ตอนที่ 15 : 14 | Sick
14
-----------------------------------------------------------------------
“มาทุกอาทิตย์เลยนะ”
เสียงเข้มของคุณพ่อจงฮยอนทำให้มินฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านชะงักกึก มือขาวที่กำถุงขนมเอาไว้สั่นน้อย ๆ รอยยิ้มแหยถูกส่งไปขัดตาทัพในขณะที่ตากวาดมองหาตัวช่วย
“ส..สวัสดีคับ”
“ครับ”
“ครับ!”
เพราะไม่ได้พูดมานานทำให้การออกเสียงรอเรือของเขาไม่ค่อยชัดนัก ปกติจะเป็นจงฮยอนที่คอยขัดแต่วันนี้กลับเป็นเสียงหวานของพี่แจยอนแทน
“น้องมินเข้ามาก่อนสิลูก”
ยังดีที่เขามีคุณแม่ที่คอยมองค้อนคุณพ่อเวลาแกล้งเขา ฝ่ายคุณคิมที่มองเขาลอดแว่นตาก็กลับไปสนใจหนังสือพิมพ์ในมือของตัวเองต่อ ความจริงตอนจงฮยอนแนะนำว่าเขาเป็นแฟน ตอนนั้นยอมรับเลยว่าเหงื่อแตกพลั่ก ทั้งสายตาจับผิดของพี่สาว ทั้งสายตาทิ่มแทงของคุณพ่อที่หวงลูกชาย ทำเอาเขาเงียบกริบไม่กล้าพูดอะไรสักคำ (ปกติก็ไม่กล้าจะพูดอยู่แล้ว)
“จงฮยอนยังไม่ตื่นเลย ขึ้นไปปลุกสิจ๊ะ”
“อะแฮ่ม!”
เสียงกระแอมจากคุณพ่อขี้หวงทำให้มินฮยอนอยากจะนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน แต่เสียงหัวเราะของพี่แจยอนพร้อมกับแรงดุนหลังทำให้ขายาว ๆ ค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันได ตาเรียวแอบเหลือบมองหัวหน้าครอบครัวแบบกล้า ๆ กลัว ๆ แต่พอเห็นว่าคุณแม่กำลังยืนคุมอยู่ก็รวบรวมความกล้าเดินขึ้นบันไดไป
คนตัวขาวเปิดประตูห้องนอนเข้าไปแบบไม่ได้เคาะ ตาเรียวกวาดมองสภาพห้องนอนที่ค่อนข้างจะเป็นระเบียบแล้วพยักหน้ากับตัวเองเบา ๆ แสดงว่าอีกฝ่ายก็เจ้าระเบียบอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ขายาวก้าวเข้าหาก้อนกลมที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ริมฝีปากหยักเผยรอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าข้าง ๆ หมอนของอีกฝ่ายมีตุ๊กตาบูกิน้อยนอนอยู่ด้วย
มือขาววางลงบนไหล่เล็กผ่านผ้านวมผืนหนา เขย่าตัวอีกฝ่ายเบา ๆ แต่ปฏิกิริยาที่ได้กลับมาคือคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่น มินฮยอนเม้มริมฝีปาก ถึงแม้ว่าเขาจะพูดได้แล้วแต่การที่จะพูดแต่ละครั้งของเขาต้องอาศัยความพยายามอยู่ไม่น้อย หลังจากที่ขอจงฮยอนเป็นแฟนไปตอนนั้น คนตัวเล็กก็จัดการโทรศัพท์หาแม่ของเขาทันที ซึ่งแน่นอนว่าคุณนายฮวังก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
‘น้องมินพูดกับแม่หลังจากที่น้องเจเล่าว่าน้องมินพูดได้นั่นแหละจ้ะ’
จงฮยอนก็เลยเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น โทษฐานที่ปล่อยให้อีกฝ่ายคุยคนเดียวทั้งวัน
“เจ..”
เขาก้มลงเอ่ยเรียกชื่อเล่นที่คุ้นหู แต่ไม่คุ้นปาก มือก็เขย่าตัวอีกฝ่ายไปมาเบา ๆ อีกครั้ง
“จงฮยอน..”
ชื่อที่สองก็แล้วทำไมยังไม่ตื่นอีกล่ะ
“จูย่าคับ..”
พอพูดออกไปก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดรอเรือไม่ชัดอีกแล้ว แต่ไอ้ประโยคเป็นแฟนกันนะครับอันนั้นเขาฝึกพูดหน้ากระจกทุกวัน มันก็เลยฟังชัดยังไงล่ะ
มือขาวเลื่อนขึ้นเปลี่ยนเป็นกุมใบหน้าของอีกฝ่ายแทน และนั่นทำให้ตาเรียวเบิกกว้างขึ้นเพราะพบว่าอุณหภูมิของคนตัวเล็กสูงกว่าปกติ ยิ่งใบหน้าน่ารักเอียงเข้าซุกฝ่ามืออุ่นทำให้รู้เลยว่าจงฮยอนกำลังหนาว
มินฮยอนขยับตัวลุกขึ้นวิ่งตึงตังลงไปชั้นล่างแบบหน้าตาตื่น ครอบครัวของจงฮยอนเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นตาเดียวทำให้คนที่เพิ่งพูดได้เกิดอาการประหม่าขึ้นมาทันที
“ต..ตัวล้อนคับ จงฮยอนตัวเอ่อ..ร้อน”
คุณนายคิมเอียงคอมองท่าทางร้อนรนนั่นแล้วอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายดูจะเป็นห่วงลูกชายของเธอเหลือเกิน ทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง วิ่งมาหน้าตาตื่นเชียว
“ไอ้ลูกคนนี้ ไปซนอะไรมาอีกล่ะ ไข้ขึ้นซะงั้น”
คนเป็นพ่อบ่นงึมงำ แต่ก็เดินหายเข้าไปเอากะละมังกับผ้าขนหนูออกมายื่นให้กับคนที่ยืนย่ำเท้าไปมาอยู่ปลายบันได
“เอ้า ตัวร้อนก็ต้องเช็ดตัวสิ”
“ค..คุณพ่อไม่เช็ดเหรอครับ”
ไม่รู้ว่าเพราะเกร็งหนักมากตอนคุยกับพ่อหรือเปล่า รอเรือถึงออกมาชัดเสียขนาดนั้น
“หมายถึงว่าปลุกมันให้ลุกขึ้นมาเช็ดเอง ปกติก็ทำแบบนั้น”
ตาคมของคนเป็นพ่อมองลอดแว่นมาทำเอาคนที่ยื่นมือออกไปรับอุปกรณ์เหล่านั้นเสียวสันหลัง ข..เขาจะไม่เช็ดให้ ให้จงฮยอนเช็ดเอง เช็ดเอง..
ริมฝีปากหยักพึมพำตอนเดินกลับขึ้นไปบนห้อง แจยอนหัวเราะเบา ๆ ตามหลังทำให้คุณนายคิมฟาดไหล่ลูกสาวดังเพี้ยะ
“เราก็..”
“โธ่ ก็มินฮยอนน่ารักนี่คะ คุยกับพ่อตัวเกร็งเชียว”
“แล้วคุณก็เหมือนกัน น้องเจลุกขึ้นมาเช็ดเองไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้”
คุณนายคิมค้อนสามีตาเขียว ต่างจากคนเป็นพ่อที่ยักไหล่
“ต้องพูดว่าเช็ดไหวแต่มันจะลุกขึ้นมาเช็ดเองหรือเปล่าต่างหาก”
-------------------------------------------------------------------
“จงฮยอนลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อนคับ”
มินฮยอนเดินถือกะละมังออกมาจากห้องน้ำ เขาวางมันลงบนหัวเตียง ผ้าขนหนูสีสะอาดถูกซับลงไปบนใบหน้าที่ซุกอยู่บนหมอนเบา ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมอง
ตากลมปรือปรอยกะพริบถี่ ๆ ก่อนจะตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวเพื่อตัดรำคาญ มินฮยอนยกมือค้างไว้แบบนั้นก่อนจะส่ายหน้าไปมา เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ทำให้จงฮยอนเปิดผ้าห่มออกอีกครั้ง นิ้วเล็กถูกยกขึ้นมาชี้หน้าอีกฝ่ายเอาไว้
“อย่าบ่นนะ.. ฟังไม่ไหวหรอก ปวดหัว”
เสียงงุ้งงิ้งงึมงำอยู่ในลำคอ ตากลมทำท่าจะปิดไม่ปิดแหล่ ท่าทางน่าเอ็นดูทำให้มินฮยอนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ไม่บ่น.. แต่จงฮยอนลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อนนะ”
“ก็บอกว่าปวดหัวไง หนักหัวอะ”
“แต่..”
“มินฮยอนเช็ดให้หน่อย”
เสียงอ้อนที่มาพร้อมกับหัวกลม ๆ ที่ขยับขึ้นมาหนุนตักเขาทำเอามือที่กำผ้าขนหนูอยู่อ่อนแรงปล่อยมันทิ้งเสียดื้อ ๆ แต่เพราะไอร้อนจากคนตัวเล็กทำให้เจ้าของใบหน้าเห่อแดงต้องตั้งสติอีกครั้ง
“คุณพ่อบอกให้จงฮยอนเช็ดเองคับ”
“พ่อนะพ่อ”
“ครับ?”
จงฮยอนส่ายหน้าถู ๆ อยู่กับหน้าขาของเขาก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง ตัวเล็กโอนเอนจนมินฮยอนต้องขยับเข้าไปประคอง ผ้าขนหนูถูกส่งให้อีกฝ่าย จงฮยอนเริ่มจากถู ๆ หน้าตัวเองก่อนจะเลื่อนลงไปตามแขน เช็ดแบบย้อนรูขุมขนเหมือนคนชำนาญทำให้มินฮยอนเอียงคอมอง
“ตอนไม่สบายเช็ดเองบ่อย”
“แล้ว..”
“ถ้าไม่เป็นหนักพ่อแม่ไม่ทำให้หรอก ต้องดูแลตัวเอง”
เสียงขึ้นจมูกงึมงำ และที่กำชับมินฮยอนมาแบบนั้นเพราะรู้น่ะสิว่าไอ้หมอนี่มันตามใจเขายิ่งกว่าอะไร มินฮยอนรับผ้าขนหนูมาซักชุบน้ำให้อีกรอบ คราวนี้ใบหน้าขาว ๆ แดงเถือก หันไปอีกด้านแทบไม่ทัน ก็อยู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถอดเสื้อยืดที่สวมอยู่ออกซะอย่างนั้น เส้นผมฟู ๆ กับตาปรือ ๆ นั่นมัน..
“เอ่อ..อ่า..”
“โว้ย ยื่นมาโดนหน้ากูแล้ว!”
มินฮยอนหน้าบูด เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เวลาจงฮยอนพูดคำหยาบ เมื่อก่อนไม่บอกเพราะขี้เกียจพิมพ์ห้าม แต่ตอนนี้พูดได้แล้วเพราะงั้น..
“พูดไม่เพาะเลยครับ”
“เพราะ”
“เพราะ”
จงฮยอนถอนหายใจ เหมือนต้องมาสอนลูกพูดรอเรือ แต่นี่ก็โดนลูกสอนเหมือนกันเรื่องคำหยาบ พอพูดได้นี่บ่น บ่นจังเลยนะ
ผ้าขนหนูชื้นถูกมือเล็กเช็ดไปตามซอกคอ ลากเรื่อยลงมาจนถึงแผ่นอก เสียงกลืนน้ำลายทำให้ตากลมตวัดมอง คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ทั้งหน้าทั้งหูแดงเถือก สายตาเจ้ากรรมก็ดันลากลงต่ำทำให้เห็นสิ่งที่บ่งบอกอารมณ์ของอีกฝ่ายได้ชัดเจน
“หันหลังไปเลย!”
“ค..ครับ!”
จงฮยอนเม้มริมฝีปาก จัดการเช็ดตัวต่อให้เสร็จ แต่เพราะหัวที่ปวดตุ้บทำให้เขาเลือกที่จะพิงหน้าผากไว้กับแผ่นหลังกว้าง มินฮยอนนั่งตัวตรงแข็งทื่อจนเขายังเกร็งแทน แต่ขอโทษนะ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย
“เสร็จแล้ว”
จงฮยอนงึมงำ มินฮยอนพลิกตัวหันกลับมาแบบที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว คนตัวเล็กที่ทิ้งน้ำหนักไปด้านหน้าเกือบจะหน้าคะมำ.. แต่ก็คะมำจริงนั่นแหละ คะมำเข้าหาแผ่นอกกว้างที่รอรับอยู่
“พอใจยัง จะนอนต่อแล้วนะ”
“กินยาก่อนสิครับ”
ยาแก้ไข้ที่คุณพ่อส่งมาให้ด้วยถูกนำเข้าปากอย่างว่าง่าย ง่วงแล้ว จะนอน
หัวกลมขยับซุกเข้าหาแผ่นอกอุ่น ขยับหาท่าที่สบายแต่มินฮยอนไม่อยากให้อีกฝ่ายนั่งหลับแบบนี้ แขนขาวประคองให้จงฮยอนนอนลงส่วนตัวเองจะเอาน้ำไปเท
“ไปไหนอะ”
พอจะผละออกตากลมก็มองตามตาละห้อย ริมฝีปากหยักถูกฟันขาวกัดเบา ๆ ใบหน้าแบบนี้เวลาปกติไม่มีทางได้เห็นแน่ ๆ อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้จังเลย..
“นอนก่อน มานอน”
เริ่มพูดไม่เป็นประโยค มือที่เล็กกว่าผู้ชายทั่วไปกระตุกเสื้อเขาหลาย ๆ ครั้ง แน่นอนว่าคนที่ยอมจงฮยอนทุกอย่างอย่างเขาจะทำอะไรได้นอกเหนือจากการทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ
หัวกลมขยับเข้ามาใกล้ วางเกยอยู่บนไหล่เหมือนท่านี้เป็นท่าที่ตัวเองสบายที่สุด ฝ่ายหมอนข้างจำเป็นก็ได้แต่เม้มปากกลั้นยิ้ม สถานการณ์ปกติไม่มีแน่ ๆ อ้อนเอาหัวมาถู ๆ เนี่ย
น้องมินอยากจะบันทึกไว้ในใจ ชอจัง T^T
ถึงแม้ตัวเองจะนอนเกร็งขนาดไหน อีกฝ่ายจะต้องหลับสบาย มือขาวข้างที่ไม่ได้ถูกยึดไปเอื้อมหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอีกฝ่ายเอาไว้ จงฮยอนขดตัวเข้าหาเขาอีก ทำให้อดที่จะแนบมือกับหน้าผากเนียนไม่ได้ ร้อนไม่มากเท่าไหร่ กินยาไปแล้วหวังว่าจะดีขึ้นนะ
จงฮยอนเบือนหน้าหนีนิด ๆ ลมหายใจร้อนผ่าวที่เริ่มสม่ำเสมอทำให้มินฮยอนค่อย ๆ พลิกตัวเข้าหา ริมฝีปากหยักประทับลงบนหน้าผากอุ่นเบา ๆ
“หายไว ๆ นะคับ”
--------------------------------------------------------------------
“แม่!!! มินฮยอนตัวร้อนจี๋เลย!!!”
“อ้าว?”
“ทำไงอะ ทำไง ๆๆๆ”
แจยอนที่นั่งดูทีวีอยู่หันมามองงง ๆ เดี๋ยวนะ เมื่อเช้ามันไอ้น้องแสบของเธอไม่ใช่เหรอที่ไม่สบายเนี่ย แล้วไหงมันลงมาวิ่งดุ๊ก ๆ ได้แล้ววะ
“ไอ้แสบใจเย็น ๆ ซิ ก็เช็ดตัวไงเล่า”
เป็นคุณพ่อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยบอก จงฮยอนได้ยินแบบนั้นก็ติดสปีดวิ่งกลับขึ้นไปบนห้อง ทิ้งให้คนเป็นแม่ส่ายหัวมองตามอย่างเอ็นดู
“จริง ๆ เล้ย พอกันทั้งคู่”
tbc.
#canhearminj
ตอนหน้าน่าจะจบแล้วนะคะ
ฮือ ใจหายจัง น้องมินของเจ้
สัญญาว่าจะได้กันก่อนจบแน่นอน
แต่ขอคิดก่อน จะได้กันยังไงไม่ให้มันเจมิน
55555555555555555555555555555555555
ขอบคุณทุกคอมเม้น + ทุกแท็กที่ร่วมกันสกรีม
ดีใจมาก มีคนเขินที่เราแต่งด้วย
แอร้ย ฉันก็โรแมนติกเป็นนะยะ!
55555555555555555555
เม้นพุ่งโคตร ๆ งงเรยจ้า ตอนแรกจะให้จบตอนนี้
แต่แถมตอนหวาน ๆ (?) ให้หนึ่งตอนละกันเนาะ
แต่น้องมินจะเฝ้าคนป่วยแล้วป่วยแทนแบบนี้ไม่ได้นะคับ 5555555555
มินเอ๊ยยนยมาดูเขาแต่ติดซะเอง นางดูคุณชายจริงอะ ร่างกายอ่อนแอ
ยัยเจเว่อร์ชั่นป่วยนี่น่ารัก อ้อนเอาๆ
ครอบครัวนี้นี่มันอะไรกันคะ555555555555 รู้เลยค่ะทำไมยัยโตมาเป็นคนแบบนี้5555555555555
แง น้องเจน่ารักค่ะ งื้อ ยัยคนป่วยงอแง
ว่าแต่ที่สัญญาว่าจะได้กันก่อนจบคือไรคะ5555555555 ค่ะ เราจะรอ!!
ยัยเจเอ๊ยยอ้อนแบบนี้นี่อ่อยเค้าไม่รู้ตัวซะแล้ว ทนทำไมมิน ทนทำไมม จับกดดดดด 55555555555555555555555555555555555555555555555555
"น้องมินอยากจะบันทึกไว้ในใจ ชอจัง!!!"
น้องมินโว้ยยยยยยยยยยยยย หนูเป็นพระเอกไง
หนูเป็นพระเอกไงลูกกกกกกกกกกกกก
หนูจะให้พี่เจเป็นทุกอย่างให้หนูไม่ได้
หนูเป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. ไม่อยากให้จบเลยยยย อยากเห็นเค้ารักกันไปเรื่อย ๆ แบบนี้ฮืออออออออออออออ
อบอุ่นละมุนละไมยิ่งกว่าสายไหมงานวัดอีกกกกกกกกกกกก
แงงงงงงงง ขอบคุณนะคะไรท์
เจเลยหายไวเลย ลงมาวิ่งปร๋อ จะมินเจยังไงนร้ารอติดตามนะคะ ><