คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
…Chapter 2…
Saengfai : สงสารผมเถอะครับ
…Thiankhai…
“ปากเลอะแล้ว กินดีๆสิ”ยูกิพูดแล้วหยิบชิชู่มาเช็ดปากให้ผม ผมก็ยิ้มแล้วก็กินต่อไปเลื่อยๆ “วันเองวันนี้เดี๋ยวเค้าไปรับไหม ไปดูหนังกัน”ยูกิถามผมก็ยิ้ม แล้วพยักหน้ารับทันที
“ไปๆ ตัวเองน่ารักที่สุดเลย”ผมชมคนตรงหน้าแล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มคนข้างหน้าอย่างหมั้นเขี้ยว “แก้มไม่มีน้ำมีนวนเลย”ผมบ่น ก็จริงๆ จับไปแก้มไม่มีเนื้อเลยมีแต่หนัง
“ใครจะไปเหมือนตัวเองละ มีแต่ไขมัน”ยูกิพูด ผมตีปากเลย มาว่าผมได้ไง ผมตัวออกจะนุ่มนิ่ม
“อย่างเค้าเรียกว่าสมส่วนตั้งหากเรา”ผมพูดแล้วยืดอกภูมิใจ
“อย่างตัวเองอะเค้าเรียกเตี้ย”
“ตัวเองจะเอายังไงกันแน่น จะไฟว้หรอ”ผมตั้งกาดสู้
“เค้าไม่สู้ตัวเองหรอก เตะทีเดียวปลิวแล้ว”ผมมุ๋ยหน้าใส่ทันทีเลย
“โป้ง!”ผมยกนิ้โป้งใส่หน้ายูกิเลย
“โอ๋เอ้ๆๆ เดี๋ยววันนี้ยูกิพาไปดูหนังนะตัวเอง เดี๋ยวจะซื้อตุ๊กตาให้ด้วย”เอาของมาล่ออีกแล้วอะ
“เอาตัวใหญ่ๆเลยนะ”แต่ผมก็แพ้ตุ๊กตาตลอดเลย คริๆๆ
“คร้าบๆ”ยูกิพูดแล้วเดินไปจ่ายเงินค่าโจ๊ก
“กิเท่าไรอะ เดี๋ยวเค้าเอาเงินให้”ผมหยิบกระเป๋าตังออกมา
“ไม่ต้องหรอกกิเลี้ยงเทียนเองนะ”กิบอกผม
“งั้นเดี๋ยววันนี้เค้าเลี้ยงข้าวเย็นกินนะ”กิพยักหน้ารับแล้วจับมือผมเดินไปที่รถ แล้วพาผมมาส่งที่โรงเรียน
“ตั้งใจเรียนนะรู้ไหมอย่าเกเรนะครับ”กิบอกแล้วผมก็พยักหน้ารับ
“ตัวเองก็เหมือนกันนะ เค้าไปเรียนแล้วนะ”ผมบอกแล้วบายๆคนตรงหน้าแล้วเดินเข้ามาในโรงเรียน ทุกคนมองผมเป็นสายตาเดียว น่ากลัวจังเลย
“นี่!”เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองเขาแล้วยิ้มให้ แม่เคยบอกว่าให้ยิ้มสู้ไว้ “เหอะ!”ผมมองพวกเขาอย่างงงๆ เทียนไขไปทำอะไรไว้อ้อ T_T
“ไงครับคนสวย”ผมมองคนที่มาเยือนใหม่แล้วหันหลังเดินหนี้ทันที
หมับ!
“ปล่อยเทียนไขนะ”ผมพูดแล้วพยายามจะดึงข้อมือออกจากการก่อกุมของเค้า เทียนไขไม่อยากมีเรื่องกับพี่แสงไฟแล้วนะ “ปล่อยเทียนไขนะ ปล่อย”ผมพูดแล้วบิดข้อมือออกอีกรอบ แต่ครั้งนี้เค้าบีบแรงมาจนเทียนไขรู้สึกเจ็บเหมือนข้อมือจะหัก เขาลากเทียนไขมาหลังโรงเรียนแล้วพลักเข้าไปในห้องๆหนึ่งที่มืดมากจนมองอะไรไม่เห็น
“เทียนไข...นายเป็นคนแรกที่กล้าปฎิเสธฉัน”คุณเรย์พูดแล้วจับคางผมแล้วจ้องหน้าผม ผมเห็นไม่ค่อยชัดมากเพราะว่าในนี้มันมืดเหลือเกิน
“ก็คุณน่ากลัว คุณนะจะมายุ่งกับผมทำไม คุณไปหาพี่แสงไฟสิ”ผมพูดแล้วทุบหน้าอกเขา
“แสงไฟไม่เหมือนเมื่อก่อนก็เพราะมึงที่เข้ามาทำให้ชีวิตของเค้าปั่นป่วน ทำให้แสงไฟหงุดหงิด บางครั้งก็เครียด กูเห็นเมียกูเป็นแบบนั้นแล้วกูรู้สึกอยากจะย่ำยีมึงที่ทำให้เมียกูเป็นแบบนั้น”เค้าพูดเสร็จก็บีบคางผมอย่างแรงจนปากของผมเผยออกแล้วเขาก็ก้มลงจูบที่ปากผม ทำให้ผมนึกถึงหน้าของกิขึ้นมา น้ำตาผมไหลลงช้าๆจากหางตา กิ...ช่วยเทียน...ด้วย...เทียน...กลัว... เขาสอดลิ้นเข้ามาข้างในปากผมแล้วตวัดลิ้นไปมา ผมก็พยายามที่จะหลบหนีลิ้นที่คอยเกี่ยวพันไปมา แต่เหมือนมันจะทำให้เค้าสนุกแล้วรุกผมมากยิ่งขึ้น เขาดูดปากผมจนผมรู้สึกเจ็บไปหมด เขาถอนริมฝีปากออกช้าๆ ผมหอบหายใจอย่าเหนื่อยๆ “หึ! อ่อน”เขาพูด ผมมองเขาก่อนจะสบัดมือลงบนหน้าเขาอย่างแรง
“มายุ่งกับเค้าทำไม...ทำแบบนี้ทำไม...ฮึก...”ผมทรุดตัวนั่งกับพื้น หมอนั้นเดินไปเปิดไฟแล้วมองหน้าผมอย่างเต็มตา ผมมองเขากลับไปแล้วขยี้ตาอย่างแรง
“มึงตบหน้ากู...!”เขาพูดแล้วเสยคางผมขึ้น ก่อนก็จะตบหน้าผมอย่างแรง แล้วเดินออกไป ผมมองตามเขาไปแล้วลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่ตึกเรียน ระหว่างทางมีเสียงซุบซิบกันตลอดทางผมทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วพยายามเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอถึงห้องเรียนผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
“เทียนไข เป็นอะไร”เสียงหนึ่งถามขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับเคนที่ยืนดูดนมอยู่ “เฮ้ย! ใคนทำ”เคนถามแล้วจับแก้มผมหันไปมา
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ”ผมบอก เคนถอนหายใจ
“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”เคนบอกแล้วนั่งลงข้างๆผม
“ฮัลโหววววววววว”เสียงเอวาดังขึ้นพร้อมกับร่างของคนพูดที่เดินเข้ามา “วันนี้พี่เอาข้าวมาพร้อมเลยน้องๆทั้งหลาย”เอวาพูดพร้อมโชว์กล่องข้าวสี่กล่อง
“ว้าวๆๆ ของฟรี”ฮาร์ทที่เดินเข้ามาพูดขึ้นแล้วกอดคอของเอวาไว้ “หน้าไปโดนไรมาอะเทียนไข”ฮาร์ทถามขึ้น
“ไม่มีไรหรอก”ผมบอกฮาร์ท ฮาร์ทก็คงรู้ว่าผมไม่อยากให้ถามต่อ
“อือ...เออๆมึงๆเมื่อเช้าก็เห็นหน้าไอ้เรย์มีรอยมือเหมือนโดนตบอยู่ด้วย แสงไฟมันตบหรอว่ะ”เคนพูด ผมนี่สะอึกเลย
“สงสัยมั้ง ชั่งมันเหอะ”เคนพูดแล้วหยิบสมุดขึ้นมาทำงาน “เทียนไขช่วยทำภาษาไทยหน่อยดิ”เคนพูด ผมหยิบสมุดภาษาไทยของเคนมาดู
“แปบนะ”ผมพูดแล้วหยิบสมุดของตัวเองมาดูแล้วใช้ดินสอเขียนให้ ดูจากทางท่าแล้วคงไม่อยากให้สอนเท่าไหร่
“ลอกบ้างๆๆ”เอวาพูดแล้วหยิบสมุดผมไปลอกทันที “ดีนะเนี่ยมีเทียนไขไม่งั้นภาษาไทยพวกเราไม่เสร็จหรอก คริๆ”เอวาเขียนไปแล้วก็พูดไป ส่วนฮาร์ทเห็นเงียบๆ ก็หยิบสมุดของเคนไปลอกเรียนร้อย
“ทำใจนะ พวกเราโง่ไทยน่ะ”เคนพูด
“เราก็โง่อังกฤษ”ผมบอก ทั้งสามคนแทบร่วงเลย
“เวอร์เมื่อวานก็เห็นฟังได้”
“ได้แบบ งูๆปลาๆอะ"ผมบอก
“ช่างมันเหอะ เดี๋ยวพี่ติวให้นะน้อง”เอวาพูดแล้วกอดคอผม
“มึงติวนะ เทียนไขสอบตกชัวร์”ฮาร์ทบอกแล้วเคนก็หัวเราะออกมา
“ฮาร์ทพูดถูด ถ้าเอวาติวนะ ให้ฮาร์ทติวดีกว่านะ”เคนพูดแล้วกดโทรศัพท์ตัวเองใหญ่ “เทียนไขขอไลน์หน่อย”เคนยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมก็รับมาแล้วพิมพ์ไอดีของตัวเองให้แล้วแอดเพื่อน แล้วฮาร์ทกับเอวาก็ส่งมาให้ผมแอด
“เพื่อนน่ารักอะ ติดต่อให้หน่อยดิ”ฮาร์ทพูด ผมก็มองไปคนที่ฮาร์ทชี้
“อะ...”
“ชิ! เบื่อแล้ว”เอวาพูดแล้วจะเดินหนี้ แต่ฮาร์ทดึงมือไว้ก่อน แล้วเอวาก็ล้มมานั่งที่ตักฮาร์ท
“หึงไง!”ฮาร์ทพูด
“สองคนนี้มันคบกันน่ะ”เคนกระซิบที่ข้างหูผมๆก็พยักหน้ารับ
“ไม่หึง!”เอวาขึ้นเสียงสูง
“เดี๋ยวกูก็จับกดกลางห้องเรียนหรอกสัส!”ฮาร์ทพูด
“ไม่เอานะเว้ย! เออๆ หึงก็หึงว่ะ”เอวาพูดแล้วฮาร์ทก็หอมแก้มเอวา ผมว่าคู่นี้น่ารักดีเนอะ
…Saengfai…
ผมเข้ามานั่งในห้องเรียนแล้ว รออาจารย์เข้ามาโฮมรูม ส่วนเรย์ไปไหนก็ไม่รู้ ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แล้วสักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามา
“เอาละวันนี้ห้องเราจะมีเพื่อนเข้ามาใหม่นะ เชิญจ๊ะ”อาจารย์พูดเสร็จก็มีผู้ชายตัวสูงเดินเข้ามา พวกผู้หญิงในห้องกริ๊ดกันใหญ่ผมเห็นหมอนั่นมองมาที่ผมแล้วแสยะยิ้มด้วย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
“สวัสดี กูชื่อ อิธาน วิระพล ชื่อเล่น ธาร ฝากตัวด้วย”
“อิธานเธอไปนั่งข้างๆณัฐวีนะจ๊ะ ณัฐวียกมือหน่อย”ผมยกมือขึ้นนิดๆแล้วเอาลง แล้วหมอนั้นก็เดินมานั่งข้างๆผม เป็นจังหวะเดียวกับที่เรย์เดินเข้ามา แล้วถีบเก้าอี้ของหมอนั้น จนหมอนั้นล้ม
“มึงเป็นใครมานั่งข้างเมียกู”เรย์พูดแล้วกระชากคอเสื้อของอิธานขึ้น อิธานแสยะยิ้มแล้วถีบเรย์กนะเด็น “มึง...!!!”เรย์กำลังจะเข้ามาต่อย...
“อย่างมึงไม่มีวันชนะกูหรอกจำไว้...!”อิธานชี้หน้าเรย์แล้วต่อยเรย์จนเลือดกบปาก “แล้วณัฐวีก็ต้องเป็นของกู จำไว้!!!”อิธานพูดเสร็จก็ดึงผมเข้าไปจูบ ผมรีบดันออกทันที แต่ว่าหมอนั้นกลับล็อกคอผมไว้แน่น
“แสงไฟมานี่!!!”เรย์มากระชากผมออกจากอิธาน ผมมองเรย์ เรย์มองมาที่ผมแบบโกรธมาก “แรดนักนะ ยืนให้มันจูบเฉยๆ”เรย์ด่าผมแล้วกระชากเสื้อนักเรียนผมออกแล้วจับผมให้หันหน้าไปทางอิธาน “มันเป็นของกู มึงเห็นรอยไหม”เรย์พูดแล้วชี้มาที่ต้นคอและไหล่ของผม ผมรีบดึงเสื้อปิดทันที เพราะทุกคนเริ่มจะสนใจมากขึ้น
“กูชอบอะไรที่มันสกปรกว่ะ ยิ่งมันเคยมีอะไรกับใครแล้วกูยิ่งชอบ”อิธานพูดแล้วลากเก้าอี้มานั่ง
“เรย์ใจเย็นนะ”ผมหันไปบอกเรย์ เพราะตอนนี้ผมก็จุกกับคำว่าของเรย์เหมือนกัน
“ใจเย็นที่เห็นมึงจูบกับมันเนี่ยนะ”เรย์พูดแล้วชี้ไปที่อิธาน
“พอเถอะเรย์ เรย์ไม่อายแต่เราอาย เรย์กระชากเสื้อเราขาดแบบนี้แล้วเราจะกลับบ้านยังไง มันยังคาบแรกอยู่เลยนะ จะให้เราถอดเสื้อเรียนหรือไง”ผมพูดแล้วมองเรย์อย่างท้อๆ
“เรื่องของมึงดิ!!”เรย์พูดแล้วเดินออกไป ลงเดินไปนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองแล้วดึงเสื้อปิดตัว
พรึบ!
เสื้อตัวใหญ่คลุมไว้ที่ไหล่ของผม ผมมองคนข้างๆที่ตอนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำอยู่
“ใส่ไป! กูเห็นแล้วรำคาญลูกตา”ผมใส่เสื้อของอิธานทับเสื้อของตัวเองแล้วรีบติดกระดุม เสื้อมันตัวใหญ่มากจนแขนเสื้อมันยาวมาถึงข้อศอก แล้วอาจารย์ก็เข้ามาสอนแล้วสั่งงานแล้วรีบเดินออกไป อิธานนั่งทำงานเงียบๆผมก็มองแบบฝึกหัดแล้วเกาหัวหยิกๆอย่างงงๆ ทำไมเลขมันยากจัง! อิธานโยนสมุดมาตรงหน้าผม “ลอกกูแล้วก็เอาไปส่งให้ด้วยกูจะนอน”อิธานพูดแล้วหลับไป ผมเปิดสมุดของอิธานแล้วลอกจนเสร็จแล้วเดินเอาไปส่งหน้าห้อง พอพักกลางวันหมอนั้นก็ตื่นแล้วกระชากผมมากินข้าวที่โรงอาหาร ทุกคนมองมาที่ผมกับอิธานเป็นตาเดียว
“ปล่อยนะอิธาน”ผมพูดแล้วแกะข้อมือออกจากการเกาะกุมแต่อิธานกลับยิ่งบีบมันแน่นขึ้นไปอีก
“อย่ามาทำเป็นห่วงตัว อย่างมึงอะสกปรกจนไม่หน้าจะหวงได้แล้วแหละ”อิธานพูด ผมถูกกระชากมาที่ร้านขนมแล้วอิธานก็หยิบขนมกับนมอย่างละชุดแล้วจ่ายเงินแล้วลากผมมาที่ดาดฟ้า “แดกซะ”อิธานโยนขนมปังกับนมมาที่มือของผม ผมก็วางมันไว้ “ถ้ามึงไม่แดกกูจะไปลากผัวมึงมากระทีบ เพราะเมื่อเช้ามันถีบเก้าอี้กู”อิธานพูด
“กูไม่ฟังมึงหรอก”ผมพูดแล้วยืนขึ้น
“งั้นหรอ มึงรู้ไหม ทำไมกูถึงย้ายมาทีนี่”ผมมองหน้าอิธาน “กูถูกไล่ออก เพราะว่ากูทำร้ายครูจนต้องเข้าไอซียูไงละ”อิธานพูดแล้วยิ้มเย็นๆจนผมกลัว ผมหยิบขนมปังกับนมมากิน ผมไม่อยากให้เรย์เจ็บตัว “กูไม่เห็นผัวมึงจะเห็นคุณค่าของมึงเลย”อิธานพูดต่อ ผมนิ่งแล้วมองหน้าอิธาน “แรดๆอย่างมีคงไม่มีค่าให้ใครมาหวงสินะ”อิธานพูด ผมยืนขึ้นแล้วตบหน้าอิธานทันที
“มึงตบกูหรอ” อิธานพูดแล้วกระชากผมเข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มลงดูดคอผมอย่างแรง ผมดิ้น
“ปล่อย...ปล่อยกูนะ...ปล่อย...”ผมดิ้นแล้วอิธานก็ปลดเสื้อของผมออกแล้วตามด้วยกางเกงนักเรียน อิธานกัดตามตัวของผมจนมีรอยเคี้ยวเต็มตัวผมไปหมด “ปล่อย...อิ...ธะ...ธาน...ปล่อยยยยย”ผมร้องเสียงหลงเมื่ออิธานถอดกางเกงในผมออก
<<ขอNCได้ที่เพจนะคร้า>>
…Ethan…
ผมมองคนที่สลบไปเมื่อกี้ ดีที่ผมเข้าไปรับไว้ทันไม่งั้น ไอ้นี่ได้หัวฟาดพื้นแน่ ผมอุ้มณัฐวีมาที่ห้องพยานาลแล้วขอยาผมมิสที่ห้องพยาบาลแล้วก็เอามาซับน้ำมาเช็ดให้แล้วก็เอายาดมให้มันดม ณัฐวีต้องเป็นของผมเท่านั้น ไม่ว่าจะแรกมาด้วยความเจ็บปวดของมันเท่าไร ยังไงมันก็ต้องเป็นของผม คนที่สกปรกแบบนี้คงหาที่ไหนไม่ได้แล้วละ ผมชอบจังพวกที่ร่างกายสกปรกและแปดเปื้อนแบบมัน
“อือ...”ผมมองคนที่ลืมตาขึ้น พอเห็นผมก็ตกใจลุกขึ้น “โอ๊ย...”ผมคงว่ามันคงเจ็บสะโพกหลังจากที่ทำกับผมเสร็จ “ออกไปเลย...กูเกลียดมึง...”มันพูดเสียงสั่น ผมแสยะยิ้มนิดๆ
“แต่กูจะเอามึง...”ผมพูดแล้วลุกขึ้นแล้วช้อนตัวมันขึ้นมาที่อุ้มมาที่รถของผมทันที
“จะเอากูไปไหม”มันพูดแล้วพยายามจะเปิดออก แต่เสียใจกูล็อกเด็กไว้ ผมขับรถออกจากโรงเรียนแล้วตรงมาที่บ้านของผมแล้วอุ้ม มันพาดบ่าแล้วพามาที่ห้องของผม ผมโยนมันลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมมัน แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้มันอีกรอบ จนมันหมดสติระหว่างที่ผมทำ และผมก็ให้แม่บ้านมาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน และผมก็โทรไปเรียนหมอประจำตระกลูให้มาดูอาการของมัน
“คุณธารเบาๆหน่อยนะครับ ช่องทางด้านหลังของเขานั้นฉีกขาด เดี๋ยวอาจะให้ยาแก้ไข ยาแก้ปวดและยาทาไว้ ให้เขาทานให้ครบและทายาทุกครั้งหลังอาบน้ำด้วย เข้าใจไหม”อาพูดพูด
“เข้าใจ”ผมตอบแล้วรับยามา แล้วมองคนที่หมดสติอยู่บนเตียงกว้าง หน้าขาวใส แดงก่ำเพราะพิษไข้ที่เริ่มก่อตัว
พอตอนเย็นผมก็ปลุกมันขึ้นมากินข้าวกินยา มันมองผมอย่างวาดระแวง
“มึงจะแดกไม่แดก ไม่งั้นกูจับกอกปากนะ”ผมพูดแล้วยกถ้วยข้าวต้มเตรียมกอกปากของมันเต็มที่ มันรีบดึงถ้วยไปนั่งกินเงียบๆ พอกินเสร็จผมก็ส่งยาให้มัน “แดกยาซะ!”ผมพูดแล้วมันก็ปัดมือผมทิ้ง
“ไม่เอาไม่กิน!”มันตวาดใส่ผม
“มึงต้องแดก”ผมพูดแล้วเอายามาใหม่
“ไม่เอา...!”มันเถียงต่อ ผมเลยจับมันปากปากแล้วยัดยาเข้าไปในปากของมันแล้วกอกน้ำ แต่มันกลับป้วนใส่หน้าของผม ผมเลยจับยาใส่ปากตัวเองแล้วตามด้วยน้ำ แล้วจับปากมันประกบ มันปิดปากไม่ยอมเผยปากออก ผมเลยเลื่อนมือไปสะกิดหัวนมมันผ่านเสื้อ มันตุกแล้วผมก็เลยส่งยาทางปากมันแล้วถอนออกตอนแน่ใจแล้วว่ามันกลืนยาไปแล้ว มันหอบหายใจถี่ยิบแล้วมองผมด้วยสายตาที่โกรธแค้น แต่ดวงตานั้นมันเหมือนลูกแมวที่กำลังจะมีเรื่องทะเลาะกับหมายังไงก็ไม่รู้ ผมไม่ได้รู้สึกกลัวมันเลยสักนิดเดียว แถมมันยังทำให้ผมอยากจะครอบครองมันมากขึ้นด้วยซ้ำ
“นอนซะแมวน้อยของกู”ผมพูดแล้วลูบหัวมัน มันรีบปัดมือของผมทิ้งทันที พอมันปัดมือผมทิ้ง ผมเลยกระชากผมมัน มันรีบจับมือของผมที่กระชากผม “อย่าทำสันดานแบบนี้กับกูอีก ไม่งั้นกูจะฆ่ามึงทิ้ง แล้วไปโยนไว้หน้าบ้านมึง”มันตัวสั่นด้วยความกลัว
“ฮึก...ม่าย...อาว...ฮือ...”มันร้องไห้ออกมา ผมพลักหัวมันให้ลงไปนอนเหมือนเดิม แล้วมันก็กอดตัวเองร้องไห้ ผมลุกแล้วเดินออกมาข้างล่างแล้วลงมาที่ห้องอาหาร
“ธารมึงไปเอาลูกใครเขามา”พี่ชายผมถามขึ้น ผมยิ้มให้พี่ชายของผม
“พี่อิเดนจะยุ่งอะ”ผมถามออกไป พี่อิเดนมองมาที่ผม
“มึงจะทำอะรก็ได้แต่อย่าให้กระทบถึงกู”อิเดนพูด
“พี่อย่าเบ่งหน่อยเลยแค่พ่อยกธุรกิจที่ไทยให้พี่ดูแลแค่นี่ อย่ามาวางกล้ามใส่ผม”ผมพูดแล้วมองหน้าอิเดนนิ่งๆ
“งั้นหรอธาร หัดส่องกระจกซะบ้างว่ามึงทำความเดือดร้อนมาให้กูกับพ่อเท่าไรแล้ว”อิเดนพูดแล้วลุกมากระชากผมอย่างแรง
“หลุดแล้วหรอครับท่านประธาน”ผมแสยะยิ้มแล้วผลักอิเดนออก “กูไม่ยอมมึงทุกเรื่องหรอกนะ”ผมพูดแล้วเดินออกมาทันที ผมเดินมาที่ห้องของตัวเองก็เห็นแสงไฟกดโทรศัพท์อยู่ มันหันมามองหน้าผม
“อิธานทำอะไรกับโทรศัพท์กู”มันพูด
“ป่าวทำ กูแค่ล็อกเครื่องมึงโดยการใส่รหัส มึงโง่เองที่ไม่รู้จักใส่รหัส”ผมบอกมันแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ผมเดินออกมาผมก็เห็นมันกดไอแพตของผมอยู่ “ของๆกูใส่รหัสทุกอัน มึงอย่าพยายามเลย”มันหันมามองผมแล้วรีบหัวกลับทันที “เห็นมาหมดแล้วมึงจะอายอะไร”ผมพูดแล้วหยิบบ็อกเซอร์มาใส่แล้วเดินไปนั่งข้างๆมัน
“ทำไมไม่ใส่เสื้อ”มันถามผม
“เรื่องของกู”ผมพูดแล้วล้มตัวลงนอน มันก็ขยับหนีผม ผมจึงจับมันขึ้นมานั่งบนตัก แล้วซุกหน้าลงแผ่นหลังเล็กๆบางๆ
“ปล่อยนะ”มันพูดแล้วดิ้นอยู่บนตักผม
“ถ้ามึงดิ้นมากๆน้องกูตื่น มึงโดนกูเอาจนสว่างแน่”ผมกระซิบที่ข้างหูมันแล้วเลียหูมัน มันสะดุ้นนิดๆ ใบหน้าสวยแดงขึ้น ผมล้มตัวลงนอน คนตัวเล็กที่กลัวตกจึงหันมากอดคอผม ทำให้จมูกของเราชนกัน ผมเลื่อนมือไปแล้วกดหัวมันมาจูบแล้วคนตัวเล็กเหมือนจะอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ไม่โต้ตอบอะไรผมทั้งสิ้น ผมถอนริมฝีปากขึ้นคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นนั่งแล้วมองผม อย่างวาดๆ แสงไฟรีบลงไปนั่งข้างๆผมทันที ผมเลื่อนไปเปิดชินชักหัวเตียงแล้วหยิบโซ่ออกมา
“จะทำอะไร”มันพูดขึ้นแล้วจะลุกหนี ด้วยสภาพที่มีอาการเจ็บสะโพกอยู่นั้นทำให้มันล้มนั่งกับเตียงผมค้องโซ่ไว้ที่ขามันแล้วค้องไว้ที่ขาเตียง “กูไม่ใช่สัวต์เลี้ยงของมึงนะ”มันพูด
“ไม่ใช่หรอก มึงก็แค่ของเล่นของกู”ผมพูดแล้วแสยะยิ้มที่มุมปาก แล้วผมก็จับมันหันหลังแล้วรูดกางเกงในออก
“จะทำอะไร”มันพูดอย่างกลัวๆ ผมหยิบยาที่อาหมอให้มาเปิดแล้วทาที่ช่องทางด้านหลังให้มัน มันสะดุ้งตอนที่ผมล้วงเข้าไปทาข้างในให้
“เสร็จแล้ว มึงนอนได้แล้วละ”ผมพูดแล้วมันก็นอนลงแล้วหันหน้ามาทางผม “กูยังไม่มีอารมณ์ตอนนี้หรอก ถ้ากูมีเดี๋ยวกูจะบอก กูแค่ทายาให้เฉยๆ”ผมพูดแล้วมันก็ยังไม่เชื่อใจผมอยู่ดี ผมก็นอนลงแล้วจ้องหน้ามันกลับ
…Ren…
ผมนั่งกดโทรศัพท์โทรหาแสงไฟก็ไม่ติดสักที แสงไฟปิดเครื่อง พอโทรไปทีบ้านก็บอกว่ายังไม่กลับ มันหายหัวไปไหนว่ะ ทำไมเมียกูถึงแรดได้ขนาดนี้กัน... ผมออกมาเดินเล่นข้างนอกหลังจากที่อยู่คอนโดไปก็มีแต่จะคิดมาก แต่สายตาผมก็ไปสะดุดกับร่างเล็กๆที่ยืนซื้อขนมอยู่กับผู้ชายน่าตาดีในชุดนักเรียนเด็กรัฐบาล ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ
“เทียนไขใช้เคสคู่กันไหม”ชายหนุ่มถามขึ้น คนตัวเล็กที่ยืนเลือกเคสโทรศัพท์อยู่หันมามองชายหนุ่ม
“ไม่เอา ยูกิเลือกลายอะไรก็ไม่รู้”เทียนไขพูดแล้วเลือกเคสต่อ
“ตัวเองก็เลือกสิ เราจะได้ใช่คู่กันไง”คนที่ชื่อยูกิพูด เทียนไขยิ้ม แล้วเลือกเคสคู่รักมาแล้วยูกิก็จ่ายเงิน แล้วทั้งสองก็เดินจับมือกันไป ทำไมผมถึงรู้สึกโมโหได้ขนาดนี้กันนะ
“ไงไอ้เรย์!”ผมหันไปตามเสียงทักทายที่ไม่เป็นมิตรเข้าไหร่นัก ผมมองแล้วพวกมันก็เข้ามาล้อมผมไว้ “คิดถึงมึงจังว่ะ กูขอเอาคืนที่มึงฝากแผลไว้บนหน้ากูหน่อยแล้วกันนะ”มันพูดแล้วเข้ามารุมกระทืบผมจนผมโดนรุม ผมยกมือขึ้นกันหน้าของตัวเอง
“ตำรวจมาๆๆๆๆ”เสียงหนึ่งดังขึ้นพวกที่รุมกระทืบผมรีบวิ่งหนีไปหมด ผมนอนกอดท้องตัวเอง “เป็นไงบ้างฮะ”เสียงหวานถาม ผมเงยหน้ามองคนที่ถาม พอคนถามเห็นว่าเป็นผมก็ตกใจ “คุณเรย์”
“เทียนไข...นาย...ช่วยฉันหรอ...แค่กๆ”ผมถามมัน
“ลุกขึ้นเถอะฮะ”เทียนไขพยุงตัวผมขึ้นแล้วพาเดินมาที่ม้านั่งแถวนั้น “เดี๋ยวผมมานะคุณเรย์รอตรงนี้นะฮะ”เทียนไขพูดแล้ววิ่งออกไป แล้วสักพักก็กลับมาพร้อมกับถุงยา “ผมทำแผลให้นะ”
“ไม่ต้อง!”ผมพูดแล้วหันหน้าหนี้
“อย่าดื้อได้ไหมครับ ผมก็ไม่ได้ชอบหน้าคุณเรย์เท่าไรหรอก”เทียนไขพูดแล้วจับหน้าผมให้หันไปมอง แล้วก็เอาสำลีเช็ดเลือดแล้วตามด้วยน้ำเกลือล้างแผล แล้วก็เบตาดีน
“โอ๊ยๆๆ เจ็บนะ”ผมร้องเสียงหลง
“แล้วจะมีเรื่องทำไมละ”เทียนไขบนแล้วติดพาสเตอร์ที่คิ้วผม แล้วก็ทำแผลที่แขนให้ผมจนเสร็จ
“เรื่องของฉัน”ผมพูด เทียนไขมอง
“เค้าช่วยแล้วยังไม่ขอบคุณอีกนะครับ”เทียนไขบ่น
“ใครขอให้ช่วย”ผมพูดแล้วคนตัวเล็กก็ยืนขึ้น
“เรื่องของคุณเถอะ เบื่อเด็กดื้อ”เทียนไขบอก “อ้อ! ตอนอยู่ที่โรงเรียนก็ช่วยอย่าเข้ามายุ่งกับผมด้วยนะครับ”เทียนไขบอกแล้วกำลังจะลุกเดินออกไป แต่ผมก็ฉุดแขนมันไว้ก่อนแล้วดึงมันเข้ามาจูบ เวลาเห็นปากเล็กๆนั้นบ่นแล้วผมรู้สึกอยากจะจูบขึ้นมาตลอดเลย “อือ...”เทียนไขทุบไหล่ผม ร่างของเทียนไขถูกกระชากออกไป แล้วก็มีหมัดปล่อยลงบนหน้าผมต่ออย่างรวดเร็ว
“ยูกิพอแล้ว”เทียนไขจับแขนที่กำลังจะต่อยหน้าผม
“อย่ามาทำลุมล่ามกับแฟนผมนะครับ แฟนผมเขาคงไม่อยากจะลดตัวเองไม่ยุ่งกับเด็กแบบคุณเท่าไร”หมอนั้นพูดแล้วจับแขนของคนตัวเล็กออกไป
…Thiankhai…
“เทียนไขเป็นอะไรไหม”ยูกิถามขึ้นหลังจากที่ผมกับยูกิเดินออกมาห่างจากคุณเรย์ไกลพอสมควร ผมเข้าไปกอดยูกิแล้วส่ายหน้ากับอกแกร่ง
“ฮึก...เค้าขอโทษ...”ผมสะอื้นบอกคนตัวสูงที่กอดผมแล้วลูบหัวผมเบาๆเป็นการปลอบผม
“ไม่ร้องนะคนดี”ยูกิผละออกแล้วเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ “ไม่ต้องขอโทษกิหรอกนะ”ยูกิบอกแล้วขยี้หัวผม
“แต่...”
“แค่เทียนรักกิคนเดียวก็พบนะครับ”ยูกิพูดแล้วจูบที่หน้าผากผมเบาๆ
“เทียนรักกิที่สุดเลยนะ”ผมบอกแล้วกอดกิแน่น
---------------------------------------------
มาแล้วคร้า อิธานเลวถูกใจทุกคนไหมคร้าาาาาา
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันเยอะๆนร้า
1คอมเม้น=1กำลังใจนร้าคร้า
ไปแล้วคร้า บายๆๆ จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น