คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 19 หมาน้อยของพี่จิน 100%% แก้ไขบางคำ
ตอนที่ 19 หมาน้อยของพี่จิน
ภายใต้แมทซ์การแข่งขันบาสเก็ตบอลที่กำลังดุเดือด แต่ทว่าภายในจิตใจของปาร์คจีมินกลับหนาวเหน็บราวกับแช่แข็งไว้ใต้หิมะ เด็กน้อยจอนจองกุกที่เคยส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ริมอัฒจรรย์เชียร์ บัดนี้มันกลับถูกแทนที่โดยใครที่ไม่รู้จัก ป่านนี้เจ้าบ้านั้นจะทำอะไรอยู่นะ
“เฮ้ยยยย ระวังงง!!!!”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงของคนตะโกนบอก ลูกบาสสีส้มก็ลอยเข้าปะทะกับใบหน้าของปาร์คจีมินเต็มๆ จนทำให้ร่างหนาถึงกับทรุดลงกับพื้น ความชาถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด
ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยฉันก็ยังมีความรู้สึก ชายหนุ่มคิดในใจ
“วันนี้นายไปพักเถอะ ถ้าไม่มีสตินายก็ไม่ควรเล่นมัน”
โค๊ชรีบวิ่งมาดูอาการของคนเจ็บก่อนที่แพทย์ภาคสนามจะพาร่างของปาร์คจีมินไปพัก
“น้ำไหม?”
ขวดน้ำสีใสถูกยื่นมาตรงหน้าคนที่กำลังนั่งดูเกมกีฬาอย่างนิ่งสงบ ปาร์คจีมินเงยมองหน้าบุคคลที่เพิ่งมาถึง จองโฮซอก เขาเป็นเพื่อนกับจอนจองกุก
“ขอบใจ”
ชายหนุ่มเอ่ยรับเสียงแผ่ว ก่อนจะกระดกน้ำในมืออย่างกระหาย ร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ พลางมองใครสักคนที่เขาคาดว่าน่าจะไม่มา เพราะเนื่องจากวันนี้ คิมนัมจุน มีธุระด่วนต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเลยไม่ได้ร่วมแข่งขัน
“เป็นไงบ้าง”
“หมายความว่าไง”
“หัวใจของนายไง เรื่องจองกุก ทำใจได้แล้วหรอ”
คำพูดของจองโฮซอกทำให้ปาร์คจีมินเลิกสนใจเกมในสนาม แต่กลับมาสนใจคนที่นั่งพูดข้างตัวแทน
“คงงั้นมั้ง”
“จีมินนา นายคงรักจองกุกมากจริงสินะ!!”
คำถามของร่างเล็กทำให้ปาร์คจีมินนึกย้อนไปยังวันนั้นที่เขาสารภาพรักกับเจ้าเด็กน้อย แต่ทันใดนั้นเองเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็กลับถูกปฏิเสธ
“ฉันเคยรักคนๆนึงมานาน ยอมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อเขา แต่เมื่อวานสิ่งที่ฉันได้รับก็คือคำปฏิเสธ”
“นายถูกทำร้ายด้วยหรอ”
ปาร์คจีมินเอ่ยขึ้น พลางสังเกตเห็นผ้ากอซสีขาวที่ติดอยู่ที่ศรีษะด้านหลัง
“คิมซอกจิน ฉันรักเขา”
“ว่าไงนะ?”
“ปาร์คจีมิน ฉันกลัวจองกุกเพื่อนฉัน จะต้องถูกทำร้ายเหมือนฉัน ฉันไม่อยากให้เขาโดนแบบนี้”
ดูเหมือนว่าตอนนี้แผนการยุงแยงตะแคงรั่วจะมีผลต่อปาร์คจีมินมากๆ โดยสังเกตได้จากสองมือที่กำหมัดแน่นบ่งบอกได้ว่า ตอนนี้เชื้อเพลิงกำลังลุกโชน
“ส่วนนี่ โทรศัพท์และกุญแจรถของซอกจิน เขาต้องการให้ฉันออกไปจากชีวิตเขา แต่ฉันไม่ยอมเลยถูกทำร้าย ฮือๆ..นายเคยเป็นเพื่อนกับเขามา นายก็น่าจะรู้ดีว่าซอกจิน โหดร้ายกับคนที่เขาได้แล้วแค่ไหน แล้วถ้าจองกุกต้องโดน….”
“ฉันไม่ยอมให้มันมาทำอะไรจองกุกของฉันแน่”
ชายหนุ่มพูดตัดบทด้วยความหนักแน่น พร้อมกับแววตาที่ลุกโชนไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ มีเพียงเสียงหัวเราะภายในใจของจองโฮซอกที่เขาสามารถหาวิธีแยกคู่จินกุกออกจากกันโดยมีตัวช่วยเป็นปาร์คจีมิน
ต่อ..
แสงแดดยามเช้าถูกสาดส่องแผ่นม่านสีขาวตรงหน้าต่าง เมื่อความอุ่นมาเยือนทำให้เจ้าตัวเล็กที่เคยนอนอุดตัวอยู่ใต้ภายห่มสีขาวขยับกายไปมาอย่างเมื่อยล้า ความเจ็บปวดจากช่องทางหลังเป็นของแถมจากภารกิจรักเมื่อคืน วงแขนน้อยๆกำลังไกวไปมาเพื่ออกกว้างที่นอนซบมาตลอดทั้งคืน เพื่องอแงใส่อีกสักหน่อย แต่มันกลับว่างเปล่า
พี่จินหายไป?
ผมที่เคยอยู่ในสภาพงัวเงียรีบเบิกตาขึ้นดูรอบตัวๆ พบเพียงห้องว่างเปล่าของตัวเอง หวังว่าฮยองที่รักคนเมื่อคืนจะไม่ทิ้งผมไปอย่างที่ ซูก้าบอก
จอนจองกุกกอบโกยร่างอันบอบช้ำลุกขึ้นเฟ้นหาตัวของคิมซอกจินที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะอย่างวิตก
“ฮึก..พี่จินครับบบบ!” มือเรียวเล็กผลักไปในห้องน้ำ ที่ในใจหวังว่าจะพบ แต่ก็มีเพียงความว่างเปล่า เสียงสะอื้นแผ่วออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงพรูอาบแก้มแดงทั้งสอง
“พี่…โกหกผม ฮือ…. พี่ทิ้งผมแล้วว” เจ้าเด็กน้อยนั่งทรุดลงกับพื้น ก่อนจะชันเข่าขึ้นมาก้มหน้าร้องไห้อย่างคนที่สูญเสียรักไป
“จองกุกอา”
“พี่จิน..”
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา คนตัวสูงปรากฏตัวพร้อมกับอาหารในมือทั้งสอง จริงๆแล้วคิมซอกจินออกไปหาซื้อของกินและยามาให้เจ้าตัวเล็กของเขาต่างหาก
“ร้องไห้ทำไมครับ คนดี” คนเป็นพี่พูดพร้อมกับช้อนใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นเพื่อปาดมันออก
หมับบบ!
“พี่ไม่ทิ้งผมไปใช่ไหม ฮือ…ฮึก” ไม่ต้องพูดอะไรมาก จอนจองกุกเข้าสวมกอดร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะพูดพร้อมเสียงสะอื้นออกมา คิมซอกจินได้แต่เพียงใช้มือทั้งสองลูบปลอบคนที่กำลังใจเสียและเผยยิ้มเล็กๆออกมากับความน่ารักของเจ้าตัวเล็ก
น่ารักแบบนี้ จะให้ฮยองทิ้งไปไหนได้ละ
“เด็กโง่เอ้ย เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นจะคิดว่าพี่รังแกนายอีกนะ”
“ก็พี่จินรังแกผมจริงๆงะ”ใบหน้าสวยหย่นจมูกเล็กน้อย พลางปาดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือ ความวิตกต่างๆกลายเป็นอาการงอนขึ้นมาทันที คิมซอกจินรู้ดีว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกของเขา แต่ยังไงละ คนเป็นพี่ไม่ยอมอ่อนแรงให้เลย
“ทำหน้าแบบนี้ ยั่วพี่อีกแล้วใช่ไหม” คนที่ถูกงอนพูดพร้อมกับตั้งใจจะคว้าลำคอตรงหน้าเข้ามา แต่จอนจองกุกเบี่ยงหลบเสียก่อน
“ไอ้พี่คนบ้า ผมมีรอยเต็มตัวขนาดนี้ยังจะรังแกกันอีกหรือไง”
“แล้วชอบให้รังแกไหม”
“ชะ..ชอบบ เฮ้ยย ไม่ครับบ วันนี้ผมไม่สบาย” เด็กน้อยพูดพร้อมกับแสดงอาการเจ็บปวดทางกายออกมา เพื่อเบี่ยงความสนใจของคนหื่นกาม แต่เขากลับไม่รู้เลยว่านั่นยิ่งทำให้ซอกจินมีอารมณ์เข้าไปอีก
“ขอโทษนะครับบบ เห็นเมียเจ็บพี่ก็เจ็บนะ”
“เมียย?”
“ครับเมีย ^___^” คนหน้าไม่อาย ใครบอกว่าจะเป็นเมียวะ จอนจองกุกถึงแม้จะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ก็แอบเขินหน้าแดงเหมือนกัน ยิ่งรอยยิ้มของคนตรงหน้าที่หวานจนดวงตาคู่นั้นหยี
“พี่มโนไปเองละ”
คิมซอกจินไม่สนใจคำพูดของร่างบางพลางเดินไปจัดการนำซุปข้าวร้อนๆใส่ชาม รวมถึงเครื่องดื่มชูกำลังสารพัดเท่าที่จะหาได้ แล้วยกมันมาวางยังโต๊ะตรงหน้าเจ้าเด็กปากแข็ง
“อ๊ะ!! เก็บมือลงไปนะเด็กดื้อ พี่จะป้อนนายเอง”
“เห็นผมเป็นง่อยหรือไง ถึงช่วงล่าง ผมจะเจ็บ แต่มือใช้การได้ดีครับ” จอนจองกุกพูดพลางแย่งช้อนมาจากมือหนาของคนเป็นพี่ที่จ้องหน้านิ่ง
ป่อกกก!!
“โอ้ยยย”
แต่แล้ววเหม่งขาวๆก็ถูกดีดจนเกิดรอยแดงขึ้นมาจนเจ้าตัวร้องโอยออกมา
“บอกแล้วไงอย่าดื้อ” ซอกจินรั้งช้อนคันเดิมกลับมา พร้อมกับตักซุปคำใหญ่เป่าจนเย็นแล้วยัดมันเข้าไปในปากเล็กๆของคนตรงหน้า
“รังแกกันอีกแล้ว ผมจะฟ้องให้ซูก้าเอาคืน”
“งั้นก็เอาเลย เพราะพี่จะให้ไอ้วีจัดการไอ้ไก่ต้มยุนกิเหมือนกัน”
“อ้าปากครับบ” ซุปข้าวคำแล้วคำเล่าถูกป้อนเข้าปากจองกุกอย่างบรรจง ถึงแม้เจ้าตัวเล็กจะอิดออดก็ตาม จริงๆแล้วจอนจองกุกกำลังหาทางเอาคืน คนขี้แกล้งต่างหากละ
“ผมอิ่มแล้ว”
“กินเยอะๆสิครับ จะได้มีแรงฟัดกันต่อ” น่านไง สัญญานอันตรายมาถึงตัวอีกแล้วไง ผมไม่อยากเจ็บตูดรอบเช้าหรอกนะ
“วันนี้พี่ไม่ไปไหนหรอครับ” หลังจากที่[ถูกบังคับ]กินข้าวและเครื่องดื่มชูกำลังต่างๆจนอิ่มแปล้ ร่างบางก็เดินมานั่งใกล้กับคนที่กำลังสนุกกับเกมในมือถือ
“เมียไม่สบาย เลยไม่อยากไป” โอ้ยยยเกลียดคำนี้เว้ยยย มันรู้สึกเหมือนแตกเนื้อสาวยังไงไม่รู้วะ
“ผมไม่เป็นเมียพี่หรอก”
“ก็เมื่อคืนพี่กินตับใครละ หมาน้อยย”
“หมาน้อยยยยย????”
“ใช่ หมาน้อยขี้ยั่ว” คิมซอกจินตอบกลับด้วยยิ้มหวาน ก่อนที่จะวางมือถือลงและใช้นิ้วเรียวไปบิดจมูกของคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว มีเพียงคนน่ารักที่สงสัยว่าตัวกูกลายเป็นหมาไปเมื่อไหร่วะ
“ถ้าผมเป็นหมา พี่ก็คงเป็น…” เออจะให้เป็นไรดีวะ หน้าหล่อๆแบบนี้ ช้างม้าวัวควายคงไม่เหมาะ
“เป็นอะไรหื้อ..?” ในขณะที่เจ้าตัวเล็กกำลังนึกสรรหาชื่อสัตว์อยู่นั้น ใบหน้าหล่อก็ยื่นเข้ามาจนปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นๆของซอกจินจะสัมผัสลงตรงปากบางของคนตรงหน้าที่กำลังลับตาพริ้ม
จุ๊บ!
“ว่าไง..คิดได้ยังครับว่าจะให้ผัวเป็นอะไรดี” เมื่อเห็นว่าเจ้าหมาน้อยได้แต่ค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัว คนเป็นพี่ก็เอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี
ไอ้พี่จินคนหน้าไม่อายพูดแบบนี้ผมก็เขินนะเว้ยยยย
“ไม่พูดกับพี่แล้ว แม่งชอบหื่นใส่ผม” จอนจองกุกลุกขึ้นพร้อมกับเชิดหน้าหนี แต่ทว่าในใจกับชอบในการกระทำของเขา
หมับบ!
“เมียขี้งอนจังเลยนะ” คิมซอกจินฉวยข้อมือเล็กที่กำลังจะเดินหนี จนร่างบางล้มตึงลงมาบนที่นอนนุ่มข้างตัวอีกครั้ง ก่อนที่คนเป็นพี่จะจัดการขึ้นคร่อมเพื่อล็อคตัวเจ้าลูกหมาเอาไว้
“ปล่อยผมนะครับ ผมป่วยอยู่”
“ป่วยหรอ งั้นฉีดยาให้เอามั้ย รับรองหายขาด” มือหนาจัดการถลกเสื้อนอนบนของคนใต้ร่างออก เผยให้เห็นแผงอกเล็กขาวนวล บวกกับยอดอกสีสวย คิมซอกจินกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ
จะหายขาดหรือจะเป็นหนักกว่าเดิมกันแน่ เพราะไอ้เข็มฉีดยาแม่งใหญ่ฉิบหาย!!!!!
“โอ้ยยยย…” แต่แล้วววคนตัวสูงก็ร้องโอยออกมาเพราะถูกมือเล็กต่อยท้อง จอนจองกุกหัวเราะคิกคักเมื่อได้เห็นใบหน้าของคิมซอกจินที่บู้บี้เพราะความเจ็บปวด
“คิกๆๆ เป็นไงครับ ยังจะฉีดยาผมอีกไหม”
“แกล้งพี่หรอหะ เจ้าหมาน้อย มานี่เลย มาให้พี่กินตับสะดีดี” ทั้งคู่ต่างหยอกกันไปมา เจ้าหมาน้อยหัวเราะเสียงดังลั่นเพราะโดนคนเป็นพี่แกล้งจักกะจี้โดยใช้ปากขบตรงพุงเล็กๆ
“ฮ่าๆๆๆ…พอก่อนนครับบ แฮ่กๆๆ ผมหายใจ..ไม่ทัน”
“พักก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยกินต่อ” คิมซอกจินเปลี่ยนจากนั่งคร่อมมาเป็นนอนลงข้างๆคนตัวเล็กแทน พร้อมกับดึงร่างนั้นเข้าแนบกับตัว ใบหน้าหวานแดงระเรื่อแถมยังผุดเม็ดเหงื่อขึ้นบางๆเพราะคงหัวเราะมากเกินไป
“พี่จิน”
“ว่าไง”
เสียงเรียกของเจ้าหมาน้อยทำให้ซอกจินที่นอนหลับตาพริ้มบรรจงรอยจูบลงบนหน้าผากตรงหน้า
“ผมรักพี่”
“ถ้ารักพี่ ก็ต้องยอมพี่บ่อยๆนะ”
กริ๊งงงงงงงง!!!!!!!!! ในขณะที่คู่รักกำลังนอนหยอกกันอย่างมีความสุข เสียงมือถือของจอนจองกุกก็ดังขึ้น ขัดจังหวะด้วยปลายสายจากปาร์คจีมิน เจ้าหมาน้อยพยายามจะเอื้อมหยิบแต่กลับถูกมือหนาของคิมซอกจิน แย่งกดรับเสียก่อน
[จองกุก มีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาเจอกันหน่อยสิ]
“ถ้ามึงอยากเจอแบบนี้ มึงควรจะขออนุญาตกูก่อนนะ”
[กูยังไม่อยากสะสางกับมึงวันนี้ ไปเอาจองกุกมาคุย]
“หมาน้อยของกูไม่สบาย คงจะไม่สะดวกรับสาย มึงมีอะไรว่ามา”
[ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่าเสือก]
“โอเคในเมื่อไม่ใช่เรื่องของกู งั้นวางละ”
“พี่จิน อย่าทำแบบนี้สิครับ ขอผมคุยกับจีมินหน่อย”
ติ๊ดด!! แต่แล้วมือไวของซอกจินก็กดตัดสายไป ทำเอาเจ้าหมาน้อยถึงกับมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจ พี่จินเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ
“ทำไมพี่ทำแบบนี้ จีมินเขาเป็นเพื่อนผมนะ”
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้คุยกับ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแบบมัน”
“พี่แม่งไม่เชื่อใจผมเลยใช่ไหม” จอนจองกุกรู้สึกผิดหวังกับคนตรงหน้า ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำไป ซอกจินไม่เคยไว้ใจเขาเลย
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ” คนเป็นพี่ที่รู้ตัวว่าโดนงอน จึงเข้าสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลัง ก่อนจะค่อยเอาใบหน้าซุกไปมาบนแผ่นหลังเล็กๆ
“พี่ไว้ใจหมาน้อย แต่พี่ไม่ไว้ใจไอ้เตี้ยจีมิน พี่แค่กลัวมันจะแย่งจองกุกไปต่างหาก”
“ไม่มีวันที่ผมจะไปจากพี่ ถ้าพี่ไม่ไล่ให้ผมไปเอง” เจ้าหมาน้อยหันกลับมา ก่อนที่จะสวมกอดคนตัวสูงกลับเป็นการสัญญา
“ครับผม”
“งั้นพี่ก็ต้องยอมให้ผม ไปพบจีมิน”
“ไม่อาวววววววว” คิมซอกจินดิ้นพล่านไปมาราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ จนคิ้วทั้งสองของเจ้าลูกหมาเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างเหนื่อยใจ
“ไหนบอกว่าเชื่อใจไง”
“ก็ได้ แต่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะครับ” นั่นคือข้อเสนอ และแน่นอนจองกุกพยักหน้ารับ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ เพราะจริงๆแล้วจองกุกก็ไม่อยากให้แฟนขึ้หึงของตัวเองเข้าใจผิดอีกเลยคิดว่าจะพยายามจะอยู่ให้ห่างปาร์คจีมินถึงแม้จะลำบากใจก็ตาม
“พี่จินจะกลับบ้านเลยใช่ไหม”
“ก็ใช่สิ เมียไล่แล้วนี่” คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาพร้อมกับท่อนล่างที่พันไว้เพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว ทำเอาจอนจองกุกถึงกับร่างกายอันกำยำแบบตาไม่กระพริบ พี่จินแม่งหุ่นดีมากกกกก
“มองอะไรครับ เช็ดน้ำลายหน่อยไหม”
“ปะ..เปล่าสักหน่อย พี่ทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อย” เป็นใครใครก็มอง ในเมื่อมีผู้ชายหน้าหล่อ เปลือยหุ่นเพอร์เฟคมาอยู่ตรงหน้า ผมไม่ได้หื่นคนเดียวหรอก
“จองกุกอา” เสียงแหบพร่าซอกจินเอ่ยเรียกคนที่กำลังจัดกระเป๋าและอุปกรณ์ต่างๆ ทำให้เจ้าหมาน้อยเริ่มรู้สึกมีสัญญานอันตรายเข้าใกล้ตัว
“คะ..ครับ?”
“พี่อยาก….สักรอบก่อนไปดีไหม” ผ้าขนหนูที่เคยพันกาย บัดนี้ถูกมือหนากระชากออกเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับคนตัวสูงที่กำลังย่างสามขุมเข้ามา อย่างหิวกระหายยย
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”
ต่อ…
เวลาผ่านมาไม่นานหนัก คิมซอกจินก็ต้องจำใจเดินมายังรถสีดำที่จอดสนิทตั้งแต่เมื่อคืน ก็ใช่สิ คุณเมียที่รักดันนัดไปกับคนอื่นมันน่าน้อยใจจริงๆ พอขอของกำนัลอีกรอบก็ไม่ยอมให้ เพราะเจ้าหมาน้อยดันหนีไปซ่อนตัวในห้องน้ำเสียก่อน คิมซอกจินเลยต้องกลั้นใจกลับบ้าน แต่ในขณะที่เขากำลังล้วงกระเป๋าหากุญแจรถที่หล่นไปตั้งแต่เมื่อคืนอยู่นั้น
ผลั๊วะ!!!!!!
“มึงมันเหี้ยยย” หมัดหนักๆของปาร์คจีมินกข้าปะทะใบหน้าหล่อนั้นเต็มๆ จนคิมซอกจินล้มลงกับพื้น
“เล่นลับหลังแบบนี้ หน้าตัวเมียนี่หว่า”
ผลั๊วะ!!
“มึงต่างหากละหน้าตัวเมีย กูบอกแล้วใช่ไหม ว่ากับจองกุกกูจริงจัง และถ้ามึงไม่จริงใจมึงเจอกูแน่”
ผลั๊วะ ผลั๊วะ!!!!! ปาร์คจีมินยังคงรัวหมัดใส่คิมซอกจินไม่ยั้ง โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้โต้ตอบอะไร คนอย่างคิมซอกจิน ต้องเอาเลือดชั่วมันออกมาให้หมด กูจะไม่ยอมให้มาทำให้คนที่กูรักเสียใจง่ายๆหรอก จีมินคิดในใจ
“ต่อยกูพอใจมึงแล้วใช่ไหมหะ ไอจีมิน” คิมซอกจินค่อยๆพยุ่งร่างของตัวเองลุกขึ้นยืน เมื่อคนตรงหน้าเว้นระยะห่างของหมัด
“กูขอร้อง อย่าทำให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องราวต้องมาตกอยู่ในบ่วงความเลวของมึง”
“กูกับจองกุกเรารักกัน”
ผลั๊วะ!!! หมัดหนักๆซัดลงบนใบหน้าหล่อของซอกจินอีกครั้ง ร่างสูงยกมือปาดเลือดที่ไหลซิบตรงมุมปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้มด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่น
“เป็นเหี๊ยอะไรของมึงว่ะ หมาบ้าอะไรเข้าสิงหรือไง”
“หึ!! มึงนั่นแหละเหี๊ย ทำเลวอะไรไว้ ก็รู้อยู่แก่ใจ มึงอย่าเอาคำว่ารักของมึงไปผูกมัดกับจองกุก กลับไปดูแลคนเก่าของมึงให้ดีสะก่อน”
ปาร์คจีมินเริ่มพูดความในใจเมื่อเลือดขึ้นหน้า ความเลวของผู้ชายคนนี้ ที่กำลังคบซ้อน และมันจะไม่เลวขนาดนี้ ถ้าคนที่มันคบทั้งสองไม่ใช่เพื่อนกัน จองกุก เจโฮป ต่างคนต่างต้องเจ็บในสักวัน
“หมดเวลาสำหรับความรักหลอกลวงของมึงแล้ว กูจะแย่งจองกุกคืนมา ต่อให้กูต้องกลายเป็นคนเหี้ยในสายตาของมันก็ตาม”
ร่างหนาทิ้งไว้เพียงคำพูดแน่วแน่ที่ทำให้คิมซอกจิน รู้สึกโกรธจวนจะบ้า แน่นอนเขาเองก็ไม่มีวันยอมแพ้ต่อผู้ชายอย่างปาร์คจีมินนเช่นกัน สงครามความรักต่อจากนี้มันคือจุดเริ่มต้น…..
โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนที่ 20 เจ็บตรงที่ไว้ใจ
“ปล่อยกูนะจีมิน มึงบ้าไปแล้วหรือไง”
ร่างเล็กของจอนจองกุก ถูกซัดลงบนเตียงนอนสีทึบ ปาร์คจีมินที่อารมณ์คลุ้มคลั่งกระชากเสื้อของตัวเองออกเป็นส่วนๆ
“เลิกโง่สักที ซอกจินมันกำลังหลอกมึงไม่รู้หรือไง”
“กูรักพี่จิน ต่อให้เขาหลอกกูแต่กูก็ยังรักเขา”
ปัง!!!!!
“จองกุก จีมิน!!”
“พี่จินน!!!”
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะ และขอบใจสำหรับสิ่งตอบแทนความไว้ใจของพี่ สนุกต่อเถอะจอนจองกุก!!!”
ความคิดเห็น