คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ตอนที่ 43 Someday You Will Understand
ตอนที่ 43 Someday You Will Understand
"ไม่ไปอวดหมวดเขาหน่อยหรอ เป้ายิงคุณอ่ะ" บอสหันมาถามยิ้มๆ
"ยุ่งจริงนะ ของของฉัน จะเที่ยวไปอวดคนอื่นทำไม" ฉันพูดทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่บอสพูด
การฝึกในสถานีต่างๆ ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ เหนื่อยแต่ฉันว่ามันก็สนุกดี พอรู้สึกให้ตื่นเต้นบ้างไม่เหมือนเดินสวนสนาม ไม่ก็ยืนหันไปหันมา แบบนี้เลอะเทอะหน่อย ต้องล้มลุกคลุกคลาน เหมือนจะเริ่มชินซะแล้ว แต่ก็อยากให้วันนี้มันหมดไวๆ จัง
ตอนนี้เป็นเวลาที่จ่าให้ทหารใหม่โทรกลับไปหาที่บ้านเพื่อบอกเรื่องวันพรุ่งนี้ ที่สามารถให้ญาติมาเยี่ยมได้เป็นครั้งแรก แน่นอนละทุกคนตื้นเต้นกันมากเรียกได้ว่าตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญขายดีเชียว ต่อคิวกันยาวเฟื้อย ฉันละกลัวเวลาหมดก่อน แล้วต้องไปฝึกต่อนี่น่ะสิ อดโทรกันพอดี
"นี่ๆ เอาโทรศัพท์ฉันมาหน่อยดิ" ฉันเดินไปแบมือขอไอโฟนตัวเองจากหมวดที่เก็บเอาไว้
"ไหนตอนกินข้าวบอกไม่เอา ไม่มีคนต้องโทรหาไง" หมวดถามหวนๆ ฉันได้แต่ขมวดคิ้ว ที่ทำไมหมอนี่ต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นร่างยากด้วย เสียเวลาจริง
"เออ เปลี่ยนใจล่ะ เอามาเหอะหน่า เร็วๆ" ฉันพูดหมวดทำหน้านิ่งๆ ลวงไปหยิบส่งมาให้ฉันแรงๆ ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า 'แล้วทำมาปากดี' ฉันได้ยินชัดแต่ไม่มีเวลาไปเถียงด้วยหรอก อะไรที่ฉันพูดไปแล้วฉันไม่อยากพูดซ้ำซาก พอได้มือถือฉันก็วิ่งไปหาเอ็มแล้วส่งมือถือไปให้
"เอ็ม เอาของเราไปใช้ก่อน เป็นการขอบคุณเอ็มกับคนอื่นด้วย ที่ตลอดเกือบยี่สิบวันคอยช่วยเรามาตลอดเลย เอาไปแบ่งกันโทรนะ" ฉันยื่นมือถือพร้อมหันไปมองเอ็มกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่เหลือ ที่ขอบคุณฉันกันใหญ่ แต่สายตาฉันกลับหันไปเห็นใครคนหนึ่ง ที่ทุกครั้งเวลาพักจะต้องได้ยินเสียงมันเจี้ยวจ้าวตลอด
"มานั่งทำไรตรงนี้ล่ะอั้ม ไม่ไปโทรหาที่บ้านหรอ" ฉันหันไปถามรุ่นน้องฉันพร้อมเดินไปนั่งข้างๆ
"ไม่ต้องหรอกเจ๊ ไม่มีใครอยากเจออั้มหรอก พ่อเขาคงอาย ถึงให้อั้มมาเป็นทหารแบบนี้" อั้มพูดปลงๆ พาฉันเศร้าที่บ้านของอั้มยังคงรับเรื่องที่ลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้ไม่ได้ โดยเฉพาะพ่อ อั้มเล่าให้ฟังว่าพ่ออั้มอยากให้มาฝึก การอยู่กับทหารแบบนี้จะได้ทำให้เข้มแข็ง ไม่ทำตัวตุ้งติ้ง เป็นผู้ชายเหมือนคนอื่นเขา แต่ฉันรู้ดีว่าของแบบนี้มันเปลี่ยนกันไม่ได้หรอก ฉันไม่มีคำพูดอะไรจะปลอบ เพราะก็พูดกันไปหมดแล้ว ของแบบนี้มันต้องพยายามยอมรับกันเอง ฉันคิดว่าตัวเองโชคดี ที่คนรอบข้างฉันเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น และเคารพในการตัดสินใจของฉัน ฉันได้แต่หวังว่าวันหนึ่งพ่ออั้มจะเข้าใจ
"อย่างน้อยส่งข้อความไปก็ยังดีนะ มือถือฉันอยู่กับเอ็ม แกจะใช้ก็ไปเอาที่เอ็มนะ ได้หาเรื่องคุยกับเอ็มด้วยไง" ฉันพยายามพูดให้อั้มไม่ซีเรียส และก็จริง อั้มพยายามหายใจเขาลึกๆ และถอนหายใจเอาเครื่องเครียดๆ ออกไป และกลับมาทำดี้ด้า วิ่งไปเจาะแจะกับเอ็ม
ฉันไม่รู้เรื่องว่าภาพลักษณ์สนุกสนานที่อั้มสร้างขึ้นเพื่อมาปกปิดสิ่งเลวร้ายที่อยู่ในใจรึเปล่า แต่ฉันอย่างน้อยฉันอยากเห็นอั้มมันยิ้มและมีความสุข เข้มแข็งให้มาก เพื่อผ่านปัญหาโลกแตกนี้ไปให้ได้
"ไม่ไปอธิบายให้หมวดเข้าใจหน่อยหรอไง สงสัยเข้าใจผิดไปหมดละม้าง ได้มือถือมาก็รีบเอาไปให้ไอ้เอ็มเลย" เสียงกวนๆ ของบอสลอยเข้ามาก่อนจะนั่งลงมาที่ที่ของอั้ม
"ไม่จำเป็น ทำไมฉันต้องอธิบาย ก็บอกไปหมดแล้ว อีกอย่างจะเข้าใจอะไรก็เข้าใจใปสิ ในสายตาเขาฉันก็ไม่ได้มีค่าอะไรมากมายนักหรอก แค่พ่อบังคับมาล่ะสิ หึ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะน้อยใจ ก็บอกไปแล้วว่าฉันอยู่นี่มีเขาคนเดียวก็พอ ถ้ายังจะมางี่เง่าโกรธฉันอีก ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วล่ะ
"เออๆ ไม่คุยเรื่องนี้ก็ได้ ดูฉากดราม่ามั้งก็ดี ฉากรักหวานเลี่ยนชักจะเยอะไปล่ะ" บอสมันพูดยังกับว่านี่กำลังเป็นละครหรืออะไรซักอย่างที่มันกำลังดูอยู่เลยแหะ ฉันได้แต่ส่ายหน้าให้ความเพ้อเจ้อของมัน
"ละคุณไม่โทรหาใครบ้างหรือไง" ประโยคแสดงถึงความสอดรู้สอดเห็นของมันอีกเช่นเคย
"นี่ ไม่รู้สักเรื่องได้ไหมเนี่ย ยุ่งจริงนะเรื่องฉันเนี่ย ท่าทางจะเหงามาก หาแฟนสักคนม่ะ เดี๋ยวฉันช่วย" ฉันพูดถอนหายใจออกมา
"จริงดิ หาไห้ได้หรอ" บอสทำหน้าตื้นเต้น แต่มันดูเหมือนขำๆ มากกว่าตื้นเต้นดีใจไงไม่รู้
"เออ แต่หัดพูดให้มันน้อยๆ หน่อยนะ ผู้หญิงหนีหมด ฉันยังรำคาญเลยเนี่ย" ฉันพูดแขวะมัน
"ไม่บอกก็รู้ หล่อน่ารัก ใจดีแบบผมเนี่ย ทำมาเป็นรำคาญ..." ฉันทำหน้าจะอ้วกหลังจากที่มันชมตัวเอง
"ก็สเปคคุณชอบแบบพูดน้อย เสียงดุๆ ใช่ไหมล่ะ ต้องโหดๆ แบบคนนั้นน่ะ ชอบแนวใช้กำลังก็ไม่บอก ซาดิสนะเรา" บอสพูดแซวพเยิดหน้าไปทางหมวดพร้อมเอาไหล่มาชนฉัน
"นี่ เดี๋ยวเหอะ" ฉันพูดอย่างเหลืออด จะมีครั้งไหนไหมที่ฉันแขวะมันแล้วไม่โดนย้อน ฉันลุกและเดินหนีมาดีกว่า ไอ้นี่ชอบพูดจาเพ้อเจ้อ
ฉันให้บอสเป็นคนเอามือถือไปคืนหมวด หลังจากหมดช่วงพักโทรกลับบ้านก็กลับมาฝึกต่อจนถึงดึก ปรกติไม่ค่อยมีแบบนี้หรอก แต่จ่าบอกว่าจะสอนฝึกพลางตัว ฉะนั้นตอนนี้ฉันกับเอ็มกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากันโดยมีสีเน่าๆ ที่ผสมน้ำมาเรียบร้อย อีกสักแปปมันคงมาละเลงสวยอยู่บนหน้าฉันแน่นอน
"ไม่ดีใจหรอได้แต่งหน้าแล้วหรอ มาเร็ว เอ็มแต่งให้" เอ็มพูดพร้อมเอามือเตรียมป้ายสี แต่ฉันรีบจับมือเอ็มไว้ก่อน
"เดี๋ยวๆ ไม่ยุติธรรม เราทาให้เอ็มก่อน" เอ็มหันมาทำหน้ายิ้มๆ และพูดบ้าง
"แล้วแบบนั้นจะยุติธรรมได้ไงอ่ะ" เอ็มเลิ่กคิ้วถามฉัน
"งั้น...เรามีวิธีตัดสิน" ฉันพูดพร้อมเตรียมทำท่า ซึ่งเอ็มก็คงรู้ว่าหมายถึงอะไร กับวิธีสุดยุติธรรมของฉัน
เป่า.... ยิ้ง....ฉุบ!
และฉันออกกรรไกรอย่างสวยงาม ในขณะที่เอ็มออก...ค้อน
"สามเป้า" ฉันพูดลอยหน้าลอยตา เอ็มส่ายหน้าแต่ก็ยอมแต่โดยดี แต่ผลที่ออกมาดูไม่ต่างจากเดินเพราะตอนนี้ ฉันเตรียมโดนเอ็มเอาสีนี้มาจ่อหน้าละ
"อย่ามา ห้ามหลบ สาม-ไข่เลย อ่อนอ่ะ... อ่ะๆๆๆๆ อย่ามาบอกเอ็มออกช้านะ เห็นอยู่ออกพร้อมกัน" เอ็มพูดเยาะเย้ย โดยที่ฉันไม่ทันจะเถียง ก็โดนเอ็มจับทาหน้าแล้ว แต่ปากฉันก็ยังบ่นไม่หยุด 'ถ้าต่ออีก 5 เป้า ฉันชนะแน่นอน หึ' ฉันพูดงอนๆ
"จะเล่นอีกนานไหม" เสียงดุๆ ของหมวดดังขึ้นทำให้ฉันต้องเงยหน้าไปมอง แต่เมื่อเขาเห็นหน้าฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดกลับกลายเป็นยิ้มขำๆ ก่อนจะหันไป โดยฉันแอบได้ยินเสียงหัวเราะ
"นี่ ไอ้บ้า มองแล้วหัวเราะ ฉันไปหน้าเหมือนตุ๊กกี้หรอห่ะ" ฉันหันไปวีนนิดๆ กับหมวดก่อนจะหันมาจัดการเอ็มต่อ
"แล้วเอ็มเดี๋ยวนี้แกล้งเราแล้วหรอ โดนแน่" ฉันรีบควักสี มาทาหน้าเอ็มบ้าง แต่เรียกว่าละเลงจะดีกว่า
"โอ้ย เบาๆ เข้าปากเอ็มแล้ว เอ็มทาภัทรนิดเดียวเองนะ" เอ็มทำเสียงงอนๆ แต่ปากยังยิ้มเลย ฉันเลยชี้หน้าคาดโทษไว้ เพราะไม่มีกระจกให้ดู
ตอนนี้ไม่ใช่แค่หมวด แต่ตลอดการฝึกทุกคนที่เห็นหน้าฉันหันมายิ้มขำๆ กันหมดเลย ทำไม? มันมีอะไรน่าตลกบนหน้าฉันหรือไง หน้าคนอื่นก็ดำๆ เขียวๆ เหมือนกันนั้นแหละ ชิ หลังจากนั้นจ่าก็พาไปฝึกก้มๆ เงยๆ หมอบๆ คลานๆ หลบไปหลบมา จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเรากำลังเล่นซ่อนแอบกันอยู่รึเปล่า
หลายครั้งที่หมวดมองมาที่ฉันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่อยากเดินเข้าไปถาม หรือทำอะไรประเจิดประเจ้อแล้ว เอ็มที่อยู่ข้างๆ ฉันจะรู้สึกยังไงบ้างก็ไม่รู้ ทั้งตอนกระโดดหอ ทั้งตอนยิ่งปืน
"ภัทรชอบหมวดตั้มหรอ" เสียงเอ็มถามขึ้นมาเบาๆ ในขณะที่ฉันหมอบกับเอ็มอยู่
"ทำไมเอ็มถามยังงั้นล่ะ เรา...เปล่า" ฉันพูดออกมาโดยไม่กล้าสบตาเอ็ม ฉันกลัวเขาเสียใจที่ฉันคิดกับเขามากเกินกว่าเพื่อน อย่างที่เขาต้องการไม่ได้ ทั้งๆ ที่ฉันพูดเองว่าไม่พร้อม แต่กลับยอมเปิดรับคนอื่นเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว อีกอย่างฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังคิดยังไงกันแน่
"ภัทรอาจจะไม่รู้ตัวหรอก แต่เอ็มสังเกตุนะ ภัทรชอบมองหมวดเหมือนจะพูดอะไร แต่ภัทรหันมามองเอ็มแล้วก็เงียบไป ภัทรไม่ต้องคิดมากนะ เอ็มเข้าใจ ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอก" ฉันค่อยๆ หันไปมองใบหน้าเอ็ม แม้จะยิ้มอยู่แต่ฉันสัมผัสได้ว่ามันกำลังเศร้า
"แต่..เอ็ม..." ฉันกำลังจะเสียเอ็มไปใช่ไหม ฉันอยากพูดอยากถามออกมา ความรักมักจะจบลงแบบนี้เสมอ มันจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเก่าใช่ไหม
"ไม่ต้องห่วง เอ็มจะเป็นเพื่อนที่ดีของภัทรอย่างนี้ตลอดไป เอ็มสัญญา เอ็มอยากเห็นภัทรมีความสุข เอ็มอยากเห็นภัทรยิ้มนะ" เหมือนรู้ใจฉันว่ากำลังคิดอะไร ฉันพยักหน้ารับคำพูดของเอ็ม และอยู่เงียบๆ ตั้งใจฝึกต่อไป จนในที่สุด ค่ำคืนสุดทรหดก็จบลง
ตอนนี้จ่าเอาเสื้อใหม่มาแจกให้เหล่าทหาร โดยพูดคุยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำให้ใบหน้าหลายคนกลับมาเฮฮาอีกครั้ง หลังจากเหนื่อยกันมาทั้งวัน ฉันว่าพวกเราโชคดีจังที่มีจ่าเฉยเป็นครูฝึก จ่าหันไปเอาเสื้อให้เอ็มบ้าง โดยพูดชื่นชมเอ็ม และพูดจาฝากฝังคนอื่น ฉันว่าเอ็มเหมาะสมแล้วล่ะ เอ็มคือคนที่มีความเป็นผู้นำ ทุกคนแทบจะมอบตำแหน่งนี้ให้ โดยเอ็มไม่ต้องร้องขอเลย
"อ้าว ของหนูล่ะจ่า เอ้ย ครู" ฉันโดนหมวดดุหลายครั้งเรื่องที่ไม่ค่อยเรียกจ่าว่าครูฝึก แต่ประเด็นคือฉันไม่เห็นได้เสื้อใหม่รับขวัญเหมือนคนอื่นเลยอ่ะ มันดูซึ้งดีออก เรียบง่ายแต่ประทับใจเวลาผู้ชายทำอะไรแบบนี้กัน
"ของคุณภัทรอ่ะ มีคนเตรียมไว้แล้ว" จ่าพูดยิ้มเดินไป โดยเอ็มหันมาตบไหล่ฉันเดินไปพร้อมจ่า ก่อนหมวดจะเดินเข้ามา
"อะ ผมให้" ฉันรับเสื้อที่หมวดส่งมาดู แต่ทำไมไซส์มันใหญ่จังล่ะ อีกอย่างกลิ่นหอมแบบนี้มันคุ้นๆ...
"ของผมเอง" หมวดพูดเฉลยข้อสงสัย
"อะไรกัน ทำไมฉันได้ของเก่าล่ะ คนอื่นยังได้อันใหม่เลย" ฉันพูดเชิดหน้า โวยวายหมวดมองหน้าขำๆ
"คุณนี่นะ จะรู้อะไรบ้างเนี่ย เอาไปเหอะ แล้วไม่ต้องพูดมาก ผมสั่ง" หมวดพูดผลักหัวฉันเบาๆ แล้วเดินไป
"นี่ นายโกรธไรฉันนักหนาห่ะ ไม่คุยกันยังไม่พอ ยังจะมาแกล้งเอาของใช้แล้วมาให้ฉันอีกนะ" ฉันพูดตะโกนไป แต่หมวดได้แต่ส่ายหน้าไม่หันมาเถียงกับฉัน ยิ่งทำฉันหงุดหงิด
"ไหนๆ คนสวยหันมาหน่อย" เสียงบอสดังขึ้นทำให้ฉันรีบหันไปเตรียมวีนหากเสียงกล้องถ่ายรูปไม่ดังขึ้นซะก่อน
แชะ
"นี่มาถ่ายฉันทำไมสภาพนี้เนี่ย" ฉันรีบหันไปโวยวาย
"ออกจะน่ารัก ดูดิ มีคุณอยู่ในกองนะ ไม่ต้องทำอะไรก็สร้างรอยยิ้มให้คนอื่นได้แล้ว" บอสพูดขำๆ ฉันเลยคว้ากล้องมาดูก็ได้คำคอบ ไม่น่าล่ะ ใครเห็นก็เอาแต่ขำหน้าฉัน ก็ตอนนี้แก้มฉันถูกวาดเป็นหนวดแมวน่ารักข้างละสามเส้น แถมมีจมูกกลมๆ ด้วย แน่ใจหรอว่านี่พาฉันมาฝึกพลางตัว หน่อยแนะเอ็ม คอยดูนะ
"ข้าศึกบุก คงไม่กล้าทำอะไรคุณอ่ะ ดูดิ หมวดยังโกรธคุณไม่ลงเลย ขนาดคุณแง๊วๆ ใส่ตลอด" บอสยังคงพูดขำๆ ด้วยคำเปรียบเทียบตลกๆ พร้อมรับกล้องที่ฉันส่งกึ่งโยนกลับไปให้
"ไม่โกรธอะไร ป่านนี้ยังไม่คุยกับฉันดีๆ ดูดิ เสื้อยังเอาเสื้อเก่ามาให้ หึ" ฉันพูดพร้อมเอามือมากอดอก
"สักวันคุณจะเข้าใจเองแหละ ว่ามันหมายถึงอะไร ชอบถามไม่ใช่หรอ หมวดก็บอกล่ะนี่ไง เขาเห็นคุณเป็นอะไรในสายตาเขา" บอสพูดยิ้มๆ กับคำใบ้ปริศนา พร้อมเดินตามหมวดที่ตะโกนเรียกมันไป
ฉันหันไปมองหน้าจ่า จ่าก็ทำได้เพียงยิ้มๆ เช่นกัน นี่เป็นอะไรกันหมดนะ แล้วเสื้อนี่มันคืออะไร ฉันจะเข้าใจได้ไง ถ้าไม่มีใครบอกเนี่ย!
………………………………………………….
ความคิดเห็น