คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : เศษกระจก
ลู่หานเดินเลี่ยงออกมาข้างนอก ไม่คิดจะเข้าไปห้องน้ำตามที่พูดไว้เมื่อกี้ ร่างบางหยิบบุหรี่ พร้อมกับไฟแช็คที่พกไว้ขึ้นมาเพื่อจุด
ของพวกนี้มันช่วยให้ร่างบางรู้สึกดีในยามที่เขาเครียดๆ ยิ่งพอดื่มสุราเข้าไปด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะดูดบุหรี่มากขึ้นอีก
ดูดเพื่อหวังจะลบลืมแววตาคู่คมของใครบางคน ที่ยังคงอยู่ในห้วงของความทรงจำ
แววตาของเขา เหมือนว่าจะยังห่วงใยและยังคงรักกันตลอดมา
ลู่หานยังคงรู้สึกเช่นนั้น เขายังคงรักใครคนนั้นไม่มีวันเสื่อมคลาย ถึงแม้ทุกอย่างมันจะกลายเป็นอดีตไปแล้วก็ตาม
“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามดูดบุหรี่”
ไม่ทันที่ลู่หานจะจุดไฟแช็ค ก็มีเสียงทุ้มใหญ่ของคนตัวสูงกว่าเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน ราวกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก ท่าทางก็เคร่งขรึม ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เคยรู้จักกัน
“มันก็เรื่องของผม” ลู่หานหันไปตอบด้วยเสียงห้วนๆ
“ก็รู้ว่าเป็นเรื่องของคุณแต่ผมเป็นห่วงไง มันไม่ดีต่อสุขภาพ” ไม่พูดเปล่า เขายังถือวิสาสะ หยิบบุหรี่ของลู่หาน แล้วขว้างมันทิ้งต่อหน้าต่อตา... ร่างเล็กจ้องมองเขาเขม็ง ในเมื่อการกระทำของเขามันช่างไร้มารยาทสิ้นดี
“นี่คุณ มันจะมากไปแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับผม!!”
“ก็มีสิทธิ์ของคนที่เคยเป็นอะไรกันมาก่อนไง ลืมไปแล้วหรอ”
เซฮุนเน้นย้ำความสัมพันธ์เก่าๆ ลู่หานเม้มปากเข้าด้วนความไม่พอใจ เรื่องนั้น ลู่หานไม่มีทางลืมมันไปง่ายๆหรอก
“เพราะฉะนั้น ก็ควรจะเลิกซะ แล้วคุณซ่อนซองบุหรี่ไว้ที่ไหนอีกล่ะ เอาออกมา ผมจะเอามันไปทิ้งให้หมด”
“ถึงคุณจะเอาไปทิ้ง ผมก็ซื้อใหม่ได้”
“เหอะ มีเงินซื้อด้วยหรอ” เซฮุนพูดอย่างดูถูก
“มีสิ คุณอย่าลืมนะว่าผมกำลังคบกับใครอยู่ เขาน่ะพร้อมที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อผม”
“ผมรู้ ลู่หาน.... แต่ก็ยังมีเรื่องหนึ่งที่คุณยังไม่รู้ พี่ชานยอลน่ะ เขามีว่าที่คู่หมั้นแล้ว และอีกไม่นานเขาทั้งสองก็จะแต่งงานกัน คิดอยากจะเป็นของเก็บของเขาหรือไง”
“ผมไม่สน” ร่างบางเชิดหน้าใส่อย่างไม่แคร์
“คุณเลิกกับพี่เขาซะ อย่าทำให้ครอบครัวของคนอื่นเขาต้องแตกหักเพราะคุณเลย” เซฮุนเอ่ยปากห้ามเพราะไม่อยากให้คนที่เขาเคยรักถลำลึกเข้าไปมากกว่านี้
“พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน จะเรียกว่าครอบครัวได้ยังไง แล้วถึงแม้พวกเขาจะแต่งงานกันผมก็ไม่สนหรอก”
“คุณมันร้ายกาจ”
“แน่นอน แล้วผมก็จะไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่”
“ผมรู้นะ ว่าที่คุณกลับมาเพราะอะไร... คิดจะเอาคืนพวกเขาอย่างงั้นหรอ เหอะ แต่คุณยังไม่รู้หรอกนะว่าซอฮยอนร้ายกาจแค่ไหน คุณทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก เข้าไปข้างในซะ” เขาสั่งเสียงขรึม
ลู่หานไม่รู้ว่าเขาทราบจุดประสงค์ของตนได้อย่างไรกัน แต่ถึงเขาจะห้ามยังไง ลู่หานก็ไม่มีทางฟังเด็ดขาด ก็ในเมื่อความสัมพันธ์ของเขามันได้แตกหักกันไปนานแล้วนี่
“ถ้าไม่เข้าไป ผมจะบอกทุกคนให้รู้ว่าคุณเคยเป็นเมียผมมาก่อน” เซฮุนพูดเสียงขรึมอีกครั้ง ลู่หานมองตาเดียวก็รู้แล้วว่า คราวนี้ เขาเอาจริงแน่ ลู่หานจึงจำใจยอมทำตามคำสั่งอย่างหัวเสีย
“ก็ได้ ฮึ่ย”
เมื่อตัดสินเดินกลับมาที่ห้องรับแขกแล้ว พวกเขาจึงหย่อนตัวลงนั่งประจำที่เดิม เสียงเอะอะอึกทึก ก็ดังขึ้นเมื่อถูกพิษสุราในปริมาณที่มากพอสมควรเล่นงาน
สักพักเซฮุนก็นั่งนิ่งเงียบไป คิดจะเอื้อมมือไปแตะขวดเหล้าแต่เขาก็ต้องชะงักทันที เมื่ออยู่ดีๆ คนในรูปภาพก็เดินออกมาจากตรงนั้น แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆชานยอล
ดูเหมือนว่ามีแค่เซฮุนเท่านั้นที่มองเห็นเพียงคนเดียว ใบหน้าเรียวหวาน ขอบตาแดงก่ำ ท่าทางไม่พอใจ มันชัดเจนมาก แม้ไม่เคยอยู่ในระยะประชั้นชิดเช่นนี้มาก่อน
เซฮุนเปลี่ยนแววตาฉงน แต่ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวเหมือนเดิม ขณะมองแบคฮยอนอย่างไม่เข้าใจ....
ทำไม เจ้าของร่างเล็กถึงไม่พูดออกมาล่ะ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเซฮุนมองเห็นเขา
เซฮุนรู้สึกได้แค่ว่า แบคฮยอนคงไม่ชอบเสียงครึกโครมแน่ๆ ถึงได้เดินออกมาจากรูปภาพนั้น
“เซฮุน นายมองอะไร” เสียงใหญ่ทุ้มของจงอินเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่กระดกเหล้าเพรียวๆลงคอ เขาเห็นรุ่นน้องมองออกไปอย่างเลื่อนลอย แถมยังมีท่าทีแปลกๆอย่างน่าสงสัย
เซฮุนสะดุ้งตัวนิดๆเมื่อถูกเรียก ก่อนจะผินหน้าไปตอบ
“อะ เอ่อ ไม่มีไรหรอกครับ ก็มองอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” เขาจำเป็นต้องพูดโกหกออกไป ถ้าจะให้เขาพูดความจริง ก็คงไม่มีใครเชื่อเขากันหรอก ดีไม่ดีก็อาจจะโดนด่า หาว่าตาฝาดไป หรือไม่ก็ต้องหาว่าเขาบ้าแน่ๆ
และเมื่อเซฮุนหันกลับไปมองตรงที่เดิมอีกครั้ง แบคฮยอนก็ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว ในใจก็เริ่มหวาดหวั่น วิตกกับสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่
“จะไม่มีอะไรได้ไง เมื่อกี้ฉันเรียกนายแค่นิดเดียว นายก็ทำท่าตกใจซะขนาดนั้นน่ะ”
“มันคงจะเห็นผีล่ะมั้ง มันถึงได้กลัว” ชานยอลขยับปากโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลางกระดกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง คนที่เหลือต่างก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน
“นี่นายเห็นผีอย่างงั้นหรอ” ดีโอเบิกตากว้างขึ้นถาม
เซฮุนก็เริ่มอึดอัด เมื่อสายตาหลายคู่ต่างก็จับจ้องมาที่เขาแทน ดื่มเหล้าอยู่ๆดีๆ ทำไมพวกเขาถึงมาสนใจเรื่องนี้กันนะ.... ในเมื่ออยากรู้กันขนาดนี้แล้ว เซฮุนก็คงต้องบอกความจริงกับพวกเขาไป
“ครับ”
“บ้า ผีเผอที่ไหนกัน ฉันไม่เชื่อหรอก แต่ฉันก็ไม่ได้ลบลู่อะไรหรอกนะ” ดีโอออกความคิดเห็น
“แต่ฉันเชื่อนะว่าผีมีจริง เพราะฉันเคยเห็นมากับตามาก่อน” จงอินพูดขึ้นเสียงเครียด เหมือนจะเชื่อเซฮุน
“ยังไง” ชานยอลถาม
“เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง คือสมัยตอนฉันเด็กๆ ฉันเรียนอยู่โรงเรียนคริสต์ ข้างหลังจะเป็นโบสถ์ แต่ข้างหลังโบสถ์จะเป็นสุสาน แล้วพอทำพิธีข้างในโบสถ์เสร็จ ศพก็จะถูกเอาไปฝังในสุสานแล้วหอที่ฉันอยู่ก็จะเป็นหอประถม มัธยมทั่วๆไป ส่วนใหญ่พวกนักเรียนก็ชอบฟังเรื่องแบบว่า พวกวัยรุ่นชอบไปมีอะไรกันที่ห้องน้ำหลังโรงเรียน แล้วด้วยความที่เป็นเด็ก ไม่ค่อยหลับค่อยนอน แล้วก็นัดเพื่อสองคนออกไปดู อะไรกันแบบนั้น พอดีช่วงเสาร์อาทิตย์ อาจารย์ไม่ค่อยเคร่งเท่าไหร่ก็เลยออกไปกันได้ จากนั้น พวกฉันก็ไปย่องดูว่าเขาไปทำอะไรกันในนั้น พาเดินไปทางหลัง ก็มีห้องน้ำเรียงกันเป็นสังกะสี แล้วมีห้องนึงล็อกประตูไว้ พวกฉันคิดว่าเป็นห้องเนี่ยแหละ แล้วห้องน้ำส่วนใหญ่มันจะเป็นรู แต่คนก่อสร้างเวลาเข้าห้องน้ำก็จะปิดรูไว้อยู่ แต่ห้องนึงที่ล็อกประตูไว้ รูมันไม่ได้ปิด แต่ด้วยความที่มันมืดมากแต่ก็มีแสงจันทร์ พวกฉันก็เลยตัดสินใจส่องดู เพื่อนคนแรกเข้าไปส่อง แล้วก็นิ่งอึ้ง แล้วก็เป็นคนที่สองส่องไป ก็เงียบไม่พูดอะไร จนกระทั่งเป็นฉันส่อง คือสิ่งที่ฉันเห็นแล้วเข้าใจว่าทำไมเพื่อถึงเงียบ เพราะสิ่งที่ฉันเห็นคือภาพเงาดำๆ แล้วมีผมสีขาวยาวๆ ก้มหน้าอยู่ตรงนั้น แล้วด้วยความที่ฉันไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เห็นมันคืออะไร เพื่อนก็เหมือนกับฉันว่า เหมือนผู้หญิงโค้งตัว แล้วก็ผมยาวเป็นสีขาว ซึ่งสองคนนั้นก็กลัวมาก แต่ฉันบอกว่าห้ามวิ่ง แล้วพูดกับพวกมัน ดูอีกทีได้มั้ย ฉันกลัวมากตอนนั้น แต่ก็ต้องรู้ว่ามันคืออะไร คือคราวนี้ฉันไม่กล้าส่องแล้ว แต่ใช้หางตาส่องดู ปรากฎว่าฉันยังเห็นผมขาวๆอยู่ แล้วฉันก็เพื่อนดูอีกที มันก็พูดว่า เขามองมา ฉันก็เลยบอกว่าเปิดเถอะ แล้วฉันก็เปิดออกมา ทุกคนตกใจมากเลย. .. เป็นไม้ถูพื้น ที่อยู่ข้างในนั้น ฮาๆๆ”
จงอินหัวเราะขึ้นเสียงดัง เมื่อเล่าถึงเหตุการณ์ที่ทุกคนต่างก็ลุ้น แต่กลับกลายเป็นเรื่องตลกแทน
“ไอ้บ้า เดี๋ยวปั๊ดโบกให้เลย” ดีโอยกกระดาษทิษชูเหมือนจะฟาดใส่คนข้างๆ
“ฮาๆๆ แค่นี้ก็ทำเป็นกลัว ผีเผอมีที่ไหนกัน งมงายไม่เข้าเรื่อง”
“ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่นะเว้ย” ดีโอต่อว่าเสียงดัง ยังคงไม่หายโมโหง่ายๆ
“ก็ผีไม่มีจริงนี่ ถ้ามี ก็ออกมาให้เห็นสิ ปัญญาอ่อน!!” คำพูดสุดท้ายจงอินเน้นย้ำเป็นพิเศษ
“แกน่ะสิ ปัญญาอ่อน อยู่ๆก็พูดขึ้นเสียงดัง” ชานยอลตวาดใส่เพื่อนบ้าง
“นี่ หยุดเถียงกันแล้วมาดื่มต่อดีกว่า” ดีโอห้ามปราม เพราะทนรำคาญไม่ไหวๆ ซึ่งเพื่อนๆก็เห็นดีด้วย
จงอินกำลังเอื้อมมือหยิบแก้วเหล้าที่ตนชอบรินแจกให้กับเพื่อนๆ แต่พอเขาจะหยิบขึ้นมา กลับกลายเป็นว่า เหล้าสีขาวๆได้กลายเป็นน้ำสีแดงอย่างไม่รู้สาเหตุ ก่อนจะส่งกลิ่นเหม็นเน่าคล้ายกับศพ
“เฮ้ย เพล้งงง!!!” เสียงใหญ่ทุ้มอุทานขึ้นอย่างดัง พร้อมๆกับแก้วเหล้าที่หลุดล่วงลงจากมือของเขา
“เป็นอะไร” ทุกคนถามขึ้นพร้อมกัน ด้วยความไม่พอใจ
“ละ เลือด เมื่อกี้ ฉันเห็นเลือด มีลูกกระสุนด้วย” เขาว่าเสียงสั่นๆ พลางชี้นิ้วไปยังแก้วที่แตกกระจายลงพื้น
“เป็นบ้าอะไรอีกวะ จะเล่นอะไรของแกเนี่ย” ดีโอต่อว่าอย่างหัวเสียเพราะไม่เชื่อเพื่อนอีก ก็ในเมื่อแก้วที่หล่นจากมือของเพื่อนก็เป็นแค่เหล้าเปล่าๆ กับน้ำแข็งไม่กี่ก้อนเท่านั้น
“แต่ฉันเห็นจริงๆนะ” จงอินเล่าความจริง แต่คราวนี้เหมือนว่าไม่ใครจะเชื่อเขาอีกแล้ว
“ไม่ต้องมาเล่นเลย มุขของแกไม่ได้ผลหรอก คิดยังไงวะ ถึงได้ลงทุนทำแก้วเหล้าแตกเนี่ย เสียดายของชะมัด”
“นั่นนะสิ ฉันว่าแกไปล้างหน้าล้างตาไป” ชานยอลไล่ เพราะคิดว่าเพื่อนคงซึมๆ เลยทึกทักว่าเห็นอะไรไปเอง
“เออๆ ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ” จงอินลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปยังห้องน้ำตามที่เพื่อนบอก
แต่เขาสาบานได้ว่าเห็นเลือดอยู่ในแก้วเหล้า และก็แน่ใจได้ว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไปแน่นอน แต่ก็พยายามคิดในความเป็นจริง มันจะเป็นได้อย่างไรกัน
ทางด้านเซฮุน เมื่อพลันสายตาคมเข้มหันไปมองตามหลังจงอิน เขาก็พบเห็นว่าคนที่อยู่ในรูปภาพ ซึ่งมาจากไหนไม่ทราบ กำลังถือขวดเหล้าที่แตกไปครึ่งหนึ่ง เป็นรอยแหลมๆคมยาวราวกับมีด เงื้อมือขึ้นหวังจะแทงข้างหลังจงอิน
“อย่า!!” เซฮุนจึงร้องห้ามเสียงดัง
“โอ้ย!!” จงอินที่กำลังเดินไปห้องน้ำ อยู่ๆก็หยุดชะงัก ก่อนจะทรุดตัวลงกองกับพื้น เขารู้สึกมีของแหลมคมอยู่ในร่างกาย เป็นจังหวะที่วิญญาณนั่นหายตัวไปชั่วขณะ
จงอินเผลอเหยียบเศษแก้วขนาดใหญ่ยาว บาดลึกทะลุฝาเท้าหยาบๆ เขานิ่วหน้าโอดครวญเพราะความเจ็บปวดเมื่อน้ำสีแดงขุ่นๆ ไหลรินเป็นทางยาว ราวกับน้ำ
“บ้าเอ้ย!! ใครเอาเศษแก้วมาทิ้งแถวนี้วะ พวกแกช่วยฉันที โอ้ย!!”
“เฮ้ย พามันไปโรงพยาบาลเร็ว!!” ดีโอคว้าแขนชานยอลไปช่วยพยุงเพื่อนออกจากจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกความคิดเห็น “ฉันว่าดึงเศษแก้วออกก่อนมั้ย”
“จะบ้าหรอ!! พวกแกไม่ใช่หมอนะเว้ย ถ้าเท้าฉันขาดใครจะรับผิดชอบ ห้ะ!!” เหงื่อของจงอินเริ่มไหลริน เพราะกลัวว่าเลือดจะไหลหมดตัวเสียก่อน
“ผมว่า หาผ้ามาพันรอบๆแผลก่อนดีกว่านะครับ ห้ามเลือดคุณจงอินไว้” ลู่หานออกความคิดเห็น ก่อนจะผินหน้าไปทางอื่น ไม่อยากจะมองภาพน่ากลัวนั่นอีก เพราะเศษแก้วมันบาดลึกจนเห็นกระดูกกับเนื้อยุ่ยๆทะลุออกมา เลือดก็อาบลงพื้นส่งกลิ่นคาวฟุ้งไปทั่วทั้งบริเวณ
พวกเขาจึงรีบหาผ้าขาวมาผันรอบๆแผลเอาไว้ ชานยอลก็แข็งใจอยู่มาก เมื่อต้องทนดูเพื่อนร้องโอดครวญอย่างทรมาน ก่อนจะรีบพาไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
ขอบคุณเรื่องเล่าจากพี่ต้นหอม ที่ทำให้เกิดตอนนี้ขึ้นมา
ฝากด้วยนะ อีกไม่กี่ตอนชานยอลจะได้เจอกับแบคฮยอนจริงๆแล้ว
ติดแท็กอะไรก็ไปเวิ่นกันที่ทวิตด้วยนะ ไรท์ออนทวิตเกือบทั้งวัน มาทักทายกันได้
#ฟิคสัญญาลวง @Fanexoo
ความคิดเห็น