คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter : 8 เกม
8
เกม
“น้องหญิงคะ น้องหญิงเป็นอะไรบอกพี่สิ ใครรังแก พี่เจ็บปวดนะคะที่น้องหญิงทำแบบนี้ TT^TT”
“อย่ามายุ่งกับหญิง”
“ดวงใจของหม่อมฉันเป็นอะไร ใครรังแกกัน ไจแอนท์ใจจะขาดแล้วเอย (TTOTT )T TTOTT)”
ฉันจะสามารถเอาเรื่องนี้ไปบอกกับใครได้ล่ะ ว่าตัวฉันคนนี้ผู้เป็นถึงเจ้าฟ้าหญิง เกิดมาคอยแต่กลั่นแ กล้งชาวบ้านแต่ไม่เคยยอมให้ชาวบ้านเขามากลั่นแกล้งวันนี้ฉันโดนเล่นงานด้วยการถูกไอ้คนแบบนั้นมันจูบไปเต็มคราบ ช่างเป็นการกลั่นแกล้งที่ทำให้ฉันชะงักและช็อคได้อย่างที่เขาพูด ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะรู้สึกเสียศักดิ์ศรีขนาดนี้
อยากตาย!!!
“คนที่มันแกล้งน้องหญิงคือไอ้จูเนียร์ใช่มั้ย”
ฟึ่บ!
ฉันสะบัดผ้าห่มออกอย่างลืมตัวแล้วโบกมือโบกมือไม้ปฎิเสธแบบลนลาน
“ไม่ใช่นะคะ”
“ใช่แหงเลย -__-“ ปริ๊นซ์แอลวินหันไปป้องปากกระซิบที่พี่ชายฉัน “ท่าทางลนลานแบบนี้”
“มันแกล้งอะไรหญิง บอกพี่มานะ!”
“ก็บอกว่าเปล่าไง”
“ฉันว่าไปตามจูเนียร์เองเลยดีกว่า บางทีหมอนั่นมันอาจจะบอก” ปริ๊นซ์เจอราร์ด
“เขาไม่บอกหรอก”
“โป๊ะเชะเลย! >O<”
เจ้าชายทั้งสองคนดีดนิ้วแล้วพุดพร้อมกัน นั่นยิ่งทำให้พี่ชายฉันแน่ใจเข้าไปใหญ่
“ได้! ถ้าหญิงไม่บอกพี่ พี่จะไปถามมันเอง!”
“พี่คะ! O_o”
ฉันกระโดดลงจากเตียงจะไปห้ามโดยที่ลืมไปว่าขาตัวเองนั้นยังเดี้ยงเหมือนคนพิการอย่างไรอย่างนั้น TT^TT ไจแอนท์ที่จะเดินตามไปพอได้ยินเสียงฉันตกเตียงก็รีบวิ่งกลับมาประคองด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมฝ่าบาท”
“ไม่เป็นอะไร รีบพาฉันไปห้ามพี่ชายเถอะ”
“แต่ฝ่าบาทเจอราไมล์เดินไปไกลแล้วนะ”
“งั้นก็ต้องรีบตามไปให้ทัน”
“ฝ่าบาทจะยอมขี่หลังหม่อมฉันมั้ยล่ะ >O< “
ฉันมองไจแอนท์อย่างรู้สึกเจ็บปวดหัวใจกับตัวเองเหลือล้น T^T สิ่งที่ฉันหลีกหนีที่สุดคือการอยู่ใกล้เขา แต่คราวนี้ฉันคงต้องเปลืองตัวใช้เขาแล้วล่ะ
“ก็ได้!”
“กรี๊ด งั้นขึ้นหลังหม่อมฉันมาเลย กอดแน่นๆนะ ถ้าทำให้หม่อมฉันตายได้ยิ่งดี หม่อมฉันอยากให้ฝ่าบาทกอด คิกๆๆ”
TOT น่าขนลุกชะมัดเลย
ไจแอนท์เป็นผู้ชายน่ารัก...
แต่เขามักชอบทำนิสัยน่าขนลุกจนฉันต้องคอยวิ่งหนีเสมอ ลักษณะท่าทางของเขาไม่เหมือนองครักษ์ราชิตพ่อของเขาเลยแม้แต่น้อย หรือบางทีเขาอาจจะเหมือนแม่...แปลว่าแม่เขาต้องเป็นพวกขี้เล่นหรือไร้สาระปนทะลึ่งตึงตังแน่ๆลูกถึงได้ออกมาเป็นอย่างนี้ -*- ขนาดอุ้มฉันตามหาพี่เจอราไมล์เขายังวิ่งไปหัวเราะไป ไม่เหนื่อยเลยแม้แต่น้อย
“หัวเราะทำไม”
“หน้าอกฝ่าบาทมันทำให้ฉันจักจี้”
กรี๊ดดดดดดดด นี่แหละที่ฉันบอกว่าเขาน่าขนลุก TTOTT แต่ไม่พึ่งพาก็ไม่ได้ ฮือๆๆ
“วิ่งไปเรื่อยๆเลย ไม่ต้องพูดมาก...นั่นไงพี่ชายฉัน วิ่งเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย >,.<”
“ทำไมถึงเร็วจัง วิ่งอ้อมอีกหน่อยได้ม้า”
“จะบ้าเหรอ!”
“เชอะ”
ไจแอนท์รีบพาฉันเข้าไปหาพี่เจอราไมล์ที่กำลังยืนทำอะไรอยู่สักอย่างที่ฉันมองเห็นไม่ชัดนัด แต่เมื่อเข้าไปใกล้ ก็เห็นร่างของจูเนียร์ยืนประจันหน้ากับเขาท่าทางเอาเรื่อง โดยมีปริ๊นซ์เจอราร์ดกับปริ๊นซ์แอลวินยืนคุมเชิงอยู่
“แกทำอะไรน้องสาวฉัน!”
“แล้วน้องของปริ๊นซ์เขาไม่ได้บอกเหรอว่าฉันทำอะไร”
“น้องหญิงของฉันไม่บอกอะไรเลย แกต้องไปทำอะไรเขาแน่ๆ” พี่ชายกระชากคอเสื้อจูเนียร์แล้วกระชากเข้ามาใกล้ “บอกฉันมาว่าแกทำอะไร!”
“ถามน้องแกสิ เขาอยู่ข้างหลัง...กับใครก็ไม่รู้ -__-++”
จูเนียร์ชะงักตอนบรรยายเมื่อเห็นว่าฉันเกาะหลังของไจแอนท์ ท่าทางของเขาตอนนี้ดูหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก -*-
“น้องหญิง บอกพี่มาเลยดีกว่าว่ามันทำอะไร”
“เขาไม่ได้ทำอะไร...มาก”
“แปลว่ามันทำจริงๆ แม้จะทำนิดๆหน่อยก็ต้องบอกพี่ พี่จะยอมให้สามัญชนอย่างมันมาแกล้งน้องหญิงผู้สูงส่งไม่ได้หรอกนะ”
“ชิ ก็บอกเขาไปเลยซี่ ว่าฉันจ๊วบเธอ”
“=[]= อะไรนะ!” พี่เจอราไมล์
“หุบปากเดี่ยวนี้เลยนะไอ้บ้า >O<” ฉัน
“ไม่จริงใช่มั้ยดวงใจของไจแอนท์ TTOTT” ไจแอนท์
“นี่แก...แก๊!!!”
พลั่ก!
พี่เจอราไมล์กำหมัดแน่นแล้วชกเข้าไปที่ใบหน้างดงามของจูเนียร์แบบไม่ออมแรง คนถูกชกหงายหลังไปกับพื้นแล้วเอาลิ้นเลียริมฝีปากที่มีเลือดซึมออกมา ก่อนจะแสยะยิ้ม
“มีแรงแค่นี้เองเหรอ...ถึงทีฉันบ้างล่ะ”
ฟึ่บ!
จูเนียร์เตะตัดขาพี่เจอราไมล์จนเขาล้มลงจากนั้นก็ขึ้นไปกระโดดคร่อมแล้วต่อยไม่ยั้ง ท่าทางโกลาหลนั่นเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมาเป็นอย่างดีจนถึงขั้นเกิดเสียงเชียร์ (O_o )( o_O) อะไรกันเนี่ย ทำไมกลายเป็นเวทีมวยไปแล้ว
“ปริ๊นซ์เจอราร์ดคะ ช่วยแยกพี่ชายฉันที O_o”
“เข้าไปไม่ได้เลย เมื่อกี๊จะเข้าไปห้ามก็ถูกมันถีบออกมา” ปริ๊นซ์เจอราร์ด
“ถ้าอาจารย์มาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่นะคะพี่!”
แต่สถานการณ์ดูเหมือนจะเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ ทั้งคู่ชกกันจนเลือดตกยางออกเหมือนนักมวยเถื่อน ที่จะชกกันจนกว่าจะตายไปข้าง ทำไมขาฉันเป็นอย่างนี้นะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะลงไปห้ามสองคนนั้นแล้ว
“หยุดทั้งคู่เลย หยุด!!!”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังหวีดหวิวปลิวผ่านหู ทำให้การชกต่อยกันชะงักไปเพราะเสียงที่แหลมแปดหลอดนั่น พี่เจอราไมล์พอหันมาเห็นว่าเป็นใครก็รีบกระโดดลุกขึ้นยืน ลืมไปเลยว่ากำลังชกต่อยอยู่
“มินนี่ *0* นายที่สุดฉันก้ได้เจอเธอ”
“เรารู้จักกันเหรอ -__-“ มินนี่
“จำไม่ได้เหรอ ฉันไง คนที่เธอตบๆๆๆๆ...คิดถึงเธอจัง”
“ขอโทษที ยังไงก็จำไม่ได้...จูเนียร์ของฉัน โอ้มายดาร์ลิ้ง >O<” มินนี่เมินพี่ชายฉันเหมือนเขาไม่มีตัวตนแล้วพุ่งเข้าไปกอดแข้งกอดขา “เป็นยังไงบ้าง โอ...เลือดออกเต็มไปหมด อย่าตายนะ หัวใจสลาย ร้าวรานแน่เลย”
“อย่ามาเกะกะฉัน ออกไปเลยไป ชิ่วๆๆๆ”
“ใจร้ายกับเค้า...ทำไมจะต้องชกต่อยกันเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวด้วย” ยัยมินนี่อะไรนั่นเหล่มาทางฉันแล้วเชิดใส่ “มันสมควรไหมที่จะเอาใบหน้าที่งามเลิศมาแลกกับหมัดอย่างนี้”
“มันมาหยามเกียรติน้องหญิงของฉันก่อนนะมินนี่”
“แล้วไงอ่ะ -*-“
“ไม่ยุติธรรมเลย ไอ้บ้านั่นมันทำร้ายน้องสาวฉันนะ!”
“ก็เลยต้องชกเขา ต่อยเขาอย่างนั้นสิ ก็สมควรแล้วที่เขาจะชกตอบ ใครจะงอมืองอเท้าให้ชกอยู่ฝ่ายเดียว บ้าเปล่า”
“TT^TT ทำไมมินนี่ไม่เข้าข้างเลย”
ฉันมองมินนี่ที่เกาะแข้งเกาะขาจูเนียร์แล้วรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ รู้สึกสะใจเล็กๆที่เห็นจูเนียร์ทำท่ารังเกียจอย่างนั้น เชอะ บังอาจมาเชิดใส่เจ้าหญิงอย่างฉัน สมน้ำหน้า
“แล้วดาร์ลิ้งของฉันไปทำอะไรน้องสาวปริ๊นซ์เข้าล่ะคะ”
“จูบน่ะสิ!”
“กรี๊ด อยากโดนบ้าง ทำไมจูเนียร์ไม่ทำอะไรเค้าบ้างเลย -3-“
“ไสหัวออกไปเลยไป รำคาญจะตายอยู่แล้ว เธออย่ามาเกะกะ ฉันยังสะสางเรื่องของฉันกับไอ้เจ้าชายนี่ไม่จบ”
“แล้วทำไมต้องใช้กำลังห้ำหั่นกันด้วย ทำไมทั้งคู่ไม่แข่งขันกัน”
“แข่งขัน!” จูเนียร์/พี่เจอราไมล์
“ใช่ ถ้าใครชนะในเกมก็ถือเป็นผู้ชนะ ผู้แพ้ต้องทำตามคำสั่งมานั่งชกต่อยกันเหมือนหมา ไม่อายบ้างหรือไง ถ้าอาจารย์มาเห็นเข้า ก็น่าจะรู้นี่ว่าเรื่องมันใหญ่แค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเห็นว่านักเรียนสามัญมีเรื่องกับราชนิกุล ส่วนราชนิกูลลดศักดิ์ศรีของตัวเองมามีเรื่องชกต่อย รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น”
อึก...
คำพูดของมินนี่มีเหตุผล ทุกคนในที่นั้นคล้อยตาม ปริ๊นซ์เจอราร์ดกับปริ๊นซืแอลวินวิ่งไปกระซิบกระซาบพี่ฉัน แล้วทั้งหมดก็พยักหน้าพร้อมกัน
“ทำมาพูดมีจามีเหตุผล” จูเนียร์
“อุ๊ย พูดอย่างนี้แปลว่าดาร์ลิ้งเห็นด้วย >O<”
“ทำไมเรียกมันคำก็ดาร์ลิ้ง สองคำก็ดาร์ลิ้งเสียใจนะ!” พี่เจอราไมล์
“แล้วทำไมต้องแคร์ปริ๊นซ์ด้วยละคะ”
“TOT ช้ำ”
“แล้วไอ้ที่ว่าแข่งนี่แข่งอะไร อยู่ๆก็พูดลอยๆ ทำมามีบทบาทชิร์” จูเนียร์
“ก็แข่งขันอะไรก็ได้น่ะสิ แม้แต่เกมแข่งขันยังต้องให้ฉันคิดอีกเหรอ ฉันมาเพื่อสงบสุขนะ ทุกคนสามารถเรียกฉํนว่าเป็นเทพีแห่งเสรีภาพก็ได้ ^O^...ใครจะเหมือนเจ้าหญิงคนนั้น เธอเกิดมาเพื่อทำให้ทุกคนเกิดสงคราม หน้าตาไม่ดียังนิสัยไม่งามอีก เด่อ”
“-__- ไม่เจ็บ” ฉันเอง
“เชอะ ไม่อยากเสวนากับคนหน้าด้าน”
“บังอาจ!”
“แบร่ อย่าลืมนะว่าที่นี่เขาเสมอภาค ทุกคนมีสิทธิ์พูด ฮึ!”
มินนี่เกี่ยวแขนจูเนียรือย่างไม่สนใจหน้าอิฐหน้าพรหม ฉันบีบไหล่ไจแอนท์แน่นอย่างแค้นยัยนี่เป็นที่สุด
“กลับ!”
“กลับไปไหน O_o”
“กลับไปห้องพยาบาลน่ะสิ ฉันมีที่อื่นให้ไปหรือไง”
ฉันสั่งไจแอนท์แล้วเอามือจิกผมเขาแล้วบังคับทิศทางเหมือนกับว่า หัวเขาเป็นพวงมาลัย ไจแอนท์รับคำสั่งแล้วพาฉันออกไปจากบริเวณนี้ หงุดหงิดจริงๆ ทำไมฉันผู้เป็นเจ้าหญิงถึงได้ไม่มีบทบาทอะไรเลย แต่ยัยคนสามัญนั่นกลับได้หน้าอยู่คนเดียว แถมเรียกตัวเองเป็นเทพีเสรีภาพ โกรธ!
“เดี๋ยวก่อน!”
เสียงแหลมๆของยัยมินนี่ที่ฉันคิดว่ามันถูกเมมเข้าไปในเซรีเบรั่มแล้วนั่นดังแหวกอากาศมาทางฉัน
“ไม่ต้องสน เดินต่อไป”
“หยุดก่อนย่ะ ฉันเรียกไม่ได้ยินเหรอ”
ไจแอนท์หยุดอยู่กับที่ เมื่อถูกขวางหน้าเอาไว้ มินนี่หรี่ตามองฉันแล้วเชิดหน้าสะบัดผมจนรังแคกระจุยกระจาย
“มีอะไร”
“ฉันยังพูดไม่จบเลยเรื่องการแข่งขัน”
“มีอะไรอีก”
“เรื่องนี้เธอมีส่วนที่ทำให้ผู้ชายสองคนตีกัน จะมาเดินหนีหายไปอย่างไร้ความรับผิดชอบได้ยังไง เป็นถึงเจ้าฟ้าหญิง เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้ เชอะ”
“มากไปแล้วนะ ฉันปล่อยให้เธอด่าฉันมาเยอะแยะ ถามจริงว่าฉันไปทำอะไรให้”
“เธอทำให้ฉันหึง!”
“O_O หึง”
“เธอจูบดาร์ลิ้งของฉันอ่ะ แงๆๆๆ (TTOTT )( TTOTT)”
“เขาจูบฉันต่างหาก!”
“(TT^TT )( TT^TT) ยอดดวงใจของไจแอนท์จูบกับชายอื่น แงๆๆ”
ตอนนี้มีแต่คนคร่ำครวญจนฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในเมืองแห่งความเศร้า =__= ทำไมมีแต่คนน่ารำคาญรายล้อมฉันนะ
“ไม่รู้แหละ นี่คือสาเหตุที่ฉันไม่ชอบเธอ! แต่นั่นไม่ใช่พอยน์...ที่ฉันจะพูดก็คือ เธอต้องรีบผิดชอบกับเรื่องนี้ ด้วยการลงแข่งขันด้วย”
“หา O_o”
*-*-*-*-*-*-*-*-
อาจจะได้ลงเป็นตอนสุดท้าย เพราะเดี๋ยวหนังสือก้จะออกแล้ว ยังไงฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ อิอิ
ความคิดเห็น