คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter :4 - มินนี่
4
มินนี่
“ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร คนที่น้องสาวฉันมีเรื่องก็มีอยู่คนเดียวคือ ไอ้จูเนียร์ แล้วมันก็เคยพูดจาเหมือนอาฆาตน้องสาวฉัน ฉันไม่มานั่งใจเย็นแบบที่พวกคุณต้องการหรอกนะ!”
พี่ชายบุกเข้ามายังห้องสอบสวนของอาจารย์แล้วอาละวาดไปทั่ว ตอนที่เขาได้ยินว่ามีกระถางตกห่างจากฉันไม่กี่เมตร สีหน้าพี่ชายฉันก็ซีดเผือดเหมือนไก่ไม่เคยมีเลือดตั้งแต่ถูกคลอดออกมา (ดูมันเปรียบเทียบ -__-) แล้วพอฉันอธิบายไปถึงรายละเอียดว่าจูเนียร์เคยพูดจาทำนองอาฆาตฉัน เพียงเท่านั้นแหละ พี่ฉันก็เลือดขึ้นหน้ากลับมามีเลือดเหมือนเดิมแล้วพุ่งตรงมาที่ห้องนี้ทันที
“ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยถูกลอบทำร้ายสักครั้งจนกระทั่งมาเรียนที่นี่ ไหนบอกระบบรักษาความปลอดภัยมันดีนักหนาไง! แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
“ใจเย็นๆก่อนครับปริ๊นซ์เจอราไมล์ ทางโรงเรียนก็ไม่ได้เพิกเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เราจะนำตัวคุณโบเฮเมีย จูเนียร์มาให้การยืนยัน เพื่อความสบายใจนะครับ”
“ถามโจรว่าฆ่าคนแล้วเคยได้คำตอบหรือเปล่า ต้องเป็นมันอยู่แล้ว!!!”
“ใจเย็นหน่อยสิคะพี่ อาจารย์เขาก็ไปตามมาให้แล้วนะ”
“จะให้พี่ทนได้ยังไง ถ้าหญิงเป็นอะไรพี่จะทำยังไงล่ะ มีน้องสาวน่ารักกับเขาอยู่คนเดียวด้วย TT^TT”
“-O- พี่คะ”
แม้ว่าพี่ชายฉันจะติดไปทางไร้สาระหน่อยๆ แต่พอได้เห็นว่าเขาห่วงฉันแค่ไหนก็รู้สึกซาบซึ้งใจจะเป็นลม T^T รักพี่ที่สุดเลย
“น่าซาบซึ้งเหลือเกิน เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้วเชียว” จูเนียร์
“แก!!!”
จูเนียร์ยักไหล่
“ได้ยินว่าใส่ร้ายฉันว่าเป็นคนทำร้ายน้องสาวนายเหรอ”
“ใส่ร้าย!!! คนอย่างฉันไม่เคยใส่ร้ายใคร แต่จะให้คิดเป็นอื่นได้ยังไงในเมื่อแกบอกจะตามจองเวรน้องสาวฉันเมื่อคืน พอข้ามวันปุ๊บน้องฉันก็โดดลอบทำร้ายปั๊บอย่างนี้”
“แล้วไหนล่ะหลักฐาน”
“ความเลวของแกคือหลักฐาน”
“นี่น่ะเหรอคนที่จะได้ขึ้นเป็นเบอร์ 1 ในอนาคตของไนทริส ทุเรศทุรัง” จูเนียร์เบ้ปาก “ประชาชนของนายเขาคงมีความสุขดีเนอะ มีเจ้าฟ้าชายที่แสนน่ารำคาญอย่างนี้”
“แก...”
พี่เจอราไมล์หมดความอดทน แล้วพุ่งเข้าไปหาจูเนียร์ในทันทีพร้อมทั้งง้างหมัด แต่จูเนียร์ใช้แขนป้องกันไว้ได้แล้วใช้มือที่เหลือตบหน้าพี่ฉันเสียงดังเพียะ! เล่นเอาตื่นตะลึงกันไปทั้งห้องสอบสวน =[]=
“พี่คะ!”
“ฉันไม่ได้ทำร้ายใครนะ ฉันป้องกันตัว ทุกคนเป็นพยานด้วย” จูเนียร์เบ้ปากแล้วเดินไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆพร้อมทั้งยกขาวางขึ้นไปพาดบนโต๊ะ “ส่วนเธอ เจ้าหญิงตัวน้อย...เธอก็คิดว่าฉันเป็นคนทำร้ายเธออย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร” ฉัน
“แล้วเธอเห็นเหรอว่าเป็นฉัน”
“ฉันเห็นเงาตะคุ่มๆ แต่ที่เห็นชัดๆคือเครื่องแบบสีน้ำตาล”
“แล้วคนในโรงเรียนนี้มีแต่ฉันที่ใส่สีน้ำตาลหรือไง?”
“...”
“เฮอะ เธอนี่ก็ทุเรศทุรังพอๆกับพี่ชายนั่นแหละ หลักฐานก็ไม่มี คิดจะใส่ความใครก็ทำได้เหรอ” จูเนียร์ปรายตามองมาทางฉัน “อยู่ๆเฉยๆก็โดนใส่ร้าย ท่าทางฉันต้องทำอะไรเสียบ้างจะได้คุ้มกับข้อกล่าวหาที่โดนใส่ความกันแบบนี้”
“คุณจูเนียร์ ตอนนี้คุณกำลังข่มขู่เจ้าหญิงอยู่นะครับ”
“โอเคๆ ไม่พูดอีกก็ได้ แล้วสรุปมีหลักฐานหรือเปล่าว่าฉันเป็นคนทำ”
ทุกคนในห้องเงียบกริบ แม้พี่ชายจะเดือดดาลแต่ก็ต้องยอมจำนนเพราะเราไม่มีหลักฐาน
“คราวหน้าคราวหลังสืบให้มันรู้เรื่องเสียก่อนแล้วค่อยใส่ความคนอื่นเขา นี่น่ะเหรอโรงเรียนอันดับหนึ่ง พอนึกถึงคำชมแล้วจะอ้วกแตก! ไปล่ะ ฉันมีเรียน เหม็นขี้หน้าพวกผู้ดีไร้เหตุผล”
จูเนียร์ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป โดยที่อาจารย์ไม่ได้อนุญาตสักคำ แต่ก็ดูเหมือนว่าพวกอาจารย์จะเกรงใจเขาอยู่เลยไม่ได้ทัดทานการจากไปของเขา สรุปว่าคดีนี้...ไม่มีคนยอมรับผิด
“ฉันจะต้องฆ่ามัน ฆ่ามัน!!!”
พี่ชายคลั่งจัดถึงขั้นกระทืบเท้า เพื่อนๆในกลุ่มที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่รีบเข้ามาห้ามปราม
“ใจเย็นๆหน่อยปริ๊นซ์เจอราไมล์ ใครได้ยินเข้าเดี๋ยวจะเดือดร้อน” เจ้าชายแอลวิน โอรสเพียงคนเดียวของประเทศที่มีเหมืองแร่ทองคำเยอะที่สุดในโลก
“ใจเย็นอย่างนั้นเหรอ มันเป็นใครมาจากไหน มาตบหน้าฉันผู้ซึ่งเป็นเจ้าชายอย่างนี้ ฉันจะต้องไปกระทืบมัน คอยดู!”
“เท่าที่ได้ยิน ฉันว่าหมอนั่นคงต้องมีดีอะไรสักอย่างอาจารย์ถึงได้ไม่ค่อยอยากจะยุ่งมากนัก นายบอกเองนี่ว่าเขาเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่มีใครเรียกหรือทัดทานไว้ได้เลย” เจ้าชายเจอราร์ด
“ฉันเองก็รู้สึกได้ว่าเขามีเบื้องหลัง และเบื้องหลังนั่นจะต้องเกี่ยวกับ พระจักรพรรดิโบเฮเมียด้วย” ฉัน
“O_o พระจักรพรรดิโบเฮเมีย แห่ง ไลน์เซนไทน์น่ะนะ” เจ้าชายเจอราร์ด
“ค่ะ หญิงเพิ่งไปค้นในอินเตอร์เนทมา รูปร่างหน้าตาและชื่อ มันสอดคล้องกันมากจนฉันคิดว่าเขาต้องมีความเกี่ยวข้องกัน บางทีเขาอาจจะเป็นพระประยูรญาติก็ได้นะคะ” ฉัน
“ถ้าเป็นพระประยูรญาติก็ควรจะใส่เครื่องแบบสีขาวสิ ไม่ใช่สีน้ำตาลอย่างนี้ ฉันไปสืบดีกว่า” เจ้าชายแอลวิน
“ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ จะญาติ เยิด พ่อ เพ่อ บ้าอะไรก็ตาม แต่ฉันต้องล้างแค้นที่มันมาตบหน้าฉันให้ได้รับความอับอาย ใครไม่เอาก็ช่าง แต่วันนี้ฉันจะจัดการให้ได้ คอยดู!”
พูดจบพี่ชายผู้แสนใจร้อนของฉันก็รีบแล่นออกไปตามหาจูเนียร์ท่ามกลางความร้อนใจของน้องสาวอย่างฉันและเพื่อนๆ พวกเราเดินตามหาจูเนียร์กันทั่วโรงเรียนแต่ก็ไม่เจอ ไปยังห้องน้ำที่คิดว่าเขาจะต้องไปล้างเพราะถูกทำโทษก็ไม่มี ที่สุดท้ายที่เราคิดว่าเขาน่าจะอยู่คงจะเป็นที่นี่...สวนสัตว์หลังโรงเรียน
“จะเข้าไปจริงๆเหรอเจอราไมล์ มีแต่กลิ่นขี้ลิง กับขี้นก T^T” เจ้าชายแอลวิน เอามือปิดจมูก ทำหน้าเหมือนจะอ้วกออกมาในทุกคำๆที่อ้าปาก “ขนาดจะพูดฉันยังไม่กล้าเลย กลัวกลิ่นพวกนี้จะเข้าปาก ให้ความรู้สึกเหมือนกินขี้ TT^TT”
“รู้ตัวมั้ยว่านายพูดมากกว่าใครเพื่อนเลย -__-“ เจ้าชายเจอราร์ด
“ใครไม่ไปก็อย่าไป ฉันจะเข้าไปเอง หลบ!”
นี่พี่ฉันถูกผีเข้าขั้นเทพเลยหรือเปล่า บทจะใจร้อนนี่ยิ่งกว่าไฟอีก
“เดี๋ยวสิคะพี่ รอฉันด้วย!”
ฉันวิ่งตามพี่ชายตัวเองเข้าไปในนั้น ที่นี่เป็นสวนโล่งกว้าง ข้างๆจะกรงที่บุเอาไว้อย่างดีเพื่อทำเป็นทางเดินให้กับคนที่เข้ามาในนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนไปดูสัตว์น้ำที่ใต้ทะเลอะไรอย่างนั้นเลย เพียงแต่ว่านี่มันคือบนบกเท่านั้น
“ไอ้จูเนียร์!”
เสียงตะโกนของพี่เจอราไมล์ทำให้จูเนียร์ที่ยืนให้กล้วยลิงที่มาเกาะลูกกรงหันมามอง แล้วเบ้ปาก
“นี่แกจะตามฉันไปทุกชาติเลยหรือไงกัน”
“วันนี้ฉันจะเอาเลือดออกจากหัวแกให้ได้ โทษฐานที่แกหมิ่นเกียรติของฉันต่อหน้าธารกำนัน”
“มีปัญญาก็เข้ามาสิ”
“ตาย!!!”
พี่ชายฉันคลั่งแล้ว =[]=!!! พอโดนท้าอย่างนั้นเลยรีบวิ่งเข้าไปหาแบบไม่ได้สนหน้าอิฐหน้าพรหมเลยว่าตัวเองจะเจอกับอะไรบ้าง จูเนียร์ระบายยิ้มออกมาน้อยๆเหมือนรอคอยการเข้าไปหา แต่แล้วพี่ฉันก็สะดุดหน้าคว่ำด้วยอะไรสักอย่าง
“อะไรวะ!”
“ฉันเอง *0*”
สาวน้อยที่ฉันเคยเห็นเข้ามาป้วนเปี้ยนกับจูเนียร์ในห้องน้ำวันนั้นยื่นขามาสกัดพี่เจอราไมล์เอาไว้ พอพี่เจอราไมล์ลุกขึ้นจะตั้งหลักก็ถูกสาวน้อยนางนั้นเอาเท้าเหยียบอก
“นี่เธอ!!!”
“อย่ามารังแกจูเนียร์ของฉันนะ! .V. ไอ้เจ้าชายอันธพาล”
“-O-“
“คนเขาให้อาหารลิงอยู่ดีๆ จะไปทำร้ายเขาทำไม แถมยังพวกพ้องมาตั้งเยอะแยะ กะว่าถ้าสู้ไม่ได้จะให้เพื่อนรุมจูเนียร์ใช่มั้ย ไม่แมนเลย ทุเรศ อะเฟร่ด อีเดียด!!!”
“นี่เธอเป็นใครกัน”
“ฉันคือคนที่รักจูเนียร์น่ะสิ -3-” สาวน้อยนางนั้นทำปากมู่ทู่ แล้วก็กระทืบอกพี่ฉันอีกครั้ง “ห้ามยุ่งกับเขาอีกนะ!”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเป็นใคร แต่ถ้ามาขวางฉันล่ะก็ เธอไม่ตายดีแน่”
ผลัวะ!!!
กระเป๋านักเรียนถูกฟาดพลัวะเข้าไปที่พี่เจอราไมล์จนเจ้าตัวช็อคตาตั้ง! O_o ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูอาการแล้วผลักสาวน้อยคนนั้นออกไป
“นี่เธอทำบ้าอะไรน่ะ!”
“ก็เขาจะเข้ามาทำร้ายคู่หมั้นของฉัน ฉันก็ต้องปกป้องสิ!”
“คู่หมั้น O_o”
“ใช่แล้ว ฉันมินนี่ เป็นคู่หมั้นของจูเนียร์ >_o”
พูดจบเจ้าตัวก็รีบวิ่งไปคล้องแขนจูเนียร์อย่างภูมิใจนำเสนออย่างมาก แต่ถูกจูเนียร์เอามือผลักหัวออกแล้วขับไล่ไสส่ง
“ไปเลย ชิ่วๆ รังเกียจ!” จูเนียร์
“ทำไมต้องไล่เค้าด้วยอ่ะ T^T เค้าเป็นห่วงตัวนะจูเนียร์ >O<” มินนี่
“ใครไปเป็นคู่หมั้นเธอกัน ฟังแล้วสะอิดสะเอียด สำหรับฉันแล้วเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าคนพวกนี้หรอก ชิ่วๆ ไปไกลๆเลย”
“ฉันไปก็ได้แต่ก็ตามที่เราตกลงกันเอาไว้นะ วันงานเต้นรำจูเนียร์ต้องเป็นคู่ควงของฉันด้วย”
“แบร่”
จูเนียร์แลบลิ้นใส่มินนี่ แล้วเดินเอามือล้วงกระเป๋าผ่านพวกเราออกมาเหมือนกับว่าพวกฉันไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลย
“ดูเหมือนว่าเจอราไมล์จะหลับไปเลยนะเนี่ย” เจ้าชายแอลวิน
“สมน้ำหน้าแบร่ๆ” มินนี่วิ่งมาแลบลิ้นใส่พี่ชายฉันแล้วก็หายตัวไปพร้อมกับจูเนียร์ด้วยความไวแสง จะอ้าปากด่าก็ไม่ทันแล้ว
“ก็โดนกระเป๋าหนังฟาดซะขนาดนั้น” เจ้าชายเจอร์ราร์ด
“งั้นพามันไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ สมองจะกระทบกระเทือนหรือเปล่าก็ไม่รู้” เจ้าชายแอลวิน
“เอาสิ”
พวกพี่ๆตกลงกันเสร็จก็ช่วยกันแบกพี่เจอราไมล์เอาไว้ด้านหลังแล้วพาไปห้องพยาบาลที่ตึกใกล้ๆ ขณะทีเดินฉันก็อดสงสัยเรื่องงานเต้นรำที่มินนี่พูดถึงไม่ได้
“จะมีงานเต้นรำอะไรกันเหรอคะ ปริ๊นซ์แอลวิน”
“อะไรกัน สาวป๊อบของเราไม่รู้เหรอว่าวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้จะมีงานเต้นรำฉลองเปิดโรงเรียน จะมีนักข่าวบินมาทำข่าวจากทั่วโลก และแสดงให้ทุกคนได้เห็นความหรูหราของโรงเรียนนี้ และวันนั้นจะมีกษัติรย์และตัวแทนจากทุกประเทศมาร่วมงานด้วย ตอนนี้ทางโรงเรียนก็กำลังจัดเตรียมงานอยู่ เรื่องใหญ่อย่างนี้ไม่รู้ได้ยังไงกัน -*-“
เหมือนถูกต่อว่าเลยแฮะ T^T ก็วันๆฉันวุ่นวายอยู่กับอีตาจูเนียร์นี่หว่า!
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่มากันทุกประเทศเลยเหรอคะ”
“ใช่”
“แปลว่า...พระจักรพรรดิ์โบเฮเมียก็มาด้วยน่ะสิ”
“ได้ยินว่ามานะ ทำไมเหรอ”
“ก็ถ้าพระจักรพรรดิ์มาจริงๆ หญิงจะได้รู้ไงว่าจูเนียร์เกี่ยวข้องอะไรกับเขาไง”
“ดูหญิงจะสนอกสนใจเขาเหลือเกินนะ”
“พระจักรพรรดิ์เหรอ”
“พี่หมายถึงจูเนียร์...นี่ถ้าไม่เห็นว่าทะเลาะกันจะเป็นจะตาย พี่ต้องคิดว่าเราชอบมันแน่ๆเลย”
“=O= อย่าล้อเล่นสิคะ โกรธ!”
ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เจ้าชายแอลวินที่แซวอย่างนั้น แล้วเชิดใส่! พูดมาได้ยังไงว่าฉันชอบเขา อี๋...
ชอบคนพรรค์นั้นตัดคอฉันไปจิ้มเกลือกินแทนหัวหมูเถอะ!!!
ห้องพยาบาล...
“ง่ำๆ...รู้ตัวมั้ยจ๊ะว่าตัวของเธอมีกลิ่นหอมรัญจวนใจ ไม่ว่าจะมองไปส่วนไหนก็น่าสัมผัส อา...เป็นของฉันเถอะ คิกๆๆ ^O^”
“-O- พี่คะ...ฉันอายคน -__- ตื่นขึ้นมาเดี่ยวนี้นะ เลิกละเมอเรื่องหน้าอายได้แล้ว >O<“
ฉันเขย่าตัวพี่เจอราไมล์อย่างรีบร้อน เพราะกลัวเหลือเกินว่าเขาจะละเมอสิ่งน่ารังเกียจกว่านี้ออกมาอีก ทั้งอาจารย์พยาบาล ทั้งนักเรียนที่อยู่ในห้องต่างมองอาการละเมอของเจ้าชายเจอราไมล์แห่งไนทริสอย่างสนใจ TT^TT จะเอาหน้ไปไว้ที่ไหนดี
“ไฟไหม้!!!”
“ว้ากกกกกกกกกกกก”
ได้ผลเกินคาด พี่เจอราไมล์สะดุ้งพรวดลุกขึ้นจากเตียง ทำหน้าเลิ่กลั่ก!
“เราต้องไปเดี๋ยวนี้ พี่กลัวไฟ พี่กลัว TT^TT”
“ฉันล้อเล่น -__-“
“O_O ไม่ได้ไฟไหม้เหรอ”
“ค่ะ ไม่ได้ไฟไหม้”
“น้องสาวหลอกเค้า (TT^TT )( TT^TT) น่าจะรู้นี่นาว่าพี่กลัวไฟที่สุด เล่นอย่างนี้ได้ยังไงกันคะน้องหญิง”
“ถ้าไม่ทำอย่างนี้พี่ก็จะละเมอเรื่องน่าเกลียดที่มาจากจิตใต้สำนึกจนหมดน่ะสิ แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ อาการดีขึ้นหรือยัง พี่สลบไปตั้งสิบนาทีแน่ะ”
“O_o พี่สลบเหรอ ทำไมสลบได้ล่ะ”
“นี่นายจำไม่ได้เลยเหรอ แกโดนสาวน้อยมินนี่ เอากระเป๋านักเรียนฟาดหัวไง”
“เอ๋?” พี่เจอราไมล์ทำท่านึกหลังจากได้ยินคำบอกเล่าของพี่เจอร์ราร์ด “จำได้แล้ว ฉันโดนฟาดหัว แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...”
“แล้วตอนนี้จำได้หรือยัง”
“จำได้แล้ว”
“จำได้ว่าอะไร”
“สาวน้อยคนนั้นน่ารักจัง =[]=”
“เอ๋!!!”
พวกเราทั้งหมดตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย จากสายตาและน้ำเสียงของพี่ชายฉัน มันกำลังฟ้องว่า...ไม่หรอกน่ะ ฉันว่าไม่ใช่หรอก...
พี่ฉันคงไม่ได้ชอบยัยนั่นหรอก!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น