คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 23 Jealous?
ตอนที่ 23 Jealous?
กลับโรงนอนคราวนี้มีของมามากกว่าเดิม รองเท้าหลายชนิด รวมถึงผ้าปูที่นอน ที่เมื่อคืนฉันยังไม่ได้ ผ้าปูตรงหน้าถูกก้างอย่างเก้ๆ กังๆ ที่ต้องรีบปูให้เสร็จ ก่อนที่จ่าจะเดินเข้ามาตรวจ ประเด็นคือทำไมต้องปูให้ตึงขนาดโยนเหรียญแล้วเด้งด้วยนะ ไม่เข้าใจ แล้วเหรียญฉันก็ไม่มีแล้วจะรู้ได้ใงมันเด้งยัง เห้อ
"มานี่ เอ็มช่วย" ฉันหันไปมองเอ็มที่ทำของตัวเองเสร็จแล้ว
"ขอบคุณนะเอ็ม เราจะพยายามไม่ให้เป็นตัวถ่วงใครนะ" ฉันพูดเศร้าๆ ที่ตัวเองทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง เพราะจ่าบอกเวลาลงโทษจะลงโทษทั้งกอง
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอ็มสอนเอง มีอะไรเรียกเอ็มได้เอ็มเต็มใจช่วยนะ" เอ็มหันมายิ้มตาหยีให้ฉัน
"ใจดีจัง ใครได้เอ็มเป็นแฟนคงโชคดีเนอะ" ฉันพูดไปตามที่คิด แต่กลับเห็นแววตาเอ็มเศร้าลง
"ไม่หรอก เขาคงไม่คิดแบบนั้น" เอ็มพูดเบาๆ ก่อนจะรีบหันกลับมายิ้มกรุ่มกริ่มให้ฉันอีกครั้ง
"ว่าแต่...ภัทรสนใจเป็นคนโชคดีไหมล่ะ" เอ็มหันมาหยอดทีเล่นทีจริง ฉันได้แต่ยิ้มขำๆ แต่ก็ไม่ตอบอะไร กับคำหวานไร้สาระของผู้ชาย ฉันว่าผู้ชายเนี่ยเก็บไว้เป็นเพื่อนก็พอ
"เย้ เสร็จแล้ว ตึงขนาดนี้เหรียญเด้งแน่นอน ขอบคุณมากนะเอ็ม" มองไปที่เตียงด้วยความภาคภูมิใจ
"เสร็จแล้วก็ตามมา จะอาบไหม น้ำอ่ะ" อ้าว เสียงตาผู้หมวดหนิ มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เดินนำลิ่วไปละ ฉันเลยหันไปโบกมือให้เอ็ม รีบเปิดตู้เอาของและวิ่งตามออกไป
"รอด้วยยยยยย" ฉันลากเสียงยาวไปให้คนข้างหน้าที่ยังไม่หยุดเดิน จนฉันต้องคว้าแขนไว้ โอ้ย เหนื่อย ขอหอบก่อน พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นผู้หมวดหน้ายักษ์กำลังทำหน้าขึงขัง
"คุณเที่ยวจับมือถือแขนคนโน้นคนนี้แบบนี้ตลอดเลยรึเปล่า" หมอนั้นถามมาทั้งหน้าบูดๆ แบบนั้นแหละ อ่อ จริงสินะ ลืมไปเลย
"เออใช่ โทษที ฉันลืมไปว่านายมีแฟนแล้ว คุณเจนเค้าโกรธป่าว ฉันไปอธิบายให้เค้าฟังได้นะ" ฉันรีบปล่อยแขนและพูดจริงจัง แม้จะใจแป๋วๆ ยังไงก็ไม่รู้
"ผมกับเจนไม่ได้เป็นแฟนกัน" หมอนั้นตอบปฎิเสธนิ่งๆ ยังมาทำเป็นปากแข็งอีก
"หึ ตอบหยั่งกับดาราเลยนะ เป็นเพื่อนกัน" ฉันทำเสียงล้อเลียน 3 คำสุดท้ายของประโยคด้วยความหมั่นไส้
"เพื่อนอะไรซื้อน้ำเดินมาส่งถึงที่ขนาดนั้น ทำมาเป็นว่าฉัน ที่ตัวเองนั่งจู๋จี๋กันในเวลางาน ไม่ว่าตัวเองบ้างล่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ" ฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองเห็นในวันนี้ แต่คนฟังก็ยังจ้องหน้าฉันนิ่งๆ
"อ้าว ก็เขาซื้อมาให้ผมเอง เจนเขารู้ว่าผมชอบดื่มกาแฟ ก็แค่นั้น" หมอนั้นเริ่มยิ้มแล้ว
"ย่ะ" ไปบอกใครเค้าคงเชื่อหรอก แต่ไม่อยากจะพูด ฉันเลยจะแซงเดินนำไปแทน ถ้าไม่โดนขวางไว้ซะก่อน
"งั้นวันนี้ผมก็ซื้อน้ำให้คุณเหมือนกัน อย่างนี้...เราไม่ต้องเป็นแฟนกันหรอ" หมอนั้นพูดพลางจ้องหน้าฉัน ก่อนจะเว้นช่วงและพูดต่อ
"อ่ออออออ ไม่น่าล่ะ" เสียงพูดยาวๆ พร้อมปากที่กำลังยิ้มเหมือนคิดอะไรออก
"ไม่น่าอะไร" ฉันเชิดหน้าจ้องตาเตรียมรอฟังคำตอบ
"เปล๊า ไม่มีอะไร" คนพูดตั้งใจทำเสียงสูงพร้อมยิ้มขำๆ เหมือนต้องการกระตุ้นความอยากรู้ของฉัน แล้วก็เดินหันหลังกลับไปซะอย่างนั้น
"มันจะไม่มีอะไร อย่าเพิ่งไป มาตอบฉันเดี๋ยวนี้" ฉันก็บ้าจริง รู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังแกล้ง แต่มันอยากรู้นิ ฉันรีบไปคว้าแขนเขากลับมา
"ก็...ไม่น่าล่ะ คุณถึงทำท่าเหมือนกำลัง 'หึง' ผมแบบนี้" คนพูดเลื่อนหน้าเข้ามากระซิบข้างหูชวนขนลุก แถมยิ่งคำตอบที่ได้รับทำเอาฉันต้องรีบชักแขนกลับ ทำหน้าไม่ถูก รู้แต่ต้องโวยวายก่อน
"บ้า เพ้อเจ้อ หลงตัวเอง ใครหึง พูดอะไรของนาย คิดว่าจะมีสาระ เสียเวลาอาบน้ำ" ฉันรีบเดินเร็วๆ ไม่รอให้โดนแกล้งอีกแล้ว แต่แน่นอนว่าเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ที่ฉันเกลียดก็ดังคล้อยหลังมาอีกตามเคย แต่ไม่ได้หันไปมองหรอกนะ ฉันเดินเข้าห้องน้ำมาเลย
ในระหว่างที่อาบน้ำ หรือตอนกลับมารวมกับคนอื่นเพื่อสวดมนต์ หรือแม้แต่ตอนนี้ที่ไฟในโรงนอนจะดับลงไปแล้ว แต่คำตามที่ฉันยังถามตัวเองตั้งแต่อาบน้ำ และยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอด จนถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบ
'หึงหรอ...หึงคืออะไร' ฉันพยายามคิด และถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจนเผลอหลับไปในที่สุด
ความคิดเห็น