สเลนเดอร์แมน Slenderman (Creepypasta Thailand)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                 เรื่อง...สเลนเดอร์แมน    (  Slenderman) 

                    ที่สนามเด็กเล่นเด็กหญิงเริ่มเบื่อหน่ายค่อยๆหันหลังเดินหนีเสียงเล่นสนุก

ของพวกเพื่อนๆหลบแสงแดดยามสายอุ่นๆเข้าไปใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ แต่พอเธอเดินอ้อมไป

ด้านหลังต้นไม้นั้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับบุรุษแต่งตัวดีสวมชุดสูดสีดำผูกไท้แขนขายาวเก้งก้าง

ตัวสูงฉลูดจนเธอต้องค่อยๆแงนขึ้นมอง แล้วดวงตาของเด็กหญิงก็ต้องเปิดโพนพลัดพึงเมื่อพบว่า

บุรุษผู้นั้นไร้ใบหน้าค่อยๆยกมือชูนิ้วชี้ขึ้นจรดบริเวณที่ปากของมันควรจะอยู่เพื่อสงสัญญาณให้

เด็กหญิงเงียบเสียง

                   และใต้แสงจันทร์เต็มดวงที่เสียงนับเลขของเด็กหญิงอีกผู้นึ่งกำลังดังคลอเรไรรัตติกาล

ขับเสียงหัวเราะของพวกเพื่อนๆเด็กชายหญิงนับสิบให้วิ่งร่าแว่วกระจ่ายหายไปแอบซ้อนตัวออกห่าง

จากจุดที่เธอกำลังฟุกแขนพิงหน้าที่โขนต้นไม้ใหญ่ใกล้บ้าน

                   " 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12.... "เมื่อเด็กหญิงร้องนับเลขส่งสัญญาณให้เวลา

พวกเพื่อนๆไปแอบซ่อนตัวได้สักพักเธอก็ต้องละขึ้นมองเสียงคุ้นหูของเพื่อนคนนึ่งในกลุ่ม

                  " พวกฉันอยู่นี้ "ซึ่งเธอได้ยินออกมาจากชายในป่าไม่ไกลนัก เด็กหญิงจึงอมยิ้มเดินจ้ำ

จากโขนต้นตรงไปหาตามเสียงของเพื่อนตัวดีทันที แต่พอเธอเดินไปถึงกับไม่พบ

                   " พวกฉันอยู่ตรงนี้ "เด็กหญิงได้ยินเสียงเพื่อนคนเดิมหัวเราะร้องบอกออกมาจากข้างในป่า

เป็นเงาตะคุ้มพุ้มไม้ไหวๆไม่ห่างจากจุดเดิมมากนัก คราวนี้เธอจึงรีบวิ่งตรงไปหาหวังจะให้ทัน แต่ก็ไม่พบ

                  " พวกเราอยู่ตรงนี้ต่างหาก  "  เสียงเพื่อนคนเดิมร้องบอกหัวเราะร่าออกมาอีกครั้งให้เด็กหญิง

หันควับไปหาแล้ววิ่งปรีถลำลึกเข้าไปในป่าที่ร่มเงาแมกไม้บดบังแสงจันทราจนความมืดสลัวกลืนกินทุกสรรพสิ่ง 

                   

                    ไม่นานนักเด็กหญิงก็พบว่าตนหลงเข้ามาอยู่ข้างในป่าลึกที่รอบตัวมองเห็นเพียงต้นไม้ห่ม

ความมืดรายล้อมบังตาอยู่เท่านั้น

                     " นี่...พวกเธออยู่ไหน เราตกลงกันไว้ว่าให้ซ่อนตัวแถวบ้านไม่ใช่เหรอ !?  "เด็กหญิงผู้หา

ตัวเพื่อนๆหารอบตัวร้องบอกดังก้องป่าด้วยน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า 

                    " ฉันอยู่นี้ไง !  " ฝ่ายเด็กหญิงพอได้ยินเสียงเพื่อนคนเดิมก็ยิมร่าหันควับไปหาทางพุ้มไม้ที่กำลังขยับไหวๆรอพวกเพื่อนๆออกมา แต่สิ่งที่ออกมากับทำให้เธอดวงตาเปิดโพนเพราะมันคือบุรุษไร้ใบหน้าที่ใช้นิ้วมือยาวประหนึ่งแขนขานับสิบข้างหมอบตะกายพื้นหมุนคอหันศรีษะซึ่งมีปากขากรรไกรซี่ฟันเหมือนสัตว์ร้ายข้างด้านหลังจู่โจมเธอจากพุ้่มไม้นั้นอย่างรวดเร็ว

                      ซึ่งทำให้เบตี้ตกตะลึงเมื่อได้ฟังเรื่องเล่านี้จากมารดาบนเตียงนอนของเธอ 

                     " แล้วเกิดอะไรกับเด็กหญิงคนนั้นคะ  "เบตี้ถามมารดาต่ออย่างลุ้นระทึก 

                    " หลังจากนั้นมีคนพบศพของเธอข้างในป่า พวกผู้ใหญ่ลงความเห็นว่าเธอถูกหมาป่าลุมกิน

จนตาย แต่พวกแม่ที่ตอนนั้นเป็นเด็กรู้่ดีว่าเป็นฝีมือของสเลนเดอร์แมนบุรุษไร้ใบหน้า  " มารดาของเบตี้ตอบด้วยความเคร่งเครียด ว่าแล้วนางก็ลูบศรีษะสั่งกำชับเธอด้วยความปารถนาดี

                     " ลูกจงจำไว้นะว่าไม่ควรไว้ใจผู้ชายที่แต่งตัวดีดูภูมิฐาน และอย่างหลงเชื่อตามเสียงของใครไปแม้ว่าเสียงนั้นลูกจะรู้จักคุ้นเคยดีแค่ไหน " 

                      " คะ แม่ " เบตี้รับปากให้มารดาสบายใจ 

                       ฝ่ายมารดาเมื่อได้ยินดังนั้นก็ปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วลุกออกไปจากห้องนอนของบุตรสาว พอเบตี้

อยู่ในความมืดสลั่วห้องเพียงลำพังได้ไม่นานรอยยิ้มนั้นของเธอก็อันตธานหายไปเมือสะดุดตากับเงาศรีษะกลมๆ

ของบุรุษผู้นึ่งที่บังแสงจันฉายเคลื่อนไหววูบผ่านหน้าต่างทาบอยู่บนพื้นห้องใกล้ๆเตียงนอนของเธอ

       

                       วันรุ่งขึ้นช่วงเวลาสายๆที่สนามเด็กเล่นเบตี้ได้ถูกเด็กชายที่สนามแกล้งพลักเธอล้มลง จนเบตี้

อับอายเดินร้องไห้ไปนั้งกอดเข่าสะอึกสะอื้นใต้ร่มเงาโคนต้นไม้ใหญ่เพียงลำพังหนีห่างจากพวกเด็กคนอื่นๆที่กำลังเล่นสนุกกันอยู่เหล่านั้น แล้วไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของบุรุษผู้นึ่งแหบเสียงถามดังลงมาจากข้างบนแมกไม้

                       " ฉันก็ไม่มีใครเล่นด้วยเหมือนกัน...  " 

                       ฝ่ายเบตี้เมื่อได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆละขึ้นจากอ้อมแขนแงนขึ้นมองหาต้นตอเสียงของบุรุษผู้นั้น

ซึ่งเธอพบว่าเขาแต่งตัวดีสวมชุดสูดผูกไท้รองเท้าคัดมันสีดำแขนขายาวกำลังเกาะไต่ไปตามกิ่่งก้านพยายามซุกหน้าหลบตามพุ้มใบไม้ไม่ให้เธอเห็น

                      

                       " ทุกคนต่างก็เกลียดฉัน ไม่มีใครอยากจะเล่นกับฉัน "ชายผู้นั้นตอบราวกับปลอบประโลมเบตี้

ขณะยังคงพยายามเกาะไต่กิ่งก้านน้อยใหญ่หลบซุกโฉมหน้าตามพุ้มใบให้รอดพ้นสายตาจากเบตี้ที่เริ่มยืนหัน

ขึ้นมองสนใจตน

                       " ท.ทำไมละคะ " เบตี้ถามแทรกขึ้นด้วยความฉงนสงสัย ทำให้ชายผู้นั้นหยุดนิ่งสักครู่แล้วค่อยๆ

แหบเสียงตอบเบตี้

                       " เพราะฉันไม่เหมือนทุกคนอย่างไงล่ะ  " ว่าแล้วชายผู้นั้นก็ค่อยๆโพล่ศรีษะออกมาจากพุ้มใบ

เฉลยให้เบตี้ตกตะลึงกับหน้าที่ไร้ตาหูจมูกปากของเขา 

                        " ค..คุณคือ....  " เบตี้ร้องอุทานอย่างเฉลียวใจนึกขึ้นได้ แต่ยังไม่ทันจบประโยคบุรุษไร้ใบหน้า

ก็กล่าวตอบชื่อของตัวเองแทรกให้เบตี้ฟัง

                       " ทุกคนเรียกฉันว่า สเลนเดอร์แมน "

                         ทำให้เบตี้ที่ได้ฟังทวีความฉงนพลัดพลึง

       

                        " ต..แต่แม่บอกว่าคุณเป็นคนไม่ดีหนิคะ !? " เบตี้กล่าวขึ้นเหมือนยังไม่ค่อยมั่นใจ

                        " นั้นเป็นเพราะว่าแม่ของเธอเกลียดฉัน แม่ของเธอหนะโกหก แม่ของเธอชอบโกหกเธอไม่ใช่หรือไง ! "บุรุษไร้หน้ารีบตอบราวแก้ตัว 

                         ทำให้เบตี้ที่ได้ฟังขมวดคิ้วค่อยๆก้มหน้านิ่งคิดอย่างสลดเหมือนว่าเริ่มจะคล่อยตาม 

                        " เธอลองดูฉันดีๆสิว่าเหมือนคนไม่ดีหรือไง ? "บุรุษไร้ใบหน้ากล่าวถามขึ้นอย่างน้อยใจ

                         ฝ่ายเบตี้ค่อยๆละขึ้นมองสำรวจดูบุรุษไร้หน้าพอเห็นเขาแต่งตัวดูภูมิฐานใส่สูดผูกไท้สวมรองเท้าขัดมันเกาะอยู่ข้างบนกิ่งไม้ก็ส่ายศรีษะบอกปฏิเสธ 

                        " ใช่ไหมล่ะ  !?  " บุรุษไร้ใบหน้ากล่าวกามย้ำขึ้นอย่างเลื่อนลอย พอเขาเห็นว่าเบตี้เริ่มมีท่าที

ผ่อนคลายเป็นมิตรด้วยก็ค่อยๆคลานเกาะตามโคนกิ่งไต่สนทนาลงมาใกล้เธอเรื่อยๆ

                        " เอาอย่างงี้ไหมล่ะ ตอนนี้ฉันก็ไม่มีเพื่อน เธอก็ไม่มีเพื่อน อย่างงั้นเรามาเล่นด้วยกันเอาไหม? "

                         ฝ่ายเบตี้เมื่อได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มร่าพยักหน้าตอบรับด้วยความยินดีขณะที่บุรุษไร้หน้าค่อยๆเกาะ

โคนต้นไม้คลานหันหัวดิ่งลงมาหาสนทนากับเธอเรื่อยๆแบบใจเย็นอย่างจิงจกอสรพิษค่อยๆคลืบคลานเข้าไป

ใกล้ไมให้เหยื่อตกใจ 

                          " งั้นเอาหูมานี้สิเดี๋ยวฉันจะบอกความลับอะไรให้เพื่อนฟัง  "

                          พอเบตี้ได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆเงี้ยหูขึ้นไปให้บุรุษไร้ใบหน้ากระซิบบอกความลับ

                         " ฉันมีที่สนุกๆอยู่ข้างในป่า เข้าไปเล่นกับฉันสิ " 

                          และแค่พริบตาเดียวเมื่อเบตี้หันละไปมองชายป่าตามคำเชิญชวนของบุรุษไร้หน้าก็พบว่า

ตัวเขาไปยืนแอบกวักมือเรียกช้าๆอยู่ด้านหลังไม้ใหญ่ต้นนึ่งบริเวณนั้นแล้ว ทำให้เบตี้รีบหันควับขึ้นไป

มองหาบุรุษไร้ใบหน้าข้างบนต้นไม้ตำแห่งเดิมแต่ก็พบเพียงกิ่งไม้ขยับไหวๆเท่านั้น ทว่าเบตี้ก็ไม่ได้สงสัยอะไร

พอเธอค่อยๆหันละกลับไปเห็นบุรุษไร้ใบหน้าเพื่อนใหม่ยังคงกวักมือเรียกตนอยู่ก็ยิ้มร่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปที่ชายป่าแห่งนั้นเพียงลำพัง

Blackapple

---------------------------------------------------