คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Relationship :: 4 ราชาจรเข้
The Relationship :: 4
“น่านน้ำทางเหนือมีจระเข้ออกอาละวาด…มันกินเหล่าทหารที่เดินทางด้วยเรือจนหมด”
เสียงเซ็งแซ่พูดคุยถึงกิตติศัพท์ความโหดร้ายของอสุรกายที่ออกอาละวาดไปทั่วน่านน้ำ
“เค้าบอกว่ามันมากันสามตัว…ตัวแรกใหญ่มากส่วนตัวที่สองกับสามน่ะใหญ่พอกันเลย”
“คุณหนูไปถอะค่ะ….อย่าไปฟังเลย”
ใบหน้าหวานหันกลับมาทั้งที่ยังขมวดคิ้ว แสดงให้เห็นว่าเขาสนใจเรื่องที่เหล่าพ่อค้าพวกนั้นพูดถึง
“เดี๋ยวซิมินจี…ฉันอยากรู้นี่”
เด็กสาวเกาะแขนคนสนิทก่อนจะลากเข้าไปใกล้ๆเพื่อฟังเรื่องราวให้ชัดเจน
“มีคนเห็นมันลากแกะลงไปกินตัวมันใหญ่เท่าเรือสำเภาเลย”
ชายพ่อค้าวาดมือทำท่าประกอบผู้คนต่างพาประหลาดใจ บางคนก็เชื่อบางคนก็ไม่เชื่อ
“ถ้าใหญ่กว่านั้นก็ไม่ใช่จรเข้แล้วล่ะยังซู…แกเล่านิทานหลอกเด็กหรอวะ”
“ไม่เชื่อก็ตามใจเถอะ…แกก็รู้นิ…หมู่บ้านเราตั้งอยู่ทางตอนใต้…ถ้ามันกินคนทางเหนือจนหมดมันจะกลับมากินแก!!”
ยังซูพูดอย่างมีอารมณ์
“ไปเถอะเจ้าค่ะคุณหนู…นานกว่านี้เดี๋ยวนายท่านลีจะดุข้าว่าพาคุณหนูเที่ยวเล่นนะเจ้าค่ะ”
แม้จะขัดใจเล็กน้อยแต่เด็กสาวจำต้องกลับตามที่คนรับใช้ว่า การสัญจรในสมัยก่อนถือว่าค่อนข้างลำบากอยู่มากชาวบ้านต้องใช้ม้าและเรือเป็นการสัญจรนับว่าสะดวกและรวดเร็ว
หญิงสาวนั่งอยู่บนเรือดวงตากลมหรี่ลงอย่างใช้ความคิด
อสุรกายใต้น้ำที่ว่าโหดเหี้ยมได้มาถึงทางใต้และตอนนี้มันกำลังรอคว่ำเรือซักรำเพื่อจะจับผู้คนกินเป็นอาหาร แต่แล้วดวงตาของเพชรฆาตก็สบเข้ากับดวงตาของหญิงสาว ดวงตากลมเต็มไปด้วยความสดใสริมฝีปากแดงอิ่มกำลังยกยิ้มอย่างน่ารัก แก้มอูมๆแดงเรื่อด้วยสีธรรมชาติ
เพชฌฆาตจดจำใบหน้างดงามนั้นและติดตามมาอย่างเงียบๆ
“ป่านนี้ท่านพ่อจะต้องถือไม้เรียวรอข้าแน่ๆเลยมินจี”
หญิงสาวก้าวขาขึ้นบนท่าน้ำอย่างระมัดระวัง วัตถุสีดำจมนิ่งลงในน้ำเหลือเพียงคลื่นน้ำเล็กพร้อมกับฟองอากาศที่ผุดขึ้นมา
“มินจี…นั่นอะไร?!!!”
แทมินชี้ มินจีมองตามมือของเจ้านายสาวและพบว่ามันไม่มีอะไรนอกจากน้ำที่กระเพื่อมเพราะอะไรสักอย่าง
“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะคุณหนูลี….”
หญิงสาวเก็บความสงสัยก่อนจะวิ่งโครมครามขึ้นบ้าน
“ท่านพี่…นั่นทำอะไรอยู่หรือ?”
หญิงสาวเข้าไปออดอ้อนพี่สาวหัวกลมซุกไหล่ขาวเหมือนเด็กๆ
“เจ้าแอบหนีเที่ยวอีกหรือแทมิน…รู้หรือไม่ว่าท่านพ่อรอจะทำโทษเจ้าอยู่แล้ว”
หญิงผู้พี่ยิ้มบางๆก่อนจะวางมือจากการละเลงสีลงบนภาพวาด
“อายุเจ้าก็ย่าง 19 แล้วยังจะทำตัวเหมือนเด็กหญิงอยู่ได้…อีกไม่นานเจ้าก็ต้องมีคู่ครอง”
เด็กสาวหน้ามุ่ย
“ข้ายังไม่อยากมีซักหน่อย…ข้าจะอยู่กับท่านพ่อ…เพราะข้ารักท่านพ่อและก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ”
แทมินยิ้ม
“ใครว่ารักพ่อกัน?”
เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังแทมินสะดุ้งก่อนจะหันกลับมายิ้มแห้งๆ
“ท่านพ่อ”
ไม้เรียวถูกซ่อนไว้ด้านหลังผู้เป็นพ่อ ปลายไม้โผล่พ้นออกมาทำให้แทมินหน้าซีด ร่างเล็กคลานไปหลบหลังพี่สาว
“ไหนเจ้าว่ารักพ่อ…ทำไมเจ้าแอบออกไปข้างนอก”
“โธ่…ท่านพ่อเจ้าค่ะ…ลูกแค่อยากออกไปเที่ยวเล่นบ้างเท่านั้นเอง”
“ลีแทมิน…เจ้าโตขนาดนี้ยังคิดจะออกเที่ยวเล่นอีกหรือ…ทำไมไม่เอาอย่างพี่สาวของเจ้าบ้างอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน”
แทมินยื่นปาก
“ข้าก็อยากจะถามพี่คีย์เหมือนกันไม่เบื่อบ้างหรือไง…วันๆพี่อยู่แต่ในบ้าน”
คีย์หันมายิ้ม
“แนะ…ลีแทมินทำไมเจ้ารั้นนัก…พ่อมีลูกสาวนะไม่ใช่ลูกชาย…อีกหน่อยเจ้าต้องแต่งงานแล้วเจ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนนิสัยแบบ
นี้…ชายผู้ใดจะมองเจ้า”
ผู้เป็นพ่อเอือมระอากับลูกคนเล็กมากนัก ลีแทมินทั้งดื้อทั้งซน ผิดกับลูกสาวคนโตคิมคิบอม…ที่ดูเป็นผู้ใหญ่และมรรยาทงามกว่ามากแม้สองพี่น้องจะอายุห่างกันแค่สองปีเศษก็ตาม
“แต่ท่านพ่อเจ้าขา…ก่อนท่านจะตีข้า…ข้ามีเรื่องมาฟ้องเจ้าค่ะ”
แทมินยอมออกมาจากหลังของคีย์ใบหน้าหวานพร้อมบอกเรื่องราวที่ตนเองได้ยินมาอย่างกระตือรือร้น
ผู้เป็นพ่อหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด “ไม่ใช่นิทานปรัมปราที่พวกพ่อค้าชอบมาหลอกเจ้าอยู่เรื่อยรึ”
“ท่านพ่อเจ้าขา….ไม่ใช่ซะหน่อยเรื่องนี้ข้ายืนยันได้เจ้าค่ะมินจีก็ด้วย”
แทมินเข้าไปเกาะแขนผู้เป็นพ่อและลืมไปหมดว่าตัวเองจะถูกทำโทษ
“ข้าได้ยินพวกพ่อค้าว่าน่านน้ำทางเหนือมีจรเข้ออกอาละวาดฆ่าผู้คนเจ้าค่ะ”
“จริงซิ…พ่อก็ได้ยิน…พ่อขอสั่งห้ามให้เจ้าอย่าลงน้ำเด็ดขาด!”
ชายวัยกลางคนบอกก่อนจะรีบร้อนเดินออกไปเหมือนลืมอะไรบางอย่าง
“ท่านพ่อนะท่านพ่อ….ทางเหนือไกลจากเราจะตาย…แล้วอีกอย่างมันก็แค่เรื่องเล่าไม่มีจริงซะหน่อย…จรเข้อะไรจะตัวใหญ่กว่าเรือสำเภา”
แทมินหันกลับมาทำหน้ามุ่ย
“เจ้าควรฟังท่านพ่อบ้าง….จรเข้อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ที่ท่านพ่อห้ามเพราะไม่อยากให้เจ้าลงเล่นน้ำมันอันตราย”
“ท่านพี่ก็เป็นไปอีกคน…ข้าว่ายน้ำเก่งไม่จมง่ายๆหรอก เจอก็ดีซิจระเข้เนี่ย…ข้าจะว่ายน้ำแข่งเลยให้ดู”
คีย์ขำกับคำพูดของน้องสาว “ช่างพูดช่างเจรจานักน้องพี่…เกรงว่ามาจริงๆเจ้าจะได้เป็นอาหารของมันก่อนว่ายแข่งน่ะสิ”
“คุณหนูลี…ท่านจะไปที่แห่งใดเจ้าค่ะ”
มินจีวิ่งมารับหน้านายสาวเมื่อเห็นเจ้านายหายขึ้นบ้านไปพักใหญ่….และหน้าที่ของเขาคือต้องใช้ยาสมุนไพรทารอยไม้เรียวที่น่องของนายสาว
“เอายามาทำไมข้าไม่ได้ถูกตีซักหน่อย”
แทมินยิ้มแป้น
“นายท่านไม่ตีคุณหนูหรือเจ้าค่ะ”
แทมินพยักหน้า ก่อนจะตรงดิ่งไปทางท่าน้ำ
“คุณหนูจะลงน้ำหรือเจ้าค่ะ…”
แทมินพยักหน้า
“ข้าจะลงน้ำว่ายแข่งกับเจ้าจระเข้สักหน่อย…ฮิๆ” แทมินหัวเราะขำๆ
“คุณหนูเจ้าขา…อย่าลงเลยเจ้าค่ะ…”
คุณหนูแสนดื้นรั้นหันหน้ามาค้อนก่อนจะบอกนางรับใช้คนสนิทขึ้นไปหาผ้าผืนใหม่มาให้ผลัด
เรียวขาขาวก้าวลงในน้ำ เย็นๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มกว้างๆเหมือนถูกอกถูกใจ
“จระเข้จ๋า!!~มามะ…มาเร็ว…ว่ายน้ำแข่งกับข้าเร็วเข้า”
เด็กสาวยกมือป้องปากตะโกนทั่วท้องน้ำ ทุกอย่างเงียบสนิทหญิงสาวก้าวขาขึ้นฝั่งเพื่อหาโขดหินเหมาะๆใช้เป็นที่นั่ง
“ผู้ใด….มาร้องเรียกหาจรเข้อยู่แถวนี้”
ชายหนุ่มหน้าหล่อโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวรับกับใบหน้าหล่อไร้ร่องรอยใดๆริมฝีปากหยักยกยิ้ม ชายหนุ่มลอยเข้ามาหาแทมินช้าๆก่อนจะเอาแขนเท้าไว้ตรงโขดหินแล้วมองหน้าหญิงสาว
“ท่านเป็นใคร!!” แทมินตวาด…ชายผู้นี้คงจะไม่รู้แน่ๆว่าแทมินเป็นถึงลูกคุณหนู…ลูกสาวคนเล็กของนายท่านลี…และชายหนุ่มมารบกวนการอาบน้ำของหญิงสาวยิ่งทำให้เธอโกรธจัด
“แล้วเจ้าเรียกใครกันหืม….คุณหนูลี”
ชายหนุ่มยิ้มขันๆ
“เจ้าเป็นพวกตลกหรือนักโป้ปดหรืออย่างไร…เราเรียกจรเข้ไม่ได้เรียกท่าน”
คุณหนูลีเบ้ปากใส่ ใบหน้าหวานออกสีแดงนิดๆเพราะความร้อนจากแดด
“แล้วเจ้าไม่กลัวหรือไร…หากมันมาจริงๆ”
ชายหนุ่มข้างล่างช่างยั่วให้เขาโมโหได้จริงๆ
“กลัวตายแหละ…มันก็แค่นิทานหลอกเด็กข้าไม่กลัวหรอก”
ร่างสูงยิ้ม “หากไม่กลัวก็ลงมาเล่นกับข้าเถอะ” มือแกร่งฉุดหญิงสาวลงน้ำทั้งตัว
“เจ้า!!!บังอาจ!!!ข้าจะฟ้องท่านพ่อ!!!”
แทมินตีน้ำใส่หน้าชายหนุ่ม ก่อนจะพยายามว่ายหนี
“แล้วใครกันละ…ที่บอกว่าจะว่ายน้ำแข่งกับจรเข้…พอข้ามาแล้วทำไมท่านถึงคิดจะหนีละ”
แทมินหันกลับมามองชายหนุ่ม ใบหน้าหล่อยกยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ข้าบอกแล้วไง…ว่าไม่อยู่กับคนบ้าอย่างเจ้า…อ๊ะ!!!...ปล่อยนะ!!!ปล่อย!!!”
ชายหนุ่มเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะรวบตัวไปกอด “ข้าถูกใจเจ้านักคุณหนู…เป็นของข้าเถอะ”
จมูกโด่งๆซุกไซ้ไปตามต้นคอเนียนและยังลามไปถึงแก้มแดงๆด้วย
“ปล่อยนะ!!!....เจ้าบ้า!!!อื้ออออ!!”
คุณหนูลีดิ้นจนน้ำกระจายเป็นวงกว้างเพื่อให้หลุดจากการการกอดของชายปริศนา
“ท่านกำลังทำให้ข้าโกรธ”
ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟัน….น้ำเสียงเย็นๆนั้นทำให้แทมินขนลุกชันทั้งๆที่เขาอยู่ใกล้มินโฮขนาดนี้และขาแทมินก็ปัดป่ายไปมาใต้น้ำ แต่กลับไม่เจอขาของมินโฮเลยทั้งๆที่มินโฮกอดเขาจากด้านหลังแท้ๆ
แทมินหยุดดิ้นและเริ่มตระหนักถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ข้าว่าพ่อค้าพวกนั้นลิมไปอย่างนะ…ว่าจระเข้ที่เขาพูดถึง…แปลงกายเป็นมนุษย์ได้”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูขาวก่อนจะพลิกตัวร่างบางให้หันกลับมา แทมินมองไปทางด้านหลังไม่แปลกที่เขาจะมองไม่เห็นขาของมินโฮเพราะขาทั้งสองข้างมันกลายเป็นแผ่นหลังของสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่เกล็ดสีดำเมื่อมลอยระเรี่ยผิวน้ำถัดไปเขาเห็นดวงตาสีเหลืองอีกสองคู่ ที่ลอยคลอคู่กัน….
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!”
หญิงสาวหวีดร้องสุดเสียงก่อนจะถูกอสุกายหนุ่มพาดำลงไปใต้น้ำ
“ว่ายังไงมินจี!!ลูกสาวของข้าถูกจระเข้ลากลงในน้ำหรือ!!!”
หลังจากที่คนรับใช้รายงานลีดองวุคโกรธจัดเขาสั่งให้คนรับใช้ผู้ชายภายในบ้าน งมหาตัวลูกสาวในทันที
“แทมินของพี่…ฮือ….” คีย์ร่ำให้ปานจะขาดใจเมื่อร็ข่าวว่าน้องสาวเพียงคนเดียวถูกอสุรกายลากลงในน้ำ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากร่างงามถูกพาลงมายังถ้ำใต้น้ำ วังจระเข้แห่งนี้ จากที่เคยหัวเราะและยิ้มอย่างสดใสลีแทมินกลับกลายเป็นคนเงียบขรึมซึมเศร้า ไม่ร้องไห้ก็นั่งเหม่อมองฝูงปลาเล็กๆที่ลอยคลออยู่บนผืนน้ำเบื้องบน เขานั่งอยู่แบบนี้ทั้งวันไม่รู้วันรู้คืนเพราะที่นี่ไม่มีกลางวันหรือกลางคืนมีเพียงแสงสว่างเหมือนอยู่ในถ้ำที่เต็มไปด้วยแสงสว่างของคริสตรัล ที่นี่สวยงามมากจริงๆแต่คงไม่ใช่กับลีแทมิน เธอมักจะถามนางรับใช้เสมอว่าผ่านไปกี่วันแล้ว พอได้รับคำตอบหญิงสาวก็นั่งเหม่อเช่นเดิม
“ยูนาบอกข้าว่าเจ้าไม่ทานอาหารหรือคนดี”
มินโฮเข้ามาโอบเอวหญิงสาวจากด้านหลัง ไรซึ่งการขัดขืนให้รำคาญ….แทมินชินกับการกระทำของจรเข้หนุ่มตั้งแต่มาที่นี่แรกๆหญิงสาวตื่นกลัวและหวาดกลัวเหล่านางรับใช้ใจร้ายขู่จะฆ่าแทมินวันละหลายๆครั้ง อีกทั้งนางจรเข้อีกหลายตนที่เป็นเมียของมินโฮก็พากันทำร้ายแทมินด้วย
ชายหนุ่มถอนหายใจ ถาดกับข้าวเย็นชืดถูกวางทิ้งไว้ ร่างบางคงไม่กินข้าวอีกแล้วแน่ๆ
มือแกร่งลูบหัวไหล่ขาวเบาๆก่อนจะกดจูบ กลิ่นกายของแทมินหอมเหมือนดอกไม้…ชายหนุ่มจูบอย่างเอาแต่ใจ รอยบนร่างกายของแทมินทำให้เขาหงุดหงิด….นอกจากรอยจูบยังมีรอยอื่นมาให้เขาเห็นอีก
“ใครทำเจ้า!!”
ชายหนุ่มขึ้นเสียง เมื่อแทมินไม่ยอมตอบคำถาม
“ลีแทมิน…ข้าถามว่าใครทำเจ้า” เสียงทุ้มดูอ่อนลง
“นางสนมจากวังใต้เจ้าค่ะ…เจ้านางชินเซคคยองกับเจ้านางชินนาอึน”
ยูนาบอกเจ้านายเธอทนเห็นสองพี่น้องฝาแฝดทำร้ายนายหญิงจากเมืองมนุษย์ไม่ได้อีกต่อไป
มินโฮขบกรามใบหน้าหล่อแสดงอาการโกรธจัด
“ทำไมไม่บอกเราว่าเจ้าถูกทำร้าย”
ชายหนุ่มหันมาว่าหญิงสาว บ่อยครั้งที่เขาเห็นรอยเหล่านี้จากกายของหญิงสาวคาดคั้นเท่าไหร่แทมินก็ไม่ยอมตอบ จนเขาต้องลงโทษนางรับใช้คนอื่นๆระบายอารมณ์
“หากเจ้าไม่ตอบวันนี้ข้าจะลงโทษคิมยูนาในฐานะที่มันดูแลเจ้าไม่ได้”
มินโฮลุกขึ้นมือแกร่งง้างขึ้นเพื่อจะตบสั่งสอนคนรับใช้ของแทมิน
“อย่า!!…อย่าทำนาง!!”
ร่างบางมีปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อเห็นคนรับใช้ของตนเองจะถูกทำร้าย เพราะยูนาเป็นข้ารับใช้ที่ใจดี ไม่ดุด่าว่ากล่าวเธอหรือพูดให้เจ็บช้ำน้ำใจ ตรงกันข้ามกลับปลอบโยนเมื่อรู้ว่าเธอถูกทำร้าย
“นางทั้งสองทำร้ายเจ้าจริงหรือไม่!”
แทมินพยักหน้าเบาๆ น้ำตาใหลจากดวงตากลมโต แค่ถูกจับมาเป็นเมียคนที่ไม่ได้รักมันก็โหดร้ายพอแล้ว ไหนจะถูกบรรดาเมียทั้งหลายของจรเข้หนุ่มทำร้ายอีก
แต่พักหลังๆมานี้จระเข้หนุ่มแทบไม่เคยออกจากห้องแทมินไปไหน ไม่แม้จะแตะนางสนมของตัวเองที่มีเป็นร้อยคน เขาไม่สนใจใครอีกเพราะเพียงหญิงเดียวที่เขาพอใจคือแทมิน
“นายท่าน!!!ฮือออๆๆ….ข้ายอมแล้ว!!”
เสียงร้องไห้อ้อนวอนดังจากปากร่างบางที่ถูกมินโฮจิกทึ้งผมด้วยความโมโหร่างของหญิงสาวถูกมินโฮเหวี่ยงไปชนกับผู้หญิงอีกคนที่หน้าเหมือนกัน
“เจ้าทำร้ายเมียของเรา!!!”
มินโฮตบใบหน้าของหญิงสาวอีกฉาดใหญ่ ห้องกว้างๆเต็มไปด้วยทหารและนางรับใช้ จระเข้หลายตนต่างหวาดกลัวเจ้านายของตนยิ่งนัก….มินโฮไม่เคยหวงนางในคนไหนมากขนาดนี้ เขาโปรดปรานสองนางนี้ก็จริงแต่ซักวันของเล่นที่เก่าแล้วก็ต้องถูกโละทิ้ง เพราะจระเข้หนุ่มลำเอียงผลกรรมจึงไปตกกับนายหญิงคนใหม่ที่ถูกพามาจากเมืองมนุษย์
“แล้วข้าไม่ใช่เมียของท่านหรืออย่างไรท่านพี่…ฮืออๆๆๆๆ”
มินโฮหันกลับไปแววตาแข็งกร้าว หญิงสาวหลบตาเพราะเกรงว่าจะถูกตบอีก
“เจ้ากับน้องของเจ้า…ข้าสั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ให้ข้องเกี่ยวกับแทมินเหตุใดจึงไม่ฟัง”
“ข้าเกลียดนาง…เพราะนางทำให้ท่านพี่เปลี่ยนไป!!!”
นาอึนแฝดผู้น้องพูดอย่างตัดพ้อ เขาไม่สนว่าชายหนุ่มจะตบเขาอีกแรงเท่าใด เลือดเกรอะตรงมุมปากและโพรงจมูกไม่ได้สร้างความเจ็บปวดได้เท่าสามีไม่ซื่อสัตย์
ความคิดเห็น