คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่ 44 The Special One
ตอนที่ 44 The Special One
วันนี้เป็นครั้งแรกที่ทุกคนตื่นมาและทำกิจกรรมทุกอย่างด้วยความสดชื่นผิดกับทุกๆ วัน ตั้งแต่ออกกำลังกายตอนเช้า การฝึกตลอดครึ่งวันแรก รวมถึงเดินสวนสนามกันด้วยท่าที่ฉันเคยคิดว่ามันเหมือนท่าโรบอท แต่วันนี้มันออกมาสวยงามและก็ดูเข้มแข็งมากเลย รวมถึง ณ ตอนนี้วินาทีที่ทหารทุกนายพร้อมใจกันกล่าวคำปฏิญาณด้วยเสียงที่ฉันรู้สึกว่ามันดังฟังชัดกว่าทุกๆ ครั้ง
"ที่ทหารใหม่ ทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ทำไม่ทัน ตายในสนามรบเป็นเกียรติของทหาร ตายซะดีกว่าที่จะละทิ้งหน้าที่ตายเสียดีกว่าที่จะละทิ้งหน้าที่ ข้าพเจ้าจักยอมตาย เพื่ออิสระภาพ และความสงบแห่งประเทศชาติ จะเชิดชูและรักษาไว้ ซึ่งพระบรมเดชานุภาพแห่งพระมหากษัตริย์เจ้า ข้าพเจ้าจักเชื่อถือผู้บังคับบัญชา และปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด"
และเสียงครูฝึกที่ดังขึ้น
"ที่นี่ไม่ใช่สถานที่กักกันวัยรุ่น แต่ที่นี่เป็น..."
ก่อนที่ทหารทุกคนจะขานรับต่อ
"วิทยาลัย...ลูกผู้ชาย!"
คำพูดที่ฉันแอบลอบยิ้มทุกครั้ง แล้วฉันล่ะเป็นลูกผู้ชายด้วยรึเปล่านะ ยอมเป็นก็ได้ แม้จะไม่ได้เต็มใจเกิดมาเป็นอย่างนี้แต่ฉันจะทำหน้าที่นี้เป็นการส่งท้ายและปิดฉากชีวิตลูกผู้ชายของฉันให้ดีที่สุด
สิ่งเดียวที่เป็นเหตุผลให้การฝึกวันนี้ออกมาดูสมบูรณ์แบบ หนักแน่น และเต็มที่กว่าทุกๆ ครั้ง คงเป็นกำลังใจ และความรักของคนที่กำลังเฝ้ารออยู่รอบๆ บรรดาผู้คนมากมายกำลังยืนมองมาที่เหล่าทหารด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ เมื่อเสียงคำสั่งครูฝึกดังว่าเป็นอันเลิกกอง เสียงพร้อมใจกัน 'เฮ้ ขอบคุณครับ' ดังกว่าครั้งไหนๆ
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปหาพ่อแม่ ญาติพี่น้อง แฟน หรือแม่แต่ลูก ภาพที่ทุกคนโผเข้ากอดกัน บ้างก็ก้มลงกราบ มาพร้อมกับหยดน้ำตามากมายของทั้งคนที่เฝ้ารอ และรวมถึงน้ำตาของบรรดาลูกผู้ชาย ที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจากบรรดาพวกเขาเหล่านี้
"ไงอ่ะคุณ ยืนเก็บภาพประทับใจอยู่หรอ" น้ำเสียงเท่ๆ ที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมอง ใบหน้าหล่อๆ ที่กำลังเปื้อนยิ้มของคนพูด
"อืม นายดูสิ ฉันไม่เคยเห็นทุกคนเป็นแบบนี้เลย" ฉันพูดพร้อมมองไปที่บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักรอบๆ ตัว
"ว่าแต่หายโกรธฉันแล้วหรอไง" ฉันถามถึงเรื่องเมื่อคืนที่ดูยังไม่เคลียร์กัน ตั้งแต่เรื่องมือถือที่ฉันขอยืมไปให้พวกเอ็ม
"คิดไปเอง ผมไม่ได้โกรธคุณสักหน่อย วาดหน้าแมวซะน่ารักขนาดนั้น ใครจะไปโกรธลง" หมวดพูดยิ้มๆ ทำฉันอดค้อนให้ไม่ได้
"แล้วไหนละ คนที่คุณมั่นใจนักมั่นใจหนาว่าเขาจะมาน่ะ" พอหมวดพูดขึ้น ฉันก็นึกขึ้นได้และรีบหันไปมอง ฝั่งตรงข้ามจากที่ที่ผู้คนมากมายกำลังนั่งอยู่กันเยอะๆ เขามักจะยืนอยู่ตรงที่ไม่มีใคร...เขาจะอยู่ตรงนั้นรอฉันเสมอ และฉันก็เจอเขาจริงๆ ด้วย
"วิววววววววว" ฉันตะโกนเรียกพร้อมวิ่งเข้าไปหาวิวที่กำลังยืนยิ้มกอดอกมองมาทางฉันอยู่
"ไง ไม่ได้เจอ ตัวดำขึ้นเยอะเลยนะ เห้ย ใจเย็น อายคนอื่นเขาไหมเนี่ย" ฉันไม่สนใจคนอื่นแล้วล่ะ ฉันขอกอดพี่ชายคนนี้ก่อน
"คิดถึงมากเลย" ฉันพูดพร้อมกอดวิวแน่นๆ น้ำตามันเหมือนจะไหล แต่ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันจะไม่ร้องไห้ ฉันสัญญากับพ่อแล้ว
"วิวก็คิดถึงภัทร" วิวพูดพร้อมกอดฉันตอบ เรากอดกันสักพักจนฉันคอยๆ มองหน้าวิว ที่หน้ากำลังยิ้มอยู่
"ยิ้มอะไร" ฉันถามพร้อมยิ้ม มันดูขำฉันแปลก
"ป่าว แค่แปลกใจว่าใช่ตัวจริงป่าวเนี่ย อยู่โดยไม่ต้องแต่งหน้าได้แล้วหรอ" คำพูดของวิวทำให้ฉันต้องเบ้ปากตอบ
"โหย จะเอาเวลาที่ไหนไปแต่ง อยู่นี่นะ ภัทรเหนื๊อยยย เหนื่อย ดูดิดำหมดแล้วเนี่ย" ฉันพูดพร้อมยกแขนให้วิวดู
"ไงมึง ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีป่าว" เสียงหมวดนิ เขาทักใคร ก่อนฉันจะหันไปมองหา คนที่กอดฉันอยู่ก็ตอบขึ้น
"สวัสดีพี่ ผมอ่ะสบายดี พี่อ่ะเป็นไง ยัยนี่มันดื้อแบบที่ผมบอกป่ะ" เสียงจากวิวทำไห้ฉันต้องรีบดันตัววิวออก
"นี่วิว วิวไปรู้จักกับหมอนี้ได้ไงอ่ะ" ฉันรีบหันไปเตรียมเอาเรื่องวิว
"ไง ได้คำตอบยัง ดูน้องมึงพูดจากับกูดิ" หมวดพูดพร้อมส่ายหน้าในพฤติกรรมของฉัน
"เอาไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง อย่าเพิ่งงอน วิวมีเซอไพรส์ ดูซิใครมาหา" วิวพูดยิ้มๆ ก่อนมองไปด้านหลัง
"พ่ออออออ" ฉันรีบวิ่งไปหาผู้ชายคนที่ฉันเรียกทันที
"ไง ดูไม่จืดเลยนะเรา" พ่อพูดขำๆ ก่อนฉันจะกอดพ่อเบาๆ
"ภัทรคิดว่าพ่อจะไม่มาซะอีก" ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ไม่ได้น้อยใจอะไรนะ แค่คิดว่าพ่องานยุ่งไม่อยากรบกวน
"จะไม่มาได้ไง จะมาดูผลงานเราหน่อยสิ ทำเขาวุ่นวายค่ายแตกไปยัง ได้ข่าวว่าของแรงใช่ย่อยนะ" พ่อพูดขำๆ ทำให้ฉันหันไปมองคนที่ต้องเป็นคนฟ้องพ่อแน่ๆ แล้วก็ยืนยิ้มอยู่จริงๆ
"ภัทรยังไม่ได้เคลียร์เลยนะ ที่พ่อส่งนายคนนี้มาดูแลภัทรอ่ะ อยู่นี่นะเขาแกล้งภัทรสารพัดเลย ให้ภัทรทำโน้นทำนี่ กวาดบ้านก็ให้กวาดแต่ที่เดิมๆ ภัทรเหนื่อยจะตาย" ฉันรีบหันไปฟ้องพ่อ ทำท่าอ้อนก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายและพูดออกมาเบาๆ ว่า "นายโดนแน่"
"เรานั้นแหละ จะโดนแน่ พี่เขาอายุเท่าไหร่ แล้วเขาเป็นใครห่ะ เรียกพี่เขาแบบนั้นได้ไง แล้วพี่เขาให้ฝึกก็ถูกแล้วไปแกล้งเราตรงไหน เรามีหน้าที่ต้องเชื่อฟังพี่เขานะ" เสียงพ่อกลับมาดุฉันแทน ฉันหันไปมองหน้าหมอนั้นก็เห็นแอบยิ้มๆ กับวิวอยู่ ทำให้ฉันหน้าบึ้ง คงคิดว่ามีพ่อเป็นแบ็คอัพให้สินะ
"พ่อ พ่อไปอยู่ข้างคนอื่นได้ไง ก็นะ...นาย... ภัทรหมายถึงหมวดเนี่ย แกล้งภัทรจริงๆ ขนาดเมื่อวานนะ ทหารใหม่คนอื่นเขาแจกเสื้อใหม่กัน มีแต่ภัทรอ่ะ ได้เสื้อตัวเก่าของเขาอยู่คนเดียว" ฉันรีบหันไปฟ้องพ่อ ส่วนหมวดนั้นหน้าเหวอเบาๆ ไปแล้ว ฉันหันไปมองวิวกับพ่อที่กำลังมองหมวดด้วยสายตาแปลกๆ
"เห้ยพี่ ผมว่าเราคงต้องมีอะไรคุยกันหน่อยแล้วมั้ง" วิวพูดยิ้มๆ แต่แววตาดูไม่ยิ้มด้วยเท่าไหร่
พอวิวกับหมวดนั้นเดินไป ฉันก็เดินคุยกับพ่อไปเรื่อยๆ เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ในค่าย ทุกคนที่เห็นพ่อเตรียมเข้ามาทำความเคารพกันยกใหญ่ แต่พ่อทำท่าสบายๆ และทำท่าประมาณว่าไม่ต้องๆ เพราะคงเห็นว่าเหนื่อยกันมามากแล้ว และจะคุยกับฉันสองคน
"พ่อๆ ภัทรมีเรื่องสงสัย เรื่องเสื้อของนายนั้นอ่ะ ถามใครนะก็ไม่มีคนตอบภัทรเลย เอาแต่ยิ้มๆ" ทุกคนต้องโดนสั่งห้ามแน่ๆ ทำฉันตัดสินใจต้องถามคนที่หมอนั้นสั่งให้ห้ามพูดไม่ได้แน่นอน พ่อค่อยๆ ยิ้มและหันให้คำตอบที่ทำให้ฉันรู้สึกวูบวาบในใจอีกครั้ง มันคือคำตอบที่ฉันถามเขาไว้เมื่อคืน
"ถ้าผู้บังคับบัญชาเขาให้เสื้อเก่านะ มันหมายถึงคนสนิทกันหรือซี้กันทำนองนั้น...แต่เท่าที่พ่อรู้จักตั้มมาเขาไม่เคยให้ใครเลยนะ ใครขอก็ไม่ให้ เขาเคยบอกพ่อว่าเขาจะไว้ให้ใส่ได้ก็เฉพาะแค่...คนพิเศษ"
………………………………………………….
ความคิดเห็น