คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : The Relationship :: 10 หึง
“นายหญิง…”
คืนนี้อีกเช่นกันที่มินโฮเข้ามาหาแทมินถึงในห้อง แทมินมองสบตาสีทองก่อนจะมองไปยังเตียงที่มีร่างบางอีกคนนอนหลับอยู่
“เธอไม่ตื่นหรอก” มินโฮยิ้ม เขาเข้ามาใกล้แทมินก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“อะ..เอ่อ…”
แทมินถอยหนีเล็กน้อย แน่นอนว่าเขายังไม่คุ้นกับการทักทายแบบนี้ของจรเข้หนุ่ม อีกอย่างผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นยังคงนอนหลับอยู่ที่ห้องข้างๆด้วย
“เจ้าจะกลับพรุ่งนี้แล้วหรือ…”
มินโฮถาม เขาเดินไปรอบๆห้องและหยุดนิ่งตรงริมหน้าต่างที่ผ้าม่านกำลังปลิวไสว แสงจันทร์จากด้านนอกสาดส่องเข้ามากระทบกับผิวกายเข้มให้ชวนน่ามอง
“คุณรู้ได้ยังไงค่ะ”
“ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเจ้า…ที่เราไม่รู้นายหญิง…”
“นั่นซินะ…ฉันลืมไป…คุณเฝ้ามองฉันตลอดเวลา…คุณรู้ทุกอย่าง”
แทมินตอบ เธอเดินเข้าไปหาเขา
“คุณอย่าตามฉันเลยนะค่ะ…คุณมินโฮ”
มินโฮขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “ฉัน…ไม่ใช่ลีแทมินของคุณหรอกค่ะ…”
ฉันไม่อยากให้คุณเจ็บปวด…..นี่ต่างหากที่แทมินอยากจะพูด….อยู่ดีๆเขาก็รู้สึกแคร์ความรู้สึกของคนตรงหน้าขึ้นมาจริงๆ ทั้งที่เขากับมินโฮเจอกันเพียงแค่สามวันเท่านั้น
“เจ้ารังเกียจหรือ?”
เขาไม่ได้มองแทมินแต่กลับมองไปนอกหน้าต่างที่มีแต่ความมืด
“ไม่ใช่นะค่ะ!....ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ…” แทมินรีบตอบกลัวมินโฮจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“ผู้หญิงคนนี้…คือคิบอมเมื่อชาติที่แล้ว”
มินโฮบอก แทมินมองไปยังร่างของคีย์ที่กำลังหลับตาพริ้ม
“คนที่คุณอยากได้เขาเป็นภรรยานอกจากลีแทมิน…” แทมินพูด แล้วทำไมเขาถึงเจ็บจี้ดที่อกด้านซ้ายแบบนี้ละ ถึงเขาจะไม่ได้รักมินโฮแต่ก็ไม่ชอบถ้าจรเข้หนุ่มจะเอ่ยชื่อสตรีใดในตอนนี้
“ใช่…ข้าอยากได้นางเป็นภรรยา…”
แทมินหลับตา น้ำตาเม็ดใสๆเหมือนกำลังจะไหลออกจากเบ้าตา คนสวยรีบเช็ดมันออกเร็วๆ
“แล้วชาตินี้ละ”
มินโฮหันกลับมา เขากอดอกแล้วก็ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่แทมินไม่ชอบใจเอาเสียเลย
“นางไม่ใช่ของข้า…”
แล้วคุณอยากแย่งเขามั้ย?
แทมินคิดอยู่ในใจ รอยยิ้มของมินโฮทำให้เธอปวดใจ ร่างสูงที่ไม่เคยพอไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน
“คุณกลับไปเถอะค่ะ…อย่ามาหาฉันอีกเลย”
แทมินพูดเสียงสั่นจนมินโฮจับน้ำเสียงนั้นได้ เขาเดินเข้ามาหา โอบกอดเธอปลอบเธอด้วยอ้อมกอดอุ่นๆ
“ร้องไห้ทำไม…ชองแทมิน…”
“ฉันเกลียดคุณ…” แทมินสะอื้น ร่างบางห้ามน้ำตาไม่ได้อีกต่อไปมันเจ็บปวดจนทนไม่ไหว
“เจ้าไม่สมควรเกลียดข้า….คนที่สมควรเกลียดข้าคือนายหญิงลีแทมิน….ไม่ใช่เจ้า…ชองแทมิน”
แทมินกัดริมฝีปากแดงก่ำ นั่นน่ะสิ ผู้หญิงที่จะมีสิทธิ์หึงหวงชเวมินโฮ มีสิทธิ์เกลียดชเวมินโฮมีแค่นายหญิงลีแทมินเท่านั้น
“ปล่อย!!!”
แทมินขึ้นเสียงเขาขืนตัวออกจากอ้อมกอดแสนแข็งแกร่ง เขาไม่ชอบเลยที่อ้อมกอดนี้เผื่อแผ่ไปหาคนอื่น เขาเจ็บปวดแทนลีแทมินเมื่อนึกถึงร่างกายนี้โอบกอดนางคนอื่น
“ถ้าข้ารู้สึกไม่ผิด….เจ้าหึงข้าใช่หรือไม่”
มินโฮกระซิบ ริมฝีปากหยักกดจูบข้างหลังหูแทมิน เขาเป่าลมเบาๆจนร่างทั้งร่างอ่อนระทวยในอ้อมกอดของเขา
“มะ….ไม่ได้หึง…หลงตัวเอง”
แทมินบอก ร่างบางไม่รู้หรอกว่ามินโฮทำหน้ายังไงเพราะเขากอดเธอจากด้านหลัง เขาลอบยิ้ม เขามอง เขาหื่นกระหาย
“แล้วผู้ใดต่อว่าข้า…”
มินโฮจูบแทมินไล่ตั้งแต่แก้มเนียนจนถึงปากอิ่ม เขาไม่ได้รุกล้ำแต่ก็จูบแช่ไว้นานๆ
“ฉันแค่พูดแทนนายหญิงลี….ใครจะไปทนได้ถ้าสามีมีนางในครอบครองนอกจากตัวเอง…”
มินโฮหัวเราะ เขาเอนหลังบนเก้าอี้ตัวหนึ่งโดยมีแทมินนอนพิงด้วย
“เจ้าหึงข้าแทนเมียข้ารึ?”
เมื่อถูกจี้หนักๆเข้าแทมินก็ไม่อยากพูดอีก เธอหยิกแขนจระเข้หนุ่มแรงๆเป็นนัยว่าไม่ชอบใจ
“นอกจากต่อว่าข้า…ยังทำร้ายร่างกายข้าอีกรึ”
มินโฮหัวเราะ แทมินหันหน้ามาหามินโฮร่างบางพยายามปีนตักเพื่อเผชิญหน้ากับร่างสูง
“ฉันจะทำคุณแรงกว่านี้อีก…คนเจ้าชู้”
แทมินเผลอขยับตัวอย่างไม่ตั้งใจบดเบียดช่วงล่างและช่วงอกอวบๆเข้ากับร่างกายของชายหนุ่ม
ร่างบางทุบแรงๆบนหัวไหล่ สะโพกบางเผลอบดเบียดอย่างไม่ได้ตั้งใจ จนกระทั่งแทมินที่ตั้งหน้าตั้งตาทุบอย่างบ้าคลั่งเงยหน้ามองมินโฮ ร่างบางคิดว่าร่างสูงนี้ต้องเจ็บอยู่แน่ๆ ปล่าวเลยใบหน้าหล่อนั้นกลับดูเคลิบเคลิ้มเหมือนกับ…
“ชเวมินโฮ!!!”
“ฮ่าๆ….ยะ…อย่าขยับนายหญิง…เจ้ากำลังทำให้ข้าทนไม่ไหวนะ”
มินโฮกดหัวแทมินให้ซบลงกับไหล่ของเขา ใบหน้าแดงๆถูกซ่อนอยู่ด้านหลัง…….ร่างกายบางกอดคอชายหนุ่มไว้แน่นไม่กล้าขยับกลัวมินโฮจะทนไม่ไหวจริงๆ ทั้งๆที่บางสิ่งมันก็บดเบียดแทมินจนรู้สึกได้เช่นกัน
แทมินรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่พ่นออกมาอย่างต่อเนื่อง เหมือนมินโฮกำลังทรมาน แทมินไม่ใช่คนใจร้ายโดยเฉพาะกับคนที่กำลังทำให้เธอหวั่นไหวนี้
“คุณทรมาน…”
แทมินพูดเบาๆแต่น้ำเสียงของแทมินมันยั่วยุมินโฮทางอ้อมซะนี่
“แล้วจะให้ข้าทำอย่างไร”
มินโฮบอก เขาพยายามที่จะไม่จัดการลูกกวางน้อยตอนนี้
แทมินไม่ตอบแต่ขยับสะโพกเบาๆเมื่อบางสิ่งมันโป่งพองจากข้างล่าง
“อือ…อืม…นายหญิง…หยุด…หยุดเดี่ยวนี้!”
มินโฮว่าเสียงแข็ง แทมินมองเขาแล้วยิ้ม….รอยยิ้มอันตราย ของลูกกวาง กวางป่าน่ารักและซุกซนกำลังก้มลงกินน้ำในแม่น้ำลูกกวางน้อยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าในแม่น้ำมีจรเข้ดุร้าย…มันจ้องมองลูกกวางผ่านใต้น้ำ ค่อยๆคลานเข้ามาใกล้ เกล็ดบนหลังที่ค่อยๆลอยพ้นน้ำพร้อมกับดวงตาคมสีทองอร่าม มันตะปบลูกกวางทันทีโดยไม่ให้ตั้งตัว มันลากกวางน้อยที่ดิ้นทุรนทุรายลงในน้ำก่อนจะกัดกินอย่างหิวกระหาย
แต่ตอนนี้แทมินไม่ใช่ลูกกวางน้อย…แต่คือแมวน้อยๆน่ารัก ดวงตากลมๆช้อนมองอย่างออดอ้อนปากแดงอ้าออกอย่างน่ารักลิ้นแดงๆในปากชุ่มไปด้วยน้ำหวานอุ่นๆ
แทมินกำลังทำให้มินโฮคลั่งทั้งๆที่ปากอยากไล่มินโฮไปให้ไกล แต่แทมินก็ไม่ทำ…เขาแค่คิดว่ามินโฮทรมานแล้วลงไปใต้น้ำ ชายหนุ่มก็ต้องไปปลดปล่อยกับหญิงอื่นอยู่ดี….ไม่รู้ทำไมแทมินถึงเกิดอยากให้มินโฮอยู่ที่นี่ อยากให้มินโฮคลั่งตายเพราะปากและลิ้นที่ไร้เดียงสา หัวกลมโยกขึ้นลง…ความอุ่นร้อนในปากและลำคอโอบอุ้มกายของมินโฮ
เขาหรี่ตาลง ครางเสียงต่ำมือหนาก็จับกลุ่มผมนุ่มของแทมิน กดให้แนบชิด
จวบจนกระทั่งเขาปลดปล่อยในปากของแทมิน….หญิงสาวกลืนอย่างไม่รังเกียจมินโฮดึงร่างบางขึ้นมาจูบ ส่งมอบความรู้สึกชื่นชมและโหยหาให้แทมิน
ร่างสูงกอดจูบเบาๆบนหลังคอ กลิ่นหอมกรุ่นทำให้เขาอยากสร้างรอย
“ยะ…อย่านะค่ะ…” ลูกแมวเชื่องๆกำลังเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
“ทำไมละ?”
“มะ…เมื่อกี้ฉันแค่ช่วยคุณ…แต่ไม่ได้หมายความว่าให้คุณทำอะไรตามใจชอบก็ได้นี่ค่ะ”
แทมินบอกเสียงอ่อน แค่เมื่อกี้เธอก็เขินจนหน้าแดงพอแล้ว ไหนจะมาถูกสายตาคมโลมเลียอีก
“เจ้าไม่อยากให้ใครเห็นรอยของข้ารึนายหญิง”
แทมินไม่ตอบ….เขากระอึกกระอัก….แน่นอนว่ามินโฮเริ่มไม่พอใจจระเข้หนุ่มผุดลุกขึ้นทำให้แทมินที่นั่งเอนบนตักก็ต้องลุกตามไปด้วย
“พักผ่อนเถอะนายหญิง…ข้าไม่อยากกวนเจ้าอีก”
มินโฮหุนหันออกไป แล้วแทมินก็ได้ยินเสียงเหมือนคนโยนอะไรหนักๆลงน้ำ เขาไปแล้ว….
แทมินนั่งนิ่งๆบนเตียง เธอทำให้เขาจริงๆเธอทำแบบนั้นให้เขา….ทั้งๆที่แทมินไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับจงฮยอนเลยด้วยซ้ำ
“เมื่อคืนหลับสบายหรือปล่าวค่ะพี่คีย์”
แทมินถามเมื่อเธอเห็นร่างบางอีกคนยืนรับลมเงียบๆอยู่บริเวณศาลาท่าน้ำ
“สบายจ๊ะ…บ้านสวนของแทมินนี่อากาศดีจังนะจ๊ะ”
แทมินยิ้ม “พี่คีย์พูดเหมือนพี่จงฮยอนเลยนะค่ะ…ถ้าชอบก็มาบ่อยๆก็ได้ค่ะ”
แทมินบอก คีย์ยิ้มบางๆ
“สาวๆมายืนทำอะไรตรงนี้ครับ” เป็นจงฮยอนซะเองที่โผล่มาด้านหลัง
“พี่จงฮยอนอ่า…แทมินลืมตกใจเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้ม
“อุ๊…อ๊วก…”
อยู่ๆคีย์ก็คลื่นไส้แล้วอาเจียนออกมาตรงนั้น ทำเอาจงฮยอนหน้าเหวอ
“ไหนหมอบอกหายแล้วไง…สงสัยกลับโซลไปต้องให้หมอตรวจให้ละเอียดกว่านี้แล้วละ”
“อ๊วก….อ่อก…”
“ยัยบ้าเอ้ย!....นี่เธอหน้าซีดจะเป็นลมแล้วนี่”
จงฮยอนบอก เขาตกใจจริงๆนะคีย์ชอบอาเจียนมากๆแบบนี้แล้วหน้าขาวๆก็ซีดจนน่ากลัว
“พี่คีย์…ยาดมค่ะ” แทมินเอายาดมจ่อจมูกหญิงสาวจงฮยอนเองก็พยุงคีย์มานั่งบนม้านั่งด้วย
“พี่จงฮยอนค่ะเรากลับโซลเถอะค่ะ…พี่คีย์ไม่ไหวแน่ๆ”
แทมินบอก “พี่ไม่เป็นไรหรอก…แค่กระเพาะน่ะ…” ใบหน้าขาวจนเกือบซีดของคีย์ไม่น่าจะเป็นแค่โรคกระเพาะ คีย์ทานอะไรแทบไม่ได้เลยนอกจากน้ำปล่าว มากหน่อยก็แค่น้ำผลไม้คั้นสดๆ จงฮยอนจึงตั้งใจว่ายังไงๆต้องพาคนสวยไปหาหมอที่โซลให้ได้
“จะกลับแล้วหรอลูก”
หญิงชราเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นหลานรักกำลังเก็บเสื้อผ้า
“ค่ะ…คุณย่า…พี่คีย์ไม่สบายมากน่ะค่ะพี่จงฮยอนเลยจะพากลับตอนนี้…แต่แทมินยังไม่กลับนะค่ะรอทานข้าวฝีมือคุณย่าก่อน”
“ขับรถกลางคืนอันตรายนะลูก…ทำไมไม่กลับพร้อมพ่อหนุ่มจงฮยอนละ”
แทมินอ้อนอีก จนคุณย่าอดหอมแก้มหลานสาวไม่ได้
“ย่าเป็นห่วง…กลัวหนูจะไม่มีเพื่อนกลับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า…แทมินกลับได้”
แทมินย้ำให้คุณย่าของเธอมั่นใจ
“แทมินไม่กลับกับพี่หรอค่ะ” จงฮยอนบอกเมื่อขนของใส่ท้ายรถคันหรู
“เดี๋ยวแทมินตามไปนะค่ะ”
หญิงสาวบอก มือของจงฮยอนอ้อมมากอดเอวของแทมินเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะกดจมูกลงบนแก้มแดง
“พี่ไม่อยากให้แทมินกลับคนเดียวเลย…พี่เป็นห่วง” ร่างหนาบอก
“แทมินจะกลับวันนี้ตอนเย็นๆค่ะ”
“ถึงโซลเมื่อไหร่โทรหาพี่นะค่ะ…”
แทมินพยักหน้าก่อนจะยื่นปากเพื่อจุ๊บว่าที่คู่หมั้นกลับ ดวงตากลมมองผ่านไปทางด้านหลังของจงฮยอน เขาเห็นสีหน้าเข้มๆของจระเข้หนุ่ม ชเว มินโฮยืนมองด้วยสายตาหงุดหงิด แทมินชะงักจนทำให้จงฮยอนขมวดคิ้วด้วยความงง
“มีอะไรรึปล่าวค่ะ?”
จงฮยอนก้มหน้าลงเพื่อให้ใบหน้าหล่ออยู่ระดับเดียวกับใบหน้าหวาน
“ปละ…ปล่าวค่ะ…พี่จงฮยอนกลับบ้านดีๆนะค่ะ”
แทมินบอก จงฮยอนยิ้มเขาก้มหน้าลงก่อนจะขโมยจุ๊บปากแดงๆของคนรัก
“เราแต่งงานกันเร็วๆดีมั้ยค่ะ…เดี๋ยวคุณอายุนโฮกับคุณอาแจจุงกลับมาเมื่อไหร่พี่ไปขอแทมินเลยดีกว่า”
“พี่จงฮยอนบ้าไปแล้ว”
“ก็จริงนี่ค่ะ…ว่าที่เจ้าสาวพี่น่ารักขนาดนี้พี่จะอดใจไหวได้ยังไงกัน”
แทมินแก้มแดง ก่อนจะกอดร่างสูงเอาไว้แน่นๆ
“แทมินรักพี่จงฮยอนนะค่ะ”
เขาเห็นร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังจงฮยอนสีหน้าของมินโฮโกรธมากในตอนนี้ แต่สิ่งที่เขากำลังบอกจงฮยอนก็เพื่อย้ำให้คนรักรู้ว่าชองแทมินรักคิมจงฮยอนจริงๆ
“พี่ก็รักแทมินครับ…”
เมื่อรถคันหรูเคลื่อนออกไปแล้ว แทมินก็เห็นมินโฮยืนมองรถคันนั้นไม่วางตา
“อย่าทำอะไรเขานะค่ะ…”
แทมินบอก มินโฮไม่ยอมพูดแต่ดวงตาคมนั้นกลายเป็นสีเหลืองทองน่ากลัว
“คุณมินโฮ!!เดี๋ยว!!!”
แทมินวิ่งเข้าไปฉุดแขนแกร่งเอาไว้
“ได้โปรดค่ะ…” อยู่ๆเมฆฝนอึมครึมที่ตั้งเค้ามาทางด้านหลังก็ทำให้แทมินมั่นใจว่า คำขอของเธอไม่เป็นผล มันไม่ได้เกิดจากสภาพดินฟ้าอากาศแต่มันเกิดจากเวทมนต์ของผู้ชายคนนี้
“ไปกับข้านายหญิง!!!”
ร่างสูงตวาด แม้ร่างบางจะพยายามยื้อกายเอาไว้แต่ก็แพ้ให้กับพละกำลังของมินโฮ
“ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!!!...ฉันถูกผู้ชายคนนี้จับตัวมา!!!!!”
แทมินพยายามร้องขอความช่วยเหลือไปตลอดทางเมื่อเธอถูกจระเข้หนุ่มพาดำลงมาใต้น้ำ ไม่ได้อ่อนหวานและนุ่มนวลเหมือนครั้งที่เขาเคยพาเธอลงมา มินโฮเกือบพาเธอจมน้ำ แทมินสำลักไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบกว่าร่างสูงจะพาเธอมายังที่ที่มีอากาศ
“หุบปากของเจ้าซะนายหญิง!!!!”
มินโฮตวาด แทมินกัดข้อแขนของคนที่พาเขามา
“โอ๊ย!!!!ชองแทมิน!!!!”
แทมินรีบสะบัดมือให้หลุดแล้ววิ่งหนี พื้นที่ที่เต็มไปด้วยตระไคร้น้ำลื่นๆไม่ได้สวยงามเหมือนที่เธอเคยมา กลิ่นอบอวลของจระเข้เต็มพื้นที่ไปหมด
“ชานยอล..ไปตามนางมา”
ชายหนุ่มเอ่ยกับทหารคนสนิท “แต่นายท่านขอรับ”
“ไม่มีแต่!....ไปตามนางกลับมา!”
องครักษ์หนุ่มรับคำไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งๆที่หวงนายหญิงขนาดนั้นทำไมมินโฮถึงปล่อยให้นายหญิงหนีไปได้ นอกเขตแบบนี้นางอาจถูกจระเข้ที่อื่นจับกินก็เป็นได้
หญิงสาววิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้ เนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยโคลนดำๆและคราบตะไคร่น้ำ
“ฮึก!!...คนบ้า!!!”
แทมินวิ่งไปด่าไป เธอหันซ้ายหันขวาท้องน้ำเบื้องบนไม่ได้ใสสะอาดอย่างที่เธอเคยเห็น มันขุ่นข้นและเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวๆตลอดทาง
“ฮึก…คนบ้า…คุณอยู่ไหน!!...ฉันกำลังกลัวนะ!...”
แทมินนั่งลงกับพื้นฝ่าเท้าบางๆเตะหินจนข้อเท้าแตก เลือดสดๆไหลรินออกจากบาดแผลร่างบางฉีกกระโปรงตัวเองก่อนนำมามัดไว้เพื่อห้ามเลือด เสียงสวบสาบดังขึ้นด้านหลังบวกกับเสียงเหมือนอะไรหนักๆหล่นลงน้ำทำให้หญิงสาวเกิดอาการหวาดกลัว
“คุณมินโฮ!!!...นั่นคุณใช่มั้ย?!!!”
แทมินถามออกไป เธอมองเห็นผืนน้ำเขียวๆมันเต็มไปด้วยต้นไม้น้ำต่างๆที่ขึ้นเรียงรายเต็มไปหมด
แทมินเดินแหวกกอหญ้าที่สูงเท่าเอวของเธอ เสียงน้ำเฉาะแฉะด้านหลังเหมือนคนกำลังตามมาทำให้แทมินต้องหันกลับไปมองเป็นพักๆ
หญิงสาวพยามข้ามผ่านขอนไม้ที่กำลังขวางอยู่ตรงเท้าเธอ
มือบางถูกหญ้าสูงๆบาดจนแสบ ร่างบางรู้สึกว่าอากาศหนาวจนสั่น ส่วนข้อเท้ามันเจ็บจนชาไปแล้ว
จระเข้นับสิบกำลังฉีกเนื้อวัวตัวใหญ่อยู่หลังพุ่มไม้ ขาถูกฉีกแยกออกไปอีกด้านส่วนท้องก็ถูกกัดจนไส้ล้นออกมาด้านนอก เลือดแดงสาดเต็มพื้นหญ้าเปียกๆไปหมด เหล่าจระเข้พวกนั้นสนใจการกินมากกว่าจะเห็นมนุษย์น้อยที่ยืนแอบอยู่หลังกอหญ้า เสียงฉีกเนื้อและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว
“อุ๊บ!!!!”
มือแกร่งสอดมาปิดปากแทมินจากด้านหลังร่างบางพยายามดิ้นและมันกำลังทำให้กอหญ้านั้นสั่นไหว เหล่าจรเข้ที่กำลังฉีกเนื้ออยู่เริ่มรู้สึกตัวว่ามีเหยื่ออันโอชะเข้ามาใกล้
พวกมันหยุดแล้วส่ายหัวอันแข็งแกร่งหากลิ่นผู้บุกรุก ดวงตาสีทองอร่ามเต็มไปด้วยความดุร้าย
“ชู่……เงียบๆนะ….”
ร่างสูงข้างหลังบอก แทมินตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด เธอเห็นการเคลื่อนไหวของจระเข้ตัวใหญ่นับสิบผ่านทางพุ่มไม้ ชายหนุ่มปริศนาพาเธอเดินหลบมาอย่างเงียบๆ
“คุณหมอ?”
ดวงตากลมเบิกกว้าง เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ปิดปากเธอจากด้านหลัง
..........................................................................................
^^ พอจะรู้รึยังว่าคิมจงอินเป็นใคร (ไม่ใช่ไค exo นะหมายถึงใครในเรื่อง 5555)
เป็นจรเข้รึปล่าว เป็นเเน่นอน 5555 ไม่งั้นคงไม่โผล่ในน้ำหรอกใช้ไหม?
ส่วนตอนนี้ เเทมินก็ดื้อกับมินโฮเนอะ ^O^ อยากรูว่ามินโฮจะลงโทษเเทมินยังไง
ต้องรออ่านดูนะ
ขอบคุณที่ติดตามเเละคอมเม้น เพราะคุณนั่นเเหละเค้าถึงอยากมาอัพต่อ^^
จะได้รู้ว่ายังมีคนอยากอ่านนิยาย(หื่นๆ) ของเค้าอยู่ 5555555
ความคิดเห็น