คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] Yubin x Jessica : Ugly Ducky...part3 - END
3
หลายวันต่อมา...
“มองหาใครอยู่เจส ?” เสียงซันนี่ที่ทักขึ้นมาทำให้เจสสิก้าที่เหม่อลอยอยู่รู้สึกตัว
“เอ่อ เปล่า.....”
“พักนี้ดูแกเหม่อๆ นะ” คนตัวเล็กพูดขึ้นพรางท้าวคางมองหน้าเพื่อนรักอย่างสงสัย “มีอะไรอยากบอกมั้ย ?”
“ไม่มี.....”
“งั้นก็ตามใจแก”
“เออ ซันนี่....” ร่างบางเงยหน้าก่อนจะหันมาถามด้วยเสียงเบา “เจอยูบินบ้างมั้ย ?”
“หืม.... ก็เจอนะ แกไม่เจอเลยหรอ ?” ซันนี่เอียงคอถามอย่างสงสัย ก็ปกติจะกัดกันได้ทุกวี่ทุวัน ถามอย่างนี้ก็แสดงว่าไม่เจอเลยสิ
“อื้อ.......”
ขาเรียวก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนของคนที่เคยกวนประสาทเธอเป็นประจำ เจสสิก้ามองเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่าเพราะเวลานี้เป็นเวลาพักเที่ยง ซึ่งคนอื่นๆ ก็คงลงไปที่โรงอาหารกันหมดแล้ว ร่างบางกวาดตามองรอบห้องก่อนจะหลุบตาลงต่ำอย่างผิดหวัง เมื่อไม่พบคนที่เธอตั้งใจจะมาหา.....
หายไปไหนนะยูบิน เวลาพักกลางวันแบบนี้เธอควรจะอยู่ที่ห้องไม่ใช่หรอ.....
.
.
.
.
“กลับกันเถอะ” ทิฟฟานี่ยิ้มร่าเริงก่อนจะมาจูงมือแฟนสาวไว้ ร่างบางยิ้มบางๆ ตอบแล้วเดินตามทิฟฟานี่ไป ในเส้นทางกลับบ้านที่เธอเคยเดินกับใครบางคน.... ใครบางคนที่ตอนนี้หายไปอยู่ไหนไม่รู้.....
ใครบางคนที่เธอคิดถึง....เหลือเกิน
“ขอบคุณที่มาส่งนะ” เจสสิก้ายิ้มให้เมื่อถึงหน้าบ้าน
“เจสสิก้า....” ทิฟฟานี่เรียกชื่อคนรักก่อนจะยิ้มถาม “เธอชอบฉันตรงไหนหรอ ?”
“ฮะ...เอ่อ.....” ร่างบางตะกุกตะกัก มันเป็นคำถามที่เธอ.... ตอบไม่ถูก
“ชอบฉันตรงไหน ทำไมถึงคบกันฉัน ?” ทิฟฟานี่ถามอีกครั้ง
“........” เจสสิก้าก้มหน้างุด เธอตอบไม่ได้.... เหตุผลที่เธอคบกับทิฟฟานี่เพราะต้องการจะประชดยูบินเท่านั้น.... “คือว่า ฉัน......”
“ตอบยากขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างงั้น คือทิฟ....”
“ไม่ต้องตอบก็ได้” ทิฟฟานี่เอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ “เข้าบ้านเถอะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว”
“.......” ร่างบางเดินเข้าบ้านก่อนจะหันมาโบกมือลา ขาเรียวเดินขึ้นบ้านช้าๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องนอน เจสสิก้าค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งบนเตียง มือเล็กล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากระโปรงก่อนจะกดไล่ชื่อหาเบอร์โทร...
‘ยัยบ้ายูบิน’
ชื่อบุคคลปลายสายปรากฏขึ้นบนจอ นิ้วเล็กวางทาบลงบนปุ่มโทรออกก่อนจะหยุดนิ่ง.... ใบหน้าหวานส่อแววคิดหนัก.... ไม่กล้าโทรไป อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าหลายวันนี้เค้าหายไปไหน แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่กล้า..... ไม่รู้ทำไม
“เฮ้อ.....” เจสสิก้าถอนหายใจออกมาก่อนจะวางมือถือลง “เดี๋ยวยัยนั่นก็โผล่มาเองแหล่ะหน่า....”
คำพูดปลอบใจตัวเองถูกเอ่ยออกมา แต่ทำไมในใจถึงไม่คิดเช่นนั้นล่ะ....
.
.
.
.
หลายวันต่อมา
“เจสสิก้า !”
“ห... หะ !” ร่างบางสะดุ้งก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนรักที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ
“แกเหม่ออีกแล้วนะ” ซันนี่พูดพร้อมมองค้อน “เป็นอะไรของแกเนี่ยพักนี้ หัดอยู่กับเนื้อกับตัวซะบ้างนะ !”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ !” เจสสิก้าเสียงดังกลับพรางมองค้อนบ้าง ก่อนจะลุกขึ้นจากที่ “เดี๋ยวฉันมา”
ร่างบางสาวท้าวออกจากห้องอย่างเบื่อหน่าย จริงอย่างที่ซันนี่ว่า พักนี้เธอนั่งเหม่อบ่อยซะเหลือเกิน ซึ่งต้นเหตุก็เป็นเพราะใครบางที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน.... ไม่ได้โดนกวนประสาทอย่างนี้เธอก็เหงาๆ นะ ขอแค่เห็นหน้าก็ยังดี.....
“ย...ยูบิน.....” ร่างบางเรียกชื่อคนที่กำลังนึกถึง ขณะที่เธอกำลังเดินสวนกันระหว่างทางเดิน คนผิวแทนที่หันมาเห็นมีท่าทีตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินเบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง
“เดี๋ยวสิยูบิน !” เจสสิก้าเรียกชื่อพร้อมวิ่งไปรั้งแขนไว้ ก่อนที่ร่างสูงหันมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“มีอะไรรึเปล่า ?”
“เอ่อ..... เปล่าหรอก” มือเล็กปล่อยออกจากแขนก่อนจะหลุบตาลงต่ำ
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
“ดะ... เดี๋ยว!” ร่างบางรั้งไว้อีกครั้งก่อนที่ยูบินจะเดินไป “ทำไมพักนี้.... ถึงไม่เห็นเธอเลยหล่ะ”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันสิ....” ยูบินพูดก่อนปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ เสียงทุ้มถามออกไปด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “คิดถึงฉันหรอไง ?”
“........” ร่างบางก้มหน้างุดอีกครั้ง
คิดถึงสิ....คิดถึงมากด้วย
“ล้อเล่นหน่ะ....” ร่างสูงยิ้มบางๆ แต่ทำไมดวงตานั่นถึงดูเศร้านักหล่ะ....
“........”
“แล้วทิฟฟานี่ดูแลเธอดีมั้ย เจสสิก้า....” เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกครั้งก่อนที่เจสสิก้าจะมองอย่างแปลกใจ..... ยูบิน เรียกชื่อเธอ......
“อื้ม.... ก็ดี” คิ้วบางกระตุกเล็กน้อยก่อนเลี่ยงที่จะสบตา แค่เค้าเรียกชื่อ.... ทำไมถึงทำให้รู้สึกห่างเหินจังนะ....... ควรจะดีใจไม่ใช่หรอ ที่ไม่ได้โดนเรียกว่ายัยขี้เหร่หน่ะ....
“งั้นก็ดีสินะ....”
ทั้งสองเงียบกันไปสักพัก ไร้เสียง ไร้การพูดคุย..... ผิดกับในใจ.... ที่อยากจะรับรู้อะไรให้มากกว่านั้น เพียงแค่ไม่กล้าถามออกไป เพราะกลัวว่าตัวเองจะรับไม่ได้กับคำตอบ....
“เจสสิก้า” เสียงที่ดังเข้ามาทำให้ทั้งคู่หันไปมอง ทิฟฟานี่เดินมาส่งยิ้มให้กับคนรักก่อนจะหันไปทักอีกคนที่ยืนอยู่ “อ่าว หวัดดียูบิน”
“......” ร่างสูงเจ้าของชื่อเพียงแต่ยิ้มบางๆ ตอบทิฟฟานี่ที่หันมาทักทายเท่านั้น คนผิวแทนหันไปทางอื่นอย่างไม่อยากรับรู้อะไร...
“มาทำอะไรที่นี่ ไม่เข้าเรียนหรอ”
“ก็.... กำลังจะไป” ร่างบางมองคนผิวเข้มข้างหน้าที่มีท่าที่ไม่สนใจ ก่อนที่เธอจะหันหนีแล้วเดินจากไป ทิฟฟานี่มองตามแฟนสาวแล้วหันมามองยูบินอีกครั้ง ท่าทีของสองคนนี้ทำให้เธอ.....ไม่เข้าใจ
.
.
.
.
“เจสสิก้า....”
“หืม ?” ร่างบางหันตามเสียงเรียกของทิฟฟานี่ ใบหน้าหวานไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา
“พักนี้เธออยู่กับฉัน เธอดูเงียบๆนะ.... มีอะไรหรือเปล่า ?”
ทิฟฟานี่เอ่ยถามอย่างเป็นกังวล หลายวันมานี้ ไม่สิ....ตั้งแต่คบกันมา ทำไมท่าทีของคนข้างๆ ทำเหมือนกับว่าพวกเธอ.... ไม่ได้เป็นอะไรกัน
“คือฉัน.....”
เจสสิก้าหลุบหน้าต่ำอย่างรู้สึกผิด เธอเคยมีความสุขที่ได้อยู่กับคนตรงหน้านี้ แต่ในตอนนี้หัวใจของเธอกลับเรียกร้องแต่อีกคน.....
“เธอคุยกับฉันได้ทุกเรื่องนะเจสสิก้า แม้กระทั่งเรื่องของ.... ยูบิน”
“ทิฟฟานี่.....” ร่างบางเงยหน้าก่อนจะมองคนตรงหน้า... เค้ามองเธอออก..... ทิฟฟานี่ยื่นมือออกกุมมือคนข้างๆ ไว้ก่อนจะยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“พูดกับฉันตรงๆ เถอะ ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่มันผิดต่อเธอ....”
“ก็ยังดีกว่าผิดต่อตัวเองนะ”
“ฉันขอโทษ....... ฉัน.... รัก.... ยูบิน” ร่างบางเอ่ยเสียงเบาก่อนจะหลุบตาต่ำอีกครั้ง “ฉันรักคนที่ฉันไม่ควรรัก.... ฉันขอโทษ.....”
“ทำไมถึงไม่ควรรักหล่ะ...... ไม่เห็นผิดตรงไหนเลย” ทิฟฟานี่ฝืนยิ้มกลับออกไป แม้ข้างในจะรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม “ช่างเถอะ จริงๆ บางทีเรากลับเป็นเพื่อนกันคงดีกว่าเนอะ”
“ทิฟ.....”
“อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็เป็นเพื่อนกับเธอได้เสมอแหล่ะ” ทิฟฟานี่เอ่ยพร้อมยิ้มให้อย่างจริงใจ.... ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอมีความสุข ฉันก็โอเคแล้ว
“ขอบใจนะ....”
.
.
.
.
เย็นวันนั้น
“ยูบิน....คิมยูบิน !!” เจสสิก้าเรียกเสียงดังเมื่อเห็นเจ้าของชื่อทำเป็นไม่ได้ยิน ขาเรียวรีบก้าวตามหลังมาก่อนจะจับไหล่กว้างนั้นให้หันมาหาตน
“มีอะไร ?” เสียงทุ้มถามก่อนจะหันไปทางอื่นเหมือนไม่ต้องการฟังคำตอบ
“ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”
“พูดมาสิ”
“ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย ?” ร่างบางเอ่ยถามก่อนจะจ้องคนตัวสูงกว่านิ่ง ดวงตาคมเคลื่อนกลับมาสบตาก่อนจะมองไปทางอื่นอีกครั้ง
“......”
“ทำไมต้องทำเป็นไม่สนใจฉันแบบนี้”
“......”
“ทำไมไม่ตอบหล่ะ ?” คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เมื่อคนข้างหน้าเอาแต่ยืนเฉยเหมือนไม่ได้ยินคำถามจากเธอเลยสักนิด “ตอบฉันสิว่าทำไม”
“นั่นมันเรื่องของฉัน” ยูบินตอบเสียงเรียบก่อนจะหันหลังเพื่อเดินหนี แต่มือเล็กก็รั้งแขนเธอไว้อีกครั้ง
“รำคาญฉันหรอ ?” เจสสิก้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นคอ ได้โปรดอย่าตอบว่าใช่....
“อืม ฉันรำคาญเธอ มาก” เสียงทุ้มเอ่ยเน้นย้ำก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างเจ็บปวด ทั้งหมดนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะพูดเลย “ได้ยินแล้วหนิ ทำไมไม่ไปสักทีหล่ะ”
“เธอพูดจริงหรอ....” ร่างบางพูดเสียงเบาอย่างอ่อนแอ
“เธอได้ยินถูกแล้ว ไปสักทีสิ แล้วอย่ายุ่งกับฉันอีก” ร่างสูงข่มเสียงไล่อีกครั้ง กลัวเหลือเกินว่าคนตัวเล็กนี่จะรับรู้ว่าเสียงเธอสั่นแค่ไหน...
“อืม......”
ร่างบางหันหลังให้ก่อนจะรีบก้าวออกไป ใบหน้าหวานเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาทันทีที่จากมา.... ยูบินรำคาญเธอ...ได้ยินชัดแล้วนะ....
ยูบินยืนมองร่างบางที่วิ่งจากไปจนลับตา ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเลยสักนิด
.
.
.
.
วันต่อมา
“เจสสิก้าไม่สบายหรอ”
เสียงทุ้มถามขึ้นอย่างตกใจ เมื่อได้ฟังจากเรื่องราวจากซันนี่ วันนี้เธอตื่นแต่เช้ามาดักรอที่หน้าห้องเพื่อที่จะโทษกับเรื่องเมื่อวานที่พูดจารุนแรงเกินไป
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน ?”
“อยู่บ้านสิ” ซันนี่ตอบก่อนจะมองเพื่อนผิวแทนตรงหน้า “ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย แค่ไม่สบายเอง พักผ่อนหน่อยเดียวเดี๋ยวก็หายละ”
“แล้วทิฟฟานี่ล่ะ อยู่ไหน ?”
“ไม่รู้หรอ”
“ไม่ได้ไปดูแลหรอ ?” ยูบินถามอย่างร้อนรน
“เปล่าหนิ”
“ทิฟฟานี่” เสียงทุ้มเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ทิฟฟานี่ที่กำลังกินข้าวอยู่กับกลุ่มเพื่อน “ทำไมไม่ไปดูแลเจสสิก้า”
ตาคมมองอย่างไม่พอใจ เจสสิก้าไม่สบายหนักจนมาโรงเรียนไม่ได้ แล้วทำไมถึงมานั่งกินข้าวไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนี้ได้
“ทำไมฉันต้องเป็นคนไปทำอะไรอย่างนั้นด้วย ?” ทิฟฟานี่ถามกลับ ใบหน้าสวยมองคนผิวแทนด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เธอเป็นแฟนทำไมถึงพูดแบบนี้”
“ฉันไม่ได้เป็น” ทิฟฟานี่ตอนห้วนๆ ก่อนจะหันหนี ยูบินกำหมัดแน่น มือยาวจับไหล่คนตรงหน้าให้หันมาอีกครั้ง
“หมายความว่าไง”
“ก็อย่างที่พูด ฉัน-ไม่-ได้-เป็น-แฟน-เค้า” ทิฟฟานี่เน้นย้ำทุกคำพูดที่พูดออกมา คนผิวแทนยืนนิ่งอย่างไม่เชื่อคำพูด ทำให้คนหน้าสวยพูดขึ้นอีกครั้ง “ได้ยินแล้วก็ไปซะสิ”
“เออ ! ฉันไปแน่ ” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป
.
.
.
.
ก๊อก ก๊อก...
“คะแม่......” ร่างบางงัวเงียอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะค่อยๆ พลิกตัวหันมาทางประตู ตาบวมที่เกิดจากการร้องไห้อย่างหนักพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก
“ฉันเอง” เสียงทุ้มพูดขึ้นทำให้ร่างบางรีบดันตัวเองขึ้นนั่งทันที
“ยูบิน.... เธอมาทำไม”
“มาเยี่ยมคนป่วยหน่ะสิ” ยูบินยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงที่เตียง มือยาวยกขึ้นมาวางทาบหน้าผากเนียนอย่างเบามือ เล่นเอาคนป่วยสะดุ้งเล็กน้อยก่อนปัดมือเธอทิ้ง ร่างบางมองค้อนอย่างไม่พอใจ เมื่อวานยังไล่เธอไปให้พ้นอยู่เลย จนเธอกลับบ้านมาร้องไห้จนไม่สบายแบบนี้ แต่วันนี้กลับมาทำตัวเหมือนห่วงใยเธอนัก ตกลงต้องการอะไรจากเธอกันแน่ คิมยูบิน !
“แม่ฉันไปไหน ปล่อยเธอเข้ามาได้ไงเนี่ย” เจสสิก้าบ่นอุบ
“แม่เธอออกไปธุระ แล้วก็ฝากเธอไว้กันฉันเรียบร้อยแล้ว” ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างเสนอตัวก่อนจะกระเถิบเข้ามาใกล้ขึ้นอีก
“ห้ามเข้ามานะ ! อยู่ห่างๆเลย” นิ้วเล็กชี้หน้าเป็นการสั่ง จะปล่อยให้คนใจร้ายแบบนี้เข้ามาใกล้ขึ้นอีกก็เท่ากับทำร้ายตัวเองชัดๆ “แล้วไม่ไปเรียนหรือไงห๊ะ”
“ก็เพิ่งมาจากโรงเรียนนี่ไง”
“เธอโดดเรียนหรอยูบิน !”
“เรียกอย่างงั้นมันก็ไม่ถูก แค่ออกมาก่อนเวลาเลิกเรียนเท่านั้นเอง” ยูบินยิ้มอย่างไม่คิดอะไรแต่กลับทำให้ร่างบางคิดหนักเข้าไปอีก โดดเรียนออกมาหาฉันงั้นหรอ...
“แล้วเธอโอเคขึ้นยัง ?” เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยนก่อนที่ร่างบางจะพยักหน้าตอบไวๆ
“เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
“เมื่อคืน....”
“เป็นเพราะทิฟฟานี่รึเปล่า....” ยูบินถามขึ้นเสียงเบา
“เปล่า”
“อย่าโกหกฉันสิ.... เธอคงเครียดที่เลิกกับแฟนถึงไม่สบาย”
“.......”
“ฉันดูออกหรอกน่ะ”
“เธอเก่งจังนะยูบิน....” ร่างบางหันมาพูดเสียงเรียบก่อนจะจ้องหน้านิ่ง
“ก็ฉันซะอย่างนี่” ยูบินเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ
“เธอเก่งเกินไปแล้ว....” ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำรื้นออกมาอย่างไร้สาเหตุ ไม่สิ.... มันมีสาเหตุ
“ก็ฉันคิมยูบินนี่” ร่างสูงพูดอีกครั้งโดยไม่ทันสังเกตคนตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ออกไปได้แล้วยูบิน” ร่างบางเอ่ยปากไล่ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“ทำไมหล่ะ......”
“อย่าให้ฉันไล่เธออีกเป็นครั้งที่สองนะ”
คนผิวแทนลุกขึ้นจากเตียง ตอนนี้เธอกำลังโดนไล่ เธอน่ารำคาญอย่างนั้นเชียวหรือ.... ทำไมถึงรู้สึกเจ็บอย่างนี้หล่ะ.... นั่นสิ เวลาโดนไล่เพราะเป็นตัวน่ารำคาญมันเจ็บแบบนี้เองสินะ.....
“ฉันจะโยนเหรียญ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะจ้องคนบนเตียงนิ่ง
“ก็เอาสิ ถ้าออกหัวเธอต้องไปให้พ้นนะ” เจสสิก้าฝืนยิ้มหยันออกมากับเกมที่กำลังจะเล่น “แล้วอย่ามาเจอกันอีก จบเกมบ้าๆ นี้สักที”
“อืม แต่ถ้าออกก้อย.... เธอต้องเป็นแฟนฉัน” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ คำพูดนั้นส่งผลให้ร่างบางใจเต้นระส่ำ ใบหน้าหวานมองอีกคนอย่างไม่เชื่อ ส่งผลให้ยูบินพูดขึ้นอีกครั้ง “เธอได้ยินถูกแล้ว ถ้าเหรียญออกก้อย เธอต้องคบกับฉัน”
ฟังไม่ผิดจริงๆ ยูบินกำลัง..... ขอเธอคบ
นิ้วเรียวดีดเหรียญขึ้นกลางอากาศ สายตาทั้งคู่มองมันก่อนจะตกลงในมือ ยูบินคลายมือออกช้าๆ ก่อนจะก้มมองเหรียญ ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มเศร้าๆ
“เธอชนะแหล่ะเจสสิก้า” เสียงทุ้มพูดก่อนจะยิ้มอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทันที
จบเกมแล้ว จบเกมของเราแล้ว....
“ยูบิน.....คิมยูบิน !!” เสียงเรียกพร้อมกับเสียงฝีท้าวที่วิ่งลงบันไดตามมาทำให้ร่างสูงหันไปมอง เจสสิก้าวิ่งมาหาเธอ... ใบหน้าหวานที่เปื้อนคราบน้ำตาทำให้ยูบินมองเธออย่างตกใจ
“ยูบิน.....” ร่างบางเรียกชื่อเธออีกครั้งก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “เมื่อกี้ถ้าเธอชนะ เธอจะคบกับฉันจริงๆหรอ....”
“จริงสิ” ร่างสูงตอบอย่างไม่ลังเล แต่ยังไง......เธอก็แพ้อยู่ดี
“คิดยังไง ถึงอยากจะคบกับฉัน” เจสสิก้าถามอีกครั้ง นิ้วเรียวปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ เป็นเพรามันทำให้เธอมองคนตรงหน้าไม่ชัด
“ฉันชอบเธอ”
“ชอบฉันหรอ....” ร่างบางทวนคำพูดก่อนจะยิ้มเยาะตัวเอง “จะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ”
“ฉันไม่ได้แกล้ง ฉันพูดความจริง..... ฉันชอบเธอ” ยูบินเอ่ยอีกครั้งก่อนจะจ้องคนตรงหน้านิ่ง แววตาไร้ความขี้เล่นเหมือนเคย
“ฉันขี้เหร่ไม่ใช่หรอ.... เธอชอบคนขี้เหร่อย่างฉันหรอ อย่าตลกนักเลยยูบิน”
“ใครว่าเธอขี้เหร่...”
“ก็เธอไงหล่ะ !” เจสสิก้ารีบสวนขึ้นมาทั้งที่ยูบินยังพูดไม่จบ
“ใช่ ฉันว่าเธอ แต่ฟังฉันก่อนได้มั้ย” นิ้วเรียวยกขึ้นถูปลายจมูกเบาๆ ด้วยความประหม่า เมื่อกี้กำลังจะพูดได้อยู่แล้วเชียว มาขัดทำไมนะ
“......”
“ฉันกำลังจะบอกว่า ใครว่าเธอขี้เหร่.... จริงๆ เธอสวยมากต่างหากหล่ะ” ร่างสูงพูดออกมาไม่เต็มเสียงก่อนจะหันมองไปทางอื่น ทำให้เจสสิก้าสัมผัสได้ว่า.... ยูบินกำลังเขิน
“หมายความว่าไง”
“ก็ที่ฉันว่าเธอว่าขี้เหร่ ก็แค่อยากให้เธอหมดความมั่นใจ.... ที่จะไปชอบคนอื่น” ยูบินพูดอย่างกระสับกระส่าย มือไม้อยู่ไม่สุกเดี๋ยวยกขึ้นจับผมบ้าง ล้วงกระเป๋าบ้าง
“เธอชอบฉันจริงๆ หรอ.....” ร่างบางเอ่ยถามอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหู คนๆ นี้ตามกวนประสาทกรอกหูเธอทุกวันว่าเธอเป็น ‘ลูกเป็ดขี้เหร่’ เพื่อให้เธอหมดความมั่นใจที่จะไปชอบคนอื่น อย่างงั้นหรอ.....
“ฉันก็พูดไปแล้วนี่ จะให้พูดอะไรบ่อยๆ” ยูบินพูดอย่างเขินๆ แต่ทันใดนั้นใบหน้าก็ดูเศร้าลงทันที “แต่ยังไงเกมมันก็จบตรงที่เธอชนะแล้ว.... ฉันก็ควรไปได้แล้วหล่ะ”
“......”
“ลาก่อนนะ” ร่างสูงยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตู แต่ไม่ทันที่จะได้เปิดประตูออกไป ก็รู้สึกว่ามีก้อนอะไรสักอย่างเขวี้ยงมาที่หลังเธออย่างรุนแรง และเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ....
“โอ้ย !!” ยูบินร้องลั่นก่อนจะไปมอง เหรียญหลายสิบเหรียญกำลังถูกเขวี้ยงมาที่เธออย่างไม่ยั้ง แล้วคนที่เขวี้ยงก็ยืนร้องไห้ไปเขวี้ยงไปอยู่อย่างงั้น....
“งี่เง่า ! ฮึ่ก.... ไอคนงี่เง่า !!” เจสสิก้ากอดกระปุกเหรียญเขวี้ยงเหรียญไม่หยุด ร่างสูงพยายามยกมือขึ้นกันก่อนจะเดินฝ่าเข้าไปหาทีละนิด
“โอ้ย !! เจสสิก้า หยุดเขวี้ยงก่อนได้มั้ย !”
“หยุดหรอ ให้ฉันหยุดหรอ ! งั้นก็พูดมาสิว่ารักฉัน พูดมาสิ !!” ร่างบางตะโกนไม่หยุดและปาเหรียญใส่ไม่หยุดเช่นกัน
“ร...รัก ฉันรักเธอเจสสิก้า !” ยูบินตะโกนกลับและยังไม่ลดละความพยายามที่จะเดินฝ่าวงเหรียญเข้าไป
“พูดอีกสิว่าจะไม่ไปจากฉัน !” เจสสิก้าสั่งอีกครั้ง
“ไม่ไป ฉันไม่ไปไหนแล้ว โอ้ย !! ฉันจะอยู่กับเธอนะเจสสิก้า !” เสียงทุ้มตะโกนกลับอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปหามือยาวคว้ากระปุกนั้นออกให้พ้นทางก่อนจะก้มมองใบหน้าหวาน
“เจสสิก้า....” เสียงทุ้มเรียกชื่ออย่างอ่อนโยนก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้านั้น
“ไม่ไปไหนแล้วใช่มั้ย.....” ร่างบางถามเสียงเบาอย่างอ่อนแรง ยูบินยิ้มตอบอย่างอบอุ่น
“ไม่ไปแล้ว....”
“เหนื่อยใช่มั้ย ?” ร่างสูงประคองเจสสิก้าให้เอนนอนลงบนเตียง ก่อนจะยิ้มอย่างขี้เล่น “เมื่อกี้พายุเข้าน่ะ พายุเหรียญด้วยนะ”
“ยูบิน !”
“ล้อเล่นหน่ะ....” ยูบินยิ้มอีกครั้งก่อนจะนั่งลงข้างๆ มือยาวยกขึ้นลูบปรอยผมอย่างเบามือ “ขอบคุณที่รั้งฉันไว้นะ”
“.......”
“ฉันจะไม่ถามว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉันนะ เพราะฉันคิดว่าฉันรู้แล้วหล่ะ ไม่งั้นเธอคงไม่ร้องไห้แบบนี้ใช่มั้ย ?” ร่างสูงพูดไปยิ้มไปก่อนร่างบางจะดันตัวเองขึ้นนอนบนตักยูบิน
“ฉันรักเธอ ยูบิน”
“โห.... พูดง่ายจัง ไม่โรแมนติกเลย” ร่างสูงพูดอีกครั้งทำให้เจสสิก้ามองค้อน ก่อนที่ยูบินยิ้มขึ้นมาอีก “ถึงไม่โรแมนติก แต่ฉันก็ชอบนะ”
“ก็ลองไม่ชอบดูสิ”
“ทำไมหล่ะ ?”
“ก็เดี๋ยวรู้กัน”
“ดุจังนะแม่คุณ” ยูบินพูดก่อนจะหยิกแก้มคนบนตักอย่างเอ็นดู
“นี่ยูบิน.....” เจสสิก้าเรียกชื่อเธออีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าเธอนิ่ง แววตาดูจริงจังขึ้นมา
“ม.... มีอะไรรึเปล่า?” ยูบินถามอย่างกังวล.... กำลังจะพูดหรือถามอะไรจากเธอนะ รู้สึกกลัวจัง
“ฉันสวยจริงๆ หรอ ?” ร่างสูงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันทีกับคำถาม อะไรกัน..... คำถามมันน่าซีเรียสขนาดนั้นเลยหรอ
“อย่าขำสิ ตอบมา !” เจสสิก้าสั่งอีกครั้งทำให้คนผิมเข้มหยุดหัวเราะทันที
“สวยสิ ก็บอกแล้วว่าสวยมาก” ยูบินยิ้มกว้างอีกครั้ง ส่งผลให้ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อทันที
“แต่เธอเชื่อมั้ย เธอหน่ะ ทำให้ฉันคิดว่าตัวเองขี้เหร่จริงๆ” เจสสิก้าเอ่ยก่อนจะมองอย่างเคืองๆ ก็เล่นพูดกรอกหูอยู่ทุกวันนี่นะ...
“คิดว่าตัวเองขี้เหร่แล้วทำไมถึงไปคบทิฟฟานี่ได้หล่ะฮะ” เสียงทุ้มถามอย่างหาเรื่อง ใบหน้าคมดูส่อแววน้อยใจอยู่
“ก็เพราะเธอนั่นแหล่ะ ! ฉันประชดเธอไม่รู้หรือไง” ร่างบางมองค้อนก่อนจะหันหน้าหนี ยูบินยิ้มออกมาทันทีก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปสวมกอดร่างบางไว้ แล้วพูดต่ออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“นี่เจสสิก้า......”
“.......”
“ขอจูบหน่อยสิ”
“ไม่ ! ฉันไม่ยอมจูบกับคนที่จูบคนไปทั่วแบบเธออีกแล้ว” มือเล็กแกะแขนที่โอบเอวเธอไว้ออก
“อะไร ? ฉันนี่นะจูบคนไปทั่ว”
“ก็ใช่หน่ะสิ อย่าเถียงนะว่าไม่ได้จูบกับใครที่ห้องน้ำหน่ะ !” ร่างบางชี้หน้าอย่างคาดคั้นคำตอบ ยูบินทำท่าคิด
“ห้องน้ำหรอ..... อ้อ คนนั้นอ่ะนะ แหมก็แค่คิสเอง” ยูบินยิ้มตอบก่อนจะยกมือโบกไปมาอย่างไม่คิดอะไร
“ก็แค่คิสหรอ แล้วกับฉันมันก็แค่คิสของเธอเหมือนกันงั้นสิ”
ร่างบางพูดอย่างน้อยใจ ก่อนจะกระเถิบตัวออกห่าง.... ก็จูบนั่นมันควรจะเป็นของเธอคนเดียว แล้วดูคนตัวดำนี่พูดเข้าสิ ‘ก็แค่คิส’... คิดจะจูบกับใครก็ได้งั้นสิ ชิ ! พูดอย่างงั้นได้ไง..... เธอเองก็หลงรักคนตัวดำนี่เพราะจูบนี้เหมือนกันนะ
“คิดอะไรอยู่ ดูทำหน้าเข้าสิ” เสียงทุ้มพูดก่อนจะจิ้มหน้าผากคนตัวเล็กที่หน้างอไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “คิดมากเรื่องฉันอยู่หรือไง?”
“.......”
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่... นี่ อย่าคิดมากสิ ก็วันนั้นฉันปฏิเสธเค้า แต่เค้าไม่ยอมขู่ว่าจะไปทำอะไรบ้าๆ เด็กสมัยนี้นี่นะ”
“เธอก็เลยจูบปลอบเค้างั้นสิ ?” ร่างบางถามอย่างหาเรื่อง
“ไม่ได้ปลอบ แต่แลกกับการสัญญาว่าจะไม่คิดเรื่องแย่ๆ ไง ไม่ดีหรอ ? หรือเธออยากให้ฉันเป็นฆาตกรทางอ้อมหรอไง ?”
“ไม่ใช่ซะหน่อย....”
“งั้นหายโกรธฉันได้ยังหล่ะ”
“วิธีแก้ปัญหาของเธอมันไม่เข้าท่าเลยนะ.... แต่หายโกรธก็ได้...”
“แล้วให้ฉันจูบเธอได้ยังหล่ะ ?” ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกอดเอวบางไว้
“ไม่ !” เจสสิก้าปฏิเสธก่อนจะหันหน้าหนีอย่างเขินอาย ถึงแม้เธออยากได้รับสัมผัมนั้นมากแค่ไหน แต่เล่นตัวหน่อยก็ดีไม่ใช่หรอ
“น่ะนะ...” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมทำหน้าออดอ้อน ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปขึ้นอีก
“เธอเคยจูบฉันไปแล้วนะ”
“ก็นั่นมันตอนยังไม่เป็นอะไรกัน แต่ตอนนี้เราเป็นอะไรกันแล้วนะ”
“เป็นอะไร?”
“ก็เป็นแฟนกันไง !” ร่างสูงพูดอีกครั้งก่อนจะยิ้มร่าเริง คนตัวเล็กในอ้อมกอดยิ้มตามก่อนจะหันมามองคนตรงหน้าอย่างเขินอาย
“งั้นก็ได้.....”
“จริงอ่ะ ! งั้นฉันจูบละนะ” ยูบินบอกสัญญาก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้เรื่อยๆ
“.......” ร่างบางใจเต้นระส่ำ ปกติคนเอาแต่ใจนี่ไม่เคยบอกให้ตั้งตัวเลยสักครั้ง คิดจะทำก็ทำ แต่ครั้งนี้มาขออนุญาตก่อน แล้วเธอเอาก็อนุญาตไปแล้วด้วย.... ตายแล้วเจสสิก้า ทำไมถึงได้ตื่นเต้นอย่างงี้นะ
“หลับตาสิ...” เสียงทุ้มกระซิบบอกเมื่อริมฝีปากอยู่ห่างกันไม่มาก ลมหายใจรินรดกันจนเหมือนริมฝีปากนั้นประชิดเข้ามาแล้ว....
“เจสสิก้า !! ทำไมเหรียญเต็มบ้านอย่างนี้ห๊ะ !!!” เสียงตะโกนดังลั่นจากข้างล่างทำให้ทั้งคู่สะดุ้งก่อนจะผละก่อนออก
“แม่ !” ร่างบางอุทานก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป
“แกทำอะไรของแกเนี่ย ! ไม่สบายแล้วอาละวาดหรือไง บ้านเละเทะหมดแล้วเห็นมั้ย” เสียงผู้เป็นแม่บ่น ก่อนจะชี้นิ้วให้ลูกสาวตัวดีตามเก็บเหรียญทีละเหรียญที่ตัวเองเป็นคนก่อ
“ฉันหาเงินให้แกไปใช้เรียนหนังสือ ไม่ได้ให้เอามาปาเล่นแบบนี้นะ เก็บเหรียญใส่ที่เดิมแล้วตามเอาไปเก็บที่ห้องฉันเลยนะ” แม่สั่งอีกครั้งก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไป
“เป็นไงหล่ะ พายุลูกนี้แรงจริงๆ” ยูบินเอ่ยอย่างขำๆ พรางช่วยเก็บเหรียญตามซอกตามมุม เชื่อเค้าเลยสิ เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนโมโหแล้วปาเหรียญแบบนี้เนี่ย !
“ห้ามว่าฉันในใจนะ !” ร่างบางเอ่ยทำให้ยูบินสะดุ้งขึ้นมา... รู้ได้ไงเนี่ย!
“ไม่ได้ว่าสักหน่อย รีบๆ เก็บเถอะนะ”
“ทำไมต้องรีบ”
“ก็จะได้รีบขึ้นไปต่อเรื่องของเราไงหล่ะจ๊ะที่รัก”
“.......”
“ไม่รีบงั้นขอมัดจำไว้ก่อน” พูดจบก็ยื่นหน้าเข้ามาหาทันที
“จุ๊บ... ♥”
“ยัยบ้า อยากโดนปาเหรียญอีกหรอไงห๊ะ !”
“ไม่เอาแล้ววววว”
สงครามปาเหรียญจะเกิดขึ้นอีกมั้ยนะ แล้วเกมโยนเหรียญเสี่ยงโชคหล่ะ....
แต่มันคงไม่สำคัญแล้วหล่ะ เพราะไม่ว่าจะออกหัวหรือออกก้อย...
ฉันก็จะเป็นคนที่ทำข้าวกล่องให้เธอกินทุกวัน
และน้ำส้มก็ด้วย ฉันจะเป็นคนซื้อและเปิดฝาให้เธอนะ
ทุกเย็นจะเธอจะต้องเห็นฉันส่งเธอที่หน้าบ้าน
แม้เวลาเธอป่วย เธอจะต้องได้เห็นฉันเป็นคนแรก
และฉัน....ก็จะรักเธออย่างนี้เรื่อยไป.... เป็ดน้อยของฉัน
THE END….. ♥
ความคิดเห็น