คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 30 What I(m) Feeling
ตอนที่ 30 What I'm Feeling
(เอ็ม's)
"ทำไมเอ็มมาเป็นทหารล่ะ" คนข้างๆ ผมถามในสิ่งที่ผมยังไม่เคยบอกใคร
"เรื่องมันยาวน่ะ ภัทรอยากฟังจริงๆหรอ" ผมพูดพร้อมถอนหายใจ ส่วนคู่สนทนาผมได้แต่พยักหน้ารับ ตอนนี้คนที่นั่งอยู่เอาแขนมาเท้าโต๊ะทำตาแป๋วรอฟัง ส่วนผมเสียสละยืนเฝ้าให้เอง เท่ป่ะล่ะ
"เอ็มอกหักอ่ะ" ผมพูดเศร้าๆ อายก็อาย แต่พูดละก็เสียใจมากกว่า
"หล่อๆ อย่างเอ็มเนี่ยนะ ใครกล้าหักอกเนี่ย มีแต่ไปแอบหักอกสาวๆ ที่ไหนสิไม่ว่า" ภัทรพูดออกมาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ผมพูด แต่ผมจะดีใจก่อนไหม เธอชมผมหล่ออ่ะ
"โหย จริงๆ ตอนนั้นเสียใจมากอ่ะ เลยสมัครเป็นทหารเลย พอดีเอ็มเก็บหน่วยกิตครบเลยจบก่อน อีกอย่างกลัวได้ใบแดงอ่ะ สมัครดีกว่าเป็นแปปเดียว แถมเลือกได้ด้วยว่าจะอยู่ไหน สบายกว่า แต่เมื่อกี้เอ็มฟังไม่ผิดใช่ป่ะภัทรบอกว่า...เอ็มหล่อหรอ" ผมเล่าไป แต่ประโยคสุดท้ายถามด้วยเสียงเบาลงนิดนึง เขินๆ แหะ
"จริงสิ จะโกหกทำไมล่ะ หล่อ แถมน่ารักด้วย ยิ้มทีตาหยีเลย ตัวก็สู๊งสูง ดีเลย เราเบื่อผู้ชายเตี้ยๆ ยืนกับเอ็มแล้วดูตัวเล็กลงค่อยเหมือนผู้หญิงหน่อย ละดูดิ เอ็มผิวขาวจัง ตากแดดยังงี้เอ็มยังไม่ค่อยดำเลย" คนพูดเสียงเจื้อยแจ้วบรรยายสรรพคุณจนผมต้องยกมือมาเกาหัวเกรียนๆ ตัวเองแก้เขิน ภัทรไม่พูดชมเปล่า ตอนนี้เอื้อมมือมาจับแขนผมกับตัวเองมาเทียบกัน ผมขาวกว่าจริงแหะ แต่คงเนียนสู้เธอไม่ได้ มือภัทรนุ่มนิ่มจัง ตัวผมเหนียวไหมเนี่ย แต่เมื่อกี้ผมล้างตัวแล้วนะ
"แล้วทำไม...เอ็มถึงอกหักหรอ แต่ถ้าอึดอัด จะไม่เล่าก็ได้นะ" คนถามที่บอกไม่เล่าก็ได้เนี่ย แต่จ้องผมตาแป๋วเลย จะใจร้ายไม่เล่าได้ไง
"เอ็มคบแฟนคนนี่มาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งน่ะ เรียนด้วยกันแทบจะทุกตัว เจอกันเกือบทุกวัน แต่มันมีสิ่งที่เอ็มให้เขาไม่ได้ บางทีเขาอยากไปเที่ยว หรืออยากได้อะไร แต่เอ็มต้องทำงานไปด้วยไง หลังๆ เราทะเลาะกันบ่อย แต่ก็ดีนะ จนในที่สุดเขาก็เจอคนที่เหมาะสมกับเขามากกว่าเอ็ม" ผมค่อยๆ พูดเว้นช่วง เมื่อเห็นภัทรเริ่มทำหน้าเศร้าลง
"ที่ภัทรบอกใครโชคดีที่คบกับเอ็ม มันไม่จริงหรอก เอ็มมันมีแต่ตัว ความรักอย่างเดียวมันคงไม่พอ" ผมพยายามยิ้มออกมา
"เอ็ม..." เสียงภัทรดังขึ้นเบาๆ เหมือนอยากจะพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
"ตอนนั้นเอ็มยังทำใจไม่ได้อ่ะ ถ้าต้องอยู่ที่เดิม สถานที่เดิม เอ็มเลยรีบใส่เต็มแม็กซ์ลงได้ 7 ตัวก็ลงหมดเลย ซัมเมอร์ก็ลง ได้รีบๆ จบ พอจบก็มาสมัครเลย มีอะไรทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน" ผมพูดเร็วๆ ก่อนจะถอนหายใจ
"ทำไมความรักมันใจร้ายจังเอ็ม คนที่พูดว่ารักกัน แต่ทำไมพอได้มันไปแล้ว คำๆ นั้นกลับไม่พอล่ะ คนเรายังต้องการอะไรอีกหรอ" เสียงภัทรพูดเศร้า พร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ผมไม่เคยเห็นสีหน้าเธอแบบนี้มาก่อนเลย
ผมเดินเข้าไปใกล้ภัทรขึ้นพร้อมเอานิ้วจิ้มไปตรงกลางหน้าผาก ที่ตอนนี้คิ้วขมวดกันอยู่ "คิ้วจะติดกันแล้วเนี่ย เรื่องเอ็มมันจบไปแล้วล่ะ" ผมพูดแค่นั้นทำให้ภัทรกลับมาทำหน้ามุ่ยเป็นคนเดิมที่ผมรู้จัก
"เว่อร์ คิ้วมันจะติดกันได้ไง" ภัทรปัดนิ้วผมออก ผมเลยยิ้มแล้วหันไปลูบผมหางม้าเธอแทน
"ยังงี้ก็แสดงว่าเอ็มเด็กกว่าเราปีสองปีได้เลยนะเนี่ย ละดูมาเล่นหัวผู้ใหญ่ได้ไงอ่ะ" คนพูดทำหน้าขึงขังจนผมอดหัวเราะไม่ได้
"จะให้เรียกพี่ภัทรก็ได้นะ" ผมหันไปพูดขำๆ เอามือเปลี่ยนไปหยิกแก้มเบาๆ แทน ทำไมตัวคนนี้มันนิ่มไปหมดเลยเนี่ย
"นี่แนะ ไม่ต้อง ยังไม่อยากแก่" ภัทรรีบตีมือผม พูดเสร็จและก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเลย
บางที่ผมรู้สึกกลับมายิ้มได้และลืมแคทง่ายขึ้นอาจจะเพราะหัวใจผมกำลังหันไปหวั่นไหวกลับใครคนอื่นแทนแล้วมั้ง พอผมเห็นมีรถขับมาเลยเดินออกไปดู พอกลับเข้ามาผมก็ยังเห็นภัทรนอนฟุบอยู่ ผมเอามือไปปัดผมที่ปิดหน้าออก คนตรงหน้ายังคงไม่ขยับตัว มีแต่เสียงหายใจเป็นจังหวะ คงหลับไปแล้ว
วันนี้เป็นอีกวัน แม้จะไม่เละ แต่ก็เหนื่อยใช่เล่น นั้นเป็นอีกอย่างที่ผมแปลกใจในตัวนางแบบคนนี้ ผมรู้เธอเหนื่อยจนแทบจะยืนไม่ไหว หลายครั้งผมต้องคอยถามเธอว่าไหวไหม เพราะกลัวเธอจะล้มลงไปเสียก่อน แต่ทุกครั้งเธอจะตอบด้วยแววตาที่มุ่งมั่นกับคำตอบเดิมๆ ว่า 'ต้องไหว' นั้นคือสิ่งที่ผมชื่นชม จนผมชักไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีให้คนๆ นี้มันมากกว่านั้นรึยัง
จะผิดไหมหากผมอยากรู้ใจตัวเองว่าผมมองเธอคนนี้เป็นผู้หญิงคนนึงแล้วจริงๆ มันจะเหมือนตอนผมสัมผัสกับผู้หญิงที่เคยคบมารึเปล่า ผมรู้ว่ากำลังทำผิด แต่กลับหยุดตัวเองไม่ได้ผมค่อยๆ ยื่นหน้าไปใกล้คนที่กำลังหลับคนเรื่อยๆ ขนตาที่งอนยาว ใบหน้าเนียนๆ ที่มีเลือดฟาดให้เห็นจากอากาศที่ร้อน ใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ และทันทีที่ริมฝีปากผมสัมผัสลงบนแก้มนิ่มๆ นั้น ผมก็ใด้คำตอบที่ต้องการ ผมรีบถอนใบหน้า และเดินหันหลังออกมา พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน และเผื่อมันจะทำให้เลือดที่กำลังสูบฉีดจนรู้สึกร้อนวูบวาบให้กลับมาเป็นปรกติ
ผมยืนเงียบๆ คนเดียวนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เสียงจากทหารคนอื่นที่มาเปลี่ยนเวรทำให้ผมหันไปปลุกคนที่กำลังหลับ
"ภัทรตื่นก่อน กลับไปนอนดีๆ ป่ะ หมดเวรหมดกรรมแล้ว ฮ่าๆ" ผมปลุกคนนอนขี้เซ้าที่อยู่ๆ ก็หลับไปเฉยเลย
"หือ" เจ้าของเสียงลืมตาขึ้นมาสะลึมสะลือ และหาวอย่างไม่ลืมปิดปาก ก่อนจะบิดขี้เกียจ พร้อมทำหน้าขอโทษ
"แหะๆ เผลอหลับ เอ็มไม่โกรธเนอะ" ผมจะไปโกรธเธอลงได้ไงล่ะ ผมสิต้องกลัวเธอโกรธ ผมยื่นมือไปหาเผื่อดึงคนพึ่งตื่นขึ้นมา ก่อนมือนิ่มๆ นั้นจะเอื้อมมาจับมือผมไว้ ผมจึงดึงภัทรให้ลุกขึ้นมา
"อึ๊บ ไปกันเถอะ เหนียวตัวจัง" ภัทรหันมาดันให้ผมเดิน ทำเหมือนผมเป็นคนช้าซะอย่างนั้น ผมได้แต่ยิ้มออกมาเบาๆ และเดินกลับไปโรงนอนด้วยกัน
"ภัทร เอ็มมีเรื่องจะบอก แล้วก็เรื่องที่ต้องขอโทษด้วย..." ผมตัดสินใจพูดเรื่องที่ผมทำลงไป แม้คนตรงหน้าจะโกรธ แต่ผมไม่อยากทนรู้สึกผิดแบบนี้
"ขอโทษเรื่องอะไรหรอเอ็ม" ภัทรมองมาทางผมด้วยสีหน้างงๆ
"ภัทรจะโกรธเอ็มก็ได้นะ" ผมหายใจเข้าลึกๆ เอื้อมมือไปจับมือคนข้างๆ มากุมไว้ ภัทรไม่ได้ชักมือกลับ แต่ยังทำหน้าสงสัยอยู่ ส่วนผมไม่มีอะไรต้องสงสัยในความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป ผมเลือกแล้วที่จะพูดมันออกมา
"คือเอ็ม...เอ็มว่าเอ็มชอบภัทรอ่ะ"
..........................................................................................................
หน้าตี๋ๆ ยิ้มน่ารักๆ นึกออกแค่คนเดียวเลย จุ๊บๆ
ความคิดเห็น