คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : ตอนที่ 72 Grown Up & Think for Yourself
ตอนที่ 72 Grown Up & Think for Yourself
'วิว พาภัทรออกไปจากที่นี่ที ภัทรอยากกลับบ้าน'
หลังจากส่งข้อความหาวิวเมื่อคืน เช้ามืดวันนี้เขาก็มา ไม่มีคำพูดใดๆ ต้องเอื้อนเอ่ย ฉันโผ่เข้ากอดพี่ชาย ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา วิวเองก็ไม่พูดอะไร เพียงลูบหัวฉันเบาๆ และพาขึ้นรถกลับบ้านของเรา นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้กลับมา
ฉันนั่งเอาช้อนเขี่ยข้าว ในขณะที่ตามองการ์ตูนตอนเช้าที่ฉายอยู่ในจอโทรทัศน์ ความน่ารักสดใสของเจ้า Tom&Jerry ไม่ได้ส่งผ่านมาถึงฉันแม้แต่น้อย
"ไม่กินแล้วใช่ไหม จะได้เอาไปเก็บ" ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้ารับ วิวที่ทานของตัวเองหมดแล้ว ลุกขึ้นและยกจานไปเก็บ ส่วนฉันยังนั่งมองเจ้าแมวกับหนูสองตัวนี้วิ่งไล่จับกัน พลางคิดในใจว่าถ้าวันนี้ทอมไม่มีเจ้าเจอรี่มาคอยปั่นป่วน ชีวิตของมันจะเป็นยังไงนะ มันจะยังมีความสุขอยู่ไหม
"มีอะไรก็เรียกแล้วกัน วิวทำงานอยู่ในห้อง" วิวพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องตัวเอง ปล่อยฉันไว้ในโลกจินตนาการของตัวเอง ชอบคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว ช่างเพ้อฝันเสียนี่กระไร
ฉันปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้องเมื่อหาคำตอบให้เจ้าแมวทอมได้...ใช่แล้ว มันก็ต้องมีความสุขสิ มันคงไม่นั่งเหงาเหมือนเจอรี่ ใครจะรู้ว่าที่เจอรี่ทำ อาจจะแค่อยากให้ทอมสนใจก็ได้ อีกฝ่ายไม่มีทางเข้าใจหรอก
ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมา ไม่อยากลุกไปทำอะไร นอกจากความว่างเปล่าในจิตใจ ความรู้สึกอีกอย่างที่เกิดขึ้นคือ...นุ่ม...เตียงมันนุ่มเกินไป ตุ๊กตาตัวเล็กตัวน้อย กับบรรดาหมอนใบเล็กใบใหญ่ที่ฉันมักจะวางเรียงมันไว้บนที่นอน ดึงมากอดยามต้องการ หากแต่ตอนนี้เตียงคิงไซส์ และที่นอนนุ่มสบายนี้...มันกำลังทำให้ฉันนอนไม่หลับ!
เวลาผ่านไปไม่รู้ที่ฉันยังนอนเป็นซากศพอยู่แบบนี้ พระอาทิตย์ข้างนอกกำลังลาลับขอบฟ้า เวลานี้ฉันน่าจะกำลังวิ่งเหงื่อซกหรือทำอะไรสักอย่างที่มันไม่น่าจะใช้นอนแง่วอยู่แบบนี้ ป่านนี้คนอื่นจะเป็นไงบ้างนะ เอ็มจะทำอะไรอยู่ ถึงบ้านกันรึยัง อั้มจะดีกับพ่อแล้วหรือเปล่า บอสกับเฟิร์สล่ะ แล้วไหนจะไอ้คนใจร้ายนั้นอีก เขาจะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงไหม แล้วทำไมน้ำตามันต้องไหลอีกแล้ว ก็แค่เขาไม่รัก จะไปคิดถึงเขาอีกทำไมกัน ฉันซุกหน้าลงกับหมอน จะต้องร้องอีกสักแค่ไหน น้ำตามันถึงจะหมด...
แกร้ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนที่ผ้าห่มจะถูกดึงออกจากตัวฉัน
"ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ ได้แล้ว ไม่ใช่มาเอาแต่นอนร้องไห้แบบนั้น" วิวพูดและนั่งลงบนเตียง
"ทำไมเขาไม่มาละวิว ทั้งๆ ที่เขาก็รู้จักบ้านเรา รู้เบอร์วิว ฮึก ทำไม...ทำไมเขาไม่อธิบายอะไรเลยล่ะ" ฉันปล่อยหมอนและซบลงบนไหล่ของวิว
"ทั้งๆ ที่ไม่อยากรอ ไม่อยากฟัง แต่ทำไมใจมันกลับไม่เป็นแบบนั้นล่ะ ภัทรโง่ใช่ไหม ที่ยังรอเขาอยู่" ปล่อยให้มันร้องออกมาให้พอ วิวเองก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่อยู่เงียบๆ เป็นเพื่อน และกอดฉันเอาไว้ แต่แค่นั้นก็พอแล้ว
"ร้องพอแล้วนะ เพราะจะไม่ไห้ร้องอีกแล้ว ดูสิตาบวมหมด เดี๋ยวไม่สวยพอดี" วิวพูดโดยที่มือประคองหน้าฉันเอาไว้
ฉันพยักหน้าและปาดคราบน้ำตาบนหน้า สภาพฉันตอนนี้มันต้องอุบาทมากแน่เลย
"หิวไหม" ฉันพงกหัวน้อยๆ ก็ร้องไห้จนหมดแรงแล้วเนี่ย
"งั้นลุกมากิน สั่งพิซซ่าไว้ให้ จะได้รีบนอน พรุ่งนี้เจ๊ริชชี่จะเข้ามาแต่เช้า ขอบอกว่าคิวงานแน่นเอี๊ยด"
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น โตแล้วอย่ามางอแง"
"แล้วไม่เอาแล้วนะแบบนี้ คนอื่นไม่รักก็ต้องรักตัวเองให้มาก เข้าใจไหม"
ฉันพยักหน้าตอบวิวอีกครั้ง ฉันต้องอยู่ให้ได้ ก่อนหน้าไม่มีเขา เรายังอยู่ได้ ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป หมดเวลามานั่งเสียใจอีกต่อไป
"จำที่วิวเคยถามได้รึเปล่า"
"ถ้าเลือกจะเป็นแบบนี้ ภัทรพร้อมไหมถ้าจะต้องอยู่คนเดียว ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมล่ะ ว่ามันไม่ง่ายเลย ภัทรบอกภัทรจะอยู่ให้ได้ วันนี้ก็ทำให้ได้นะ"
เพราะรู้มันไม่ง่าย สิ่งเดียวที่ทุกคนเป็นห่วงฉันคือการต้องอยู่คนเดียว เป็นอย่างฉันจะมีโอกาสมากแค่ไหนที่จะมีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้างไปจนแก่เถ้า ยิ่งลูกเต้ายิ่งแล้วใหญ่ มันคือความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง คิดแล้วท้อ
แม้หนังท้องจะตึง ไหงหนังตามันไม่หยอนสักที ไอ้หมอนบ้านี่ก็เกะกะเต็มเตียงไปหมด!
พอรู้ตัวอีกที ตัวเองก็ลงมายืนอยู่ข้างเตียง หอบบรรดาหมอนนุ่มนิ่มมากมาย และตุ๊กตาทั้งหมดโยนเข้าไปในตู้เกือบของ บนเตียงเหลือเพียงหมอนหนึ่งใบ ผ้าห่มพับอย่างเป็นระเบียบ ส่วนผ้าปูที่นอนถูกดึงจนตึง ชนิดที่ว่าถ้าโยนเหรียญลงไปเชื่อว่ามันต้องเด้งขึ้นมาแน่นอน
"แบบนี้สิ ค่อยนอนหลับหน่อย" ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ ไม่รู้ทำไมต้องทำแบบนี้เหมือนกัน แต่รู้ว่านี้แหละจะทำให้ฉันหลับตาลงได้ ฉันนอนตัวตรงลงบนเตียง ไม่ต้องมีหมอนมาให้กอดก่ายอย่างเคย แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับการนอนของฉันในค่ำคืนนี้
………………………………………………….
ความคิดเห็น