คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Hunters killed the vampire love:11
“มันเลี่ยงไม่ได้แล้วนิ”
คำตอบของคนตัวเล็กทำเอาโลกของคิลเลอร์สดใส
เหมือนมีกุหลาบทุกชนิดเบ่งบาน
คิลเลอร์ยันตัวขึ้นบนเตียงทาบร่างเล็กๆไว้
เข้าค่อยถอดเสื้อยืดคนตัวเล็กออก
จนเห็นผิวเนียนๆใต้ร่มผ้าแล้วร่องรอยที่ยังไม่จางหายไปดีตามตัวของคนตัวเล็ก จูบแล้วจูบเล่าที่เข้าบรรจงไปตามร่างกาย
ขบเม้นใบหู
“อ้างงง พ...พอ”
คราวนี้เลื่อนตัวมากลืนกินส่วนยอดที่แข็ง
ขบเม้นแรงๆจนเห็นรอบฟัน
“อือออ
มันเจ็บ...เจ็บนะครับ”
มือที่ว่างอยู่ของคนตัวเล็กไปเกาะกุมผมสีทองยาวจนยู่ยี่ไปหมด
กางเกงของคนตัวเล็กถูกถอดออกไป พร้อมกับชั้นใน ยิ่งได้เห็นสิ่งล่อตาล่อใจแล้ว
คิลเลอร์ยิ่งรุกหนักกว่าเดิมทั่งเลียทั่งกัดจับลูบไล ไปตามตัวของเพนกวิน
จนสติเพนกวินกระเจิง เสียงคางหวนๆของคนตัวเล็กปลุกเร้าอารมณ์ของเขาไม่ใช้น้อย
“เพน”
คิลเลอร์เรียกคนตัวเล็กที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาตอนนี้
เสียงแหบพรานบ่งบอกถึงความต้องการอย่างถึงที่สุด
ก่อนที่จะยกตัวของเขากับคนตัวเล็กขึ้นมานั่ง
“ถอดให้หน่อยซิ”
“เอ๋!! แต่ว่ามัน”
ใบหน้าสวยแดงระเรื่องขึ้นเรื่อยๆ
มือของคนตัวเล็กถูกดึงไปสัมผัสกับอกกว้าง ทางคนตัวสูงก็ส่งสายตาอ้อนขอเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นใหม่เอามากๆ
มาทางคนตัวเล็ก
“นะ”
“ก...ก็ได้”
เพียงแค่คำพูดเดียวทำไมเขาถึงทำตาม
เขาเองก็ไม่รู้ ไม่รู้ซักนิด มือค่อยๆขยับไปปลดเสื้อตัวใหญ่ออก จนเห็นแผงอกกว้าง
กล้ามเนื้อเนียน แลดูเป็นคนเจ้าสำอาง มือเล็กๆเริ่มสั่น เมื่อมาถึงเครื่องแต่งกายช่วงล่าง
เขาเห็นมาเยอะก็จริงแต่ก็ไม่เคยมาเห็นแล้วทำเรื่องอย่างว่าแบบนี้เลย
มือเล็กๆปรดเข็มขัดอย่างยากลำบาก เขาเผลอกลืนน้ำลายไปหลายอึก
จนถอดออกหมดเหลือเพียงชั้นในตัวเดียว
“ถอดซะซิ รออะไรอยู่”
เพนกวินหันไปสบตา
ก่อนที่จะหลบตาและใบหน้าที่ยังคงแดงขึ้นสี
มือเล็กๆเลื่อนไปจับขอบชั้นในแล้วเลื่อนมันลง แต่ว่าก็หยุดชะงักเมื่อแก่นกลางที่ตื่นตัวโผล่ขึ้นมา
จนเกือบชนหน้าคนตัวเล็ก
...ใหญ่ชะมัด....
“เอาๆ
นี้ฉันแหวกหญ้าให้งูตื่นเหรอ”
คิลเลอร์พูดจบก็ดันตัวคนตัวเล็กให้ออกห่าง
แล้วถอดปราการสุดท้ายด้วยตัวเอง มองไปที่คนตัวเล็กที่ตะลึงกึ่งงงอยู่
“นี้เพน”
“อ....เออ....คือ”
“อมให้หน่อยซิ”
“หา! ทำไมผมต้อง-”
นิ้วเรียวยาวของคิลเลอร์เข้าไปปิดปากเล็กๆ
ดวงตาแพรวพราว ระริกระรี่อย่างเห็นได้ชัด
“จุ๊ๆ
สัญญาต้องเป็นสัญญา เพนของฉัน”
คนตัวเล็กไม่มีทางเลือกมานัก
คนตัวเลยต้องก้มตัวลงไป ใช้เรียวปากอวบอิ่มกล่ำกลืนแก่นกลางเข้าไป เรียกเสียงคางระงมจากคนตัวสูงได้ไม่น้อย
ถึงจะไมชำนาญแต่ก็สร้างความพึงพอใจจากคนตัวสูงได้ไม่ใช้น้อย
เขาก็แค่ทำตามอย่างคนคนตัวสูงเคยทำให้เท่านั้นเอง จังหวะที่คนตัวเล็กเอนกายปนเปรอเขาอยู่
ก็ได้ยื่นมือแล้วนอนลง ใช้นิ้วสวนเข้าไปทางช่องรักแล้วค่อยๆขยายมันออกไปให้กว้างพอ
“อืมมมม.....ไม่....มัน
เจ็บ”
คนตัวเล็กรู้สึกได้ถึงภัยคุกคาม
จึงหยุดจากแก่นกลางมาจ้องหน้าคิลเลอร์เขม็ง
คนตัวสูงถึงจะรู้ว่าคนตัวเล็กเจ็บแต่ก็ยังคงสอดนิ้วเข้าไปตามจังหวะเข้าออก
จนเข้าไปได้ถึง 3 นิ้ว เสียงโหยหวนรันจวนแสนน่าอายแต่มันเป็นเหมือนเสียงดนตรีไพรเราะสำหรับคนตัวสูงดังขึ้นเป็นระยะ
จนคนตัวเล็กต้องเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียงที่แสนน่าอายนั้น
“อย่าหยุดซิ...เพนอย่าหยุดร้องซิ”
คิลเลอร์หยุดการกระทำของตนแล้วลุกขึ้นมา
ถึงคนตัวเล็กจะยังไม่พร้อมเต็มที่คิลเลอร์ก็ไม่สนผลักร่างเล็กๆลงไปนอน
เขายึดร่างเล็กๆแล้วแทรกตัวลงไปทันที
“อึก...อืมมม มันเจ็บ
อาาาา”
“ไม่ไหวแล้ว เพน...เพน
อืม”
คนตัวเล็กจูบเข้าที่ริมฝีปากคนตัวสูง
นี้เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กทำเอาสูงตกใจ
“ถ้าทนไม่ไหวก็เข้ามาซิ
กรณีพิเศษ อาาาา งืมม”
พอได้ยินคำเชิญชวนคนตัวสูงก็ไม่คิดจะรอ
ถอดกายแล้วกระแทกเข้าไปจนสุดอีกครั้ง แล้วยังต้องคอยทำให้คนตัวเล็กผ่อนคลายอีกด้วยเพื่อให้คลายการตอดรัดลงบ้าง
แรงกระแทกที่แรงถี่รัวจนทำให้เตียงเกิดเสียงแล้วไหวไปตามแรงโยก
เสียงคางกระเซ้าเป็นแรงกระตุ้นอย่างดี ทำให้คนตัวสูงเกิดอาการคึก
“จะว่าไปนะ
คนพวกนั้นเป็นใคร อืม”
“แฮ่กๆ แก้ง...อา
แก้งทวงหนี้ อืมมม”
“งั้นเหรอ แล้ว-”
“อย่าถามตอนนี้ซิ อืมม”
คิลเลอร์กระแทกไปที่จุดกระสั่นสุดแรง
จนเพนกวินถึงกลับคางดังลั่นพูดไม่เป็นภาษา
คนที่ได้คุมเกมบรรเลงรักนี้คงเป็นคิลเลอร์ที่คอยควบคุมอิริยาบทต่างๆ
“ค...คิล อา ซี๊ดดด”
“ว่าไงนะเพนขออีกที
คานชื่อฉันซิ”
คิลเลอร์หันไปมองหน้าคนตัวเล็ก
ที่นอนอยู่ใต้ร่างใบหน้าที่แดงจนเห็นชัดตัดกับผิวขาวผ่องมันช่างดูดีเสียจนผู้หญิงต้องอาย
“ค...คิลเลอร์ แฮ่กๆ อา”
คราวนี้คนตัวเล็กคางพูดชื่อเต็มๆ
เป็นชื่อของคนตัวสูงแถมไม่มีคุณนำหน้า
มันเหมือนระยะห่างของเขากับคนตัวเล็กมันหดสั่นลงไม่ซิระยะห่างของพวกเขามันขาดไปเรียบร้อยแล้ว
คนตัวสูงยันร่างเล็กมานั่งตักเขาหันหน้าเข้าหากัน แล้วแช่ทิ้งไว้
“พร้อมหรือยัง”
“ถ้าขนาดนี้ไม่พร้อมก็-
อ้าาาา”
คิลเลอร์เกร็งตัว
กระแทกแทรกตัวตนเข้าไปลึกสุด คนตัวเล็กใช้มือทั่ง 2
ข้างเกาะกุมคอและหลังของคนตัวสูงไว้ ทั่งจิกทั่งข่วน
ไปตามแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายอารมณ์ในตอนนี้ จนเพลงรักบรรเลงมาจนถึงบทสุดท้าย
เสียงคำรามดังก้องพร้อมปลดปล่อยเมล็ดพันธ์นับล้านเข้าสู่ร่างเล็กๆ
ความปั่นป่วนในท้องน้อยถูกแทนที่เข้ามาด้วยของเหลวจำนวนมหาศาลจนล้น
มันเยอะซะจนทะลักออกมาถึงข้างนอกเลยทีเดียว
เรียวแรงคนตัวเล็กหมดไป
เหลือเพียงหลักตรงหน้าให้พัก คนตัวเล็กเอาหน้าซุกไหล่กว้างของคนตัวสูงไว้
เพราะตอนนี้มันอ่อนเพลียเหลือเกิน
“ไม่เอาน่า
อย่าทำมันหกอย่านี้ซิ”
“คุณมัน แฮ่กๆ
ไอ้คนตะกละ”
ถึงจะโดนว่าแบบนั้น
คิลเลอร์ก็ยังไม่คิดจะสนใจ เขาไม่สนใจตั่งแต่แรกอยู่แล้ว
เพราะรู้ถึงจะโดนว่าแต่ก็ไม่ได้หยามความว่าคนตัวเล็กจะไม่รักเขานิ
“หึหึ
แล้วไอ้คนตะกละคนนี้ก็อยากกินอีกรอบ....ได้ไม”
“ถ้าบอกว่าไม่...แล้วคุณจะยอมไม”
“แน่นอนว่าไม่”
บทเพลงรักก็ถูกเริ่มทำนองใหม่ขึ้นอีกครั่ง
และอีกครั่ง ไปเรื่อยๆ
“นายดูไม่ดีเลยนะ”
คิลเลอร์เดินมาหาเพนกวินที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงพร้อมกับถ้วยข้าวต้ม(ฉุกเฉิน)
ที่ทำมาให้โดยเฉพาะ
“ก็เพราะใครกันละ!”
คนตัวเล็กหันมาตะเบ็งเสียงใส่
ขมวดคิ้วเข้าหากัน อย่างไม่พอใจ
“ก็นี้ไงของขอโทษ
เห็นนายบ่นว่าหิวก็อุสาไปทำมาให้เลยนะ...เอา!”
คิลเลอร์ยื่นไปให้คนที่นอนอยู่
ส่วนคนที่นอนอยู่ก็รับไป ถึงไม่เต็มใจนัก
“อะไรอีกเล่า....เลิกทำหน้าอย่างนั้นได้แล้วบอกไว้เลยนะฉันไม่เคยมีอะไรกับใครแล้วต้องมาดูแลอย่างนายเลยนะ
นายอะคนแรก”
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็ไม่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดีขึ้นเลย
ก็แน่แหละทำกับเขาก็ปาไป 3 ยก
ดีเท่าไรแล้วที่ยอมให้อาบน้ำด้วยอีกคน(ต้านแรงตื้อไม่ไหว)แถมต้องถูหลังให้อีก!
“จะว่าไปคุณ- อะ”
คิลเลอร์เคลื่อนเข้ามาหาคนตัวเล็กแล้วยิ้มบางๆให้
“คิลเลอร์ แค่คิลเลอร์ก็พอ”
“อะ..เออ คิลเลอร์”
“ดี...แบบนั้นแหละดีแล้ว”
คิลเลอร์ถ่อยห่างออกไป ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย
“มีอะไรว่ามา”
“เออ คุณอายุเท่าไร”
“หา!!”
“คือๆ...คือผมแค่อยากรู้เฉยๆ
ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”
คนตัวสูงหันมายิ้มบางๆให้ก่อนที่จะ
เอนตัวมาหนุนตักของคนตัวเล็ก
“ก็นะ 127 ปี บวกลบนิดหน่อย”
“เห...อายุเยอะจังนะครับ
แล้วทำไมคุณถึงเดินกลางดวงอาทิตย์ได้ปกติมันทำไม่ได้ไม่ใช้หรือไง”
“อะไรกันเนี่ย
เป็นเด็กหรือไงไอ้แบบนั้นมันมีแต่ในหนังจริงๆแล้วพวกเรามันก็เหมือนคนทั่วๆไปนั้นแหละ
เพียงแค่อ่อนแรงไปหน่อยก็เท่านั้นแล้วก็ ไอ้ไม้กางเขนเอย
กระเทียมเอยอย่าเอามาใช้นะ เพราะมันไม่ได้ผลหรอก”
“แปลว่ายังมีคนอื่นอีกหรอที่บอกว่าพวกเรา”
“อา...ก็นะ ก็เยอะอยู่”
คนตัวสูงเด้งตัวขึ้นมานั่งแล้วจ้องมาทางคนตัวเล็ก
“แต่ว่านะนายอย่ารู้จักเลยไอ้พวกนั้นเลย...ในฐานะมนุษย์แล้วก็คนของฉัน”
“อิ่มแล้ว”
เพนกวินยื่นชามให้คนตัวสูงที่ยังนั่งพูดอยู่
แล้วล้มตัวลงไปนอนไปทันที
...กินตอนไหนฟ่ะ เกลี้ยงเลย.....
คิลเลอร์มองไปยังร่างเล็กๆที่นอนอยู่
พอเห็นอย่างนั้นแล้วมันก็ปลุกสัญชาติตะยานดิบภายในตัวให้ตื่นขึ้น
“นายอิ่ม....แต่ฉันไม่อิ่มหึหึ”
“จะทำอะไร ......ไม่!
ม่ายยยยยยยยย”
คิลเลอร์ดึงผ้าห่มมาคุมตัวเขากับคนตัวเล็กไว้
สงสัยคืนนี้คงเป็นคืนปล่อยผีแน่ๆ.........
(ผีผ้าห่ม)
..................................................................................................................
เอาแบบเพนท้องดีไหม///ขอความคิดเห็นหน่อย
(เม้นๆ)
ยังไงหนูเพนก็ไม่รอด
ความคิดเห็น