป็นเจ้าบ่าว”
ลูกน้องอีกสองคนกำลังเตรียมตัววิ่งตามลูกพี่แต่โดนบอสใหญ่สกัดไว้ก่อน “แกสองคนก็เหมือนกัน ถ้าทำให้ลูกพี่แกกลับมาแต่งงานไม่ได้ฉันก็ไม่เลี้ยงพวกแกโว๊ย!!ไปตามลูกชายฉันกลับมาซะ”
“ครับๆนายใหญ่”
ทั้งจุนมยอลและฮงกิโค้งหัวปะลกๆเกรงว่าจะถูกทำโทษเข้าจริงๆ ก็นายใหญ่คิมดองวุคถ้าโหดขึ้นมาละก็ใครก็เอาไม่อยู่
“รีบไปสิวะ!!!”
“ไอ้บ้าเอ้ย!!!!”
คิมจงฮยอนกำลังหัวเสีย ทำไมต้องบังคับเขาด้วยพ่อนะพ่อแล้วสุดท้ายเขาก็อาความโมโหมาลงกับคันเร่ง ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วจนลืมมองไปว่าใครบางคนกำลังจะข้ามถนน
“เฮ้ย!!!!!”
‘เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!’
“โครม!!!!!!”
“เป็นอะไรปล่าววะ?” โชคดีที่เขาหักหลบทัน แม้รถจะเบนตกลงมาข้างทางแทนก็เถอะป่าหญ้าเป็นตัวลดแรงกระแทกอย่างดีสุดท้ายรถจอดนิ่งสนิทเมื่อชนเข้ากับตอไม้หักๆ นอกจากรอยฟกช้ำที่แขนแล้วก็ไม่มีรอยใดๆอีกถือว่าโชคดีที่ระบบนิรภัยของรถรุ่นใหม่นี้ทำงานได้อย่างดีเยี่ยม แต่ร่างที่กำลังนั่งยองๆอยู่ที่พื้นนี่ซิ หมาหรือคน?
“มองไม่เห็นรถหรือไงวะ?!!!!”
ความตกใจทำให้เขาตวาดเสียงดังลั่น ร่างเล็กที่นั่งคุดคู้อยู่บนพื้นได้สติรีบลุกขึ้นยืนมองหน้าคิมจงฮยอนด้วยความหวาดกลัว
“นาย ที่แท้ก็ไอ้ตัวปัญหานี่เอง”
จากที่จะสอบถามว่าเป็นอะไรและพาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลกลับกลายเป็นว่าเจอคนที่กำลังอยากเจอซะงั้น
“นะ….นาย…” ร่างบางยืนหน้าซีดปากสั่น
“มานี่เลยมา ฉันกำลังอยากเจอพอดี”
จงฮยอนฉุดแขนอีกคนให้เดินตาม “โอ้ย!ปล่อยนะ”
“สติไม่ดีก็แทนที่จะอยู่บ้านเฉยๆออกมาเดินเพ่นพ่าน ดีที่รถฉันไม่ชนเข้าให้”
“ไอ้บ้า!ฉันไม่ได้สติไม่ดีฉันแค่ความจำเสื่อม”
จงฮยอนกู่ลากกู่ถูคนตัวบางให้เดินตามอีกเกือบ 1กิโลเมตรเลยละกว่าจะถึงบ้านเขา แล้วนี่แม่คุณมายังไงถึงเดินเท้ามากลางถนนแบบนี้
“นายจะไปไหน ทำไมถึงมาเดินตัดหน้ารถฉันได้”
“จะไปบ้านแทมินน่ะสิ รู้จักมั้ย?”
จงฮยอนแค่นยิ้มในลำคอ ไปทำไมกันที่แทมินเก็บตัวเงียบขนาดนี้ก็เพราะว่าโมโหตัวเองนั่นแหละ
“แทมินไม่อยากเจอนายหรอกไม่ต้องไป”
คีย์พยายามแงะมือจงฮยอนออกจากข้อแขนตัวเองอีกครั้ง แต่ปล่าวเลยนอกจากกล้ามหนาแรงยังเยอะอีกด้วย
“โอ้ย!!เจ็บนะ ปล่อยก่อนซิ ฉันจะไปอธิบายให้เด็กคนนั้นฟังไง”
“ลูกพี่ๆ!!!!!”
เสียงรถเครื่องมอเตอร์ไซค์และเสียงตะโกนดังมาแต่ไกล จงฮยอนโบกมือหยอยๆเพื่อให้รถหยุด
“พวกแกจอดรถ”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงทันทีที่จอดรถ ลูกพี่ของสองสหายก็เตรียมออกรถหนำซ้ำด้านหลังยังมีร่างบางอีกคนเกาะหนึบไปด้วยอีก
“ลูกพี่!!!!!!!!!!!!”
ฮงกิและจุนมยอลต้องเดินเท้าอีกเกือบ 1 กิโลเมตรเพื่อกลับบ้านนี่เขาออกมาตามหาลูกพี่ตามคำสั่งนายใหญ่เจอลูกพี่ก็เจอแต่ซากรถที่ไถลงข้างทางเขาสองคนจะทำยังไงดูท่าแล้วสตาร์ทไม่ติดแน่ๆ
“ลูกพี่!!!!!!!!!!”
“วันนี้มาคนเดียวหรอมินโฮ ลูกลิงละไปไหน?”
ลุงคังเอ่ยทักตามปกติเมื่อเห็นมินโฮกำลังเดินสำรวจเรือตัวเอง ปกติแทมินตัวติดกับมินโฮจะตายถ้าไม่ได้ออกเรือด้วยจะมาส่งข้าวส่งน้ำให้เป็นประจำแต่หลายวันมานี้ไม่เห็นโผล่หน้ามาเลย
“ไม่อยู่น่ะดีแล้วลุง ไม่งั้นคงป่วนผมทั้งวันแน่”
ป่วนทั้งวันงั้นหรอ??....สามสี่วันมานี้แทมินหายไป ไม่มาแวะเวียนเที่ยวบ้านเขาเหมือนเคยพ่อก็ถามหาอยู่บ่อยๆ เขาเองก็ยังไม่ว่างไปหาที่บ้านหรือว่าจะโกรธเข้าจริงๆแต่คราวนี้แทมินโกรธแรงไปนะ
ทางฝั่งแทมินก็เหมือนกันอยู่บ้านก็มัวแต่เหงาน่าเบื่อชะมัด แล้ววันนี้แม่เขาก็ทำแกงเยอะซะด้วยปกติต้องเอามาส่งให้มินโฮประจำ แต่วันนี้เขาเปลี่ยนมาส่งให้ลุงคังเจ้าของถุงปลาทูดีกว่า
“ลุง!!~” และก็เป็นดังคาด ทันทีที่จอดจักรยานของตัวเองเสร็จเจ้าตัวก็วิ่งหลุนๆเข้ามาหาพร้อมกับเสียงทักทาย
“คุณแม่ทำแกงกิมจิห๊อมหอม ฉันเลยเอามาเผื่อลุงด้วย”
แทมินนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆเมื่อวางของเสร็จก็นั่งมองกะละมังที่ลุงกำลังทำการคัดแยกปลา “ทำไมได้น้อยจังละลุง”
“ช่วงมรสุมนี่เนอะ ออกเรือไกลมากก็ไม่ได้คงต้องรออีกสามสี่วันนั่นแหละ”
แทมินนั่งยิ้มแฉ่ง ไม่ทันมองว่านอกจากเขากับคุณลุงคังยังมีอีกคนกำลังมองมาทางนี้ด้วย มินโฮยืนมองร่างคุ้นตาที่กำลังนั่งคุยกับคุณลุงอย่างออกรส เสียงเจื้อยแจ้วเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อนที่แทมินโกรธเขา ร่างสูงวิ่งตามมาจนทันคว้าแขนแทมินเอาไว้แต่ร่างเล็กกลับสะบัดออกหนำซ้ำใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มนั้นกำลังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เสียงของน้องสั่นเครือ
“ไม่ต้องตามเรามาเลย ต่อไปนี้เราจะเกลียดพี่มินโฮให้ได้ เราจะเลิกรักพี่มินโฮรู้ไว้เลย”
เขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปเช็ดน้ำตา ไม่กล้าเอื้อมมือดึงร่างน้องมากอดปลอบ ปล่อยให้น้องเดินจากไป ซึ่งทั้งหมดมันเกิดจากเขาเอง ถ้าเขาไม่ใจร้ายไม่พูดกับแทมินแบบนั้นแทมินคงไม่เย็นชาขนาดนี้ แม้รู้ว่าเป็นขนาดนี้แล้วเขายังไม่กล้าเอ่ยคำว่าขอโทษ เขาขี้ขลาดหรือว่าจริงๆแล้วเขาคิดแบบไหนกับแทมินกันแน่
“ของที่มีอยู่กว่าจะรู้ค่ามันก็สายไปแล้วนะมินโฮ”
ชายหนุ่มหันไปมองผู้เป็นพ่อ เขาเห็นรอยยิ้มประดับบนใบหน้าชีวอนบางๆ พ่อพูดเพราะพ่อรู้ ชีวอนเองก็ไม่ได้ต่างจากมินโฮ เมื่อสมัยก่อนเขาและแม่ของมินโฮคิมฮีซอล แอบคบกันลับๆเมื่อครั้งเรียนม.ปลายสุดท้ายฮีซอลก็ตั้งท้องขึ้นทั้งที่พวกเขาทั้งคู่ยังเรียนไม่จบ บ้านของฮีซอลเคร่งมากในเรื่องชาติตระกูล เขาซึ่งในอนาคตกำลังจะได้เป็นทหารเรือตามรอยผู้เป็นพ่อกลับถูกกีดกันอย่างหนักจากทางบ้านมหาเศรษฐีตระกูลคิม พ่อของฮีซอลส่งคนมาซ้อมเขาเจ็บปางตาย สุดท้ายเขาทั้งคู่จึงตัดสินใจหลบหนีมาอยู่บ้านญาติที่กวางจู แต่เพราะเขาเองไม่มั่นคง เสเพล ทำคิมฮีซอลเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนมินโฮจะคลอดเขาไม่ได้มาเหลียวแลภรรยาเลยซักนิด เขามัวแต่หลงเหล้ายาและนารี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของที่เขารักมากที่สุดในชีวิตกำลังจะถูกพรากไป วันรุ่งขึ้นเขากลับมาที่บ้าน ป้าของเขาอุ้มเด็กในห่อผ้าที่กำลังร้องไห้งอแง พร้อมกับจดหมายที่บอกว่าคิมฮีซอลจากไปแล้วพ่อส่งคนมาสืบจนตามเจอเขาทั้งคู่ ตระกูลคิมพาฮีซอลกลับไปเหลือไว้เพียงดวงใจดวงน้อยที่มีชื่อว่า ชเวมินโฮ ตั้งแต่วันนั้นเขาจึงตัดสินใจพาลูกชายคนเดียวมาใช้ชีวิตอยู่ที่เกาะทางใต้ซึ่งเป็นมรดกของพ่อและแม่ และเขาสัญญากับตัวเองว่าจะแลลูกให้สุขสบายและมีความสุขที่สุด
“พี่มินโฮ”
หลังจากเอ่ยลาลุงคังเรียบร้อยแทมินกำลังจะกลับบ้านแต่ใครอีกคนกลับเข้ามาขวาง ใบหน้าขรึมๆของมินโฮทำให้แทมินใจอ่อน อยากจะเข้าไปกอดแล้วบอกว่าคิดถึงมากๆ แต่สุดท้ายเมื่อนึกถึงภาพวันที่พี่ชายว่าเขาและตะโกนเสียงดังว่าคิดกับเขาแค่น้องชาย มันทำให้ร่างบางแข็งใจเดินหนี
“พี่จะไปส่ง”
เสียงมินโฮตะโกนตามหลัง แทมินอยากจะหยุดและอยากจะฟังเสียงของมินโฮอีก อยากรู้ว่ามินโฮจะพูดอะไรต่อไป
“ขอโทษ”
ชเวมินโฮกำลังเอ่ยคำขอโทษ เขารู้ดีว่าชเวมินโฮไม่เคยเอ่ยคำนี้ต่อให้ตัวเองผิดแค่ไหนก็ตาม มินโฮเป็นคนใจแข็ง ปากหนัก และถ้าแทมินฟังไม่ผิดคำพูดนั้นมันแฝงความสั่นเครือซึ่งแทมินไม่ใจร้ายพอที่จะเดินหนีอีกต่อไป กำแพงที่ตัวเองสร้างไว้ให้เข้มแข็งถูกพังทลายลงในพริบตา
“ถ้าได้ยินที่พูดแล้วช่วยหยุดเดินแล้วหันมาหน่อยเถอะชองแทมิน”
แทมินได้ยินและในใจก็ลุ้นระทึกว่ามินโฮจะพูดว่าอย่างไร แทมินหยุดเดินพร้อมๆกับมือที่ถูกใครอีกคนคว้าไปจับจากด้านหลัง
“เรียกเราทำไม เราจะกลับบ้าน”
แทมินใจเต้น พยายามไม่สบตากับมินโฮ ร่างสูงไม่รู้หรอกว่าสายตาของเขาตอนนี้มันร้อนแรงยิ่งกว่าพระอาทิตย์ตอนบ่ายมันเหมือนจะเผาแทมินให้ร้อนไปทั้งหัวใจ เหมือนใบหน้าหวานจะร้อนไปหมดจนตอนนี้ชายหนุ่มอาจจะสังเกตเห็นว่ามันแดงเรื่อไปทั่วแล้ว แทมินไม่รู้ตัวเลยว่าหายโกรธมินโฮตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่ากลิ่นตัวของมินโฮที่แทมินคุ้นเคยจนต้องซุกหน้าลงกับแผ่นหลังแน่นๆ วงแขนเล็กก็โอบกอดพี่ชายเอาไว้แน่นในขณะที่รถกำลังวิ่งแทมินไม่อยากให้ช่วงเวลานี้หายไปเลยเพราะไม่รู้ว่าจากนี้ ชเวมินโฮจะพูดกับแทมินว่าอะไรอีก จะผิดหวังสมหวังหรือยังไงก็ได้ ขอแค่ชเวมินโฮไม่ไล่แทมินไปไหนก็พอ
“พี่มินโฮจะถึงยังอ่ะ?”
“ถามทำไม”
“ก็แทมินมานานแล้วนี่ เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่เป็นห่วง”
หืม?
มินโฮแอบขำ คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงงั้นหรอ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว เมื่อก่อนแทมินมาอยู่กับมินโฮได้เป็นวันๆไปไหนไปด้วย อยู่ชนิดที่ว่าบ้านช่องอยู่ไหนไม่รู้จักเลยทีเดียว
“งั้นเดี๋ยวพี่จะไปบอกคุณอาเองว่าแทมินอยู่กับพี่”
แทมินเงียบและไม่ได้คุยกับมินโฮต่อ นอกจากมองข้างทางเป็นพักๆจากนั้นก็จะมองแผ่นหลังมินโฮและก็แอบยิ้มเขินเองคนเดียว
‘อย่าบอกพี่มินโฮเชียวว่าข้างหลังน่ะเซ็กซี่จนแทมินจะบ้าเลย’
“นั่นไอ้พี่จงฮยอนพาใครมาด้วยน่ะ?!”
มินโฮมองรถมอเตอร์ไซต์ที่ขับสวนมาด้วยความรวดเร็วคนขับน่ะมั่นใจแน่นอนว่าเป็นคิมจงฮยอนแต่คนตัวเล็กที่ซ้อนอยู่ด้านหลังนี่ซิ
‘คีย์’
“พี่มินโฮจะไปไหนอ่ะ?” แทมินตกใจเมื่ออยู่ดีๆชายหนุ่มก็เลี้ยวรถกะทันหัน เปลี่ยนเป้าหมายเป็นขับตามคิมจงฮยอนแทน และทางที่เขากำลังจะไปกันน่ะบ้านพ่อเลี้ยงคิมดองวุคน่ะสิ
“ไปบ้านจงฮยอน”
“โอ๊ย!!!ปล่อยเดี่ยวนี้นะ ฉันเจ็บนะปล่อยเซ่!!!”
จนกระทั่งรถหยุดนิ่งหน้าบ้านหลังใหญ่คีย์ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นนักโทษสำหรับจงฮยอนก็ข้อแขนที่กำลังถูกกำแน่นอยู่นี่ละ หนำซ้ำเขาดิ้นแรงเท่าไหร่ไอ้หมอนี่ก็บีบแรงตามเท่านั้น
“เธอก็อยู่นิ่งๆซิวะ!ดิ้นมากเดี๋ยวพ่อก็จับปล้ำแม่ง”
“หยาบคาย”
“จะหยาบคายมากกว่านี้อีกถ้ายังไม่หยุดแหกปากโวยวาย”
ลูกน้องภายในบ้านพ่อเลี้ยงดองวุคต่างพากันแตกฮือ เมื่อนายน้อยพาใครที่ไหนมาด้วย
“นายน้อยครับ!”
“ถ้าเรื่องนี้ถึงหูป๊าเมื่อไหร่พวกแกตกงานแน่ อ้อ!เอารถไปรับฮงกิกับจุนมยอลด้วยแล้วก็เอารถฉันไปซ่อมให้ด้วย”
“คิมจงฮยอน!!”
“ชเวมินโฮ!!”
เพราะเห็นร่างบางที่มาด้วยกับมินโฮจงฮยอนจึงปล่อยมือให้อีกคนวิ่งหนีไป
“แกพาคีย์มาที่นี่ทำไม”
“ฉันต้องถามแกต่างหากว่าแกมากับน้องแทมินได้ยังไง ก็ในเมื่อน้องแทมินโกรธแกไม่ใช่หรอวะ”
ต่างคนต่างสงสัย เป็นจงฮยอนซะเองที่ตกเป็นผู้ต้องหาหนักกว่าคนอื่น หลักฐานมัดตัวซะขนาดนี้
“แกลักพาตัวคีย์อย่างงั้นหรอ!?”
“เออซิวะ ก็แค่จะเอามาใช้งานนิดๆหน่อยๆเผื่อว่าคีย์หายไปแกจะได้ออกตามหาแล้วน้องแทมินก็จะได้หันมาสนใจฉันเพราะฉันทำให้ศัตรูหัวใจของน้องแทมินหายไป”
“ไอ้บ้าเอ้ย!ทำไมคิดอะไรเป็นเด็กๆแบบนี้วะคิมจงฮยอนนี่แกอายุจะครึ่งนึงของ 50 แล้วนะโว๊ย ยังจะเล่นอะไรงี่เง่าแบบเด็กๆอยู่ได้”
มินโฮอดไม่ได้ที่จะด่าซักหน่อยมีที่ไหนลักพาตัวคีย์มาเพื่อให้แทมินสนใจ ไอ้สนใจมันก็สนใจอยู่หรอก แต่พาลจะเกลียดกันมากกว่าความรักมันบังคับกันได้ซะที่ไหน
“พี่จงฮยอนฟังเรานะ”
เสียงของแทมินที่ไม่มีคำว่า ‘ไอ้’ นำหน้า มันทำให้คิมจงฮยอนปลื้มเป็นที่สุด ถ้าเปรียบให้เห็นภาพก็เหมือนแทมินเป็นเทพเจ้าและเขาเป็นมนุษย์ที่กำลังสวดอ้อนวอน สุดท้ายเทพเจ้าก็เห็นใจและประทานพรให้แก่เขา
“เราไม่อยากให้พี่จงฮยอนคิดแบบนี้เลย ถึงเราจะไม่ชอบคีย์แต่เราก็ไม่อยากให้พี่ทำแบบนี้กับเขาหรอกนะ พี่ก็รู้ว่าเราไม่ได้รักพี่”
ไม่ได้รักพี่…
ไม่ได้รักพี่….
“นี่ไอ้มินโฮเอาอะไรให้น้องแทมินกินหรือปล่าวจ๊ะ พี่ว่าน้องแทมินเข้าใจผิดแน่ๆไอ้มินโฮมันก็แค่ทหารเรือกระจอกๆ แต่พี่….พี่มีสมบัติตั้งมากมายพี่ให้น้องแทมินได้ทุกอย่างเลยนะ แค่บอกพี่มาเท่านั้นนะแทมิน”
เหมือนเสือทิ้งหนวดยอมคุกเข่าอ้อนวอน เขาไม่เชื่อหูตัวเองแน่ๆต่อให้ผิดหวังซ้ำซากก็เถอะ เขามั่นใจว่าเขาเหนือกว่ามินโฮทุกอย่างถึงจะไม่เอาอ่าว ไม่มีงานการเป็นหลักเป็นแหล่งแต่ก็มั่นใจว่าถ้าน้องแทมินยอมตกลงเขาจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่
“ถึงพี่มินโฮจะไม่มีสมบัติมากมาย ไม่มีอะไรเลยแต่พี่มินโฮก็คือคนที่เรารัก เรารักพี่จงฮยอนไม่ได้หรอก”
“ใช่!ชองแทมินไม่รักแกน่ะดีแล้ว หยุดฝันลมๆแล้งๆแล้วมาอยู่กับความจริง สิ่งที่แกต้องทำคือหมั้นหมายกับคนที่ฉันหาให้”
“ป๊า/คุณลุง”
ดองวุคเห็นภาพทั้งหมดเมื่อลูกชายคนเดียวของเขายอมแม้กระทั่งคุกเข่ายอมจำนนให้กับความรัก เขาไม่อยากให้จงฮยอนเป็นแบบนั้นเพราะภาพนี้เขาเคยทำมันมาก่อนเมื่อ 20 ปีที่แล้ว เขาสารภาพรักกับคิมแจจุงแต่ร่างบางกลับมีใจให้อีกคนแทนซึ่งก็คือชองยุนโฮ เขามีทั้งอำนาจ มีทั้งเงินทองแต่กลับบังคับผู้ชายเพียงคนเดียวให้แต่งงานด้วยไม่ได้
“แต่ผมรักน้องแทมิน”
“แกต้องแต่งงานกับหนูคิบอมคนเดียวเท่านั้น”
คิบอม…..ให้ตายซิ คีย์ตาโตมองหน้าคิมดองวุคสลับกับคิมจงฮยอนอย่างไม่เชื่อสายตา หลังจากถูกเรียกตัวเขากลับจากอเมริกาเพราะงานหมั้นกำลังจะเริ่มขึ้น คีย์ต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ที่พ่อแม่เขาหาให้ แม้จะปฏิเสธเสียงแข็งหรือต่อต้านใดๆ ตระกูลคิมก็ไม่ยอมท่าเดียวหนำซ้ำยังบังคับจนเขาต้องหนีมา แล้วด้วยอารมณ์ชั่ววูบจึงคิดจะโดดน้ำฆ่าตัวตาย แต่ใครอีกคนมาพบเข้าซะก่อนเขาจึงถูกนำมาพักรักษาตัวที่เกาะห่างไกลเมืองหลวงที่นี่และจำเป็นต้องเล่นละครตบตาว่าความจำเสื่อม อย่างน้อยก็ไม่มีใครหาเขาเจอและจำเขาไม่ได้
“นั่น…หนูคิมคิบอมรึปล่าว ใช่ไหม?”
ดองวุคมองสบตากับร่างบางที่เอาแต่หลบหน้า ตัวเขาเองก็ไม่เคยเจอหน้าลูกชายของเพื่อนแต่หลังจากนัดพบกับครอบครัวตระกูลคิมในวันนี้ทำให้เขาเห็นรูปถ่ายที่เพื่อนเขานำมาด้วย และดองวุคก็มั่นใจตั้งแต่แวบแรกที่เห็นคนในรูปว่าคนๆนี้แหละที่จะมาเปลี่ยนชีวิตลูกชายเพียงคนเดียวของเขา
“ป๊าว่ายังไงนะ?”
จงฮยอนเองทั้งอึ้งทั้งไม่เชื่อสายตา พระเจ้าจะเล่นตลกมากไปแล้ว คนที่กำลังจะเป็นว่าที่คู่หมั้นไม่เคยเห็นหน้าค่าตา หนำซ้ำยังต่างคนต่างหนีงานแต่ง ไม่มีทางที่จะมาเจอกันได้หรอก
“นายคือคิมคิบอมใช่มั้ย!?”
จงฮยอนคว้าเข้าที่ไหล่บางพร้อมกับเขย่าแรงๆเพื่อให้อีกคนยอมสารภาพแล้วพูดออกมา ขอเถอะคีย์อย่าเป็นคิมคิบอมเลยนะ ร่างบางตัวสั่นคลอนริมฝีปากบางสั่นระริก เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจะปฏิเสธทั้งที่ใช่ก็ไม่ได้
“ฉะ..ฉันชื่อคิบอม”
“แล้วทำไมต้องโกหก!แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ห๊ะ!?ตอบฉันซิ!”
คิมจงฮยอนเอาแต่ตวาดทั้งที่อีกคนหวาดกลัวจนตัวสั่น “จงฮยอนหยุดก่อน” เป็นมินโฮที่เข้าไปห้ามเขาดึงตัวร่างบางเข้ามาโอบไว้ “คุณลุง…ฮึก…อย่าพึ่งบอกคุณพ่อกับคุณแม่นะฮะว่าเจอคีย์ที่นี่ ขอร้องนะฮะ จงฮยอนฉัน…ฉันไม่รู้ว่านาย”
“หุบปาก!!พวกนายออกไปจากบ้านฉันให้หมด ออกไป!!!”
ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลยด้วยซ้ำมินโฮคงลืมไปแล้วว่าเขาพาแทมินมาด้วย ในเวลานี้แทมินกลายเป็นคนไม่สำคัญไม่มีตัวตนเพราะอ้อมกอดของมินโฮมีไว้สำหรับคิมคิบอมแม้กระทั่งแทมินจะเอ่ยลาแล้วแต่มินโฮก็ไม่ได้สนใจ ว่าแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ เขาไม่น่าใจอ่อนให้มินโฮเลยจริงๆถ้ายอมเดินหนีแต่ทีแรกก็ไม่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้
“หนูแทมินจะกลับแล้วหรอ?”
“ฮะคุณลุง”
“แล้วจะกลับยังไง มินโฮละ”
แทมินเม้มปากแน่น เขาไม่รอมินโฮหรอกป่านนี้จะรู้รึปล่าวว่าแทมินต้องกลับบ้าน และเหตุการณ์ก็ซ้ำแบบเดิม แทมินโกรธ โกรธมินโฮมากด้วยๆนอกจากจะหลอกให้แทมินมาด้วยแล้วยังมาปล่อยทิ้งกลางทางแบบนี้ คิมคิบอมเสียใจแทมินเองก็เสียใจเหมือนกัน ชเวมินโฮไม่เคยรู้อะไรเลย
“เดี๋ยวลุงไปส่งดีกว่า ลุงต้องผ่านบ้านเราพอดี”
“ฮะคุณลุง”
แทมินมองเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง เพราะชเวมินโฮเอาแต่ปลอบคิมคิบอม คอยดูนะ คราวนี้เขาจะงอนนานๆเลย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - -- - - - - - - - - - - - - - -
CRY .q
ความคิดเห็น