คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ตอนที่ 38 Run
ตอนที่ 38 Run
"คุณโอเคไหม" เสียงจากเจ้าของอ้อมแขนถามขึ้นเบาๆ
"ปล่อย" คำพูดเพียงแค่นั้นที่อยากพูดให้เขาได้ยิน ฉันไม่ต้องการให้ผู้ชายคนนี้มาโดนตัวฉันอีก
"อยู่ๆ ก็เป็นอะไรของคุณ" พอฉันเริ่มตั้งตัวได้ฉันก็พยายามขืนตัวออก แค่หน้ามืดนิดหน่อย คงเพราะลุกเร็วเกินไปนั้นแหละ ฉันพยายามเดินต่อ แต่ก็มีผู้ชายร่างสูงคนเดิมมาขวางไว้
"ทำไมไม่ตอบ ผมถามไม่ได้ยินหรอ" ฉันรู้สึกว่าเสียงหมวดเริ่มโกรธ แต่คนที่ควรจะโกรธมันคือฉันมากกว่า ฉันยังคงไม่ตอบและผลักเขาออกไป ก่อนจะรีบวิ่งต่อให้เร็วที่สุดเพื่อไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้
"นี่ จะวิ่งไปไหน มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนว่าเป็นอะไร" คนที่วิ่งตามมาคว้ามือฉันไว้อย่างไม่อยากเย็น ยิ่งพยายามสะบัดออก แต่มือกลับถูกจับไว้แน่นขึ้น
"ฉันไม่มีอะไรต้องพูด ปล่อยฉันเถอะ อย่าทำแบบนี้เลยนะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นการข้อร้อง มันไม่สนุกเลยการที่เขาเข้ามาเล่นความรู้สึกของฉัน
"พูดกันดีๆ ก่อนได้ไหม ผมไปทำอะไรให้คุณ" คนตรงหน้ายังคงพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
"นายยังมาถามอีกหรอว่าทำอะไร นายทำแบบนั้นกับฉันทั้งๆ ที่มีแฟนอยู่แล้วทั้งคนได้ยังไง สนุกมากไหม พอใจแล้วรึยัง" อย่างที่เจ็ริชชี่เคยบอกฉันจริงๆ ฉันผิดที่โง่ไม่เชื่อเอง คนที่เข้ามาในชีวิตฉันก็เพราะแค่อยากลิ้มลองสิ่งแปลกใหม่ อยากสนุกจนพอใจแล้ว ฉันก็หมดความหมาย
"คุณกำลังเข้าใจผิดอะไรแล้วล่ะ" คนตรงหน้าเริ่มยิ้มเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง คงยิ้มเยาะคนโง่อย่างฉันสินะ
"ฉันเห็นของฉันเต็มสองตาว่านายนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้น จ่าก็บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนนาย ยังจะมาแก้ตัวอะไรอีก ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะไปฟ้องแฟนนายว่าทำอะไรฉัน รับรองเขาเลิกกับนายแน่" ฉันพูดขึ้นด้วยความโมโห คนอะไรทุเรศที่สุด แฟนเขารู้คงเสียใจแย่ ฉันเองก็รู้สึกผิด แต่ฉันไม่รู้จริงๆ
"ฟ้องอะไร ฟ้องว่าคุณบอกให้ผมจูบคุณหรอ เอาสิ เชิญ" ผู้ชายตรงหน้ายังคงพูดด้วยรอยยิ้มที่แสดงความเหนือกว่า
"ทุเรศ ทุเรศที่สุด" ฉันพูดพร้อมรีบยกมือที่ถูกจับอยู่พยายามทุบคนนิสัยไม่ดีคนนี้ อยากทุบ อยากตีให้แรงที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ แต่เหมือนเขายังคงไม่รู้สึกอะไร เพราะหน้านั้นยังยิ้มอยู่เลย
"โอเคๆ พอก่อนๆ ฟังผมนะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ชื่อแอน เราเคยคบกัน แต่ว่าเราเลิกกันไปแล้ว จ่าเขาคงพูดไปเพราะไม่รู้ เรื่องส่วนตัวผมไม่ค่อยได้บอกใครน่ะ" เขากำลังพูดด้วยรอยยิ้มที่ยังคงฉายอยู่บนใบหน้า
"ฉันไม่เชื่อ เก็บมุกนี้ไว้หลอกผู้หญิงในสต็อคนายเถอะ ฉันไม่โง่นะ คนเลิกกันไปแล้ว จะมาหากันถึงในค่ายนี้ทำไม" ฉันพูดจริงจัง จนคนตรงหน้ายิ้มกว้างกว่าเดิม
"แอนเข้าเป็นตัวแทนของผู้ช่วยทูตฝ่ายทหารต่างประเทศ คือเดือนหน้ากองทัพเรากำลังจะมีงานเลี้ยงราตรีสโมสร คุณลุงเป็นคนให้ผมไปช่วยงาน ผมถึงไม่ค่อยอยู่ไงช่วงนี้ แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมก็ไม่อยากทิ้งคุณไปไหนคนเดียวอีกแล้ว ไอ้บอสมันก็ไม่ค่อยได้เรื่อง ผมเลยขอให้แอนเอางานมาคุยที่นี่แทน จะได้อยู่ใกล้ๆ คุณด้วยไง" คำอธิบายยาวๆ แต่ไม่มีช่องโหว่ให้ฉันโต้แย้งใดๆ
"พูดเรื่องนี้ก็ดีแล้ว ผมจะพาคุณไปงานนี้ด้วยเลย ผมเป็นทหารติดตามให้คุณลุง ส่วนคุณเป็นทหารติดตามผมอีกที คุณจะได้ไปเจอแอนจะได้รู้ว่าผมไม่โกหก แล้วคุณก็จะได้ไปเจอพ่อคุณด้วยไง ตกลงตามนี้นะ" เมื่อเห็นฉันยืนฟังนิ่งๆ คนพูดเลยเปลี่ยนจากจับข้อมือมาเป็นกุมมือฉันไว้แทน พอพูดจบฉันเลยดึงมือตัวเองออกได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม
"ไม่ไป คิดเองเออเอง พูดจบละใช่ไหม จะได้ไปวิ่งต่อ เดี๋ยวโดนจ่าทำโทษ" ฉันรีบพูดเพื่อเตรียมเดินหนี จ่าไม่เคยสั่งทำโทษฉันหรอก แต่อายอ่ะ เล่นซะดราม่า หน้าแตกยับ โอ้ย ไม่น่าเล่นใหญ่เลย
"ยิ้มออกแล้วหรอ" เสียงพูดของคนวิ่งตามมาทำให้ฉันเผลอเอามือมาจับหน้าตัวเอง ฉันยิ้มอยู่จริงด้วย ฉันยิ้มทำไม
"ใครยิ้มเพ้อเจ้อ และวิ่งตามมาทำไม" ฉันรีบเปลี่ยนประเด็น
"วิ่งไปพร้อมคุณไง วิ่งไปทั้งที่ไม่รู้ว่าคุณจะวิ่งไปไหน ข้างหน้าจะเจอกับอะไร แต่ตอนนี้รู้แค่ เราจะวิ่งไปด้วยกัน" คำพูดที่แฝงอะไรบางอย่างของผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันไม่กล้าหันไปสบตา ฉันไม่เห็นหน้าตัวเอง แต่มั่นใจว่าต้องกำลังยิ้มอยู่แน่ๆ เพราะในหัวใจฉันตอนนี้ความรู้สึกมันเบ่งบาน อบอุ่นไปทั้งใจ
เขาพูดถูกแล้วล่ะ เป็นคนอื่นอาจจะใช้คำว่าเดินไปด้วยกัน แต่เราสองคนคงต้องใช้คำว่าวิ่ง เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน ความสัมพันธ์ของเราคืออะไรฉันเองก็ไม่รู้ รู้เพียงรู้สึกยินดี และดีใจที่มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้าง วิ่งไปหาคำตอบด้วยกัน
………………………………………………….
เดินทางมาถึงครึ่งเรื่องแล้วนะคะ หลายคนที่อยากอ่านดราม่าอาจจะผิดหวังหน่อย
เพราะส่วนตัวอยากให้เป็นรักหวานแหววคอมเมดี้ใสๆ เพราะคิดว่าชีวิตของคนดีๆ เมื่ออะไรบางอย่างทำให้มาพบกัน
ก็อยากให้ภาพรวมมันออกมาดูมีความสุข อ่านแล้วยิ้มๆ
แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เนื้อเรื่องยังดำเนินต่อไป ยังไม่ได้ลงเอ่ยกันง่ายๆ แน่นอนค่ะ อิอิ ^ ^
ความคิดเห็น