คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1 - โบเฮเมีย จูเนียร์
1
ก่อนหน้านั้นสามอาทิตย์
“ไปโรงเรียน!!!”
พอได้ยินคำนั้นจากนางกำนัล ฉันก็รีบดิ่งตรงมายังห้องทรงพระอักษรของพ่อ (ฉันไม่ใช้คำราชาศัพท์เวลาคุยกับพ่อ เพราะมันเป็นทางการเกินไป -*-) กะจะโวยวายแหลก แต่ดูเหมือนว่าฉันจะมาช้ากว่าพี่ชายตัวเองเสียอีก
“มันเรื่องอะไรกันน่ะพ่อ ทำไมต้องส่งลูกกับหญิงไปเรียนด้วย ลูกไม่อยากไปเรียน แงๆๆๆ (TTOTT )( TT^TT)”
เจ้าฟ้าชาย เจอราไมล์ พี่ชายของฉันของฉันในตอนนี้กำลังโวยวายและงอแงได้ที่ สงสัยว่าฉันคงไม่ได้ต้องทำอะไร =__= โดนแย่งหน้าที่ไปจนหมดสิ้น
“ใครๆเขาก็ไปโรงเรียนกันทั้งนั้น แม้แต่แม่เองก็ไปเรียนหนังสือนะ”
พระชายา บิวตี้ แม่ของฉันรีบพูดกล่อมให้พี่ฉันอยากไปเรียน
“แต่ลูกไม่อยากถูกขังอยู่ในโรงเรียนประจำแบบนั้น อยู่ที่นี่ลูกยังได้เที่ยวได้เล่นบ้าง”
“แต่โรงเรียนมีผู้หญิงเยอะมากเลยนะลูก”
“ผู้หญิง!!!” ดูเหมือนว่าจะคลำถูกจุดที่จะให้พี่ชายฉันหยุดงอแงได้แล้ว -__- “แม่รู้ได้ไงว่ามันเยอะ”
“สมัยแม่เรียนก็มีผู้หญิงเยอะ ยังไงมันก็ดีกว่าเรียนในวังอยู่แล้ว และอีกอย่างโรงเรียนที่ลูกจะไปเป็นโรงเรียนที่เพิ่งจะสร้างเสร็จและได้ผ่านการรับรองจากนักวิชาการทั่วโลกว่าเป็นสถานศึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่โลกมนุษย์เคยมีมา -,.-“
แม่ฉันโคตรเว่อร์เลย =__=
“ใช่ พ่อเห็นด้วย โรงเรียนนี้พ่อต้องเสียเงินบริจาคไปตั้งเยอะ เพื่อที่จะให้บุคลากรที่มีคุณภาพอย่างลูกไปเรียน ดังนั้นลูกต้องไปกับน้อง ไปท่องโลกอันกว้างใหญ่และนำความรู้มาพัฒนาประเทศของเรา”
“พ่อพูดถูก ลูกเป็นบุคลากรที่มีคุณภาพ -,.-“ พี่เจอราไมล์
“แล้วมันโรงเรียนอะไรกัน โฆษณาซะอย่างกับสร้างเอง!” ฉันเอง
“โรงเรียนนี้มีชื่อว่า...Royal High School”
และนี่จึงเป็นสาเหตุที่ฉันจะต้องมานั่งเครื่องบิน ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนไอ้โรงเรียนที่แสนดีเลิศประเสริฐศรีนั่น แม้ตอนแรกพี่ชายฉันจะอิดออดไม่ยอมไป แต่พอเห็นแอร์โฮสเตจบนเครื่องก็รีบไปนั่งเป็นคนแรก แล้วป้อยอไม่หยุด
“เคยไปเที่ยวไนทริสมั้ย สนใจจะไปด้วยกันหรือเปล่า”
“สำรวมหน่อยค่ะพี่ชาย หญิงอาย!” ฉันก้มหน้างุดๆ ดีนะที่สายการบินนี้เป็นของต่างชาติ เขาถึงได้ไม่ค่อยคุ้นหน้าฉันเท่าไหรนัก =O= ทำไมทำตัวขายขี้หน้าอย่างนี้นะ T^T
“อายอะไรกัน ก็ทำความรู้จักกันเอาไว้ ...อา กินน้ำมากไปหน่อยชักปวดฉี่ พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อืม”
และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด พี่ชายหายเข้าไปในห้องน้ำได้พักใหญ่ๆจนฉันเริ่มรู้สึกผิดสังเกตุ แต่ก็คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาอาจจะท้องเสียด้วย ก็เลยไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก หยิบหูฟังขึ้นมากดฟังเพลงที่ทางสายการบินเขามีบริการมาให้ แต่แล้วก็อย่างที่เห็น อยู่ๆก็มีของแข็งมาทิ่มอยู่ตรงสีข้างฉันจนรู้สึกได้
“ทำตามที่ฉันสั่ง”
นั่นทำให้ฉันเข้าใจในทันทีว่า เหตุการณ์ไม่ปกติแล้ว...
“พี่ชายฉันหายไปไหน”
“นอนตายในห้องน้ำไปแล้ว”
“เขาตายแล้วเรอะ!!!” ฉันแหกปากด้วยความตกใจจนลืมกลัวมีด แล้วใช้สองมือของตัวเองที่เรียนวิชาป้องกันตัวมาแต่เล็กแต่น้อยสับเข้าที่คอ เจ้าตัวร้ายจนไอกระด๊อกกระแด๊ก “ฉันไม่มีทางยอมหรอกเว้ย ใครก็ได้ช่วยด้วย มีคนพกอาวุธ และทำร้ายคนบนเครื่องบิน!!!”
ชั้นเฟิร์สคลาสไม่ค่อยมีคนมากนัก แถมนี่ก็เป็นการเสด็จไปเยือนต่างประเทศของเราสองพี่น้องด้วย ที่นี่จึงยิ่งไม่มีคนเข้าไปใหญ่ (เดินทางแบบปกติที่สุดตามความต้องการของพ่อ เลยต้องนั่งปะปนกับคนอื่นโดยไม่เปิดเผยฐานะ) นอกจากแอร์โฮสเตจรูปร่างบอบบางที่แต่งหน้าทาปากสวยเช้งวับเหมาะแก่การบริการ แต่ไม่เหมาะกับการจับคนร้าย
“กรี๊ดดด”
กรี๊ดหาเตี่ยเหรอไง อยากจะกรี๊ดบ้างแล้วนะ >O<
“กรี๊ดทำไม ไปตามใครก็ได้มาช่วย ว้าย!!!”
ฉันถูกกอดจากด้านหลังแล้วโดนล็อคแขนเอาไว้ มีดที่ฉันคิดว่ามันไม่สามารถทำร้ายคนได้ตอนนี้มันมานาบอยู่บนลำคอระหงของฉันแล้ว
“ฤทธิ์เยอะเหลือเกินนะ บอกให้อยู่เฉยๆ แค่ทำตามที่ฉันบอกก็ไม่มีอะไรแล้ว”
พลั่ก!
ฉันเอาหัวตัวเองโหม่งย้อนหลังจนคนที่กอดนั่นถอยออกไปแล้วเอามือจับหน้า พอเงยขึ้นมาถึงได้เห็นชัดว่าหน้าตาเขาสวยราวกับผู้หญิง และนี่คือความจริงว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก!!!
“ฉันจะฆ่าเธอ!!!”
หมับ!
ยังไม่ทันที่เขาจะวิ่งมาล้างแค้นฉันได้ ก็ถูกชายชุดดำสกัดจับจากด้านหลังแล้วกดเขาลงกับพื้น โดยเอาเข่าทับคอเขาเอาไว้ไม่ให้ดิ้นได้ตามแบบฉบับตำรวจสากล ฉันกระพริบตามองปริบๆ ว่าคนพวกนี้มันโผล่มาจากไหนกัน O_o
“หมอนี่มันเป็นใคร ทำไมถึงมาทำตัวเป็นโจรอยู่บนชั้นเฟิร์สคลาส ฉันจะแจ้งความ ฉันจะฟ้องร้องสายการบินนี้ให้เน่าไปเลย!!!”
“ต้องขอโทษด้วยครับคุณผู้หญิง”
ฉันเป็นเจ้าหญิงย่ะ!!! ...แต่ไม่ได้บอก -*-
“พอดีว่าคนที่เราจับมานี่เป็น...” เหมือนคนพวกนั้นจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเหล่ตามองมายังคนที่โดนจับ ( _ _ ) “นักโทษประหาร ที่เรากำลังจะพาตัวไปลงโทษ ยังไงก็ขอประทานโทษด้วย”
“ถ้านี่คือหน้าที่ของพวกคุณก็สะเพร่ามากที่ปล่อยคนอันตรายอย่างนี้ให้เพ่นพ่านไปมาได้...พี่คะ O_o”
พี่ชายเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น เห็นไปถึงซิกแพ่กยันรูขุมขนรอบสะดือ -*- ทำไมชอบทำตัวหน้าไม่อายอย่างนี้นะ TT^TT
“โอย เจ็บเป็นบ้าเลย อย่างกับโดนใครฟาด...แว้ก! ทำไมพี่ไม่มีเสื้อผ้าใส่ เฮ้ย! แล้วทำไมไอ้นี่เอาเสื้อผ้าที่แสนแพงของฉันเข้าไปอยู่ในร่างกายมันได้”
“พี่โดนทำร้าย ไม่รู้ตัวเลยเหรอ”
“ไม่รู้เลย อ้อ! ไอ้นี่ใช่ไหมที่ทำให้ตัวฉันเปลือยเปล่า ฉันจะฆ่าแก!”
พอพี่ชายฉันทำท่าจะเข้าไปเอาเรื่อง คนในชุดดำพวกนั้นก็ลุกขึ้นมาขวางเอาไว้แล้วโค้งให้อย่างมีมารยาท
“ต้องขอประทานโทษด้วยที่เราไม่สามารถให้คุณทำร้ายเขาได้ ยังไงก็เลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ ส่วนเสื้อผ้าเราจะนำมาคืนคุณในภายหลัง”
“ใครจะไปใส่ลง ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าซ้ำกับคนอื่น รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นถึงเจ้าชายจากไนทริสเชียวนะเว้ย”
“แล้วไง?” เสียงของคนที่ลงไปนอนพังพาบบนพื้นทำน้ำเสียงไม่แคร์ “ก็แค่เจ้าชาย...แม้แต่ king ฉันยังทะเลาะมาด้วยแล้ว เฮอะ”
“นี่แกยังจะปากดีอีกนะไอ้โจรขโมยเสื้อผ้า สาบานเลยว่าฉันจะมีเรื่องกับแกจนถึงที่สุด แกชื่ออะไรบอกมา!!”
“งั้นจำชื่อฉันเอาไว้ให้ดี”
“...”ฉัน
“เรียกฉันคนนี้ว่า จูเนียร์...โบเฮเมีย จูเนียร์!!!”
สามชั่วโมงหลังจากนั้น
“การเดินทางของปริ๊นซ์เจอราไมล์กับปริ๊นซ์เซสเรเน่คงจะลำบากมาก ยังไงเชิญไปพักผ่อนยังตึกรับรองที่จัดเอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะคะ”
“ครับคุณครู ^^”
“ค่ะ”
หลังจากเกิดเหตุการณ์วุ่นๆ พี่ชายฉันก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งมาตลอดทางที่บิน จนกระทั่งเครื่องแลนดิ้งลงดินก็ยังคงบ่นอยู่อย่างนั้น แถมยังเล่าเรื่องราวมากมายให้อาจารย์ฟังอย่างไม่มีช่องไฟไว้ให้เขาพูดแทรกเกี่ยวกับกฎของโรงเรียนได้เลย สุดท้ายแล้วอาจารย์ใหญ่จึงมอบระเบียบการและกฎต่างๆมาปึ๊งหนึ่งส่งให้ฉันกับพี่ชายไปอ่านกันระหว่างที่พักผ่อน -*-
“หญิง”
“คะ”
“พี่ว่านะ...ชื่อของไอ้หมอนั่นมันสะกิดต่อมคุ้นเคยของพี่อย่างแปลกประหลาด”
“ชื่อใคร”
“ก็ไอ้ชั้นต่ำที่มันแย่งเสื้อผ้าพี่ไปใส่น่ะสิจะใครล่ะ .V.!! ชื่อของมันดูคุ้น...มันติดๆอยู่ที่ปากแต่นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร”
“พี่นี่แค้นนานจริงๆเลยนะ -__- ฉันไปอ่านระเบียบการโรงเรียนก่อนดีกว่า ส่วนพี่ก็ไปนอนหลับพักผ่อนสงบจิตสงบใจเสียบ้าง แล้วถ้าแค้นมากนักก็คิดแค่ว่า ป่านนี้เขาคงโดนยิงตายหรือไม่ก็ฉีดยาเข้าเส้นไปแล้ว”
“คิดอย่างนั้นมันก็สบายใจแต่ไม่สะใจ พี่น่าจะเป็นคนได้ฆ่ามันมากกว่า”
“เราควรจะอยู่อย่างสงบมากกว่านะคะพี่ชาย”
“เชอะ”
“ทำมางอนไปได้”
“เฮอะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
ฉันกับพี่แยกย้ายกันไปตามตึกที่ถูกแบ่งออกระหว่างชายกับหญิง จะว่าไปชื่อเขาก็คุ้นเหมือนกันนะ แต่ฉันแค่นึกไม่ออกว่าคุ้นเพราะอะไร แต่ถ้าถามว่าจำชื่อเขาได้มั้ย ฉันจำได้แม่นเลยล่ะ ไอ้น้ำเสียงเย่อหยิ่งจองหองที่พูดออกมาราวกับไม่กลัวว่ากลัวดิน
โบเฮเมีย จูเนียร์!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น