คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท :ภาค กำเนิดตำนานนักรบสีส้ม
ปมบท :
‘ใ้มาบฟาฟันทุสิ่ให้พัทลายล วันเวลาในอีเป็นเพียเบื้อหลั ที่ไม่อาหวนืนลับมา หยิบาบลุึ้นสู้ับะารรมอันโหร้ายรหน้า’
ห่าออไปาัวเมือแห่หนึ่ไม่ไลนั บนหน้าผาสูันึ่มีเสียน้ำทะเลไหลมาปะทะับโหินเบื้อล่า นเิละออน้ำลอยึ้นบนท้อฟ้า พร้อมับลิ่นเ็มอน้ำทะเล ที่ลอยมาปะทะร่าบาอผู้หินหนึ่ ึ่มีเรือนผมสีส้มุท้อฟ้ายามเย็น ที่ำลัพลิ้วไหวไปามสายลมอันอ่อนโยน เปรียบเสมือนารปลอบประโลมาธรรมาิ
นัยน์าสีน้ำาลเ้มแสนโศเศร้า ทอมอออไปยัท้อทะเลเบื้อหน้าอย่าเหม่อลอย อไม้่อหนึ่ถูำไว้้วยมือที่สั่นเทา เธอพยายามสลัลั้นวามรู้สึในใไว้ ไม่ให้น้ำาไหลออมา ท้อฟ้ายามเย็นที่เยามในวามิอหิสาว บันี้ไม่หลเหลือวามสวยาม เหมือนั่เ่นทุวันในสายาอเธอ ริมฝีปาบาเอื้อนเอ่ยึ้น
“อวิวอน่อเหล่าทวยเทพ ถ้าหา...สามารถย้อนเวลาลับไปไ้ แ่นาทีเียว็ยอม อยาะแ้ไ...” นัยน์าสีน้ำาลเ้มถูแ่แ้ม้วยประายาแสนเศร้าหมอ ภายในใรู้สึปวร้าวราวับถูบีบแน่น ่อนที่วามรู้สึะแผ่ระายไปทั่วร่า เธอล่าว่อ้วยวาาอันสั่นลอน “วามผิรั้นั้น”
แม้ะรู้แ่ใว่าเวลาไม่อาย้อนลับไ้...
ริมฝีปาบาอมมพูเม้มเ้าหาันแน่น เธอแหนหน้าเหม่อมอไปยัผืนฟ้าอันว้าให่ ห้ววามิ่อยๆ หวนถึอี ที่เป็นบาแผลลึในใอันไม่มีวันลบเลือน
“ทำไมทุอย่าถึบแบบนี้ ทำไม้อเป็นอย่านี้” น้ำเสียที่เอ่ยออมาสั่นเรือว่าเิม ในถ้อยำเ็มไป้วยวามสับสนและวามเสียใที่เหลือา
ภายในใหนัอึ้ราวับมีหินผามาทับไว้ เรี่ยวแรที่เยมีบันี้ไม่หลเหลือ แ่ทรัวยืน็แลูโอนเอนไม่มั่น
วาู่ามเ็มไป้วยน้ำาที่เอ่อล้น ่อนะปิเปลือาล้าๆ นหยน้ำใสไหลรินอาบแ้ม เสียรอบายเริ่มแผ่วเบาลเรื่อยๆ ระทั่ไม่หลเหลือเสียใๆ ไม่มีเสียเลียวลื่น เสียอสายลมที่พัผ่าน
ในห้ววามิอันมืมินั้น ภาพวามทรำอันทุ์ระทมำลัปราึ้น้าๆ ราวับภาพที่ถูาย้ำอีหน...
“ทำไมถึทำแบบนี้!” น้ำเสียนุ่มทุ้มทว่าสั่นเรือ ั้อทั่วโถอฤหาสน์หลัหนึ่
เ้าอเสียเมื่อรู่เป็นหิสาวึ่มีใบหน้าลับล้ายลับลา ผู้ายหน้าหวานหรือไม่็สาวหน้าหล่อ ที่ำลัมีสีหน้าสบสน
เธอมีเรือนผมสีส้มอยยาวถึลาหลั แม้อนนี้ะยุ่เหยิไปหน่อย็าม บนร่าายอันบอบบาเ็มไป้วยบาแผล ทำให้เสื้อสีเลือนที่ทำาผ้าเนื้อีารุยไปบาส่วน แถมยัเปรอะเปื้อนราบเลือแห้รัและมีฝุ่นเาะเ็มไปหม นเสื้อูโทรมไปถนัา นัยน์าสีน้ำาลเ้มับ้อ ายหนุ่มรหน้า้วยวามสับสน
“มันือหน้าที่” นถูถามอบเสียเรียบ เามีเรือนผมสีน้ำเินอยระ้นอ รับับเรื่อแ่ายโทนสีำทั้ัว นัยน์าสีเทาปรายามอ้วยแววาไร้อารม์ มันสะท้อนเพียวามว่าเปล่า ราวับเ้าอวาู่นี้ไม่ใ่มนุษย์ เป็นเพียุ๊าที่เลื่อนไหวไ้
“ทำไม้อหลอพวเรา้วย! ” เ็สาวนหนึ่วาถาม้วยวามเรี้ยวรา ทว่าประโยหลัลับล่าว่ออย่าลอนแลน “ทำไมล่ะ พี่ายทำไม..”
เธอมีใบหน้าอ่อนเยาว์อายุน่าะราวๆ สิบห้าสิบหปี ผมสั้นเป็นลอนสีอัลมอน์เปื้อนาบเลือสีแ ใบหูิ้อสีส้มบนหัวเ็สาวล ผิวที่เยเนียนาวบันี้ลับเ็มไป้วยบาแผล ุระโปรสีเหลืออ่อนที่ใส่อยู่าหลุรุย เนื้อัวมอมแมมเหมือนพึ่ไปเลือลิ้บนินมาไม่ผิ
“รู้บ้าไหม.. พวเราเป็นห่วแ่ไหน” นัยน์าลมโสีมรอเ็สาวหรี่ลเล็น้อย มันเ็ม้วยวามโศเศร้า พอเอ่ยบร่าเล็็สั่นระริ
นถูถามปรายามอ้วยหาาอย่าไม่แยแส
“น่าันนั! ้า็ถูเ้าหลอเหมือนันสินะ ้า่าโ่เสียริ” ายหนุ่มอีนเอ่ย ้วยน้ำเสียปรามาสนเอ
เามีร่าายสูว่าายผมน้ำเินหนึ่่วศีรษะ และมีเส้นผมสีำุท้อฟ้ายามรารี ที่ยาวลมาถึเอว ึ่ถูมัรวบไว้หลวมๆ ายหนุ่มผมำแ่าย้วยุที่มีสีเ่นเียวับผมอัวเอ นัยน์าสีแุโลหิับ้อนรหน้า ้วยสายาลาแลใ
“พูบแล้วใ่ไหม” เ้าอนัยน์าสีเทาวาามอรอบๆ ่อนที่ริมฝีปาไ้รูปะยับึ้นล เหมือนำลัร่ายเวทอยู่ อาาศรอบๆ ัวอเาวนเ้าหาันนเิเป็นระแสลม หลอมรวมับเศษินที่ำลั่อัวเป็นรูปร่าบาอย่า
้ามาบถูสร้าาินที่รวมัวัน มาบถูระแสลมเลือบไว้ มันมีวามยาวหนึ่เมรพอี หาสัมผัสโนใบมี็ะถูีระา้วยพายุลั่ที่าบเอาไว้
หิสาวผมส้มมอ้วยแววาหวาหวั่น
“สุท้าย็เลี่ยาร่อสู้ไม่ไ้สินะ” มือเรียวเอื้อมไปัาบที่สะพายไว้้าหลัออมา ัวาบมีวามยาวหนึ่เมรรึ่ และวามว้าหน้าาบสามารถบัร่าหิสาวไ้เือบมิ มาบสีเินสะท้อนแสวาววับ ร้ามับเป็นสีน้ำาลอ่อน และมีอัมีสีมรรอยเือมัิไว้รปลาย
“เ้ามา” ายหนุ่มผมน้ำเินี้ปลายาบไปหาหิสาวผมส้ม เพื่อท้าทายอีฝ่าย
สิ้นเสียั่วพริบาร่าบา็หายไป แล้วปราึ้นรหน้าายหนุ่มผมน้ำเิน พร้อมับาบยัษ์ที่วัลมารวเร็วุสายฟ้า ทว่าอีฝ่ายลับเบี่ยัวหลบไ้อย่า่ายาย เธอไม่ยอมปล่อยให้อีฝ่ายไ้พัหายใ ึฟันาบไปแนวนานับพื้น ่อให้เิระแสลมแรพุ่ออมา ามวิถีาบหมายะให้เือเือนผิวหนันรหน้า เาระโหลบไป้าน้าอย่ามีั้นเิ
“ยัอ่อนหันั” ว่าแล้ว็ปรายามอหิสาวอย่าเย็นา ะลอยัวอยู่ลาอาาศ ทันทีที่เท้าแะพื้นไม่ถึเสี้ยววินาที ร่าอายหนุ่ม็ปรารหน้าหิสาวผมส้ม พร้อมับ่อยหมัใส่ท้อน้อยอเธออย่าั นร่าบาถอยไปามแรอย่าโเ
ร่าายหิสาวำลัสั่นเทา ่อนที่ะทรุลไปบนพื้น ยัีที่เธอ็ใ้าบยัษ์้ำัวเอไว้ไ้ทัน ไม่ให้ล้มลไปนอนับพื้นเสีย่อน ริมฝีปาบาเริ่มีเผือ มันเม้มเ้าหาันแน่น เธอนิ่วหน้า้วยวามุ
“ทะ ทำไม” เธอแ่นเสียถามอย่ายาลำบา พลา้อายหนุ่มผมน้ำเินเม็
แม้ร่าายอเธอะเ็บปวหรือบอบ้ำเพียใ ็ไม่อาเทียบับหัวใที่รวร้าวไ้ มันทรมานยิ่ว่าหลายสิบหลายร้อยเท่า ราวับมีเ็มนับร้อยนับพันทิ่มแทอยู่ภายในอ
...เพราะอะไรเราถึ้อมาสู้ัน หิสาวั้ำถามในใ้วยวามรู้สึสสัย
“ยัไม่เ้าใอีเหรอ” เาเอ่ยเสียเรียบ แล้วปรายามออย่าูแลน
“ะให้เ้าใอะไร!” เธอวา้วยน้ำเสียุัน แล้วัริมฝีปาแน่น เพื่อ่มอารม์ที่เือพล่าน ในวาอันมริบู่นั้นเ็มไป้วยวามรู้สึสับสนและไหวหวั่น ่อนะยันายลุึ้นอย่าทุลัทุเล
“หน้าที่อันือำัเธอ”
ำพูอายหนุ่ม่าเยือเย็นไร้เยื่อใย ึ่บาลึเ้าไปในใอเธอ เหมือน้าในัวำลัถูเาะุม้วยั้นน้ำแ็อันหนาวเหน็บ
หิสาวยืนนิ่ไม่ไหวิเหมือนหุ่นี้ผึ้ เิำถามนับร้อยั้อในหัว ทว่าไม่สามารถอบำถามอนเอไ้เลยสั้อ ไม่มีเลย..
“้อารแบบนี้ริๆ เหรอ” ล่าวบหิสาวผมส้ม็ลืนน้ำลาย ลออันแห้ผาอย่าลำบา ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาันแน่นนเห่อเลือ พลามออีฝ่าย้วยแววาที่หวาหวั่น ารรออยำอบานรหน้า ทำเอาหัวใเ้นไม่เป็นัหวะ เธอทำไ้แ่รอฟัำอบ้วยวามลัว..
“อืม”
ำอบอเาั้อในโสประสาทอหิสาว อย้ำให้หัวใปวร้าวว่าเิม
เธอมอายหนุ่ม้วยสายาเศร้าสร้อย แล้วพ่นลมหายใออมายาวเหยีย เพราะวามเหนื่อยอ่อนที่เาะุมทั้ร่าายและิใ ่อนะ่อยๆ หลับาล มือทั้สอ้าำ้ามาบไว้แน่น เหมือนว่าวามิและวามสับสน่อยๆ ถูลบออาหัว ไม่นานนัยน์าสีน้ำาลเ้ม็ลืมึ้น พร้อมับ้อนรหน้า้วยแววาเยือเย็น มันือำอบอเธอ
...ะหนีไม่ไ้ มีแ่้อสู้เท่านั้น!
“หา้อารเ่นนั้น..” หิสาวเอ่ย พลา้อลับ้วยสายาสบนิ่ “ัน็ะไม่หนี! ” เธอล่าว้วยน้ำเสียอันั้อ ที่เ็มไป้วยวามแน่วแน่
ายหนุ่มยัมีใบหน้านิ่ ่อนะี้ปลายาบไปหาหิสาวผมส้ม อย่าท้าทาย น้ำเสียเย็นาัึ้น “เ้ามา”
“เรามาัสินัน!” สิ้นเสียเ้าอร่าบา ็พุ่ออไปอย่ารวเร็ว พอใล้ถึัวายหนุ่ม ึรวบรวมแรไว้ที่ปลายเท้าแล้วีัวึ้น แล้ว็ฟาาบยัษ์ลมาะโรยัวสู่พื้น ้วยวามหนัหน่ว
เสียอาวุธออทั้สอปะทะันัึ้อ เป็นั่เสียระัอันเป็นสัาว่า่อสู้ที่เิมพัน้วยทุอย่าเริ่มึ้นแล้ว มันาร่อสู้ที่ไม่มีทาถอยหลัลับและไม่สามารถเปลี่ยนแปลไ้..
าร่อสู้ี้ะาอพวเาเปิาแล้ว!
--------------------------------------------------------------(RW 100%)-------------------------------------------------------
-(06/05/55)
-(21/10/55)
-(05/08/56)
-(04/10/56)
-(06/06/57)
รีไรท์บทนำรั้สุท้าย มีารแ้ไาเล็น้อยเพื่อันสับสนอนภา 2
ความคิดเห็น