คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ของขวัญ
Flash back
“โฮ่งๆ”
“คุณไปเอาหมาของใครมาเนี่ย” เสียงใสๆของแบคฮยอนเอ่ยถามค่อนข้างดังพอสมควร ราวกับไม่พอใจ ขณะที่คนรักของร่างบางกำลังหอบอุ้มสุนัขตัวใหญ่ขนดกสีขาวเกือบทั้งตัว เดินเข้ามาข้างในบ้าน
“หมาของผมเองแหละ มันชื่อเจ้าฮิปโป จะเอามันมาให้คุณเลี้ยง” ชานยอลพูดพลางวางเจ้าฮิปโปลงกับพื้น ปล่อยให้มันลงเดินเล่น
“แต่ผมเกลียดหมานะคุณ แบคฮยอนเบ้ปาก” ถอยหลังออกไปนิดๆ เมื่อเจ้าฮิปโป เดินเข้าไปหา เหมือนต้องการจะเล่นด้วย
“อ้าว นึกว่าคุณจะชอบซะอีก”
“ใครว่าล่ะ ผมเกลียดหมาที่สุดเลยต่างหาก เอามันออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี” ร่างเล็กชี้นิ้ว ออกปากสั่งผู้เป็นสามีด้วยเสียงเขียวปัด ไม่ชอบใจยิ่งนัก ถ้าขืนยังทนอยู่ร่วมกับสุนัขของเขา
“โห ใจร้ายอ่ะ นึกว่าคนสวยๆจะชอบซะอีก ก็ได้ครับ ผมเอามันกลับก็ได้” ชานยอลตีสีหน้าโอดครวญ แต่ก็ต้องจำใจยอมรับ
ร่างสูงอยากจะเอามันมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยกัน ในเมื่อเขารักสุนัขอย่างกับอะไรดี แต่ฝ่ายภรรยาน่ะสิ กลับไม่ชอบมันเอาซะเลย
“ดีเลย ผมกับหมาอยู่ด้วยกันไม่ได้แน่” ร่างบางเตือนความจำให้เขาอีกครั้ง
“จ้าๆ ผมจะเอามันกลับเดี๋ยวนี้แหละ”
สุดท้ายแล้ว เขาก็ยอมรับทำตามคำบัญชาของภรรยาตัวน้อยทุกอย่างโดยไร้ซึ่งข้อแม้ใดๆทั้งสิน เขาก้มตัวไปอุ้มเจ้าฮิปโป แล้วเอามันกลับไปบ้านใหญ่ของเขาตามเดิม ก่อนจะขับรถวนกลับมาที่บ้านหลังเล็กอีกครั้ง
“บอกผมได้มั้ยทำไมถึงได้เกลียดหมา”
พอมาถึงตรงบริเวณห้องรับแขก ชานยอลก็เอ่ยปากถามคนรักทันที ในระหว่างที่ร่างเล็กนั่งดูทีวีเพลินๆ ก็หันไปมองคนตัวสูงแทน ก่อนจะขยับปากเรียวบางตอบ
“ก็มันมีประวัติฝังใจน่ะ”
“ยังไง” ชานยอลต่อเสียงถามด้วยความอยากรู้ พลางเดินไปหย่อนกายลงนั่งใกล้ๆเจ้าของร่างเล็ก
“ก็ ตอนเด็กๆ ผมถูกสุนัขเป็นสิบไล่กัด ตอนที่ผมกลับจากโรงเรียน จำได้ว่าเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว ผมต้องโดนฉีดยา นอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบเป็นเดือน จากนั้นมา ผมก็ไม่กล้าเข้าใกล้มันอีกเลย” แบคฮยอนเล่าเรื่องที่ฝังใจไม่มีวันลืมผ่านน้ำเสียงราบเรียบ
“ออ อย่างนี้นี่เอง” เขาพยักหน้าเป็นการเข้าใจ
“ทีนี้ก็เข้าใจผมได้แล้วนะว่าห้ามเอาหมาเข้ามาในบ้านอีกเด็ดขาด” แบคฮยอนยังกำชับเสียงเข้มเหมือนเดิม
“จ้ะ” เขาก็พยักหน้ารับคำสั่งอีกครั้ง
ก็อย่างว่าแหละ กลัวเมียก็ต้องไม่กล้าขัดคำสั่ง
ถึงร่างเล็กจะเงียบๆ เรียบร้อย แต่พออารมณ์โมโหขึ้นมาเมื่อไหร่ ใครก็เอาไม่อยู่ ทางที่ดี ก็เลยต้องยอมทำตามอย่างว่าง่าย
“เอ่อ นี่ ผมมีของจะให้คุณด้วยนะ” น้ำเสียงของแบคฮยอนเริ่มเปลี่ยนเป็นโทนหวานๆ เรียกความสนใจให้กับชานยอลเป็นอย่างมาก
“อะไรหรอ”
“หลับตาก่อนสิ” ร่างบางเอ่ยตอบอย่างมีข้อแม้
“คุณไม่ได้เอาอะไรมาหลอกผมใช่มั้ย” ชานยอลหลิ่วตาถาม ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะแกล้งเล่นอะไรหรือเปล่า ยิ่งเดาอารมณ์ได้ยากเป็นบางครั้ง
“เปล่าสักหน่อย”
“แน่นะ”
คิดว่าผมชอบโกหกหรือไงกัน ประโยคที่ดูเหมือนจะไม่พอใจเริ่มกลับมาอีกครั้ง ก็ทำคนฟังคงต้องยอมรับทำตามอย่างรวดเร็ว
“โอเคๆ หลับตาก็ได้” ชานยอลก็เลยปิดเปลือกตาของตัวเองลงสนิท
แบคฮยอนจึงลุกขึ้นจนเต็มความสูง หยิบของที่ต้องการออกมา
มันคือสร้อยเงินเป็นรูปจี้หัวใจ ร่างบางวางมันลงที่ลำคอใหญ่ๆของเขา แล้วติดตะขอตรงด้านหลังของสร้อยที่อยู่บนท้ายทอยของเขา
“ลืมตาขึ้นได้แล้ว” ร่างบางสั่งเขาจึงลืมตาขึ้นมา ก่อนที่คนตัวเล็กจะกลับไปนั่งลงที่เดิม แล้วค่อยเอ่ยปากถามเขา “ชอบมั้ย”
“ก็ชอบนะ แต่สร้อยมันเหมาะกับผู้หญิงมากกว่านะ เขาจับสร้อยขึ้นมาสำรวจดู เหมือนว่ามันจะไม่เหมาะกับเขาสักนิด แต่ในเมื่อมันเป็นของของคนรักต้องการจะให้ เขาก็ต้องใส่มันติดตัวโดยปริยาย
“ก็ใช่ครับ มันเป็นสร้อยที่พ่อผมให้แม่ก่อนที่ท่านจะเสีย ผมเลยเอามาให้คุณต่อน่ะ... คือแม่ของผมบอกว่า ถ้าผมเจอคนที่ผมรักแล้วจริงๆ ก็เอามันไปให้คนที่ผมรัก” แบคฮยอนเอ่ยยิ้มๆ
“ผมดีใจจังที่ผมเป็นคนๆนั้นของคุณ” ชานยอลก็ยิ้มตามจนเต็มมุมปาก
ถึงแม้จะได้ยินคนรัก พูดคำว่ารักให้ได้ฝังทุกวัน หากก็ไม่มีวันไหน จะทำให้ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันจางหายไปไหน เหมือนคำพูดของแบคฮยอนจะยั่งมันคงอยู่แบบนั้น ซึ่งเขาก็แน่ใจได้ว่า ความรักของเขา มันจะไม่มีทางเลือนหายไปเด็ดขาด
“แต่ผมมีความลับของสร้อยเส้นนี้ด้วยนะ”
“อะไรหรอ”
“ความลับของมันก็คือ... พอแม่ผมเอามาใส่ หลังจากที่พ่อผมเสียน่ะ แม่ผมก็เห็นพ่อผมตลอดเลยนะ เห็นแบบชัดเจนมาก ได้พูดคุยกันด้วย”
“เฮ้ย แล้วอย่างนี้ ผมก็ต้องเห็นพ่อคุณด้วยสิ” น้ำเสียงทุ้มใหญ่เอ่ยออกมาด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ก็ไม่รู้แหละ แต่ถ้าคุณเห็นก็ดีนะ เพราะพ่อผมจะได้คุมคุณด้วย คุณจะได้ไม่ต้องเจ้าชู้ แอบไปมีเล็กมีน้อยอีก”
"โธ่คุณ ผมมีคุณคนเดียวนะ ไม่ได้เจ้าชู้อย่างเมื่อก่อนแล้ว” เขายืนยันด้วยสีหน้าจริงจังและหนักแน่น
“กล้าสัญญากับผมต่อหน้าสร้อยเส้นนี้หรือเปล่าล่ะ” แบคฮยอนท้าเขา
“ครับ ผมสัญญา ว่าจะไม่รักใครนอกจากคุณ จะไม่เจ้าชู้หลายใจ หรือทำให้คุณเสียใจครับ ทีนี้เชื่อผมนะ” เขายกมือขึ้นเป็นการสาบานจากความรู้สึกข้างใน
“ก็ได้ เชื่อแล้วก็ได้” แบคฮยอนยิ้มจางๆให้กับเขา ในเมื่อ แบคฮยอนเชื่อใจว่าเขาทำได้
ปัจจุบัน
เซฮุนขับรถมาถึงที่บ้านของชานยอลตามเวลานัดหมาย ก็อยู่ในช่วงที่พลบค่ำอยู่พอดี แค่ก้าวแรกที่เขาลงจากรถ แล้วผลักประบ้านเข้าไป เขาก็พบเห็นว่าภาพวาดแขวนอยู่เสาของบ้านนั้น กำลังจ้องมองมาที่เขา ราวกับมีชีวิต
เซฮุนถอยผงะถอยหลังเพราะความตกใจ แต่ก็ใจดีสู้เสือ ในเมื่อเขาไม่ได้มาทำอะไรไม่ดีให้สักหน่อย เขาก็แค่จะมาสังสรรค์กับเพื่อนๆเท่านั้น
ถึงแม้จะรู้สึกกลัวก็ตามที แต่พลันสายตาคู่คมหันไปมองเห็นชายหนุ่มร่างเล็ก ท่ามกลางผู้ชายสามคนนั่งอ้อมรอบ มีสุรา และของแกล้มวางเกลื่อนอยู่เต็มโต๊ะ พร้อมกับเสียงหัวเราะดังๆ
ความกลัวที่มี ก็ถูกเลือนหายไปชั่วขณะ ใบหน้าอ่อนหวาน รอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ ของร่างบาง ยังมิเคยลบออกจากใจได้เสียที
“อ้าว มาแล้วหรอเซฮุน” จงอินเพื่อนสนิทของชานยอลเรียกพลางโบกมือไปมา เมื่อสังเกตเห็นว่ารุ่นน้องยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“ครับ”
“มานั่งนี่มา” จงอินกวักมือเรียก
เซฮุนจึงเดินเข้าไปนั่งลงด้านข้างๆ ขณะที่สายตาประสบสานกับดวงตากลมหวานของคนที่อยู่ต่อหน้าอยู่พอดี เซฮุนเห็นว่าอีกฝ่ายมีอาการตกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้งอย่างไม่คาดคิดมาก่อน
เขาจึงยิ้มที่มุมปากนิดๆ เหมือนยิ้มเหยียดๆอะไรสักอย่าง แล้วเดินไปนั่งสบทบกับเพื่อนๆ ด้านซ้ายคือจงอิน ด้านขวาคือดีโอ ส่วนตรงหน้าของเขาคือลู่หานและชานยอล
“ลู่หาน” รินเหล้าให้น้องชายผมหน่อยครับ ชานยอลที่นั่งอยู่ใกล้ๆร่างบางเอ่ยขึ้น
ลู่หานพยักหน้าสองสามครั้ง ก่อนจะรินเหล้าให้เซฮุนตามสั่ง
ร่างบางรู้ดีว่าเขาชอบดื่มเหล้าปนกับโซดา ก่อนจะวางมันไปวางลงต่อหน้าเขา
“แหม มีคนน่ารักๆมารินเหล้าให้แบบนี้ รสชาติของมันคงไม่ขมแล้วมั้ง” เขาพูดขึ้นลอย หรี่ตามองเจ้าของร่างเล็กอย่างเจ้าชู้
ลู่หานถึงกับนั่งไม่ติด รู้สึกอึดอัดขณะที่เขายังไม่ละสายตาไปไหน
ทำไมนะ ทำไมหัวใจยังเต้นแรงเหมือนเมื่อก่อน ทั้งๆที่ก็จบ ไปนานแล้ว แต่ก็ยังห้ามใจไม่ได้เลย
ร่างบางเกลียดสถานการณ์ตอนนี้เหลือเกิน จนทนไม่ไหวกับแววตาซึ่งยังจ้องมาไม่เลิกลา จึงลุกพรวดขึ้น ก่อนจะขยับริมฝีปากเรียวบางพูดขึ้น
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“เชิญครับ ห้องน้ำอยู่ด้านซ้ายมือนะครับ เดินไป แล้วก็เลี้ยวขวาอีกทีก็เจอห้องน้ำแล้ว” ชานยอลแนะนำ เพราะทางไปห้องน้ำอาจจะดูเหมือนลึกลับนิดๆ
“ครับ” ลู่หานเลยลุกพรวดเดินหนีออกจากตรงนั้นไปทันที
พอยกมือขึ้นจับที่หน้าอกด้านซ้าย ก็พบว่ามันยังเต้นถี่รัวแรงๆ
ให้ตายเถอะ ทำไมความรู้สึกเดิมๆ มันถึงไม่หายไปซะที ทำไมมันต้องย้อนกลับมาด้วย
ความคิดเห็น