คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Hunters killed the vampire love:7
เปลือกตาหนักอึ้ง....ดวงตาใสๆกำลังปิดลง
เพนกวินตกสู่ห่วงนินทา ด้วยความเหนือล้า
คิลเลอร์พอเห็นอย่างงั้นก็ค่อยๆลุกแล้วเดินออกไปห่างหวังให้คนตัวเล็กได้พักผ่อน
ส่วนตัวเขานะเหรอขอไปหาอะไรนุกๆทำดีกว่า.....
ใจกลางเมืองใหญ่....
“ไงค่ะมานฮันนี
รอฉันนานไม”
“ไมเลยทูนหัว
ผมก็พึ่งมาถึง”
วันนี้คิลเลอร์นัดออกมาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอใส่ชุดเดรสสีแดงสั้นลยเข้าเห็นต้นขาอ่อยช่วงอกควานลึกแถมยังดันอกจนตุงเสียอีก
คิลเลอร์ลอบมองตั้งแต่หัวจรดเท้า เหยื่อในวันนี้จะทำให้เขาอิ่มรึเปล่าน่า....
“มองอยู่ได้ฉันก็อายนะ”
“ของสวยๆงามๆใครเขาก็ชอบ”
“อุ้ยยยยตายจริงปากเนี้ยหวานเชียว”
ผู้หญิงคนนี้เกาะเกี่ยวแขนคิลเลอร์จนหน้าอกบดเบียดกับแขน
แล้ววันนี้เขากะจะพาเหยื่อคนนี้ไปเที่ยวทั่งวันให้ตายใจเสียก่อนแล้วค่อยจัดการเป็นออเดฟ
จากนั้นก็ไปกินมื้อหลักที่หลัง คงจะอิ่มไม่น้อย
...................
บ่ายโมง เพนกวินเริ่มรู้สึกตัว
อาการมึนหัวของเขาเริ่มหายไป
เพราะได้นอนพักเขามองหาคนตัวสูงแต่กลับไม่พบมันทำให้เขารู้สึกโล่งใจนิดหน่อย
ก็อกๆ
เพนกวินลากสังขารไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจนัก
พอเขาปิดมันออก เขาก็พบกับคนผมสีน้ำตาลกำลังยิ้มล่ามาให้
“เพนกวินนายอาการเป็นไงมั่ง”
“อืม ก็ดีขึ้น”
“งั่นขอเข้าไปข้างในนะ
ซื้อขนมมาเยอะแยะเลย”
“อา เข้ามาซิ”
ซาจิเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นทันที
แล้ววางถุงขนมต่างๆนาๆลงบนโต๊ะ เพนกวินที่เดินมาสมทบก็ต้องตกใจกับกองขนมพวกนี้
“คิดจะกักตุนไว้หน้าหนาวอย่างมดหรือไงกันหะซาจิ”
“ถ้าทำได้ทำไปนานแล้ว”
ซาจิพูดออกมาอย่างเซ็งๆ
ถ้ามันทำได้อย่างในนิทานมดกับจิ้งหรีดได้จริงๆเจ้าผมสีน้ำตาลคงทำไปแล้ว
เพนกวินย่อตัวลงมานั่งข้างๆ
“แล้วมีอะไรจะเล่าว่ามา”
“รู้ทันอีก”
“ฉันกับนายรู้จักกันทาเกือบ
10 ปีแล้วนะโว้ย! ทำไมเรื่องแค่นี้ฉันจะอ่านสีหน้าแกไม่ออก”
เพนกวินโวยออกมา
ทำให้ซาจิเล่าทุกอย่างเขาเล่าเกี่ยวกับไอ้หัวหน้าเวรที่จัดเวรมั่วไปหมด
แถมยังด่าส่งท้ายอีก วันๆไอ้หัวหน้านั้นก็ไม่ทำอะไรนอกเสียจากสั่งๆๆๆๆๆอย่างเดียว
พอซาจิได้ระบายออกมาก็ได้เวลาที่เขาจะกลับแล้วกว้าจะเล่าหมดก็ปาไปเกือบๆ 2 ทุ่ม
เรื่องมันน่าเยอะกวานี้แต่ขนมมันหมดซาจิเลยขอตัวกลับบ้านพักตัวเอง
ส่วนตัวเพนกวินก็ทำอาหารกินแล้วอาบน้ำนอนจะดีกว่า
.................
คิลเลอร์มองร่างผู้หญิงที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า
ถึงเขาจะได้เสพร่างระหงส์นี้แต่มันก็ไม่ได้ดับความกระหายที่เกิดขึ้นนี้ได้
ถึงจะทำซักกี่ครั้งเขาก็กลับนึกถึงแต่ร่างคนตัวเล็กทุกทีมันช่างเสพติดง่ายซะจริง
เขากลับมาที่หอพัก
นี้มันก็จะเข้าช่วงตี 3 ในห้องดับไฟแล้วดูเหมือนคนตัวเล็กจะนอนซะแล้ว
เขาค่อยๆย่องไปที่เตียง เขาเห็นคนตัวเล็กหลับอยู่ เลยคิดพิเลนขึ้น
เขากระโดดทับคนตัวเล็กด้วยน้ำหนักของตัวที่ต่างกัน...คนตัวเล็กเลยสะดุ้งตื่น
(จุกท้องคัช)
“ท...ทำอะไรของคุณ
ม...มันหนักนะ”
“แล้วไง...ทีวันนั้นยังไม่เห็นบ่นเลย”
“อ...ไอ้บ้าอย่าพูดนะ”
“ขอทำหน่อยซิ
ตั่งแต่ครั้งนั้น.....”
“ไม่เอาเด็ดขาดคุณไม่เป็นผมคุณไม่รู้หรอก!!!!!!!!!!”
………………………………………………………………………………..
หุหุ! เล่นขอกันตรงๆเลย
(เหมือนเป็นคนหมกมุ่นเนอะไรเตอร์เนี้ย)
สั่นไปหน่อยเนอะ
ความคิดเห็น