คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12 Follow Me
ตอนที่ 12 Follow me
โอ้ย ใครเสียงดังโวยวาย คนกำลังหลับสบายๆ แขนใครกันนะ อุ๊นนน อุ่น แถมมีกลิ่นหอมๆ ด้วย พอฉันหันไปมองผู้ชายข้างๆ หือ...
"เห้ย" พอนึกขึ้นได้ว่าคนข้างๆ เป็นใครก็รีบปล่อยทันที
"น้ำลายยืดป่ะเนี่ย อะไรเปียกๆ ก็ไม่รู้" พลาดไม่ได้จริงๆ โดนหมอนั้นแซวอีกจนได้
"บ้า" ฉันไม่อยากจะเถียงด้วย แต่เอามือมาลูบปากตัวเองก็ไม่เปียกนะ คนข้างๆ แอบหัวเราะเบาๆ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หันไปเอาเรื่อง คนที่หัวเราะชั้นก็รีบลุกขึ้น
"ใครช้าวิดพื้น 50" เล่นเอาฉันหน้าเหวอ คนบนรถดูรีบพากันแย่งลง
"ผมเอาจริง" คนตรงหน้าหันมาพูดกับฉันเน้นๆ ทุกพยางค์ ฉันว่าลงก่อนอย่าเพิ่งเถียงจะดีกว่า เมื่อกี้ขำอยู่ดีๆ ก็เข้าสู่โหมดหมาบ้าซะงั้น
"เดี๋ยว ไปสวมเสื้อดีๆ นี่ไม่ใช่กองถ่ายหนังสือ เก็บไว้ไปโชว์ที่อื่น" หมอนั้นพูดก่อนจะเดินลงไปทิ้งฉันโมโหกับตัวเองอยู่คนเดียว หื้ยยยย หงุดหงิด
ฉันสวมเบลเซอร์ลงมาด้านล่างก็เห็น ผู้ชายปากจัดคนเดิมยืนกอดอกเก็กท่ารอ พร้อมกับผู้ชายอีกคน
"คนนี้หรอครับหมวด" หมอนั้นพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบให้ผู้ชายที่ดูแก่กว่าข้างๆ ก่อนจะให้ไปสั่งว่า "ฝากด้วยนะจ่า" ฉันรู้ยศตานั้นซักที ได้ชื่อเล่นใหม่ละ ไอ้ผู้หมวดขี้เก็กเอ้ย
"สวัสดีค่ะ" ฉันชิงยกมือไหว้สวัสดีจ่าข้างๆ เพราะฉันเห็นเค้าแก่กว่า พี่ริชชี่มักจะสอนฉันเสมอให้รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน มือไม้อ่อนคนจะได้รักและเอ็นดู ยิ่งอยู่ในวงการบันเทิง ฉะนั้นคนขับรถ ช่างกล้อง ช่างไฟฉันก็ไหว้หมด
"อุ้ยๆ คุณครับไม่ต้องไหว้ผมหรอก" น้าจ่าแกรีบยกมือลนลานรับไหว้ฉัน
"จ่า" ตาผู้หมวดหันไปเก็กเสียงเข้มใส่จ่าคนนั้นทันที
"ส่วนคุณก็ไม่ต้องมาแสดงบทดารามารยาทงาม ตรงนี้ไม่มีสื่อ ไม่มีนักข่าว" อ้าว ไหงมาเล่นงานฉันแทน ฉันทำอะไรผิด คนเค้ามีมารยาท ได้รับการอบรมมาดี ไม่เหมือนนายหรอก อ้าว พูดจบก็เดินลิ่วไปเลย
"นี่นาย พูดจาหาเรื่องแล้ว อย่ามาเดินหนีกันแบบนี้นะ ฉันยังพูดไม่จบ ไม่ได้ยินหรอไง" ว่าเสร็จก็เดินหนี แย่ที่สุด คนอะไร
"น้าค่ะ ตานั้นมันเป็นอะไร" ฉันหันไปถามคนที่ยังยืนอยู่แทน น้าแกยิ้มแหยๆ ให้ฉัน ก่อนจะแนะนำตัว
"เรียกว่าจ่าเฉยดีกว่านะครับ ไม่ใช่จ่าเฉยๆ นะครับ ผมชื่อจ่าเฉย ผู้หมวดแกก็เป็นแบบนี้แหละ เวลางานแกจริงจัง แล้วในนี้เราไม่ไหว้กันหรอก" จริงสินะ ฉันเป็นทหารแล้วนิ แต่ชื่อจ่าแกจะน่ารักไปไหนเนี่ย ยืมไปตั้งไว้หน้าบ้านได้ไหมเนี่ย อ่อ จริงด้วย
"จ่าแน่เลยใช่ไหม คนที่พ่อส่งมา" ไม่น่าละใจดีผิดกับตานั้น
"ท่านนายพลอ่ะหรอครับ ป่าวหรอกครับ ไม่ใช่หรอก ผมประจำที่นี่อยู่แล้ว" จ่าตอบมาแบบซื่อๆ อ้าวแล้วใครกันล่ะ
"จะคุยกันอีกนานไหม เค้าแบ่งกองกันแล้ว" โอ้ย เสียงนี้มาอีกแล้ว ฉันปวดหัวจัง มันจะพูดเสียงดังๆ ทำไมนะ
"จ่า ยกไปหมดนั้นเลย นั่งนับทีละชิ้นคืนนี้ทั้งคืนก็ไม่เสร็จ" หมอนั้นให้ไปสั่งๆๆๆ และก็สั่งอีกตามเคย
"เอ่อออ คือคุณจะใช้ของอะไรอีกไหมครับ หรือจะให้รวมไปเก็บหมดเลย" จ่าหันไปมองกระเป๋าฉัน ทำหน้าแปลกๆ สงสัยจะสวยสินะ แน่ละ ใบเก่งของฉันเลยน้า ลิมิตเตดอิดิชั่นด้วย
"อ่อค่ะ อยู่ในนั้นหมดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ จ่าใจดีจัง" ฉันยิ้มให้จ่าที่ยกกระเป๋าฉันไปเก็บให้ และเดินมาหาผู้หมวดที่ยังคงยืนเก็กหน้าอยู่
"ไปต่อคิวรับของและเดินไปรวมที่กองแรกตรงโน้น" สั่งแบบนี้ก็ดีเหมือนกันฉันก็ไม่อยากจะคุยด้วยนักหรอก
ระหว่างที่ฉันยืนต่อคิวรอรับข้าวของมากมายไม่รู้อะไรเยอะแยก แต่เห็นมีเสื้อยืดสีเสื้อเขียวๆ หลายตัวเชียว เดี๋ยวค่อยกลับห้องไปรื้อละกันถุงหนักอ่ะ ลากเอาได้ไหม
"50 ครั้ง ปฏิบัติ!" อยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น ทำให้ทุกคนรอบตัวฉันต้องหันไปมอง
หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า... ที่ฉันมองเห็นตอนนี้มีผู้ชายสี่ห้าคนตรงนั้นลงไปวิดพื้นกันแล้ว
"มองอะไร อยากลองบ้างหรอ" เสียงจากคนที่คุณก็รู้ว่าใครดังขึ้น เรียกสายตาฉันกลับมา อยู่ๆก็มายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ผลุบๆ โผล่ๆ พิลึกคน ฉันว่าชั้นไม่ตอบดีกว่า คุยกับตานี่ละเปลืองพลังงานโดยเปล่าประโยชน์
"ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดพร้อมเอื้อมมือไปรับของตรงหน้าที่ส่งมาอีก ก่อนจะยิ้มให้ตามมารยาท
"ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะครับ" ฉันยิ้มนิดๆ รับคำชมของคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มอวดฟันขาวตรงข้ามกับสีผิว
"ไปยืนที่ตัวเองได้รึยัง ยืนแจกยิ้มหวานหว่านเสน่ห์อยู่นั้น จะมาเป็นทหารฝึกไม่ใช่หรือไง" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร ฉันหันไปทำหน้าเซ็ง เบื่อที่จะพูดกับคนพรรค์นี้ แล้วเดินเชิดตั้งใจสะบัดผมที่มัดเป็นหางม้าใส่คนพูด ฉันว่าโดนนะ อิอิ
"โอ้ย" ก็จะไม่ร้องได้ไง หมอนั้นมันดึงผมฉันอ่ะ เห้ย เล่นกันแบบนี้เลยหรอ
"ปล่อยนะ นี่นาย" ฉันหันไปจะโวยวาย หากติดที่ว่าเค้าจับผมฉันอยู่ พอฉันหันหน้ามาทำให้หน้าเราสองคนห่างกันนิดเดียว จนฉันไม่กล้าจะพูดอะไร เพราะมันใกล้มากจนลมหายใจรดกันแล้ว
"ระวังไว้หน่อยนะ ผมสวยๆ ของคุณน่ะ พรุ่งนี้อย่าร้องไห้ขี้มูกโปงไปฟ้องพ่อล่ะกัน" ตานั้นหันมากระซิบข้างๆ หูฉันเหมือนวันงานเดินแบบเลย งั้นลองท่าเดิมด้วยแล้วกันนะ ฉันยกเท่ากระทืบเต็มแรง แต่.... เหยียบพื้นเปล่า
"หมดมุกแล้วสินะ มีแค่นี้เองหรอ ...โอ้ยยย" เหยียบไม่โดน หยิกเอวแทนก็ได้ และแน่นอนว่าฉันแลบลิ้นใส่ แล้วรีบเดินจ้ำเร็วๆ มาที่กองของฉัน คล้อยหลังฉันยังคงได้ยินหมวดนั้น ร้องซี๊ดซ้าด แต่ทำไมมันเหมือนปนกับเสียงหัวเราะยังไงไม่รู้ แถมมีเสียงแซวจากบรรดาทหารรอบๆ เป็นกองหนุนอีกต่างหาก
ฉันเดินมาหยุดกองมหารที่ผู้หมวดนั้นบอกแล้ว ก่อนจะเลือกไปยืนข้างๆ คนที่ฉันว่าหน้าไว้ใจที่สุด ฉันหันไปยิ้มให้คนตัวสูงอีกคนข้างๆ และถามคำถามที่อยากรู้
"เค้าให้มายืนทำอะไรตรงนี้หรอ"
"รู้สึกว่าเค้าน่าจะแยกตามวุฒิมั้ง แบบใครจบปริญญาตรี ปวส. ม.6 อะไรแบบนี้อ่ะ คุณก็เรียบจบแล้วใช่ไหมล่ะ" คนตรงหน้ายิ้มตอบ ตาตี่ๆ ที่ยิ้มทีแทบไม่เห็นลูกกะตาเลย แม้จะมืดแล้วแต่ก็พูดเลยว่าผิดขาวใสมาก จนผู้หญิงมาเห็นยังต้องอิจฉา
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ "แล้ว..นะ..นาย..." จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ก็ฉันยังไม่รู้ชื่อเขาเลยนิหน่า ดูเหมือนคู่สนทนาจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร
"เรียกเราว่าเอ็มก็ได้" ฉันยิ้มรับ กำลังจะอ้าปากแนะนำตัวบ้าง และอีกครั้งที่เอ็มรู้ว่าฉันจะพูดอะไร
"ผมรู้จักคุณ ผมมีหนังสือที่คุณขึ้นปกด้วย"ฉันดีใจปนเขินๆ แหะ เพราะคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเล่มไหน
"ไม่ถามหน่อยหรอว่าเล่มไหน" พอเห็นฉันเขินเลยยิ่งแกล้งถามแหย่ คงดูจากอาการที่ฉันเอามือเกาหัวมั้ง
"คิดว่ารู้นะ เลยไม่ได้ถาม" ฉันตอบไม่มองหน้าคนพูดที่ขยับมาใกล้ๆ ก่อนจะกระซิบเบาๆ ว่า
"ชุดว่ายน้ำสวยนะ" เอ็มพูดขำๆ กลับไปยืนตรงเหมือนเดิมแล้ว ได้ทีล้อใหญ่เลยนะ ฉันหันไปจ้องหน้าคาดโทษเบาๆ
"ล้อเล่นๆ นางแบบก็สวย" เอิ่มมม เอ็มคงตีความหมายฉันผิด ไม่ได้จะให้ชม แต่ให้หยุดพูดเรื่องนี้ต่างหาก แต่ก่อนที่จะได้คุยอะไรไปมากกว่านี้ อีตาผู้หมวดก็มาหยุดยืนหน้าฉันกับเอ็มแล้ว
"คุยอะไรกัน สนุกมากไหม" ผู้หมวดถามขึ้นมา เรียกว่าตะคอกจะเหมาะกว่า แต่ถามมาฉันก็จะตอบให้
"ก็ดีกว่าคุยกับนายละกัน" ฉันพูดเสียงดังใส่บ้าง หมอนั้นเริ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์
"ที่นี่คุณไม่มีสิทธิ์มาเถียงผม" สะดุ้งสิ อยู่ดีๆ มาตะวาดใส่หน้า เสียงดังกว่าเมื่อกี้อีก
"ฉันไปเถียงอะไร ก็นายถามฉันก็ตอบ" แม้จะยังตกใจอยู่ แต่ก็เริ่มจะโมโหแล้วเหมือนกันนะ
"ดี เก่งให้ได้ตลอดนะ ทุกคนเข้าที่พักอาบน้ำนอนได้เลย พรุ่งนี้ตี 5 ครึ่งเจอกันตรงนี้ เลิกกอง"
ทุกคนกระทืบเท้าหนึ่งทีพร้อมกันและร้องเฮ้ ก่อนจะเดินตามจ่าเฉยที่กำลังนำหน้าไปที่พัก ฉันรีบไปดีกว่า ฉันเดินรั้งท้ายกับเอ็มสองคน โดยเอ็มหันมาขอโทษเรื่องที่ชวนคุย แต่ฉันก็ได้แต่ตอบไปว่าไม่เป็นไร และคุยกันนิดๆหน่อยๆ จนถึงห้องพัก จ่านำฉันเดินมาด้านในสุดโดยชี้เตียงสุดท้ายให้ดู ห้องรวมจริงด้วย แต่ก็เอาเหอะ อันนี้เตรียมใจมาไว้แล้ว
เอ็มคงเห็นว่าเตียงข้างฉันมีของวางอยู่แล้ว เลยไปนอนฝั่งตรงข้ามแทน เตียงมีคนจอง ทั้งๆ ที่ยังไม่มีใครมาก่อนหน้าพวกเรา ฉันเลยเดาว่านี่แหละ คนที่จะมาดูแลฉัน เพราะพ่อคงไม่เลือกให้ใครก็ไม่รู้มานอนข้างฉันแน่นอน
"อ่อ จ่าคะ กระเป๋าหนูล่ะ" ฉันหันไปถามจ่าที่ทำเก้ๆ กังๆ ปากพะงาบๆ ไม่มีเสียงออกมา ก่อนที่ฉันจะถามย้ำอีก คนที่ฉันไม่อยากเจอหน้าก็เข้ามาสะกิดบอกเป็นเชิงเดี๋ยวเค้าจัดการเอง
"เอากระเป๋าฉันมา" ฉันจะได้เปลี่ยนชุดนอนสักที ฉันเห็นเหมือนเอ็มทำท่าจะพูดอะไร ก่อนตาคนนั้นจะแทรกขึ้นมา
"ไม่มีของอะไรของคุณทั้งนั้นแหละ เสื้อผ้าที่คุณจะได้ใส่ที่นี้มีแค่ชุดทหารที่อยู่ในถุง มือถือก็ห้ามใช้ เงินก็ห้ามพก ของใช้ทุกอย่างของคุณมีแค่ในถุงนั้น" อีตานี้หมายถึงถุงที่ฉันรับมาเมื่อกี้อ่ะหรอ ฉันรีบโยนถุงในมือทิ้ง แสดงถึงความไม่ต้องการขั้นสูงสุด ฉันรู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง โลกกำลังจะถล่มลงมา ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร โจรขโมยกระเป๋าฉันก็ออกคำสั่ง
"ตามผมมา" ยังจะมีหน้ามาสั่งฉันอีกหรอ ฉันทำหน้ายังไงไม่รู้หันไปมองเอ็มที่เป็นที่พึ่งเดียว เอ็มทำท่าจะเดินมาหา ก่อนอีตาผู้หมวดนั้นจะชิงพูด
"ผมหมายถึง ภัทร คนเดียว" อีตาผู้หมวดเอ่ยปากไล่ ผู้ชายข้างๆ ฉันทางอ้อม
"บอกว่าให้ตามผมมา" พอเห็นฉันไม่เดินเลยเอามือมาจับแขนฉันลากไป
"นี่นาย ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน ฉันจะเอากระเป๋าฉันคืน" ฉันเริ่มโวยวายเอามือตีคนที่ถือวิสาสะจับแขนฉัน
หมอนั้นหันมาทำหน้าเบื่อหน่ายและถามนิ่งๆ ว่า
"หรืออยากอยู่แก้ผ้าอาบน้ำรวมตรงนี้" ฉันทำหน้างงๆ กับคำถาม และพอฉันหันไปมองรอบตัวก็ได้คำตอบ แต่ละคนเริ่มถอดเสื้อ พาดผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ บางคนเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้ว อร้าย
"อ้าว จะไปก็รีบไปสิ" คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายเด้งไปเกาะแขนคนตรงหน้าและออกแรงดันไปแทน
"หึหึ" เสียงกลั้นหัวเราะแบบนี้อีกละ ฉันเกลียดจริงๆ ให้ตายเหอะ
........................................................................................
ความคิดเห็น