คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 18 ความไว้ใจ [NC] 100%%%%%%%%% Rewrite
ตอนที่ 18 ความไว้ใจ [NC JINKOOK]
“ปล่อยกูนะเว้ย”
ร่างที่อ่อนแรงของคิมซอกจินถูกปล่อยลงนอนแผ่ราบบนเตียงนุ่มขนาดหกฟุต จองโฮซอกเลื่อนมือเรียวไปจัดการปลดกระดุมเสื้อของเขาเพื่อเผยแผงอกขาวที่ซ่อนอยู่ภายใน
“รังเกียจหรอ ทำไมละ ฉันไม่ใช่โฮซอกคนเดิมอีกแล้ว มองหน้าฉันสิ มาทำตามสัญญากันเถอะ”
ศีรษะของคิมซอกจินถูกจิกขึ้นมาอย่างรุนแรง เพื่อให้เขาได้มองหน้าของตัวเอง ซอกจินไม่รู้เลยว่าการกระทำที่จองโฮซอกทำอยู่ตอนนี้เพื่ออะไรกัน แต่เขาสัญญากับหัวใจตัวเองแล้วว่า ในใจของเขาตอนนี้มีเพียงแค่เจ้าเด็กน้อยจองกุกเท่านั้นที่เป็นเจ้าของ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น
“ไม่มีทาง!”
“งั้นก็มาดูกัน ว่านายจะทนความรู้สึกของนายได้หรือป่าว”
จองโฮซอกไม่พูดพร่ำ เขาใช้มือทั้งสองถลกเสื้อเชิ้ตสีเข้มของคนที่โดนวางยาออกจากตัว และจัดการขึ้นคร่อมร่างสูงนั้นไว้ ซอกจินดิ้นพล่านพยายามจะหลุดออกจากพันธนาการบ้าๆนี้สักที
“ใจเย็นน่าที่รัก ฉันรู้ว่านายเครียด ฉันกำลังจะพานายไปขึ้นสววรค์”
จองโฮซอกพูดอย่างหน้าไม่อาย พลางจัดการใช้ริมฝีปากบางของตัวเองสัมผัสไปไซ้บริเวณต้นคอขาวของคิมซอกจิน และไล่ลงไปบริเวณแผงอกที่กำยำนั้น ร่างสูงสะดุ้งเฮือกเมื่อลิ้นอุ่นๆของคนหื่นกามไปสัมผัสกับยอดทับทิมสีชมพูของตนเอง
“เป็นไงละ ฉันเร้าร้อนกว่าที่นายคิดใช่ไหม รับรองว่าอีกไม่นาน นายจะตอบสนองฉันแน่นอน”
จองโฮซอกเงยใบหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้กับคนด้านล่างที่เริ่มมีอารมณ์ร่วม ก่อนบทเพลงรักฝืนใจนี้จะเริ่มต่อ
เพล้งงง!!!!!
ยังไม่ที่จองโฮซอกจะเปลื้องผ้าของตัวเอง แจกันที่เคยอยู่หัวเตียงถูกฟาดไปยังศีรษะทุยของเขาเต็มๆ เพื่อเตือนสติ
“โอ้ยยยย คิม…ซอกจิน…นายย…”
ร่างเล็กที่กำลังนั่งคร่อมอยู่ร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ของเหลวสีแดงจะไหลออกมา
คิมซอกจิน ลุกพรวดขึ้นจากเตียงอันโสมมนั้น พร้อมกับคว้าเสื้อเชิ้ตของตัวเองขึ้นมาสวมใส่ และเดินออกไปโดยไม่สนใจคนที่นั่งกุมศีรษะ จองโฮซอกบัดนี้เขารู้แล้วว่าไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันได้คิมซอกจินมาเป็นเจ้าของ แต่อย่างไรละสิ่งที่เขาลงทุนไปทำหมดเขาไม่มีวันยอมให้มันสูญเปล่าแน่นอน
“ฉันไม่มีทางปล่อยนายไป คิมซอกจิน!!”
“ฮือๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยยยคิมแทฮยองงงง มึงกล้าวางสายใส่กูหร๊อออออ”
เสียงครวญครางของคนเมาอย่างมินยุนกิตะโกนดังลั่นไปทั่วห้อง เพราะเขาเพิ่งจะถูกคนรักอย่างคิมแทฮยองวางสายใส่ นี่เป็นครั้งแรกเพราะปกติเขาจะเป็นคนโมโหและวางสายใส่ตลอด พอเจอกับตัวเลยทำให้มินยุนกิรับไม่ได้ จอนจองกุกทำได้เพียงมองอาการเพื่อนรักอย่างห่วงๆ หวังว่าไอ้นี่มันคงไม่คิดทำร้ายตัวเองประชดรักเหมือนในละครหรอกนะ อยู่ๆมินยุนกิก็ลุกขึ้นพรวดแล้วเดินตรงเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ก่อนจะกระชากเสื้อคอของจอนจองกุกให้ลุกขึ้นและฟูมฟายอีกระลอกใหญ่
“ฮึกๆๆฮือๆๆTT จองกุกอา ขอเหล้าอีกขวดสิ จะกินแม่งให้ตายไปเล้ยยยย แฟนแม่งไม่รัก แฟนแม่งไม่เข้าใจ”
ดูเหมือนว่าเพราะการกินเหล้าสังสรรค์เมื่อตอนหัวค่ำนั้นแหละที่เป็นตัวการที่ทำให้คู่รักหวานชื่นแห่งอย่างวีก้าทะเลาะกัน มินยุนกิเป็นโรคกะเพราะอักเสบเลยถูกนายวีสั่งห้ามให้เลิกกินน้ำอัดลมหรือแอลกอฮอลล์ แต่อย่างไรละคนดื้อดึงอย่างเขามีหรือจะเชื่อ พอโดนคิมแทฮยองจับได้ก็เลยเกิดเรื่อง
“พอแล้วนะ ถ้าเขาโกรธมึงก็ไปโทรง้อเขาสิ คนรักกันต้องอภัยกัน”
จอนจองกุกพูดปลอบใจเพื่อนยาก พร้อมกับยื่นโทรศัพท์สมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่เคยถูกปากระจัดกระจายไปทั่วห้องส่งให้กับมินยุนกิ
“ย่าห์!! ไอ้เด็กโง่ มึงจะมารู้ดีกว่ากูด้ายยงายย ระวังตัวไว้เถอะ ซอกจินนนะ มันชอบฟันแล้ววทิ้งงงยิ่งคนซื่อๆหลอกง่ายยนี่แหละสเปคมันเลยยย อย่าให้ยอมให้มานนง่ายยๆนะ”
คำพูดของคนเมาทำให้ร่างบางชะงักไปสักครู่ โดยที่มือเรียวของมินยุนกินั้นคว้ามือถืออย่างรวดเร็ว พลางกดไปยังรูปหน้าจอที่มีเขาทั้งสองถ่ายไว้คู่กัน ถ้าเกิดคำพูดของมินยุนกิเขาคงไม่ต่างจากคนพวกนั้นของซอกจิน
ก๊อกๆๆๆ
เวลาผ่านไปไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดความคิดมากของจอนจองกุก คนที่เพิ่งฟูมฟายรีบสลัดคราบน้ำตา ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดมันแทนเจ้าของห้องราวกับรู้ว่าใครมา
“จอนจองกุก โทษทีนะครับที่มารบกวน”
คิมแทฮยองโค้งทักทายจอนจองกุกด้วยรอยยิ้ม แต่ดูเหมือนว่าคนที่กำลังแอบดีใจหน้าระรื่น เพราะแฟนมาง้อแล้วนั่นคือ มินยุนกิ !
“ย่าห์!!!!! อ้ายยยคนเลวววว มาง้อฉันแล้วววช่ายม่ายยยย”
คนขี้เมายังคงฟอร์มจัด ทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่คนเป็นแฟน
“เมามากแล้วออกมาคุยกันข้างนอกเถอะ รบกวนจองกุกเปล่าๆ”
คิมแทฮยองลากแขนเล็กของคนที่ทำเหมือนไม่อยาก แต่ลับหลังกลับหันมาส่งยิ้มพริ้มให้กับจอนจองกุก ออกไปเคลียร์กันด้านนอก
“จริงๆเลยนะ มินยุนกิ”
จอนจองกุกเอ่ยขึ้นลอยๆพร้อมรอยยิ้ม พลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดูข้อความที่คิมซอกจินเพิ่งส่งมาให้ตอนช่วงเย็นของวันนี้
‘จองกุกกี้ เจอกันหน่อยไหม เดี๋ยวฮยองไปหานะ’
‘ย่าห์ คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย จะไม่ตอบอะไรเลยหรือไง’
‘จองกุกกี้ รักนะครับ’
ข้อความหวานๆเหล่านั้น ทำให้เด็กน้อยหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แน่นอนว่าการเจอกันครั้งแรกของเขาสองคนไม่ค่อยดี ซอกจินดูเหมือนจะเกลียดจองกุกอย่างไม่มีเหตุผลด้วยซ้ำๆ แต่แล้วจู่ๆฟ้าก็เปลี่ยนใจให้ก็เขามาทำดีและสารภาพรัก ในวันที่ไปโซลทาวเวอร์ ในตอนแรกจองกุกเองก็ตกใจไม่น้อยและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่หลังจากที่ได้รู้จักกับผู้ชายชื่อ คิมซอกจิน อย่างจริงจัง มันเลยทำให้เขามั่นใจได้ว่า ฮยองคนนี้แหละคือคนที่รัก
บางทีพี่จินอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ และจอนจองกุกเองอยากจะเป็นคนสุดท้ายของเขาเหมือนกัน
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สายโทรเข้าจาก มินยุนกิ ทำให้จอนจองกุกหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะกดรับสายอย่างรวดเร็ว เพราะคาดว่าวีก้าน่าจะเข้าใจกันแล้ว
“ไง โดนจูบหรือป่าว”
เด็กน้อยจองกุกแอบแซวเพื่อนหนุ่มผ่านสายไปนิดๆ
‘จูบไรละ ไม่มี’
ดูเหมือนตอนนี้มินยุนกิจะมีสติแล้วสินะ ไปทำอีท่าไหนกันมาถึงได้สร่างเมาขนาดนี้
“อ้าววแล้วทำไมไม่จูบกันเสียละ เขาบอกว่าแฟนพอมาคืนดีกันจะต้องจูบกันนะ”
‘คือกูจะโทรมาบอกว่า วันนี้ขอเบี้ยวมึงหนึ่งคืนนะ คือกูกับไอวีคุยมีเรื่องต้องคุยกันหน่อย’
เสียงหัวเราะคิกคักจากปลายสาย ทำให้เขารู้ดีว่าคืนนี้ทั้งสองคนคงอยากใช้เวลาอยู่ร่วมกัน เพราะเข้าใจกันแล้ว
”หายไปหมดแล้วคนที่ตะโกนด่าและร้องไห้อยู่เมื่อสักครู่ มึงนี่มันกลืนน้ำลายตัวเองจริงๆเลยวะ”
‘โธ่ๆจองกุกอา ก็ใครจะไปรู้ละว่าวีวี่ของกูจะง้อเก่งขนาดนี้ ว่าแต่จะไม่โกรธกันใช่ไหม’
“คนรักกันอยากอยู่ด้วยกัน แล้วจะขวางอะไรได้ ไปเถอะไม่ต้องห่วงกู”
จอนจองกุกพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมากับอาการดีใจจนออกนอกหน้าของเพื่อนสนิท ดีจังเลยนะ ความรักมันดีจริงๆ
‘จริงนะๆ ว้าววมึงเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยวะ เอาเป็นของของกูฝากไว้ก่อนละกัน พรุ่งนี้เจอกันนะจองกุกกี้’
ปลายสายรีบตัดไปอย่างรวดเร็ว คนอยู่คนเดียวจึงตัดสินใจเดินไปล็อคประตูและจัดการอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนด้วยชุดนอนสีฟ้าตัวโปรด
ก๊อกๆๆ
ใครกันนะที่มาดึกดื่นป่านนี้ หรือว่ามินยุนกิจะกลับมาเอาของ
“ซูก้า มึงหรอออ”
ก๊อกๆๆ
ไร้ซึ่งเสียงจากบุคคลภายนอก มีเพียงเสียงเคาะประตู ทำให้เด็กน้อยเริ่มใจแป้ว กลัวว่านั่นจะเป็นเสียงจากคนร้ายที่จ้องจะเล่นงานเขาหรือป่าว จองกุกจึงรีบคว้าไม้เบสบอลตรงซองตู้ออกมา กะว่าถ้าเกิดเป็นคนร้ายจริงๆนี่เขาจะฟาดให้มันตายคาไม้เลย
“จอง กุก อา”
แต่แล้วเขาคนนั้นกลับเป็นจินฮยองที่อยู่อยู่ในสภาพดวงตาเยิ้ม เสียงแหบพร่าเรียกชื่อเขาก่อนที่จะกระโจนตัวเข้ามาจูบ
“อื้อ…”
จองกุกพยายามปรามคนตัวสูงที่กำลังเต็มไปด้วยราคะ ริมฝีปากหนายังคงถาโถมอย่างกับว่าจะยอมเลิกละง่ายๆ มือทั้งสองของซอกจินกำลังล่วงเกินไปทั่วร่างกายเล็กๆ ไม่ใช่ว่าจอนจองกุกจะไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำ แต่การจูบอันรุนแรงนั้นมันกลับทำให้เจ้าเด็กน้อยกลัว คำพูดของมินยุนกิเมื่อสักครู่มันทำให้คิดมากจริงๆ
“จองกุกอา พี่ขอโทษ”
คิมซอกจินหยุดชะงักและก้มหน้าลงเมื่อเห็นจองกุกที่กำลังหลับตาปี๋ เพราะฤทธิ์ยาที่ดื่มเข้าไปเลยทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จริงๆแล้วเขาไม่น่าจะมาพบร่างบางในเวลานี้เลย ซอกจินกลัวเหลือเกินว่าจะทำอะไรไปโดยไม่ยั้งคิด แต่ทว่ากุญแจรถและโทรศัพท์ของเขาที่คาดว่ามันน่าจะตกอยู่ในห้องของโฮซอก บวกกับความรู้สึกภายในมันก็ยังดึงดันให้เขามาหาจองกุกให้ได้
“พี่จินครับ”
ร่างบางเอ่ยถามด้วยสีหน้าและแววตาที่เป็นห่วงก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้คนที่อยู่นั่งกุมขมับ
“คืนนี้พี่ขอนอนค้างที่นี่สักคืน”
ซอกจินเอ่ยปากขอคนตัวเล็กที่ดูเหมือนกำลังจะเดินเข้าอย่างไม่รู้อะไร
“ทำไมตัวแดงขนาดนี้ เป็นไข้หรือป่าว”
จอนจองกุกเลื่อนมือเรียวเล็กไปสัมผัสบริเวณหน้าผากสวยของคนเป็นพี่ คนกำหนัดรู้สึกอยากจะจัดการคนตรงหน้านี้ให้รู้แล้วรู้รอด เจ้าเด็กบ้านี่มันรู้ตัวบ้างไหม ว่ากำลังอ่อยเขาทางอ้อมอยู่
“อย่า…”
มือหนารีบปัดมือของจอนจองกุกออก ก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง
“ไปหาหมอไหมพี่”
“ไม่เป็นไร ขออาบน้ำละกัน เดี๋ยวก็ดีขึ้น นายรีบนอนเถอะ”
ซอกจินตัดสินใจหาวิธีระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านและทางที่ดีที่สุดคือการหลบหน้าร่างบางตอนนี้ด้วยการหนีเข้าไปสงบสติในห้องน้ำ คนตัวสูงนั่งลงกับพื้นในห้องน้ำปล่อยให้สายน้ำเย็นราดลงหัวเผื่อจะช่วยเยียวยาความกำหนัดของตัวเองให้ดับลงได้บ้าง มีเพียงเสียงมารร้ายในใจกำลังต่อสู่กับความดีของเขาอยู่
เดวิลจิน : เอาน่า ไหนๆก็เป็นแฟนแล้ว มีอะไรกันจะผิดตรงไหนวะไอ้จิน
แองเจิลจิน : ไม่ได้นะเว้ยย น้องบอกว่ายังไม่พร้อม มึงจำไม่ได้หรือไง
เดวิลจิน : เอาน่า เด็กมันอ่อยขนาดนี้ก็สนองมันหน่อย มึงดูแขนมันสิ ขาวเนียนขนาดนั้น ด้านในจะขาวขนาดไหนวะ กูอยากลอง หึหึ!
แองเจิลจิน : หยุดคิดเลยนะไอ้เหี้ยย เกิดน้องมันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้ว มึงจะทำไง
“โอ้ยยพอสักทีเว้ยยย!!”
คนที่พยายามสู้กับตัวเองโวยวายเสียงดังลั่น จนทำให้จอนจองกุกที่กำลังยืนรออยู่ด้านนอกเป็นห่วงเข้าไปอีก
“เห้ยยพี่ อย่าตายในห้องผมนะ”
เสียงใสซื่อเอ่ยเรียกทำให้คิมซอกจินรีบเลื่อนมือไปกดล็อคประตูห้องน้ำ เพราะกลัวเจ้าตัวเล็กจะเปิดเข้ามา ใจนึงเขาก็รู้สึกเหมือนว่าไอ้น้องบ้ามันแช่งให้ตายหรือป่าว
“บอกให้ไปนอนไง! เด็กดื้อ”
“ก็ผมยังไม่ง่วงนี่น่า ผมกลัวพี่จินตาย”
จอนจองกุกยังคงต่อปากต่อคำไม่เลิก ในขณะที่คิมซอกจินกำลังอาการหนัก ภาพในหัวของเขาเต็มไปด้วยจอนจองกุกในทุกอริยบถ ชุดเมทแสนเซ็กซี่ ชุดล่อหูล่อตา ยิ่งทำให้เขารู้สึกควบคุมตัวเองได้ยากขึ้น
“พี่ต้องตายแน่ๆ ถ้านายไม่ยอมนอนนะ”
ซอกจินทำได้ เย็นไว้ไอ้หนู~~
ก๊อกๆๆ
"ยังไม่นอนอีกหรือไง จอนจองกุก"
“ผมแค่จะบอกว่าผมนอนก็ได้ ปิดไฟละนะ ห่มผ้าแล้วด้วย”
จะนอนก็นอนไปสิวะ จะมาบอกแบบนั้นทำไม ซอกจินคิดแล้วพลางรู้สึกหงุดหงิดคนด้านนอก จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก เสียงจอนจองกุกดูเหมือนว่าจะเงียบไป หรือว่าเจ้าเด็กขี้อ่อยมันจะหลับไปแล้ว ร่างสูงค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออกไป พบกับร่างบางที่นอนหลับอยู่จริงๆ
“เฮ้อ…”
คิมซอกจินถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้างๆกับคนที่หลับปุ๋ยอย่างกับลูกหมา ใบหน้าเล็กที่หลับตาพริ้มเพราะความง่วงเนื่องจากเวลาที่ล่วงเลยมาดึกมากแล้ว
“เจ้าลูกหมาขี้อ่อย”
มือหนาของคิมซอกจินค่อยๆเสยผมหน้าของจอนจองกุก ริมฝีปากหนาจรดลงบนหน้าผากเนียนสวยอย่างถะนุถนอมก่อนจะไล้มายังแก้มนุ่มทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนมายังริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะบดขยี้ไปอย่างหมั่นเขี้ยว เดิมทีเขาแค่ต้องการจะจูบสั่งสอนเจ้าเด็กน้อยแค่นั้น แต่บัดนี้ลิ้นร้อนกลับควานเข้าไปในโพรงปากนุ่มตวัดกับลิ้นเล็ก ที่จริงๆแล้วไม่ได้หลับอย่างที่คนตัวสูงคิด
“อื้อ…”
ลิ้นเล็กตวัดกลับอย่างไม่ประสีประสา เสียงเล็กครางออกมาเมื่อเริ่มหมดอากาศหายใจ แขนทั้งสองเลื่อนไปคล้องคอร่างสูงเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆผละออกมาจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีนิลของคนตรงหน้า
“พี่จิน..”
เด็กน้อยจองกุกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงใส
“เอ่อ…เรานอนกันเถอะนะ”
ร่างสูงพูดตัดบทก่อนจะผละออกจากคนใต้ร่าง เขาต้องการจะถนอมน้องไว้จนกว่าจะพร้อม แต่ทว่าแขนเล็กล็อคคอร่างสูงเอาไว้แน่น
“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
“อื้ม…นิดหน่อยนะ”
ซอกจินเลียปากของตัวเอง พร้อมกับยิ้มบางๆให้เจ้าตัวเล็ก แต่จอนจองกุกรู้ดีว่าความจริงแล้วคนตรงหน้ากำลังรู้สึกผิด เขาจึงเข้าสวมกอดซอกจินเอาไว้อย่างแน่น มือหนาถูกไปยังแผ่นหลังบางอย่างอ่อนโยน
“จริงๆผมแค่กลัว”
“ว่าวันนึงพี่จะทิ้งผมไป……”
ความอึดอัดในใจที่รบกวนจอนจองกุก คือการโดนเขี่ยทิ้งซึ่งเป็นการกระทำที่ติดเป็นนิสัยของคิมซอกจินตามที่เพื่อนสนิทเล่าให้ฟัง
“เรื่องนี้เองสินะ งั้นจองกุกมองหน้าพี่หน่อยครับ”
นิ้วเรียวยาวช้อนใบหน้าเล็กขึ้นมาเพื่อให้ระดับสายตาทั้งคู่ตรงกัน ดวงตาคู่เล็กปริ่มไปด้วยของเหลวภายใน มีเพียงคิมซอกจินที่ยิ้มออกมาเพราะความใสซื่อของคนตรงหน้า
“พี่ยอมรับ..ว่าเรื่องที่จองกุกได้ยินมาเป็นความจริง แต่นั่นมันเพียงความสุขชั่วคราว วันไนท์สแตนด์ แค่คืนเดียวแล้วก็จากกัน”
“แต่สำหรับจองกุกแล้ว นายอยู่ในนี้ เป็นเหมือนหัวใจของพี่ แล้วนายจะให้พี่ทิ้งหัวใจของตัวเองไปได้ไง”
จอนจองกุกไม่รู้ว่าคำพูดที่เขาได้ฟังมันจะจริงหรือไม่ แต่เขารู้แค่ว่าในตอนนี้เขารู้สึกดีและรักคนตรงหน้ามากขึ้นกว่าเดิม ต่อจากนี้เขาจะเสี่ยงกับรักครั้งนี้ถึงแม้ว่าผลมันจะออกมาอย่างไรก็ตาม
“ขอบคุณครับ”
ร่างบางเข้าสวมกอดซอกจินอีกครั้ง ก่อนที่มือหนาของคิมซอกจินจะคล้องลำคอระหงตรงหน้าผละออกเพื่อมอบรอยจุมพิศหวานตรงหน้าผากสวยอีกครั้งแทนคำสัญญา
“ฉันจะไม่ฝีนใจนาย พี่จะเก็บนายไว้จนกว่านายจะไว้ใจ”
ริมฝีปากหนาเคลื่อนไปแตะกับริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆบดขยี้ริมฝีปากบาง
“ผมไว้ใจพี่จิน”
เจ้าเด็กน้อยพูดรับอย่างหนักแน่น ก่อนจะเปิดทางให้ลิ้นอุ่นๆของคิมซอกจินได้เข้ามาคลอเคลียด้านในอย่างที่ใจเขาปรารถนา
“พี่รักนาย จอนจองกุก”
* ฉากนี้เป็นฉากที่ไม่เหมาะสม ถ้ารีดเดอร์ต้องการกรุณาฝากอีเมล์เอาไว้นะคะ เดี๋ยวจะส่งให้*
in love , I'm fall in love
~~~~ฉันกำลังมีความรัก ฉันกำลังตกหลุมรัก
두렵진 않네요 그대와 함께라면
ทู-รยอบ-จิน อัน-เน-โย คือ-แด-วา ฮัม-เก-รา-มยอน
ฉันไม่กลัวอีกแล้ว ถ้าได้อยู่ด้วยกันร่วมกับเธอ
세상은 너무 아름답죠
ซอ-ซัง-งึน นอ-มู อา-รึม-ดับ-จโย
โลกใบนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน~~~
Narsha - I'm In Love [中字]
จองจอนกุกที่ผ่านศึกครั้งแรกมา ผล่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวเพราะความเพลีย ร่างกายเปลือยเปล่าถูกผ้าห่มสีพื้นเลื่อนขึ้นมาห่อหุ้มจากคนตัวสูงที่นอนอยู่อีกด้านหนึ่ง
“จองกุกอา กุกๆๆๆๆๆ ”
คิมซอกจินเอ่ยเสียงแผ่วเรียกเจ้าตัวเล็กเชิงหยอกล้อ ก่อนที่มือยาวจะคว้าเอวคอดๆกระชับร่างเล็กนั้นให้หันกลับมาเข้าตัวเอง พร้อมกับสวมกอดร่างนั้นไว้อย่างทะนุถนอมราวกับไม่ยอมให้ใครแย่งสิ่งมีค่านี่ไปได้
“อื้อ…”
เด็กน้อยที่นอนไปแล้วเมื่อเจออ้อมกอดอุ่นๆ ก็ได้แต่เลื่อนใบหน้าของตัวเองซุกไซร้ไปตามแผงอกนั้นอย่างไร้เดียงสา คิมซอกจินนอนมองพฤติกรรมของคนที่รักอย่างมีความสุข มือหนาเลื่อนสัมผัสไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยผดเหงื่อและไรผม เขาจัดเกลียมันออก พร้อมกับหยิบจับแก้มพวงชมพูนั้นด้วยความเอ็นดู
ทำอย่างไรดีละ เจ้าหมาน้อยตรงหน้า มันกำลังให้ผมอยากอยู่แบบนี้ตลอดไป
คิมซอกจิน
ความคิดเห็น